Eurotunel.pl 1z4254

Eurotunel, tunel kolejowy wydrążony w latach 1987-1993 pod dnem kanału La Manche (4050 m poniżej dna morskiego) między Frethun koło Calais na wybrzeżu francuskim a Cheriton koło Folkestone na wybrzeżu bryt. Składa się z trzech tuneli, dwóch kolejowych o długości 50,5 km i średnicy 7,6 m oraz tunelu technicznego. Transport kolejowy przystosowany jest również do przewozu samochodów, pociągi poruszają się z prędkością do 160 km/godz. Skrócił czas podróży z Paryża do Londynu z 7 do ok. 3 godzin i 15 minut (w tym przez Eurotunel ok. 35 min). Idea połączenia obu wybrzeży ożywiła się w 1986, kiedy powstało konsorcjum brytyjsko-francuskie, złożone z wielu firm i banków, w celu zebrania funduszy (ostateczny koszt budowy ok. 15 mld dolarów USA). Prace pod dnem morskim prowadzono w 1987-1991, oficjalne otwarcie dla ruchu nastąpiło 6 maja 1994. Shuttle [edytuj]

Wewnątrz wagonu do przewozu samochodów osobowych wraz z pasażerami Przez tunel kursują wahadłowo między Calais i Folkestone pociągi, nazywane Shuttle, przewożące samochody i autobusy oraz ich pasażerów, jeżdżące z prędkością 160 km/h, obsługiwane przez przewoźnika Channel Tunnel Rail Link. Eurostar [edytuj] Pociągi pasażerskie Eurostar, kursują przez tunel również z prędkością 160 km/h, znacznie poniżej swojej prędkości maksymalnej (300 km/h). Pociągi te kursują na trasach • •

Londyn - (Ashford) - (Lille) - Paryż (ok. 2 godziny 35 minut) Londyn - (Ashford) - Lille - Bruksela (ok. 2 godziny 20 minut)

Terminale [edytuj] Terminale przystosowane do obsługi pociągów jeżdżących przez Eurotunel muszą posiadać szczególną konstrukcję z rampami załadowczymi, na które mogą bezpośrednio wjeżdżać np. autobusy i TIRy. Sam proces ładowania pojazdów i ludzi do wagonów musi przebiegać bardzo sprawnie, gdyż w przeciwnym razie transport przez tunel nie byłby konkurencyjny w stosunku do transportu promowego. Główne terminale na obu końcach tunelu znajdują się w Calais (strona francuska) i w Folkestone (strona angielska). Pociągi jeżdżące między Paryżem a Londynem i Brukselą mają swoje początkowe terminale w centrach tych miast. W Londynie do dnia 14 listopada 2007 był to dworzec Waterloo, jednakże teraz połączenia zostały przeniesione na dworzec St

Pancras Station. W Paryżu terminalem końcowym jest Gare du Nord, zaś w Brukseli dworzec Midi/Zuid. Oprócz tego terminale pasażerskie znajdują się w Ashford i Lille.

Historia [edytuj] Otwarcie tunelu nastąpiło w 1994 roku. Wówczas to spełniły się wieloletnie marzenia o połączeniu Francji i Wielkiej Brytanii.

Początki [edytuj] W 1802, francuski inżynier, Albert Mathieu, zaprojektował pierwszy tunel, przez który miały przejeżdżać dorożki. Po 1830 roku kiedy to rozwinęła się linia kolei parowych zaczęto myśleć nad połączeniem kolejowym przez tunel pod kanałem. Thome de Gamond spędził 30 lat pracując nad różnymi projektami tunelu. Jednak pomysły inżynierów połączenia tych dwóch lądów od 1880 do 1945 roku nie opuściły deski kreślarskiej.

Projekty [edytuj] Dopiero w 1957 roku została utworzona specjalna grupa zajmująca się projektowaniem tunelu. W 1973 roku mieli gotowe cztery projekty: • • • • •

Wind tunnel - tunel podwyższonego ryzyka Europont - był to most zawieszony na kevlarowych linach, jednak szybko ten projekt został zdjęty gdyż koszt wynosił 6 miliardów funtów. Euroroute - było to połączenie mostu i tunelu pod morzem koleją Channel Expressway - połączenie podziemne drogi oraz kolei Eurotunnel - ten projekt został opracowany w latach 1972-75 założeniem były dwa tunele kolejowe oraz trzeci dla serwisu, długość ich miała wynosić 50 km.

Wybrany został projekt "Eurotunnel" i 1 grudnia 1987 roku zaczęto budowę po stronie angielskiej. Po trzech latach 1 grudnia 1990 roku Graham Fagg i Phillippe Cozette w obecności mediów przebili ostatnią warstwę skały i podali sobie ręce, przechodząc w ten sposób do historii[1]. 6 maja 1994 roku nastąpiło oficjalne otwarcie przez królową Elżbietę II oraz francuskiego prezydenta François Mitterranda, a po miesiącu odbył się pierwszy przejazd Eurotunnelem.