De Wolven Van Rome 371c4

DE WOLVEN VAN ROME

Tais Teng

DE ZWARTE SPIEGEL

De Wolven van Rome (c) 2012 Tais Teng Omslagillustratie (c) 2012 Tais Teng eBoek opmaak: Mike Jansen isbn: 978-1-4659-1697-6 nur 334/284

Verantwoordelijke uitgever: Tais Teng. Uitgebreide informatie over alle Tais Teng-titels is te vinden op www.taisteng.nl Dit boek is verschenen onder het Verschijnsel-imprint. Verschijnsel is een imprint voor oorspronkelijk Nederlandstalige ideeënliteratuur van meerdere uitgeverijen in digitale vorm. Deze e-boeken zijn bijeengebracht op verschijnsel.net. Uitgeverij Verschijnsel heeft zijn eigen fonds van oorspronkelijk Nederlandstalige ideeënliteratuur, uitgebracht in gebonden edities en/of in paperback. Uitgebreide informatie over al deze titels, inclusief romanfragmenten en complete korte verhalen, is te vinden op www.verschijnsel.net No part of this book may be reproduced in any form, by print, photo-print, microfilm or any other means without written permission from the publisher / Niets uit deze uitgave mag worden vermenigvuldigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Smashwords Edition, License Notes This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use

only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

Inhoud

Haat op het eerste gezicht

Hij hoort hier niet

Ik wil naar huis!

De zwarte spiegel

Wil je je vrouw verkopen?

Man verdwijnt in spiegel

De amulet van de wolvin

Ze vermoorden de decurion

De kinderen van de nacht

Ik zou hier gelukkig kunnen worden

Verscheur ze

Ik ben jullie meester!

De vloek van de wolvin

Ik had dezelfde droom

Je wilt een touw om je op te hangen?

Maar je bent dood!

Ik doe dit voor Mark

Het schip naar Rome

Ze zijn ongewapend

Rome brandt

Tais Teng over De wolven van Rome

Over Tais Teng

Andere Boeken van Tais Teng

Over Verschijnsel

Haat op het eerste gezicht

Twee dagen voor sinterklaas en drukker wordt het never nooit in een speelgoedwinkel. ‘Mark!’ roept zijn vader benauwd als Mark zich langs de kassa naar binnen wringt. ‘Kun je het alsjeblieft even overnemen? Ik moet dringend naar het magazijn om nieuwe dozen Baby-borns te halen.’ Moeder pakt twee cadeautjes tegelijk in, constateert Mark, terwijl ze met haar tanden een strook plakband lostrekt. De rij klanten slingert zich als een humeurige slang door de hele winkel. Van hun gezichten is weinig feestvreugde af te lezen. We hadden een zwarte piet moeten inhuren, gaat het door Mark heen. Om ze zolang bezig te houden. ‘Kom er aan,’ roept hij terug naar zijn ouders. ‘Even mijn schooltas dumpen.’

Half vijf. De rij lijkt Mark zo mogelijk nog langer dan eerst. Zijn complete familie heeft zich achter de toonbank gewrongen. Elke keer dat zijn zus Wendy naar de rol goudband reikt, bonkt ze met haar billen tegen de zijne. Nu ja, laten we maar zeggen dat ik mijn sinterklaascadeautjes aan het verdienen ben. Hij ritst een nieuw vel cadeaupapier van de rol en kreunt. De snijrand onderaan de rol is intussen zo bot als een botermes: het papier scheurt schuin af. ‘Heb je even een momentje, jongeman?’ hoort hij iemand vragen. O nee hè, een zeurpiet. Zo’n figuur die wil weten of de elektrische playmobiel draaimolen ook geschikt is voor in een babybadje. ‘Ja?’ zegt hij vermoeid. De klant schuift een Babbel over de toonbank. ‘Hoe werkt dit geval precies?’ Shiiit. Wendy had dat ding toch achter in het magazijn verstopt?

‘Hij praat mensen na,’ legt Mark uit terwijl hij de gescheurde rand van cadeaupapier weg probeert te vouwen. ‘Er zit een chip in die woorden onthoudt.’ Mark schuift de Babbel terug. ‘Alleen is deze helaas defect, meneer.’ Twee weken geleden hebben hij en Wendy in een melige bui tegen de Babbel aan zitten kletsen. Dat beest bleek inderdaad een regelrechte papegaai, veel beter dan die Furbies van een paar jaar terug. Al na een kwartier zat de Babbel de grootste nonsens uit te kraaien. ‘Hé, oen. Ja jij, met je lelijke wortelneus en wiebeltenen! Je moeder breit truien van aardappelschillen!’ Van dat soort werk. Als u morgenmiddag terugkomt, zal ik een nieuwe voor u klaarzetten. Na vieren. Goed?’ Later word ik nooit winkelier, neemt Mark zich voor. Dat vreselijk beleefde gedoe. Een sergeant lijkt me wel wat. Lekker al die soldaten verrot schelden. ‘Soldaat Jansen! Noem je dat gepoetste schoenen? Drie dagen wc’s schoonmaken!’ ‘Prima, prima,’ zegt de klant. ‘Morgen. U ziet mij nog. Deze twee dan maar.’ De klant legt een Starwars Episode Two lichtzwaard op de toonbank. Uit het handvat steekt een doorzichtige tl-buis. Als je op de kop drukt, kronkelt er een bliksemschicht door de buis. Keigaaf vindt Mark. Hoewel zo’n lichtzwaard eigenlijk een beetje kinderachtig is, heeft hij het zelf ook op zijn verlanglijstje staan. Mark haalt het lichtzwaard en een doos met nepjuwelen door de laserscanner. De juwelen veranderen van kleur als je ze even vasthoudt. ‘Dit is het, meneer?’ Hij kijkt de klant voor het eerst aan en zijn maag trekt samen. Die venijnige gluuroogjes. Dat veel te bleke gezicht. Dunne lippen, die net genoeg wijken staan om een rij onwaarschijnlijk witte tanden te tonen. Wezeltanden, flitst het door hem heen. Van zo’n griezelig mager kreng dat je elk moment naar de strot kan vliegen. En dat rare baardje slaat ook nergens op. Haastig wendt Mark zijn hoofd af om op het schermpje van de kassa te kijken.

Hij blijft de stekende blik voelen. ‘Heeft u bezwaar tegen kleingeld?’ De man keert zijn portemonnee om zonder op antwoord te wachten. ‘Nee, dat kunnen we juist goed gebruiken,’ mompelt Mark. Het is nog waar ook. De vakjes met munten zijn zo goed als leeg. Opletten nu. Wedden dat die kerel een wisseltruc probeert? Hij merkt dat zijn kaakspieren strak staan van woede. Automatisch sorteert Mark de munten, schuift de biljetten in de gleuf en duwt de rest van het kleingeld terug. ‘Laat het inpakken maar,’ zegt de man. ‘Ik heb een rugzak bij me.’ Die is gelukkig opgedonderd. Mark voelt een intense opluchting. Vreemd dat je spontaan zo’n hekel aan een wildvreemde kunt krijgen. Haat op het eerste gezicht. Mark kijkt de man na. Ja, zelfs de manier waarop hij door de dichte menigte glijdt, is verkeerd. Akelig soepel. Alsof er geen botten in zijn lijf zitten. Een dame met kersenrode krullen deinst voor de man terug en klemt haar dochtertje beschermend tegen zich aan. In de deuropening stapt een klant schichtig terug naar buiten zodra hij hem opmerkt.

Het ligt niet aan mij. Andere mensen voelen het ook. Mark kijkt onwillekeurig omlaag naar de open geldla en sist van ergernis. Toch nog genept. Een van de munten is duidelijk vals. Er staat geen Euro-gebouw op maar een of andere rare kerel. Bovendien is de rand niet recht afgeslepen. Hij zwabbert alsof de munt ooit halfgesmolten is geweest. ‘Neem de kassa van mij over,’ zegt hij tegen Wendy. Met de munt in de hand duikt hij onder de plank van de toonbank door.

Het gaat niet om het geld, maar om het principe. Mark is de zoon van een winkelier en winkeliers hebben een bloedhekel aan slimme wisseltrucs. Een hand afhakken is nog te goed voor zulk tuig! ‘Pardon, pardon,’ mompelt Mark terwijl hij zich door de menigte perst. Hij is fors voor zijn leeftijd en vaak schatten de mensen hem een paar jaar ouder dan hij is. Nu komt een stel brede schouders goed van pas. Mooi zo, de man is niet verder gekomen dan de deur. Een agent heeft hem bij de pols gegrepen. ‘Die smiecht was het!’ krijst een bejaarde vrouw. ‘Hij racete op zijn motor langs en griste mijn tasje weg! Drie minuten geleden.’ Ze haalt diep adem. ‘Ik zou dat akelige rattenkoppie overal herkennen.’ ‘Wat heeft u hierop te zeggen, meneer?’ De agent gromt bijna. Mark kent hem vrij goed. Vorig jaar had wijkagent Overbeek een dief, die met negen dozen barbies hun winkel uit rende, persoonlijk in de kraag gevat. De man geeft een vreemde wriggel en ineens komt zijn arm vrij. Hij trekt zijn schouders naar achteren en lijkt een kop groter. ‘Mijn naam is Apuleius van Madaura en ik ben niet in het bezit van een motor of enig ander voertuig.’ Hij spreekt overdreven duidelijk. Bijna alsof hij de zinnen opleest. ‘Ten tweede, ik bevond mij de laatste twintig minuten in de rij voor de kassa daar.’ Zijn vinger priemt in Marks richting. ‘Wat deze jongeman kan beamen. Ik heb zojuist met hem afgerekend.’ ‘Dat, dat klopt,’ zegt Mark hakkelend. ‘Hij kocht een lichtzwaard.’ Waarom help ik hem in vredesnaam? Ik hoef mijn hoofd maar te schudden en die klojo moet mee naar het bureau. Misschien komt het door dat ‘Wat heeft u hierop te zeggen, meneer?’ van Overbeek? Precies wat die twee agenten een maand geleden zeiden toen ze Mark na een schoolfeest aanhielden. ‘Wij vermoeden dat u net een verkeerslicht op de Stadsring heeft vernield. Wat heeft u daarop te zeggen, meneer?’

Mark had dat stoplicht absoluut niet gemold. Toch had het hem de grootste moeite gekost om de agenten van zijn onschuld te overtuigen. Het was geen wisseltruc, realiseert Mark zich plotseling. Die kerel draaide zijn portemonnee om en ik pakte de munten zélf. Er slingerde gewoon wat buitenlands geld tussen zijn munten rond. ‘Hij kan het onmogelijk geweest zijn. Hij rekende net bij mij af en de lichtzwaarden liggen achterin de winkel. Met zo’n rij voor de kassa duurde het zeker tien minuten voor hij aan beurt was.’ ‘Misschien drong hij voor?’ probeert de vrouw nog. Agent Overbeek slaakt een diepe zucht. ‘Zag u de motorrijder aan komen rijden, mevrouw?’ ‘Welnee, die smiecht stoof langs en griste mijn tasje weg.’ ‘U heeft zijn gezicht dus niet gezien?’ ‘Hij had een helm op. Een blauwe. Ik wed dat hij die ergens in een vuilnisbak gedumpt heeft!’ Agent Overbeek laat de arm van de man los. ‘Het lijkt mij het beste dat je doorloopt, meneer Apuleius.’ Hij snuift. ‘Maar ik blijf je in de gaten houden!’ Een opmerking die werkelijk nergens op slaat, denkt Mark. ‘Het spijt me, meneer,’ is hier de enig juiste opmerking. Overbeek voelt kennelijk hetzelfde als ik: die kerel is niet te vertrouwen. Als hij geen tasje gesnaaid heeft, is het wel iets anders. Een paar seconden later is de man in de menigte verdwenen.

Als Mark die avond zijn broek over de stoel hangt, stuitert de munt over de houten vloer. Hij zet zijn voet erop voor de munt onder de klerenkast kan rollen. Opvallend zwaar voor een munt: het lijkt wel lood. De afbeelding is trouwens knudde; behoorlijk onscherp en de letters zijn amper te ontcijferen. NERO IMPERATOR staat er rond de kop van een man met een haakneus en een nek die grotendeels onderkin is. Geen aangename figuur. Mark draait de munt om. Een schip met een vierkant zeil en roeiriemen. Geroeid door

slaven. Een Romeins galeischip. Hij voelt een schokje van opwinding. Imperator is het Latijnse woord voor overwinnaar en alle Romeinse keizers noemden zich zo. Zelfs als ze nooit een zwaard in hun handen hadden gehouden. In groep vier is Mark een halfjaar compleet Romeinengek geweest. Het begon met die Asterixfilm en daarna liep het snel uit de hand. Binnen de kortste tijd stond zijn kamer zo vol bouwplaten van Romeinse forten en tempels dat hij zijn voeten amper op de grond kon zetten. Hij droeg zelfs een plastic soldatenhelm naar school. In die tijd was zijn grootse wens een Romeins zwaard te bezitten. Of desnoods een munt. Stom dat ik het niet meteen zag, denkt hij. De Romeinse munten in het Flehitemuseum zien er net zo uit. Alsof ze maar half af waren. En Nero, dat was die keizer die Rome in brand stak en op zijn balkon de harp bespeelde terwijl de halve stad in vlammen opging. De munt ziet er te gaaf uit, te nieuw. Daarom herkende ik hem niet. Die van de Flehite zaten vol krassen en waren zo goed als dof. Cool om een munt van tweeduizend jaar oud te hebben. Morgen ga ik bij de postzegelwinkel langs. Op het uithangbord staat toch POSTZEGELS & MUNTEN? Die lui weten vast of deze echt antiek is. Hij krast met zijn nagel over munt. Te hard voor lood en nikkel heeft een andere glans. Zilver dus. Hoe kwam die man trouwens aan die munt? Een verzamelaar stopt zijn kostbare munten nooit tussen zijn wisselgeld. Zou hij een schat hebben opgegraven?

Hij hoort hier niet

Mark schrikt die nacht drie keer wakker. Het smalle gezicht van de klant blijft in de korrelige duisternis voor hem zweven. Akelig bleek, met tanden die Mark steeds talrijker en spitser lijken. De laatste keer kost het hem de grootste moeite zijn handen te ontspannen. Hij heeft zijn vingers tot klauwen gekromd en zijn pyjama kleeft tegen zijn rug aan van het zweet. De scherpe geur van zijn eigen angst vult de kamer. Ze zouden hem plat moeten meppen met een moker-hamer, denkt hij daas. Al zijn botten kraken. In duizend stukken hakken. Hij knipt het nachtlampje aan. Dit slaat werkelijk nergens op! Ik ken die man niet eens. Hij deed niets verkeerd. Niets. Achter een waas van vermoeidheid blijven zijn gedachten echter doormalen. Hij hoort hier niet. Niet in onze winkel. Niet in deze stad. Deze wereld. Hij is een monster. Vals. Verkeerd. Het is net alsof het Marks eigen gedachten niet zijn. Alsof iemand ze influistert: een zoemende stem. ‘Verpletter hem. Als een kakkerlak. Hij hoort hier niet. Een indringer. Niet van deze tijd.’ ‘Nu is het genoeg!’ fluistert Mark. ‘Ik maak mezelf hartstikke maf!’ Hij zwaait zijn benen over de bedrand en stommelt de trap af. In de huiskamer zet hij de koptelefoon op en zet Toybox zo hard mogelijk aan. Bij het vierde nummer verdwijnt het gemompel abrupt uit zijn hoofd. Zodra zijn hoofd het kussen raakt, rolt de slaap aan.

‘Je waggelt als een zombie door de keuken,’ zegt Marks moeder als hij zijn vierde glas cola inschenkt.

‘Een zombie voelt zich vast niet half zo beroerd. Ik heb nogal slecht geslapen vannacht.’ ‘Mijn arme broertje,’ lacht Wendy. ‘Hij is overwerkt!’ Wendy ziet er akelig wakker uit. Met van die schitteroogjes en elke haar op de juiste plaats. Ze is vier jaar ouder dan Mark en als Wendy zijn zus niet was, zou hij haar beslist een stuk vinden. Lang kastanjebruin haar, dat ze meestal in een paardenstaart draagt. Zeegroene ogen. Vaak komen er jongens mee uit school, soms zelfs wel drie. Om haar zogenaamd met haar huiswerk te helpen. Wendy zet ze genadeloos aan het werk. Ze hoeft haar wiskundesommen waarschijnlijk nooit zelf uit te rekenen. Wendy’s paardenstaart had haar hoopvolle vrijers moeten waarschuwen: Wendy is een manegemeisje. Als ze ooit iemand kust, is het haar paard. Een halfjaar geleden heeft ze nog iets met een trainer van de Spelding-manege gehad weet Mark. Uiteindelijk werd dat niks. Waarschijnlijk had die kerel geen zin om de hele dag over zijn werk te moeten praten. ‘Wat was er gisteren nu eigenlijk aan de hand?’ vraagt Wendy. ‘Je was ineens weg.’ ‘Dacht dat iemand een wisseltruc probeerde uit te halen. Gewoon een vergissing. Er zat een buitenlandse munt tussen zijn geld.’ Hij haalt zijn schouders op, maar het voelt geforceerd. ‘Kan iedereen overkomen.’ Wendy is wel de laatste persoon bij wie hij met een Romeinse zilverschat moet aankomen. Schatten zijn iets voor kleuters en zodra hij over Romeinen begint, houdt Wendy op met luisteren. Hij schaamt zich trouwens een beetje voor zijn gedrag van gisteren. Sommige mensen hebben domweg de verkeerde geur, de verkeerde oogopslag. Mark is nooit iemand geweest die een ruzie begint met ‘Je gezicht bevalt me niet.’ En zijn eigen nachtmerries kan hij zo’n man onmogelijk kwalijk nemen.

Normaal blijft Mark in de pauze op school. Deze keer trekt hij zijn fiets uit de klem en rijdt hij de wijk in. Op de glazen deur van A.E. Smeedt, POSTZEGELS & MUNTEN hangt een vergeeld bordje met OPEN. Een bescheiden ting-tong. Mark loopt de schemerige winkel door. De toonbank is met zwart satijn bekleed ontdekt hij. Om krassen op de munten te voorkomen? ‘Hallo? Is hier iemand?’ Het duurt nog ruim een minuut voor er achter in de winkel gestommel klinkt en de eigenaar opduikt. ‘Jongeman?’ A.E. Smeedt blijkt mager als een lat. Hij is gekleed in een versleten colbertje dat een vogelverschrikker niet zou misstaan. ‘Ik, eh, ik heb hier een munt, meneer. Ik denk dat hij nogal antiek is.’ ‘Laat eens kijken.’ De man trekt een scharnierende bureaulamp naar zich toe en wipt zijn bril op om de munt beter te kunnen bekijken. ‘Curieus.’ ‘Hij is Romeins. Dat klopt toch, meneer?’ Als je een paar middagen per week achter de toonbank staat, leer je mensen kennen. Deze man is stomverbaasd en ieder ander dan A.E. Smeedt zou van opwinding op en neer staan te wippen. ‘Een zilveren sestertius. Uit de tijd van Nero.’ A.E. Smeedt legt de munt op de toonbank terug. ‘Jammer genoeg is het een vervalsing. Ik heb geen vergrootglas nodig om te zien dat hij te gaaf is om echt te zijn. Niet één krasje. Alsof hij gisteren geslagen werd.’ Hij glimlacht en het is de droevigste glimlach die Mark ooit heeft gezien. ‘Het was ook te mooi. Ik heb deze Nero sestertius zelfs nooit in een museum gezien. Een originele zou een halve ton waard zijn.’ Hij heft een hand op. ‘Maar het is ongetwijfeld echt zilver. Ik geef je een honderdje. Zelfs een nagemaakte heeft nog een zekere waarde voor de verzamelaar.’ ‘Nee,’ zegt Mark. ‘Een verzamelaar ben ik zelf ook.’ Het is nog waar ook. Zijn oude fascinatie voor de Romeinen is weer helemaal

terug. Een onverzadigbare honger naar informatie over een volk dat al vijftienhonderd jaar verdwenen is. De munt heeft iets magisch gekregen. Hij weigert te geloven dat het een vervalsing is. ‘Tweehonderd,’ zegt de man alsof de woorden hem van zijn lippen gescheurd worden. Zie je wel? ‘Nee.’ Mark beent naar de deur toe en sluit hem haastig achter zich voor de man hem nog meer kan bieden. Mark is de zoon van een winkelier en hij beseft te goed wat geld waard is. Dat elke cent verdiend moet worden. Als de man nog tweehonderd omhoog was gegaan, zou Mark hem de munt gegeven hebben. En er de rest van zijn leven spijt over houden.

Ik moet die klant spreken, denkt Mark als hij naar school terugfietst. Vragen hoe hij aan de munt komt. Als het goed is, komt hij vandaag de Babbel halen. Een onbestemde emotie doet hem huiveren: ergens tussen afkeer en gretige verwachting in.

Ik wil naar huis!

Apuleius ontwaakt uit een joekel van een nachtmerrie, in een werkelijk bloedhete hotelkamer. Behalve dat het geen nachtmerrie was, maar een herinnering. Hij kijkt verdwaasd rond: het nachtkastje van knaloranje plastic, het grijze scherm van de tv. Buiten valt motregen uit een hemel die even grijs is als de tv. Veilig. Ik ben hier, in de eenentwintigste eeuw. Niet in het Spanje van bijna tweeduizend jaar geleden. Toch blijft de droom door zijn hoofd spoken: de krijsende dorpelingen met knuppels en dorsvlegels, het geblaf van honden dat elke seconde dichterbij kwam. Hij sluit zijn ogen en laat de herinnering terugkomen, zoals een ander met zijn tong tegen een rottende kies zou porren.

Het was met die rottige mestschepper begonnen. Net toen hij ontdekt had waar de spiegel deze keer verschijnen zou. Zonder enige aanleiding smeet die ellendige slaaf hem een paardenvijg naar het hoofd. ‘Smerige vreemdeling!’ brulde de mestschepper. ‘Kruip terug in je stinkhol!’ Andere dorpelingen bemoeiden zich ermee en al snel wierpen ze geen paardenvijgen maar stenen. Apuleius trapte de slaaf in zijn buik en dook een steeg in. Hij sprintte het verlaten dorpsplein over, klauterde over het dak van een geitenstal en sprong omlaag. Even dacht hij zijn achtervolgers afgeschud te hebben tot hij een gedempt geblaf opving.

O nee, ze hebben hun honden losgelaten! Godenzijdank had nog niemand de Romeinse soldaten gewaarschuwd. Hun legerkamp lag helemaal aan de andere kant van het dorp. Op een hoge heuvel. ‘Christen!’ krijste iemand. Waarschijnlijk het smerigste scheldwoord dat ze kenden. Apuleius snelde een hoek om en glipte onderuit op een pompoenschil. Hij molenwiekte met zijn armen, schampte met zijn schouder tegen een lemen muur. Een felle pijnscheut jenste door zijn linkerelleboog. Verder. Ik moet vlak bij de spiegel zijn. Een tempel. Ik zag een tempel in mijn droom. Het duurde seconden voor hij in het gebouw aan het eind van de steeg een tempel herkende. Lelijke, scheve zuilen van splinterig sparrenhout; het gezicht van de godin Venus boven de poort moest wel door de dorpsidioot zijn uitgehakt. Doet er niet toe: het is een tempel. Al lijkt hij amper op de tempel in mijn droom. Binnen moet de spiegel wachten. Apuleius rukte de deur open en schoof de bronzen grendels knarsend dicht. Hij stommelde een schemerige zaal binnen die hem nog het meest aan een stal deed denken. Stro op de vloer, de stank van varkensmest en ongewassen lijven. Achter het altaar leunde een biggenroze Venusbeeld met haar elleboog op een meer dan manshoge spiegel. Heel toeelijk, dacht Apuleius. Venus is de godin van de liefde en natuurlijk bijzonder ijdel. Toen hij dichterbij kwam, zag Apuleius dat de spiegel zijn gezicht niet weerkaatste. De spieren in zijn nek ontspanden zich. Dit was de juiste spiegel: een poort naar een andere tijd. Buiten werd het geblaf luider, vuisten roffelden op de deur. Laat die boerenkinkels hun gang gaan: ik heb het gehaald!

Hij raakte de spiegel aan en het oppervlak werd dof-zwart. De poort had zich geopend. Nu! Apuleius zoog de smerige lucht diep zijn longen in en stapte ongehaast de spiegel in.

Pure nacht omringde hem: nacht zo diep dat hij net zo goed blind had kunnen zijn. Een tweede stap: met een vreemde, knerpende plof raakten zijn voeten de bodem. Het was nog steeds donker, alleen niet langer aardedonker. ‘Laat het deze keer mijn eigen land zijn!’ bad Apuleius tot de goden waarin hij nooit echt geloofd had. ‘Mijn eigen tijd.’ Langzaam wenden zijn ogen aan de duisternis. Hij stond aan de rand van een bos. Sneeuw bedekte de akkers. Van alle stomme pech... Ik draag zomerkleren, open sandalen! Hij keek onwillekeurig om. De spiegel was natuurlijk spoorloos verdwenen: tijdpoorten werken maar één kant uit. Boven de boomtoppen straalden honderden heldere sterren en op een of andere manier kalmeerde hem dat. Op sterren kon je vertrouwen. Ze bleven hetzelfde in elke eeuw. Zijn adem stokte. Drie sterren bewogen! De achterste begon bloedrood te knipperen. Een dof gedreun bereikte zijn oren. Duivels? Een overvliegende draak? Apuleius kreunde. Niet mijn eigen tijd. Nog steeds niet... In wat voor onbegrijpelijke eeuw ben ik dit keer beland? Een tijd waarin de goden nog op aarde wandelen en magie werkt? Niet dat het er veel toedeed. Een jaar had hij hier. Hoogstens. Een jaar voor alles weer van voren af aan begon. De glurende blikken, het gefluister achter zijn rug.

Een jaar om een nieuwe tijdspiegel te vinden. Hij hoorde nergens thuis en op de een of andere manier beseften de mensen dat. In de loop van het jaar zou hun achterdocht in felle haat omslaan. Als hij dan niet halsoverkop vertrok, zouden ze hem opjagen als een hondsdolle vos. Apuleius balde zijn vuisten en krijste al zijn woede en verdriet naar de nachthemel uit. Ik wil naar huis! Terug naar mijn eigen tijd.

Twee uur later pikte een ronkende wagen, die door geen enkele os getrokken werd, hem aan de kant van de weg op. Apuleius had zich voorgenomen zich nergens over te verwonderen. In de ijzeren cabine klappertandde hij te hevig om de vragen van de bestuurder over zijn rare kleren te beantwoorden. Wat wel zo handig was. De spiegels gaven iedere reiziger het talent om de talen van de nieuwe tijd te spreken, maar hij was te uitgeput om fatsoenlijke leugens te verzinnen. ‘Welk jaar?’ vroeg hij ten slotte aan de bestuurder. ‘Welke keizer regeert in Rome?’ ‘Rome? Is dat niet in Italië? Ik geloof niet dat ze een keizer in Italië hebben.’ De man tuurde op de zilveren armband om zijn pols. ‘Het is 16 december, vriend. 16 december 2002: Zo ver! Achttien eeuwen van zijn eigen tijd...

De herinnering zinkt weg. Ik overleefde het. Niet dat ik hier beter af ben. De manier waarop die jongen naar me keek. Alsof hij mij ter plekke de hersens in wilde slaan. Net als die agent en dat vreselijke, oude wijf.

Als de spiegel niet snel verschijnt, haal ik het einde van de week niet eens. In eerdere dromen heeft hij de plaats gezien waar de tijdpoort zich zal openen. De bouwplaats: het nieuwe winkelcentrum aan de Stadsring. Zijn polshorloge biept: half vijf. Zo laat al! Zal ik nog bij die jongen langsgaan om dat sprekende beest op te halen? Vrij gevaarlijk. Met al die winkelende mensen. Hoewel, het is vlak bij de bouwplaats. Ik wacht tot het laatste moment, besluit hij. Als de meeste mensen al naar huis zijn.

De zwarte spiegel

Die stomme Babbel heeft geen wisknop, ontdekt Mark thuis. Niks om hem opnieuw te programmeren. Eenmaal gehoord blijft een woord in het geheugen hangen. Het is de laatste Babbel in het magazijn. Mark draait de wc op slot en leest de Babbel een volle twintig minuten lang gedichten voor van Annie M.G. Schmidt. ‘Dat is de vogel Bisbisbis.’ Marks stem begint behoorlijk schor te worden. ‘Waar iedereen zo bang voor is.’ Gebons op de deur. ‘Zeg, ben je door de wc gezakt? Er zijn hier meer mensen met een volle blaas weet je!’ ‘Sorry, Wendy. Zo klaar.’ Dit moet maar genoeg zijn. Zelfs als de Babbel nu over wortelneuzen begint, zal de klant denken dat het bij een gedicht hoort. Hij slaat het boek dicht.

Half negen in de avond en de klant is nog steeds niet komen opdagen. Mark heeft een broodje lauwe kroket naar binnen gewerkt, twee blikjes cola gedronken. De winkel blijft stervensdruk en nog erger dan druk, bloedheet. Al die samengepakte lichamen. Bovendien heeft zijn moeder de muziek veel te hard aangezet. Marks oren tuiten; als hij nog één keer naar ‘Wie zoet is, krijgt lekkers’ moet luisteren, gaat hij gillen. Mark herkent de man de eerste paar seconden niet: hij heeft zijn baard afgeschoren. De klant tuurt naar de lange rij en werpt een blik op zijn horloge. Hij aarzelt. Nee, niet weggaan! Mark veert op en veegt met zijn elleboog een bakje lolly’s van de toonbank. ‘Meneer!’ roept hij en houdt de Babbel omhoog. ‘Ik heb hem hier!’ Hij gebaart naar de drie dames die de doorgang versperren. ‘Laat hem even door, wilt u?’ zegt hij met zijn zwaarste stem die eigenlijk verdacht veel op die van

wijkagent Overbeek lijkt. ‘Die meneer komt een bestelling ophalen.’ Wonder boven wonder werkt het. De dames stappen opzij. Met zuinig toegeknepen lippen en gefronste wenkbrauwen, maar ze laten hem door. ‘Prima, prima,’ zegt de man, ‘ik heb nog een paar minuten. Het is hier vlakbij.’ Zijn stem klinkt Mark in de oren als het gekras van een hysterische kraai, als een krijtje dat over het bord snerpt. Als alle geluiden waar Mark ooit een hekel aan heeft gehad. Hij hapt naar adem als de man hem aankijkt. Niet dat er ook maar een porie veranderd is, een haar verschoven: het blijft dat smalle, wat schichtige gezicht. Tegelijkertijd ziet Mark echter zijn ware, afschuwelijke gelaat dat zich onder het vel verborgen houdt. Hij wankelt achteruit en bonkt tegen Wendy’s schouder. ‘Zeg, wat...’ Wendy draait zich om, werpt een ongelovige blik op de man en slaakt een gil. In een reflex duwt Mark de Babbel in zijn armen. ‘Neem mee,’ fluistert hij. ‘Neem alsjeblieft mee.’ Zijn stem schiet omhoog. ‘En rot op!’ ‘Voor straf krijgen jullie alleen maar gras,’ kraait de Babbel triomfantelijk, ‘en geen klaver!’ Een bankbiljet fladdert over de toonbank. Vast van hem, denkt dat kleine stukje brein dat niet huivert van afschuw. Hij wilde me gewoon betalen. Mark wil hem niets meer vragen. Het is volmaakt onbelangrijk of die Romeinse munt nu wel of niet echt is. Die man moet weg, dat monster. Van het ene moment op het andere verandert Marks angst in pure haat. Ik hoef niet jankend voor hem weg te kruipen. Ik kan hem aanvallen, vermoorden. ‘Hou hem tegen!’ roept hij. ‘Hij is een, een...’ Geen woord is kwetsend genoeg, smerig genoeg om dat monster te beschrijven. ‘Een...’

‘Een tasjesdiefl’ Het is de oude dame van gistermiddag. ‘Hij scheurde op zijn motor langs en rukte mijn tasje weg!’ Naast haar duikt de wijkagent op, als het tweede lid van een komisch duo. Behalve dat Overbeek weinig grappigs heeft. Hij staat met gespreide benen, zijn kin agressief naar voren gestoken. ‘Hé, jij daar!’ Agent Overbeek reikt naar het holster van zijn pistool. ‘Ik zei dat je je hier nooit meer mocht vertonen!’ Goed zo. Arresteer hem maar. De man graait naar zijn rugzak en houdt ineens een knetterende bliksem in zijn hand. Overbeek krijst van afschuw en wankelt achteruit, een arm over zijn ogen geslagen. Zie je wel? Een duivel. Hij smijt met bliksems. Mark is te ver heen om het lichtzwaard te herkennen. Het enige wat overblijft, is een wilde woede. Dood de indringer! Hij springt over de toonbank en duwt twee vrouwen die zich met kinderschepjes gewapend naar de uitgang haasten in de legostelling.

Dit is waar ik voor gemaakt werd! Om over met kerstlampen versierde straten te sprinten en mijn familie, mijn stad, mijn wereld te verdedigen. Tegen het Kwaad. Marks prooi snelt een meter of veertig voor hem uit en zijn voorsprong wordt steeds groter. Wat kan die kerel rennen! Een felle steek in zijn zij doet hem naar adem happen en Wendy eert hem moeiteloos. Ze heeft een hockeystick in haar handen, die ze uit het rek van de sportzaak naast hen gegraaid moet hebben. Prima, zusje. Met zo’n stick kun je fantastisch meppen.

Bij de stadsring schiet hun prooi naar rechts en klauwt zich in het draadhek om het bouwterrein omhoog. Op de top laat hij zich de volle drie meter omlaagvallen en duikt in de half voltooide winkelgalerij weg. Wendy haakt haar vingers in de mazen. ‘Nee, wacht!’ Een gezette man duikt opeens naast hen op. Zijn wapperende leren jas reikt bijna tot zijn enkels. Maanlicht glinstert op zijn baardstoppels. Hij trekt een massieve betonschaar uit zijn visserstrui. ‘Dat kan eenvoudiger, meiske.’ Vast om fietssloten door te knippen, denkt Mark. Geen normaal mens loopt ‘s nachts met een betonschaar rond. Niet dat het er iets toe doet. Vanavond is iedereen welkom. Een reeks doffe tikken weerklinkt terwijl de bek van de tang zich door het geplastificeerde staaldraad bijt. Het hek splijt open in een manshoge spleet. ‘Dat is toch veel makkelijker, wijffie?’

Wendy en Mark sluipen de pasgestorte betonvloer op. Op de voet gevolgd door Overbeek. Bij elke stap raspt het korrelige cement onder Marks schoenzolen, hoe voorzichtig hij ook probeert te sluipen. Een kiezel knarst en hij vloekt geluidloos. Wendy stopt bij een donkere deuropening, wenkt hen dan. ‘Voetstappen,’ fluistert ze. ‘Ze stopten zodra jij dat kabaal maakte.’ ‘Wachten we op de rest?’ vraagt Overbeek. Hij klinkt wat minder zeker van zijn zaak. ‘Nee. Wij zijn met zijn drieën en jij hebt een wapen.’ Ah.’ Een zachte Mik. De veiligheidspal. ‘Laat mij voorgaan.’ ‘Blijf achter die pilaar staan,’ zegt Wendy op een toon die geen enkele tegenspraak duldt. ‘Hij is van mij.’ Mark heeft al eerder gemerkt dat Wendy haar zin altijd weet door te drukken. Een geboren leidster. Als Nederland zijn koningen en koninginnen zou kiezen, maakte Willem Alexander geen enkele kans tegen haar.

Hij volgt Wendy de lege ruimte in. Het dak ontbreekt nog: buizen en kabels leggen een spinnenweb van schaduwen over de vloer. Glanzend geschuurd aluminium bedekt de achterwand: waarschijnlijk moet dit zo’n trendy modewinkel worden. ‘Heb je, kreng,’ zegt Wendy. De man drukt zich tegen de muur. ‘Nee! Geef me vijf minuten!’ Hij steekt zijn linkerpols krampachtig vooruit alsof hij zijn horloge wil tonen. ‘De spiegel kan elk ogenblik verschijnen. Dan zijn jullie van me af! Voor altijd!’ ‘Paardenbeul!’ Wendy snelt naar voren, haar hockeystick zwiept omlaag. Ja, plet hem! Die rat! De man duikt opzij en grijpt de stick met beide handen vast. Beiden rukken ze aan de stok, als twee honden die om een bot vechten. ‘Laat me gaan, feeks!’ gromt de man. ‘De wereld gebruikt je! Je bent niet meer dan haar slavin!’ Een heldere toon klinkt: als het aantikken van een kristallen wijnglas. Achter de man verandert een aluminium plaat in een perfecte spiegel. Of nee, niet perfect. De spiegel weerkaatst de betonnen pilaren, het open dak: de man zelf heeft geen spiegelbeeld. Evenmin als Wendy en hijzelf. Een truc, denkt Mark. Gewoon een gore goocheltruc om ons af te leiden. Al heeft hij geen flauw idee hoe zoiets werkt. ‘Los! laat los!’ Wendy haakt een voet om de enkel van de man, duwt. De man stort achterover. Recht de spiegel in, die prompt dofzwart wordt. Het glas sluit zich als dikke olie over hem tot alleen zijn armen er nog uitsteken. Hij omklemt de stick nog steeds en zijn gewicht trekt Wendy naar voren. ‘Nee!’ gilt Marks zus, doodsbang ineens, maar ze weigert de stick los te laten. ‘Wendy!’ In vier, vijf stappen staat Mark achter zijn zus en grijpt haar bij de

schouders. Te laat. Wendy trapt in paniek achteruit en schopt zijn voeten onder hem weg. Samen met Wendy tuimelt hij dwars door de spiegel.

Wil je je vrouw verkopen?

Twee, drie seconden is Mark blind: een verstikkende duisternis die zoemend tegen zijn oogballen drukt. Dan knak het licht terug. Een explosie van licht. Mark krabbelt overeind met tranende ogen en staart ongelovig naar de brede deuropening die met helder zonlicht wordt. De muren van de ruimte zijn niet langer beton, maar ruw hout. Zo kort geleden gekapt dat het hars er nog uitdruipt in gelige tranen. De stank van mest en stoffig stro brandt in Marks neusgaten en het is warm. Onmogelijk warm voor een winternacht. ‘Wendy?’ Het is niet meer dan een angstige piep. De man hurkt een paar meter verderop, Wendy’s hockeystick afwerend opgeheven. Al Marks haat verdwijnt. Dit is gewoon een man. Een beetje magerder dan de meesten misschien, maar beslist geen monster. ‘Jij,’ zegt Mark. ‘Waar zijn we? Hoe kwamen we hier?’ ‘Wanneer is een betere vraag.’ De man likt over zijn lippen. ‘Ik heb het afgrijselijke vermoeden dat ik vlak bij de tijd zit waar ik een jaar geleden uit wegvluchtte. Deze tempel was toen splinternieuw. Nu is ze behoorlijk vervallen. Tien jaar later. Hoogstens.’ Hij laat de hockeystick uit zijn hand glippen en vouwt zijn armen over elkaar. ‘Niemand, niemand volgde me ooit door een spiegel. Geen enkele moordenaar was stom genoeg. Nu hebben jullie hetzelfde probleem als ik.’ ‘Probleem?’ piept Mark. ‘Dit hier, een andere tijd. Eeuwen van jullie huis.’ In zijn glimlach zit geen spoor van vriendelijkheid. Geen wonder, denkt Mark. Een minuut geleden nog probeerden we hem te vermoorden. ‘Veel plezier, stelletje idioten.’ Zijn stem trilt van woede. ‘Met het vinden van jullie eigen spiegel.’ Mark realiseert zich dat de man de laatste woorden in een vreemde taal heeft

gesproken. Klanken die hem vaag aan Italiaans doen denken. Toch verstond hij ieder woord. De man draait zich om en beent naar de deuropening. ‘Wacht!’ roept Mark. Het woord is absoluut geen Nederlands. ‘Consiste!’ zeiden zijn lippen, zijn tong. ‘Waarom zou ik?’ Weer zijn het woorden in een taal die Mark niet hoort te verstaan. ‘Dit hebben jullie alleen aan jezelf te danken.’ De man versnelt zijn pas en duikt de nauwe steeg in. Wendy grist haar hockeystick van de vloer. ‘Achter hem aan! Hij is de enige die hier de weg weet!’ Ze snelt naar de uitgang. ‘Jullie daar! Wat doen jullie hier?’ Twee mannen versperren de deuropening. Ze zijn een kop kleiner dan Mark maar aanzienlijk breder. Boeren, ongetwijfeld boeren. De voorste houdt een twee meter lange houten staf in de hand. ‘We zagen iemand wegvluchten. Dit is de heilige tempel van de Vrouwe. Van de oogverblindende Venus.’ Venus. Venus was de godin van de liefde. Bij de Romeinen. ‘Wij,’ hakkelt Mark. ‘Wij.: En dan schieten zijn hersens in de hoogste versnelling. Geen vragen. Dat komt later wel. Als we ons hier maar uit kunnen kletsen. We staan in de tempel van een Romeinse godin. Houd dat vast. In een tempel breng je offers. ‘Wij komen aan Venus offeren.’

Latijn dat is het. Ik spreek Latijn, de taal van de Romeinen. In elk Asterix-album stonden wel een paar zinnen. ‘Een offer om haar te bedanken.’ ‘Vast wel.’ De man grijnst een bruin gebit bloot waarin elke derde tand ontbreekt. Hij mikt de eikenhouten staf over van de ene hand in de andere. ‘Tjak! Waar is jullie offergeit? Tjak, tjak! Jullie tamme duiven? Tjak!’ ‘We hebben iets beters.’ Mark trekt zijn portemonnee en keert de mannen zijn rug toe. Zijn nek jeukt terwijl hij naar het stenen altaar loopt. Zoals die man met die stok omging: het is onmiskenbaar een wapen. Een herdersstaf. Romeinse herders konden een wolf de schedel splijten met hun staf. Pas bij de tweede poging weet hij zijn portemonnee open te ritsen: elke kracht is uit zijn vingers verdwenen. De juiste woorden wellen automatisch op. ‘Aanvaard mijn offer, o oogverblindende Venus!’ Rinkelend stuiteren de munten over het altaar. Hopelijk komt geen van die lui over mijn schouder gluren. Euro’s lijken amper op Romeinse munten. Als Mark zich omdraait, grijnst de man nog steeds. ‘Dat zien we graag, hè Gracchus? Zowaar als ik Claudius de Vrome heet!’ Hij port de ander in de zij. ‘Gulle offers.’ Claudius heft zijn kin en trekt zijn schouders naar achteren. ‘Vooral omdat wij de priesters van Venus zijn!’ Beide mannen barsten in een hinnikende schaterlach uit. De staf priemt in Marks richting. ‘Drink een kroes met ons. Het is heet. Wij willen graag de verhalen horen van een reiziger die zo vrijgevig is als jij.’ En mij de rest van mijn geld zien af te troggelen, denkt Mark. Veel keus heb ik niet. Het is eerder een bevel dan een aanbod. ‘Graag.’ De priesters gaan Mark en Wendy voor door een half dozijn kronkelige steegjes, waar varkens in de afvalhopen wroeten. Claudius’ staf zwiept naar links en breekt een wegschietende rat de rug. Die kerel is snel! Mark had zich een Romeinse stad heel anders voorgesteld: marmeren tempels en

schitterende beelden. De straat bestaat uit aangestampt leem. Nog onverwachter is de graffiti: elke muur is volgekalkt en gekrast. Flavius eet kakkerlakken. Isis heerst! Lucius houdt van Photis. Had Amsterdam kunnen zijn, denkt Mark.

De zon staat hoog in een onwaarschijnlijk blauwe hemel. Veel te hoog voor Nederland. Niet alleen het wanneer, denkt Mark moedeloos, maar ook het waar klopt niet meer. Welk land is dit? Met de zon bijna recht boven me? Zuid-Italië? Afrika? Caludius pakt hem bij de arm. ‘Kom vriend. Laat zien of vreemdelingen kunnen drinken als een man!’

Mark weet niet of ze hem nu wijn of bier voorzetten. Het smaakt in ieder geval zeldzaam smerig. Zurig en muf en wat zijn die klonters die er in ronddobberen? Weinig kans dat ik hier aan de drank raak! De tweede kroes, die de herbergier op de houten tafel neerbonkt, smaakt al iets beter. De twee priesters negeren Wendy volkomen, al zetten ze wel een kom water voor haar neer. Waarschijnlijk zouden ze hetzelfde voor iemands paard doen, denkt Mark. Shit, dit kan nog problemen geven. Wendy laat zich niet afkatten. De manier waarop ze haar hockeystick omklemt. Witte knokkels. En dat strakke glimlachje bevalt me nog minder. Doe alsjeblieft niks stoms, Wendy. De priester met de staf, Claudius, buigt zich vertrouwelijk naar Mark toe. ‘Die vrouw van je,’ zegt hij op een fluistertoon die aan de andere kant van het plein hoorbaar moet zijn, ‘ze ziet er niet onaardig uit.’ Hij leunt zijn kin op zijn gevouwen handen. ‘Hoeveel moet je voor haar hebben?’

‘Ze is mijn zus!’ Claudius tuit zijn lippen. ‘Dan verdubbel ik de prijs toch? Als priester hoef ik niet op een sestertius of zelfs een aureus te kijken. Voor de prijs die ik voor je zuster bied, kun je drie nieuwe slavinnen kopen.’ Hoe red ik ons hier in vredesnaam uit? Wat voor soort vrouwen liet elke Romein met rust? Hadden ze nonnen? Wacht, in een van die Asterixalbums hadden ze het over Vestaalse maagden. Heilige vrouwen. Priesteressen van de godin Vesta. Als een man het waagde zo’n maagd ook maar te kussen, werd hij levend gevild of zoiets. Kan niet beter. ‘Claudius,’ zegt Mark, ‘jij bent een priester, net als ik. Daarom kan ik je dit in vertrouwen vertellen. Die dame daar reist in het geheim. Vermomd, begrijp je?’ Claudius ogen verwijden zich. ‘Een edelvrouwe? Iemand uit een hoge familie?’ ‘Wendy is een Vestaalse maagd. We zijn op bedevaart naar Vesta’s heiligdom in... (Zo ver mogelijk van hier. Waar hij nooit geweest kan zijn.) Londen.’ Hij spreekt de naam automatisch als londinium’ uit. ‘Een heilige vrouw zonder begeleiders?’ Mark slaakt een theatrale zucht. ‘Die hadden we. Een heel stel soldaten. De struikrovers waren met meer. Wij wisten te ontkomen en verscholen ons in een grot. Achter in de grot vonden we een beeldje van Venus. Zij had ons overduidelijk verborgen gehouden voor de rovers. Daarom kwamen we ook naar jullie tempel. Om haar te bedanken.’ Hij leunt tevreden achterover. ‘Een prachtig verhaal,’ zegt Claudius. ‘Op een detail na. Iets wat vreemdelingen als jullie waarschijnlijk niet weten. Het is de Vestaalse maagden ten strengste verboden Rome ooit te verlaten, weet je. Op straffe des doods.’ Hij kijkt Wendy voor het eerst aan. ‘Je kunt kiezen, meisje: of je bent een Vestaalse maagd en die worden levend begraven als ze hun post verlaten. Of je bent een oplichtster, die zich voor Vestaalse maagd uitgeeft. Waarop strenge straffen staan.’

‘Je tong afsnijden is wel het minste!’ lacht Gracchus. Claudius komt soepel overeind en graait naar zijn staf. Wendy’s hockeystick raakt zijn pols met een doffe smak en de staf rolt kletterend over de tafel weg. De priester slaakt een kreet en grijpt zijn gebroken pols vast. Gracchus deinst achteruit. ‘Heiligschennis!’ brult hij. ‘Ze vallen de priesters van Venus aan!’ ‘Weg hier!’ roept Wendy en laat haar hockeystick in een levensgevaarlijke cirkel rondzoeven. De andere drinkers kijken geïnteresseerd toe. Geen van hen maakt zelfs maar aanstalten om op te staan. Mark en Wendy zijn al aan de overkant van het plein als Claudius zich overeind hijst. ‘Een gouden aureus voor wie ze grijpt!’ schreeuwt hij.

Wendy komt een halve steeg verder dan Mark voor een oude feeks een bezem tussen haar benen steekt en ze voorover in de modder smakt.

Man verdwijnt in spiegel

Beslist hetzelfde dorp, denkt Apuleius, als hij het dorpsplein oversteekt. Dat uithangbord met de dronken olifant, het beeld van de god Mercurius waarvan de linkerhand is afgebroken. Onmiskenbaar hetzelfde dorp waaruit ik een jaar geleden gevlucht ben. Maar dan tien jaar later. Hij ontspant zich. Ze kennen me niet meer. Ik ben veilig. Hij krabt zich over zijn gladde kin. Misschien was ik te haastig? Die kinderen, ze zijn mijn enige bondgenoten in deze tijd. Ze zullen straks niet automatisch proberen me te vermoorden. Omdat ze hier nu evenmin als ik thuishoren. Nee, vergeet het. Wat moet ik met een stel angstige kinderen?

Het dorp gaat abrupt in het platteland over. De hobbelstraat wordt een legerweg: kaarsrecht, met brede, zeshoekige plavuizen. Honderden mijlen achter de horizon moet Rome liggen. Zo ver dat geen dorpeling het waarschijnlijk ooit bezocht heeft. Een kwart kilometer verder piept het rode dak van een villa boven de grijsgroene bladeren uit. Ah, landhuizen worden alleen gebouwd door lui met veel te veel geld en die vervelen zich gewoonlijk bovenmatig. De ideale plaats voor een maal, een zacht bed. Hij klopt op zijn rugzak. Als om zich gerust te stellen dat zijn kostbare schatten nog steeds aanwezig zijn. Elk vak is volgepropt met speelgoed uit de eenentwintigste eeuw. Zaken die hier als pure toverij beschouwd zullen worden. Voor een rondreizende tovenaar, voor een magus, zijn altijd wel klanten te vinden. Vooral omdat mijn magie ook werkelijk werkt.

CAVE CANEM waarschuwt een bord bij de tuinpoort: Pas op voor de hond. Apuleius sluipt op de punten van zijn bergschoenen langs het hok, een stevige stok in zijn hand, en gluurt naar binnen. Leeg. Naast de drinkbak roest een gebroken ketting weg. Twintig meter verder, in de schaduw van een plataan, knikkebolt een grijsaard op een stenen bank.

‘Vader,’ zegt Apuleius beleefd, ‘mijn naam is Apuleius van Madaura en jarenlang reisde ik langs de uiterste grenzen van ons rijk.’ Hij maakt een vaag handgebaar naar het oosten. ‘Bij de barbaren van Scythië. Waar nieuws even zeldzaam is als een goed bad.’ De grijsaard trekt een wenkbrauw op. ‘Wat verlang je te weten, beste man?’ ‘Wie regeert tegenwoordig in Rome?’ De grijsaard spuwt op de grond. ‘De hond die zich keizer noemt en opgeverfd als een toneelspeler over het podium danst! Keizer Nero. Hij liet zijn moeder zes jaar geleden vermoorden. Niet dat zij een haar beter was!’ Nero’s moord op Agrippina. Dit moet het jaar 64 na Christus zijn. Hij huivert. Nog zestig jaar voor ik geboren wordt. De grijsaard bekijkt hem van top tot teen. ‘Wikkelen alle barbaren hun benen in lappen stof?’ Heilige Isis, mijn spijkerbroek! ‘Och een mens...’ ‘Twee maanden geleden,’ onderbreekt de grijsaard hem, ‘bood ik gastvrijheid aan een dozijn rondreizende waarzeggers uit Cappadocië. Ze droegen veldmuizen-schedels aan hun oorlellen en hadden zich in maanden niet gewassen. De geur van hun heiligheid viel op twaalf en afstand te ruiken.’ Hij knikt zo heftig dat zijn hoofd los op de dunne nek lijkt te zwiepen. ‘Heilige mannen, kan niet anders,’ zegt Apuleius. ‘Lazen ze de toekomst uit de ingewanden van pasgeboren lammeren en kippen? Die ze daarna opaten?’ ‘Feilloos! Ze voorspelden dat mijn slaaf Nicor zich zou misdragen en dezelfde avond, ja dezelfde avond nog...’ De oude hapt naar adem. ‘Wie vond ik lallend in de voederbak van mijn ezels? Nicor!’ ‘Verbluffend.’ Apuleius kent dit soort oplichters. Magie is van alle eeuwen en in geen enkele eeuw werkt het. ‘Weet u wat het mooiste is?’ glundert de oude man. ‘Ze bezaten een toverspiegel en die is hier nog steeds!’

Toverspiegel! Nee, dat zou te mooi zijn. Te onwaarschijnlijk. ‘Ik, eh.’ Zijn lippen voelen plotseling kurkdroog. ‘Ik beschik zelf ook over bepaalde magische gaven. Zou ik die spiegel soms mogen zien, vader?’ ‘Maar natuurlijk!’ De oude man grijpt Apuleius hand vast en trekt hem in een hobbeldrafje het tuinpad op. ‘Ik dacht al: uw buitenlandse kleding, de vreemde reistas op uw rug. Lucius, zei ik tegen mijzelf, dit is geen gewoon mens. Natuurlijk kunt u mijn betoverde spiegel zien, magus! Hij staat op de binnenplaats. Een ereplek. Kostte me duizend sestertiën. Dat is toch te geef voor een authentiek wonder?’ ‘Wat voor krachten heeft die spiegel precies? Kun je verre landen in haar dieptes zien?’ ‘Verre landen? Wat moet ik met verre landen?’ zegt de oude verongelijkt. ‘Nee, hij weerkaatst alles behalve een levend mens.’ Apollo’s baard! Het is een tij dpoort!

De oude man wuift de deurwachter opzij, die met een knor van schrik uit zijn hazeslaapje opveert en zijn knots op de tegelvoer laat kletteren. ‘Goed volk, Nicor. Een magus uit verre landen.’ Hij stommelt de schemerige gang door, trekt een gordijn open. ‘Mijn vriend, aanschouw de magische spiegel!’ Apuleius herkent het opzichtig geverfde Venusbeeld uit de tempel meteen. De godin leunt met haar elleboog op een spiegel van gepolijst zilver. Apuleius stapt naar voren en gaat recht voor de spiegel staan. Ja, de witte zuilen van de galerij, een stuk blauwe hemel. Hijzelf blijft onzichtbaar. ‘Dit is inderdaad een kostbaar bezit, vader.’ Laat ik hem de dag van zijn leven geven. Man verdwijnt in spiegel. ‘Ik zal u een groter wonder laten zien.’ Hij strekt zijn hand uit.

Zijn vingertoppen tikken de spiegel aan. Het blijft zilver, glanzend zilver. Geen spoor van duisternis. Dit kan niet! Dit mag niet! Die ellendige spiegel weerkaatst me nog steeds niet. Het is een tijdpoort. In het zilver vormt zich een vage reflectie. Apuleius staart in zijn eigen uitpuilende ogen, zijn opgetrokken lippen. Achter hem staan twee andere gestalten. Vaag als mist, maar ondanks dat volkomen herkenbaar. De twee kinderen die mij achtervolgden! Even later wordt de spiegel opnieuw leeg. De boodschap is echter kristalhelder. Met zijn drieën stapten ze deze tijd in en de spiegel weigert minder dan drie te laten vertrekken. Apuleius vouwt zijn armen over elkaar. ‘Helaas is dit toch niet het juiste ogenblik om de ware krachten van de spiegel te laten zien. De sterren ziet u.’ ‘Welke sterren?’ vraagt de grijsaard. ‘Het is klaarlichte dag!’ De deurwachter werpt een vragende blik op zijn meester, betast zijn knots. Dit loopt uit de hand. Apuleius verheft zijn stem. ‘Luister, de spiegel sprak tegen mij! Voor deze bezwering heb ik twee helpers nodig. Een jongen en een meisje. Ze dragen net zulke kleding als ik en het meisje heeft haar dat rood is als vuur.’ ‘Waar zouden die helpers van jou ergens te vinden zijn?’ De oude stampvoet als een verongelijkt kind. ‘Op de top van een heilige berg soms, duizend dagreizen ver?’ ‘In het dorp! Hier vlakbij!’ Apuleius slingert zijn rugzak van zijn schouders en friemelt een flap open. ‘Ik had u een wonder beloofd! Hier komt het!’ Hij bonkt de Babbel op het voetstuk van het beeld, haalt de schakelaar onder de staart over. Een gedempte klik. Ogen blauw als vergeet-mij-nietjes floepen open. ‘Hé, oen!’ Een arm met een rode vacht komt omhoog en wijst naar de grijsaard. ‘Ja jij, met je lelijke wortelneus en wiebeltenen! Je moeder breit truien van aardappelschillen!’

‘Dit is een demon uit de woeste bergen van Thessalië,’ verklaart Apuleius plechtig. ‘Hij spreekt een taal die geen levend mens kan verstaan.’ Hij spreidt zijn handen. ‘Dit is maar een eenvoudige bezwering. Als ik nu de hulp van de kinderen had, waarover ik zo-even sprak...’ De deurwachter sloft pas tegen de avond terug van het dorp en zijn adem stinkt naar wijn. ‘Ik heb ze gevonden, meester,’ zegt Nicor. Een knikje naar Apuleius. ‘Magus.’ Hij spreidt zijn handen. ‘Helaas, helaas weigerde de dievenvanger ze mee te geven. Ze zitten in de cel. Wegens heiligschennis.’ ‘Heiligschennis!’ Wat hebben die dwazen in hemelsnaam uitgehaald? Ze zijn hier pas een halve dag! ‘Zeker, magus. Het meisje vloog een priester aan. Brak zijn pols. Met haar kromme toverstaf.’ ‘Rechter Lupus...’ En nu is het leedvermaak onmiskenbaar. ‘Rechter Lupus zal de rechtszaak persoonlijk voorzitten. Een zeer streng man, rechter Lupus. Nooit sprak hij een verdachte vrij! En hij heeft een bloedhekel aan zwervers.’ Wie biedt voor deze twee prachtige slaven?

‘In de ochtend komen ze jullie wel halen,’ knort de cipier. ‘Voor de rechtszaak.’ De zware deur smakt achter hem dicht. Mark kijkt om zich heen. Een cel ziet er in alle eeuwen hetzelfde uit. Vochtige stenen muren. Die staven voor het enige raampje zijn waarschijnlijk van brons. IJzer is immers te kostbaar om voor iets anders dan wapens te gebruiken. Het blijven tralies. Hij laat zich kreunend op de vloer zakken. Meer bulten en blauwe plekken dan hij durft te tellen en achter zijn ogen bonkt een felle hoofdpijn. Bij elke derde stap kreeg hij een stomp van een van priesters. Omstanders bekogelden hen met stenen en paardenvijgen tot Gracchus luid protesteerde omdat een potscherf zijn arm schampte.

‘Ze hebben mijn hockeystick gejat,’ zegt Wendy met een vreemde toonloze stem. ‘En die vrouw schopte me tegen mijn ribben.’ Wendy zit kaarsrecht op de enige bank, stijf als een houten pop en haar vingers omklemmen de zitting in een krampachtige greep. ‘Waar zijn we, Mark? Hoe kun je nu door een spiegel vallen?’ De hoofdpijn wordt erger. Witte zigzaggen branden in Marks gezichtsveld. ‘Hij zei het. De man waar we achteraan renden. Die we wilden vermoorden. Dit is een andere tijd.’ ‘Ze hadden zwaarden.’ Wendy klinkt beledigd, verongelijkt bijna. Alsof het ondenkbaar is dat mensen zomaar met zwaarden over straat zouden lopen. ‘Romeinen,’ zegt Mark. Hij is doodmoe. Asterix. Julius Caesar. Je weet wel.’ ‘Dit is niet echt. Een droom.’ Haar stem klinkt nog steeds vlak. ‘Ik ga slapen. Als je in je droom slaapt, kun je wakker worden en dan is alles weer gewoon. Ja.’ Ze strekt zich uit op de houten bank. ‘Wendy!’ Hij stommelt door de cel en schudt aan haar schouders. ‘Wendy, alsjeblieft! We moeten praten. Bedenken hoe we hier uit kunnen komen.’ ‘Slapen...’ Ze heeft haar ogen gesloten en nu merkt hij de buil op haar voorhoofd pas op. Een blauwgrijze bult met een bloederig rode punt in het centrum. O god, ze heeft een hersenschudding! Daarom sprak ze zo sloom.

Een eeuwigheid later kleurt de hemel rood, dan grijs. Sterren fonkelen tussen de tralies. Niemand heeft hun voedsel of water gebracht en Marks gezwollen tong schuurt als een kurkdroge spons langs zijn gehemelte. Hij vist zijn zaktelefoon uit zijn jas, schakelt hem in. Niet dat hij ook maar een ogenblik gelooft dat hij iemand kan bereiken. Het schermpje licht op. ‘MOTOROLA DUAL BAND,’ zeggen de vertrouwde

letters. Het logo van een zendmast verschijnt, met halve cirkels om de radiogolven aan te geven. Hij buigt zich dicht over het schermpje en tranen branden in zijn ogen. De groene gloed is thuis, techniek, zijn eigen tijd. Zoekt... meldt het scherm. Zoekt... Vijf minuten later zijn de letters nog steeds niet veranderd. Met een diepe zucht, die verdacht veel op een snik lijkt, schakelt Mark zijn toestel uit. De gorgelende krijs van een haan wekt hem. Achter de tralies oogt de hemel al bleekblauw. Een tweede haan valt in en dan begint een stel waakhonden te blaffen. Mark perst zijn knokkels tegen zijn oogleden, haalt diep adem. Shit. Het is al ochtend. We hebben niet eens geprobeerd te ontsnappen. ‘Mark?’ Wendy drukt zich op. De buil is gelukkig al een stuk geslonken en Wendy ziet er niet meer zo alarmerend bleek uit. Hij slaat een arm om haar schouder. ‘Hoe voel je je?’ ‘Als een wandelend lijk. Maar ik kan tenminste weer wandelen. Niet misselijk meer.’ Ze kijkt hem aan. ‘Het is echt, hè? We zijn in het verleden. Bij de Romeinen.’ Een iel glimlachje flakkert in haar mondhoeken. ‘Ik wou dat ik beter opgelet had bij geschiedenis. Met een vijf min kom je niet ver.’ ‘Wendy, we...’ Een roffel op de deur onderbreekt hem. ‘Opstaan!’ brult de cipier. ‘Het is hier geen herberg!’ De sluitbalk schiet met een gierende knars omhoog en de deur zwaait open. ‘Opstaan,’ herhaalt de cipier en gebaart met zijn knuppel. ‘Krijgen we niks te eten?’ vraagt Mark. ‘Ik rammel.’ ‘Laat jullie nieuwe meester jullie maar voeden. De slavenmarkt begint over een half uur.’ ‘We zouden een rechtszaak krijgen!’

‘Tja, die is er al geweest. Gisteravond.’ ‘Daar was ik niet eens bij! Ik heb niets kunnen zeggen. ‘Hah, de zaak was toch duidelijk? Niet minder dan twintig getuigen zagen je vrouw een heilige priester aanvallen.’ ‘Wendy is mijn vrouw niet. Ze is mijn zus.’ ‘Des te erger. Als broer ben je voor haar gedrag verantwoordelijk.’ Hij trekt aan zijn snor. ‘Zou een mooie boel zijn als vrouwen zomaar met knuppels om zich heen gingen meppen, toch?’ ‘Ik heb recht op een advocaat,’ protesteert Mark. Hij heeft geen flauw idee of het bij de Romeinen ook zo werkte. ‘Iemand om ons te verdedigen.’ ‘O, die hadden jullie ook. Claudius Pius was zo vriendelijk als jullie advocaat op te treden. Een zeer welbespraakt man die Claudius! Aan die goede priester hebben jullie te danken dat je niet gekruisigd of levend gevild wordt. Onze rechter is een streng man.’ Hij klakt met zijn tong. ‘Veroordeeld tot slavernij. Nee, zo genadig komen maar weinig heiligschenners eraf.’

Het dorpsplein is afgeladen vol hoewel de zon nog maar net is opgekomen. Mannen en vrouwen verdringen zich om het houten podium, klimmen zelfs op de krakend doorbuigende tafels van de herberg. Na twee Galliërs met gedraaide snorren en stoffige vlechten worden Wendy en Mark het podium opgeduwd. Marks benen worden slap als water en zijn oren gloeien. Al die starende ogen! Voor hen ben ik koopwaar. Als een kip in mand, een koe met een ring door zijn neus. Geen mens. Het idiote is dat hij geen woede of verontwaardiging voelt, alleen maar verlegenheid. Het is net als zo’n droom waarin je poedelnaakt door de straat loopt en iedereen je nawijst. ‘Twee prachtige slaven uit een ver en barbaars land!’ roept de marktmeester. ‘In de kracht van hun leven. Kunt u nog jarenlang plezier aan beleven.’ Hij pakt Wendy’s paardenstaart vast en laat haar haren door zijn vingers glijden. Als

fonkelend rood goud!’ Wendy rukt haar hoofd opzij en hapt naar zijn hand. De marktmeester huppelt achteruit. ‘Fel als een marter ook! Wie zou haar niet willen temmen?’ Hij spreidt zijn handen. ‘Ik stel voor ze als paar te verkopen. We zetten in op tweehonderd sestertiën.’ Hij wijst met zijn zweep naar de twee priesters. ‘U soms, Gracchus? Claudius?’ ‘Mij niet gezien!’ ‘Eén gebroken pols is genoeg.’ Mark haalt verlicht adem. Een grijsaard steekt zijn hand op. ‘Tweehonderd en tien.’ Zijn stem komt amper boven het geroezemoes uit. ‘Mark!’ fluistert Wendy. ‘Die kerel naast hem. Dat is de man van de spiegel!’ Wendy heeft gelijk. Een Jordan & Hardy rugzak en een spijkerbroek horen amper in deze tijd thuis. Geen van de dorpelingen draagt trouwens een broek. Hoe noemde hij zich ook al weer? Toen de wijkagent hem probeerde te arresteren? Apuleius. Apuleius van iets. Van Madaura. ‘Ik denk dat die oude man bij hem hoort.’ Voor het eerst is er een sprankje hoop. ‘Tweehonderd en tien geboden. Wie...’ ‘Vijfhonderd. En dat is mijn hoogste bod.’ De nieuwe stem schalt over het plein. Krachtig genoeg om een schoolplein vol joelende kinderen het zwijgen op te leggen. De spreker is zelfs een kop groter dan Mark en tussen de dorpelingen lijkt hij een reus. Een officier, denkt Mark. Iemand die gewend is om morrende soldaten te commanderen. ‘Dat is rechter Lupus zelf.’ De marktmeester port Mark in zijn zij. ‘Ga rechtop staan!’ sist hij. ‘Span je biceps!’ Apuleius wappert met zijn handen, grijpt de grijsaard bij zijn schouder vast. Ten

slotte stapt hij zelf naar voren. 550.’ ‘De vreemdeling bood 55o. Biedt iemand meer? U, rechter?’ ‘Momentje.’ Gevolgd door een tweetal soldaten wringt de rechter zich door de menigte en hijst zich op het podium. Hij kijkt Apuleius recht aan. ‘Jij, ben je niet de magus die bij Lucius de Oudere logeert?’ Apuleius buigt. ‘Magus is inderdaad mijn beroep, eerbiedwaardige rechter.’ ‘Je kunt de geesten van doden oproepen? De toekomst voorspellen uit de vlucht van vogels?’ Als de goden het mij toestaan. Als de juiste vogels overvliegen.’ ‘Geen uitvluchten! Je hebt beide gedaan?’ ‘Zeker.’ ‘Ben je een priester? In dienst van een tempel?’ ‘Nee, de goden bevalen mij door het land te zwerven en in hun naam de zieken te genezen.’ De rechter draait zich naar de menigte. ‘Jullie hoorden hem? Hij gaf toe dat hij een magus is!’ Instemmende kreten, gejoel. De rechter heft een hand en het wordt meteen doodstil. ‘Soldaten,’ zegt hij, ‘arresteer de magus.’ ‘Edele rechter, waar slaat dit op? ‘Apuleius probeert niet te vluchten. Wat trouwens ook onmogelijk is: terwijl de rechter op het podium klom, hebben een half dozijn soldaten hem ongemerkt ingesloten. ‘Ik ben een doodgewone magus! Ik deed niets wat de wet verbood!’ ‘Helaas, helaas. Keizer Nero denkt daar anders over. Twee jaar geleden vaardigde hij een nieuwe wet uit. Magie en waarzeggerij zijn voortaan ten strengste verboden. Behalve voor priesters van erkende tempels.’ Hij wrijft over

zijn gladgeschoren kin. ‘Normaal staat daar tien jaar dwangarbeid in de kopermijnen op. Zo’n scharminkel als jij overleeft het nog geen halfjaar. Daarom zal ik genade tonen: ik verlaag je straf tot slavernij.’ Hij legt zijn hand op de arm van de marktmeester. ‘Ga door met je werk. Ik geef vijftig sestertiën voor de magus. Ik denk niet dat iemand het zal wagen tegen mij op te bieden.’ ‘Zoals u wilt, rechter. De eerbiedwaardige rechter Lupus biedt 550 sestertiën voor deze drie slaven. Niemand anders? Eenmaal, andermaal... verkocht!’

De amulet van de wolvin

De dorpssmid buigt bronzen halsbanden om hun nek en slaat ze met koperen klinknagels vast. ‘Kettingen of voetboeien zijn overbodig,’ legt de rechter uit. ‘Iedere Romein zal een ontsnapte slaaf aan zijn halsring herkennen en een beloning van de eigenaar willen opstrijken.’ ‘We peinzen er niet over om te ontsnappen,’ mompelt Apuleius. ‘Er zijn eigenaars die hun slaven als praalpauwen behandelen,’ vervolgt de rechter. ‘En hun honingkoeken en sappige vijgen voeren. Zo’n meester ben ik beslist niet.’ ‘Uh, rechter...’ Lupus’ hand kletst keihard tegen Marks wang. ‘Meester!’ gromt hij. ‘Meester Lupus voor jou!’ De klap is hoogstens verrassend: de priesters hebben Mark harder geslagen. Veel erger is de vernedering van die pets in zijn gezicht. Mark krijgt het afschuwelijke gevoel dat hij weer vijf is. Een kleuter die niets in te brengen heeft. Een kleuter bovendien die plotseling met een strenge stiefvader opgezadeld zit. ‘Meester,’ zegt Apuleius, ‘deze kinderen zijn barbaren. Wilden. Het was domheid, geen brutaliteit van de jongen. Niemand heeft hem ooit verteld hoe hij een Romeins burger moet aanspreken.’ De rechter laat zijn hand zakken en hij lijkt Apuleius’ woorden serieus te overwegen. ‘Ik snap het, magus. Geen blaffende straathonden, maar wolvenkinderen.’ Hij kijkt Mark aan. ‘Hoe noem je mij, jongen?’ Mark balt zijn vuisten en slaat zijn ogen neer. ‘Antwoord!’ Ik noem niemand meester. Ik ben geen slaaf! Hij is wel zo verstandig die woorden niet hardop uit te spreken. ‘Dat meisje is zijn zuster? Flavius, geef haar negen stokslagen.’

Nee! Mark slikt het brok uit zijn keel weg. ‘Meester,’ fluistert hij. Dan luider: ‘Meester!’ ‘Laat maar, Flavius. Misschien, heel misschien kunnen wilde dieren inderdaad iets leren, magus.’

De rechter en de decurion, de aanvoerder van de soldaten, zijn de enigen die op paarden rijden. De acht soldaten en de nieuwe slaven marcheren achter de ossenkar aan de stad uit. In een werkelijk moordende looppas die het zweet al na een kwartier over Marks rug laat stromen. Een halfuur later barst zijn eerste bloedblaar open. Het is heet, onbeschrijflijk heet. De zon staat zo hoog dat de schaduw in zwarte poelen pal onder de stoffige bomen blijft liggen en nooit over de weg valt. Mark hapt naar adem, maar het lijkt alsof alle zuurstof uit de ovenhete lucht verdwenen is. ‘Den ka dén!’ bonken de wielen bij elke spleet tussen de stenen. Wendy, Apuleius en hij dragen leren waterzakken op hun rug en de leren banden hebben zijn schouders al kapotgeschuurd. Bij elke stap hoort hij het water klotsen. Zo’n dorst en al dat water onder handbereik. Niet verder dan een houten stop. ‘Het is pure lulligheid!’ klaagt hij tegen Apuleius. ‘Ons met die waterzakken laten sjouwen.’ Hij wijst naar de rest van de bagage, die op de ossenkar vastgebonden zit. Bovenop kan hij zelfs Apuleius’ rugzak en de hockeystick zien meeschokken. ‘Ruimte zat voor een paar waterzakken!’ ‘Het heeft weinig met rotstreken te maken, jongen. De ossen trekken de kar, ja? Een os is meer waard dan een slaaf.’ In Apuleius’ stem klinkt geen spoor van verontwaardiging door. ‘Ik ben geen beest!’ protesteert Mark. ‘Klopt. Je bent minder. Slaven zijn levende, wat was jullie woord? ja, machines. Je gebruikt ze tot ze op zijn. Een verstandige meester zal een slaaf misschien uiteindelijk vrij laten. Als hij te oud of te ziek is om fatsoenlijk te werken.’

‘Stop met babbelen!’ De rechter geeft een ruk aan zijn teugels en komt naast hen rijden. ‘Zijn jullie soms krassende kraaien? Dat jullie snavels geen moment stoppen?’ Hij klinkt niet geërgerd, eerder geamuseerd. Dit is de eerste keer dat hij met ons spreekt sinds we zijn vertrokken, denkt Mark. Nu of nooit. ‘Meester?’ De klap in zijn gezicht heeft Mark geleerd dat ‘Meester’ de enige juiste manier is om de rechter aan te spreken. ‘Ja?’ ‘Zouden we een slok mogen drinken? Wendy en ik? Sinds gisteren...’ ‘Bij de eerste rustplaats.’ De rechter werpt een blik op de zon. ‘Over drie uur.’

Het water is lauw en heeft een muffe nasmaak. Mark merkt het pas op bij zijn derde beker. Hij schurkt behaaglijk met zijn rug tegen de gladde stam van de beuk. Dit is het paradijs! Water, een homp brood. Als hij zijn benen intrekt, werpt de boom zelfs genoeg schaduw om helemaal uit de zon te zitten... ‘Rechter?’ vraagt Apuleius. ‘Ja, magus?’ Geen klap in zijn gezicht, merkt Mark. Blijkbaar gelden voor Apuleius andere regels dan voor hem. ‘Kan ik vrijuit spreken?’ ‘Leugens hoor ik al genoeg tijdens rechtszaken.’ ‘Ik vraag mij af waarom u ons kocht? Er waren sterkere slaven in de aanbieding. Goedkopere ook. En u gelooft duidelijk niet dat ik een magus ben.’ ‘Hoezo?’ ‘Kijk, als een rechter een moordenaar veroordeelt, zorgt hij ervoor dat hij een heel stel soldaten bij zich heeft. Nu, een magus is oneindig veel gevaarlijker dan

een ordinaire moordenaar.’ Hij spreidt zijn armen. ‘Kan een magus de bliksem niet uit de hemel omlaag roepen? Hij verandert je wijn moeiteloos in gif! Klaag een magus aan en je zult nooit je ogen meer durven sluiten, geen slok wijn meer durven drinken. Alleen een levensmoede dwaas zal een magus als slaaf durven nemen.’ Apuleius steunt zijn kin op zijn knokkels. ‘Aangezien u geen dwaas bent, volgt hieruit dat u geen enkel vertrouwen in mijn krachten hebt.’ ‘O nee, je rugzak is gevuld met de meest wonderbaarlijke zaken. Je bent beslist een magus. Ik trof de deurwachter van Lucius de Oudere dronken in de herberg aan: hij vertelde alles over jou en je leerlingen. Een pratende demon, juwelen die van kleur verschoten.’ Hij glimlacht. ‘Magie fascineert me en echte magussen vind je maar zelden. Ik wilde jullie kennis: jullie tot slaven maken was het eenvoudigst. En het goedkoopst.’ ‘Een magus tot slaaf maken blijft riskant.’ ‘Niet echt. Jou hoef ik niet te vrezen: mijn eigen magie is sterker dan van welke magus ook.’ ‘Kijk.’ De rechter vist een zilveren amulet uit zijn toga. Mark buigt zich naar voren. Het is oud zilver, zwart uitgeslagen en zo afgesleten dat de amulet bijna vormeloos is geworden. ‘Dit is het teken van Romulus.’ De rechter streelt de amulet. ‘Zie je de wolvin, magus? De twee baby’s? Romulus en Remus dronken de melk uit haar tepels. En met haar melk ook haar wolvenkracht.’ Lupus, denkt Mark. Dat is Romeins voor ‘wolf’. Net als je bij meneer Beuk geen wandelende boom verwacht, heeft hij daar geen moment bij stilgestaan. ‘Ik stam af van de eerste koning van Rome,’ vertelt de rechter. ‘Van de grote Romulus, die Rome bouwde.’ Als de rechter stomme verbazing of ontzag verwacht had, is hij bij Apuleius aan het verkeerde adres. De magus schudt glimlachend zijn hoofd. ‘Rechter, het volk joeg de laatste koning vijfhonderd jaar geleden uit Rome. Niemand wil de koningen terug.’

‘Koning worden is wel het laatste wat ik wil. Maar de erfenis van de wolvin bleef.’ Aha. Die amulet geeft je magische krachten?’ Apuleius’ stem klinkt te achteloos. Apuleius wil die amulet hebben, denkt Mark. ‘Welnee, geen magische krachten. Eerder het omgekeerde. Mijn amulet weert juist alle magie af. Dooft de gruwelijkste vervloeking alsof je een kruik wijn over een haardvuurtje uitgiet. Daarom hoef ik geen magus te vrezen.’ De rechter steekt de amulet in zijn toga terug.

Ze vermoorden de decurion

In de loop van de middag begint de weg te stijgen. Manshoge rotsblokken met baarden van mos steken uit de doornstruiken omhoog en een halfuur lang klatert een beekje door een goot langs de weg. De zon zakt tot lange zwarte schaduwen over de weg kruipen. Mark marcheert als een robot, zijn hoofd helemaal leeg. Linkervoet, rechtervoet. Elke stap dreunt nog steeds tot zijn nek door en zijn voeten branden alsof hij door lava waadt, maar hij is eenvoudig vergeten hoe je moet stoppen. Lopen is even automatisch geworden als ademen. Zeven meter voor hem veert de decurion op in zijn zadel. Met een benauwde kuch graait de man naar zijn keel en laat zijn handen dan slap omlaag vallen. Mark kijkt wezenloos toe terwijl de man opzij zakt en schuin uit het zadel glijdt. Uit zijn hals steekt de gevederde schacht van een pijl. Vreemd. Zat daar altijd al een pijl? Niet dat het mij iets aangaat. Ik moet doorlopen. Anders slaan ze me. ‘Achter de wagen!’ brult de rechter. ‘Hij kwam van rechts.’ De stem lijkt van eindeloos ver te komen. Dof. Bezige baasjes, die Romeinen. Nu duiken ze allemaal achter de wagen weg. Zij liever dan ik. Al dat geren. Ah, die soldaat probeert een lans van de wagen te trekken. Niet snel genoeg. Twee pijlen in zijn rug. Over Marks gedachten ligt nog steeds een blauwe, donzige waas van uitputting. ‘Idioot!’ krijst Apuleius. ‘Op de grond!’ Nagels boren zich in zijn schouder, een keiharde trap slaat zijn voeten onder hem weg. Mark smakt voorover op de harde stenen. ‘Beweeg je niet!’ sist Apuleius. ‘Ze willen waarschijnlijk geen pijlen aan een slaaf verspillen.’

Op de grond liggen is ook oké. In ieder geval minder vermoeiend dan lopen. Al doet zijn linkerknie nu lelijk pijn. ‘Links loopt een greppel. Rol je opzij. We moeten achter de wagen zien te komen.’ Mark schuift op zijn buik over scherpe kiezels, hij wringt zich tussen twee rotsblokken. Venijnige doorns krassen over zijn wang. Drie keer wordt het hem zwart voor de ogen, maar hij blijft stug doorkruipen. ‘Stop maar,’ zegt Apuleius een eeuwigheid later. ‘We zijn veilig.’ Mark knippert de paarse vlekken weg, zuigt de gortdroge lucht in zijn longen. De soldaten hurken achter de laadbak van de wagen, hun schilden boven hun hoofden geheven. Twee pijlen duiken uit de hemel omlaag en blijven trillend in de bagagezakken steken. Het is alsof Marks hersens met een schok in beweging komen. Ze vermoordden de decorion! Schoten een pijl door zijn keel! En dan: Wendy! ‘Waar is mijn zus?’ Hij krabbelt overeind, kijkt verwilderd om zich heen. Hoge dennen en struiken. De weg ligt verlaten in de avondzon, gestreept door lange schaduwen. De stilte doet zijn oren gonzen. ‘Terug!’ Apuleius rukt hem aan zijn arm omlaag. ‘Dit is geen computerspelletje, gek. Als ze je raken, blijf je dood!’ Hij zucht. ‘Je zus sprong trouwens als eerste achter de wagen. Sneller dan de soldaten. Een echte olympische sprint.’ Nu ontdekt Mark haar pas. Wendy knielt naast de rechter. Ze heeft haar hockeystick uit de bagage gegrist en houdt hem over haar schouder in de aanslag. Ik had het kunnen weten. Wendy zit absoluut niet ineengedoken te bibberen. Uit Wendy’s gespannen nek, de kromming van haar rug kan hij opmaken dat ze popelt om een vijand de hersens in te slaan. Dat ze diep teleurgesteld zou zijn als de overvallers de wagen uiteindelijk toch niet zouden bestormen. Apuleius heeft zijn blik gevolgd. ‘Ze denkt als een Romein,’ zegt hij goedkeurend. Als je naar het dodenland moet gaan dan liever niet in je eentje.’

Ik wou dat ik ook als een Romein kon denken. Ik voel me alleen maar doodsbang. Struiken ritselen, voetstappen. ‘Rechter Lupus?’ informeert een eigenaardig hese stem. ‘Een korte wapenstilstand? Om je een voorstel te doen? Ik zweer bij de heilige god Jupiter dat onze pijlen in de kokers zullen blijven tot we uitgepraat zijn.’ De rechter steekt zijn korte zwaard in de schede en komt overeind. ‘Jupiter hoort je eed. Laat zien wie je bent.’ Een gedrongen man komt uit een rij distels overeind en slentert de weg op. Hij hoeft niets te vrezen, gaat het door Mark heen. Wij hebben geen pijlen of speren en zwaarden doen het beroerd als werpmessen. De aanvoerder van de struikrovers draagt het vergulde borstschild van een centurion. Een gedeukt, stoffig borstschild dat hem zeker twee maten te groot is. Ter hoogte van het hart is nog een zwart pijlgat te zien. ‘Ken je me nog, rechter? Een halfjaar geleden liet je me kruisigen.’ De man toont zijn handpalmen waarin witte littekens glanzen. ‘Timeon! Ik ben de volgende ochtend langs je kruis gereden en de kraaien hadden je botten schoongepikt.’ De rechter grist de amulet uit de plooien van zijn toga. Laag zonlicht kleurt het zilver bloedrood. ‘Keer terug naar je graf, geest! Word stof en as!’ ‘Waren dat de pijlen van een geest, rechter?’ ‘Zeker, je zag een lijk aan het kruis hangen. Alleen was het mijn lijk niet. Zodra de soldaten vertrokken, takelden mijn vrienden mij van het kruis omlaag.’ Hij vouwt zijn armen over elkaar. ‘De ene dode met een gebroken neus en blond haar lijkt verdacht veel op de andere, toch? Niemand doet moeilijk over een spoorloos verdwenen knecht.’ De rechter laat zijn amulet terugvallen. ‘De volgende keer zal ik je hoofd af laten hakken. Help me herinneren. Je voorstel?’

‘Laat de wagen met al de bagage hier. Je paarden ook. Als de soldaten hun wapens neerleggen, mogen ze ongedeerd doorlopen.’ ‘Maar ik niet?’ ‘Nooit,’ roept een van de soldaten. ‘Dat tuig heeft de decurion vermoord!’ ‘Bovendien zou dat desertie zijn,’ vult een tweede aan. ‘Ze zouden ons aan het kruis nagelen. En terecht.’ ‘Je hoort het, Timeon,’ zegt de rechter. ‘Je zult een beetje meer moeite moeten doen.’ Hij werpt zich opzij. Een nieuwe pijl sist door de ruimte waar zich een halve seconde geleden zijn hoofd nog bevond. ‘Het was het proberen waard,’ zegt Timeon. ‘Straks valt de nacht. Wij weten exact waar jullie zitten. Elk krakend takje kan iemand van ons zijn.’ Een korte, ademloze gniffel. ‘Het zou me verbazen als iemand van jullie de zon zal zien opkomen.’ ‘Daar heeft hij natuurlijk wel een beetje gelijk in, rechter,’ zegt de eerste soldaat. ‘Duisternis is in hun voordeel. Ik heb op de struiken gelet: zijn mannen zijn zo nieuwsgierig als eksters.’ Hij buigt zich naar de rechter toe en geeft een ruk met zijn hoofd. ‘Ze verschuilen zich achter die rotsrichel daar. Volgens mij niet meer dan een stuk of drie.’ ‘Twee doden is meer dan genoeg.’ ‘Als we hen met zijn allen bestormen? Ze kunnen ons onmogelijk allemaal neerleggen en we hebben bovendien onze schilden nog.’ ‘Nee, nee, duisternis is juist bijzonder welkom. We zitten niet meer dan drie uur van mijn villa. Ik ken dit woud. Beter nog dan dat, het woud kent mij.’

De kinderen van de nacht

Een halfuur verstrijkt en Mark veert op bij elk ritselend blad, elk verschuivend kiezeltje. De zon rolt weg achter een zigzag van rotspieken. In een blauw, dat met de tel duisterder wordt, gloeien de eerste sterren op. Rechter Lupus draait zijn hoofd. ‘De volle maan.’ In het oosten zweeft de maan inderdaad boven de boomtoppen. Onwaarschijnlijk groot, dof als een versleten koperstuk. ‘De gezwollen maan,’ lacht de rechter, ‘de bloedmaan!’ Hij werpt zijn amulet op de grond, laat zijn toga van zijn schouders glippen. Poedelnaakt staat hij in het maanlicht. ‘Flavius,’ zegt hij tegen een van de soldaten. ‘Mocht ik, eh, niet meer in staat zijn bevelen te geven, dan neem jij het over. Goed?’ ‘Zeker, rechter.’ Een heftige hoofdknik. ‘O, beslist.’ Het valt Mark nu pas op hoe mager de rechter is: dunne spillebenen, opgeheven armen als knoestige stokken. De rechter is oud, stokoud. Wat voert hij in vredesnaam uit? Is dit soms iets godsdienstigs? De rechter reikt omhoog naar de wagen en slaat een wolvenpels om zijn magere schouders. De kop zit er nog aan, ziet mark. En die ogen moeten nep zijn: glazen knikkers. Dat is de reden dat ze levend lijken. ‘Romulus,’ zegt de rechter plechtig, ‘geef uw zoon kracht!’ Hij zet de wolvenkop als een helm op zijn hoofd. ‘De goden sta ons bij.’ Apuleius snuift. ‘Dit wordt een ramp! Die dwaas gaat magie gebruiken.’ ‘Je bent toch zelf een magus?’ zegt Mark. ‘Een tovenaar? Dat gaf je zelf toe!’ ‘Tsah! Magie is puur bedrog. Nee, Mark. Zelfs de krachtigste spreuk is tegen ordinaire pijlen verrassend onbruikbaar.’ Hij fronst zijn wenkbrauwen. ‘Al snap ik niet waarom hij zijn amulet nu juist áf deed?’ De rechter heft zijn hoofd op en een schaduw wist zijn gezicht uit tot het lijkt alsof de wolvenkop recht uit zijn nek groeit. Hij opent zijn mond en een afgrijselijk gehuil snijdt door de nacht.

Mark huivert. Geen mensenkeel hoort zulke klanken voort te brengen. De rechter is gek geworden, knettergek. Misschien werkt het. Misschien geloven de rovers echt dat hij zich in een wolf veranderd heeft? Het gejammer sterft weg tussen de heuvels. Een echo komt terug, seconden later. Nee, geen echo. Het geluid gaat veel te lang door voor een echo. De rechter laat zijn armen zakken en een grijns ontbloot al zijn tanden. ‘Luister naar de kinderen van de nacht. Maken ze geen prachtige muziek?’ Groeide er al eerder zoveel haar over zijn wangen? Dichte stoppels, ruig als een kokosmat. ‘Wolven?’ vraagt Apuleius ontzet. ‘Je riep de wolven?’ ‘Mijn broeders.’ Het gehuil zwelt aan en komt nu van twee kanten tegelijk. ‘Leuk geprobeerd!’ roept Timeon. ‘Geloof je nu werkelijk dat we daar intrappen? Rechter, ik heb op de jaarmarkt buiksprekers gehoord die een dozijn poppen tegelijk konden laten kletsen!’ ‘Buikspreker?’ gromt de rechter en stapt uit de dekking van de wagen. ‘Wil je de zoon van Romulus met een...’ De pijl smakt met een doffe tik in zijn linkerschouder. De rechter wankelt. Een tweede pijl boort zich in zijn onderbuik. ‘Oh,’ zegt de rechter op een toon van diepe verbazing. ‘Oh?’ Hij zwaait op zijn dunne benen tot zijn knieën het ineens begeven en hij voorover op de rechthoekige keien smakt. Een enkele stuiptrekking en zijn lijf wordt slap. In het blauwige maanlicht lijkt zijn uitstromende bloed zwart als inkt. Voor Mark lijkt de tijd te bevriezen. Het ging te snel om geloofwaardig te zijn. Een paar seconden terug was de rechter nog zo zelfverzekerd, meer dan een mens... Zo snel hoort een man niet te sterven. Bijna verwacht Mark dat de rechter zal opstaan om alles nog eens in slowmotion

over te doen. De pijlen, de knikkende knieën. Alsof het om een doelpunt ging. Hij is dood, denkt hij, en zijn verwarring verandert in paniek. We hebben niemand meer om ons te beschermen! ‘Stop maar,’ schalt Timeons stem over de weg. ‘Twee pijlen is wel genoeg voor iemand van zijn leeftijd.’ Takken buigen opzij en vier rovers wandelen met hun bogen in de aanslag de weg op. ‘Jullie meester is dood en mijn aanbod geldt nog steeds. Mik jullie wapens in de struiken en je kunt ongedeerd vertrekken.’ ‘Voor we vier stappen hebben gezet, groeien er pijlen uit onze rug,’ gromt een van de soldaten. De man die door de rechter Flavius werd genoemd. Ik ben veilig, flitst het door Mark heen. Wij zijn veilig. Wat er ook gebeurt. Niemand vermoordt een slaaf zomaar als hij hem nog kan verkopen. Slaven zijn geld waard. Meteen wordt zijn nek heet van schaamte. Slavengedachten. Denk als een Romein! Als Wendy het kan... Hij tikt Flavius op de schouder. ‘Geef me een wapen.’ Zo. Ik heb het gezegd en mijn stem trilde amper. De soldaat kijkt hem twee, drie seconden doordringend aan. Flavius knikt en trekt een smalle dolk met een breed uitlopende punt uit zijn riem. ‘Ooit een werpmes gebruikt?’ ‘Geen probleem.’ Een werpmes is wel geen werppijltje, maar het werkt vast hetzelfde. Een dart heeft ook een verzwaard uiteinde. ‘Wacht tot hun leider twaalf en van de wagen is, ja?’ ‘Laatste kans,’ zegt Timeon. ‘Geef ons de tijd om te overleggen.’ Flavius wenkt de andere soldaten. Heftige armgebaren, sissend gefluister en ze stellen zich weer langs de wagen op. ‘Het komt nu op jou aan,’ mompelt Flavius bijna onhoorbaar als hij langs Mark schuift. ‘Niemand verwacht dat een slaaf...’ Hij hoeft zijn zin niet af te maken.

‘We geven ons over,’ zegt hij luid tegen Timeon. Zwaarden kletteren op de straatstenen. ‘Jullie schilden ook!’ Timeon loopt op een sukkeldrafje naar voren en schopt de zwaarden in de berm. ‘Schilden zijn geen wapens. Ze willen ons doden,’ fluistert Flavius tegen Mark. ‘Geen getuigen. Hij is bijna binnen bereik. Nog vier stappen.’ Mark knikt woordeloos. Zijn vingers omklemmen het heft van de dolk dat glibberig van het zweet is. Dit loopt mis. Geen schijn van kans dat ik Timeon raak. Een werpmes is géén pijltje. Wolvengehuil! Zo schokkend luid dat het vlakbij moet zijn. Timeon veert op, blikt verwilderd om zich heen. ‘Hoe...’ De weg is niet langer leeg. Een kring van wolven omringt de struikrovers. Een grimmige muur van grijze vacht en vlammende ogen. De rechter drukt zich met beide armen op en komt zwalkend overeind op benen die nu dichtbehaard zijn. ‘Dwaze Timeon, geloof je werkelijk dat ijzer een zoon van Romulus kan doden? In het licht van de volle maan?’ Hij trekt de pijl met een scheurende plop uit zijn buik los en breekt de vingerdikke schacht alsof het niet meer dan een droge rietstengel is. De diepe wond in zijn buik trekt samen tot een stip, verdwijnt. Het enige wat overblijft is een stervormig litteken. ‘Ik geloof dat het uiteindelijk toch overbodig is om je hoofd af te hakken, mijn beste Timeon.’ Harde nagels klikken op de stenen: de kring wolven sluit zich als een harige strop om de rovers.

Rechter Lupus leunt zwaar tegen een cederhouten kist. Een ruige vacht, loodgrijs, bedekt zijn kin, zijn wangen, zijn voorhoofd. Zijn vingers zijn beslist korter dan die van een mens.

Een wolf, denkt Mark. Hij verandert in een wolf. In het heldere maanlicht heeft alles de helderheid van een nachtmerrie. Een waaruit de wanhopigste angstschreeuw je niet kan wekken. Dit is mijn wereld niet, mijn tijd niet. Wie kan zeggen wat voor regels hier gelden? Met een ontzette grom smakt de rechter op zijn gestrekte armen voorover. Zijn armen zijn poten geworden, de nagels zwarte klauwen. De stank van vochtige vacht walmt op. Hij heft zijn hoofd en zijn kaken verlengen zich. ‘Amulet,’ weet de rechter moeizaam uit de brengen. De stem knarst en ratelt en zijn tong is zwart. ‘Mijn hals. Haaang.’ ‘Ik heb de amulet!’ Wendy ploft naast de sidderende wolf op haar knieën. ‘Je kop! Omhoog! Zo kan ik De rechter grauwt en hapt naar haar pols. Shiiit!’ De ketting vliegt uit haar handen. ‘Stom beest!’ Wendy’s vuist raakt hem vol op de neus. ‘Doe wat ik zeg!’ De wolf schudt zijn kop en zijn grauw wordt een stomverbaasde hik. Wendy smakt met haar volle gewicht op de rug van de wolf, haar knieën in zijn flanken gedrukt, en grijpt beide oren vast. ‘Over zijn kop!’ schreeuwt ze. ‘Stelletje okkeloenen, trek die ketting over zijn kop!’ Flavius bukt zich, graait. De ketting valt als een perfect geworpen lasso over de wolvenkop. De wolf schiet naar voren: Wendy verliest haar greep op zijn oren, struikelt en bonkt tegen een wagenwiel. Jankend rent de wolf in een cirkel: hij bijt in de ketting, schudt verwoed met zijn kop. De wolvenvacht zakt in zijn huid terug, de kaak verkort zich tot een mensenneus

zichtbaar wordt, lippen. Hij zakt opzij, trekt zijn benen op. Uit zijn keel welt met schokjes een geronk op. Het is zo’n onverwacht geluid dat Mark het pas na een paar seconden herkent. Gesnurk. Flavius helpt Wendy overeind. ‘Gaat het een beetje, meisje?’ Wendy wrijft over haar kruin. ‘Dat wordt weer een buil. Nu ja, ben ik intussen wel aan gewend.’ ‘Altijd een heel gedoe om de rechter in zijn mensengestalte terug te krijgen.’ Flavius houdt zijn linkerhand op. Aan de ringvinger ontbreekt een kootje. ‘Dat is van de eerste keer. Tegenwoordig ben ik voorzichtiger.’

Pas vier uur later bereiken ze de villa. Bovenop de ossenwagen ligt de rechter nog steeds diep in slaap. Flavius trekt een staldeur open. ‘Achterin moeten nog ergens dekens liggen. Blijf de rechter morgen uit de weg. De dag na volle maan is hij gewoonlijk niet aanspreekbaar.’ Hij zet zijn handen in zijn zij. ‘Mag ik jullie een goede raad geven? Probeer vannacht niet te ontsnappen. De muur is niet hoog, maar de waakhonden van de rechter zijn meer wolf dan hond. Ze kennen jullie geur nog niet. Voor hen ben je hoogstens een middernachtelijk hapje.’ Hij pakt Wendy bij haar pols. ‘Jij loopt met me mee. Slavinnen hebben hun eigen vertrekken. In de villa.’ Hij neemt niet eens de moeite om de deur achter zich te vergrendelen. ‘Flavius heeft gelijk,’ zegt Apuleius. ‘Nieuwe slaven proberen gewoonlijk de eerste nacht al te ontsnappen. Ze worden altijd gegrepen.’ Hij klakt met zijn tong. ‘Hun meester geselt ze of schroeit ze een brandmerk in hun wang. Daarna proberen ze het nooit meer.’ ‘Jij bent goed op de hoogte.’ ‘Och, iedere Romein die ook maar iets voorstelt, houdt slaven.’ Met zijn voet schuift Apuleius wat stro bij elkaar. ‘Wacht een maand. Dan geloven ze dat we

tam zijn.’ Zijn mond vertrekt. ‘Langer en we zijn het echt.’

Ik zou hier gelukkig kunnen worden

Na een kom lauwe gerstepap wordt Mark de volgende morgen doorgestuurd naar de smid. De villa van de rechter is opvallend groot: bijna een ommuurd dorp. Al zijn alle dorpelingen wel slaven. ‘Mijn naam is Gaius en mijn vijanden noemen me de Bottenkraker.’ De smid steekt zijn hand uit. Eelt ligt in richels over zijn handpalm. ‘Knijp.’ O néé, denkt Mark. Beginnen we meteen al met die rotgeintjes? ‘Ook goedemorgen,’ zegt hij. Gelukkig is dit niet de eerste keer. Jord uit zijn klas is bijna even sterk als hij en veel gemener. Kracht zetten alleen is niet genoeg, weet Mark. Je moet je nagel in de muis van de duim boren. Op dat speciale plekje waar een zenuw dicht onder het vel ligt. De hand van de smid lijkt wel een bankschroef en Mark voelt de botjes in zijn hand tegen elkaar schuren. Hij perst zijn lippen op elkaar. De truc van de duim werkt van geen kanten. Pas na twee helse minuten ontspant de smid zijn vingers. ‘Een slappeling ben je in ieder geval niet, Marcus. Maar of we ook een smid van je kunnen maken?’

Een uur later weet Mark zeker dat hij nooit een smid zal worden. Never nooit niet. Brandblaren stippelen zijn handen en armen. En die hamers zijn allemachtig zwaar. Vooral als je ze op je tenen laat vallen. De mannelijke en vrouwelijke slaven leven strikt gescheiden en Mark vangt nooit meer dan een glimp van Wendy op. Pas drie weken later ontmoet hij haar bij de waterput. Zijn zus heeft net een stenen kruik gevuld. In haar kastanjebruine haar zitten blonde strepen van de zon. ‘Ah, daar heb je meneer de leerlingsmid ook,’ sniert ze en ze strijkt een zweterige lok haar uit haar ogen. ‘Jullie mannen hebben het maar makkelijk.’ Wendy is gewoon spinnijdig. Dat is niets nieuws; Mark heeft haar de afgelopen twee jaar zelden anders meegemaakt.

‘Makkelijk? Man, het is daar ongeveer zestig graden!’ Toch heeft Wendy wel een beetje gelijk. Het is inmiddels een week geleden dat hij zich voor het laatst brandde en de hamers lijken kilo’s lichter dan in het begin. ‘Hah! Ik zit de hele dag binnen in het schemerduister te pielen. Die idioten hebben me achter een weefgetouw gezet!’ Ze snuift. ‘Een weefgetouw! Alsof ik Roodkapjes demente grootmoeder ben!’ ‘Ik kan Apuleius vragen of je in de stal kunt werken? Hij schijnt het nogal met de rechter te kunnen vinden. De halve dag hangen ze op een ligbank wijn te drinken en geroosterde relmuizen met pauwentongen te eten.’ ‘Werkt niet, broertje,’ zucht Wendy. ‘Romeinen geloven dat vrouwen niet met paarden om kunnen gaan. Ze beweren dat paarden bloednerveus worden van vrouwen.’ Mark kan zich voorstellen hoe Wendy moet balen. In de stal staan zeker vijftien paarden en zij moet achter een weefgetouw zitten. ‘Ik zal het hem toch maar vragen.

Stalmeisje?’ zegt Apuleius die avond. Mark kan de wijn in zijn adem ruiken. ‘Belachelijk idee! Blah,’ hij boert, ‘belachelijk.’ ‘Wendy zat anders drie dagen in de week op de manege! Ze kan een wilde mustang door een hoepel van vuur laten springen!’ ‘Oké, oké. Laat me even denken. Ja! Amazones. Als ik de rechter nu eens wijsmaak dat onze Wendy de dochter van een Amazone is.’ ‘Wat zijn Amazones in hemelsnaam?’ ‘Stam van ruiters. Ergens ver in het oosten. Alleen maar vrouwen. Verdraaid goede krijgers en dat is Wendy eigenlijk ook wel. Zoals ze op die weerwolf sprong. Als ze nu inderdaad ook een beetje kan rijden...’ Hij blaast zijn wangen bol. ‘Zal het de rechter voorstellen. Ja, doe ik.’ Hij knijpt de pit van het olielampje uit en sluit zijn ogen met een innig tevreden boer.

Als Mark de volgende middag een strook ijzer over de velg van een wagenwiel buigt, komt Wendy langsrijden. Ze zit kaarsrecht op een merrie die de kleur van Wendy’s eigen haar heeft. Twee paardenstaarten hopsen bij elke stap en Wendy straalt. ‘Hallo broertje, gaat het een beetje?’ Ze laat zich van het zadel glijden. ‘Ik wandel met je mee naar de smidse. De rechter had nog nooit van stijgbeugels gehoord en hij was zeer geïnteresseerd.’ Ze grinnikt. ‘Ja ja, wat wij Amazones al niet van paardrijden weten!’

Als Apuleius die avond met het olielampje binnenkomt, staan zijn ogen opvallend helder. Geen spoor van dronkenschap. ‘Over zes dagen smeren we hem. Volle maan. Als je in het stikduister vlucht, breek je alleen maar je benen. En de paarden zullen tegen die tijd helemaal aan Wendy gewend zijn.’ ‘Je wilt paarden stelen? Paardendieven spijkeren ze aan het kruis!’ ‘Ontsnapte slaven ook. Nee, we mogen niet langer wachten. We moeten weg voordat we vergeten dat we slaven zijn. Wendy is volkomen tevreden en ik heb een luizenleventje. Jou hoorde ik gisteren zingen onder het smeden. Alsof je het hier best naar je zin hebt.’ Mark heeft er niet eerder bij stilgestaan. De smidse blijft natuurlijk belachelijk heet en het werk is allemachtig zwaar. ‘Niet onaardig,’ had de smid gisteren geknord toen Mark hem een pasgesmede schoffel toonde. Dat ‘Niet onaardig’ gaf hem een honderdmaal grotere kick dan een negen-plus voor een proefwerk. ‘Ik zou hier bijna gelukkig kunnen worden. Zelfs als dit mijn eigen tijd niet is en ik mijn ouders niet vreselijk mis. Mijn vrienden. Alleen...’ Hij raakt de bronzen band om zijn nek aan, die ineens toch zwaar aanvoelt. ‘Zes dagen.’ En ook Apuleius’ hand tikt onwillekeurig zijn slavenband aan.

Verscheur ze

‘Middernacht,’ zegt Apuleius. ‘De hoogste tijd.’ Hij sjort zijn rugzak uit de baal hooi en slingert hem op zijn rug. Apuleius had gelijk, denkt Mark. Die zes dagen maken alle verschil uit. Niemand let nu meer op de nieuwe slaven: we zijn een deel van het meubilair geworden. Het was geen kunst om een hamer en een ijzeren beitel onder zijn kleren te verbergen. Evenmin protesteerde de deurwachter toen de magus zijn rugzak uit de vertrekken van de rechter haalde en er open en bloot mee naar de stal wandelde. Die oenen vertrouwen ons gewoon!

In de Romeinse tijd zijn er geen nachtbrakers. In elk geval niet op het platteland. Zodra de sterren tevoorschijn komen, verstommen alle geluiden. Het is al urenlang doodstil als Apuleius de staldeur voorzichtig openduwt. ‘De honden?’ fluistert Mark. Stom dat ik daar nu pas aan denk. ‘Ze kennen ons. Ze slaan enkel aan als ze vreemdelingen ruiken.’ Het is alarmerend licht buiten. De volle maan hangt als een schijnwerper boven de heuvels en laat de dauwdruppels op de distelbladeren glinsteren als venijnige spinnenogen. ‘Oehoe!’ Mark werpt een bevreemde blik op de magus. Opnieuw tuit Apuleius zijn lippen. ‘Oehoe!’ Een tweede uil antwoordt uit het duister. Ah, daar aan de bosrand. Wendy is al naar buiten geslopen. Met de twee snelste paarden van de rechter. Verdorie, ze heeft zelfs haar hockeystick weten mee te jatten!

‘Ik heb lappen met azijn om de hoeven gewikkeld,’ fluistert Wendy. ‘Geen hond probeert zo’n spoor te volgen.’ Ze buigt zich omlaag en steekt Mark haar hand toe. ‘Klim bij mij achterop. Apuleius beweert dat hij in het zadel geboren werd, maar als jij op een paard klimt... Ah, tien tegen één dat je morgenochtend nog in

cirkels om de villa draaft!’ ‘Je wilt toch niet beweren dat ik onhandig ben?’ Na twee mislukte pogingen weet hij zich uiteindelijk op de hinderlijk gladde paardenrug te hijsen. ‘Dat wordt me nog wat,’ klaagt de magus. ‘Misschien hadden we beter een muilezel voor Mark kunnen regelen?’ ‘Ik lach me een kriek.’ Wat zit zo’n paard trouwens zeldzaam ongemakkelijk! Net een rubberen zak vol kiezels. ‘Waarheen eigenlijk?’ informeert Wendy. ‘Terug naar dat vervloekte dorp. De villa van Lucius de Oudere. De laatste plaats die de rechter zal verwachten. Sinds de rechtszaak en de slavenmarkt kent iedereen onze gezichten daar.’ ‘De spiegel?’ ‘Ja, we moeten hier zo snel mogelijk weg. De rechter lijkt me niet iemand die zijn schouders ophaalt. Zo van: ‘Och, ik heb nog slaven genoeg over.’ Nee, hij zal de halve provincie alarmeren en een onzinnig hoge beloning uitloven.’ ‘Dit is even ver genoeg,’ zegt de magus een halfuur later. ‘We moeten de paarden een rustpauze gunnen.’ Hij pulkt aan zijn bronzen halsring. ‘Jouw beurt, smid.’ ‘Prima,’ zegt Mark. ‘Leg je hoofd op een rotsblok.’

Brons is aanzienlijk zachter dan ijzer. Twee slagen van de hamer en de beitel splijt Apuleius’ halsring. Wendy is de volgende en ook haar halsring komt moeiteloos los. Met de grootste tegenzin geeft Mark de massieve hamer aan zijn zus over. ‘Voorzichtig! Dat geval is loodzwaar.’ ‘Mwah, valt wel mee.’ Wendy’s slag drijft de beitel in één klap dwars door Marks halsring en het uiteinde bijt zich knarsend in het graniet vast.

‘Ik geloof dat ze de verkeerde als smid uit hebben gekozen,’ grinnikt Apuleius. Mark betast zijn hals, masseert zijn nekwervels. Zo leeg. Enkel gladde huid. Veel kan de halsring nooit gewogen hebben en strak zat hij beslist niet. Toch voelt het alsof er een zak stenen van zijn schouders is gelicht. Voor het eerst sinds weken kan hij vrij ademhalen. ‘Dat was dan nummer drie.’ Niet Wendy’s stem. Niet die van Apuleius. Marks nekharen gaan recht overeind staan. ‘Jullie eigenaar.’ Wolven rijzen uit de lage heidestruiken op. Het maanlicht weerkaatst in een dozijn roofdierogen. De voorste wolf strekt zich, komt zwaaiend op zijn achterpoten overeind. De rechter is meer dan half wolf: een neus die bijna in de uitstekende kaken verzinkt. Een grijns die tot zijn oren reikt en een gruwelijk aantal spitse tanden toont. De wolvenmantel die hij om zijn schouders heeft geslagen, is eigenlijk totaal overbodig. ‘Ik zag jullie vertrekken en wolven, ja, die kunnen zelfs een galopperend paard neerhalen. Wij zijn verbluffend snel.’ De rechter krabt over zijn behaarde buik. ‘In ieder geval sterven jullie als vrije mensen.’ Met een hand waarvan de vingers tot geklauwde stompjes gekrompen zijn, wenkt hij de wolven. ‘Verscheur ze.’

Ik ben jullie meester!

De kring van wolven blijft onbeweeglijk in de heide hurken. De grootste wolf spert zijn bek open, gaapt. ‘Verscheur ze,’ herhaalt de rechter met een zekere ergernis in zijn stem. Ergernis en het begin van twijfel. Soepel glijdt de enorme wolf de kring uit en kijkt de rechter aan. Ogen als zilveren spiegels. Wilde dieren ontwijken je blik altijd, flitst het door Mark heen. Tenzij ze van plan zijn je naar de strot te vliegen. ‘Ik ben jullie meester!’ De rechter doet onwillekeurig een stap achteruit. De wolf gromt, een dreigend gerommel dat diep uit zijn borstkas lijkt te komen. ‘Niet langer dus,’ zegt de rechter. ‘Geen meester meer. Het moest er eens van komen. Te oud. Te zwak. Alleen de sterkste kan de wolvenhorde leiden.’ De wolf duikt ineen, klaar voor de sprong. ‘Momentje,’ zegt Apuleius. Hij zwiept een vingerdikke kabel rond zijn hoofd en slingert hem naar de naderende wolf. ‘Zet je schrap!’ Een reeks ratelende knallen scheurt de stilte aan flarden. Een vurige slang kronkelt en schokt tussen de struiken, de ene oorverdovende flits na de andere, tot Mark zeker weet dat zijn trommelvliezen zullen barsten. Het is zo’n heerlijk vertrouwd geluid, zo eigentijds, dat de tranen hem in de ogen springen. Een duizendklapper. Die geinponem smeet een duizendklapper tussen de wolven! Als de laatste echo’s wegsterven, valt er geen wolf meer te bekennen. Mark kan ze geen ongelijk geven. Zijn eigen oren piepen en zoemen en in zijn linkeroor jengelt nog steeds een hoge fluittoon. Wolven horen een stuk beter dan mensen. ‘Waar is de rechter?’ vraagt hij. Hij kan zijn eigen woorden amper verstaan. ‘Daar.’ Apuleius geeft een ruk met zijn duim.

Een oude man, rillend onder zijn wolvenmantel, leunt uitgeput tegen het rotsblok waarop ze hun halsringen losgebikt hebben. ‘Ik kan niet ontkennen dat jullie mijn leven hebben gered. Jullie als beloning vrij laten, zou een beetje overbodig zijn. Al zal ik dat natuurlijk wel officieel maken.’ Hij legt zijn hand op Apuleius’ schouder. ‘Ik, Antonius Lupus, adopteer je als mijn broer!’ Hij laat Apuleius los en kust Mark en Wendy op beide wangen. ‘Luister goden! Dit zijn mijn kinderen en mijn broer. Vrije burgers voortaan. Romeinse staatsburgers en mijn erfgenamen.’ Hij vouwt zijn armen over elkaar. ‘Morgen laat ik het papierwerk wel in orde maken.’ Apuleius buigt. ‘Een betere familie kunnen we ons niet wensen. Zou ik zo ondankbaar, zo brutaal mogen zijn om toch nog om een tweede gunst te vragen?’ ‘Wat ik bezit, is jullie eigendom.’ De rechter legt het er wel dik bovenop, denkt Mark. ‘Het gaat om een zekere spiegel. Nu nog in het bezit van Lucius de Oudere.’ ‘Magussen! Zo begerig als kraaien! Het gaat hier ongetwijfeld om een betoverde spiegel?’ De rechter heft zijn hand voor Apuleius verdere uitleg kan geven. ‘Morgenochtend, zodra de zon opkomt, stuur ik een boodschapper naar Lucius’ villa.’

De vloek van de wolvin

Burger, denkt Mark, Romeins staatsburger. Zo vreemd, zo onwennig om nu als vrij man over de binnenplaats van de villa rond te lopen! Geen muffe gerstepap vanochtend. Vers brood. Een tros druiven en een schotel met gegrilde kippenpoten. Voordat hij naar het dorp vertrok, begroette Flavius Wendy zelfs als ‘dame Lupus’! Hoewel ze pas een uur op zijn, liggen Apuleius en de rechter op lage banken naast de fontein, terwijl een slaaf hun bekers met wijn blijft bijvullen. Twee lege kruiken leunen al tegen de fontein. Mark slentert dichterbij en laat zich op de rand van de fontein zakken, achter het beeld van de zeegod. Zo blijft hij uit het zicht. Het is een rare tic: als kleuter luisterde hij ook altijd aan sleutelgaten. Nieuwsgierig als een klein aapje, noemde zijn moeder hem. De rechter is bijzonder spraakzaam voor zijn doen, merkt Mark. ‘Nee, om je in een wolf te kunnen veranderen, is allesbehalve een gift van de goden, beste magus. Een vervloeking eerder. Een ellendige vervloeking. Die tegenwoordig gelukkig alleen de oudste zoon van de familie treft. Vroeger was dat wel anders! Zelfs onze baby’s kregen een vacht zodra de maan opkwam.’ ‘Is het bekend waar die vervloeking vandaan kwam?’ ‘Tja, mijn voorvader Romulus stak zijn broer neer in een vlaag van woede,’ legt de rechter met dikke tong uit. ‘Toen hij de muur van Rome bouwde. Remus riep: "Moet dit miezerige muurtje Romes vijanden tegenhouden?" en sprong over de stadsmuur. Die toen overigens pas twee turven hoog was.’ ‘Niet erg tactisch van Remus.’ ‘Ook geen reden om hem te vermoorden. Koningen horen toch enige zelfbeheersing te tonen? De wolvin was woedend. Per slot van rekening had ze de twee kinderen het leven gered en met haar eigen melk gevoed.

"Wie zich als een wolf gedraagt, zal ook een wolf worden!" vervloekte ze Romulus. Zodoende.’ ‘Toch heeft het zekere voordelen om een weerwolf te zijn,’ protesteert Apuleius. ‘Geen wapen kan je verwonden. Voor een soldaat...’ ‘Alleen bij volle maan!’ onderbreekt de rechter hem. ‘Steek morgen een dolk in mijn buik en ik sterf als ieder ander mens. Erger nog, na onze dood staan wij op uit ons graf. We keren terug als weerwolf. Even gedachteloos en dom als een beest. Voor eeuwig.’ Hij likt over zijn lippen. ‘De wolf die mij uitdaagde gisternacht. Ik denk dat het mijn overgrootvader Claudius was...’ De rechter huivert. ‘Hij had nog geen amulet.’ ‘Ja, die amulet?’ Apuleius weet hoe je de lui aan de praat moet houden. Mark spitst zijn oren. ‘Och, in mijn jeugd vree ik met een boomnimf. Of misschien was Locusta gewoon een gifmengster met een boel fantasie. In elk geval werkte haar amulet. Zelfs in het licht van de volle maan kan ik als mens rondwandelen. Bovendien beloofde ze dat ik dood blijf als ik samen met mijn amulet begraven wordt. Werkelijk dood. Geen terugkeer meer als wolf.’ Hij reikt naar zijn beker. ‘Toen leek me dat geen voordeel. Als je jong bent, wil je voor eeuwig blijven leven, toch? Desnoods als wolf.’ ‘Nu denk je daar anders over?’ ‘Als ik sterf, wil ik dood blijven.’ Mark schuift wat ongemakkelijk heen en weer op de stenen rand. Een onschuldig gesprek afluisteren kan geen kwaad, maar als iemand zijn hart gaat uitstorten... Hij komt zo stil mogelijk overeind en sluipt weg.

‘Nog steeds niks,’ klaagt Wendy. Vanuit de wachttoren hebben ze een prachtig uitzicht over de heuvels. In het lage avondlicht slingert de Romeinse legerweg zich als een gouden lint door het

groen. Alsof we op de intocht van sinterklaas wachten, denkt Mark. We staan hier nu al bijna een uur en misschien komt Flavius pas midden in de nacht terug. Nu ja, weg uit deze tijd is ook wel het mooiste cadeau dat je ons kan geven. De eenentwintigste eeuw en zijn eigen wereld lijken hem ineens onwerkelijk. Alsof Nederland niet meer dan een mooie, maar bijna vergeten droom is. Geen land waarnaar je ooit kan terugkeren, behalve in je slaap. ‘Wacht.’ Apuleius schermt zijn ogen af. ‘Twee paarden. Dat moet Flavius zijn.’

Hoefgetrappel. De deurwachter sjort de poort open en Flavius galoppeert samen met zijn pakpaard de binnenplaats op. Hoewel ze halsoverkop de laatste treden afspringen is de rechter hen voor. Hij inspecteert de lege bagagemanden. ‘Geen spiegel?’ ‘Het spijt me, rechter. Een beetje uw eigen schuld is het wel. Al die dreigementen dat Nero magie verboden had... Lucius de Oudere deed het zowat in zijn broek en heeft de spiegel prompt verkocht. Aan de tribuun Plinius ‘Ai. Plinius. We dienden bij hetzelfde legeronderdeel en mochten elkaar niet bijzonder. Zacht gezegd. Als we elkaar in een donker steegje hadden ontmoet, was er maar één levend het marktplein opgewandeld.’ De rechter wrijft over zijn neus. ‘Dit moeten we slim aanpakken. Als Plinius vermoedt dat ík die spiegel wil kopen...’ ‘Het wordt nog ingewikkelder, rechter,’ zegt Flavius. ‘Plinius vertrok drie dagen later naar Rome. Hij wilde de spiegel aan keizer Nero geven, wist Lucius te melden. U weet wat een verzamelaar de keizer is. Erger dan een zwerm kraaien. Als het maar blinkt. Op magie is hij helemaal dol.’ ‘Nero!’ Mark ziet het bloed uit Lupus’ gezicht wegtrekken. De nekspieren spannen zich tot koorden, vingers krommen zich. Even gelooft Mark dat de rechter ter plaatse in een wolf zal veranderen. Dit is haat, denkt Mark. Pure haat. De rechter zou Nero eigenhandig in stukken kunnen scheuren.

‘De keizer nam mij mijn zwaard af,’ fluistert de rechter schor. ‘Hij schopte mij uit het leger toen ik mijn derde veldslag won. Verbande mij naar deze afgelegen provincie.’ Hij zwijgt, maar zijn handen blijven tot vuisten gebald. ‘Ja, de keizer heeft iets tegen generaals die te vaak winnen,’ zegt Flavius. ‘Wat was zijn dreigement ook weer? Uw kop eraf als u zich binnen honderd mijl van Rome vertoont?’ ‘Nero bracht het wat vriendelijker. Een erebaan als rechter. In een rijke provincie. Die toevallig een verdraaid eind van Rome lag.’ Hij kijkt Apuleius aan. ‘Vrees niet, magus. Ik krijg je spiegel wel te pakken. Al moet ik hem persoonlijk uit Nero’s paleis wegslepen.’ ‘Geef ons een stel paarden,’ zegt Apuleius, ‘een zak goud. U hoeft werkelijk niet...’ ‘Nee, het komt me juist goed uit. Als ik geen wolf meer mag zijn, wordt het de hoogste tijd dat ik mijn oude beroep opneem.’ ‘De soldaten zijn u nog niet vergeten!’ roept Flavius. ‘Trek naar Rome op en het halve leger sluit zich bij u aan! Nero is een dansende zot! Zo’n dorpsgek hoort geen keizer te zijn.’ Zo te horen is de keizer niet bepaald populair, denkt Mark. Pleegde Nero geen zelfmoord? Een paar jaar in de toekomst? Een week geleden had Apuleius het er over: ‘Lang zal de keizer het niet meer maken en dan begint de ellende pas. Vier keizers vlak na elkaar. Half Rome slaat elkaar de hersens in.’ De rechter vouwt zijn armen over elkaar. ‘Geen veldslagen. Een keizer vervangen kan eenvoudiger. Bepaalde lieden in Rome zijn mij nog gunsten schuldig.’ Hij wenkt de deurwachter. ‘Breng mij perkament en inkt. Vraag Metellus drie van zijn beste postduiven gereed te maken. Ik stuur een brief aan Nero’s oude leermeester. Seneca heeft nog meer redenen om hem te haten dan ik.’

Ik had dezelfde droom

‘Dit bevalt me helemaal niet,’ zegt Apuleius zodra de rechter buiten gehoorafstand is. ‘Als jongen moest ik de geschiedenis van Rome bestuderen. Mijn leermeester ramde er elke beroemde naam in: nergens werd een Lupus genoemd. Als de rechter een opstand tegen Nero begon, moet het beslist mislukt zijn.’ ‘Moet je hem niet waarschuwen?’ ‘Denk je dat een figuur als de rechter naar een magus luistert? Op elke jaarmarkt wemelt het van de waarzeggers.’

Negen nachten later droomt Mark over een paleis. Als een geest zweeft hij door de gangen, langs zuilen van zwart marmer, dampende baden. Aan de muren hangen eindeloze rijen verwelkte lauwerkransen, maskers, vreemdsoortige muziekinstrumenten. Mark sijpelt door een traliehek van ijzeren wijnranken en komt halverwege het plafond tot stilstand. Onder hem drentelt een gezette man heen en weer voor een knalroze geverfd Venusbeeld. Tuurt in de spiegel waarop de godin leunt, strijkt zenuwachtig door zijn rossige krullen. Als hij diep in gedachten opkijkt, ziet Mark dat hij zijn lippen en zijn oogleden met goudverf ingesmeerd heeft. Een joekel van een neus, schichtige ogen die bijna in de vetrollen verdwijnen. ‘Geen spiegelbeeld,’ mompelt de man. ‘Besta ik niet langer? Heb ik nooit bestaan? Of, of past het niet dat een ordinaire spiegel het beeld van de goddelijke keizer weerkaatst?’ Keizer! denkt Mark in zijn droom. Ik droom over keizer Nero! En dat is de spiegel waar wij doorheen zijn gevallen. De poort door de tijd. ‘Een gift van de goden.’ Nero knikt heftig. ‘Het teken dat ik waarlijk uitverkoren ben als keizer der Romeinen.’ Hij grijpt naar zijn keel, masseert zijn lillende onderkinnen. ‘Uitverkoren door de goden. Maar als ik hun gift verlies...’

Hij klapt in zijn handen. Een moment later snelt een man in een met gouddraad geborduurde mantel het vertrek binnen. ‘Keizer?’ ‘Tigellinus, laat de bewaking verdubbelen. Nee, verdriedubbelen! Geen mens mag deze kamer meer betreden. Behalve ik.’ Hij pakt de man bij de schouders vast en schudt hem door elkaar. ‘Zelfs jij niet!’ ‘Ik zal ervoor zorgen.’ Hij maakt zich voorzichtig los uit Nero’s greep. ‘Seneca wil je overigens dringend spreken. Je oude leermeester.’

‘Ik had dezelfde droom,’ geeft Apuleius de volgende ochtend toe. ‘Lauwerkransen, harpen: het moet een schatkamer in het Palatijn zijn. In Nero’s eigen paleis. En nu beter bewaakt dan ooit.’ ‘Droom je altijd over de plaats waar een spiegel wacht?’ vraagt Mark. ‘Meestal pas in de zesde maand. Als mensen uit die tijd me bij de eerste blik in het gezicht spugen en ik zo snel mogelijk moet vertrekken.’ Hij pulkt zenuwachtig aan de gesp van zijn riem. ‘Als de wereld ons kwijt wil. Omdat we de tijd volledig in de war gooien. De wolven hadden de rechter waarschijnlijk moeten verscheuren. En vuurwerk uit de verre toekomst hoort hier ook niet thuis.’ Wacht. Haat op het eerste gezicht. ‘Gisteren,’ zegt Mark, ‘gisteren siste de staljongen "heksenjong!" tegen me. En dat paard. Als Wendy haar hand niet snel weggerukt had, dan had ze nu een duim minder. Velocitas is verdorie haar lievelingspaard!’ ‘We zijn hier te veel. Even hinderlijk als een doorn in je vel. Daarom droomden we over de spiegel. Waar hij te vinden is. Vertrekken of sterven. Ik denk niet dat het de wereld iets uitmaakt welke van de twee.’ Apuleius tuurt naar de hemel. ‘Ik hoop dat de rechter snel een boodschap uit Rome terugkrijgt. Zo lang vliegen postduiven er toch niet over?’ ‘Geloof je dat hij echt tegen de keizer gaat samenzweren? Alleen om onze spiegel terug te krijgen?’ ‘Natuurlijk niet! We brachten hem gewoon op een idee. Hij is een trots man en

Nero stuurde hem weg als een stout jongetje. Omdat hij zijn werk een beetje te goed deed. Zodra soldaten de naam van een generaal beginnen te joelen, worden keizers zenuwachtig.’ ‘En hij is niet langer de leider van de wolven,’ zegt Mark. ‘Iemand als de rechter moet eenvoudig de baas zijn. Als het niet over de wolven is, dan maar over het leger?’ ‘Zoiets.’

Het duurt nog een week voor Mark de rechter durft aan te spreken. Het lijkt zo op gezeur. Van: wanneer krijgen we onze spiegel nu eindelijk eens terug? En misschien is de rechter intussen al straal vergeten hoe hij op de gedachte kwam om tegen Nero samen te zweren. Mark vindt rechter Lupus in zijn studeerkamer, achter een tafel vol schriftrollen en wassen schrijfborden. ‘Nog steeds geen bericht terug,’ zegt de rechter op Marks voorzichtige vraag. ‘Wat me enigszins verontrust. Eén postduif kan de weg kwijtraken, door een havik uit de hemel geplukt worden. Daarom sturen we een boodschap ook altijd in drievoud. Nee, deze stilte bevalt mij niet bijzon...’ Drie trompetstoten schallen van de wachttoren, echoën over de binnenplaats. ‘Het alarmsignaal!’ De rechter smijt de deur open. Flavius hobbelt hem tegemoet terwijl hij zijn borstpantser probeert dicht te gespen en een sandaal nog los achter zijn voet aansliert. ‘Soldaten! Een compleet cohort ruiters dook vanachter de heuvels op. Zeker vijfhonderd man heeft uw villa omsingeld!’ ‘Het antwoord op mijn postduiven vrees ik,’ zegt de rechter. ‘Ik ben bang dat het "nee" was.’ ‘We zullen u tot de laatste man verdedigen!’ Flavius’ ogen schitteren van opwinding ziet Mark. Alsof dapper sterven een van de mooiste gebeurtenissen is die Flavius zich kan voorstellen. ‘We zwoeren u met onze eigen levens te beschermen en daar houden we ons aan.’

‘Dat waardeer ik bijzonder, Flavius. Alleen lijkt het me een beetje onzinnig. Wij zijn met zijn achten, mij meegerekend. Droegen ze een legerstandaard?’ De soldaat lijkt ineen te krimpen. ‘Ik zag de standaard met Romes adelaar.’ De rechter vouwt zijn armen over elkaar. ‘Het officiële leger. Geen stelletje struikrovers of huurlingen. Sorry, Flavius, je eerste eed was trouw aan Rome.’ ‘We moeten ons overgeven? Zonder een pijl af te schieten?’ ‘Die soldaten daar zijn mijn probleem, Flavius. Niet het jouwe.’ ‘Ze sturen een boodschapper!’ roept een soldaat van de wachttoren. ‘Hij zwaait met een olijftak.’ ‘Open de poorten. Ze zijn van eerste kwaliteit Libanees cederhout. Zonde om ze in te laten beuken.’ De rechter haalt een hand door zijn dunnende haar en grijpt de bos twijgen met het gouden koord krampachtig vast. ‘Misschien kan ik mij hieruit kletsen.’

Mark, Wendy en Apuleius stellen zich als trouwe familieleden aan weerszijden van de rechter op als de boodschapper van zijn paard afstijgt. Hoewel de bode in vrede komt, springen zijn lijfwachten meteen voor hem. Hun schilden opgeheven om hem tegen pijlen te beschermen. ‘Nee maar,’ zegt de rechter, ‘Tigellinus in hoogsteigen persoon! Nog steeds een even grote angsthaas.’ Hij spuwt naar de voeten van de man, die een beetje ineengedoken onder de schilden schuilt. ‘Ik beloofde toch dat je een vrije doortocht had?’ ‘Laat die vervloekte schilden zakken,’ knort Tigellinus. ‘Zijn acht soldaten staan buiten en ze dragen geen bogen.’ ‘Nero’s valse waakhond,’ mompelt Apuleius in Marks oor. ‘Een vrijgelaten slaaf die intussen rijker is dan Nero zelf.’ ‘Ik zag hem in de droom. Nero beval hem de bewaking te verdriedubbelen.’

Tigellinus draagt de helm en het borstpantser van een centurion. Mark heeft intussen oog gekregen voor zulke details. Alleen bestaat Tigellinus’ pantser uit flinterdun goud en zilverdraad en hebben de adelaars op zijn borst ogen van smaragd. Waarschijnlijk kun je met een keukenmesje dwars door dat pantser steken. ‘We waren je in Rome bijna vergeten, rechter,’ vervolgt Tigellinis. Hij spreekt op een toon alsof hij dit hele gedoe hoogstens een hinderlijk klusje vindt. ‘Je had beter van dorp tot dorp kunnen blijven sloffen om zakkenrollers de hand af te hakken. Hoogverraad is niets voor lieden van uw vergevorderde leeftijd.’ ‘Hoogverraad?’ De rechter probeert niet eens geschokt te klinken. ‘Samenzwering om onze geliefde keizer te vermoorden. De senaat heeft u tot Vijand van Rome verklaard.’ Tigellinus grinnikt. ‘Wat nogal overbodig was omdat de keizer u zelf al ter dood veroordeeld had.’ Hij trekt een roestig zwaard uit de schede. ‘Nero gaf me dit mee. Het is misschien een beetje bot? Omdat je het al in geen tien jaar meer gebruikt hebt?’ ‘Aha? De keizer wenst dat ik zelfmoord pleeg?’ ‘Dat liet hij aan mij over. Ik kan je natuurlijk ook aan een kruis laten nagelen...’ De rechter steekt het zwaard in zijn riem. ‘Jullie hebben zeker een van mijn brieven onderschept?’ ‘Welnee. Ze kwamen veilig en wel bij Seneca aan. Alledrie. Seneca stapte prompt naar de keizer.’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Je moet niet alle geruchten geloven. Dat Nero’s oude leermeester aan een eerdere samenzwering tegen de keizer meedeed, is een vuile leugen. Nero sprak hem destijds trouwens vrij.’ De rechter draait zich om. ‘Flavius, kun je een bad voor mij laten vullen?’ Hij strijkt met zijn duim langs het scherp van het zwaard. ‘En een fatsoenlijke slijpsteen graag.’ ‘Een mooie traditie,’ knikt Tigellinus. ‘Comfortabel doodbloeden in een heet bad. Terwijl je slavinnen op de harp spelen en geurige rozenblaadjes op het water strooien.’ ‘Begraaf mij met mijn zwaard en mijn amulet,’ zegt de rechter tegen Apuleius.

‘Drie meter diep, mijn broeder. Stapel loodzware rotsblokken op mijn graf: ik heb weinig behoefte om terug te keren als wolf.’ ‘Dat beloof ik.’ Apuleius aarzelt een moment. ‘Dat beloof ik, broeder.’ ‘Tigellinus? Deze drie zijn mijn erfgenamen: Wendy, Marcus en Apuleius Lupus.’ ‘Geen erfenis, rechter. Het spijt me oprecht. De senaat heeft al je bezittingen verbeurd verklaard. Ze zijn nu het eigendom van de keizer. Bovendien mag de familienaam Lupus niet langer uitgesproken worden. Met jouw dood eindigt het geslacht Lupus.’ ‘Misschien is dat ook maar het beste. Dat ik de vloek van de wolvin in het graf meeneem.’ De rechter beent de villa in, het zwaard losjes in de hand. Zijn stap is opvallend monter. ‘Misschien is dit het juiste moment om te vertrekken?’ fluistert Apuleius in Marks oor. ‘Niemand let op ons.’ Hij pakt Wendy en Mark bij de arm. ‘Ongehaast wegslenteren. Teruggaan voor mijn rugzak lijkt me bijzonder onverstandig.’ ‘Soldaten!’ snerpt Tigellinus’ stem. ‘Arresteer zijn kinderen! Al heten ze geen Lupus meer: de keizer heeft er weinig behoefte aan dat ze bloedwraak nemen!’

Je wilt een touw om je op te hangen?

‘Een kerker?’ zegt de smid. ‘Het spijt me, heer. De rechter liet verdachten nooit in zijn eigen villa opsluiten. Voor het raam van de voorraadkamer zitten echter stevige tralies. Tegen de slaven weet u. Die zijn vaak nogal hongerig.’ ‘Ruim de voorraadkamer uit,’ beveelt Tigellinus.

Deze cel is beslist ruimer dan de vorige, denkt Mark. Bovendien zijn de slaven een stoffige ham aan het plafond en twee wijnkruiken vergeten weg te halen. ‘Wat denk je dat Tigellinus met ons van plan is?’ ‘Niet veel goeds vrees ik,’ zegt Apuleius. ‘Hij had het over bloedwraak. Kinderen die hun vader wreken. De enige manier om bloedwraak te voorkomen, is de hele familie van het slachtoffer uit de weg ruimen.’ ‘Had die stomme rechter zijn mond maar gehouden!’ foetert Wendy. ‘Hij probeerde ons een gunst te verlenen. Voor hetzelfde geld reden we nu op zijn mooiste paarden naar Rome. Met zadeltassen vol rinkelend goud.’

Een halfuur later gaat er luid gejammer op. Vrouwen krijsen en huilen, mannen loeien als sombere buffels. Dat valt me mee van de slaven, denkt Mark. Misschien was de rechter toch een betere meester dan ik dacht? Het gejammer sterft langzaam weg. Alleen een danseresje blijft nog op haar fluit blazen. Een reeks droevige noten die eindeloos herhaald wordt. Rechter Lupus is dood, denkt Mark en tot zijn verbazing branden de tranen achter zijn oogleden. Streng en wreed, een vader die hij geen kind zou toewensen, maar op de een of andere manier was hij toch aan hem gewend geraakt.

Pas laat op de middag van de vierde dag bonken er voor het eerst voetstappen door de gang. Niemand heeft hun eten of water gebracht: zonder de kruiken wijn en de ham zouden ze er beroerd aan toe zijn geweest. Tigellinus blijft vier en achter zijn lijfwachten wachten, zijn hand op zijn dolk. ‘Jullie zijn Lupus’ kinderen. Het is daarom end dat jullie zijn graf delven.’

Het lichaam van de rechter ligt in een badkuip vol smeltende ijsblokken. Ze moeten de halve vrieskelder leeggehaald hebben, denkt Mark. Tigellinus wilde het lijk vers houden. Waarom in vredesnaam? Hij voelt geen enkele emotie, behalve misschien een lichte misselijkheid. Dit is de rechter niet langer. Het ding in de kuip had een wassen beeld kunnen zijn. Weer valt het Mark op hoe mager de rechter was. De botten lijken bijna door de grauwe huid heen te steken en hij kan de ribben tellen. Starende ogen, lippen die bijna zwart zijn: er is geen enkele poging gedaan het lijk mooier te maken dan het is. ‘Ik hoorde nogal eigenaardige verhalen over de rechter,’ zegt Tigellinus. ‘Wolf,’ knikt een van de lijfwachten ijverig. ‘Hij was een weerwolf.’ Tigellinus werpt hem een giftige blik toe. ‘Kletskoek natuurlijk. Weerwolven staan op de derde dag uit hun graf op. Dat is algemeen bekend. Om er helemaal zeker van te zijn, om elk gefluister te voorkomen, heb ik hem hier open en bloot opgebaard. Dit is de vierde dag, ja? Hij blijft morsdood!’ Dat is nogal logisch, oen, denkt Mark. De rechter draagt zijn amulet. ‘Misschien gebeurt het pas de vijfde dag?’ zegt de soldaat. ‘Drie is...’ ‘Houd je stomme waffel!’ krijst Tigellinus. ‘Of ik laat je idiote tong uit je mond rukken!’ ‘Met roodgloeiende tangen,’ voegt hij er op wat kalmere toon aan toe. lij...’

In zijn ogen verschijnt een afwezige blik. Alsof hij dwars door de muren naar buiten tuurt. Met stijve en loopt hij naar de kuip toe. Hij trekt de amulet ruw over het hoofd van de rechter en steekt hem in zijn geldbuidel. ‘Doden hebben geen zilver nodig,’ fluistert hij. ‘En verraders nog minder.’ De soldaat die hij bedreigde sist van ontzetting. ‘Stelen van de doden,’ hoort Mark de lijfwachten mompelen. ‘Heiligschennis!’ Tigellinus knippert met zijn ogen, slikt zo krachtig dat Mark zijn adamsappel ziet hopsen. ‘Eh, ja. Ja. Tijd voor... het graf.’

De kuil is amper een meter diep als Tigellinus zijn hand opsteekt. ‘Genoeg!’ Apuleius leunt op zijn schep. ‘Drie meter, zei de rechter. Met een stapel loodzware rotsblokken op het graf. Horen we de wensen van de doden niet te respecteren?’ ‘Rotsblokken zouden bij een weerwolf misschien aan te raden zijn. Lupus was geen weerwolf. Enkel een hoogbejaarde dwaas die een bijzonder stomme streek uithaalde.’ Tigellinus balt zijn vuisten. ‘Laat zijn kist in die kuil zakken!’ snauwt hij tegen de soldaten. ‘Dit heeft nu lang genoeg geduurd.’ Als de laatste schep aarde op de deksel valt, rukt Tigellinus een lans uit de handen van een verblufte soldaat. De punt boort zich met een tik door het dunne hout, precies in het hart van de rechter. ‘Een ende grafsteen voor een soldaat,’ zegt Tigellinus en weer valt Mark die dromerige klank in zijn stem op. Alsof Tigellinus zich amper bewust is van zijn eigen woorden. ‘Breng ze, eh ja, breng ze terug naar hun cel. Morgen houd ik me verder met hen bezig.’

In de cel reikt Apuleius hem zijn overhemd. ‘Ziedaar!’ lupus’ amulet!’ zegt Wendy. ‘Hoe kreeg je die te pakken?’ ‘Rolde uit Tigellinus buidel. Een rondzwervende magus leert al zijn talenten te

gebruiken.’ Hij kucht. ‘Ik vond dat wij er meer recht op hadden dan hij. Als Lupus’ kinderen om precies te zijn. Bovendien schijnt hij echt te werken. Wat je over bedroevend weinig amuletten kunt zeggen.’ Gestommel buiten het raam. Apuleius steekt de amulet haastig weg. Twee eeltige handen krommen zich om de tralies. ‘Zit het een beetje comfortabel?’ De smid gluurt door het raampje naar binnen. ‘Duurde niet lang, hè? Dat luie leventje van jullie.’ Leedvermaak, natuurlijk, denkt Mark. Och, als ik een slaaf was, zou ik misschien hetzelfde doen als drie kersverse slaven ineens tot familie van de baas gepromoveerd werden. ‘Beste smid?’ Apuleius knoopt het koord van zijn beurs los en stapt naar het raam, twee munten in zijn hand. ‘Ik heb hier een zilverstuk en een goudstuk. Kun je in mijn oude kamer komen?’ ‘Niemand let op een slaaf. We vallen niet meer op dan een kruk of een lege wijnkruik.’ ‘Soms heeft dat inderdaad voordelen. Ik wil dat je mijn rugzak opspoort. In het bovenste vakje...’ ‘O nee, o nee!’ Hij heft zijn handen afwerend op. ‘De nieuwe meester laat me levend villen als ik jou je toverspullen bezorg?’ ‘Het is maar een dun touwtje!’ dringt Apuleius aan. ‘Gewoon een koord. Het glinstert een beetje.’ ‘Geen magie?’ ‘Ik zweer het bij Jupiter! Bij de hoogste god.’ ‘Gewoon een touw? Waarom?’ Hij klakt met zijn tong. ‘Snap het. Je wilt je ophangen. Heel verstandig. De nieuwe meester is weinig goeds met jullie van plan. Maar is één koord niet te weinig voor jullie drieën?’ ‘Eh...,’ zegt Apuleius.

‘Nee, dom van me. Je kunt het na elkaar gebruiken.’ ‘Precies mijn plan. Luister: ik geef je het zilverstuk nu. Om het te proberen, ja? Als je het touw te pakken krijg, geef ik je de andere munt.’ De smid bijt in de munt, likt over het metaal. ‘Goed zilver.’ Zijn hoofd verdwijnt. ‘Wat wil je met dat touw?’ vraagt Mark. ‘De bewaker laten struikelen als hij de deur opendoet?’ ‘Hah! Als de bewaker komt, zal hij een lege cel vinden!’

Vijf minuten later krommen de handen zich opnieuw om de tralies. ‘Je koord, magus.’ De smid wringt zijn arm tussen twee spijlen. ‘Gelijk oversteken.’ De smid bijt in de tweede munt, knikt, maar maakt geen aanstalten om te vertrekken. ‘Ik heb liever dat je ons alleen laat,’ zegt Apuleius na een halve minuut. ‘Ik word een beetje zenuwachtig als mensen over mijn schouder meekijken.’ Hij legt een lus in het koord. ‘Dat is het niet.’ De smid slaat zijn ogen neer. ‘Jullie gaan sterven, toch? Mijn vader... Hij overleed elf jaar geleden. Nee, twaalf.’ ‘Ja? Wat heeft dat met ons te maken?’ ‘Kun je hem de groeten doen? Van zijn zoon Marius?’ ‘Dat beloof ik. O, reken daar beslist op.’ ‘Hij heet ook Marius. Grote Marius. Goed, tot ziens dan maar.’

‘We wachten tot het donker is en dan vertrekken we.’ ‘Oh?’ zegt Wendy. ‘Hoe wilde je dat aanpakken?’

Apuleius wikkelt het koord om zijn vingers, kust de windingen. ‘Jullie eeuw had een paar bijzonder nuttige zaken. Dit hoort in een ijzerzaag thuis. Een draad van onbreekbaar plastic dat met diamantjes is bezet. In een paar minuten zaag je er de dikste stalen buizen mee door.’ Hij slaat de draad om een tralie, haalt hem met een gedempt gerasp heen en weer. ‘Brons is een stuk zachter dan staal.’

Een paar minuten is overdreven. De hemel gloeit al bloedrood wanneer twee uur later de laatste tralie tot op een millimeter is doorgezaagd. Eén stevige ruk is straks genoeg. Over Marks vingers lopen bloederige striemen. Dat diamantdraad was ruw als het grofste schuurpapier; sokken om zijn hand wikkelen hielp amper. ‘Hopelijk blijft de smid verder weg. Hij trok zich daarnet aan de tralies op om naar binnen te gluren. Het zou een beetje vervelend zijn als hij ze ineens los in zijn handen hield.’ ‘We kunnen bidden dat de goden vandaag geen zin in een geintje hebben,’ zegt Apuleius. ‘Deze keer geen paarden, goed? Met paarden moeten we op de legerweg blijven en hun ruiters rijden veel sneller dan wij.’ ‘Niet sneller dan ik!’ protesteert Wendy. ‘Die lui hebben niet eens stijgbeugels.’ ‘Vergeet Mark niet. Hij moet achterop zitten om niet van zijn paard te vallen.’

Tigellinus kiest uitgerekend deze nacht uit om een wild feest te geven. Misschien uit opluchting dat de rechter nu veilig onder de grond zit en hij geen bovennatuurlijke wraak meer hoeft te vrezen? In elk geval loopt het tegen enen voor de danseresjes hun harpen in schapenvachten wikkelen en de laatste soldaat lallend naar zijn stromat wankelt. Apuleius wrikt de tralies los en duwt ze in zijn riem. ‘Ik eerst. Ik wil mijn rugzak terugstelen. Bovendien weet ik waar de rechter zijn geld verborgen heeft.’ ‘Hij moet je wel erg vertrouwd hebben,’ zegt Wendy.

‘De rechter was oud. Over niet al te lange tijd zouden we toch alles erven. Bovendien, als je je eigen broer niet kunt vertrouwen, wie dan wel?’

Vijf minuten later roept een uil vlak buiten het raam. Echt als een uil klinkt het niet. Apuleius,’ zegt Wendy. ‘Niemand anders bootst een uil zo knullig na. Onze beurt.’ Ze wringt zich door het raampje. Apuleius gooit Wendy haar hockeystick toe zodra ze op de grond landt. ‘Je eigen toverstaf.’ ‘Hoezo toverstaf?’ ‘Je zwaait hem en je vijand rolt met een gebroken pols over de vloer. Als dat geen magie is?’ Zodra Mark zich bij hen voegt, klemt Apuleius de tralies in het raam terug. ‘Van de honden zullen we geen last hebben. Ik heb ze een stel worsten met slaappillen toegeworpen. De grootste uitvinding van jullie tijd: slaappillen die echt werken.’ De deurwachter ligt met zijn hoofd op een gebraden speenvarken te ronken. Bij elke uitademing bolt een glinsterende slijmbel uit zijn linkerneusgat op. Het is een kleine moeite om de deurbalk uit de klampen te tillen: de drie vluchtelingen glippen de nacht in.

Maar je bent dood!

Apuleius stapt pardoes de struiken in. ‘Een meter of dertig verder stroomt een beekje. We waden een eind door het water. Geen spoor meer.’ ‘Ik dacht dat de honden sliepen?’ ‘Zekerheid voor alles.’

‘s Nachts zijn geuren bijna bedwelmend. Terwijl Mark door de beek waadt, snuift hij de olieachtige lucht van terpetijnbomen en bloeiende tijm op. De sterren hangen als stille lampions tegen een intens zwarte hemel. Nergens lantaarns of lichtjes: dit land zou volkomen onbewoond kunnen zijn. ‘Waar zijn we hier ergens? Ik heb het je nooit gevraagd.’ lberia. Jullie zouden het Zuid-Spanje noemen.’ Hij wijst op een ster, een handbreedte boven een bergtop. ‘De poolster. Houd die in de rug. Zo’n twintig mijl verder moet de kust liggen. In Beacula kunnen we een schip naar Rome nemen.’ ‘Zal Tigellinus de havens niet laten bewaken?’ vraagt Wendy. ‘Vast niet. Zeereizen zijn voor de rijken. Ik liet mijn geldbuidel expres in de cel achter. Alsof ik die in de haast vergeten was. Zo ver Tigellinus weet, zijn we volledig platzak en zullen we zeker geen schip nemen.’ Vier uur later stuiten ze op een karrenspoor. ‘De goden zij dank!’ hijgt Apuleius en ploft op een omgevallen boom neer. ‘Het loopt nog in de juiste richting ook. Even uithijgen.’ Mark is het daar volkomen mee eens. Zijn rechterelleboog is één bloederige schram en zijn benen zitten onder de doornkrassen. In het pikkedonker door heidevelden vol wegrollende kiezels strompelen, is zeldzaam vermoeiend. ‘Misschien vinden we straks een herberg?’ zegt Apuleius. ‘Het moet al tegen de ochtend lopen.’

Als we hier gaan zitten,’ zegt Wendy, ‘komen we nooit meer overeind. Bovendien is het veel te kil om stil te blijven staan.’ Met haar hockeystick mept ze een stuifzwam uit het mos. Waar haalt ze de energie vandaan? denkt Mark verongelijk. Wendy liep het grootste gedeelte van de weg voorop en hij heeft haar niet één keer zien struikelen. Het stomme is dat ze nog gelijk heeft ook. Nu hij niet meer in beweging is, strijkt de bries ijzig koud langs zijn keel. ‘Verder dan maar.’ Hij komt met krakende knieën overeind.

‘Ik zie een lichtje,’ zegt Wendy even later. ‘Nee, meer naar links. Op die heuveltop.’ Mark en Apuleius kijken. Het lichtje is niet helderder dan een ster, maar het flakkert. Vlammen. ‘Een signaalvuur,’ zegt Apuleius, nadat hij een paar seconden in het duister heeft getuurd. ‘Voor de schepen. We moeten vlak bij de kust zitten.’ Het karrenspoor wordt breder. Eerst maakt de ingedroogde klei plaats voor kiezels en aangestampt grind, dan voor rechthoekige platen kalksteen. Apuleius stopt bij een granieten paal en knipt zijn zaklamp uit de 21-ste eeuw aan. ‘Beacula. Twee mijl. Soms hebben de goden medelijden met ons miezerige stervelingen.’ De vuurtoren schokt bij elke stap verder boven de boomtoppen uit. Gelige vlammen flikkeren en strooien snel dovende vonken tussen de sterren. ‘Ik geloof dat ik de stadsmuur zie,’ zegt Wendy. ‘Die schaduw tegen de hemel.’ Een uitzonderlijk hoge vlam wervelt op en de stenen muur lijkt hen uit de duisternis tegemoet te springen. Torens, een stadspoort. De daken van huizen. ‘We bonzen op de poort,’ zegt Apuleius. ‘Tot ze hem opendoen.’ Hij versnelt zijn pas. ‘Hete wijn! Gestoofde parelhoentjes in vissaus!’ Wendy grijpt zijn mouw vast. ‘Wacht! Ik zag daar iets bewegen. Op het

kruispunt.’ ‘Een mijlpaal. Die zetten ze gewoonlijk op kruispunten. De wind blaast de vlammen van de vuurtoren opzij en een seconde later baadt het kruispunt in een helder licht. Een soldaat hurkt naast zijn lans. Mark ziet zijn mantel in de wind wapperen. De schaduwen draaien terug en de man wordt opnieuw een klomp duisternis. ‘Gewoon de poortwachter,’ zegt Apuleius. ‘Niks om je zenuwachtig over te maken. Tigellinus kan ze onmogelijk al gewaarschuwd hebben. Die ligt zijn roes nog uit te slapen.’ Hij doet een stap naar voren. ‘Hij heeft ons ongetwijfeld al gezien. Omdraaien zou verdacht zijn.’ ‘Jij denkt alleen maar aan hete wijn!’ De man blijft zonder een vin te verroeren op het kruispunt hurken, zijn handen om de speer geklemd. Waarom reageert hij niet? denkt Mark. Hij moet onze voetstappen beslist gehoord hebben. Was er maar wat meer licht! Het vuur op de toren is tot een rode gloed afgezwakt en de man is niet meer dan een donkere omtrek in het duister. Die helm van hem: waarom lijkt hij zo idioot ver naar voren te steken? ‘Ave!’ zegt Apuleius, ‘Gegroet beste man. Wacht u ook op het openen van de poort?’ ‘Nee, op jullie.’ De man hijst zich aan zijn speer overeind en dan keert het licht terug. Niet van de vuurtoren: kil maanlicht kruipt over zijn bleke, griezelig dunne benen, tikt de grijze pels over zijn schouders aan, de wolvenkop. Mark deinst terug. ‘Maar je bent dood! We hebben je zelf begraven!’ ‘Sta,’ zegt de rechter met een stem als splinterend hout. Marks benen verstijven, zijn voeten lijken zich aan de weg vast te zuigen. Onmogelijk ze nog op te tillen: ze hadden net zo goed van steen kunnen zijn. ‘Ik vergiste me. Ik was zwak. Het is juist glorieus om een Lupus te zijn. Om de

keel van de wereld open te rijten met scherpe tanden! Nee, Marcus, ons geslacht hoeft niet te eindigen met mijn dood. Zo denken de anderen er ook over.’ Achter de rechter verdringt zich een dichte menigte. Sommigen lijken nog vaag menselijk, met niet meer dan een dunne vacht op hun armen, hun oren net iets te spits. De meesten zijn volledig en onomkeerbaar wolf. ‘Wie?’ piept Mark. ‘Jouw voorvaderen en de mijne. De wolven van Rome.’ De rechter glimlacht naar Mark en de ogen in zijn lijkbleke gelaat worden de ogen van een wolf. Kopergeel, dan groen, pupillen als zwarte spiegels. ‘Jij bent mijn oudste zoon. Jij zult de nieuwe Lupus worden.’ Zonder een stap te verzetten, staat hij ineens vlak voor Mark. De stank van vochtige aarde en rottende vacht doet Mark kokhalzen. ‘Ontbloot je keel, Marcus Lupus,’ zegt de rechter met een stem die bijna liefdevol klinkt. ‘Eén druppel bloed vraag ik maar. Dat is genoeg om je de gift van de wolvin te schenken. Om je onsterfelijk te maken.’ Mark kan de takken van een eik dwars door de arm van de rechter zien, maar hij weet dat die spooknagels zijn vel moeiteloos kunnen openscheuren. ‘Ik ben je zoon niet,’ stamelt hij. ‘Niet je echte.’ ‘Je voldoet.’ ‘Mark!’ schreeuwt Apuleius. ‘Vangen!’ Met een draai die zijn nekwervels doet knarsen, graait Mark de tollende amulet uit de lucht en duwt hem in het gezicht van de rechter. Een snauwende jank die abrupt afgekapt wordt en het kruispunt is leeg. Alleen de lans staat nog overeind: hij wankelt, klettert op de straatstenen.

Ik doe dit voor Mark

Pas een uur later zwaait de poort open. Ze zijn verkleumd tot op het bot. ‘Wat dragen jullie een belachelijke kleren,’ knort de poortwachter. ‘Jullie zijn toch geen buitenlandse priesters? Dat soort lui kunnen we missen als kiespijn: we hebben genoeg aan onze eigen goden.’ ‘Het idee!’ roept Apuleius. ‘Nee, we zijn toneelspelers. We spelen in een stuk, waarin we buitenlandse priesters juist belachelijk maken.’ ‘Dat is een andere zaak.’ De poortwachter grijnst. ‘Dan zijn jullie hier meer dan welkom!’ ‘Ik weet redelijk wat over doden,’ verklaart Apuleius in de herberg, terwijl hij een homp brood in zijn hete vissoep doopt. ‘Al heb ik het altijd voor klinkklare nonsens gehouden. Jammer genoeg heb ik die luxe niet meer. Om te beginnen: volgens bepaalde wijzen kunnen doden alleen verschijnen als je een van hun bezittingen bij je draagt.’ ‘De amulet,’ zegt Wendy prompt. ‘Helaas ook ons enige wapen. Bovendien weert de amulet magie juist af. Onbruikbaar voor een dode.’ ‘Bezittingen,’ zegt Mark. ‘Wat denk je van al dat geld dat je meejatte?’ ‘Ik zal het meteen wisselen.’

Apuleius stommelt pas twee uur later de herberg weer in, een halfvolle kruik wijn in de hand. ‘De wisselaar dacht dat ik hem valse munten in de maag wilde splitsen,’ klaagt hij. ‘Hij rekende een belachelijke koers en het was nog allemaal voor niets ook!’ Wendy werpt een blik op de kruik. ‘Je moest hem dronken voeren voor hij wilde wisselen?’ ‘Nee, dat was later. Ik ontmoette een andere magus. Een die wist waarover hij het had. Het gaat om de plaats, niet om het geld. Doden kunnen gewoonlijk

alleen op kruispunten verschijnen, vertelde hij me. Een kruispunt is alle richtingen tegelijk, snap je. En dus nergens. Ideaal voor een dode.’ ‘Om alle kruispunten heenlopen dus voortaan,’ zegt Wendy. ‘Dat wordt een klus.’ ‘Alleen ‘s nachts.’ Hij opent zijn rugzak. ‘Ik heb nieuwe kleren voor jullie gekocht. De poortwachter had gelijk: in die eenentwintigste-eeuwse spullen vallen we te veel op.’ Een jochie van een jaar of acht stopt bij hun tafeltje. ‘Magus Apuleius?’ Hij fronst zijn wenkbrauwen. ‘Marcus en Wendy Lupus.’ Hij spreekt Wendy als Waindih’ uit. ‘Dat valt te bezien.’ Apuleius schuift zijn kruk een paar centimeter achteruit en tast naar de nieuwe dolk aan zijn riem. ‘Een kerel in rare kleren met twee kinderen zei de man.’ ‘Welke man?’ ‘Oud. Zat op het kruispunt toen de kok me naar buiten stuurde. Om de pisemmers leeg te gieten.’ Kruispunt. Een ijzige vinger lijkt langs Marks halswervels te strijken. ‘Droeg hij een dierenhuid?’ ‘Ik let nooit op de kleren van gasten. Moest jullie een boodschap brengen.’ Het jochie toont een opgerold vel perkament en stopt het vervolgens snel achter zijn rug weg. ‘Voor een zilverstuk.’ ‘Waard! Geef die jongen hier een honingkoek.’

De boodschap laat aan duidelijkheid niets te wensen over. ‘Een uur voor de zon rees, sloop ik de droom van Tigellinus binnen. Ik nam de gestalte van Apollo aan, Nero’s favoriete god, en waarschuwde hem dat jullie op weg naar Rome waren. Om de keizer te vermoorden, die de dood van jullie

vader Lupus bevolen had. Om hem ervan te overtuigen dat dit meer dan een droom was, liet ik een gouden veer in zijn wijnbeker achter. Ik doe dit voor mijn zoon Mark. Hij kan eindeloos veel meer dan een mens worden. Bedenk ook dat enkel een weerwolf, die onkwetsbaar voor menselijke wapens is, in de uitzonderlijk goed bewaakte vertrekken van Nero kan doordringen.’ Geen handtekening. De afdruk van een modderige wolvenpoot zegt genoeg. ‘Neemt de rechter wraak?’ zegt Mark. ‘Omdat ik zijn aanbod om een weerwolf te worden weigerde?’ ‘Nee.’ Apuleius mikt het perkament in de smeulende kooltjes van de open haard. ‘Hij gelooft oprecht dat hij je een gunst verleent. Dat zijn de gevaarlijkste vijanden. Die het beste met je voor hebben.’ Hij mikt een handvol koperstukken op de tafel. ‘We lopen regelrecht door naar de haven en proberen een schip te vinden. Ik wil hier voor de avond weg. Een stad bestaat zo ongeveer alleen uit kruispunten.’

Het schip naar Rome

Apuleius leunt met zijn ellebogen op de reling van het schip. ‘Vunzige oplichters zijn het, alle schippers!’ ‘Hij vroeg maar de helft van de eerste twee,’ zegt Wendy. ‘Bovendien was dit het enige schip dat morgenochtend al vertrekt.’ ‘Hij dacht waarschijnlijk dat we ontsnapte misdadigers waren. Twee goudstukken! Alleen om vannacht al aan boord te mogen slapen.’ Apuleius heeft hun haren zwart geverfd en ze een nieuw kapsel aangemeten: Mark zo kort als een nagelborstel, dat van Wendy in een half dozijn vlechtjes die in kleurige kralen eindigen. Romeinse kleding en Apuleius’ valse hangsnor maken het geheel compleet. Als jullie het niet erg vinden,’ zegt Mark, ‘ga ik even plat. Al is het nog steeds ochtend. Ik ben dood en doodop.’ Hij onderdrukt met de grootste moeite een geeuw.

Mark ontwaakt met suizende oren en een draaiende maag. Een schok: Mark rolt van zijn stromatras pardoes de met teer bedekte planken van het bovendek op. Hij wankelt overeind en grijpt de reling vast. Veel helpt het niet: de horizon blijft kantelen. ‘Beetje uitgerust?’ vraagt Apuleius. ‘Je hebt een hele dag en nacht doorgeslapen. Beneden wacht je ontbijt. Al vrees ik dat er alleen lauwe gerstepap en gedroogde vis in de aanbieding is.’ Mark trekt groen weg. ‘Als de rechter nu verscheen,’ kreunt hij, ‘dan zou ik meteen op zijn aanbod ingaan. Als hij tenminste kon beloven dat weerwolven niet zeeziek worden.’ ‘Kop op,’ zegt Apuleius, die zelf ook een beetje bleekjes ziet. ‘De reis naar Rome duurt zelden langer dan twee weken.’

Windstilten niet meegerekend. De derde week komt net Sardinië in zicht en loopt het volkomen mis. De zee is voor de vierde dag spiegelglad en de morsige zeilen hangen slap omlaag. Een half dozijn matrozen slentert over het dek op hen af, dolken en bronzen pikhaken in de aanslag. De kapitein dribbelt druk gebarend achter hen aan. ‘Beste mensen,’ horen ze hem betogen, ‘het zijn agiers! Betalende agiers.’ ‘Het is hun schuld,’ zegt de voorste, een stevige kerel met spierwit haar en een huid die de zon bijna zwart geblakerd heeft. ‘Ongeluksbrengers, magussen! Zo weinig wind is niet normaal.’ Hij wijst naar Wendy. ‘Die vrouw heeft het boze oog! Alleen tovenaressen hebben zulke fonkelend groene slangenogen.’ Shit, denkt Mark. We kunnen nergens heen! ‘Mieter ze over de reling!’ roept een tweede matroos. ‘Zul je eens zien wat een prachtige bries er opsteekt!’ Wendy heft haar hockeystick. ‘Probeer het maar. Ik ben benieuwd wie hier het haaienvoer wordt.’ ‘Kijk uit voor die staf, Hiero!’ Apuleius klapt een zakmes open. ‘Nee, nee, Wendy. Niet meteen meppen. Deze heren hebben groot gelijk.’ Hij draait zich om naar de matrozen. ‘We zijn inderdaad magussen. Van het duisterste soort. We laten moordenaars uit hun graf opstaan, rukken maagden het hart uit, spreken met wolven en schorpioenen!’ De matrozen gapen hem aan: een bekentenis was wel het laatste wat ze verwacht hadden. Zonder enige aarzeling haalt Apuleius het mes over zijn duim. Drie druppels bloed vallen op de planken. ‘Zie de maan schijnt,’ zegt Apuleius met een lage, dreigende stem, ‘door de bomen.’ Een sinterklaasliedje! Nee! Een toverspreuk! Nederlands is natuurlijk een onbekende taal voor de matrozen, een magische taal. Mark valt meteen in.

‘Makkers staakt uw wild geraas...’ ‘Het avondje van sinterklaas!’ brullen Mark en Wendy ten slotte in koor. ‘Mijn bloed kruipt nu door jullie schip,’ verklaart Apuleius. Als ik sterf, sterft jullie schip ook. De planken zullen even hard wegrotten als mijn dode lichaam!’ Bij elke regel van het lied zijn de matrozen al een stap achteruitgedeinsd. Nu vluchten ze halsoverkop weg in het ruim. Vrijwel meteen laat een bries het water rimpelen.

‘Ostia,’ wijst Apuleius acht dagen later. ‘De haven van Rome.’ Hij heeft donkere wallen onder zijn ogen, ziet Mark. De laatste nachten hebben ze om de beurt, met getrokken dolk, de wacht moeten houden om niet door de matrozen over de reling gekieperd te worden. De angst voor magiërs en hun betoveringen slijt als je ze elke dag ziet. Vooral als ze groen over de reling hangen. De hoogste tijd dat we de spiegel vinden en uit deze eeuw vertrekken, denkt Mark. Zelfs de scheepshond kruipt jankend weg als hij onze geur opvangt. De kapitein klost in hun richting. ‘Ik laat de sloep zakken. Mik je bagage in de boot en verdwijn. Waarschijnlijk wachten de dievenvangers jullie aan de kade op en daar wil ik niet bij betrokken raken.’ ‘Dat geval is zo lek als een zeef! Wat hebben we in Isis’naam misdaan?’ ‘Ik kan rotte vis ruiken. Ook al groeit er nog geen schimmel op hun schubben.’

Het water klotst tot boven Marks enkels als Apuleius het touw om een meerpaal slaat. Hij rolt zijn rugzak op de steiger en klautert er zelf achteraan. ‘Een zeereisje is zo ontspannend. Ik wurg de eerstvolgende idioot die zoiets stoms beweert!’ Hij steekt zijn hand uit naar Wendy. ‘Nou ja, welkom in Rome dan maar.’

‘Jullie daar!’ Zware voetstappen doen de steiger schudden. Een centurion holt met getrokken zwaard naar hun boot toe, gevolgd door een half dozijn soldaten. ‘Wat zei ik je, Marius?’ roept een soldaat. ‘Smokkelaars of erger. En de juiste steiger ook!’ ‘Ik zal voortaan beslist aandachtig naar je luisteren als je over een droom met een sprekende wolf begint, Mar-cellus,’ zegt de centurion. Hij wappert met zijn zwaard naar Mark. ‘Ook de boot uit, jij!’ Hij neemt Apuleius van top tot teen op. ‘Vreemdeling zeker? Weet je niet dat alle vreemdelingen zich bij de havenmeester moeten melden?’ ‘Ik woon hier anders al jaren, beste man.’ Apuleius’ Latijn heeft ineens een deftig accent gekregen. ‘Werd hier geboren. Zoals mijn goede vriend Tigellinus je met plezier zal vertellen. Ik ondernam een zeiltochtje met mijn jonge vrienden hier.’ ‘In dit wrakke geval? Amper de boot voor een edelman.’ ‘Mijn eigen schip ligt op de werf. Ter reparatie. Ik leende dit bootje van de tuinman.’ Gorgelend zakt de sloep nog een centimeter of tien dieper in het water. ‘Wat niet zo’n verstandige zet was. Maar ik ben blij dat de havenwacht zo alert is. Geeft de burger een veilig gevoel.’ Hij opent zijn hand. Zeven goudstukken blinken in de middagzon. ‘Je laat je toch niet omkopen, Marius?’ klaagt de soldaat, die het zo-even over zijn droom had. ‘Waar heb je het over, Marcellus?’ Mark heeft de goudstukken niet zien verdwijnen, maar Apuleius’ hand is leeg. ‘U kunt doorlopen, burger. Mijn excuses.’

‘We hadden vannacht natuurlijk in een cel moeten eindigen,’ zegt Apuleius als ze de kade opstappen. ‘Bij voorkeur aan een druk kruispunt.’ ‘Hoe wist de rechter waar we zouden aanleggen?’ vraagt Wendy. Als die soldaat over hem droomde, was het afgelopen nacht. Toen we nog midden op zee voeren.’

‘O, doden kunnen de toekomst min of meer voorspellen. Dat weet ieder kind.’

Ze zijn ongewapend

Rome lijkt in niets op het Rome uit Marks platenboeken. De zwaaiende ossenwagen met zo’n twee dozijn agiers voert hen door een eindeloze reeks sloppenwijken met open riolen. Hier en daar hellen de wrakke huizen zo ver voorover dat de gevels elkaar raken. Opgeschoten jongens joelen naar de wagen en bekogelen de ossen met rotte komkommers en paardenvijgen. ‘Ik had meer verwacht,’ klaagt Mark boven het geratel van de wielen uit. ‘Grote tempels met gouden zuilen. Beelden van veldheren op paarden.’ ‘O, dat Rome. Dan moet je in het centrum zijn. Het beroemde Circus Maximus waar ze wagenrennen houden. Nero’s paleis. Hier wonen de gewone mensen.’

Twee keer moeten ze overstappen op een andere ossenwagen en de straten worden zo vol, dat de ossen amper vooruitkomen. Venters zwaaien met rekken gerookte paling, dansende priesters blazen op gedraaide zilveren hoorns en strooien zoute krakelingen over de menigte uit. Bovendien lijkt de hitte alleen drukkender te worden ‘Ik dacht dat onze speelgoedwinkel vlak voor sinterklaas erg was,’ zegt Mark. ‘Maar dit slaat alles!’ Apuleius haalt zijn schouders op. ‘Rome heeft anderhalf miljoen inwoners. Geen mens blijft op zo’n mooie dag thuis.’ Het loopt tegen de middag als de wagen abrupt in de schaduw van een plataan stopt. ‘Circus Maximus!’ brult de wagenmenner. ‘Wed hier op al uw paardenrennen!’ ‘Getver!’ zegt Wendy. ‘Ik heb bruidstaarten gezien die er minder belachelijk uitzagen!’ Mark moet zijn zus gelijk geven. Op dit plein vindt hij alles wat hij in de achterbuurten miste: immense tempels, reusachtige beelden van veldheren en leeuwen. Niemand had hem ooit verteld dat de zuilen vaalroze en morsig groen geverfd waren. Tempels horen spierwit te zijn. Deze lijken op de een of andere manier onecht: erger dan onecht, goedkope namaak.

‘Nero’s paleis,’ zegt Apuleius als hij voor het protserigste gebouw van allemaal stopt. ‘Een van zijn paleizen dan. Hier schijnt hij zijn grootste kostbaarheden opgeslagen te hebben. Nero brengt hele dagen door met steeds weer andere kostuums aan te trekken.’ Hij opent zijn rugzak en hangt een half dozijn kettingen met edelstenen om, schuift gouden armbanden om zijn polsen. Meteen veranderen de kralen van grasgroen is pimpelpaars. Het ziet er indrukwekkend uit, moet Mark toegeven. Mark weet dat het plastic is, maar geen Romein zal dat ooit vermoeden. Een knalrode mantel met azuurblauwe bloemen maakt het geheel compleet. Apuleius draait zich op zijn hiel rond, zet een kroon op zijn hoofd waarin rode lampjes flikkeren. ‘Als dit Nero’s aandacht niet trekt.’ ‘Wie moet je voorstellen?’ ‘Een magus met geschenken voor de keizer. Uit het verre Cathay. China voor jullie. De Romeinen weten dat China bestaat en dat de zijde daarvandaan komt. Geen Chinees heeft Rome ooit bezocht. Wat wel zo handig is.’ Hij wijst naar Wendy’s hockeystick. ‘Hier moet je iets aan doen. Te duidelijk een wapen.’ ‘Wat doen?’ ‘Ik heb een stel stickervellen.’ Een nieuwe graai in zijn rugzak. ‘Pech!’ zegt Wendy. ‘Bloemen en lachende zonnetjes!’ ‘Je kunt er nog steeds hard mee meppen.’

Apuleius schrijdt de treden naar de ingang op, Mark en Wendy drie en achter hem aan. ‘Wachters genoeg,’ zegt hij over zijn schouder, ‘maar niemand van de Pretoriaanse garde: ik denk niet dat de keizer hier zelf aanwezig is. Die vertoont zich nooit zonder zijn lijfwachten.’ ‘Maar dan laten ze je er nooit binnen!’ zegt Mark. Als de keizer niet thuis is.’ ‘Er zijn wachtkamers. Elk paleis heeft wachtkamers. Sommige edelen moeten

dagenlang rond blijven hangen voor de keizer vijf minuten uittrekt om met ze te spreken. Als we eenmaal binnen zijn... We hoeven alleen de spiegel op te sporen. Het zou juist bijzonder lastig zijn als Nero ons zou willen spreken.’ ‘Halt!’ Een soldaat verspert hen de weg, zijn lans schuin voor zijn borst. ‘Vertel me wat jullie hier te zoeken hebben.’ Niet de juiste toon om aan te slaan tegen een magus. Apuleius steekt zijn borst vooruit. ‘Breng me naar jullie commandant! Ik ben de befaamde magus Lao Tse en we worden hier verwacht.’ Hij legt een koperstuk in de automatisch uitgestoken hand van de soldaat. ‘Ik zie dat u inderdaad een belangrijk personage bent. Helaas moet ik u toch eerst fouilleren. Wapens zijn niet toegestaan in het paleis.’ Een halfuur later zijn ze vier zalen in het gebouw gevorderd. Apuleius deelt intussen zilverstukken in plaats van koperen muntjes uit. Een slaaf met vergulde sandalen leidt hen ten slotte naar een overdekte binnenplaats. ‘De derde onderhuismeester is bereid u te ontvangen, magus.’ De derde onderhuismeester blijkt een dikke Griek te zijn met krullen tot over zijn schouders en zoveel ringen aan zijn vingers dat alleen de knokkels nog zichtbaar blijven. Hij kijkt hen niet één keer in de ogen. ‘Ter zake,’ zegt hij op vlakke toon. ‘Voor honderd goudstukken kan ik een gesprek met Tigellinus regelen. Morgenmiddag. De keizer? Niet binnen een maand en nooit voor minder dan duizend. Bovendien loopt dat meestal via Tigellinus.’ ‘Tigellinus dan maar. Al waren mijn geschenken voor Nero bedoeld. Kunnen wij hier ergens op hem wachten? Wij zijn al vijf maanden onderweg.’ Drusus hier zal u naar de gastvertrekken brengen. U kunt daar ook met hem afrekenen.’ Hij klikt zijn ringen als castagnetten tegen elkaar. ‘De volgende graag!’

‘Deze kamer, edele heren,’ zegt de slaaf. ‘Het avondmaal wordt over drie uur

opgediend.’ ‘Zeg, Drusus? Heb je misschien een andere kamer voorhanden? Een die niet precies op de kruising van twee gangen ligt?’ ‘De onderhuismeester...’ Apuleius laat een zilveren munt tussen duim en wijsvinger rollen. ‘Geen probleem. Volg mij.’

‘Dit bevalt me niet erg,’ zegt Apuleius. ‘Kijk, de grendels zitten aan de buitenkant van de deur. Ze vertrouwen hun gasten absoluut niet.’ ‘Spijlen voor het raam,’ meldt Wendy uit de kamer. ‘Dun genoeg om door te zagen.’ Mark kreunt. ‘Nee hè? Niet weer.’ ‘Eigenlijk komt dat juist goed uit,’ zegt Apuleius. ‘Als ze hun gasten opsluiten, zullen ze de rest van het gebouw niet al te goed bewaken.’ Hij werpt een blik op zijn horloge: ‘19 juli. We zitten al bijna twee maanden in deze tijd.’ Hij wrijft over zijn neus. ‘19 juli 64. Er was iets met die datum. In de geschiedenisboeken...’ Hij schudt zijn hoofd. ‘Nee, te vroeg voor de zelfmoord van Nero. Ik kom er nog wel op.’ Hij trekt het zaagkoord uit zijn riem. ‘Laten we maar vast beginnen.’

Mark is net de vijfde spijl aan het doorzagen als een klop op de deur klinkt. Hij mikt het koord op zijn bed en ploft op een kruk neer. ‘Jaah?’ zegt Apuleius. ‘Een kruik wijn en een schaal gezouten egelreepjes. Met de complimenten van de onderhuismeester.’ ‘Zet maar neer.’ Het eerste wat Mark opvalt is het getrokken zwaard van de bediende. Het tweede

de ijzeren beenbeschermers en het borstpantser. Apuleius is sneller van begrip. ‘Tigellinus!’ Twee soldaten duiken vlak achter hun vijand op. ‘Sommige zaken hoort een man persoonlijk op te lossen,’ zegt Tigellinus. ‘Bovendien weet ik dat je mij tenminste niet kunt omkopen met een handvol gouden munten.’ ‘De onderhuismeester heeft je gewaarschuwd!’ ‘Zeker, in mijn opdracht. Hij meldt iedereen die in de verste verte op een magus lijkt en Nero wil spreken. Toen de god Apollo ook aan Nero zelf verscheen, nam de keizer mijn waarschuwingen eindelijk serieus.’ Hij wuift naar de soldaten. ‘Laat dit aan mij over. Ze zijn ongewapend.’ Een doffe smak echoot door de ruimte. Tigellinus zwaait op zijn benen en valt voorover op de geglazuurde tegels. De soldaten gapen Wendy met open mond aan; niemand verwacht dat een vrouw de op één na machtigste man van Rome zomaar tegen de grond mept. En zeker niet met een hockeystick die met kleurige bloemen en lachende zonnetjes versierd is. ‘Het raam!’ roept Wendy. Ze neemt een aanloop en knalt met beide voeten tegen het traliewerk. Vier spijlen knappen en ze tuimelt de tuin in. Voor de soldaten kunnen reageren, duiken Mark en Apuleius haar achterna.

Rome brandt

Een zuilengalerij, een verzonken badkuip met twee poedelnaakte mannen; achter zich hoort Mark de verwarde kreten van de soldaten. Wacht, roepen kunnen wij ook! ‘Daar gaan ze!’ brult hij. ‘De linkergang!’ Het is de op één na oudste truc om je tegenstander in verwarring te brengen. Bijna even effectief als ‘Pas op, achter je!’ Al twee afslagen verder sprinten ze in een steeds grotere menigte door het paleis, terwijl niemand meer enig idee heeft wie ze nu eigenlijk aan het zoeken zijn. ‘Hier herken ik het,’ hijgt Apuleius. ‘Derde zijgang rechts.’

Dezelfde soldaat staat nog bij de ingang in de houding. ‘Beetje belachelijk gedoe,’ moppert Apuleius tegen hem. ‘Wat, magus? Ik meende net geroep te horen?’ Apuleius snuift. ‘Volwassen kerels die "Pak de wilde ezel spelen". Tigellinus deed nota bene in eigen persoon mee!’ De soldaat grijnst. ‘Als mijn maten dat horen!’ ‘Daar! Houd hem tegen!’ ‘Wie? Wie?’ ‘De magus, idioot! Die kerel in de rode mantel!’ Ze sprinten de trap af en duiken de slenterende menigte in. ‘Doe die mantel af!’ roept Wendy. ‘Niemand anders draagt zo’n heldere kleur rood!’ Apuleius hannest aan de sluiting van de mantel: een felgroene plastic draak met een verzonken veiligheidsspeld. ‘Jupiters baard!’ Hij rukt de mantel ten slotte

over zijn hoofd en verkreukelt hem tot een prop. De prop landt midden in een kom met gloeiende houtskool waarboven een spit met duiven draait. Het dunne plastic ontbrandt met een nadrukkelijk Whoos!’ Een vlammende flard strijkt neer op de tafel van een kraampje met boekrollen van papyrus en perkament. Beide uiterst brandbaar. Het gaat onvoorstelbaar snel. De meeste kraampjes staan pal tegen de houten huizen, met luifels van gortdroog riet. In minder dan een minuut staat de halve straat in lichterlaaie. ‘Heilige goden,’ zegt Apuleius. ‘Nu herinner ik het me weer. 19 juli 64. De grote brand van Rome. En ik, ik heb hem aangestoken.’

Van achtervolging is geen sprake meer. De soldaten snellen met leren emmers naar de rivier. Mark kijkt over zijn schouder. De schemering is ingevallen: boven de huizen kleurt de hemel rood en hij ziet gele vlammen boven de daken wapperen. ‘Stop.’ Apuleius trekt hen in een portiek uit de opgewonden menigte waarvan de ene helft wegvlucht en de andere zich naar voren dringt om de brand beter te kunnen bekijken. ‘We gaan terug. Zo’n kans krijgen we nooit meer. Nero’s paleis moet intussen zo goed als verlaten zijn.’

De wachters staan inderdaad niet langer op hun post. Slaven sjorren aan kisten met reukwerk, rollen balen zijden gewaden van de trap af, vertrappen in hun haast Nero’s toneelmaskers. ‘Opzij!’ brult Apuleius. ‘Maak plaats voor de magus van de keizer. Spookslangen zullen de neus afbijten van wie mij niet doorlaat!’ Dat Wendy vlak voor hem uitloopt, gemene meppen tegen schenen uitdelend met haar hockeystick, helpt nog meer dan zijn dreigementen.

Al snel is het kletsen van hun sandalen het enige geluid in de marmeren gangen. Of nee. Wat is dat? De klanken van een harp. Zit die maffe Nero te spelen. Goed vals ook nog! Alsof het hier veilig is: de gangen zien mistig van de rook en de schroeigeur brandt als peper in hun neusgaten, doet hun ogen tranen. Als Nero’s paleis nog niet in lichterlaaie staat, kan het toch onmogelijk lang meer duren voor de vlammen door de zijden gordijnen razen. De vloer wordt al warmer onder hun rennende voeten. ‘We zitten in het goede stuk,’ zegt Apuleius. ‘De noordzijde. Ik herkende de fontein op de binnenplaats.’ De rook wordt dichter tot elke ademtocht een hap stevige rook is. ‘Het hek!’ juicht Apuleius. Hij begint gierend te hoesten en slaat dubbel. Mark kan zo goed als niets meer onderscheiden. Iele kronkels in de kolkende rook, die voor hetzelfde geld verbeelding zijn. Een nieuwe wolk brengt het zicht terug tot een halve meter. Gekletter van hout op staal. ‘Heb het!’ Wendy moet met haar hockeystick op het hekwerk aan het rammen zijn. ‘Hierheen!’ Het werkt: stekeblind, de tranen over zijn wangen stromend, bonkt Mark ten slotte tegen Wendy’s schouder aan. ‘Waar is Apuleius?’ ‘Bij me. Ik heb zijn arm vast.’ ‘We moeten de spiegel...’ Een nieuwe hoestbui, die de longen ongeveer uit Apuleius’ borst doet scheuren, stopt zijn woorden. ‘Om ons heen tasten,’ zegt Wendy. ‘We kunnen nog steeds voelen! Zelfs als...’ Een ratelende kuch. ‘Niets meer zien.’ Mark knalt na vier stappen met zijn knokkels tegen een keihard uitsteeksel. ‘Wat.; Een woest geratel klinkt, terwijl een zwaar voorwerp over de vloer wegrolt. ‘Shit! Wat staat hier allemaal voor troep?’ Een ijzige tochtvlaag strijkt

langs Marks nek, wervelt door de kamer. Een wind die naar rotting en stilstaand water stinkt, veegt de rook in een oogwenk weg. Beschilderde muren doemen op, twee stoelen, een omgevallen wierookbrander. Hij vangt een glimp op van hoge ramen. Een hemel vol wegstromende rookslierten en dansende vonken. Zo donker. Het lijkt verdorie wel nacht! Het beeld staat op een marmeren voetstuk midden in de kamer: de knalroze godin met haar manshoge spiegel. Mark kijkt van de spiegel naar Wendy en Apuleius. Ja, net als de eerste keer. Zo eindeloos lang geleden in de eenentwintigste eeuw. Zijn zus staat op de drempel, maar de spiegel toont een lege deuropening, waarin bizar genoeg een hockeystick zweeft. De spiegel weerkaatst niets dat leeft. ‘Handen vast,’ zegt Apuleius, ‘en tegelijk door de spiegel springen.’ Wacht...’ Mark houdt zijn hand op. Zag hij daar een beweging, diep in het glanzend gepoetste zilver? In het spiegelbeeld stapt de rechter de kamer binnen en zijn handen krommen zich om lege lucht. Een gorgel, die vrijwel meteen afgekapt wordt. Als Mark zich omdraait, heeft de rechter zijn harige vingers om Wendy’s nek gesloten. Een zwarte klauw rust met de punt op Wendy’s halsslagader. ‘Een eenvoudige ruil,’ zegt de rechter. ‘Jouw bloed tegen het hare. Een beter aanbod zul je nooit krijgen: ik vraag niet meer dan een druppel. Wendy, haar zou ik openscheuren als een volle wijnzak!’ ‘De maan,’ zegt Apuleius. ‘Het is nog geen volle maan.’ ‘Nu ik het graf voorbij ben, is duisternis genoeg, een kruispunt. Heb je de deuren niet geteld, mijn broeder? Deze kamer heeft er vier.’ Geen paniek! Blijf kalm. Mark weet dat hij over een halfuur kotsmisselijk zal worden en waarschijnlijk in huilen zal uitbarsten. Net als die keer dat de doorgerotte vloer het begaf toen hij met zijn vriend Jesse in dat afbraakpand rondsloop. Nu is er geen tijd voor angst.

Later. Later. ‘Je kunt me niets doen. Niet aanraken. Zo lang ik de zilveren amulet heb.’ ‘Wendy is je eigen zus!’ Dit is geen monster. Nog niet. Het is zo kort geleden dat hij een mens was. Hij denkt als een mens, niet als een wolf. Bovendien wil hij mij enkel een gunst verlenen. Voor de rechter is weerwolf worden het mooiste wat je kan overkomen. Houd hem aan de praat. ‘Ik heb nog vier zussen,’ liegt Mark. ‘Wendy? Ik vind haar niet eens aardig.’ ‘Spiegel is zilver,’ zegt Apuleius. ‘Weerwolf kan niet volgen ons door zilveren spiegel.’ Het duurt seconden voor Mark de woorden begrijpt. Apuleius heeft Nederlands gesproken. Hakkelig, bijna onverstaanbaar Nederlands. ‘Smijt amulet hem,’ vervolgt Apuleius. ‘Als hij druk handen tegen oor.’ ‘Stop!’ beveelt de rechter. ‘Nog één woord in jullie barbaarse gebabbel en ik breek allebei haar armen!’ ‘Zo je wilt,’ antwoordt Apuleius in vloeiend Latijn. Hij brengt een knalrood fluitje aan zijn lippen en blaast. Mark verwacht een afgrijselijk gesnerp. Niets. Gonzende stilte. Dan herkent hij het. Die tv-reclame over het joggersfluitje. Nooit meer blaffende honden die achter je aan rennen om je in je enkels te bijten. Het gefluit is te hoog voor mensenoren, maar honden vinden het onverdraaglijk. ‘Nee!’ Het is eerder een doodskreet dan een woord. ‘Nee!’ De rechter rukt zijn handen van Wendy’s keel weg en krimpt ineen. Mark trekt zo hard aan de amulet dat het kettinkje knapt. Zijn onhandige worp mist de rechter volkomen en de amulet rolt weg onder een stoel. ‘Wendy!’ Zijn zus staat op haar benen te tollen. Haar ogen draaien omhoog: Mark kan haar

nog net opvangen voor ze tegen de vloer slaat. Pijn vlamt op. Negeer het. Het is niet meer dan een kras over mijn enkel. Hij trapt naar de rondgraaiende hand en tilt zijn zus op. Apuleius grijpt zijn elleboog vast, terwijl hij onophoudelijk op het fluitje blijft blazen. Mark ziet Apuleius’ gezicht rood aanlopen, de wangen bollen tot knappens toe op: toch hoort Mark nog steeds geen geluid. Apuleius zakt in de spiegel weg. Nu steekt enkel zijn arm er nog uit. Laat me niet los! We moeten er met zijn drieën door, anders werkt het niet. Mark zet zich met alle kracht af en valt de spiegel in.

Mark ploft voorover in kletsnat gras, Wendy’s volle gewicht op zijn schouders. Hij rolt onder zijn zus uit, knippert met zijn ogen. Duisternis. Pikdonkere nacht. Overal om hem heen klinkt het geruis van de regen. Hij vindt Wendy’s gezicht op de tast, legt een vinger op haar halsslagader. Wendy, alsjeblieft! Een warme ademtocht strijkt over zijn natte voorhoofd. En nu bolt de ader ook op. Hartslagen. Kalm en krachtig. Niet dood. Apuleius?’ ‘Hier.’ Een zaklamp knipt aan en zwiept over donkere boomtoppen, een stapel stenen. ‘Enig idee waar we zijn beland? Wanneer?’ ‘Zeg nog eens wat.’ ‘Hoe bedoel je? Wat wil je dat ik zeg?’ ‘Dat is zeldzaam vervelend. Je spreekt geen Grieks of Latijn. Geen Nederlands ook. Een onbekende taal en ik ken er een stuk of achttien. Ik vrees dat we allemachtig ver van mijn tijd zitten. Of van die van jou.’

‘In ieder geval geen weerwolven meer.’ Mark wrijft over zijn enkel, trekt zijn pijp op. ‘Schijn je zaklantaarn hier eens?’ Een veeg bloed over zijn enkel. In het licht van de lantaarn welt een nieuwe druppel op, die meteen door de regen wordt weggespoeld. ‘Ben je gewond?’ ‘Niks om je druk over te maken. Niet meer dan een kras.’

Tais Teng over De wolven van Rome

Apuleius van Madaura leefde ergens in de tweede eeuw, midden in de Romeinse tijd. Niemand weet zeker wanneer hij geboren werd of wanneer hij stierf. Bijzonder handig voor een schrijver. Apuleius was een rondreizende orator, een publiek spreker. Je kunt hem een beetje vergelijken met een deejay of popster, of beter nog met een rapper. (Hij zou vooral 100% Isis beslist weten te waarderen, want Isis was zijn favoriete godin.) Zodra Apuleius ergens opdook, werd de complete arena prompt voor hem ontruimd. Zelfs als de leeuwen net bezig waren een stel Christenen te verscheuren. De halve stad stroomde samen om naar hem te luisteren. Behalve bijzonder populair was hij ook nog behoorlijk rijk. In een van zijn redevoeringen beweert hij meer dan twee miljoen sestertiën te bezitten en een sestertius was toen meer waard dan een gulden nu. Een paar redevoeringen hebben onze tijd gehaald. Een was zijn eigen verdediging tijdens een rechtszaak waarbij hij van zwarte magie werd beschuldigd. Hij wist zich er grandioos uit te kletsen. Maar als je goed leest, valt het op dat hij verdacht veel van demonen en zwarte magie afwist... Wat voor ons nog belangrijker is, Apuleius schreef De Gouden Ezel. Een boek dat waarschijnlijk de allereerste griezelroman is en beslist een van de spannendste. Het zit boordevol bloeddorstige (en sexy) heksen, wandelende doden en humor. Het boek is nog steeds verrassend leesbaar en wordt al zo’n tweeduizend jaar herdrukt. Zonder Apuleius was er misschien helemaal geen Griezelgenootschap geweest. Dat was ook de reden dat ik op een vergadering voorstelde om Apuleius postuum erelid van Het Griezelgenootschap te maken. Het duurde even voor de GehAd via de voorzitter een antwoord gaf. Zoals gewoonlijk was het kort en krachtig: ‘Dat is hij al eeuwen, oen!’

OVER TAIS TENG

Tais Teng (14-4-52) is behalve schrijver ook illustrator, decorschilder en beeldhouwer. Hij schrijft eigenlijk voor elke leeftijd, van het eerste spreukenboekje voor kleuterheksen tot gedegen handleidingen voor zeshonderdjarige dark lords. Zijn meest recente boeken zijn Gestolen zielen en Onder parelmoeren hemels, en daarnaast Schaduwschepen en Een Miljoen zeilen (Mynx) en een sf-roman die hij voor de Milieufederatie geschreven heeft: Een horizon vol eilanden. Hij heeft zo’n honderd boeken geschreven, waaronder de fantasyroman De jongen van smaragd (MiYu) en de op Noorse mythologie gebaseerde Het net van de vuurgod en De grijns van de Djinn (Ploegsma). Hij is genomineerd voor een zilveren griffel.

Zijn sf-verhalen voor volwassenen zijn vergeleken met het werk van Jack Vance en Heinlein, en geprezen als behorend tot de beste moderne sf die wereldwijd geschreven wordt. Vakanties brengt Tais het liefst onder water door. Zijn liefste wens is al jaren een mooi starwars-laserkanon, om bergtoppen mee te beeldhouwen. Hij heeft ook een eigen website.

ANDERE BOEKEN VAN TAIS TENG

Bij Verschijnsel Romans: Noem mij maar Percy d’Arezzo Glazen speren Computercode Cthulhu

Verhalenbundels: Steden van zilver en leisteen Neonmaan Lovecraft mijn liefste Laserlicht Gouden dwaalwegen De avonturen van Hans d’Ancy: Aan de oevers van de nacht De gunsteling van Sedna In de gloed van vulkanen Onder parelmoeren hemels

Bij Mynx: De Gran Terre Saga:

Schaduwschepen Een miljoen zeilen

Bij Miyu: De jongen van smaragd

Bij Milieufederatie ZH: Een horizon vol eilanden

Een volledig overzicht is te vinden op www.taisteng.nl

Over Verschijnsel

Uitgeverij Verschijnsel brengt romans van Nederlandse en Belgische auteurs die iets te zeggen hebben over de steeds sneller groeiende stroom aan radicaal nieuwe ideeën in onze samenleving. Een boek van Verschijnsel biedt spanning, schrijfkwaliteit en eigen, verrassende gedachten. Wij sluiten geen genres uit: fantastiek van eigen bodem evengoed als grensverleggende literatuur of goede sciencefiction. Verschijnsel-boeken zullen u interesseren en boeien tot ver na de laatste pagina. Verschijnsel.com is een etalage voor deze boeken en voor boeken van andere uitgeverijen die binnen onze selectiecriteria vallen. Een etalage met inhoud: ruime fragmenten van boeken en complete verhalen, recensies en nieuw materiaal exclusief voor dit portaal.

Recent verschenen bij Verschijnsel is onder meer werk van Mike Jansen, Tais Teng, Marcel Orie, Jaap Boekestein en vele anderen.