Speelgoed (afrikaans Edition) 3x3k4

SPEELGOED

Yolande Pienaar

Copyright© Yolande Pienaar 2013

Smashwords Edition

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

TOC/ INOUDSOPGAWE

Hoofstuk 1 Hoofstuk 2 Hoofstuk 3 Hoofstuk 4 Hoofstuk 5 Hoofstuk 6 Hoofstuk 7 Hoofstuk 8 Hoofstuk 9 Hoofstuk 10 Hoofstuk 11 Hoofstuk 12 Hoofstuk 13 Hoofstuk 14 Ander boeke deur Yolande Pienaar

Hoofstuk 1

Annelie Verwey stop haar Land Cruiser bakkie teen die randsteen en skakel die enjin af. Haar hande klem om die stuurwiel as sy na die winkel aan die ander kant van die pad staar. Die Happy Cactus naambord flits in blou en pienk bokant die ingang en hou maat met die hamerslae van haar hart. ’n Blou afskorting net binne die sekuriteitshek en geverfde vensters beskerm die winkel se inhoud teen nuuskierige oë. Agtuur op ’n Donderdagaand is die strate van East Lynn in Pretoria byna verlate. Aan haar regterkant trek ’n boemelaar verslete koerante oor sy lyf en skop ’n leë kitskoshouer uit die pad. Voor haar is ’n donker kol in die pad waar die straatlig koponderstebo aan ’n enkele draad heen en weer in die winterwind swaai. Sy trek die sleutel uit die aansitter, knyp haar handsak onder haar arm vas en klim uit. Skielik lyk die winkel aan die oorkant van die straat onmoontlik vêr. Haar hand huiwer op die knip. Moet sy nie die hele ding los nie? Sê nou iemand wat haar ken is daar binne? Dit het so maklik geklink in haar gedagtes. ’n Eenvoudige oplossing vir haar probleem, het haar vriendinne betoog. Geen langtermynkomplikasies. Dit ís maklik, raas sy met haarself. Skouers teruggetrek en rug regop, tree sy van die sypaadjie af en stap oor die straat. Sy kyk om haar rond, maar die straat is verlate. Sy trek die oorgroot baadjie stywer teen haar lyf vas. Haar hand bewe as sy die klokkie druk en die slot van die veiligheidshek oopspring. “Please close the door firmly behind you.” Sy ken daardie stem. Haar hand huiwer op die sekuriteitshek terwyl haar brein naarstig soek na die identiteit van die diep stem. Nee, sy verbeel haar. Wat sal ’n polisiebeampte nou in ’n plek soos hierdie maak? Jy soek nou net ’n verskoning om nie in te gaan nie, berispe sy haarself. Daar moet honderde mans wees met stemme wat lekkerkry-rillings langs ’n vrou se ruggraat laat afhardloop. Sy druk die hek toe, sluit haar oë en trek haar asem diep in. Sy kán dit doen. Vroue van twee-en-dertig is bevry, nie verkramp nie.

“Your first time here?” Hitte stoot van haar nek na haar gesig. “Yes.” “Afrikaans?” “Ja.” “Nou kom gerus binne. Hier is niemand anders in die winkel nie.” Annelie stap om die afskorting en keer net betyds dat haar mond oopval. Nou weet sy wat haar ouer vriendinne bedoel met hittegloede. Grootoog staar sy na die rakke vol nagemaakte manne en ander vreemde goeters. In verseëlde deurskynende plastiek pronk groot gladde manne, kleiner geriffeldes, manne met stekels, pienkes, swartes, bloues en blinkes. Boksies vol manne aan albei kante, krommes, hardes en sagtes loer vir haar vanuit die middelste rakke. In ’n glaskas links van die toonbank staan rye botteltjies soos soldate op aandag en verkondig seepgladde werking. Onwillekeurig knyp sy haar bobene stywer teen mekaar. Wanneer laas het sy ’n man, hetsy nagemaak of eg, in haar hande gehou? Haar vrouwees tintel van opgewonde antisipasie en haar borste stu teen die binnekant van haar bra. “Is daar iets spesifiek waarna u soek?” “Em …” Sy skud haar kop en hou haar blik vêr weg van die toonbank. Rillings gly veersag teen haar ruggraat af as sy stem oor haar spoel. Sy vryf oor haar boarm om die hoendervel te bestry. Sy hoor hom agter die toonbank beweeg. Dit klink darem baie na kaptein Hugo Dreyer se stem… Jy verbeel jou. Dis die plesierprikkels hier voor jou wat jou brein deurmekaarkrap. Miskien moet sy loer om seker te maak. Nee. Sy tree nader aan die rakke.

“Is dit vir uself of vir ’n vriend of vriendin?” “Vriendinne,” kraak haar stem dit uit. Sy druk haar hande in haar broeksakke en stap stadig langs die rakke verby. “Kyk gerus rond en roep as ek kan help.” Sy keer die giggel wat dreig om te ontsnap net betyds. “Dankie.” Met haar rug na die toonbank gekeer stap sy verby die rakke, maak seker sy huiwer nie te lank by van die vreemde voorwerpe wat blatant uitgestal is nie. Haar vrouwees kwyl wanneer sy by die laaste rak stop en omdraai. Diep asemhaal. Dwing die hitte om uit jou gesig te sypel. In die middelste rakke haal sy vier boksies van die rak af, sorg dat dit verskillende vorme en kleure is en stap met neergeslane oë na die toonbank. Gelukkig steek die dik baadjie die parmantige punte van haar borste weg. “Sal dit al wees?” Hy druk die items in ’n swart plastiese sakkie nadat hy elkeen sorgvuldig beskou het. “Hierdie goed werk beter met ’n goeie smeermiddel.” Haar wange brand. “Dis al, dankie.” Sy skuif die kontant oor die toonbank. Die kleingeld klingel op die houtblad en ’n munt rol weg. Hulle reik gelyk na die geld en Annelie kyk op wanneer ’n hand oor hare sluit. Al die suurstof verlaat die vertrek en haar knieë swik. Dit ís hy. Sy los die pakkie op die toonbank en vlug na die deur. Die hek klik oop en sy hardloop oor die straat. Eers wanneer sy die liggies van die stad in haar smukspieëltjie sien, haal sy weer normaal asem. Haar vriendinne is verkeerd. Niks is ooit ongekompliseerd nie en alles het ’n prys. Kaptein Hugo Dreyer, verantwoordelik vir die arrestasie van Barend Verwey en die twee dae lange ondervraging van Annelie Verwey, het vanaand haar behoefte aan die ongekompliseerde verligting van haar drange, geblus.

Hugo Dreyer druk die skakelaar om die hek oop te maak wanneer Annelie uitstorm. Hy het die blonde, blouoog verleidster dadelik herken. In vier jaar het sy min verander. Sy het steeds nie die happie uit haar een voortand laat regmaak nie. Haar blonde hare is soos tevore in ’n dik vlegsel vasgevang en sy het weinig, indien enige, grimering aan. Behalwe dat haar vel bruiner gebrand is en daar ’n nuwe hardheid in haar oë is, het sy niks verander nie. Sy probeer steeds die vrou in haar wegsteek onder vormlose klere. Gedurende die afgelope paar jaar was sy nooit vêr van sy gedagtes nie. Tydens die verhoor was hy oortuig sy is ’n onskuldige slagoffer van haar man se skelmstreke, maar met haar verskyning hier vandag knaag die onsekerheid weer aan sy gemoed. Wat soek sy hier in Pretoria by ’n sekswinkel waar hulle wag dat ’n bende gewapende rowers toeslaan? “Wie’s die vrou wat so vinnig hier uit is?” Majoor Abel Moshege wip op die toonbank en tel die pakkie op wat Annelie daar laat lê het. Hy draai dit ’n paar keer om in sy hande voordat hy sy kop skud en dit weer neersit. Hugo trek sy skouers op. “Die vrou van ’n gewese kollega wat tans ’n lewenslange vonnis uitdien vir moord en roof.” “Dink jy dit hou verband met hierdie ondersoek?” “Ek weet nie, maar sy is vêr van haar gastehuis in Dullstroom en dit so laat in die dag.” Hugo skeur die kwitansie van die kas af, neem die pakkie by Abel en druk die kwitansie binne-in. Hy gooi dit onder die toonbank in om later te besluit oor hoe hy dit by haar gaan kry. “Wie is haar man?” “Barend Verwey.” “O donner, ons moet haar keer.” Abel wip van die toonbank af en hardloop na die deur. Hugo is kort op sy hakke maar daar is geen teken van Annelie in die straat nie. Hy trek Abel aan die arm terug in die winkel in en maak seker die deur is op knip.

“Wat gaan aan?” Abel wriemel hom uit Hugo se greep. “Lees jy nie koerant nie? Barend Verwey het gisternag uit C-Max ontsnap saam met drie ander gevangenes. Hulle het twee wagte in die proses doodgeskiet en is weg met een van die Korrektiewe Dienste se voertuie. Die taakmag het die voertuig so tien kilometer van die tronk af gekry, maar geen teken van die manne nie.” “O.” “O? Is dit al wat jy te sê het? Dis darem ’n toeval dat sy vrou in Pretoria is die dag nadat hy hier uit die gevangenis ontsnap het, is dit nie?” Hugo skud sy kop. Hy glo nie in toeval nie en sy instinkte het antennes laat opspring soos grasspriete na die eerste somerreën. Sy moet betrokke wees. Teleurstelling lê bitter op sy tong en hy sak op die hoë stoeltjie neer. “Eks-vrou. Hulle is geskei.” Die stilte rek. Dan skud hy sy kop. “Jy’s reg, ons kan dit nie ignoreer nie.” Abel knik. “Dit gaan moeilik wees om Barend vas te trek. Hy ken al ons truuks. As sy betrokke is, gaan sy hom nie uitstal vir almal om te sien nie.” “As sy betrokke is.” “Ag nee, man. Hoe lyk dit my jou hormone loop nou oor jou gesonde verstand. Natuurlik is sy betrokke. Ons glo nie in toeval nie – toeval is vir amateurs.” Hugo trek sy hand deur sy kort hare. “Dit het niks met hormone te doen nie. Ek kan net nie glo ek het haar so verkeerd opgesom nie.” Abel wip weer op die toonbank en swaai sy bene heen en weer. “Kom ons ontleed jou opsomming. Waarop het jy jou geloof in haar onskuld destyds baseer?” Die direkte vraag vang Hugo onkant. Vir meer as vier jaar wonder hy of hy die regte besluit geneem het om haar nie aan te kla saam met haar man nie. Sy speurdersneus het hom wysgemaak dat sy nie anders kon as om betrokke te wees nie. Die gewone kwesbare mens in hom het oorwin en haar die voordeel van die twyfel gegee. Miskien is Abel reg. Dis dalk nodig om sy teorie weer af te stof en

te toets. “Ons het haar twee dae lank ondervra. Sy het nie een keer afgewyk van haar storie nie. Nie een keer haarself weerspreek nie. Daar was ook geen direkte getuienis teen haar nie. Net die feit dat sy vir drie jaar met hom getroud was.” “Okei, so julle het niks gehad wat haar verbind het met enige van die transitorooftogte of die moord op haar pa nie?” Hugo skud sy kop. “Daar was ook niks wat aangedui het dat sy hulp aan hulle verleen nie. Hulle het al meer as twee jaar nie in dieselfde huis gewoon nie.” “Hmm, miskien sou ek ook tot dieselfde gevolgtrekking gekom het. Nou is die saak anders. As sy onskuldig is, kan sy in gevaar verkeer. Barend sal wil wraak neem omdat sy hom in die steek gelaat het. As sy betrokke is, kan dit net so gevaarlik vir haar wees as hy haar weer gaan opsoek vir hulp. Sy het mos die tronk vrygespring, terwyl hy moes sit. Hy gaan voel sy skuld hom.” “Dis ’n hele spul aannames wat ons nou maak. Waarskynlik is hy al halfpad Kaap toe of landuit.” Abel skud sy kop. “Jy glo dit vir geen oomblik nie. Wat ek van die man gelees het, is hy nie een wat gou vergewe of vergeet nie. Nee, hy gaan haar opsoek. Weet hy waar sy bly?” “Ek weet nie, maar dit kan nie moeilik wees om uit te vind met die kontakte wat hy het nie. Buitendien, haar gastehuis het nogal baie blootstelling op die internet gekry oor die uitstekende forel wat in die damme voorkom daar.” “Jy’s goed ingelig. Enige spesifieke rede?” Hugo vererg hom. “Abel, jy weet so goed soos ek dat ons die verdagtes se naasbestaandes nog dophou lank nadat hulle gevonnis is.” Abel keer met sy hand asof hy ’n hou afweer. “Ek vra net. Hierdie kan ’n tameletjie raak as jy betrokke is by die vroumens.” “Sy was ’n verdagte en ’n kollega se vrou. Niks meer nie en niks minder nie.” Hugo ignoreer die stemmetjie wat hardnekkig fluister dat hy destyds graag meer sou wou hê tussen hulle.

Abel klim van die toonbank af. “Ek gaan die generaal inlig van die nuwe verwikkeling. Ek twyfel of sy betrokke is by die bende wat die sekswinkels beroof, maar haar teenwoordigheid in die stad veroorsaak net te veel vrae.” Hy stap na die agterste buitedeur. “Ek laat weet jou.” “Dankie,” brom Hugo onderlangs. Hy wag totdat die deur agter die majoor klik, voordat hy die pakkie onder die toonbank uithaal en die inhoud uitskud uit die swart plastieksak. Het sy werklik die items nodig gehad? Of was dit ’n rookskerm om die plek te verken? Hy kon in vier jaar geen aanduiding vind dat Annelie mansgeselskap geniet het nie. En hy vertrou sy bron. Madrie is sy suster en weet nie dat hy elke woord wat sy so graag oorvertel oor haar beste vriendin, met verskerpte aandag ontleed nie. Hy draai die namaaksels ’n paar keer in sy hand om. ’n Glimlag sprei oor sy gesig. Indien sy dié goed regtig nodig gehad het, is sy maar met min tevrede. Hy haal ’n botteltjie smeermiddel van die rak af en sit dit in die sakkie. Die deurklokkie ruk hom terug tot die rede waarom hy agter die toonbank staan en nadat hy die besoeker behoorlik beskou het op die sekuriteitskamera, druk hy die knoppie om die hek oop te sluit. Hy bêre die pakkie weer onder die toonbank en maak seker sy vuurwapen is binne bereik.

Die naambord vir die Middelburg Ultra City ruk Annelie terug na die werklikheid. Hoe het sy hier gekom? Outomaties. Gelukkig is die verkeersvloei lig en sy draai by die kompleks in. Die horlosie op die paneelbord wys dit is skuins na tien en sy rits haar baadjie toe voordat sy uitklim. Gewapen met ’n koppie koffie staan sy ’n paar minute later langs haar voertuig en laat die koue toe om haar behoorlik wakker te maak. Sy dwing die beeld van die donkerkop kaptein Dreyer uit haar gedagtes en konsentreer op die pad wat voorlê. As alles goed verloop is sy voor middernag terug op die plaas en kan sy nog ’n goeie nagrus kry voordat sy die eerste gaste van die naweek verwelkom. Sy maak die kartonkoppie staan in die bottelhouer tussen die sitplekke voordat sy inklim en by die gemakhalte uitry. Alhoewel die pad nie besig is nie, hou dit haar gedagtes besig sodat sy die beeld van die donkerkop polisiebeampte kan verban.

Net voor middernag sleepvoet sy haar huis binne. Sy deaktiveer die alarm en plaas die linne wat sy aangekoop het in die waskamer. Terwyl die ketel kook, bêre sy haar sleutels en handsak in die slaapkamer en draai die krane van die bad oop. Eers wanneer sy voor haar hangkas staan en ’n satynnagrok van die hanger afhaak, begin sy giggel. Sy moes maar vasgebyt het en die items gekoop het. As die man wat vier jaar gelede haar lyf laat ontwaak het, dit steeds kan doen na alles waarvan hy haar destyds beskuldig het, het sy die verligting van ’n nagemaakte man dalk meer nodig as waarop sy gereken het. Die giggel verander in ’n snik en Annelie sak op die mat voor die kas neer. Sy sit koponderstebo terwyl sy veg teen die benoudheid van onthou. Dit kom egter ongevraagd en dan is sy terug in die onpersoonlike John Vorster Plein in Johannesburg. In ’n kaal kamertjie klem sy haar arms om haar lyf om die hoendervleis hok te slaan. Kaptein Dreyer blaai deur die dossier op die tafel en stofmyte dans in die strepie son wat deur die vuil venstertjie val. “Waar was jy eergisteraand?” Sy veg teen die koue wat haar kake opmekaarklem. “By my huis. Alleen.” “Wanneer laas het jy Barend gesien?” Sy probeer onthou, maar skok verlam haar brein. “Ek weet nie.” Sy skud haar kop. “Twee maande terug? Miskien.” “Julle is nog getroud?” Sy knik. Barend weier om die skikkingsooreenkoms te teken. Haar pa sou haar help … Trane brand warm oor haar wang. “Huil gaan jou niks help nie. Ons weet jy is betrokke by die moord op jou pa. Jy is die enigste een wat by sy dood baat.” Haar kop ruk op. Die man voor haar kom stadig in fokus. “Hoe?” Hy klap die dossier toe en lê terug in die stoel. “Ag, kom nou. Wil jy regtig hê ek moet glo jy het nie geweet dat jy jou pa se enigste erfgenaam is nie?”

“Erfgenaam?” Hy klap op die tafel en haar lyf ruk. “Ja, vyftien miljoen Rand se erfporsie en jy maak asof jy van niks weet nie.” Sy krimp ineen. Hoe kan geld vergoed vir die lyding wat haar pa gehad het? Dan stoot ’n kille woede in haar op. Hoe durf hy insinueer dat sy enigiets te doen gehad het met haar pa se dood? En dit vir geld. Hy was haar enigste familie. Haar enigste brug na normaliteit. Hulle oë ontmoet en die beskuldiging in syne laat haar amper weer wankel. Sy trek haar skouers terug en lig haar ken. “Ek het niks met my pa se dood te doen nie. As jy jou werk behoorlik gedoen het, sou dit nie nodig gewees het om my hierheen te sleep in die middel van die nag nie. Ek sit al elf ure in dieselfde kantoor sonder dat iemand daaraan dink dat ek in my nagklere is. Dis winter. My pa is vermoor en julle verkies om tyd te mors deur my te ondervra. Teen hierdie tyd is die moordenaar lankal landuit.” Hy staar haar woordeloos aan voordat hy stadig begin handeklap. “Bravo. Ek kan jou amper glo.” Hy staan op en die stoel kletter op die vloer. “Amper. Maar jy is nie so goed nie, mevrou Verwey. Jou man is reeds verbind met die moord deur middel van forensiese getuienis.” Die bloed loop uit haar gesig. “Barend?” Hy knik. “Ja, Barend – jy weet, die man met wie jy getroud is.” “Barend het my pa vermoor?” fluister sy. Dit moet ’n fout wees. Barend is gewelddadig, maar moord? Op haar pa? Sy skud haar kop. “Wat sou hy daarby baat? Jy het reeds gesê ek is die enigste een wat voordeel trek uit sy dood.” Hy smaal. “So jy erken jy is betrokke by die moord op jou pa?” Annelie spring regop, leun oor die smal tafel en druk haar vinger onder sy neus. “Kry dit in jou kop. Ek was lief vir my pa en sou hom nooit skade berokken het nie. Hoekom sou ek hom vermoor as hy die enigste een was wat my kon help om van Barend te skei?”

Hulle gesigte is sentimeters van mekaar. Man en muskus sweef in haar neus op. Sy ferm lippe is opmekaar gepers. Dan verdonker sy bruin oë en sy blik gly oor haar lyf. Selfs met die beskuldiging van moord op sy lippe en deur haar hartseer, reageer haar lyf op die sagte streling van sy blik oor haar borste. Die punte verhard en haar asem stol in haar keel. Die hoendervleis op haar vel het weinig te make met die temperatuur in die vertrek. Het sy al haar varkies verloor? Hoe kan sy die openlike waardering van hierdie man toelaat om haar lyf te elektrifiseer? Om haar bobene swaar te maak en haar vrouwees te laat traan? Sy gaan sit, trek haar kaal voete op die stoel en omhels haar knieë. Enigiets sodat hy nie die uitwerking van sy nabyheid op haar lyf kan sien nie. En sy dit nie kan voel nie. Sonder verskoning verlaat hy die vertrek en laat haar alleen met haar gedagtes. Vir twee dae lank ondervra hulle haar. Soms hy, soms iemand anders. Elke keer veg sy teen die gevoelens wat hy in haar lyf aanwakker. En elke keer verdiep haar selfveragting. Nie weer nie. Haar oë fokus op die nagrok wat in haar vuis vasgeklem is. Dit was vier jaar gelede. Sy is nie meer dieselfde mens nie. Sy het haar lesse geleer. Barend is in die tronk, sy het haar gasteplaas en nuwe vriende. Haar lewe is perfek. Geen man gaan dit nou weer omvêrwerp nie. Sy sal nooit weer bloot iemand se speelding wees nie. Vasberade bad sy vinnig klaar, maak seker die deure is gesluit en skuif tussen die warm winterlakens in. Wanneer Hugo Dreyer se beeld voor haar opdoem, dwing sy haar gedagtes na die voorbereidings wat sy moet tref om die groot groep gaste te ontvang die volgende dag. En hoe sy aan haar vriendinne gaan verduidelik dat sy nie hulle speelgoed saamgebring het nie.

Hoofstuk 2

Dis ’n luidrugtige en veeleisende groep gaste wat die Vrydagmiddag by Skemering Forelplaas opdaag. Vier van die gaste is pare wat die driekwartbeddens teen mekaar wil hê en voel hulle het te veel betaal vir die voorreg om daar te oornag om dit self te doen. Die personeel het hulle hande vol met die afneem van die bestellings vir aandete en die indra van die bagasie. Annelie skuif self die swaar bedkassies tussen die beddens uit. Nadat sy die twee kamers herrangskik het, is sy uitasem en tap die sweet in straaltjies teen haar lyf af. Die gaste is tevrede en sy laat hulle alleen met ’n afskrif van die reëls wat op die eiendom geld. Wanneer sy by die kombuis instap, druk ’n personeellid ’n nota in haar hande en draf weg om ’n kastrol se deksel op te lig en die inhoud te roer. Beheerde chaos heers in die sonnige vertrek en Annelie adem die geure wat onder die kastroldeksel uitborrel behaaglik in. Niks laat mens so tuis voel soos die ou bekende reuke van kaneel, gemmer en naeltjies nie. “Toe- toe. Moenie so staan en ginnegaap nie, roer daardie sous. As daar een klont in is, is dit jou laaste skof in my kombuis.” Haar neef se stem donder bo die gesuis van die dampkappe se uitsuigwaaiers en kokende kastrolle uit. ’n Blinkheid skyn in die assistent se oë voordat hy die houtlepel stywer vasvat en met hernude ywer die inhoud van die kastrol roer. Die ander twee assistente verdwyn byna onder hulle sjefhoede soos hulle konsentreer op die take waarmee hulle besig is. Annelie onderdruk ’n glimlag. Wynand regeer die kombuis met ’n ystervuis en sy groot, gespierde lyf, laat geen argumente toe nie. Terwyl sy rug na haar gekeer is, sluip sy by die deur uit voordat hy haar voor stok kan kry en in die werk steek. By die toonbank kyk sy na die nota. ’n Gas het bespreek en betaal vir ’n drie weke verblyf in die kothuis. Sjoe, hy arriveer sommer al môre. Dankbaar vir iets om haar besig te hou, neem sy die kothuis se sleutel en trek die kantoordeur agter haar toe. Daar het lanklaas iemand oornag en die plek is sekerlik vol stof. In die klein bloekomwoud staan sy ’n oomblik stil en luister. Vinke kwetter in die takke bokant haar en die bries ritsel deur die blare. Iets skarrel ’n entjie vêrder om uit haar sig te kom, maar sy kan nie die diertjie sien nie. Onder haar voete het die winterkoue die blare laat roes in onegalige bruin en geel. Sy teug

diep aan die verfrissende bloekomgeure en laat toe dat die rustigheid van die bos oor haar spoel. Hier, waar niemand haar kan sien nie, het sy nog altyd perspektief gekry. Eers wanneer die sonnetjie amper oor die rantjie verdwyn, stap sy traag verder. Minute later stoot sy die deur van die kothuis oop. Behalwe die stof op die vloere en toonbanke is die plek skoon. ’n Uur later staan sy tevrede terug. Alles is afgestof en die vloere gewas. Die koningsgrootte bed het nuwe linne op en die waterverwarmer is aangeskakel. Daar is vars ys in die yskas en ’n stapel hout langs die kaggel. Al wat kort is die blomme wat sy môreoggend vroeg op die tafel sal kom neersit. Sy sluit weer die deur, stap met die trappies af, draai om en beskou die gebou met ’n kritiese oog. Gereelde onderhoud laat die houtrame splinternuut lyk. Die donker klinkersteen gebou met die groen geverfde sinkdak en kant-afronding lyk nog net so bekoorlik soos die dag wat sy dit laat bou het. Die swaaibank op die stoep nooi besoekers uit om die sonsondergang oor die water te geniet, terwyl die tafeltjie en twee gemaklike tuinstoele ’n buitelugete ’n noodsaaklikheid maak. Sy draai om. Minder as dertig meter verder blink die laaste strale van die winterson op die foreldam en die houtkaai vertoon stewig. Nee wat, sy sal steeds hier kan kom wegkruip wanneer dit nodig is. Tevrede dat die akkommodasie in die moeilikste gas se smaak sal val, draai sy om en neem weer die kortpad deur die bos. Haar moed sak in haar skoene wanneer sy die motors in die oprit sien. Sy het skoon vergeet die dames kom vanaand hulle voorraad haal. Voorraad wat nog op die toonbank van die sekswinkel in Pretoria lê. Wanneer sy die huis binnestap begroet ’n kakofonie van opgewonde stemme haar vanuit die sitkamer. In die kombuis haal sy vier glase uit die kas, knyp ’n bottel wyn onder haar arm vas, haal diep asem en stap sitkamer toe. Madrie sien haar in die deur en breek die gesprek stomp af. Iets naby aan paniek skyn in haar vriendin se oë. Die ander twee dames draai in haar rigting en ’n doodse stilte heers in die vertrek. Annelie stap nader en vryf oor haar arms. Met die son onder, het die temperatuur tot ysig gedaal. “Naand vriendinne.” Sy beduie na die kaggel. “Hoekom het julle nog nie die vuurtjie aangesteek nie?”

Na drie vinnige en onoortuigende hallo’s hou Madrie ’n koerant na Annelie uit. “Het jy die gesien?” Annelie skud haar kop en gaan voort om wyn in die glase te skink. “Jy weet ek lees nie graag koerant nie. Dis in elk geval net moord, geweld of politiek wat die hele ding volmaak. Buitendien, ek was gister besig en het nie tyd gehad om eers die lamppaalberigte te lees nie.” Sy oorhandig die wyn en soos gewoonlik hou almal hulle glase omhoog in ’n stille heildronk op mekaar en teug diep aan die donker vog. “Jy moet hierdie lees.” Madrie druk die koerant in Annelie se hande en wys na die hoofopskrif. Barend Verwey ontsnap uit gevangenis. Annelie sak in die naaste stoel neer. Haar asem stoot hortend oor haar lippe en die vertrek duisel om haar. Die groot vet letters van die hoofopskrif dans egter steeds voor haar oë. Hoe kon hulle dit toelaat? Weet die owerhede dan nie dat hy gevaarlik is nie? Hy gaan haar soek, want sy het geld. Geld wat hy gereken het hom toekom. Iemand druk ’n papiersak in haar hand. “Haal asem. Jy’s niks werd as jy nou ineenstort nie.” Minute later neem Annelie die sak voor haar mond weg en lig haar oë na die drie ander dames in die vertrek. In almal se oë sien sy dieselfde boodskap. Vrees, maar ook ’n kille vasberadenheid. Haar eie vrees eskaleer totdat sy amper weer die papiersak voor haar mond nodig het. “Julle kan hom nie konfronteer nie. Hy sal julle gebruik om my by te kom.” Madrie skud haar kop. “Ek is nie onnosel nie. Hy het nie verniet die vonnis gekry wat hy besig was om uit te dien nie.” Haar vingers speel senuagtig met die toutjie van haar baadjie. “Ek gaan net nie toelaat dat hy oor ons loop asof ons onbenullig is nie.” “Nee, Madrie. Belowe my julle bly hier uit. Indien Barend my kom opsoek, is ek mans genoeg om hom op sy plek te sit. Hy het geen houvas meer op my nie.”

Haar mondhoeke pluk senuagtig. “Hy het reeds alles wat kosbaar was van my weggeneem, so ek het niks oor om te gee nie. Julle het families en kinders wat op julle staatmaak.” Na ’n paar minute se pleit, stem die drie vroue in dat Annelie haar eie probleme sal uitsorteer, maar met die plegtige belofte dat sy sal vra om hulp sou sy dit nodig kry. Annelie stap na die kaggel en steek die hout en koerant aan die brand. Tevrede dat die vuur goed brand, draai sy na haar gaste. “Nou toe, genoeg morbiede gedagtes vir ’n Vrydagaand. Wat is op die program vanaand?” “Gaan jy niks doen oor die berig nie?” Madrie beduie na die koerant. Annelie trek haar skouers op. “Wat kan ek doen behalwe bid dat die owerheid hom gou vastrek? Ek gaan nie toelaat dat hy my lewe weer ’n keer ontwrig nie.” “Maar…” “Maar niks,” val sy haar beste vriendin in die rede. “Die onderwerp is afgehandel. Watter boek het jy vanaand vir ons saamgebring?” Madrie staar Annelie ’n paar sekondes aan voordat sy omdraai en in haar drasak delf. Sy kom orent met ’n dik boek vasgeklem in haar hand. “Fifty Shades of Grey.” Die dames giggel senuagtig. Doreen en Alta is gelukkig getroud met boerseuns wat min gaan dink van die moderne uitkyk op seks. Alhoewel Madrie ook getroud is, is die verhouding tussen haar en Russel meer verlig en hulle kommunikasiebane goed gevestig. Annelie se glimlag verbreed. Dit sal interessant wees om te hoor hoe die bespreking van die bekende boek afloop. “Hmm,” maak Doreen keel skoon. “Ek dink nie ek sal die boek kan lees waar Basie by is nie.” Madrie kyk haar verontwaardig aan. “Hoekom nogal nie? Dis net ’n boek soos enige ander.” Sy draai na Annelie. “Miskien moet jy nie die ding lees nie. Mens

weet nooit watter gedagtes in ’n losloper se kop geplant kan word nie.” Annelie lag uit haar maag. Genugtig, van wanneer af is Madrie so voor op die wa? Natuurlik is sy nou eers nuuskierig om die boek te lees. Buitendien sal dit help om die slapelose nagte wat onafwendbaar is sedert sy die koerantberig onder oë gekry het, om te kry. “Nee, vriendin. Jy kan nie die wortel voor ons neuse hou en dan sê ons mag nie proe nie. Ek sal graag wil deelneem aan hierdie boek se bespreking.” Sy kyk na die ander twee. “Julle mans hoef mos nie te weet wat in die boek aangaan nie. Soos Madrie tereg opgemerk het, dit is net nog ’n boek.” “Ek het genoeg eksemplare vir almal gebring.” Madrie haal nog twee boeke uit haar drasak en druk dit in almal se hande. Sy gaan staan met haar hand in haar sy geplant en frons. “Annelie, moes jy nie vir ons iets saamgebring het uit die stad nie?” Annelie knik. “Ek moes, maar ek het nie.” “Kon jy nie die moed bymekaarskraap nie?” Die simpatie in Madrie se stem laat die trane weer vlak lê. Sy kan Madrie nie kwalik neem dat sy haar bejammer nie. Sy wat Annelie is, het die afgelope vier jaar alles in haar vermoë gedoen om enige kontak met mans te vermy. Mans lei tot konflik wat sy nie opgewasse is om te hanteer nie. Nie wil hanteer nie. “Dis nie dit nie. Ek het die speurder wat destyds die saak teen Barend ondersoek het, raakgeloop waar hy nou in die sekswinkel werk.” Sy wring haar hande in haar skoot. Madrie trek haar asem skerp in en sak in die naaste stoel neer. “Jy het Hugo in die sekswinkel raakgeloop? En hy werk daar?” Annelie knik. “Ek het nie gekyk wie staan agter die toonbank nie en alhoewel die stem eers bekend geklink het, wou ek nie die persoon in die oë kyk nie. Toe ek betaal besef ek dit is hy. Ek het die goed net daar gelos nadat ek betaal het en die hasepad gekies.” Sy trek haar skouers op in stille apologie. “Jammer, dames. Ek kon nie ’n sekonde langer in die winkel vertoef nie.”

Madrie plaas haar hand oor Annelie se ineengestrengelde hande. “Dis okei, ek verstaan.” Ja, Madrie sal verstaan. Sy en Wynand is die enigste lewende wesens wat weet waarom Hugo Dreyer se teenwoordigheid haar so ontstel het. Sy weet ook hoe skaam Annelie is oor haar lyflike reaksies teenoor die speurder. En hoe sy maande lank gesukkel het om die aantreklike man uit haar gedagtes en drome te weer. “Watter winkel is dit? Dan reël ek dat hulle dit aanstuur.” Wanneer Annelie haar asem intrek om te protesteer, hou Madrie haar hand in die lug. “Ek sal daarvoor betaal. Jy het mos nou alreeds die moeilikste deel gedoen met die uitsoek.” “Dis die Happy Cactus in East Lynn.” Die dames bars almal gelyk uit van die lag en Annelie kan nie anders as om saam te lag nie. Die naam is heel gepas vir die items wat sy uitgesoek het. Die res van die aand verloop gesellig en niemand verwys weer na die moontlikheid dat Barend dalk vir Annelie sal kom opsoek nie. Later kyk Annelie die verdwynende liggies van die motors agterna voordat sy omdraai en terugstap in die huis. Sy sal vir Wynand moet waarsku oor Barend. Hoe sy dit gaan doen sonder dat haar neef kapmesse begin rondgooi weet sy nie, maar dis beter dat hy voorbereid is op die moontlikheid dat Barend hier kan opdaag. Sy wil nie nog ’n moord verduidelik nie. Hierdie keer sal die speurder werklik nie glo sy het niks daarmee te doen as haar neef haar eksman vermoor nie. Hy sal die samelewing ’n guns bewys, maar sy is seker die regstelsel sal dit nie as versagtende omstandighede aanvaar nie. In die kombuis is Wynand nog besig met die laaste voorbereidings vir die volgende dag se spyskaart. Annelie wip op ’n blinkskoon toonbank en wag vir die onafwendbare skrobbering wat altyd volg. “Nig, jy beter ’n bleddie goeie rede hê om op my skoon kaste te klim.” Hy gluur haar ’n oomblik aan voordat hy die vadoek oor sy skouer slinger en met sy heup teen die kas by haar staan. “Hoekom lyk jy asof die honde jou kos afgeneem het?” Sy trek haar skouers op. “Ek het gedink ek is vir altyd van hom ontslae.”

Wynand frons. “Van wie?” Hy trek sy asem skerp in. “Het hulle Barend vrygelaat?” “Nee, hy het ontsnap.” “O hel.” Wynand kreun as hy sy groot lyf op die kas langs haar ophys. Die kas kraak in protes. Gaan die granietblaaie werklik sterk genoeg wees om sy meer as honderd kilogram te dra? Miskien as sy doodstil sit. “Dink jy hy sal …” “Hierheen kom?” Sy haal haar skouers op. “Ek weet nie, maar dit is ’n moontlikheid. Hy het my pa vermoor vir sy geld wat hy toe nooit gekry het nie.” “En nou gaan hy dink dit kom hom toe sodat hy vir hom ’n lekker lewe in een of ander obskure land kan gaan uitwerk.” “Miskien. Maar miskien sal hy hom net uit die voete maak. Hy is nie onnosel nie. Die polisie sal hom heel eerste hier kom soek.” Wynand snork. “Dan is hulle ook idiote. Jy het so lank voor die besigheid niks met hom te doen gehad nie ek weet nie hoe hulle ooit sal kan dink jy is betrokke nie.” “Ek het gister weer die speurder wat die saak destyds ondersoek het, in die stad raakgeloop. Nou wonder ek of dit toeval was.” Wynand frons. “Waar het jy hom raakgeloop? Hy werk mos nie in Pretoria nie.” Annelie kan die blos wat oor haar wange sprei nie keer nie. “Jy wil nie weet nie.” Een kyk na haar rooi gesig en Wynand vryf sy hande teenmekaar en grinnik. “Uit daarmee. Waar was jy toe jy veronderstel was om voorraad op te laai?” “Maak nie saak nie,” brom sy en mik om van die kas af te spring. Hy hou haar egter maklik met die een hand terug.

“O nee ou Nig. So maklik kom jy nie weg nie.” Annelie sug. Kon sy nie maar haar groot mond toe gehou het nie? Nou sal hy aanhou totdat hy dit uit haar het en dan die alewige geterg. “By ’n sekswinkel in East Lynn.” Vir die eerste keer sedert sy Wynand ken is hy stil. Sy loer in sy rigting. Sy mond gaan oop en hy haal diep asem en dan maak hy weer sy mond toe. Sy oë soek deur die kombuis, maar kom nie tot rus nie. Dan kyk hy haar weer aan en skud sy kop. “Sjame.” “Ag, gaan bars man. Dit was vir die damesgroep en ek het op die ou einde niks gekoop nie.” Sy gaan hom beslis nie vertel waarom sy niks gekoop het nie. “Nig, as ek my droomvrou in ’n sekswinkel raakloop sou ek ook maar maak of ek by verkeerde plek ingestap het.” Sy klim van die kas af en swaai haar vinger beskuldigend onder sy neus. “Mens kan jou ook niks vertel nie. Ek gaan slaap, so moenie te veel raas nie.” Sy lag dawer deur die kombuis. “’n Sekswinkel. Wie sou kon raai my nig raak so desperaat?” Hy lag steeds wanneer Annelie die deur agter haar toetrek en in die gang afstap. Al kan hulle mekaar se siele versondig, was Wynand haar redding. As hy en sy vrou, Grace nie ingestem het om hier by haar te kom werk nie, was die gasteplaas nie moontlik nie. Die woonsteldeur klik sag agter haar toe en sy sak op die bed neer. Soos ’n outomaat trek sy die rekkie uit haar vlegsel en kam haar hare uit. Hugo en Barend hoort nie in haar lewe nie. Hoe minder sy van hulle sien, hoe beter. Hulle verteenwoordig ’n see van pyn waarin sy byna verdrink het. Nie weer nie. Sy sal geen man weer toelaat om haar menswees van haar te stroop nie. As sy Hugo uit haar gedagtes verban, verbreek sy die mag wat hy oor haar het en sal haar gekneusde vrouwees haar geheim bly. Na ’n slapelose nag waarin Hugo Dreyer se gespierde lyf, donker hare en bruin

oë die hoofrol in haar fantasieë gespeel het, druk Annelie dankbaar die wekker dood. Anders as gewoonlik noop die ysige weer haar nie om nog ’n rukkie onder die snoesige komberse te vertoef nie. Die aanvanklike koue water van die stort ruk die laaste spinnerakke van haar droom aan flarde. Sy blaas haar hare droog en vleg dit sodat dit in ’n lang string teen haar ruggraat lê. Met hernude ywer stap sy na buite. In die glashuis, pluk sy ’n bossie angeliere uit haar versameling en haas haar na die kothuis. Sy rangskik dit vinnig in die vaas op die eetkamertafel en drafstap terug na die hoofhuis. Wanneer Hugo Dreyer se beeld in haar gedagtes opdoem, onderdruk sy dit met mening. Sy het nie tyd om aan Hugo Dreyer af te staan nie en hoe besiger haar hande is, hoe makliker sal sy die man uit haar gedagtes kan verban. In die kombuis is dit ’n miernes van bedrywigheid en eers wanneer die laaste gaste ontbyt genuttig het, kry Annelie die geleentheid om agter haar lessenaar te gaan sit. Sy betaal die nodige rekeninge elektronies en plaas die bestellings by die verskaffers om die kombuis aan die gang te hou. Wanneer ’n harde klop aan die deur opklink, ruk haar kop omhoog. “Binne.” Haar lyf herken die man wat die houtraamkosyn volstaan voordat haar brein kan registreer dat sy vir die tweede keer binne die bestek van een week, in Hugo Dreyer se gesig vaskyk. Haar asem steek vas in haar keel. Sy maak haar mond oop om iets te sê maar kry nie ’n woord uit nie. Vererg klap sy haar mond weer toe. Wat is dit met haar en hierdie man? Hy weet nie eers dat sy ’n vrou is nie. Maar nee, haar lyf wil nie luister nie. Alle senuweepunte staan op aandag en gaan aan die bewe wanneer hy net naby haar asemhaal. Dit eindig vandag. Sy het nie tyd vir ’n man in haar lewe nie. Sy het hulle nie nodig nie. Wanneer sy weer Pretoria toe moet gaan, sal sy by ’n ander winkel die nodige implemente aankoop om haar ontluikende behoeftes te bevredig. Wat soek die man hier? Sy byt haar onderlip vas. Het Barend haar opgespoor? Is hy in die omgewing en nou is Hugo hier om hom voor te lê? Hy kan tog nie dink dat sy enige iets met Barend se ontsnapping te doen gehad het nie? Die feite tref haar soos ’n hamerhou en suig al die lug uit haar longe. Sy was in

Pretoria die dag na Barend se ontsnapping. Vir ’n speurder wat destyds geweier het om te glo dat sy niks met haar vervreemde man se sake te doen gehad het nie, moet dit uiters verdag lyk. Maar indien hy hierheen gekom het om oorlog te voer, beter hy homself gereedmaak vir ’n epiese stryd. Sy is moeg verloor en moeg om die minste te wees. Hierdie keer sal hy agterkom sy laat haar nie meer intimideer soos vier jaar gelede nie. Wanneer haar longe begin protesteer, blaas Annelie haar asem stadig uit. Hoe lank sy dit opgehou het weet sy nie, maar Hugo staan steeds met sy skouer teen die kosyn. Sy oë streel smeulend oor haar, huiwer effe op haar borste, voordat hy haar blik ontmoet. Sy trek haar skouers agteroor en ontmoet sy blik. “Goeiemiddag. Is daar iets waarmee ek kan help?” Haar stem is koud en professioneel. Net soos sy dit tussen hulle wil hou. Sy ignoreer die stemmetjie in haar agterkop wat haar as leuenaar uitkryt. “Hallo. Ek kom net die sleutel vir die kothuis kry.” “Die sleutel vir die …” Dit kán nie Hugo wees wat vir drie weke in die kothuis wil bly nie. Nie drie weke nie. Nie so naby nie. Nie nou nie. “Waarom?” Die vraag glip uit en sy keer net betyds dat sy nie haar hand voor haar mond sit soos ’n kleuter wat haar mond verbygepraat het nie. “Ai tog.” Hy stoot sy lang lyf weg van die kosyn en stap nader. “Iemand het seker nou weer drooggemaak en nie die bespreking gedoen nie. My sekretaresse moes bespreek het vir drie weke?” Hy stap tot voor die tafel, druk met sy hande op die blad en loer in die dagboek wat ooplê voor haar. Haar keel droog heel uit en sy druk haar bewende hande onder die tafel in. Maggies sy is nie meer ’n tiener wat oor al wat man is, oploop gaan nie. Buitendien, sy stel lankal nie meer belang in die fisieke aspek van die liefde nie. Ware liefde gebeur net in storieboeke en dit is ook al waar die heldin werklik seks geniet. Die werklikheid is dat liefde nie bestaan nie en seks maar bra eensydig en vervelig is. Sy sluk met hernude ywer. “Nee, daar is ’n bespreking.”

Annelie keer haarself net betyds dat sy nie hardop snuif om die man en muskus reuk dieper in te asem nie. Wat is fout met haar? Het haar hormone nou al haar breinselle gekaap? Sy stoot haar stoel agteruit en staan op. Genoeg. Sy lewer ’n professionele diens ongeag wie die kliënt is. “Ek kry gou die sleutel.” Sy ignoreer die lui glimlag wat om sy lippe speel en dwing haar voete om haar sonder onnodige haas by die deur uit te dra. Hugo se reuk verweef met die meubelolie as sy by die eikehouttoonbank buk om die sleutel uit te haal. Sy het nog altyd geswymel oor ’n man wat lekker ruik. Wanneer sy omdraai, staar sy in ’n breë borskas vas. Sy tree terug, maar haar skoen haak aan die gleuf tussen die teëls en sy verloor haar balans. Twee arms vang haar moeiteloos en trek haar teen hom vas. Haar hart tamboer teen haar ribbes. Hoe sou dit voel om haar hande onder die baadjie in te druk en oor sy skouers te streel? “Sjoe, ons kan nie dat die gasvrou so vroeg in die dag al seerkry nie.” Sy oë lag haar uit. So al asof hy weet wat in haar gedagtes woel. Sy druk hom weg en vererg haar vir die leë gevoel op die krop van haar maag. Dit is haar plek hierdie en hy is slegs ’n gas. ’n Betalende gas wie se bydrae tot die kontantvloei sal sorg dat sy die werkers kan betaal. ’n Kliënt. Niks meer nie. “Dankie.” Sy hou die sleutel van die kothuis na hom uit. “Volg net die paadjie verby die hoofhuis en draai links waar dit vurk. Die kothuis is privaat en jy behoort nie gesteur te word deur die ander gaste nie.” Hy knik en vou sy hand om hare om die sleutel te neem. “Ek is seker ek sal dit kry, maar is dit nie gewoonlik die gasvrou se plig om persoonlik na die gaste om te sien nie?” Hy vryf kamma ingedagte oor sy ken. “Tensy die gasvrou ’n goeie rede het om nie na hierdie gas te wil omsien nie?” As hy net weet. Sy wil so min as moontlik met hom te doen hê. Hy is nie hier om vakansie te hou nie, daarvan is sy doodseker. Nee, hy verlustig hom daarin dat hy na vier jaar uiteindelik sal kan bewys sy is betrokke by Barend se skelmstreke.

Leedvermaak bondel op die krop van haar maag. Die feit dat hy sy tyd gaan verkwis vir ’n hele drie weke, maak dat sy die ongerief van sy teenwoordigheid makliker kan verduur. Hopelik kry sy die geleentheid om die fout onder sy neus te vryf. Sy wikkel haar hand uit sy greep en stap by hom verby. “Ry jy solank na die kothuis. Ek sal jou daar kry.” Hy skud sy kop. “Ek wag vir jou. Die wind is ongenaakbaar en jy kan nie stap soontoe nie.” Annelie gluur hom vir ’n paar sekondes aan. “Gelukkig is ek gewoond aan die weer se nukke in hierdie geweste. Ek het ’n paar sakies om af te handel voordat ek jou kan akkommodeer.” Sy een wenkbrou skiet omhoog. Sy lig haar ken ’n aks hoër. “Gewoonlik arriveer die gaste nie voor tweeuur nie en my dag is daarvolgens beplan.” “Ek sien. En jy gaan nie vir my ’n uitsondering maak nie.” “Ek gaan, maar ek kan nie alles hier los om na jou pype te dans nie. Hier is ander gaste ook wat aandag verg.” Hy knik. “Nou goed.” Hy draai om en voordat Annelie verder kan besin oor die wysheid van haar besluit om hom te antagoniseer, klik die voordeur agter hom toe. Sy trek haar skouers op. Miskien kon sy vriendeliker teenoor hom wees, maar hy druk al haar verkeerde knoppies. En laat haar wens hy wil verder gaan as om net die knoppies te druk. En dis presies waarom sy so vêr moontlik uit sy pad moet bly. ’n Uur later stap sy sleepvoet in die rigting van die kothuis. Die wind het bedaar en op die kaai van die hoofdam swaai ’n hengelaar se lyn grasieus oor sy kop voordat hy die kunsvlieg sagkens op die water neersit. Na vier jaar fassineer die uitrol van die forellyn haar steeds. Met die ergste koue van die oggend verdryf deur die winterson, sing die voëltjies in die Bloekombos uit volle bors. ’n Hasie skarrel haastig uit die pad as sy om ’n dik boomstam stap en nadat haar hartklop na normaal teruggekeer het, verwonder sy haar aan die ratsheid van die diertjie.

Heeltemal te gou doem die kothuis voor haar op. Onder die afdak staan ’n ouerige maar netjiese dubbelkajuit bakkie. Op die stoep pronk twee forelstokke reeds voorberei met kunsvlieë ingehaak aan die stokke. Die deur is oop en die geur van koffie hang in die lug. By die voordeur gaan sy staan. Hugo sit op een van die eetkamerstoele met sy rug na haar gekeer, sy kop afgebuig in konsentrasie. Voor hom op die tafel stoom ’n beker swart koffie en op die agtergrond neurie Theuns Jordaan sy nuutste treffer. “Moenie net daar staan nie, kom help my asseblief.” Haar hande ruk in die sakke van haar baadjie. Hoe het hy geweet sy is daar? Sy dwing haar voete om te beweeg en gaan staan langs hom. “Wat is die probleem?” Hy hou sy vinger na haar uit. Bloed drup uit die wond waar die vishoek nog vassit. Bloed. Haar eie bloed kies koers van haar gesig na haar voete en die vertrek word donker. Haar maag protesteer teen die ontbyt wat sy drie ure tevore geëet het. Sterk arms vang haar ’n tweede keer wanneer haar knieë weier om haar gewig langer te dra. “Sit jou kop tussen jou knieë.” Hy laat haar op die stoel sit en druk haar kop na haar bene. Die swart van die vertrek lig effe en sy asem diep in. Hoe idioties om te wil flou val wanneer sy veronderstel is om professioneel op te tree. Sy lig haar kop op maar druk dit vinnig terug as haar blik op sy vinger land. Dis net ’n bietjie bloed, probeer sy haar brein flous. Bietjie of baie. Bloed is bloed. “Ek is nou terug.” Sy stem sweef van vêr na haar aan. Waar gaan hy nou heen? Sy draai haar kop

skuins en skreef haar een oog oop. Hugo buk by die wasbak. Met meer selfvertroue lig sy haar kop en staar onbeskaamd na die breë rug wat na haar gekeer is. Hy het sy dik parka uitgetrek en onder die donkerblou t-hemp rimpel sy rugspiere. Hoe sal dit onder haar vingers voel? Met vingerpunte wat kriewel, dwing Annelie haar gedagtes terug na die rede van haar besoek. “Ek sien jy het goed reggekom sonder enige hulp.” Hy loer onderdeur sy arm en sy donker kuif hang weerbarstig naby aan die lopende water van die kraan. “As jy vroeër hier aangekom het, het ek dalk nie die hoek deur my vinger gedruk nie.”

Hugo wil sy tong afbyt. Vir wat wil hy haar nou staan en vertel sy is die rede dat hy die hoek deur sy wysvinger gedruk het? Sy hoef nooit te weet dat die prentjie wat sy geteken het toe sy uit die Bloekombos stap, hom heeltemal laat vergeet het waarmee hy besig was en al sy breinselle na die suidelike streek van sy lyf gestuur het nie. Veral die breinselle wat hom moes herinner dat hy besig is om die weerhakkie aan die hoek toe te buig, het heeltemal die loop geneem. Haar verskyning tussen die bome het sy verstand gesteel. Al waaraan hy kon dink was om haar gesig tussen sy hande te vou en die effe rooi neusie te soen. Hy wou die mussie van haar hare aftrek en sy vingers daarin verstrengel. En dit is presies waar die tangetjie gegly het en hy die hoek deur sy vinger gedruk het. Net omdat hy gedink het aan die plesier wat hulle mekaar kan verskaf en nie sy gedagtes by sy taak bepaal het nie. Hy konsentreer weer op die hoek wat darem nou amper uit is. Die weerhakkie is toegebuig en al wat oorbly is om die laaste gedeelte van die hoek uit te trek. Hy asem diep in en na een haastige pluk klingel die staalhoek in die wasbak. “Ek kan nie sien hoe jou onverantwoordelikheid my skuld is nie.” Hy hoor haar opstaan uit die stoel en na die venter stap. “Ek moes dit seker verwag het. Niks het verander in vier jaar nie. Die verkeerde mense word steeds blameer.”

Hugo smeer salf aan die wond wat nou so gering lyk dat hy skaam kry om ’n pleister oor te plak. Maar die gedagte aan haar reaksie op die bietjie bloed gee hom die verskoning wat hy nodig het om die wond toe te plak. “Dis nie wat ek bedoel het nie,” brom hy onderlangs terwyl hy konsentreer om die papier van die pleister af te kry met sy een hand en dit in plek te hou. “Gee tog hier dat ek jou help voordat jy daarvan ook ’n gemors maak.” Sy neem die pleister by hom en plak dit hardhandig oor die wond. Die bleekheid in haar wange is die enigste aanduiding dat sy nog nie heeltemal gemaklik is om die seerplek te sien nie. Sy sal nooit haar kinders se seerplekke kan beter soen nie. Hugo kners op sy tande. Waar kom die gedagte nou vandaan? Wat het haar kinders met sy werk te doen. En hy is hier om te werk. Iets wat hy nou sukkel om te onthou. Hy knyp sy oë ’n sekonde toe en wag dat sy normale kalmte terugkeer. Wanneer hy weer na haar kyk, is dit deur die oë van ’n speurder wat ’n saak het om te ondersoek. “Van wanneer af is jy so bang vir bloed?” Haar kop ruk op en hulle oë ontmoet. “Dit het niks met jou te doen nie.” Sy oë vernou. Kan dit wees dat die grusaamheid van haar pa se dood haar hierdie vrees besorg het? Is dit haar gewete wat haar bloots ry en sulke hewige reaksies veroorsaak? Kan dit wees dat sy tog betrokke was en net te goed die onskuldige slagoffer gespeel het? Sy draai haar rug na hom en stap na die kombuiskas. Sy pluk die deur oop en druk haar vinger op ’n gelamineerde papier aan die binnekant vasgeplak. “Hier is die reëls van die oord. Indien jy enigsins iets nie verstaan nie, laat weet maar en ek sal dit aan jou verduidelik. Die belangrikste is dat ons nie vang en vrylaat toelaat tensy jy dit streng volgens die reëls hier doen nie.” Hy knik en wag dat sy vervolg. Hy het reeds die reëls deurgelees en daar is niks wat hy nog nie by ander oorde aangetref het nie. As sy enigsins behoorlik dink, sal sy besef hy het reeds die weerhakies aan die hoeke toegebuig. Maar Mevrou Verwey dink nie behoorlik nie. Sy is in oorlogsmondering en weier om selfs die geringste toegewing te maak. Hy onderdruk ’n glimlag. Miskien kan hy dit tot sy voordeel gebruik.

“Genade, wat beteken vang en vrylaat? Dis nie terme wat ek ooit gebruik nie.” Sy glimlag sinies. “Nee, ek kan nie dink jy gebruik dit dikwels nie.” Sy draai weg van die kas en stap na die deur. Hugo verwonder hom aan die ligte swaai van haar heupe in die denimlangbroek. “Ons versoek dat amateur hengelaars alle visse wat hulle vang, hou. Ongelukkig beteken dit dat jou sak ook daardeur geraak word, so jy moet maar mooi beplan hoeveel hengel jy wil doen.” Hy kners op sy tande om nie hardop te lag nie en dwing sy stem om gelykmatig te wees. “Wil jy my nie maar bietjie touwys maak nie, asseblief? Ek het nog nooit met vlieë gehengel nie en weet nie eers of ek die lyn in die water sal kry nie. Boonop is ek maar net ’n speurder wat my sente moet omdraai. Ek wil nie graag in die helfte van my vakansie moet ophou hengel omdat my sak te lig word en my skepnet te vol nie.” Annelie tuur hom deur skrefiesoë aan, die konflik duidelik oor haar gesig. Sy wil nie in sy teenwoordigheid wees nie. Hoekom nie? Wat steek sy weg? Dan knik sy. “Goed, maar net in die namiddae.” Hy kan die grynslag nie keer nie en bid dit lyk meer soos ’n dankbare glimlag. “Dankie, ek sal dit waardeer.” Sy beduie na die toerusting wat op die stoep staan. “Vir iemand wat niks weet van forelhengel nie het jy darem baie geld uitgegee op toerusting.” Hy skud sy kop. “Ek het dit by ’n vriend geleen. Wou eers sien of ek daarvan hou voordat ek vir myself die nodige koop.” “Baie slim.” Sy stap by die trappies af en waai oor haar skouer. “Sien jou later.” Hy hou haar dop tot sy in die woud verdwyn. Ons gaan nog baie van mekaar sien, mevrou Verwey. Daarvan kan jy seker wees. Sy lyf tintel in afwagting.

Hoofstuk 3

Hoe kan sy so onnosel wees om toe te gee aan sy versoek om hom te help? Annelie loer oor haar skouer en maak seker sy is buite sig van die kothuis voordat sy op 'n klip neersak. Sy laat haar gesig in haar hande rus en skud haar kop. Dit was dom. Onnosel. Idioties. Binne bestek van ’n halfuur val sy amper flou in sy arms en beloof om hom touwys te maak met die hengel ten spyte van haar besluit om uit sy pad te bly. Hoe gaan sy die aantrekkingskrag van die man weerstaan as sy elke middag in sy teenwoordigheid moet wees? En boonop intiem teen hom staan as sy hom leer vlieghengel? Miskien verdien sy dit dat die man dink sy het iets met Barend se streke te doen. Net iemand wat geen sin vir self-preservering het nie, sal sulke beloftes aan die ondersoekbeampte maak wat haar so graag in die tronk wil stop. Haar selfoon piep en Annelie haal dit met 'n sug uit haar sak. Dankie vir jou moeite. Sien uit na ons eerste les vanmiddag. Fantasties. Nou het die man haar selfoonnommer. Nie dat dit 'n geheim is nie. Dis op al die reëls en dokumente van die oord geplaas as 'n noodnommer. Sy druk die foon terug in haar sak en slenter terug na die hoofhuis. Hy is nie die enigste gas in die oord nie en sy sal seker maak dat sy nie vanmiddag tyd het om hom te help nie. Wynand is ongelukkig daardie tyd baie besig in die kombuis, maar sy sal Grace vra om hom touwys te gaan maak. Haar pas versnel met die besluit geneem en wanneer sy by die gastehuis instap, speel daar 'n glimlag om haar lippe. Meneer die polisieman sal agterkom sy laat haar nie so maklik intimideer nie. Grace is dadelik bereid om Hugo te gaan leer en is te dankbaar dat sy iets het om die lang middae mee om te kry. "Maar waarom kan jy hom nie self help nie?" Annelie dwing haar wange om nie vlam te vat nie. "Ek het ongelukkig vreeslike moeilike gaste in die groot gastehuis wat pal aandag verg. Hulle kla oor alles." Sy kruis haar vingers agter haar rug en bid die leuen word haar nie toegereken nie.

Grace draai haar kop skuins en haar oë vernou. "Is jy seker dit is die enigste rede?" "Natuurlik." Haar oë ontwyk die van Grace en Annelie draai weg van die klein blonde vroutjie. "Dankie dat jy kan help. Nou moet jy my verskoon. Daar is werklik 'n spul navrae en versoeke van die gaste." Sy trek haar skouers op. "Sekere gaste kan hulself om die dood toe nie vermaak nie." "Dit 'n plesier," roep Grace agter Annelie se verdwynende vorm aan. Mag hierdie dag die ergste wees tydens Hugo se verblyf. Die man karring aan al haar goeie voornemens en torring dit uit soos 'n ou trui. Sy sal meer beslis in haar optrede teenoor hom moet wees. Hom beter op 'n afstand hou. Wegbly van hom. Haar lyf protesteer met beelde van wat kon wees onder ander omstandighede. As hulle nou eers ontmoet het. As Barend nie haar eksman was nie. As ... As gaan niks aan die situasie verander nie. Sy moet dit met grasie hanteer en koelkop bly. Die verlede kan nie uitgewis word nie en sy beter dit onthou. Haar lyf ook. Die res van die middag verloop rustig en Annelie skuil in die Bloekombos terwyl sy Hugo en Grace dophou. Wanneer sy seker is Hugo jak nie vir Grace af nie, stap sy terug na die huis. Wynand wag vir haar by die deur. Sy gesig rooi van woede en sy groot vuiste in sy sye geplant. Sy sjefhoed hang windskeef net bokant die een oog en sy mond is in 'n ferm lyn geplooi. "Hoe kan jy Grace aan daardie man blootstel? Jy skuif jou pligte op my vrou af wat niks met hierdie vieslike besigheid te doen het nie omdat jy te lafhartig is om jou eie kastaiings uit die vuur te krap." Annelie hou haar hand voor haar. "Wag nou, Wynand. Jy verstaan nie heeltemal nie. " "Nee ek verstaan baie goed. Jou wet-dream daag op die plaas op en jy is te bang om te kyk of dit meer as 'n droom kan wees." Hy druk sy dik wysvinger onder haar neus in.

"Dis nie waar nie. Ek het ander verpligtinge vandag gehad." "Spaar dit vir iemand wat jou storie sal glo. Dit is vandag die laaste keer dat Grace hom gaan help. Ek sal nie toelaat dat hy naby haar kom nie. Sy het niks met julle vete te doen nie en om haar nou te betrek is onregverdig." Annelie sluk swaar. Sy het Wynand nog nooit so ontsteld gesien nie. Kan dit wees dat haar neef ’n stewige skoot jaloesie het? Of probeer hy Grace net beskerm teen die onafwendbare uitval wanneer Barend aangekeer of Annelie weereens betrek word by die saak? “Is jy jaloers?” Wynand pluk homself heel regop. “Moenie vir jou laf hou nie. Sy sal nooit ons verhouding in gedrang plaas nie.” Hy trek Annelie in die huis in wanneer ’n gas verbystap. “Het jy al gedink wat die impak op haar sal wees wanneer sy uitvind dat Hugo haar bloot gebruik het om jou by te kom? Sy sal haarself nooit kan vergewe as jy moet seerkry en sy ’n helpende hand verleen het om dit moontlik te maak nie.” Nee, sy het nie daaraan gedink nie. Al waaraan sy gedink het, is om uit Hugo se pad te bly. Om te keer dat hy nie verdere begeertes en drange in haar wakker maak nie. Dat sy gespierde lyf nie die beklemming in haar vrouwees erger maak nie. Wie sy in die proses opoffer of seermaak het nooit eers in haar gedagtes geregistreer nie. Sy het nie gedink nie. Punt. Sy wil met haar toon in die sand delf en wegkruip onder haar gordyn hare. Soos toe hulle kinders was. Maar hulle is nie meer kinders nie. Hoe kon sy die mense wat vir haar so baie gedoen het en wat haar bygestaan het toe almal anders nie wou nie, so minag in haar berekeninge? Watter tipe mens is sy dat sy bang is om verantwoordelikheid vir haar aksies te neem? “Ek is jammer. Dit was selfsugtig van my om haar te betrek, maar ek belowe dit was nie met opset nie. Ek het bloot nie aan die gevolge gedink nie. Die onmiddellike probleem was om so min moontlik tyd met die man te spandeer.” “Hoekom hardloop jy weg van hom? Jy het niks om weg te steek nie.”

Annelie se wange word warm en begrip blom in Wynand se oë. Sy hou haar vinger waarskuwend in die lug. “As jy vir iemand vertel of my jammer kry, gaan nie eers jou skerp kombuismesse jou kan red nie.” “Ai nig. Hoe kon ek ook so onnosel wees? Dit moet hel wees met hom so naby en tog so vêr.” “Toe nou, dis ook nou nie so erg nie. Ek het darem nog selfbeheersing.” Wynand lag uit sy maag uit. “Met Grace bestaan daardie woord net in die woordeboeke. Ek kan my hande nie van haar afhou nie.” Hy vryf oor sy ken. “Ek hoop nogal dit is wederkerig” “Dit is. Sy is dol oor jou.” Annelie trek haar skouers op. “Waarom sal ek nooit verstaan nie.” Wynand pluk speels aan die vlegsel wat onder haar mus uitsteek voordat hy haar op die punt van haar neus tik. “Nig, waarom laat jy nie maar die natuur sy gang gaan nie? Dis nie die Middeleeue nie en niemand gaan jou kwalik neem as jy swig voor die uiters hubare losloper nie.” Sy giggel. “Uiters hubare losloper?” “Hmm, volgens Madrie is dit wat die bytjies in die sosiale kringe van Pretoria beweer onse Kaptein is. Net jammer hy sien niks behalwe sy werk raak nie.” “Miskien het die regte persoon nog net nie opgedaag nie?” “Miskien.” ’n Klokkie lui in die kombuis en Wynand druk haar skouer saggies. “Dink oor wat ek gesê het. Maar om hemelsnaam, hou my vrou uit die man se kloue.” Sy voetstappe weergalm oor die teëls as hy haastig die swaaideur van die kombuis oopdruk. Later hou Annelie vir Grace dop waar sy kop onderstebo terugstap na hulle huis. Grace lyk nie gelukkig nie en Annelie se gewete keil haar op. Hoe gaan sy ooit vergoed vir hierdie onreg wat sy haar vriendin aangedoen het? Sy wag totdat sy

seker is Grace is rustig binne hulle huis voordat sy haar skakel en bedank vir die guns. Die verligting in Grace se stem wanneer Annelie haar meedeel dat sy self van nou af die lesse sal waarneem, vererger net die skuldgevoel wat reeds swaar op haar skouers druk. Hugo Dreyer het in minder as ’n week daarin geslaag om haar hele wêreld en die van almal wat vir haar kosbaar is, weer om te krap. Destyds het hy dit ook moeiteloos reggekry om haar gemoedstoestand te versteur tot so mate dat sy hom naderhand nie sou kwalik neem as hy nie haar weergawe geglo het nie,. Sy sou self maar moeilik gesluk het aan enigiets wat die deurmekaar blondekop te sê gehad het op daardie stadium. Vandag kry hy dit nog makliker reg om haar mond te laat water met sy gespierde lyf en sjokolade oë. Oë wat beloof dat enige vrou ten volle vervuld sal wees wanneer hy sy onverdeelde aandag op haar toespits. Beelde van koel lakens en warm lywe doem voor haar op. Haar hande volg die kontoere van gespanne rugspiere terwyl haar bene krampagtig om syne sluit. Sy mond warm en nat, sy tong ’n dans van voorspel tot die ekstase wat voorlê. Annelie draai weg van die venster en sug diep. Miskien moes sy maar deurgedruk het en die nagemaakte manne gekoop het. Ten minste sou sy nou tydelike verligting kon verleen aan haar verraderlike lyf. Sy skud haar kop. Nee, die speelgoed sal net die frustrasie vergroot. Haar lyf soek ’n man en haar hart en verstand sal eerder van ’n krans afspring voordat sy weer ’n man in haar lewe toelaat. Een keer was genoeg. Te veel. Buitendien, behalwe die ooglopende, het sy nie ’n idee hoe die goed werk nie. Netnou beseer sy haarself. Die spanning in haar onderlyf gee ’n bietjie skiet en Annelie glimlag. Sy draai om en trek die gordyne toe voor ’n venster waar die nag die stryd teen die dag gewen het. Sy skakel die leeslamp aan en sak in ’n gemakstoel neer. Met haar bene opgekrul onder haar, laat sy haar kop op die sagte leuning sak. Sy sal net haar oë vir ’n paar minute toemaak en dan gaan kyk of die aandete goed verloop het. Wynand sal in elk geval alles onder beheer hê. “Is dit hoe die baas van die plaas haar gedra wanneer daar gaste is wat aandag soek?” Annelie vryf oor haar oë om die slaapnewels te verdryf. Hoe lank het sy geslaap? Sy hou haar hand voor haar oë teen die lig en loer versigtig na Wynand

se groot gestalte wat oor haar toring. “Hoe laat is dit?” “Amper negeuur. Aandete is verby maar jou gas is ’n bleddie nuisance.” Sy druk haar self meer regop in die stoel en vryf haar nek. Hemel, dit voel asof iemand haar nek in ’n klamp vasgedraai het en vergeet het om dit te laat skiet. “My gas?” “Ja, man, jou God’s gift to woman.” Sy klik haar tong. “Hy is g’n iets van my nie.” Sy frons. “Sit tog net dat ek jou behoorlik kan sien. My nek is in spasma en jou groot lyf hier bo-oor my laat my oë skeel trek.” “Anders as jy het ek nog werk om te doen,” brom hy, maar gaan tog op die punt van die bank sit. “Wat het Hugo nou weer gedoen?” “Dis nie wat hy gedoen het nie. Dis wat die man kwytgeraak het. Volgens hom doen hierdie gasteplaas glad nie sy reputasie gestand nie. Blykbaar is dit ’n vereiste dat die gasvrou van enige vierster akkommodasie tydens etes beskikbaar is om na haar gaste se behoeftes om te sien. Verder is daar darem altyd iemand beskikbaar wanneer gaste ’n versoek het. Vanaand is die gaste aan hulle eie oorgelaat terwyl die gasvrou lê en slaap op ’n Saterdagaand.” “Hoe weet hy ek het geslaap? Was hy hier in die woonstel?” “Ek was in die kombuis besig so ek sal nie kan sê of hy wel hier ’n draai gemaak het nie. Jou deur is nie gesluit nie en enigiemand kon inkom.” Wat sou hy hier soek? Bewyse dat sy steeds by Barend betrokke is? Het hy gehoop om Barend hier aan te tref toe sy nie in die eetsaal opdaag nie? So vermetele vent. Haar verstand is in die kol. Mans veroorsaak meer probleme as wat die plesier wat hulle kan verskaf, werd is. Sy staan styf uit die stoel op, druk haar voete in haar skoene en trek die rekkie uit haar hare om die vlegsel weer behoorlik vas te maak.

“Is hy nog in die eetsaal?” Wynand lig homself uit die stoel uit. “Annelie, jy moet meer rus. Natuurlik is hy nie meer daar nie. Dis winter, na nege en ons het meer as ’n driekwartuur terug al die laaste ete bedien. Ek sal mos nie die kombuis los om jou te kom soek as ek nog gaste het wat wag op hulle kos nie.” “Natuurlik.” Sy glimlag sag. “Dankie, dat jy kom sê het. Ek sal graag by hom wil hoor waarom hy sommer net instap en nie klop nie.” “Ek het geklop en jy het nie gehoor nie. Ek was bang jy is siek of iets.” Sy wil nie toegee dat Hugo moontlik geregverdig was om net in te stap nie. “Jy is personeel. Hy is ’n gas wat die privaatheid van die personeel moet respekteer. Indien dit vir hom te moeilik is, het ek nie ’n keuse as om hom te vra om maar liewers iewers anders te gaan probeer hengel nie.” “Probeer hengel?” vra Wynand verbaas. “Ja, het jy vergeet Grace moes hom touwys maak vandag?” Alhoewel Wynand se gesig niks verraai nie, kan Annelie sweer sy sien sy een mondhoek pluk. “Wat? Wat weet jy wat jy nie vir my vertel nie?” Hy skud sy kop. “Niks, nig. Ek kan net nie glo ek het daarvan vergeet nie. Maar as ek jy is, sal ek baie mooi dink voordat ek die man die deur wys. Hy is geregtig op diens en hy het vir drie weke reeds vooruitbetaal. Jy sal baie goeie redes moet hê om hom die perseel te verbied.” Annelie sug. “Jy is seker reg, maar ek hoef nie daarvan te hou nie. Die man is soos ’n turksvydoring.” “Alle simpatie. Jy sal maar in jou spore moet trap met hierdie een op die oord. Gelukkig is die meeste ander gaste môreaand weg en kan jy meer aandag aan jou veeleisende, inmengerige gas gee.” “Ek is bly om te hoor dat daar inderdaad iets aan die haglike toestand van die diens gedoen sal word.”

Hulle swaai na die deur waar Hugo rustig met sy skouer teen die kosyn staan. Sy een hand in sy broeksak en ’n swart plastieksak in die ander. Sy oë brand gate in Annelie s’n terwyl Wynand mompelend deur toe stap. “Verskoon my. Ek het nog werk om te doen.” Hugo tree in die vertrek in sodat Wynand kan verbykom. Annelie sak terug in die stoel en dwing haar hande om nie haar kop vas te gryp nie. Hemel het die man geen einde nie. Sy het nou net mooi genoeg van hom gehad. “Is daar iets waarmee ek jou kan help?” Hugo skud sy kop en gaan sit op die bank langs haar. Hy lê agteroor en sit sy arm agter haar op die rugkant van die bank, sy een voet op sy knie. “Ek het hierdie vir jou gebring. Jy is so haastig uit die winkel uit nou die dag dat jy vergeet het om jou aankope saam te neem.” Hy beduie na die sakkie op sy skoot. “As jy hulp nodig het oor hoe die goed werk, moet jy net sê. Ek het nogal baie geleer in die tyd wat ek in die winkel gewerk het.” Annelie loer onderlangs na die sakkie op sy skoot. Bonkige hoeke dreig om deur die swart plastiek te steek. Het hy regtig die goed gebring? Die temperatuur in die vertrek styg en hitte stoot na haar gesig. Sy trek aan die kraag van haar trui sodat meer koue lug oor haar keel kan vloei. Hoe gaan sy die man ooit in die oë kyk hierna? En dan bied hy nog hulp aan ook. Die forelle sal self uit die water moet spring voordat sy hom om hulp sal vra. Veral oor die aankope. Annelie skuif meer regop teen die kussings. “Dankie, maar ek glo nie dit is nodig nie.” Sy draai haar lyf effe weg van hom. “Wat het jy in elk geval in daardie winkel gemaak? Het jy bedank uit die polisiediens?” Hy lag saggies en die diep stem vloei soos lawa oor haar lyf. Dik en warm. Sy vingers vind die vlegsel wat teen haar rug afhang en hy draai dit sagkens in sy hand. Wanneer sy warm hand oor haar nek vryf, hou sy met moeite haar oë oop. Trillings elektrisiteit spoel teen haar ruggraat af, verwarm haar vrouwees en steel haar asem. Laat haar lyf onthou waarvan sy haarself ontneem het die afgelope

ses jaar. “Nee, ek is steeds in die polisiediens. Ons was besig om voorlêdienste te doen.” Hy vroetel met die rekkie wat die vlegsel in plek hou. Wanneer die rekkie veilig in sy hand is kam hy sy vingers deur die onderpunt van die vlegsel. Sy trek haar rug hol wanneer sy veerligte aanraking teen haar lyf afgly. Sy moet opstaan. Haar bene weier om haar te gehoorsaam. Draai weg. Klap sy hand weg. Spreek hom aan oor sy voorbarigheid. Nie een van die gedagtes wat haar brein uitskree kry gestalte nie en Annelie sit verlam teenoor die storm wat hy in haar lyf ontketen. ’n Storm wat sikloniese afmetings kan aanneem as sy nie dadelik ’n einde aan hulle nabyheid maak nie. “Hmm …” Sy skraap haar keel, sit vorentoe op die bank. “Voorlêdienste vir wie?” Sy oë vernou en hy trek sy hand terug tot op sy skoot. ’n Kilheid neem die plek van die hitte van so pas in. “Jy weet ek kan jou nie sê nie.” Hy staar haar sekondes lank woordeloos aan. “Tensy jy alreeds weet?” Sy staan op en skakel die hooflig aan. Die helderheid van die gloeilamp verdryf die laaste romantiese gevoelens. Sy was reg. Hy is nie hier om vakansie te hou nie. Sy is steeds ’n verdagte. “Wat sal ek weet, kaptein Dreyer?” Sy swaai haar hand deur die lug. “Dat Barend ontsnap het uit die gevangenis? Ek weet omdat ek dit gisteraand in die koerant gelees het.” ’n Siniese glimlag speel om sy mondhoeke en Annelie vervolg. “Jy hoef my nie te glo nie, maar ek het meer as vier jaar gelede met Barend gepraat of iets van hom gehoor. Volgens my was hy presies waar hy hoort. As jy hier is om my van vooraf te beskuldig, kan jy jou tyd en asem spaar. Ek het nie en wil nie iets met hom te doen hê nie.” En ook nie met jou nie, voeg sy in haar gedagtes by. “Hoekom is dit nou Kaptein Dreyer? Vanoggend was dit Hugo. Wat het verander?”

“Ek het nou eers besef waarom jy hier is. Jy het nie kom vakansie hou nie. Jy het kom spioeneer. “ Hy skud sy kop. “Verkeerd. Ek het kom vakansie hou en jou aankope vir jou gebring. Dit is ten minste beter kliëntediens as wat jy hier aanbied.” Sy trek haar skouers agteroor. “Nee, kaptein. Ek ken jou soort. Julle hou nooit op met werk nie. Jy gaan my nie oortuig dat jy gister net sommer besluit het jy wil probeer forel hengel nie. Nie nadat ek jou twee dae tevore vir die eerste keer in vier jaar raakgeloop het nie. Ek glo nie in toeval nie en jy ook nie. Daarom is jy hier. Nie om vakansie te hou of om sogenaamd my aankope te bring nie.” Annelie stap weer nader aan hom en hou haar hand uit. “Dankie, vir die aflewering, maar ek dink jy kan nou maar gaan. Hoe minder ons in mekaar se geselskap vertoef, hoe gemoedeliker sal jou tydjie hier by ons wees.” Hugo draai sy kop skuins. “Het jy nou klaar getier?” Sy trek haar asem skerp in. Voordat sy egter haar mond kan oopmaak om hom op sy plek te sit skud hy die inhoud van die swart sakkie op die bank langs hom uit. Die feit dat daar nou vyf boksies is en nie net die vier wat sy aangekoop het nie, ontgaan haar nie. Sy knyp haar lippe opmekaar. As hy hierdie speletjie wil speel kan sy dit ook doen. Hy tel die pienk dildo op en draai dit in sy hand. Die lig van die gloeilamp kleur die stekels helderwit. “Hierdie een is besonder populêr by die dames. Ons het terugvoer gekry dat dit baie beter werk wanneer dit saam met ’n maat op die proef gestel word.” “Ek het jou gesê dit is vir my vriendinne.” Sy dwing die hitte wat na haar gesig stroom om te bedaar, maar dit voel asof haar blonde hare bloedrooi vlam. “Hmm. So watter een het jy vir jouself uitgekies?” So vermetele vent. “Dit het niks met jou te doen nie.” Sy beduie na die sakkie. “Plaas dit asseblief weer terug in die sakkie sodat ek dit aan die eienaars kan oorhandig wanneer hulle weer hier kom.” “Nee, nie voordat jy vertel waarom jy die goed nodig het nie.”

“Dit, kaptein Dreyer, het dadels met jou uit te waai. Sit die goed op die bank neer en trek die deur agter jou toe wanneer jy uitgaan.” Sy stap deur toe. “Ek het nog werk om af te handel.” Die gang is koud na die verhitting van haar sitkamer en Annelie vryf oor haar arms. Sy het werk om te doen, maar dit kon wag tot môreoggend. Hugo hoef dit nie te weet nie. Hoekom hardloop sy weg van hom? Sy het altyd geglo mens ontmoet jou probleme halfpad sodat dit uitsorteer kan word voordat dit te ernstig word. Sy het ook nog nooit weggeskram van ’n uitdaging nie. Wat maak hierdie man anders? Ses jaar gelede het sy besluit mans is nie welkom in haar lewe nie. Hulle kompliseer haar lewe onnodig en die paar oomblikke van plesier kan geensins vergoed vir die jare se swaarkry daarna nie. Miskien moet sy soos sommige dames net die plesier neem sonder om betrokke te raak by die man. Seks net vir verligting. Niks meer nie. Hierdie keer die man as ’n speelding gebruik. Miskien … “Whoa. Waarvan hardloop jy nou weer weg?” Wynand keer net betyds dat sy nie op die teëls beland met haar agterwêreld nie. “Ek hardloop nie weg nie.” “Nie? Dit het vir my gelyk asof jy nie gou genoeg uit daardie vertrek kon kom nie. En dit nogal nadat al die werk vir die aand reeds gedoen is.” “Ja, mevrou Verwey. Vertel vir ons waarvoor is jy bang.” Annelie swaai om na Hugo wat met sy skouer teen die muur agter haar leun. Kan die man nie op sy eie twee bene regop staan nie? Elke keer wat sy hom sien lê hy teen iets. En dan beskuldig hy haar van weghardloop. As mens nie eers op jou eie kan staan nie kan mens seker nie weghardloop nie. Sy skud haar kop om van die irrelevante gedagtes ontslae te raak. Sy sal moet oppas of sy beland in ’n gestig met haar eienaardige optrede. “Ek gaan slaap.” Sy werp Hugo ’n vernietigende kyk toe. “En seker maak ek sluit my deur.” Ken in die lug stap sy by die twee mans verby. Hulle moet mekaar maar geselskap hou. As sy regverdig moet wees sou sy in elk geval die deur gesluit

het. Met Barend op vrye voet wil sy dit nie vir hom te maklik maak om haar by te kom nie. Na ’n warm stort tel sy die swart sakkie op en gaan sit kruisbeen op die bed. Sy skud die inhoud op die duvet uit. Hugo het toe smeermiddel bygesit. Die eerste boksie bevat ’n poeierblou geriffelde dildo met nagemaakte manne aan albei kante en is volgens die verpakking ’n hele vyf-en-veertig sentimeter lank. Hmm, miskien moet sy die een vir haarself hou. Die volgende houer het ’n pienk, blink en amper deurskynende speelding in. Dit is gebuig in die middel met die eenkant dunner as die ander. Sy draai die boksie om, maar sien geen instruksies aan die agterkant nie. Vererg druk sy dit terug in die sakkie. Hoe moet sy weet wat om daarmee te maak as daar nie aanwysings is nie? Die ander twee boksies bevat korter manne waarvan een so sag is dat sy jeuk om die verpakking oop te skeur net om aan dit te vat. Nee wat, behalwe dalk die blou ene, kan sy nie sien hoe die goed enigsins verligting sal kan bring vir die drange wat deesdae deur haar lyf bulder nie. Miskien moet sy die dames laat kies en dan neem sy wat oorbly. Hoe die dames aan hulle wederhelftes gaan verduidelik waarom hulle die speelgoed gekoop het, wil sy liewer nie weet nie. Sy is net dankbaar dat sy nie daardie gesprek met ’n lewensmaat moet aanpak nie. ’n Traan biggel oor haar wang. Nou vir wat sal sy nou staan en hartseer wees omdat sy niemand het om hierdie nuwe avontuur mee uit te toets nie? Sy verkies om alleen te wees. Niemand wat haar kan kritiseer of valslik beskuldig van ontrouheid nie. Niemand wat haar vertel hoe waardeloos sy eintlik as speelding vir die manne is nie. En niemand wat hierdie sielsalleenheid kan verlig nie. Die snik ontsnap ongevraag en sy vee vererg oor haar wang voordat sy die boksies terugdruk in die plastieksak en dit in haar bedkassie bêre. Volgende Vrydag sal sy die dames laat kies en haar speelding in die kas gooi. Sy het ses jaar sonder sulke verligting klaargekom. Haar lyf sal net moet begin luister na haar verstand. Wanneer sy egter die lig afskakel doem Hugo se beeld dadelik voor haar op. Sy

breë skouers ’n uitnodiging om vas te hou, haar vingerpunte te laat gly oor die geriffelde maagspiere wat sy vermoed onder sy hemp versteek is. Hoe sou dit voel as sy lippe oor hare streel? Haar tepels stu teen die sagte satyn en Annelie druk haar palm oor die harde punte. Dit bring nie verligting nie en sy vryf liggies daaroor. Elektriese strome skiet na haar vrouwees om daar saam te knoop in ’n poel borrelende lawa. Met ’n sug neem sy haar hand weg, knyp haar bene toe en draai op haar sy. Ordentlike vroue oorweeg nie eers wat sy nou wou doen nie. En sy is ordentlik – al het Barend haar soveel keer van die teendeel verseker. Ordentlik. Hoe haat sy die woord. Wat is ordentlik? Wie bepaal die definisie? Moet ordentlik wees altyd beteken dat ’n vrou die oer-oue drange in haar lyf moet ignoreer? Is ’n vrou regtig net op aarde geplaas om vir die man ’n speelding te wees en kinders te baar sonder dat sy enige genot daaruit put? Sy klik haar tong. Nou dink sy net soos Madrie. Madrie wat gelukkig getroud is met ’n man wat die grond aanbid waarop sy loop. Ten minste is dit die beeld wat hulle voorhou. Sy wat Annelie is, sal graag wil glo dat sy sou raaksien as daar fout is, maar sy weet beter as die meeste hoe goed mens die seer kan wegsteek. Hoe maklik dit is om aan die wêreld ’n verenigde front voor te hou. Annelie pluk die komberse eenkant toe. Tot hier toe en nie vêrder nie. Sy kan nie elke nag so lê en rondrol nie. As dit nie Hugo is wat haar uit die slaap hou nie is dit haar lyf se begeertes. Sy druk haar voete in warm pantoffels en hang ’n japon oor haar skouers. Miskien het Wynand nog warm sjokolade in die kombuis. In die gang knip sy haar oë. Hoekom is die gang donker? Sou iemand dit per abuis afgesit het? Haar hart tamboer teen haar ribbes. Dis wat gebeur het. Seker Hugo met sy gelê teen al wat ’n muur is. Al ses die gloeilampe kan tog nie stukkend wees nie.

Hoofstuk 4

Hugo trek die kombers tot onder sy ore. Aan die saligheid van sy sitvlak kan hy nie veel doen op die koue teëlvloer nie, maar ten minste is sy bolyf warmer. Hy kruip dieper in die hoek in en laat sy gedagtes gaan. Kan Annelie regtig betrokke wees by die moord op haar pa? Sy brein dring daarop aan dat hy nie die moontlikheid ignoreer nie, maar sy emosies weier om die blondekop te assosieer met enige van haar gewese man se gruweldade. Destyds kon hulle ten spyte van al sy pogings, niks vind om haar met Barend se misdade te verbind nie. Kan dit werklik toeval wees wat haar na die sekswinkel in Pretoria gebring het die aand nadat Barend ontsnap het uit die gevangenis? Tensy sy self met die generaal, die majoor of homself gepraat het, is daar geen manier waarop sy kon weet hy is in die winkel nie. Haar skok toe sy hom herken het, strook ook nie met iemand wat voorafkennis gehad het nie. Nee, hy kan met sekerheid sê dat sy niks met die rooftogte by die sekswinkels te doen het nie. Al wat oorbly is die feit dat sy die dag na Barend se ontsnapping in Pretoria was. Haar verskoning dat sy voorraad opgelaai het, is heel aanvaarbaar. Wat wel twyfel by hom laat ontstaan is die tyd. Watter verskaffer is na sewe saans steeds oop? Miskien het sy gewag tot donker om die winkel te besoek. Sy was duidelik ongemaklik met haar aankope en dit strook met iemand wat gewag het tot na donker wanneer die strate minder besig is sodat niemand haar kan herken nie. Is dit sy gesonde verstand of sy hormone wat hom wil oortuig van haar onskuld? Hormone kan dit beslis wees. Ten spyte van die oorgroot klere onthou sy lyf steeds die kurwes wat hom daardie aand gedurende die ondervraging sy onderlyf onder die tafel laat wegsteek het. Sy hande jeuk steeds om haar gesiggie toe te vou en haar lippe na syne te dwing. Hy trek die denimbroek se pyp af om plek te maak vir sy groeiende belangstelling in die gasvrou wat teen hierdie tyd rustig in haar warm bed slaap. Die beeld van haar lang blonde hare uitgesprei op ’n kussing veroorsaak dat die broek twee groottes krimp en hy brom ’n swets in die donker. Hy het werk om te doen en nie tyd om belustig te raak nie. Wanneer Barend … Klik. Hugo laat sak die nagvisie-bril oor sy oë. Annelie. Haar een hand rus oor haar hart en die ander op die deurhandvatsel. In die stilte van die gang donder haar

vlak asemhaling teen hom vas. Sy skuifel teen die muur langs na die ligskakelaar en druk dit ’n paar keer op en af. “Vervlaks.” Hy glimlag. Sy gasvrou is versigtig. Ten minste is dit ’n goeie ding. Met haar rug teen die muur staan sy sekondes lank botstil, draai haar kop in beide rigtings asof sy probeer luister of iets uit plek is. Hy trek die kombers van sy lyf af en maak seker die gloeilampe wat hy uitgedraai het, lê veilig teen die muur. Dan stap hy geruisloos in die gang af.

Moet sy nie maar teruggaan kamer toe nie? Warm sjokolade is nou ook nie so belangrik nie. Sê nou net iemand wag in die gang? Daar was die afgelope ruk so baie aanvalle op plase. ’n Paar weke gelede is ’n bejaarde egpaar in die middel van die nag oorval. Nee, geen drankie is die risiko werd nie. Sy draai om, maar dan hoor sy dit. Byna onhoorbaar, maar onmiskenbaar. Iemand is in die gang. En hy is op pad in haar rigting. Adrenalien pomp deur haar lyf en dwing haar bene om te beweeg. Twee tree vêrder vou ’n hand oor haar mond, demp die gil wat uit haar keel bars. Sy word teen ’n harde bors vasgetrek, sy arm pen hare teen haar lyf vas. Asemhaling hard in haar oor. Skok verlam haar spiere. “Wat soek jy in die gang?” fluister hy. Sy skud haar kop om die hand oor haar mond te ontsnap. Haar eie hartklop dawer in haar ore. Het Barend haar gekry? Is dit hy wat in die donker gang op haar gewag het? Dit voel nie soos Barend teen haar lyf nie. Haar longe brand. Sy moet loskom. Wegkom. “Ontspan, Annelie. Ek gaan my hand wegneem maar jy moet belowe jy sal nie skree nie.” Die woorde gly sag en warm teen haar nek af, trek rillings langs haar ruggraat tot in haar knieë. Sy knik haar kop en die hand word voor haar mond weggeneem. Hugo. Annelie trek lug diep in haar brandende longe in. Vir ’n oomblik dans sterre voor

haar oë. Dan druk een gespierde bobeen haar eie been vorentoe en word sy voortgestu in die gang af. Sy wikkel haar lyf om haar arms te bevry, maar word net stywer teen sy lyf vasgetrek. “Los my,” sis sy. “Sjuut, jy gaan die ander gaste wakker maak.” Met sy vry hand druk Hugo die deur oop en marsjeer haar in die woonstel in. Eers wanneer die deur agter hulle toe klik, skakel hy die lig aan. Sy knip haar oë teen die helder lig en wriemel in sy arm. “Los my nou.” Hy draai haar moeiteloos om in sy arms sodat hulle bors teen bors staan. Die geur van Old Spice naskeermiddel en sjampoe kielie haar neus. Deur haar japon en dun nagrok druk sy harde spiere die parmantige punte van haar borste terug. Hugo lig haar ken met sy vinger totdat hulle oë ontmoet. “Waarheen loop jy in die middel van die nag?” Sy duim streel oor haar onderlip terwyl sy vingers hitte van haar ken na die res van haar lyf stuur. Het hy sy hand weer oor haar mond gesit? Sy kry dan al weer nie asem nie. Die fyn haartjies op haar arms rys saam met diè in haar nek. Sy bruin oë is amper swart onder die helder lig in die kamer. Haar tong gly oor haar droë lippe en Hugo trek sy asem skerp in. Sy duim vee weer oor die klamheid nou op haar onderlip. Om hulle kraak die stilte met ’n onuitgesproke vraag en teen haar maag is die effek van hulle nabyheid hard en opwindend. Kan sy nie maar toegee nie? Sal dit werklik so groot fout wees om weer ’n man toe te laat naby haar? Dis tog veel beter as om speelgoed te gebruik om verligting vir haar drange te verkry. Wat doen jy? Druk die man weg en kry jou hormone onder beheer. Die stemmetjie in haar kop skreeu om erkenning. Sy woel haar arms uit die greep wat ongemerk verslap het en draai weg van hom. Arms om haar bolyf geklem, stap sy met bewerige knieë tot agter die rusbank. Eers wanneer sy seker is haar emosies is effe onder beheer draai sy terug na hom. Hy staan steeds voor die deur, sy arms ontspanne langs sy sye. Net die spiertjie

wat in sy wang spring verklap dat hy nie heeltemal so op sy gemak is as wat die res van sy houding voorgee nie. Op sy voorkop pryk ’n eienaardige soort bril. “Wat het jy op jou kop?” Wonderlik Annelie. Die man gee jou byna hartstilstand van skrik in die gang en jy bekommer jou oor wat op sy kop is? Hoe simpel kan mens wees? Hugo haal die bril af en hou dit na haar uit. “Dis ’n nagvisie bril.” “So jy het die gangligte saboteer.” Hy trek sy skouers op en stap lui-lui na die rusbank. “Ek het die gloeilampe uitgedraai ja.” “Hoekom?” Hy antwoord eers wanneer hy behaaglik in die rusbank neersak. “Ek wil nie graag my teenwoordigheid in die gang adverteer nie.” “Jy wil nie …” Annelie stik van verontwaardiging. Sy stap om die rusbank tot voor hom en plant een vuis in haar sy. “Het jy ooit daaraan gedink dat dit gevaarlik is vir die gaste om in die donker die gang af te stap? Baie van die gaste gaan hengel nog voordat dit lig word en die ligte in die gang is om ’n rede so geïnstalleer.” Sy keer net betyds dat sy nie haar vinger onder sy neus indruk nie. “Nee, meneer weet-mos-alles maak net soos hy wil sonder enige gedagte aan enige iemand anders se behoeftes. Solank jy die verdagtes kan skuldig bewys maak dit nie saak watter metodes gebruik word nie.” “Jy is verkeerd, ek stel vreeslik belang in jou behoeftes.” Sy een wenkbrou lig suggestief en Annelie kyk rond vir iets om die man oor sy kop mee te moker. “Buitendien, die gaste se behoeftes moet vir eers ondergeskik staan aan jou veiligheid.” “My gaste kom altyd eerste.” Die res van sy woorde sink behoorlik in. “My veiligheid? Dink jy regtig Barend . . .” Hy trek sy skouers op. “Ek weet nie, maar ek kan nie die moontlikheid ignoreer nie. Jou getuienis destyds was redelik verdoemend teen hom en hy mag dalk

besluit om wraak te neem.” Annelie se veglus verdamp en sy sluk swaar. As Barend haar wil bykom gaan nie eers Hugo se teenwoordigheid in die gang hom keer nie. Daar is te veel tye wanneer sy alleen op die plaas rondbeweeg om heeltyd veilig te wees. “Jy kan my nie heeltyd oppas nie.” Hy glimlag skeef. “Ek kan probeer. Dit sal natuurlik makliker wees as ek nie so vêr weg in die kothuis bly nie.” “Wat bedoel jy?” Hy knik in die rigting van die slaapkamer. “Hier kan ek jou baie beter beskerm.” So ’n jakkals. Sy moet seker gevlei voel dat hy suggereer hy vind haar aantreklik en hy reken seker daarop dat sy hom nie sal kan weerstaan nie. Welke verrassing wag daar nie op hom nie. “Dis nou as ek beskerming nodig het. En nee dankie, ek is heeltemal gemaklik met die verblyfreëlings soos dit op die oomblik is. Buitendien, het jy my nie verseker jy is hier om vakansie te hou nie?” Hugo se wange kleur effe. “Ek is, maar mens kan nie jou pligte versuim nie.” Sy draai weg van hom en stap na die kombuisie. “Veral nie as jy nog sukkel om te glo dat jy nie jou pligte jare gelede versuim het nie.” In die deur van die kombuisie draai sy om. “Dankie, vir jou besorgdheid, maar ek stel voor jy laat weet my wanneer jy weer van plan is om in die gang kamp op te slaan. Ten minste sal jy my nie so laat skrik wanneer ek iets warms soek om te drink nie.” Sy draai haar rug weer na hom. “Trek asseblief die deur op knip wanneer jy uitgaan en draai die gloeilampe in die gang terug. Ek het baie werk om te doen môre en kan nie langer staan en ginnegaap nie.” In die kombuis skakel sy die ketel aan. Van slaap gaan daar vir die res van die nag nie sprake wees nie en sy kan netsowel vir haar ’n koppie koffie ingooi. Sy spoel die ketel uit en tap vars water in. Voordat sy die skakelaar druk, luister sy

eers. Die woonstel is stil. Alhoewel sy nie die deur hoor toegaan het nie, moes Hugo reeds geloop het. Die ketel begin dadelik blaas wanneer sy dit aanskakel en sy druk met haar elmboë op die kas en laat sak haar kop in haar hande. Hoekom kan sy nie normaal teenoor hom optree nie. Of sy wil hom vermorsel of sy wil hom bespring. Iewers in die middel van die wipplank van emosies wat hy ontketen moet sy ’n middeweg vind of die risiko loop dat sy nog ’n groter gek van haarself gaan maak in die nabye toekoms. Sy voorstel om by haar in te trek het haar vrouwees op aandag laat staan en salueer. Ten spyte van die skok wat sy in die gang opgedoen het, was haar hormone meer as gereed om die byvoordele van hom in haar kamer te verwelkom. Sy sidder as sy dink wat kan gebeur as hy hom werklik toespits daarop om haar tussen die lakens te kry. Die ketel klik af en Annelie rek om ’n koppie uit die boonste kas te haal. “Hoekom is jy bang vir my?” Haar hand ruk en die koppie gly uit haar vingers. ’n Groot hand gryp dit net voordat dit die marmerblad tref en sit dit netjies op die kas neer. Hy sit sy hande op haar skouers en draai haar om. Vir die tweede keer binne die bestek van ’n uur, klop haar hart in haar keel van skrik. Haar oë rek wanneer hy nader aan haar staan en haar teen die kas vasdruk. Sy mik om by hom verby te skuur maar hy sit sy hande weerskante van haar op die kas neer. “Ek is nie bang vir jou nie.” Hoekom is haar stem so hees? Met haar hande teen haar sye vasgedruk is sy magteloos om hom weg te stoot. Hy laat sak sy voorkop teen hare en vir sekondes staan hulle woordeloos. Sy asemhaling diep en rustig. Hare vlak en vinnig. Hy skuif sy wang teen hare en die dag-oud stoppelbaard krap liggies oor haar vel. “Bewys dit.” Die woorde is so sag dat Annelie eers dink sy het haar verbeel, maar sy lippe wat naby haar oor roer bevestig sy woorde. Veerligte soene sit haar lyf op vibreer en

elke spier, elke vesel tril in afwagting vir nog. Nee. Sy kan nie. Sy mag nie toegee nie. Sy draai haar kop weg en hy laat sy lippe saggies op die teer vleis van haar nek rus. Rillings van lekkerkry stroom deur haar lyf, kielie tot in haar tone. Sensiteer elke senuwee in haar alreeds oor-gestimuleerde lyf. Haar brein stoei om erkenning. Sy mag dit nie toelaat nie. Sy moet hom wegstoot. Hugo se een hand streel oor haar heup, sy aanraking wat brand deur die materiaal van haar nagrok en japon. "Nee." "Nee?" Die fluistering in haar nek tap nog energie uit haar alreeds lam knieë. Hy sprei sy vingers oop en haar middellyf voel te klein. Die hitte van sy hand brand die onderkant van haar borste. Sy skud haar kop en gebruik die hand wat bevry is om tussen hulle in te druk. Onder haar vingers voel sy bors soos in haar drome. Hard, gespierd en warm. Sy hart klop reëlmatig onder haar palm. Druk hom nou weg, skreeu haar verstand terwyl haar vingers die kontoere van sy borsspier volg. "As jy nee bedoel, beter jy 'n ander taktiek probeer. Jou hand op my lyf weerspreek jou woorde." "Ek kan nie." Sy sluk en teug diep aan die min suurstof in die vertrek. "Ek mag nie." Sy hand verstil op haar middel, maar hy haal nie sy kop uit haar nek nie. "Is daar iemand anders waaroor ek moet bekommerd wees?" "Nee, maar hierdie is verkeerd." Hy vou haar gesig in sy hande toe. "Hoe kan iets wat so goed voel, verkeerd wees?" Miskien wanneer sy self die antwoord op daardie vraag het sal haar hormone bedaar. Sonder verduideliking aan haarself weet sy net om by Hugo betrokke te raak sal 'n groot fout wees. Sy het reeds die paadjie gestap om by 'n

polisiebeampte betrokke te raak. Die lang ure van wag en die histerie beveg wanneer 'n polisievoertuig stadig in haar straat afry as haar man op diens is. Nee, behalwe dat sy genoeg gehad het van die dominansie van mans, sien sy nie weer daarvoor kans nie. "Ek raak nie by polisiemanne betrokke nie. Dis te gevaarlik." Sy arms val na sy sye en hy tree weg van haar. Sy vou haar arms om haarself om die koue te bestry. Haar lyf hunker na die warm kontak wat sy vir die eerste keer in jare ervaar het. Sy dwing die gevoel na haar agterkop. Dis beter as sy die reëls van meet af neerlê sodat daar nie 'n herhaling van hierdie kan wees nie. Volgende keer sal sy moontlik nie so sterk wees om hom weg te stoot nie. "Gevaarlik? Waarvoor is jy bang Annelie? Wat steek jy weg?" Sy stem rasper oor die rou senuwee-eindpunte van haar lyf en 'n rilling trek langs haar ruggraat af. Sy laat sak haar kop en kyk na 'n vuil kolletjie op die vloer. Hoe kan sy aan hom verduidelik sonder om haar hele vieslike geskiedenis te vertel. Dis beter as hy dink sy steek iets weg wat met Barend of iets onwettig te doen het. Dan sal hy haar uitlos. Geen polisieman gaan wetens by 'n moontlike verdagte betrokke raak nie. Veral nie een wat leef vir sy werk nie. "Dit is net." Sy kyk in sy oë en dit neem al haar wilskrag om nie voor die veragting in syne ineen te krimp nie. Hy tree nog terug totdat sy lyf teen die oorkantste kas rus. "Ek sien. Dan was my instinkte reg." Hy skreef sy oë. "Weet net mevrou Verwey, as ek uitvind jy het enigiets met Barend te doen gehad die afgelope paar jaar, sal ek nie rus totdat jou afgemete deel jou toegereken is nie." Sy sluk, lig haar ken en hou sy blik. "Ek sal dit geensins anders verwag nie." Sy beduie na die deur. "Ek dink dis tyd dat jy gaan. Ons het nie veel meer vir mekaar te sê nie." Hy skud sy kop stadig en sy mondhoek pluk. "Nou het ek nog meer rede om jou nie onder my oë te laat uitgaan nie. Maak die koffie, vir my ook. Ek sal op die bank slaap vanaand. Môre kan ons 'n beter reëling uitwerk maar tot dan, is jy my konstante gesellin." "Jy kan nie ..."

"Ek kan en ek gaan. Geen speurder wat sy sout werd is, gaan die beste kans wat hy het om die voortvlugtige aan te keer, deur sy vingers laat glip nie." Hoe kon die gesprek so hand uit geruk het? Sy was oortuig hy sou sy goed sommer al die volgende dag pak en iemand anders stuur om haar dop te hou. Nou, wil hy permanent by haar intrek net omdat sy so simpel uitlating gemaak het. Sy kan hom weier. Hy kan haar nie dwing nie. Of kan hy? Watter magte het hy? "Ons sal sien wat my prokureur daarvan te sê het. Jy kan nie net hier inbars en maak soos jy wil nie. Ek wil nie beskerming teen Barend hê nie en die voorlê dienste kan jy doen terwyl jy in die kothuis bly." Sy druk haar vuiste in haar sye. "Hierdie keer, Kaptein Hugo, het jy jou bevoegdhede oorskry." Annelie stap by die kombuis uit en stop by die telefoon. Dis amper middernag, maar oom James sal verstaan as sy vir hom verduidelik. Haar vingers sukkel om die knoppies op die foon te druk, maar sy kry die nommer na die tweede probeerslag ingesleutel en luister hoe die foon aan die ander kant lui. Hugo staan bewegingloos langs haar terwyl die foon aan die ander kant lui. Die familie se prokureur antwoord met ’n moeë stem en Annelie verduidelik kortliks die situasie. Hy luister geduldig en vra om met Hugo te praat. Teësinnig oorhandig sy die gehoorstuk. Hy beperk sy antwoorde tot ja en nee en 'n klein glimlaggie speel om sy mond as hy die gehoorstuk weer na haar uithou. "James wil met jou praat." Sy druk die gehoorstuk teen haar oor, maar haar gedagtes bly by die man wat steeds teenaan haar staan. "Oom James?" "Jy het nie 'n keuse nie. Jy kan nie beskerming weier as daar redelike gronde is om te glo dat Barend jou sal probeer kontak of wil wraak neem nie." "Maar . . . " "Annelie ek is bevrees in hierdie geval kan ek jou nie help nie. As die man sy beskermingsperke oorskrei of onvanpas optree, kan mens 'n klag aanhangig maak teen hom, maar andersins gaan jy maar op jou mooi tandjies moet byt en hom verdra."

"Ek glo dit nie. Hy kan in my huis inkom en maak soos hy wil omdat hulle dink daar is 'n geringe kans dat Barend hierheen sal kom? Dit kan tog nie reg wees nie, Oom?" "Is dit werklik so erg om iemand in jou sitkamer te laat slaap vir 'n paar weke? As ek reg onthou is die man nie onaardig nie en leef hy vir sy werk. Tensy daar iets anders is wat jou pla?" Annelie sug moeg. Sy kan seker Hugo se optrede blootlê, maar sy is nie oortuig dat sy nie 'n groter aandeel aan die spanning tussen hulle het as hy nie. "Nee, daar is nie. Dankie vir die moeite en jammer ek het so laat in die nag gepla." Hulle groet en Hugo vou sy arms oor sy bors. "Tevrede?" Sy klik haar tong. "Nee." Sy draai om en stap weg. Uit die gangkas haal sy twee komberse en 'n kussing. Sy gooi dit op die rusbank neer en stap woordeloos na haar kamer. Haar lus vir koffie het verdamp en as hy steeds wil hê kan hy dit vir homself skink. Die kamerdeur klik agter haar toe en sy is trots daarop dat dit so sag gebeur. Sy stap op en af in die kamer, die koue vir eers vergete. Hoe gaan sy vir drie weke met die man saamleef in een woonstel? Dit is al erg genoeg om te weet hy slaap 'n paar honderd meter weg van haar in die kothuis, maar in haar woonstel? Nie eers tien tree weg nie? Hoe gaan sy hom weerstaan? Miskien het sy hom genoeg rede gegee om haar nou uit te los. Geen polisieman wat sy sout werd is gaan op hierdie stadium by haar betrokke raak nie. Miskien is sy gelukkig en sal hy nou sy afstand hou. Sy wil mos hê hy moet haar uitlos. Nou moet sy nog net uitwerk hoe sy haar hande van hom gaan afhou. Haar oog val op die bedkassie. Sy sal maar die speelgoed moet gebruik. Al is dit net totdat hy weg is. Hy kry dit heeltemal te maklik reg om haar hormone om te krap en as sy die drange van haar lyf kan beheer, behoort sy ongeskonde deur die tydperk te kom. Vir die tweede keer draai sy die bad se krane oop. 'n Warm laventelbad het nog altyd gehelp as sy nie kan slaap nie. Sy gooi ruimskoots van die badolie in en wag totdat die stoom die badkamer verwarm het voordat sy uittrek en in die warm water wegsink. Sy tel haar vlegsel oor die bad se rand en sluit haar oë. Die res van die woonstel is stil. Die hitte van die water kalmeer haar deurmekaar

emosies en sy adem die laventelstoom behaaglik in. Wanneer die water kouer raak, klim sy uit, droog af en pluk 'n sweetpak uit die kas. Terwyl Hugo in die huis is, sal sy nie weer die fout maak om nie behoorlik aangetrek te wees nie. Haar lyf en syne mag dalk net kalmeer wanneer daar meer tussen hulle is as 'n satynnagrok en dun japon. Die lakens is koel en sy trek haarself in 'n bondeltjie om die hitte van die bad te behou. Sy dwing haar brein om aan niks te dink nie, maar die beeld van Hugo se groot gestalte op die rusbank dwing heeltyd na vore.

Hugo luister na die water wat uitloop uit die bad en trek die kombers stywer onder sy ken in. Wat het hom besiel om hier te wil intrek? Hy kan haar baie beter oppas en sy werk beter doen as daar afstand tussen hulle is. As hy die heeltyd binne is, gaan hy eers van Barend se teenwoordigheid weet wanneer dit moontlik te laat is. Hy mompel ’n kragwoord. Dit sal sy verdiende loon wees as Barend daarin slaag om Annelie by te kom terwyl hy haar oppas. Van wanneer af dink hy met sy luste en nie sy brein nie? Hoe kan een vroumens veroorsaak dat hy jare se ondervinding by die deur uitvee net om nader aan haar te wees. Sy het tog self gesê sy raak nie by polisiemanne betrokke nie want dis te gevaarlik. Hoekom laat hy toe dat sy gevoelens teenoor haar sy gesonde verstand oorheers. "Want jy glo vir geen oomblik sy is betrokke by Barend nie," mompel hy in die stilte. Sonder bewyse en met haar eie erkenning is dit 'n simpel afleiding om te maak, maar sy instinkte weier om te glo sy is by enige skelmstreke betrokke. Nie Annelie nie. Nee, daar moet 'n ander rede wees waarom sy nie met die gereg betrokke wil raak nie. En al neem dit die hele drie weke of langer, hy gaan uitvind waarom sy so teësinnig is om by hom betrokke te raak. Haar lyf praat een taal en haar mond 'n ander. Mens kan nog met jou woorde lieg, maar haar lyflike reaksies was duidelik. Hy stoot haar nie as man af nie. Inteendeel, hy vermoed die dame sal vuurwerke in die slaapkamer laat ontplof indien sy haarself toelaat om dit te doen. "Verdomp." Hy skuif laer op die bank en trek sy denimbroek verder af om meer gemaklik te sit.

Waarin het hy hom begewe? Hoe gaan hy sy hande van haar afhou totdat hy weet of sy werklik betrokke is of nie? Is dit nodig om sy hande tuis te hou? Kan hy werklik onpersoonlik teenoor haar staan? Wat as sy instinkte verkeerd is en sy is betrokke? Hoe verduidelik hy sy oordeelsfout as hy reeds gewaarsku is om nie betrokke te raak nie? Hy is nie verkeerd nie. Hy's nooit verkeerd nie. Hy gooi die kombers van hom af, stap kombuis toe en skakel die ketel aan. Koffie gaan hom nie wakker hou nie. Die vrou wat tussen die lakens in die ander vertrek lê gaan dit heel op haar eie regkry.

Hoofstuk 5

Die reuk van stomende koffie ruk Annelie die volgende oggend uit haar nagmerrie. Sy stoei nog 'n paar sekondes met die lakens wat styf om haar bene gedraai is, voordat sy besef dat sy in haar eie bed lê. Alleen. Sy skreef haar oë teen die onwelkome lig wat deur die gordyne loer. Op die bedkassie, trek die 'n lui rokie uit die beker. Sy verskuif die koppie en vlieg regop in die bed. Hemel, hoekom het Wynand haar nie kom roep nie? Dis oor sewe en sy moes lankal op haar pos gewees het in die kantoor. Maandae is gewoonlik vrek besig met besprekings vir die komende naweek en sy staan gewoonlik bont om die gaste te akkommodeer. Die chalets moet skoongemaak word en die lyndrade nagegaan word. Die koffie ruik egter te lekker en sy skuif terug teen die kussings. Sy is reeds laat. Nog 'n paar minute gaan nie veel verskil maak nie. Die swart bitter vloeistof gly warm in haar keel af en verdryf die laaste spinnerakke van die nagmerrie. Behalwe dat sy 'n sweetpak aanhet, is daar niks wat verklap dat haar nagmerrie enigsins iets anders was as net dit nie. Net 'n nagmerrie. Hugo het nie by haar ingetrek nie en sy sal hom netnou weer buite of in die eetsaal raakloop. Maar as dit wel net 'n nagmerrie was, wie het vir haar koffie gebring? Haar voordeur is gesluit en niemand het 'n sleutel behalwe sy nie. Die hoofpyn wat agter haar ooglede gedreig het vandat sy haar oë oopgemaak het, vestig behoorlik en sy klem haar kop tussen haar hande vas. Daar is nie vandag nog tyd vir 'n skeelhoofpyn nie. Versigtig staan sy op en die kamer kantel gevaarlik. Sy sluk die mislikheid in haar keel weg en strompel badkamer toe. Eers wanneer die ysige water van die stort oor haar spoel, begin sy effe beter voel. Sy stort vinnig en trek soos gewoonlik 'n denimlangbroek, oorgroot manshemp en stewige stapstewels aan. Voordat sy by die deur uitgaan, gryp sy haar jas en wikkel solank haar een arm daarin. In die woonstel se sitkamer is geen teken van Hugo nie. Die komberse is in die kas gebêre en die kombuis is netjies. Net die geur van sy naskeermiddel hang nog in die vertrek. Annelie sit haar leë koppie in die wasbak voordat sy die

woonsteldeur agter haar toetrek. Die eetsaal is verlate en sy frons. Hoekom sou Hugo nie gaan eet het nie? In die deur van die kombuis steek sy vas. Hugo leun teen 'n kas terwyl Wynand land en sand met hom gesels. Op hierdie afstand kan sy nie hoor wat hulle sê nie, maar dis duidelik dat hulle mekaar se geselskap geniet. Wanneer Wynand 'n stuk gebraaide boerewors in Hugo se hand stop en wag dat hy proe, pers haar lippe opmekaar. Wanneer het die twee sulke goeie vriende geword? Hoekom voel dit asof Wynand haar verraai? Sy onderdruk die gevoel en stap vasberade nader. "Gaste word ongelukkig nie in die kombuis toegelaat nie." Sy gee Wynand 'n vernietigende kyk. "Of het die reëls oornag verander?" Wynand konsentreer op die dis in die kastrol voor hom, maar Hugo glimlag ewe vriendelik. "Goeiemôre. Lyk asof jy maar 'n aaklige nag agter die rug het." Asof hy geen aandeel daaraan gehad het nie. Nee, vanoggend kan botter nie in sy mond smelt nie en is hy gemaklik in al sy manlike selfverserdheid. Wel, hy beter sy woorde behoorlik oorweeg vanoggend. Sy het nie lus vir nonsens nie. "Môre. My slaappatroon het niks met jou te make nie. Buitendien ek het met Wynand gepraat." Sy tik die toon van haar skoen op die vloer en vou haar arms voor haar. "Môre Nig. Hy is die enigste gas en ek het gesê hy moet hier kom staan dan berei ek vir hom ontbyt. Dis mos nie nodig dat ek iets van alles moet voorberei as hy tevrede is met net die pap, wors en eiers vir ontbyt nie." Hy beloer haar onder sy kuif deur. "Buitendien, wat het jou gebyt vanoggend? Jy lyk of jy twintig suurlemoene ingesluk het en die bleddie goed in jou keel vassit." Mans, hulle is almal dieselfde. Wanneer jy lus het vir 'n lekker bekgeveg raak hulle heeltemal te rasioneel vir enige argument. Hoe kan sy nou byvoorbeeld vir Wynand aantree omdat hy die oord geld bespaar. "Ek is bly jy is hier. Daar is so paar reëlings wat ons moet uitsorteer vanoggend." Hugo se rustige stem is soos olie op die vuur.

"Ek het niks om met jou te bespreek nie, Kaptein Dreyer. Indien daar fout is met die akkommodasie staan dit jou vry om jou klagte op skrif te stel en ek sal met graagte die volle bedrag aan jou terugbetaal." Hy skud sy kop. "Nee, daar is geensins fout met die akkommodasie nie. Na aanleiding van ons gesprek gisteraand, dink ek ek kan die kothuis ontruim vir die duur van my verblyf. Jy kan dit dan aan iemand anders verhuur wat dringend akkommodasie soek." Wynand staar Hugo oopmond aan. "Wat het ek gemis? Jy wil nie jou geld terug hê nie, maar jy ontruim die kothuis. Het jy besluit om jou vakansie kort te knip?" Hugo skud sy kop. "Nee, Annelie was so gaaf om my by haar te laat intrek vir die tydperk wat ek hier is. Jy weet seker van Barend se ontsnapping?" Wynand knik bevestigend. "Ek kan Annelie beter beskerm as ek nader aan haar is te alle tye. Dit help veel ek is in die kothuis en Barend lê gedurende die nag besoek by haar af." "O donner. Jy moet jou kop laat lees. Jy kan mos nie sommer net daar intrek nie." Hy kyk Annelie ongelowig aan. "Is dit waarom jy vanoggend verslaap het?" Annelie se wange vlam. Vir wat sal die simpel man vir al wat leef en beef vertel hy bly nou in die woonstel? Sal dit nie die hele doel van die oefening frustreer nie? Wynand wag steeds op 'n antwoord en Annelie sug. Sy vertel hom van hulle ontmoeting in die gang en dat Hugo die nag in die gang wou deurbring. "Ek kan nie toelaat dat die veiligheid van die gaste in gedrang kom nie. Dan moet hy maar eerder op die bank slaap." "Hmm, as dit is waar hy gaan bly," mompel Wynand onderlangs. "Ek sal wees waar ek die meeste benodig word." Hugo se kriptiese antwoord laat geen twyfel oor sy intensies nie. Hoe kan hy nog enige sulke aspirasies hê na dit wat sy gisteraand vir hom gesê het? "Buitendien dit sal meer oortuigend wees vir die gaste as hulle dink daar is 'n verhouding tussen ons. Mens wil nou ook nie die mense op hol jaag omdat 'n

polisieman die gasvrou oppas nie. Wat sal dan van die oord se reputasie oorbly?" Wynand bars uit van die lag. "Lyk nie juis of jy oor die gasvrou se reputasie bekommerd is nie." Hugo se mond trek op 'n streng lyn. "Moenie vir my sê jy leef nog in die Middeleeue nie. Dis lankal nie meer 'n skande vir 'n vrou om haarself te geniet sonder die bande van die huwelik nie. Of is jy een van daardie mans met die dubbele standaarde?" "Huh?" "Een vir vroue en een vir mans. Mans mag maar los en vas verhoudings hê, maar die oomblik wat 'n man by 'n vrou intrek of sy by hom, is sy van losse sedes." Twee rooi kolle verskyn op Wynand se wange. "Jy is 'n goeie een om te praat. Jy ken nie eers vir Annelie nie, maar jy neem aan sy sal instem tot enige iets anders as net blote beskerming." Die heksepot in Annelie kook oor en sy gryp haar figuurlike besem. "Besef julle twee manlike egoïste dat ek in dieselfde vertrek is? Ek en ek alleen sal besluit wat vir my goed of sleg is. Ek is die een wat met die gevolge van enige besluit wat ek neem moet saamleef." Sy draai na Hugo en druk haar vinger onder sy neus. "As jy dink jou toesprakie van flussies het jou enige bonuspunte verdien, maak jy 'n groot fout. Ek is oud genoeg om vir myself te besluit en geensins van plan om voor te gee dat ons 'n verhouding het nie. Jou standaarde is dubbel. Aan die een kant wil jy my oord se reputasie beskerm deur voor te gee ons is minnaars, maar in dieselfde asem preek jy oor die morele wanpersepsies van vroue vandag. Ek dink jy moet eers jou argumente agtermekaar kry voordat jy weer waag om jou mening te lug." Sy draai om en marsjeer uit die kombuis. Buite die deur lê sy teen die muur om haar kloppende hart en kop te laat bedaar. Haar hande bewe wanneer sy oor haar voorkop vryf en sy klik haar tong. Hoe de hel het die gesprek van Barend af na haar nie-bestaande sekslewe gevorder? En hoekom maak die gedagte aan Hugo in haar bed haar steeds opgewonde selfs nadat hy haar so verneder het voor Wynand? Sy sal haar kop moet laat ondersoek. Miskien sal 'n psigiater meer sin kan maak van haar deurmekaar gedagtes. Sy druk haarself weg van die muur en stap stadig na die kantoor. Daar is 'n horde

eposse en boodskappe op die antwoordmasjien. Sy skuif die gedagtes van Hugo op die agtergrond en antwoord die navrae. Eers wanneer sy bevestig dat 'n kliënt wel die kothuis kan huur vir die komende naweek, besef sy dat sy vrede gemaak het met Hugo se besluit om in haar woonstel in te trek. Ten minste hoef hy nie die heeltyd op die bank te slaap nie. Sy het darem 'n gastekamer wat sy sal gereedmaak vir hom. Met die navrae beantwoord het sy geen verskoning om in haar kantoor te bly nie en sy bêre die korrespondensie in die lêers voordat sy die kantoordeur agter haar toetrek. Hugo wag vir haar op die stoep, sit dadelik die boek waarmee hy besig is neer en staan op. "Wat is volgende op die program vanoggend?" Sy sluk die verontwaardiging terug. 'n Paar uur terug het sy beide mans verseker sy is groot genoeg om na haarself om te sien en haar eie besluite te neem. Sy kan nie nou teruggaan op haar woord nie. Hugo is hier om te bly vir die volgende paar weke of totdat Barend aangekeer is. "Ek moet toesien dat die skoonmakers die behuising behoorlik skoonmaak en dat alles nog in orde is daar voordat ek die gaste se sleuteldeposito's terugbetaal." Hy knik en stap langs haar asof dit alledaags is dat 'n polisiebeampte skoonmaakdienste verrig. In die eerste kamer hou Hugo hom eenkant en kyk hoe sy die voorraad nagaan en alles op 'n lysie aftik. By die volgende kamer, neem hy egter die lysie uit haar hand. "Gaan jy solank aan na die volgende een, ek sal hierdie gou vir jou doen." "Dit is werklik nie nodig nie." "Ek weet, maar ek kan nie so ledig rondsit nie." Sy knik. Dit moet moeilik wees vir 'n besige man om nie werk vir sy hande te hê nie. "Nou goed. Dankie." Met sy hulp is hulle teen middagete klaar met die inspeksies en kan Annelie die nodige papierwerk afhandel. Wanneer hulle die trappies na die hoofhuis opstap, hou hy haar terug. Die kontak stuur lekkerkry-rillings langs haar arm tot in haar vrouwees. Haar mond word droog en Annelie vererg haar weer vir haar eie simpelheid.

"Het jy iets dringend om vanmiddag af te handel of kan jy my help om my bagasie na jou woonstel te neem?" Sy bagasie. Dit klink so intiem. Heeltemal te veel informasie vir haar sensitiewe lyf as hy haar hand vashou. "Dis reg so. Roep my na ete. Ek sal in die kantoor wees." Hy hou haar hand nog 'n oomblik vas voordat hy dit uit syne laat gly en wegstap. Sy kyk hom 'n oomblik agterna voordat sy self aanstap om haar kantoorwerk af te handel. Tydens middagete is Hugo nêrens te sien nie en Annelie stoot die kos op haar bord rond. Vanaand sal Hugo met haar toestemming in haar woonstel deurbring. Die paar happies van die makaroni en kaas gereg dreig om in haar keel terug te stoot. Hoe gaan sy normaal tenoor hom kan optree as al wat sy wil hê is dat hy sy hande oor haar lyf moet streel en hierdie alewige drange bevredig? Haar hande bewe en die vurk kletter op die halfleë bord. Sy stoot die bord weg. Van eet gaan daar nie sprake wees nie. Nie tot haar lyf aanvaar het haar behoeftes moet beslis op 'n ander manier bevredig word nie. Miskien moet sy die apteek bel. Madrie sal wel weet wat om vir haar te gee sonder om snaaks te dink. Met die besluit gemaak, stap Annelie kantoor toe en nadat sy seker gemaak het die deur is gesluit, sleutel sy Madrie se nommer in haar selfoon in. Haar vriendin antwoord na die eerste lui. "Wat is fout dat jy my in die week skakel?" Annelie glimlag. Madrie het nog nooit doekies omgedraai nie en is ook nie skaam om haar vriendinne vinnig oor die kole te haal oor hulle min kontak nie. "Niks. Alles. Ag man, ek het 'n probleem." "En net die apteker vriendin kan help?" "Eers vriendin en dan apteker." Annelie luister hoe Madrie eers 'n kliënt help en dan haar assistent aansê om die fort te hou. "Nou toe, nou is ek alleen en kan ek hoor wat het jou so toegeknoop vandag."

Hoe begin sy om haar vriendin te vertel wat sy nodig het? Is daar ooit medisyne wat vir so-iets sal help? Al genade is om reguit te praat. "Is daar iets soos blou-vitterjoel vir vrouens?" Stilte heers aan die ander kant van die foon. "Madrie?" "Ek dink nie ek het mooi gehoor nie. Jy soek iets om jou libido, wat die afgelope vier of ses jaar dormant was, verder te onderdruk?" "Jip. Sê vir my daar is so iets op die mark, asseblief, voordat ek kop verloor en 'n totale gek van myself maak." "Hmm, vertel eers wat het gebeur. Is dit die boek wat jy lees wat jou so aanjaag? Hou dan net op om die ding te lees man." Annelie vererg haar. "Ek het nog nie eers die ding begin lees nie." Sy sluk. "Buitendien kan ek mos self daardie oplossing vind." "Dan is dit 'n man. Vertel vriendin. Ek sal nooit kan hou tot Vrydag nie." "Is daar so iets op die mark of nie?" Annelie probeer nie eers die argwaan in haar stem verbloem nie. Wat sal Madrie nou so sukkel? "Vriendin, daar is iets op die mark, maar ek kan dit nie vir jou gee sonder 'n voorskrif nie en ek het ook nie van dit in die apteek nie. Hel, die meeste vrouens soek goed wat die vlamme aanblaas, nie natgooi nie. Wees nou 'n soet dogtertjie en vertel vir tannie Madrie wie het jou so aan die brand." "Hugo." Stilte. "Madrie? Is jy nog daar?" Madrie maak haar keel skoon en haar stem is baie dun wanneer sy antwoord. "Hugo Dreyer? Kaptein Hugo Dreyer?" "Jip." Annelie trek haar asem in en sak in die stoel oorkant haar tafel neer. "Verstaan jy nou hoekom ek die goed nodig het? Hemel Madrie, my lyf reageer

soos 'n verliefde tiener, maar my brein werk oortyd om nog bietjie sin in my kop te hou. Ek moet 'n oplossing vind." "Hoe lank is hy al daar?" "'n Paar dae. Maar hy gaan nog weke bly om Barend voor te lê indien hy sou besluit om hierheen te kom." "Ten minste het die man nou meer verstand as destyds toe hy gedink het jy het iets met die vuilgoed van 'n eksman te doen gehad." Hoe het Madrie so gou die gevolgtrekking gemaak? Sy wat elke dag in die man se gesig vaskyk is nog steeds nie oortuig hy is nie hier om op haar te spioeneer nie. "Ek weet nie. Ek dink hy twyfel steeds aan sy besluit destyds." "Dan verstaan ek nie vriendin. Hoekom het jy nou die goed nodig as hy alreeds 'n paar dae daar is?" "Hy trek vanmiddag by my in die woonstel in om my kwansuis beter te beskerm." "Ooo. Hmm, dit kan 'n probleem wees. Hoe voel jy daaroor?" "Magtig Madrie, ek bel jou dan oor medisyne. Hoe dink jy voel ek daaroor? Ek is bang vir my eie lyf se reaksies as hy net per ongeluk aan my raak. As hy enigsins iets verder probeer gaan ek die man bespring en 'n totale gek van myself maak." Madrie se lag dawer oor die foon en Annelie hou die gehoorstuk 'n entjie weg. "Dis nie snaaks nie, brom Annelie vererg." "Dit is. Geen man, en ek weet waarvan ek praat, sal enigsins mor oor bietjie ekstra aksie wanneer hy dit verniet kan kry nie. Buitendien Hugo het nie vir my na een geklink wat sommer iets met sy werk sal laat inmeng nie. As hy regtig daar is om te werk gaan jou lyf hom beslis nie verlei kry nie.” "Dis nie my probleem nie. Hy laat my lyf reageer soos ek nie eers met Barend in die begin reageer het nie en jy weet hoe daardie afgeloop het. Ek het hulp nodig, vriendin. Dringend."

Madrie sug. "Hugo is nie Barend nie.” “Nee, hy is seker nie, maar ek het ook aanvanklik gedink Barend is normaal. Eers met ons huweliksnag moes ek uitvind sy normaal en myne is nie dieselfde nie.” “Ai vriendin. Hugo sal jou nooit seermaak nie. Moet ek vanaand vir jou kom kuier net om hom bietjie aan die ore te trek en op sy plek te sit?" "Is jy laf?" Annelie kan nie keer dat haar stem styg nie. "Die man sal mos dink ek het klaar al my varkies in die veld verloor. Netnou dink hy jy is daar om my teen hom te beskerm terwyl dit andersom is. Nee, jy moet iets in die apteek hê wat my kan help of van iets weet wat mens kan doen. Ek kan nie weer die kans waag nie." "As ons nou die speelgoed gehad het kon ek voorstel dat jy dit intussen maar uittoets. Ek het die goed nie nodig nie en die ander twee is te skaam om dit ooit te gebruik. Moet sê ek het nogal uitgesien na my wederhelf se reaksie op die goedjies wat jy sou bring." Annelie se wange word warm. "Dit is hier," mompel sy. "Ekskuus?" "Hugo het dit saamgebring." "Hoekom het jy nie laat weet nie. Ek kom sommer vanaand oor om te sien wat jy gekies het. Miskien kan ons dan 'n plan beraam om jou te help." "Jy vergeet hy gaan ook in die woonstel wees." "Seker nie in jou kamer nie?" "Nee, beslis nie." "Nou ja, dan sien ek jou vanmiddag. Hou maar uit vriendin. Ons sal wel 'n plan maak. Aan die ander kant is die beste medisyne maar om die man te bespring en dit uit jou gestel te kry. Jy fantaseer al hoeveel jaar oor die man, dalk is dit so ’n teleurstelling dat jy heeltemal genees is."

"Is jy laf? Netnou is dit beter en dan is ek in groter moeilikheid. Ek voel alreeds soos 'n bakvissie wanneer hy naby is." "Sal jy kan uithou tot vanaand? Ek ry sommer na werk soontoe. Het julle ander gaste op die oomblik?" "Nee, net Hugo. En ek moet hom netnou help om sy bagasie in my woonstel in te dra." "O gonna. Nou maar vriendin hou uit tot vanaand, maar as jy nie kan nie, gaan ek jou nie kwalik neem nie. Hy is 'n aantreklike man wat dikwels meisies se knieë lam maak. Ek is eintlik verbaas jy het so lank uitgehou." Annelie frons. "Hoe weet jy hoe hy lyk?" "Bliksem. Ek moet gaan. Sien jou vanaand." "Madrie?" Stilte. Annelie kyk verbaas na die foon. Madrie het sowaar die foon in haar oor neergesit. Sy onderdruk die impuls om die ding teen die muur stukkend te gooi. Haar vriendin het net mooi niks gehelp nie. Inteendeel, sy het net haar lyf se reaksies vererger deur haar voorstel om maar toe te gee aan die drange. Hemel, die man sal sy bene afhardloop as sy nou inskiklik raak. Buitendien, dan gaan hy eers glo sy het iets met Barend te doen. Sy laat haar kop in haar hande sak. Op een of ander manier moet sy deur die volgende paar weke kom sonder om haarself as 'n gek uit te gee. Nie dat haar hart ooit in die prentjie is nie. Die man het net die vermoë om haar knieë lam te maak en haar korasies die hoogte in te jaag. Sy sal net so min as moontlik tyd in sy teenwoordigheid moet deurbring.

Hoofstuk 6

'n Sagte klop aan die deur ruk haar uit haar mymeringe. Sy staan moeg op en sluit die deur oop. "Ek is gereed om te trek as jy is?" Die diep bariton stem skraap al die erotiese soldaatjies in haar lyf bymekaar en dwing hulle tot aandag. Sy vermy sy blik en stap by hom verby, versigtig om nie aan hom te raak nie. "Ons kan gaan." Sy druk die deur agter haar toe en stap saam met hom na die kothuis. Hy het reeds al sy besittings opgepak, behalwe die visstokke wat steeds buite teen die muur staan. "Ek het gedink ek sal terugstap en die stokkies weer kom haal. Ek sien nie kans om hulle weer op te slaan net om dit netnou weer te moet regmaak nie." "Netnou?" "Het jy vergeet jy het belowe om my bietjie touwys te maak met die hengel?" Ja sy het inderdaad. "Nee, ek het net gedink jy sou die tyd wou gebruik om jou bagasie uit te pak." "Nee wat. Daar is baie tyd daarvoor vanaand. Ek wil graag leer om die ou vissies te tempteer met die die kunsvlieë." Solank hulle vrouens is hoef hy net by die waterkant te staan en hulle sal sommer self nader swem, dink Annelie. Hoe kan een man so aantreklik wees? Sy wonder of hy spesiale naskeermiddel gebruik wat die dames se behoeftes so aksentueer. "Is daar fout? Jy is stil." Sy skud haar kop ontkennend. "Nee." Sy een van die drasakke op en stap daarmee na sy bakkie. Die binnekant van die bakkie is soos sy verwag het, netjies en silwerskoon. Georden. Nie soos haar

gedagtes nie. In ’n japtrap het hulle alles ingelaai, plek gevind vir die visstokke agterin die voertuig en hou Hugo die asiersdeur vir Annelie oop. “Dankie.” Die bakkie is aansienlik laer as haar eie en Annelie skuif versigtig op die sitplek in. Hugo klim kreunend agter die stuur in, druk met sy hand op haar bobeen en glimlag verskonend. “Jammer, die voertuig is effe knap vir my lang lyf.” Die man jok mos nou sonder om te bloos. Soos haar oupa gesê het, mens kan ’n bokwa parkeer in die spasie bokant sy kop. Hy neem egter nie sy hand weg as hy die voertuig aanskakel nie, maar vryf liggies oor haar been. Opgewondenheid stoei met aggressie in haar lyf. Sy aanraking veroorsaak elektriese kortsluitings in haar brein. Hoe kan sy aangetrokke tot die man wees en terselfdertyd hom met ’n plank wil verpletter? Sy draai haar bene na die deur toe en sy hand val weg, maar hulle skouers skuur steeds teen mekaar. Hierdie voertuie se binneruim is tog nie klein nie, so hoekom, al voel dit sy sit reeds teen die deur, raak hulle steeds aanmekaar? By die huis pak hulle die goed in die spaarkamer voordat hulle die twee visstokke neem en aanstap na die hoofdam. "Wat het jou laat besluit om 'n forelplaas te begin?" Annelie trek haar skouers op. "Ek was nog altyd lief vir hengel en vlieghengel is 'n kuns wat nie baie mense kan bemeester nie. Met die behoefte om 'n gastehuis te begin het ek besluit ek kan netsowel die twee liefdes kombineer." “Hoekom so vêr van die stad af?” “Niemand het my hier geken nie. Ek het ’n plek gesoek waar Barend en sy dade nie aan almal bekend is nie.” Hulle stap ’n rukkie in stilte voordat hy vervolg. “So jy het kom wegkruip vir die

lewe.” So gestel klink dit asof sy ’n lafaard is. As hy maar weet hoe moeilik die aaning was, om alles wat vir jou bekend en bemind was agter te laat om as ’n vreemdeling ’n nuwe begin te probeer maak. “Nee, ek het rus vir my siel kom soek.” Met ’n skok besef sy dit is presies wat sy gedoen het. Sy het weggehardloop van die vooroordele wat almal in die stad teenoor haar gehad het. En van haar eie gebrekkige oordeelsvermoë ten opsigte van mans. “Dit mag waar wees in ’n mate, maar jy het seker gemaak jy leef op jou eie voorwaardes.” Hy gaan staan en hou haar aan haar arm terug. “Die mens is nie gemaak om alleen te wees nie. Raak jy nie soms eensaam nie?” “Nee, ek verkies dit so. Hier is altyd iemand op die plaas. Wynand, Grace, die gaste. Ek is nooit alleen nie.” “Alleen en eensaam is twee verskillende dinge.” Sy woel haar arm uit sy greep en stap verder. "Wat het jou laat besluit om 'n polisiebeampte te word?" Eers dink sy hy gaan nie antwoord nie, maar dan sug hy en rek sy treë tot langs haar. "Vandat ek kan onthou wou ek skelms laat les opsê . Selfs as kind was ek altyd die gereg en my arme suster die krimineel. Ek het altyd gewen." "Het jy net een suster?" "Ja, maar ons sien mekaar nie te gereeld nie. Ons praat darem elke week op die foon. Sy het ook haar eie lewe en is nogal besig." "En jou ouers? Leef hulle nog?" "Ongelukkig nie. Dis seker waarom ek en my sus so naby aan mekaar is. Sy is 'n paar jaar jonger as ek, maar soms wonder ek wie die oudste is. Sy kan nogal goed inklim as sy dink ek maak droog." Annelie glimlag as Madrie se gesig voor haar geestesoog verskyn. "Ek verstaan

heeltemal. Een van my vriendinne is ook nie bang om haar sê te sê nie. As mens haar nie goed ken nie kan jy jou maklik vir haar uitlatings en uitgesprokenheid vererg." Hugo vermaak haar met staaltjies uit sy kinderdae en Annelie ontspan. Hierdie kan sy hanteer. Dis onpersoonlik genoeg om nie bedreigend te wees nie. Heeltemal te gou staan hulle op die damwal en ondersoek sy die kunsvlieë in sy houertjie. Sy selekteer 'n klein White Death, maak seker die weerhakkie is toegebuig en hou die stok na hom uit. "Hierdie is altyd 'n goeie keuse vir die middel van die dag." "Wys my eers hoe jy dit ingooi en dan sal ek probeer." Sy oë vonkel en Annelie staar hom sekondes woordeloos aan. Wat gaan hier aan? Wat laat die lekkerkry plooitjies so langs sy oë lê? Sy trek haar skouers op. "Nou goed." Sy rol die lyn af en na drie swaaie van haar arm sit sy die kunsvlieg sagkens op die wateroppervlak neer. Dis seker nie die vêrste wat sy al die lyn uitgerol gekry het nie, maar sy het al agtergekom dit maak nie werklik saak hoe vêr jy gooi nie, maar die herwin-aksie wat die verskil maak of die vis byt of nie. Sy wys hom hoe om die lyn met verskillende spoed terug te trek en hoe om die laaste gedeelte van die lyn met 'n plukslag uit die water te haal om weer te gooi. "Dit lyk maklik genoeg, maar ek vermoed daar is meer daaraan as wat mens dink." Sy knik. Dit is nie so moeilik nie, maar sommige mense leer van die begin af die verkeerde aksie en dan sukkel hulle later om die plasing van die lyn te beheer. Jy kan seker sien mens gooi nie te vêr in die water in nie, dus is plasing van die vlieg waar dit die effektiefste sal wees nogal belangrik." Annelie hou die stok na hom uit. "Toe probeer jy nou." Hy hou die stok onhandig vas en wil die lyn op katrol. Sy sit haar hand oor syne. "Nee, jy gebruik net die katrol om die lyn te stoor. Indien jy dit sou gebruik om

die vis kant toe te bring gaan jy verseker met gerekte lyn sit en waarskynlik met 'n hengse koek op die katrol." "So dis nie soos papgooi nie?" Sy lag en vir 'n oomblik staar hy haar aan. "Jy moet meer lag." Die lug om hulle word swaar as hulle oë ontmoet. Die bruines donker van begeerte wat haar wange kleur en dadelik haar eie onderdrukte begeerte weer op die voorgrond dwing. "Ek lag genoeg,” sê sy voordat sy haar rug op hom draai en kamma na iets soek tussen die hengelgerei wat op die wal lê. "Heeltemal te min. Maar help my nou eers. Hoe moet ek staan?" Sy gaan agter hom staan, maar sy is te kort om die swaaiaksie oor sy skouer te verduidelik. "Staan hier voor my, dan kan ek mooi sien hoe jy die lyn beheer." Die effense heesheid in sy stem moet haar verbeelding wees. Voordat sy kan protesteer trek Hugo haar teen hom vas en sy hand talm oor hare wanneer hy die stokkie weer vir haar aangee. Sy sluk. Hier kom moeilikheid. Die hitte van sy lyf maak meer as net haar rug warm en sy asem wat hier naby haar oor gly, maak haar kop deurmekaar. "Hou dit so vas." Sy wys hom die greep op die stokkie en hy sit kamma gehoorsaam sy hand oor hare. Verbeel sy haar of het sy asemhaling versnel? "Die lyn hou jy in jou ander hand sodat jy kan beheer hoeveel op 'n slag uitgly." ’n Lang arm gly om haar lyf sodat hy sy ander hand oor hare kan sit. “Jy sal bietjie nader moet staan. Ek kom nie heeltemal by nie.” Hy trek haar teen sy bors vas en wikkel sy bobeen tussen hare in. Haar eie bobene word swaar en sy keer met moeite dat haar vrouwees nie teen sy gespierde been skuur nie.

“Dis beter. Moet mens nie met jou voete effe uitmekaarstaan nie?” “Huh?” Kry jou verstand in rat. Die man moet dink jy is ’n idioot. O maar as sy minder as ’n sentimeter afsak of net haar knieë buig kan sy verligting kry vir haar vrouwees wat skreeu om vervulling. Nee, hengel. Leer hom om te hengel. “Skuus, my gedagtes het bietjie gedwaal.” Hy lag saggies. “Mag ek vra waarheen?” “Nee.” Diep asemhaal. Kalmeer. Konsentreer op die hengel. “Maak seker die lasplek van die voorslag is deur die boonste ogie voordat jy begin gooi.” Sy skud die lyn om te verseker dit gaan nie vashaak nie en trek haar arm terug. Hugo los die hand wat die lyn vashou en gly sy arm om haar lyf sodat sy een hand op haar bors rus. Die reaksie is oombliklik en Annelie verloor byna haar greep op die stok. “Iemand het iets gesê van elfuur en eenuur. Wat beteken dit.” Hoe kan sy konsentreer met soveel aanslae op haar sinne? Miskien is hy onbewus van waar sy hand is. Dit klink so. As hy neutraal kan bly, kan sy ook. Of ten minste voorgee dat sy aanraking haar nie affekteer nie. “Hmm, jy swaai die stok net tussen elfuur en eenuur op die horlosie terwyl jy elke keer bietjie meer lyn loslaat.” Die hand om haar lyf streel saggies oor die bultjie onder haar baadjie. O hemeltjie tog, sy gaan smelt. Haar hartklop suis in haar ore terwyl nie eers die forelle wat sy voer soveel borrels kan veroorsaak as wat sy aanraking in haar bloed laat bruis nie. Die bloed in haar are verander in warm lawa wat alles na een plek vloei en dreig om mini-uitbarstings te veroorsaak. Sy byt op haar tande en dwing haar gedagtes weg van die spanning in haar lyf na die visstok en lyn in

haar hand. "Hmm, jy ruik so lekker." Haar knieë dreig om haar gewig te versaak en sy maak haar bene reguit. Hoe groot haar fout is kom sy eers agter toe sy bobeen stywer tussen hare vasknyp. Nie eers die vars buitelug voorsien genoeg suurstof in die lug nie en haar longe skreeu om asem. Die hengel. Fokus daarop om hom te leer, skreeu haar brein, maar haar lyf geniet haarself heeltemal te veel om nou aandag aan gesonde verstand te gee. Miskien as sy net so effe afsak sal die drukking van sy been bietjie verligting bring. Is jy van jou sinne beroof? Rede spartel om deur haar hormoon-belaaide lyf te dring. Sy knyp haar oë toe en hou haar knieë styf. Afgemete begin sy die lyn verder swaai. Teen haar rug is die getuienis van die uitwerking wat hulle lywe se skuur op mekaar het, hard en onmiskenbaar. Haar keel droog heeltemal uit, maar sy swaai die stok weer. Die lyn land enkele meters van die kant af in die vlak water en Annelie staar gehipnotiseerd daarna. Sy moet wegstaan van hom, maar haar bene weier om te beweeg. "Ek dink nie daardie gooi was nou juis 'n reuse sukses nie, maar daar is nie 'n manier wat jy nou kan wegstaan van my af nie." Sy lippe is teen haar nek en hy los die stok om albei haar borste in sy hande te skulp. "Probeer jy eers self." Sy tree uit sy omhelsing, maar hy hou haar tee. "Netnou." Hy druk sy lippe in die sensitiewe holte van haar nek. Vlindersagte soene, tande wat skraap oor haar vel en senuwee - eindpunte wat reageer met hoendervel oor haar hele lyf. Sy moet nou wegstaan. Nie 'n sekonde langer gaan sy kan uithou nie. Nou dadelik , skreeu haar brein. Sy forseer haar lam spiere om vorentoe te tree en hierdie keer hou hy haar nie terug nie. Op wankelende bene stap sy bietjie nader aan die water en trek die lyn in. Sy draai om en snak na haar asem.

Hugo staar haar aan. Verwondering en ook verwarring duidelik op sy gesig geteken. Sy sjokolade-oë verdonker tot amper swart. Dat hy haar begeer soos sy vir hom, twyfel sy nie eers aan nie. Iewers gaan hulle die krag vandaan moet kry om mekaar te weerstaan. Om die aantrekkingskrag tussen hulle toe te laat om te seëvier, kan hulle verhouding net verder kompliseer. Hoe gaan sy met haarself saamleef indien sy haarself aan hom gee net om uit te vind hierdie was deel van sy plan om uit te vind of sy werklik iets met Barend te doen gehad het? Netnou is hy ook so gewelddadig in die slaapkamer soos Barend? Nee, sy sien nie weer vir daardie vernedering kans nie. Een keer was genoeg vir 'n leeftyd. Sy hou die stokkie na hom uit. "Jou beurt." Hy knik, stap nader en neem die hengelgerei by haar terwyl hy seker maak hulle hande raak nie weer aan mekaar nie. "Staan ek reg?" Sy knik. "Tel jou arm effe op dan gaan jy beter beheer oor die lyn hê wanneer jy dit finaal laat gaan." Hy swaai die stokkie onbeholpe en die vliegie land met 'n harde plas in die water. "Probeer om die lyn te los net voordat jy dit op die water neersit. Die vlieg sal dan sagter op die water land en nie die visse wegjaag nie." "Ek sal probeer." Hy gooi nog 'n paar keer. Elke keer beter as die vorige poging, maar dan katrol hy die lyn in, haak die hoekie in die spesiale ogie en tel die vissak op. "Dis nou genoeg vir een dag. Jy het seker nog heelwat om te doen." Sy knik. Haar stem het haar verlaat toe sy agter hom gaan staan het en gesien het hoe die langbroek om sy stywe boude span. Die speling van sy bobeenspiere onder die broek het haar visioene van geknoopte lakens, sweet en verstrengelde ledemate laat sien. Gelukkig is Hugo ook nie juis spraaksaam op pad terug na die huis toe nie en kan sy konsentreer op wat sy later vir Madrie gaan sê. Madrie gaan nie tevrede

wees met net 'n 'ek kan nie' antwoord nie. Sy sal wil weet waarom Annelie nie inskiklik is om Hugo net te geniet soos wat hulle al male sonder tal oor 'n glas of drie rooiwyn gespekuleer het nie. Sy los Hugo op die stoep en stap kombuis toe. Hugo is die enigste gas en die kombuis is stil. In die lou oond is twee borde kos onder foelie toegemaak en 'n bottel rooiwyn staan en asemhaal op die kas. Annelie tel die bottel op. Pinotage, haar gunsteling. Wynand het seker gedink sy gaan versterking nodig hê met haar gas in die woonstel. Vir kos sien sy nie kans nie, maar die wyn kan sy dalk nodig hê om Madrie te hanteer. In die groot sitkamer pak sy die kaggel aan en steek die koerante aan die brand. Gou-gou knetter die vuurtjie gesellig en sy sak op haar hurke om haar hande voor die vlamme te hou. Wanneer sy seker is die vuur is goed aan die gang, gooi sy nog twee stompe op en trek die yster voor sodat dit nie kan uitval as dit uitbrand nie. Die muurhorlosie wys dit is reeds na vyf en Annelie frons. Hulle het tog nie so lank by die dam spandeer nie? Sjoe, sy het die hele middag daar verspeel. Sy kom regop en stap na haar kantoor. Nog voordat sy die eposse klaar beantwoord het, klink die dreuning van Madrie se Land Rover voor die deur op. Sy maak die program toe, vryf haar sweterige hande aan haar baadjie se rug af en stap om haar vriendin te ontmoet. Harde stemme klink op vanaf die stoep en Annelie steek vas. Sou Madrie Hugo sommer tromp-op geloop het oor sy teenwoordigheid hier? Sy haas haar na buite en haar mond val oop. Madrie, gelukkig getroude Madrie, hang soos 'n nat lap aan Hugo. Haar voete is etlike sentimeters van die grond af en Hugo swaai haar in die rondte. Wat op aarde sou Madrie besiel het? "Madrie?" Hugo laat Madrie sak en die twee draai met skuldige gesigte na haar. Benoudheid pak Annelie. Wat gaan hier aan? Wat het sy gemis? Hugo los Madrie se hand en trek Annelie nader. "Ek sien jy ken my suster. Hoekom het jy nie gesê toe ons gepraat het vanmiddag nie?" Haar mond gaan oop om te antwoord, maar geen geluid kom uit nie. Sy skud haar kop om van die wollerigheid ontslae te raak. Sy het seker verkeerd gehoor.

"Hoe ken julle mekaar?" Haar stem klink maar bra pieperig in haar eie ore. Madrie staan skoorvoetend nader. "Skuus, vriendin. Ek moes jou lankal gesê het, maar Hugo is my broer." Gelukkig kom Annelie se humeur tot haar redding. "Al die tyd wat ek jou in my vertroue geneem het, het jy nie een keer daaraan gedink om my in te lig dat die onderwerp van bespreking jou eie broer is nie? Hoe kon jy? Ek het jou vertrou!" Annelie probeer die trane van woede afsluk, maar agter haar ooglede brand hulle warm. "Ag vriendin ek weet ek moes, maar teen die tyd wat ek agtergekom het jy praat oor Hugo, my broer, was dit reeds te laat. Jy het 'n vriendin meer nodig gehad as Hugo sy suster." "Presies wat gaan hier aan?" bulder Hugo se stem oor die stoep. "Niks met jou uit te waai nie'" werp hulle hom gelyk toe. "Boeta, los ons vir so paar minute alleen asseblief." Hugo staan besluiteloos voordat hy sy kop in ongeloof skud en die huis binnestorm. "Ek gaan eet." Madrie trek Annelie die huis binne totdat hulle voor die kaggel staan. "Waar is jou wyn?" "Wyn? Hoe kan jy aan wyn dink op 'n tyd soos die? Jy kan mos nie ’n bom laat ontplof en dink ek gaan nie ontsteld wees nie." Sy sak in die naaste stoel neer. "Hoe kon jy?" Sy waai haar hand slap in die lug. "Hoe kon jy dat ek my hart skoonmaak teenoor jou terwyl jy weet ek praat oor jou broer. Is bloed nie dikker as water nie?" "Dit is, maar my broer is groot en sterk genoeg om na homself om te sien. Jy, daarinteen, is my enigste ware vriendin en dit is vir my meer kosbaar as my verhouding met my broer. Ek kan nie jou vriendskap verloor nie." Annelie skud haar kop. "Jy praat nou bog. Jou familie was nog altyd vir jou baie belangrik in jou lewe, so moenie eers probeer om my anders te oortuig nie."

"Jy's reg. Maar dink bietjie of ek een keer vir jou advies gegee het wat enigsins anders was as wat 'n goeie vriendin sou doen. Ek is lief vir jou Annelie. As ons nog kinders was, was jy my enigste beste maatjie en dit sal nooit verander nie. Moenie dat die feit dat ek en Hugo familie is in die pad van ons vriendskap staan nie." Hoe kan sy Madrie ooit weer vertrou? Hoe kan sy haar vertel watter uitwerking Hugo op haar lyf het wanneer sy weet hulle is familie? Sy byt haar onderlip vas. Om regverdig te wees teenoor Madrie was daar nog nooit in die afgelope jare enigsins iets in hulle vriendskap wat nie ware vriendinne aangedui het nie. Het sy werklik 'n keuse as om haar te vertrou en bid haar instinkte met vrouegeselskap is nie ook so verwronge soos die met die mansgeslag nie?

Hoofstuk 7

Hugo loer deur die skreef in die deur. Die tweestryd in Annelie is duidelik op haar gesig geskryf en alles in hom wil die vertrek binnestap om haar in sy arms toe te vou. Sy gewete kla hom effe aan met die wete dat hy sy eie suster oor die jare misbruik het om inligting oor Annelie te bekom, maar hy maak dit stil as deel van sy werk. Nou wens hy dit was anders. Wens hy, hy het nie 'n aandeel in die openlike swaarkry wat op haar gesig geskryf is nie. Dat sy gevoel buite die uitvoering van sy pligte gaan betwyfel hy nie. Alles wat met hierdie vrou te doen het, is ietwat skeefgetrek deur die dwingende begeerte wat hy het om haar syne te maak. Om haar onder hom te voel. Om haar uitroepe van ekstase in sy mond vas te vang wanneer sy haar oorgee aan die lyflike plesier wat hy weet hy haar sal kan besorg. Hy skuif sy voete wyer uitmekaar om sy groeiende manlikheid te akkommodeer. Waar dit Annelie aangaan sal hy beslis vinnig 'n plan moet maak om haar tussen die lakens te kry, al is dit net om hierdie obsessie wat hy met haar het uit sy gestel te kry. As die kolonel nou hier was, was hy sweerlik sy werk kwyt. Hy dink deesdae werklik meer met sy hormone as met sy verstand. Wanneer dit stil raak in die vertrek sluip hy terug kombuis toe. Die bottel rooiwyn staan steeds op die kas en hy haal drie glase van die rak af voordat hy luid terugstap na die sitkamer. Albei vroue kyk hom vyandig aan wanneer hy in die vertrek instap, maar sy suster se oë verteder toe sy die glase en wyn sien. "Dankie, Hugo. Ek dink ons kan almal doen met 'n bietjie van die rooi voggies." Annelie ignoreer sy teenwoordigheid en opstand skop nes in sy borskas. Hy sal nie geïgnoreer word nie. Veral nie deur die vrou wat hy syne wil maak nie. Hy skink van die wyn in 'n glas en hou dit na haar uit. Wanneer sy die glas by hom neem sorg hy dat hulle hande aan mekaar raak. Die effense bewing in haar vingers ontgaan hom nie. Sy is werklik erg ontsteld. Hy gaan sit oorkant haar op die bank. "Is dit werklik so erg dat Madrie my suster is? Julle was vriendinne lank voordat ek hier aangekom het 'n paar dae terug. Hoekom is dit nou 'n kwessie?" Annelie en Madrie kyk mekaar 'n oomblik woordeloos aan voordat beide stadig glimlag. Duidelik deel hulle 'n geheim waarop hy nie ingelaat is nie. Ten minste glimlag hulle weer. Vir eers is dit vir hom genoeg. Hy sak dieper in die stoel weg om die interaksie tussen die twee vroue in sy lewe dop te hou.

Annelie slaak innerlik 'n sug van verligting. Hug weet nie waarom die feit dat hy en Madrie familie is, belangrik is nie. Sy kan haar vriendin sonder voorbehoud vertrou. Dis asof tien ton bakstene van haar skouers gelig word met die wete dat daar darem nog iemand is wat haar sal kan verstaan. Met wie sy hierdie deurmekaar gevoelens kan deel. Sy teug aan die wyn en die alkohol brand 'n warm pad tot in haar maag. Miskien moes sy eers geëet het voordat sy die wyn drink. In die beste van omstandighede kan sy nie alkohol hanteer nie en raak sy gou-gou gekletter van een of twee glase. "Wil jy nie saam eet nie?" Madrie skud haar kop. "Nee dankie. Ek het vir ons sommer kitskos van die dorp af gebring. Daar sal nie nog tyd vir kosmaak wees wanneer ek tuis kom nie en my wederhelfte moet darem ook eet." Net nog 'n bewys van hoe bedagsaam sy altyd is. Annelie knik en staan op. "Kom ek wil jou iets gaan wys in die kamer." Sy draai na Hugo. "Verskoon ons asseblief net 'n oomblik." Hulle stap in stilte na die woonstel en eers wanneer Annelie seker is die deur is behoorlik op knip agter hulle, draai sy na Madrie. "Ek is jammer as ek netnou oorreageer het. Jy weet wat ek met jou gedeel het die afgelope jare en watter groot skok dit was om uit te vind my diepste geheime kon dalk op die lappe kom." Madrie druk Annelie teen haar vas. "Ek moes jou lankal gesê het, maar dan sou jy nie so maklik met my gedeel het wat jou pla nie." Trane brand vlak agter haar oë. Amper het sy 'n vriendin duisend verloor oor haar eie onsekerhede. Sy druk Madrie een keer styf vas voordat sy wegstaan en met haar kop in die rigting van die kamer knik. "Kom ek gaan wys jou." Madrie se oë blink en Annelie hoop dit is net van opgewondenheid en dat hierdie episode nie 'n demper op hulle vriendskap sal plaas nie. Hulle druk die kamerdeur ook stewig toe voordat Annelie die swart plastieksak uit haar

bedkassie haal. Sy skud die inhoud op die bed uit en hou Madrie dop. Madrie sak langs die items op die matras neer en soos 'n kind wat 'n lekkergoedpakkie oopmaak tel sy die speelgoed een vir een op, draai dit in haar hande om net om te frons en die volgende een te ondersoek. "Ek het nie eers geweet daar is soveel verskillende goed nie," fluister sy. Hierdie keer kan Annelie nie die giggel onderdruk nie. "Ek het dieselfde gevoel toe ek in die winkel staan en moet besluit wat om te koop." Sy gaan langs Madrie op die bed sit. "Jy moet sien watter snaakse goed daarbinne is. Hierdie was al wat naastenby soos nagemaakte manne gelyk het en daarom het ek dit gekoop. Van die ander goed lyk asof dit ernstige beserings kan veroorsaak en ander asof dit eerder in 'n ruimtetuig hoort as om deur vroue en mans gebruik te word." Madrie se lag klink klokhelder deur die kamer. "Ons moet eendag wegloop sodat ek ook kan gaan kyk. Jy het my nou behoorlik nuuskierig." Sy draai haar kop skuins. "Wat het Hugo gesê toe hy dit vir jou gee?" Annelie se wange word bloedrooi. "Hy het sy hulp aangebied as ek nie weet hoe dit werk nie." Sy beduie na die smeermiddel. "Hy het tot smeermiddel bygesit sonder enige ekstra koste." Hoe gepas sy opmerking is en hoe tragies tref beide vroue gelyk en hulle lag totdat hulle mekaar vashou en op die bed neerval. Nadat hulle die trane afgevee het, kyk Madrie haar ernstig aan. " "Sal dit regtig so erg wees as hy jou help om die goed te gebruik?" Haar vraag skok Annelie heel nugter. "Hoe kan jy so iets vra? Ek het jou juis om hulp genader omdat ek nie betrokke wil raak nie. Ek sien nie weer kans vir 'n verhouding nie. Veral nie met 'n polisiebeampte nie. Hulle sien te veel geweld elke dag om dit by die werk te los." Madrie sit haar hand op Annelie s'n neer. "Nie alle mans is soos Barend nie. Nie alle mans glo vroue is speelgoed wat hulle kan gebruik soos en wanneer hulle wil nie."

"Is jou broer se verlede 'n bewys van jou stelling?" Madrie skud haar kop. "Jy weet dit is nie. Hy het sy deel van seer in die lewe gehad en wil ook nie betrokke raak nie. So ja, hy gebruik ook vroue om sy drange te bevredig, maar ek het hom nog nooit eers so kwaad gesien dat hy aggressief raak nie." "Dis juis die punt. Jy is sy suster, nie een van die vroue wat onder sy hande deurgeloop het nie." "Moontlik, maar onthou ek ken hom baie langer as enige ander mens. Hy word kwaad soos enige ander mens, maar hy het nog nooit geweld gebruik om 'n argument te wen nie." Annelie wil haar graag glo, maar om haarself weer bloot te stel aan die moontlikheid van dieselfde pyn en vernedering gaan meer as net blote oortuiging neem. "Nee, ek kan nie die kans waag nie. Barend het my amper vernietig as mens en ek weet nie of ek iets as vrou oor het om 'n man aan te bied nie." Madrie rol op haar maag om en rus haar ken in haar hande. "Dink jy nie jou lyf se ontwaking is 'n manier om jou te vertel dat dit tyd is dat jy aanbeweeg nie? Hoe lank is dit werklik sedert jy jou eie behoeftes bevredig het?" Het die vraag van enigiemand anders as Madrie gekom sou Annelie dadelik aanstoot geneem het, maar sy is die een wat Madrie genader het om haar te help om die probleem uit te sorteer. "Ses jaar." "Hoekom ses jaar? Jy en Barend is dan eers vier jaar gelede geskei?" "Voor sy arrestasie het ons al vir meer as 'n jaar nie saamgewoon nie en in die laaste jaar wat ons wel saamgewoon het, het ek gesorg dat dit nie kan gebeur nie. Jy weet self wat sy idee van seks was." Madrie knik begrypend, maar 'n ondeunde glimlag speel om haar lippe. "Vriendin, jy is beter as ek. Ek sal miskien nog vir 'n week of twee my lyflike behoeftes kan ignoreer, maar meer as dit en ek sal onmoontlik wees om mee saam te leef." Annelie giggel. "Ten minste het jy 'n man wat presies weet hoe om die befoeterdheid uit jou te kry."

"Hmm, ek dank my goeie geluk elke dag, glo my. Maar dit gee nog nie 'n oplossing vir jou huidige probleem nie." Sy dink 'n oomblik voordat sy vervolg. "Dink jy Hugo is ook aangetrokke tot jou?" "Ek weet nie, maar ek dink so. Ek is maar vrot met hierdie spel." "Wat as hy jou sou nader en dit duidelik is dat hy jou ook begeer? Wat gaan jy doen?" Annelie kyk skuldig weg en die matras duik soos Madrie regop kom. "Hy het, nê? En jy het hom weggestoot." "Nie regtig weggestoot nie, net die omstandighede verander sodat dit nie verder kan gaan nie." "Hoekom gee jy nie maar in nie? Wat kan jy verloor? Dis nie asof jy emosioneel betrokke is by hom nie. Jy wonder al vier jaar hoe dit sou voel en nou dat jy die geleentheid het om uit te vind, hardloop jy weg." "Jy laat dit so klinies klink. So asof emosie nie 'n rol speel nie." "Dit doen seker altyd in 'n mate, maar jou hart is nie betrokke nie so hoekom nie neem wat hy jou aanbied terwyl hy hier is nie en wanneer hy vertrek voel jy beter en hy ook. Dit kan tog nie skade doen as julle dit soos volwassenes benader nie. Dit duidelik maak dat 'n emosionele verhouding of enige langtermyn planne nie deel is van jou idee van 'n goeie tyd nie." Sal sy dit kan doen? Kan sy die seks van die emosie skei? Seks was nog altyd vir haar 'n baie emosionele affêre. Aanvanklik omdat sy gedink het sy is lief vir Barend. 'n Man wat later geblyk het nie te bestaan nie en later het sy seks met geweld assosieer. Geweld, pyn en vernedering is onlosmaaklik deel van die emosionele pakket wat sy het oor seks. "Ek weet nie of ek kan nie." "Dink daaroor." Madrie tel weer een van die nagemaakte manne op en draai dit in haar hande. "Intussen moet ons uitwerk hoe die goed werk." Sy druk-druk met haar vinger om die hardheid van die rubberige dildo te toets. "Behalwe die

ooglopende lyk dit werklik nie of hierdie van vreeslike hulp gaan wees behalwe op die laaste momente nie. Jy sal steeds al die res van die opwarmingsoefeninge self moet doen." Haar mond trek op 'n plooi. "Dit kan nie regtig pret wees nie." "Nee, dit kan seker nie." Annelie sug. Sy is nog niks nader aan 'n oplossing nie. "Het jy regtig niks in die apteek wat ek net vir die volgende paar weke kan gebruik totdat Hugo weg is nie?" Madrie skud haar kop. "Nee vriendin, jy is uniek. Die meeste vroue soek goed wat die vlamme aanblaas, nie goed wat die vlamme vinniger blus as die brandweer nie. Jy sal maar moet uithou of 'n ander plan maak." Sy gooi weer die speelding op die bed neer. "Probeer maar hierdie goed. Ek gaan hierdie pienke vir my neem, maar ek glo jy kan die ander almal gebruik. Ons ander vriendinne gaan dit tog nie neem nie." "Seker nie." Annelie staan op van die bed af. "Kom ons gaan soek nog wyn, of wil jy eerder nou koffie hê? Jy is van geen hulp vandag nie." "Koffie, nog wyn en my man gaan eers iets anders kry voordat hy kos kry." Hulle stap laggend terug sitkamer toe waar Hugo steeds voor die vuur sit. Hy het intussen die wyn verruil vir 'n glas Whiskey en hy tol die inhoud van die glas in die rondte. "Het julle nou klaar geklets?" "Moenie jou wenkbrou so vir my lig nie. Ek is nie een van jou studente wat jy oplei nie. Buitendien, niemand het gesê jy moet vir ons wag nie. Jy kon mos al gaan slaap het of gaan lees het." "Julle was in die woonstel." "En?" Madrie staan voor haar broer met haar een vuis in haar sy geplant. "En ek bly ook nou daar." "Ooo, ek het vergeet. Nietemin, ons gaan koffie drink in die kombuis. Kan ek vir jou ook bring?" Hy lig sy glas op. "Nee dankie. Ek gaan net hierdie klaarmaak en dan inkruip. Jy

moet versigtig ry." "Ek sal meneer die polisieman. Ons is darem op die platteland en nie in die stad nie." "Nietemin. Laat weet as jy by die huis is." "O nee, jy gaan nie met daardie een begin nie. Ek kom al die afgelope paar jaar sonder jou beskerming klaar so as daar iemand is wat ek sal laat weet is dit my man. Soek vir jou iemand anders om te pamperlang en op te pas." Hugo lag uit sy maag uit. "Goed, ek aanvaar ek is nie jou pa of jou man nie. Ek moet seker dankbaar wees dat jy dit nie ook onder my neus gevryf het nie." "Jy beter wees." Sy druk hom vinnig voordat sy by die deur uitstap. Annelie wat die interaksie van die deur af dopgehou het, sluk aan die knop in haar keel. Hoe wens sy sy het nog familie gehad waarmee sy so ’n gemaklike verhouding kan hê. Barend was baie effektief. Hy het behalwe haar vrouwees ook haar familie van haar gesteel. Ag toe nou, Annelie, raas sy met haarself. Jy is beslis nie die enigste mens op hierdie aarde wat nie familie het nie en het heeltemal goed reggekom sonder daardie kontak tot dusvêr. Sy trek haar skouers terug en stap agter Madrie aan kombuis toe. Hulle drink hulle koffie sommer by een van die werkblaaie voordat Madrie groet en Annelie die verdwynende liggies van haar motor agterna staar. Sy vou haar arms voor haar bors teen die snerpende wind en maak seker die deur is op knip agter haar. Die sitkamer is leeg en sy sleepvoet na haar woonstel. Die res van die hoofhuis is stil. Wynand geniet sy stiller dae in die week wanneer hy nuwe items vir die naweek se spyskaart kan uittoets. Hierdie tyd van die aand is hy in sy eie huis besig met 'n boek of help hy Grace met haar houtwerk. Die verlatenheid van die gang raak vir haar te veel en sy rek haar treë om by die woonstel te kom. Met die woonsteldeur stewig agter haar gesluit stap sy na die gastekamer. Die deur staan oop en Hugo lê op die bed verdiep in 'n roman. Hy lyk so ontspanne dat Annelie sleg voel om hom te steur. "Daar is koffie en tee in die kombuis. As jy iets soek om aan te knibbel dink ek daar is beskuit in die koskas en Wynand sit elke dag 'n vars broodjie in my broodblik. Voel vry om jouself te help."

Hugo laat die boek op sy bors sak. "Dankie, ek sal. Jy lyk moeg." "Nee wat, niks meer as gewoonlik nie," jok sy gladweg. "As jy seker is jy kom niks kort nie, gaan ek maar inkruip." "Nee dankie, ek is seker ek sal regkom. Nag Annelie." Met niks oor om te sê nie, draai sy om en stap na haar eie kamer. Wanneer sy egter die deur oopdruk, vou Hugo se hand oor hare. Hy vang albei haar hande in syne vas en tel dit bokant haar kop op. Met sy dye tussen haar bobene marsjeer hy haar agteruit tot teen die muur langs die deur. Die muur is koud teen haar rug, selfs deur haar dik baadjie. Sy vingers lig haar ken en hulle oë ontmoet. "Ek weet jy is moeg, maar ek wag al heeldag om dit te doen."

Hoofstuk 8

Asof gehipnotiseerd sien sy sy lippe nader kom. Haar lyf jubel, maar haar verstand is troebel. Sy is egter magteloos om haar kop weg te draai en sy lippe sluit warm en ferm oor hare. Wanneer sy tong die hoekie van haar lippe terg, snak sy na haar asem. Hy trek haar stywer teen hom vas en gly sy hand onder haar hare in. Met 'n sug gee sy haar oor aan die omhelsing. Hulle tonge dans teen mekaar, 'n kleiner uitvoering van die oeroue paringsdans. Hy streel oor haar arms voordat sy vingers met die knopies van haar baadjie begin vroetel. Met haar hande vry kan sy hom wegstoot, maar verken sy die hardheid van die skouers onder die langmouhemp. Verstand en rede neem die wyk. Hoe kan dit verkeerd wees as dit so reg voel? Hierdie hitte wat hy in haar ontketen kan nie alles net verkeerd wees nie. Maar dit is, skreeu haar verstand. Hoe kan sy dit nog oorweeg om verder te gaan. Om hierdie malligheid toe te laat? Die pante van haar baadjie val vanmekaar weg en koue lug dans oor haar bors. Miskien moet sy dit nou stopsit. Hugo se lippe beweeg van haar mond teen haar ken af tot in die holte van haar nek. Trillings van lekkerkry stroom deur haar lyf, stoomroller oor haar brein en maak haar knieë lam. Sy hande gly onder die pante in en die koue van die hande deur haar dun bloes blaas die vuur wat reeds in haar brand tot 'n inferno. Sagte soene reën in haar nek. Dan skuif hy haar bloes effe teen haar skouer af. Sy lippe brand op haar ontblote vel. Tande skraap liggies oor die reeds sensitiewe vel en Annelie kan die sug van genoegdoening nie keer nie. Dan is sy lippe weg en is sy hande op haar skouers, vryf oor haar nek totdat haar gesig weer tussen sy hande vasgevang is. Daar is niks vriendelik in die soen wat haar lippe gevange neem nie. Drif het die teerheid vervang en as sy hierdie toneel tot 'n einde wil bring moet sy dit nou doen. Hy druk haar stywer teen hom vas en draai haar weg van die muur af. Marsjeer haar agteruit totdat sy die kant van die bed teen die agterkant van haar knieë voel. Dan val sy. Stadig. Tot die matras teen haar rug druk. Alles terwyl hy haar lippe en mond vir homself opeis. Sy veg om asem, maar weier om die kontak tussen hulle te verbreek. Asof vanself, trek haar hande hom nader, verstrengel in sy hare en hou sy mond teen hare. Hugo skuif sy lyf oor hare en die effek van die soen op sy lyf is onmiskenbaar teen haar bekken. Sy skuif haar bene uitmekaar. Sy wil hom teen haar voel. In haar voel. Sy wil net weer voel.

Hugo stoot die baadjie van haar skouers af en sy lig haar lyf op om hom te akkommodeer. Koue vergete, help sy om die knopies op haar bloes los te knoop totdat die pante van mekaar wegval en sy sy lippe op die bokante van haar borste kan voel. Sy hande volg die kontoere van die kloppende bondeltjies deur haar bra en Annelie lig haar lyf op, druk hulle stywer in sy palms vas. Die klopping in die stywe punte vererger en frustrasie woed deur haar. Sy soek nog, meer. Hugo se hande gly om haar lyf, knip die bra los en skuif dit eenkant toe. Wanneer sy mond oor 'n harde punt sluit, stuur die warm en nat aanraking elektrisiteit deur haar lyf om saam te vloei in die middelpunt van haar vrouwees. Sy wriemel onder sy aanraking en trek hom nader, druk haar onderlyf teen syne. Hy byt liggies aan die bruin puntjie en lek dan die seer weg. Annelie veg om asem. Hugo se eie asemhaling jaag, kort hiperventilerende, hortende teue. Dit vuur die vlamme meer aan. Met bewende vingers sukkel sy om die rits van sy baadjie af te trek en wanneer hy effe oplig om haar te help, skreeu haar lyf weerstandig oor die verlies van aanraking. Hy vang haar mond weer met syne terwyl hy korte mette met sy baadjie en hemp maak. Dan is sy vel teen hare en keer sy net betyds dat haar oë nie, soos 'n outydse heldin in 'n bgraad film, agtertoe rol van lekkerkry nie. Alle denkprosesse staak wanneer sy lippe en hande oor haar lyf speel. Haar vel brand, elke senuwee-eindpunt jubel oor die kontak wat dit ontneem was vir so lank. Sy maak haar rug krom as die grofheid van sy palms oor haar sagte middellyf gly. Haar eie hande volg die kontoere van sy skouers, die harde spiere in sy bo-arms, verstrengel in die fyn haartjies op sy arms. Wanneer sy haar naels liggies teen sy ruggraat trek, snak hy na sy asem. "Weet jy wat jy aan my doen?" Die hees kreet blaas die vlamme in haar bloed aan tot ’n inferno. Haar vrouwees klop en smeek om verlossing. Die verlossing wat net 'n warm, harde man kan bring. “Wat de …” Dan is sy alleen op die bed. "Nee." Sy steek haar hande na hom uit en wanneer sy net lug raakvat, dwing sy haar oë oop. Hugo staan langs die bed met een van die nagemaakte manne in sy hand. 'n Lui glimlag speel oor sy gesig en Annelie voel hoe haar wange vlam.

"En die? Is dit wat jy en my suster bespreek het of het jy besluit om maar die goed uit te toets?" Annelie trek die pante van haar bloes bymekaar, maar Hugo maak haar hande los. "O nee, jy gaan nie nou weer wegkruip nie." Hy skraap die ander items op die bed bymekaar en haal hulle uit die boksies. Een vir een pak hy hulle langs hom neer. Dan buk hy af en skakel die warmkombers aan. Voordat sy kan keer, druk hy die speelgoed tussen die komberse in. "Wat maak jy nou? Dit is my vriendinne se speelgoed." Hy lag saggies. "Speelgoed. Dis nogal 'n goeie beskrywing vir dildo's en vibrators. Maar ek sal ander vir hulle bestel. Vandag gaan ek jou eers wys hoe lekker mens met die goed kan speel." Hy buk af en druk 'n harde soen op haar lippe. "Ek het jou mos gesê die goed werk beter wanneer jy dit met 'n maat uittoets." Waar gaan sy haar kop indruk? Hoe kan sy uit hierdie situasie kom. Net die gedagte aan die speelgoed laat haar vrouwees erger traan en die weerbarstige punte van haar borste verhard totdat dit amper pynlik is. 'n Rilling trek deur haar. Wat het sy aangevang? Sy kan mos nie 'n byna vreemde man toelaat om sulke dinge met haar te doen nie. Nie dat sy weet wat hy beplan nie, maar die gedagte aan die onbekende, is opwindend. Eroties. Hemel Annelie, kry jou brein in werking. Die man dink steeds jy is 'n verdagte en hier lê jy halfnaak voor hom en smeek hom om jou vir homself te vat. Met jou te maak wat hy wil. Hoe kan jy jou morele waardes so weggooi? Die stemmetjie in haar kop slaag daarin dat die koue van die kamer oor haar kaal borste stroom en sy pluk die pante van haar bloes beslis toe. Wanneer sy regop sit, is Hugo daar om haar op te help. "Jy kry koud. Ek het net die regte oplossing vir die probleem." Willoos laat sy haar na die badkamer lei waar hy die stortkrane oopdraai en die temperatuur toets. Dan draai hy na haar en sy snak na haar asem. Begeerte maak sy oë byna swart in die bruingebrande gesig. Dan is sy hande op haar en trek die baadjie en bloes oor haar skouers totdat dit in 'n hopie by haar voete val. Die bandjies van haar bra gly teen haar skouers af terwyl sy vingers liggies oor haar arms streel. Wanneer sy hande om haar middel sluit, maak sy haar oë toe. Ses

jaar laas het 'n man haar sonder klere gesien. Gaan hy hou van dit wat hy sien? Sy is nie modelmaer nie en is ook nie meer twintig jaar oud nie. Gravitasie het al sy tol begin eis. Hugo knoop die langbroek los en sy asem jaag. "Weet jy hoe mooi is jy? Ek wil elke sentimeter van jou lyf verken. Elke hoekie proe." Haar bene gee in onder haar en was dit nie vir sy arm om haar lyf nie, het sy sweerlik in 'n poeletjie op die grond geëindig. Die langbroek gly af terwyl sy hande die kontoere van haar bene volg. Heeltemal te gou is die kledingstuk op die vloer en staan sy voor hom in haar deurtrekker. Hy streel oor haar kaal boude en trek haar nader aan hom, begrawe sy gesig in haar maag en druk haar styf teen hom vas. Sy vingers glip onder die rek van die broekie in en Annelie hou haar asem op. Sy lippe is warm op haar heupe terwyl hy die kledingstuk afdruk na die vloer. Sy lig haar voete en trap uit die broekie. Dan is Hugo regop en sy arm onder haar knieë. Hy swets saggies, voordat hy haar los en sy die versoeking weerstaan om haar arms voor haar te kruis. Sy broek land op die wasbak en sy onderbroek hang windskeef oor die gordynkap, voordat hy haar in sy arms intrek. Vel teen vel. Sy mond soek hare op en haar arms gly om sy skouers. Dan is hulle in die stort en sis die water op hulle lywe. Hy laat haar stadig teen sy opgewonde harde lyf sak voordat hy haar teen die teëls vasdruk. Sy hande vroetel die vlegsel los en haar hare klou aan die natheid van haar rug. Sy hande volg die kontoere van haar lyf, haar bobene, oor haar heupe, haar middel totdat sy lippe om die onmoontlik harde punte vou van haar borste vou. Met sy een hand tel hy haar been oor sy heup, druk sy manlikheid teen haar maag. Sy verken die berge en dale van sy lyf. Rugspiere speel onder haar vingers en boudspiere trek saam as haar naels liggies in die vleis indruk. Wanneer haar hande om sy lyf beweeg, gryp hy hulle in een van sy eie vas. "Nie nou nie. Ek gaan nie so lank kan uithou nie." Hy neem 'n spons van die rakkie af, drup seep daarop en begin haar was. Wanneer hy by die bopunt van haar bene kom, hang sy aan die een hand wat hare bokant haar kop vashou. Dit moet die stoom in die stort wees wat dit onmoontlik maak om normaal asem te haal. Sy vingers druk haar bene liggies uitmekaar. In haar agterkop loei 'n sirene. Sy moet keer, rem aandraai, want sy is

nie hierdie mens wat nou in die greep van ekstase in 'n toegestoomde stort staan nie. Sy moet … Sy skuif haar voete verder uitmekaar en wanneer sy hand oor die kern van haar vrouwees vee, ontsnap 'n sug oor haar lippe. Dis soos om huis toe te kom. Waar sy hoort. Dan begin sy hand ritmies beweeg met die spons en alle gedagtes verdrink in die stormsee van gevoel wat deur haar spoel. Wanneer hy die spons wegneem, weet sy nie of die nat op die spons van die water is of van haarself nie. Sy lippe is dwingend op hare terwyl hy die spons uitspoel en sy hand weer tussen haar bene ingly. Onwillekeurig beweeg haar heupe wanneer hy die spons liggies heen en weer trek. Dan kan sy dit nie meer uithou nie. Sy soek nog, meer, hom. Sy wikkel haar hande uit syne en neem die spons by hom. Wanneer hy met sy rug teen die stort se muur staan, kry Annelie die eerste geleentheid om die manlikheid voor haar werklik te waardeer. Vir 'n polisiebeampte wat meestal seker sy tyd in 'n kantoor of voertuig verspeel, is hy besonder goed gebou. Die spiere in sy skouers keep diep waar dit aan sy nek vasheg. Sy trek die spons oor die keep van sy borsspiere voordat sy dit laer beweeg, oor die wasplank maag tot by die donker hare onder sy naeltjie. Haar oë val skaam op sy manlikheid en sy snak na haar asem. Dis heeltemal te veel man vir haar om te hanteer. Nie na so ’n lang droogte nie. Versigtig trek sy die spons deur die swart massa en oor die harde manlikheid wat slaggereed na haar toe uitstaan. Wanneer sy die spons oor die sensitiewe vel van sy testikels trek, gryp hy haar hand vas. "Genoeg. Spoel af. Nou." Sy gehoorsaam sonder teëstribbeling maar senuweeagtigheid laat haar vingers bewe. Sy laat die spons val en buk om dit op te tel. Voordat sy kan regop kom word sy met 'n byna onhoorbare kragwoord opgetel, die stort toegedraai en stap hy met haar na die bed. Water druppels plons op die vloer en loop in stroompies van hulle lywe af. Die duvet klou aan haar nat lyf en hoendervel slaan uit op haar arms wanneer die winterlug die water op haar warm lyf afkoel. Wanneer hy egter die druppels van haar begin aflek, wyk die koue om vervang te word deur witwarm ekstase. In haar kuiltjie drink hy dorstig aan die plassie wat daar gevorm het. Eers wanneer die kolletjie droog is, beweeg sy lippe tussen haar borste in, Sy verstrengel haar hande in sy hare en forseer sy kop na haar borste.

Hy suig haar tepel in sy warm mond in en haar rug trek krom. Haar vingers krap oor sy skouers terwyl hy die tepel van die ander bors tussen sy vingers draai. Dan ruil hy die twee om en sy sterf ’n stadige dood. Sy kop beweeg oor haar maag terwyl hy die waterdruppels daar oplek met sy warm tong. By haar naeltjie trek sy haar maag verder in. Tussen kielie en lekker spook om erkenning in haar lyf. Niks maak meer saak behalwe die man op die bed saam met haar nie. Sy kop beweeg laer en sy stry teen die die impuls om hom tegelykertyd vinniger af te druk en sy kop op te trek na haar toe. Haar hande val weg van sy lyf en bondel die duvet in haar vuiste. Wanneer hy haar bobene verder uitmekaar druk en sy dag-oue stoppels teen haar binnebeen skuur, drup die lekker uit haar vrouwees. Sy wil haar bene toeknyp. Hierdie is te veel, te vinnig. Sy kan dit nie hanteer nie, maar Hugo se sterk arms hou haar bene uitmekaar terwyl sy tong en lippe al nader beweeg na die kloppende knoppie senuwees. 'n Harde slag iewers in die huis arresteer sy beweging. Hy lig sy kop en Annelie wil huil van teleurstelling. Dan is hy weg tussen haar bene en is sy toegegooi met die punt van die duvet. "Moenie roer nie."

Hoofstuk 9

Hy pluk sy langbroek oor sy steeds klam lyf en deur halftoe oë sien sy hoe hy sy vuurwapen uit die holster trek. Dan is sy alleen in die kamer. Alleen, kaal en ongelooflik lus. Sy gooi die kombers van haar af en kom regop op die bed. Die koue in die kamer ruk haar tot haar sinne. Wat is sy besig om te doen? Sy kan nie hiermee voortgaan nie. Wat moet hy van haar dink? Hoe gaan sy die volgende paar weke in sy geselskap deurbring as sy elke keer daaraan dink om hom te bespring as hy naby haar kom? Met haar lyf waardeur begeerte steeds puls, skarrel sy van die bed af, gryp 'n sweetpak uit die kas en trek vinnig aan. Sy trek die kamerdeur op 'n skreef oop en loer om die deur. Die gang is verlate en Annelie sluip in die rigting van die sitkamer. Stilte vou soos 'n versmorende kombers oor haar en haar hart klop in haar keel. Iewers het iets in die huis gebeur en sy is alleen in die woonstel. Alleen en steeds lus. Sy ignoreer die laaste gedagte en dwing haar verstand om die opsies te oorweeg. Hugo is iewers in die huis opsoek na die oorsaak van die lawaai. Sy kan nie net so ief sit nie, maar sy kan ook nie in die gang uitgaan nie. So simpel is sy nie. Indien dit wel Barend is, staan sy 'n beter kans in haar eie woonstel waar sy kan wegkruip as dit moet. Voetjie vir voetjie stap sy nader aan die deur. Haar oë vasgenael op die handvatsel. As sy net die deur kan sluit sal dit nie so maklik wees vir iemand om in te kom nie. By die deur, steek sy haar hand uit om die sleutel te draai . Sy hoor geen geluid van die anderkant van die deur af nie en 'n sug van verligting wil uit haar keel ontsnap as sy die koue metaal van die sleutel in haar hand voel. Die deur word oopgestoot en Annelie gil. Sy vlieg om en hardloop in die rigting van die kamer sonder om te kyk wie aan die anderkant van die deur is. Die kamerdeur klap toe en sy draai die sleutel vinnig in die slot. Haar bene dra haar outomaties na die aangrensende badkamer waar sy die deur agter haar toetrek en sluit. Sy sak op die toilet neer en trek haar voete by haar op terwyl sy haar arms om haar bene slaan. Iemand hamer aan die kamerdeur, maar Annelie bly roerloos sit. Haar oë ondersoek elke hoekie van die badkamer vir 'n moontlike wapen, maar die enigste ding is die toiletborsel langs haar. Sy trek die ysterstaaf uit die onderste houer. Dis miskien nie die beste wapen nie, maar as sy iemand met die yster kan

raak slaan sal sy dalk genoeg tyd hê om te ontsnap. "Annelie, sluit oop die deur." Herkenning dring tot haar deur asof van ver. "Hugo?" "Dis veilig, jy kan uitkom." Sy laat haar voete sak en steeds gewapen met die toiletborsel sluit sy die deur oop. Die slaapkamer is verlate en sy stap na die deur. "Hugo?" Ongeduld dreun deur sy stem. "Ja." Sy sluit die deur oop en Hugo storm die kamer binne. "Wat is fout? Het iemand hier ingekom? Het jy seergekry?" Sy hande klamp om haar bo-arms en Annelie kan nie help om ineen te krimp nie. Sy skud haar kop en probeer haar arms uit sy greep loswoel. "Niks het gebeur nie. Ek het geskrik, dis al." Hy staar haar 'n paar oomblikke woordeloos aan voordat hy haar optel en sitkamer toe dra. “Ek kan self loop.” “Ek weet, maar jy wil weer weghardloop.” Hy sit haar op die bank neer en Annelie trek haar bene op en slaan haar arms om haar knieë. Kan hy haar nie nou maar uitlos nie? Wat wil hy nog van haar hê? “Hoekom het jy só groot geskrik?” “Wat bedoel jy? Enige normale mens sou geskrik het.” “O nee, enige normale mens sou nie so op die rand van histerie gewees het nie. Wat het Barend aan jou gedoen dat jy hom so geweldig vrees?”

“Dit het niks met jou te doen nie.” “Verkeerd. Dit het alles met my te doen. Ek kan jou nie beskerm as jy elke keer gaan oorreageer en ek verstaan nie die rede daarvoor nie. Uit daarmee. Jy het gedink dit is Barend wat in die huis was en nie eers my teenwoordigheid kon jou kalm hou nie.” Hoe kan sy hom vertel van die aanrandings, die huweliksnag gebore in die hel sonder om te klink asof sy simpatie soek? Sal hy verstaan hoekom sy gereeld by die hospitaal se ongevalle afdeling moes jok oor haar beserings? Oor die gebreekte bene en steke wat sy moes ontvang nadat hy in sy sekslus haar uitmekaargeskeur het? Hugo sal nie verstaan nie, want hy is nie Barend nie. Verwondering sprei deur haar. Hugo is nie Barend nie. Hugo sal nooit soos Barend optree nie. Hoekom sy oortuig is haar instink is korrek, weet sy nie. Sy weet net sy kan hom vertrou. “Ek wag.” “Ek sal nie weer oorreageer nie.” “Dis nie die antwoord wat ek soek nie en jy weet dit.” Sy staan op, ’n nuutgebore kalmte in haar. “Wel, dis al wat jy gaan kry. My verlede is net dit. Verby. En dit het niks met jou te make nie.” Woordeloos staan hy op, draai om en gaan haal sy hemp in die kamer. Met die baadjie en hemp onder sy arm gebondel en sy skoene in sy hand vasgeklem, huiwer hy voor die slaapkamer deur. "Net ingeval jy sou belangstel, ’n portret het van die muur geval. Iemand het vergeet om 'n venster in die sitkamer toe te maak." Die onpersoonlike Kaptein Dreyer is terug. Moet sy jubel of ween? Jubel sê haar verstand, terwyl haar lyf reeds rou. Dan sink sy woorde in en sy bal haar vuiste. "Daar was nie 'n venster oop nie. Ons maak nie die vensters in die winter oop nie, die huis word te koud." Sy oë vernou. "Des te meer rede om meer op ons hoede te wees. Ek is deur die hele huis, maar kon niks uit plek sien nie. Nietemin kan ons nie te versigtig wees

nie." Annelie vererg haar. Hy praat asof daar niks tussen hulle gebeur het nie. Geen melding van die lawavormende vrysessie wat so kru onderbreek is deur die slag nie. As hy so ongeërg daaroor kan wees dan kan sy ook. Sy trek haar skouers terug en ignoreer die hitte wat sy kaal bors na die res van haar lyf stuur. Sy knik maar bly hom 'n antwoord skuldig. Sy vertrou nie heeltemal haar stem om nie self sommer aaklige woorde in sy rigting te slinger nie. Hy trek die deur agter hom op knip en sy stap terug kamer toe. Onder haar boude is die matras hard en sy spring op. Sy haal die nagemaakte manne een vir een uit onder die lakens. Hulle is warm gebroei deur die hitte van die elektriesekombers. Sy gryp die swart sakkie, druk hulle terug daarin en smyt die sakkie onder in haar bedkassie in. Eers wanneer sy die warm lakens oor haar lyf trek, brand die trane van vernedering agter haar ooglede. Watter tipe vrou is sy dat sy 'n man wat sy skaars ken toelaat om haar lyf so op te warm. As daardie portret nie van die muur af geval het nie, sou sy hom nie keer as hy haar syne wou maak nie. Is sy werklik so sedeloos dat enige man welkom sou wees? Nee, sy skud haar kop in die donker. Nie sedeloos nie, desperaat. Net desperate vroue gee nie om watter man aan haar vat nie solank hulle net vat. Maar sy is nie desperaat nie. Sy was nie voordat Hugo op die toneel verskyn het nie. Hy het in een dag meer reggekry wat 'n hele groep oor vier jaar nie kon nie. Hy het haar laat vergeet waarom sy nie by mans betrokke wil raak nie. Dit het die beeld van hom met ’n vuurwapen in die hand gekos om haar terug te ruk na die werklikheid. Wie weet wat verder sou gebeur as hulle nie onderbreek is nie? Sy het altyd geglo haar hart moet betrokke wees voordat sy aangetrokke sal wees tot 'n man, maar Hugo het pas bewys sy is maar net soos al die ander vroue wat sy so maklik veroordeel het omdat hulle toegegee het tot die versoekings van die vlees sonder dat hulle die man behoorlik ken. Ja-nee, sy het hard geval. Sy kan haarself nie meer om die bos lei nie. Emosie het niks met die luste van die lyf te doen nie. Rasionele denke ook nie. Hoe kon sy so beheer verloor het? Sy wat altyd spog dat sy nie mans nodig het om gelukkig te wees nie. Op hierdie oomblik sal haar lyf steeds jubel as Hugo weer in haar kamer sou inkom om klaar te maak wat hulle begin het. Haar verstand

mag watter idees oor die onderwerp hê, maar haar lyf verraai haar telkens wanneer hy in die omtrek is. Hoekom is haar weerstand so laag waar dit Hugo aangaan? Geen ander man het haar nog tempteer om toe te gee nie. Ander se soene het haar koud gelaat en bloot herinner waarom sy mansgeselskap vermy. Wat is anders met Hugo? Sy weet bitter min van hom en tog is hy soos 'n magneet. Vererg draai sy op haar sy en pof die kussings onder haar kop. Hy mag 'n magneet wees maar van hierdie oomblik af verander sy in plastiek. Buigbare plastiek wat glad nie aangetrek word deur 'n magneet nie. Haar wange brand as sy dink aan die wilde oorgawe wat sy ten toon gestel het. Hy moet dink sy is 'n maklike vrou. Genoeg. Hugo is iets van die verlede. As sy hom bly vermy vir die duur van sy verblyf sal sy haar in toom kan hou, Sy sal net seker maak sy maak dit duidelik deur haar optrede dat sy glad nie 'n herhaling van vanaand se gebeure wil hê nie.

Annelie skrik wakker met 'n kloppende hoofpyn van min slaap. Die lakens is weereens om haar bene verstrengel en sy is natgesweet. Die droom is steeds helder voor haar geestesoog en haar lyf puls van die stimulasie in haar droom. Vererg gooi sy die beddegoed van haar af en stap badkamer toe. Die klere op die vloer en spons wat windskeef aan die kraan hang basuin die vorige aand se gebeure uit. Sy gooi die klere in die wasgoedmandjie en stap in die stort in. Die yskoue water verdryf die laaste spinnerakke van die droom en wanneer die water warm word, voel sy meer na haarself. Sy stort vinnig, trek aan en stap na die sitkamer. Die sitkamer is verlate, maar in die kombuis is die ketel nog warm. Met die koffie gedrink en die beker gewas, haas sy haar na die kantoor. Gelukkig het sy 'n hoop istrasie om af te handel en verskaffers om te kontak. Teen middagete grom haar maag. Wynand het haar middagete in die lou oond geplaas en Annelie verorber die gekookte ete staan-staan by ’n kabinet. Die agterdeur gaan oop net as sy haar leë bord in die wasbak plaas. "Hi, jy is skaars vandag." Hugo se stem vloei warm oor haar lyf, die kilheid van

die vorige aand vergete. Sy knik. "Ek is nogal besig vandag." Die lug tussen hulle is swaar en Annelie probeer die skottelgoed so vinnig moontlik was sodat sy kan ontsnap na haar kantoor. "Gaan jy tyd hê om vanmiddag weer bietjie hand by te sit met die hengel? Ek is amper gemaklik met die gooi maar ek sal graag nog 'n les of twee wil hê voordat ek op my eie voortgaan." Sy worstel om te antwoord sonder om ongeskik te wees. Hoe minder sy in sy geselskap deurbring hoe beter. Sy kan egter nie teruggaan op haar woord nie en sy knik. "Seker, gee my so uur om die laaste items af te handel en dan sal ek jou ontmoet by die hoofdam." "Dankie." Annelie drafstap uit die kombuis en haas na haar die kantoor. Hoekom het sy ingestem om hom verder te help? Dis soek vir moeilikheid wat kon bly. Sy moet hom ignoreer totdat hy uiteindelik besluit dat dit nie nodig is om haar heeltyd dop te hou nie. Nou het sy weer ingestem om hom te help. 'n Uur later stap sy sleepvoet na die dam. Hugo wag reeds vir haar op 'n opvoustoel en staan vinnig op wanneer hy haar sien nader kom. "Dankie, ek weet jy is besig en ek waardeer dit werklik." Hoekom klink sy woorde so vals? Of is dit nou haar neurose met mans wat intree. Sy loer onderlangs na hom. Vanmiddag lyk hy steeds goed genoeg om te eet. Sy stewige dye is in 'n nouende langbroek geklee en sy skouers lyk ekstra breed onder die dik wolbaadjie wat hy aanhet. Haar oë beweeg na sy gesig en al het hy vanoggend geskeer, is daar reeds 'n donker skaduwee oor sy ken. Al te goed onthou sy hoe die growwigheid teen haar binnebene geskuur het en sy knyp haar bene teen mekaar. Wanneer hulle oë ontmoet, snak sy na haar asem. In dieselfde tyd wat sy hom aangestaar het, het hy haar ook van kop tot tone beskou. Nou, met hulle blikke vasgevang, verdonker syne tot poele wat haar wil

insuig. Al vinniger totdat sy nie meer van die mallemeule van ekstase kan afklim sonder om haarself te beseer nie. Sy bloos en kyk vinnig weg. "Miskien was hierdie nie so goeie idee nie," brom sy onderlangs. "Hoekom nie? Ons is volwassenes wat sekerlik in staat is daartoe om normaal met mekaar te gesels." Regtig? Nou hoekom wil sy net omdraai en weghardloop voordat sy hom begin smeek om haar in sy arms te neem en klaar te maak wat hy gisteraand begin het? Sy hou egter haar gedagtes vir haarself, draai om en tel die stokke op. Sonder seremonie druk sy een in sy hand en stap na die wal toe. Hy kom goed reg en Annelie het nie nodig om een keer met haar lyf aan syne te raak nie. Dit demp egter nie haar verligting wanneer die oefensessie verby is en sy kan gaan stap sonder om in sy teenwoordigheid te wees nie. Die daaropvolgende dae volg dieselfde patroon en hoewel dit makliker word om die paar uur in sy teenwoordigheid deur te bring, is sy tog verlig wanneer die naweek aanbreek en sy ander gaste het om na om te sien. Vrydagmiddag is sy bitter besig met gaste ontvang en wanneer die dames opdaag vir hulle weeklikse boekbespreking, sak sy behaaglik in een van die stoele in die sitkamer neer. Die vuurtjie knetter en kompeteer met die dames se kwetter oor die jongste boek wat hulle moes lees. "Annelie, het jy al die boek gelees?" Madrie se stem dring tot haar deur waar sy heerlik in die vlamme ingestaar het en die wyn geniet. Sy draai haar kop skuins om haar vriendin onder oë te kry en skud haar kop. "Ek is bevrees nie. Hierdie week was daar net eenvoudig nie tyd nie. Maar ek belowe ek sal probeer om dit volgende week te doen." Madrie swaai haar arm deur die lug. "Ek het, en ek kan jou nou al vertel dat jy nie daarvan gaan hou nie. Dis nie juis almal se smaak nie en ek dink ons kan maar aanbeweeg na die volgende een." Die ander twee dames jubel sagkens. Hulle erken ruiterlik dat hulle nie kans gesien het om die boek te lees waar hulle gades dit kon sien nie en sal bitter graag eerder 'n ander boek wil lees, alhoewel hulle aanvanklik die boek baie

geniet het. Die dames besluit op 'n speurverhaal van 'n bekende skrywer en almal is opgewonde om die boek te lees. Hulle betaal Madrie terug vir die aankope en Madrie loer stuitig na Annelie. Geen melding word gemaak van die aankope wat Annelie moes maak die vorige week nie en sy slaak 'n sug van verligting. Wanneer die dames drie ure later vertrek, is Annelie ontspanne van die normale geselskap en die wyn. Sy stap saam met die dames na buite en kyk die verdwynende agterliggies van die motors agterna. Eers as die donker die rooi ogies heeltemal ingesluk het, vou sy haar arms om haar lyf en stap terug na die huis. Hugo is nêrens te sien en Annelie kan haar amper verbeel die week se gebeure het nie plaasgevind nie. Nadat sy die skinkbord met leë koppies na die kombuis gedra het, stap sy ingedagte na haar woonstel. Soos elke aand, maak sy seker al die vensters is op knip en die deure gesluit. In haar woonstel is daar steeds geen teken van Hugo nie, alhoewel sy die stortwater in die gastebadkamer hoor loop. Sy maak vinnig vir haar nog 'n koppie koffie, voordat sy die nuwe boek neem en in haar kamer insluip. Sy maak seker sy sluit die deur agter haar, bad vinnig en klim tussen die lakens in gewapen met die boek. Gou-gou is sy so verdiep in die boek dat die wêreld om haar kan vergaan. Saterdagoggend loer padda-oë vir haar in die spieël. "Dit kom daarvan as mens lê en lees asof jy nie werk het die volgende dag nie," brom sy en vee 'n sliert van haar hare uit haar oë. Met die speurverhaal nog vars in haar gedagtes, het sy in die ure wat sy wel geslaap het, rondgerol en haar hare is een groot koek. Haar oë traan voordat al die knope uitgekam is en haar hare weer stewig en netjies in 'n vlegsel vasgevang is. Sy kies 'n netjiese langbroek met 'n byende trui om aan te rek en druk haar voete in stapskoene. Met die oord vol gaste, sal sy haar agterent moet roer om almal tevrede te stel. Die reuk van gebraaide spek, eiers en ontbytpap sweef uit die kombuis en haar mond water. Gister se middagete is lankal vergete. In die kombuis begroet ’n kakofonie van klanke haar terwyl die kokke skarrel om ontbyt betyds gereed te kry. Ongesiens stap sy weer by die deur uit en begin die tafelplasings nagaan. Annelie is besig om 'n tafelplasing oor te doen en aan 'n kelner te verduidelik waarom dit nie reg is nie, wanneer 'n hand op haar skouer haar byna uit haar vel

laat spring. Sy het nie nodig om om te draai om die identiteit van die persoon vas te stel nie. Hugo se aanraking laat steeds haar lyf wakker word en stuur strome elektrisiteit na elke senuwee eindpunt van haar lyf. "Goeiemôre. Jy is vroeg aan die gang vanoggend." Sy dwing haar hartklop na normaal en bid haar stem klink meer normaal as wat sy voel. "More, ja ons het 'n vol eetsaal vanoggend en die gaste gaan enige oomblik begin opdaag." Hy staan 'n tree weg. "Is daar iets waarmee ek kan help?" Sy skud haar kop. "Nee dankie. Onthou, ten spyte van jou selfopgelegde taak, is jy steeds net 'n gas by ons." Hy ignoreer die onbedekte stekie en stap om die tafel om die ander kant van die tafelplasing presies te pak soos wat sy so pas vir die kelner gewys het. "Ek het jou reeds gesê dat ek nie so ledig kan rondsit nie. Buitendien, as daar so baie mense by die oord is vandag, sal ek moet sorg dat ek heeldag naby is." Hy trek sy skouers op as hy die onuitgesproke vraag in haar oë lees. "Mens weet nooit wanneer iemand besluit dit is die ideale geleentheid om jou by te kom nie." Barend. Sy het heeltemal van hom vergeet in die paar dae wat sake so rustig verloop het. Barend is die enigste rede waarom Hugo hier is maar sy staar haar blind teen die aantrekkingskrag tussen hulle. So al asof hy hierheen gekom het om haar die hof te maak en nie om haar op te pas en 'n voortvlugtige voor te lê nie. Sy knik en gaan aan met haar werk. Wanneer die eetsaal se deure oopmaak is die tafels perfek gedek, die skottels kos op die verwarmers en die kelners op hulle plekke. Met 'n laaste blik na die steeds leë eetsaal, vlug sy na haar kantoor. Sy pak genoeg visstokke op 'n kabinet en sluit die vertoonkas van vlieë oop. Baie van die gaste vergesel net ’n hengelaar en daar is gereeld mense wat die hengelgerei wil huur om te probeer kunsvlieghengel. Haar tafel is netjies en sy sit die kwitansieboeke op die punt daarvan neer sodat enige personeellid die gaste kan help indien sy nie beskikbaar is nie. Tevrede dat alles in orde is, haas sy haar na buite. Ten spyte van die koue is daar reeds verskeie hengelaars op die oewers besig om die forelle te probeer uitlok om aan hulle aas te proe. Haar skoene kners oor die

koue ryp en sy druk haar hande in haar baadjie se sakke. 'n Geluid agter haar laat haar omdraai net om trompop in Hugo vas te loop. Sy arms gaan om haar om te keer dat sy haar balans verloor en vir 'n oomblik verbeel sy haar hou hy haar net te lank teen sy bors vas. "Eendag moet jy my wys watter sjampoe jy gebruik wat jou hare so lekker laat ruik." Annelie se asem stol in haar keel en opgewondenheid bruis deur haar as hy sy neus in haar nek indruk. Met haar hande steeds vasgekeer in haar sakke, staan sy weerloos in sy omhelsing. "Hmm, niks besonders nie." Hy laat haar gaan en stap langs haar in die rigting van die hengelaars. "Hoe is jy so vroeg buite?" Sy trek haar skouers op. "Dis deel van die gasvrou se pligte. Ek wil die gaste gaan ontmoet, hoor of daar klagtes is met die akkommodasie en oor die algemeen net laat weet ek is beskikbaar as daar enige probleme is." "Ek sien." Hulle stap in stilte verder en wanneer Hugo sy hand na haar uithou sodat hy haar teen die steil wal kan ophelp, het sy nie 'n keuse as om van sy aanbod gebruik te maak nie. Selfs deur die handskoene wat albei aanhet, sing die kontak 'n warm pad na haar bors. Bo-op die wal laat hy nie weer haar hand gaan nie en tensy sy die gaste se aandag daarop wil vestig, moet sy die aanraking verdra. Sy kyk onderlangs na hom, maar alhoewel sy mond op 'n vriendelike plooi getrek is, is sy oë ernstig. Sy blik gly oor die hengelaars en die omgewing, so asof hy konstant op die uitkyk is vir iets of iemand wat uit plek lyk. Hulle wag totdat die hengelaar die lyn op die water neersit voordat hulle nader stap. Die man se neus is rooi van die koue, maar sy verwelkoming is vriendelik. Sy stel haarself voor maar voordat sy Hugo aan die man kan voorstel, trek die man sy asem opgewonde in. "Hugo Dreyer. Ek sal jou enige plek herken." Hy steek sy hand entoesiasties na Hugo uit en Hugo het nie 'n ander keuse as om Annelie se hand te los en die aangebode hand te skud nie.

Annelie frons. Hoe sou die man Hugo ken? "Aangename kennis." Hugo klink nie baie ingenome met die man se herkenning van homself nie. Voordat Annelie verder kan wonder, gaan die man opgewonde voort. “Jong, daardie artikel van jou in verlede maand se Flyfisherman was darem insiggewend. Mens kan seker verwag dat ’n Springbok hengelaar net die beste wenke sou gee wanneer so ’n eksklusiewe tydskrif hom nader vir advies.” Die man bring die lyn stadig in terwyl hy geen aandag daaraan skenk nie. Annelie sluk die verontwaardiging wat dwars in haar keel kom lê het, terug. So, Hugo Dreyer is ’n gesoute hengelaar, maar hy verwag van haar om hom touwys te maak. Hoe kon sy dink sy kan hom vertrou? Intussen hou hy haar vir die gek. Of het hy dit gedoen om te toets of sy werklik iets van vlieghengel weet? Ongeag sy motivering, die man het vir haar gejok en daarvan het sy oorgenoeg gehad tydens haar kortstondige huwelik met Barend. Sy was reg om hom te probeer wegstoot. Mans is nie betroubaar nie en hy het dit so pas weer bewys. Dan grinnik sy vir haar eie gedagtes. Van wanneer af oorweeg sy 'n verhouding met die man? Die enigste oorweging wat sy moet hê, is of sy hom gaan gebruik om haar seksuele behoeftes te bevredig. Sy is mos nie in die mark vir 'n langtermynverhouding nie. Hugo trap ongemaklik rond en sy blik vermy hare. Sy trek sy arm oor haar skouers en verlekker haar aan die verbasing wat oor sy gesig flits. Hy het seker gedink sy gaan soos 'n viswyf tekere gaan omdat hy vir haar gejok het. Indien sy wel 'n verhouding gesoek het, sou sy dalk, maar op die oomblik is hy bloot die moontlike middel tot 'n doel. Sy ignoreer die stemmetjie wat in haar agterkop skreeu dat sy besig is met 'n gevaarlike spel waarvan sy geen ondervinding het nie. Sy trek haar skouers agtertoe. Mens kan nie ondervinding opdoen as jy nie iets probeer nie. Almal moet iets die eerste keer beproef. Is die spreekwoord nie hoeka dat mens alles moet probeer en die goeie behou nie? Nou-ja, sy gaan dit probeer. As dit nie vir haar goed werk nie, hoef sy dit mos nie te herhaal nie. Watter skade kan dit tog ook aanrig? Hugo druk haar liggies teen hom vas en Annelie konsentreer weer op die gesprek voor haar.

"Ek is bly as jy dit leersaam kon vind." Hy beduie na die lyn wat steeds op die water lê. "Waarmee vang jy vanoggend?" Die man blom met die aandag wat Hugo aan hom skenk en hy sit die stok op die wal neer om in sy vissak te delf. Uit 'n groen plastiese houertjie haal hy 'n kunsvlieg uit. "Mrs Simpson. Ek het al 'n klompie Woolly Buggers probeer maar die vis is kieskeurig." Hugo knik. "Mrs Simpson is altyd 'n goeie keuse as die ander vlieë nie die vis wil laat opkom nie. Jy kan ook Walkers Killers probeer of White Deaths." Die man knik en Annelie kan sien hoe die notas in die brein vasgeplak word. "Ek sal, baie dankie vir jou raad." Annelie sit haar hand op die man se mou. "Ek moet ongelukkig gaan, maar ek wou darem net kom hoor of alles in orde is en of julle iets nodig het." Die man skud sy kop. "Alles is in orde. Ons kom niks kort nie. Hierdie oord doen voorwaar sy vierster gradering gestand, maar dis ook geen wonder nie. Met so uitstekende hengelaar op die bestuur kan mens nie anders nie." Hugo maak sy mond oop om te protesteer, maar Annelie druk sy arm liggies. "Dit is so. Moenie huiwer om by die kantoor aan te klop as daar iets is wat julle nodig het nie." Hulle groet en stap na die volgende hut. Hugo het nie sy arm om haar weggeneem nie en die pas is maar stadig om beide van hulle te akkommodeer in die smal voetpaadjie. Wanneer hy seker is hulle is buite hoorafstand van die hengelaar, gaan hy staan en draai haar gesig na hom. "Hoekom het jy nie my kop afgebyt nie?" "Moes ek? Jy het seker jou redes waarom jy vir my gejok het. Buitendien ons is niks van mekaar nie en nou hoef ek nie meer smiddae te maak of ek jou iets van vlieghengel kan leer nie." Hugo gaap haar oopmond aan. Dan skud hy sy kop. "Tik my met 'n nat vis onderstebo. Nou het ek ook alles gehoor." Hy neem weer haar hand en hulle stap verder. 'n Uur later het sy haar rondtes

gedoen en niemand het enige klagtes of versoeke nie. Dis nogal ongewoon vir 'n naweek waar al die akkommodasie vol bespreek is. Gewoonlik is daar 'n handvol klagtes van gaste se vrouens wat beter toerusting of akkommodasie verwag het. "Jy het 'n goeie invloed op die gaste. Veral die vrouens het vandag nie eers gedink daaraan om te kla nie. Gewoonlik kla hulle steen en been as ek alleen gaan besoek aflê." Hy lag saggies en die lekkerkry rillings gly weer langs haar ruggraat af. "Miskien moet ek dit meer gereeld doen. Wat sê jy, gaan jy my 'n permanente naweekpos aanbied net om die dames tevrede te hou?" Alhoewel daar 'n vonkel in sy oog is, krap daar tog 'n steeksheid deur Annelie. Vir eers wil sy self uitvind of hy hierdie enkele dame kan tevrede hou. "Dit hang af hoe jy 'n sekere ander dame kan tevrede hou." Sy oë vernou en hy trek haar teen hom vas. "Bedoel jy wat ek dink jy doen?" Annelie se hart klop in haar keel en sy moet al haar moed bymekaarskraap om haar nuutgevonde vrymoedigheid vol te hou. "As jy dink dit beteken dat jy jouself eers moet bewys as talentvol genoeg in die kamer, of waar ook al, dan dink jy reg." "Jy speel met vuur, Annelie." Sy kop sak na hare en vir eens gee sy nie om dat hulle buite staan waar enigiemand hulle kan sien en op hulle kan afkom nie. "Daar is nie omdraai as jy eers besluit het nie." Sy sluk hoorbaar en voel hoe haar oë rek. Kan sy regtig hiermee voortgaan? Sal sy kan hou by haar woord, sonder om kleinkoppie te wil trek wanneer dit op die koop kom? Sy moet net. Sy knik en laat sak haar voorkop teen sy bors. As haar hande liggies bewe ten spyte van haar nuwe brawade, druk sy hulle onder sy dik baadjie in om die warmte van sy lyf te soek. Dan is die flou sonlig weg wanneer hy sy kop laat sak en sy lippe op haar sluit. Daar is niks teer in die soen nie en sy lippe is dwingend op hare. Gee haar 'n voorsmaak van die drif wat sy in hom aanwakker. Opgewonde bangheid stroom

deur haar lyf, maak haar are warm en smelt die koue wat die afgelope jare deur haar gewoed het. Haar vrouwees ontwaak behoorlik en wanneer sy tong toegang tot haar mond eis, gee sy geredelik toe. Hy proe na mint en koffie. Sy tong ontdek al die geheime van haar mond terwyl sy arms haar teen hom vasdruk. Sy wens hulle was op 'n ander plek. ’n Warmer plek waar sy die dik baadjie van sy lyf kan afstroop en haar hande oor sy harde spiere kan laat gly. Dan los hy haar so vinnig dat sy byna struikel. Sy asem jaag in tandem met hare en hulle oë maak beloftes wat later opgeëis gaan word. Afwagting stuur trillings van lekker langs haar ruggraat af. "Ek dink ons moet eerder hierdie gesprek staak totdat ons alleen en meer privaat is." Die skorheid in sy stem rasper oor haar lewendige senu-eindpunte en Annelie sluk om haar droë keel te smeer. Sy trek haar baadjie af al het dit geensins opgeskuif nie en draai haar rug op hom. "Natuurlik." Sonder om verder vir hom te wag stap sy na die hoofhuis en druk die kombuisdeur oop. Dit is nog vroeg en die kombuis is die ene bedrywigheid. Die twee kelners hardloop heen en weer om die borde gevul met ontbyt so gou moontlik by die gaste te kry. Wynand staan voor die bakplaat en roer 'n spul eiers deurmekaar. "More Nig. Is jy klaar met jou rondtes? Die gaste het besluit om almal op dieselfde tyd te kom aansit vir ontbyt en ons kort nog 'n hand met die bediening. Kan jy help?" Sy lag saggies. "More Wynand. Ek kan help, sê wat jy gedoen wil hê." Die volgende uur moet Annelie haar treë rek om die gaste te bedien, skottelgoed van die tafels te verwyder en sy help selfs die opwassers wanneer die krisis te groot raak. Wanneer die laaste gas by die deur uitstap, sak sy moeg neer in een van die eetkamerstoele. 'n Kelner is dadelik by. "Koffie en 'n vol ontbyt, asseblief." "Maak dit twee asseblief." Hugo gaan in die stoel oorkant haar sit en wag dat die kelner wegstap voordat hy haar hand in syne neem op die tafel.

"Gaan dit elke Saterdagoggend so?" "Gelukkig nie. Hierdie is meestal gereserveer vir Sondagoggende, maar ek dink die gerug het versprei dat ons 'n beroemde hengelaar op die perseel het. Hier was tot gaste van die buurplaas wat net kom ontbyt eet het. Daardie twee ou omies wat jou lank besig gehou het?" Hugo knik. "Hulle is die eienaars van die buurplaas en kom nooit hier eet tensy hulle vrouens hulle nie dwing nie. Daardie forelplase is selfsorg en hulle bied nie etes aan nie, so die vrouens bespreek so nou en dan hier as hulle nie lus het vir kosmaak nie. Vanoggend is dit net die ooms, so iemand het geskinder." Hugo lag. "Sjoe maar hulle was omtrent nuuskierig oor my teenwoordigheid hier. Een wou weet of ek net vakansie hou en of ek en jy nou iets aan die gang het en ek hier gaan bly." Hy vryf met sy duim oor die bokant van haar hand. "Ek het nie heeltemal geweet wat om vir hom te sê nie, toe vertel ek hom maar dat ek bietjie kom uitspan het hier en dat jy 'n baie akkommoderende gasvrou is." Annelie wil haar hand uit syne trek, maar hy hou dit net stewiger vas. Sy kyk op en die tergliggies in sy oë laat haar ontspan. Haar mondhoek pluk. "Ja? En wat was die oom se reaksie?" "Hy het my mooi vertel dis hoog tyd dat iemand jou in toom begin hou. Jy raak kwansuis heeltemal te mak vir 'n ongetroude vrou." "Nê, en wat het jy gedink om daaraan te doen?" Hy los haar hand en strek sy bene lank voor hom uit. Sy skuif haar voete om plek te maak, maar hy skuif net weer sy bene sodat hulle bene aanmekaar raak. Die aanraking is so intiem dat Annelie 'n oomblik sprakeloos is en heel vergeet waaroor die gesprek gegaan het. "O, ek het 'n paar idees. Speelgoed is duur, en mens kan dit onmoontlik nie mors nie. Dit is altyd beter en meer pret as mens twee-twee die plesier ontdek wat dit kan bring." 'n Blos skiet na haar wange, maar sy kyk nie weg nie. "En hoe sal jy weet wat om met die speelgoed te maak, meneer die polisieman?" "Ek kan aan heelwat maniere dink wat mens dit kan gebruik. Jy weet ons polisiemanne is gym-manne. Ons is nie so soepel nie en so ’n ekstra

speeldingetjie wanneer jou hande en lyf op ander plekke besig is, kom nogal handig te pas. " Hy knipoog vir haar. "En jy vergeet ek het in die winkel gewerk waar die goed verkoop word. Dis nogal vreemd hoe baie mense jou maar alte graag sal wil vertel waarvoor hulle sekere items gebruik." Haar verbeelding loop met haar weg en Annelie skuif ongemaklik op die stoel rond. Die koue van die oggend het gewyk en in die plek daarvan is 'n hitte wat grens aan 'n volbloed veldbrand in haar are aangesteek. "Ek sien." Sy trek die patroontjies van die tafeldoek na en vermy sy blik. "Moenie nou begin skaam kry nie. Ek het jou gewaarsku dat as jy eers daardie deur oopgemaak het, ons dit nie weer kan toemaak nie. Buitendien, ek het hard probeer om die deur wat reeds effe oop was toe te druk, maar dit is nie maklik nie. Nou, na jou instemming, gaan dit onmoontlik wees." Annelie se brein skel haar in vreemde tale oor die sotheid wat sy aangevang het. Sy kan nie die tipe vrou wees wat net die vleeslike geniet sonder om emosioneel betrokke te raak nie. Maar as sy nie probeer nie gaan sy nie weet nie. Oor tien jaar wanneer sy te oud is om vir enigiemand aantreklik te wees, gaan sy spyt wees omdat sy nie die ondervinding gehad het nie. Het haar ma nie altyd gesê mens moet nie bang wees om jouself te verken nie? Hmm, sy het seker nie bedoel op seksuele gebied nie. Dit was 'n taboe onderwerp in hulle huis en iets wat net tussen 'n getroude man en vrou bespreek is. Hoe sou haar ma hierdie situasie hanteer het? Sou sy ook voor die versoeking geswig het om uit te vind of seks werklik anders is tussen mense wat geen emosionele konneksie het nie? Of was sy tevrede met dit wat sy gekry het of nie gekry het nie? Moet alle moderne vroue steeds met daardie houding grootgemaak word? Dui die feit dat sy vrekbang, maar tog ook opgewonde is oor die vooruitsig om ongekompliseerde seks met 'n relatiewe vreemdeling te hê, nie op 'n verval van morele waardes nie? Of is sy desperaat? Sy sug en 'n moegheid maak hom tuis op haar skouers. Hoe kry ander vrouens dit reg om seks net te geniet vir die plesier van die oomblik en vir haar is dit so emosionele stryd om te laat gaan? Maak sy nie nou van 'n molshoop 'n berg nie? "En daardie sug? Heroorweeg jy jou besluit?"

Het sy? Wil sy van besluit verander ten spyte daarvan dat sy hom vroeër verseker het dat sy nie op haar woord sal teruggaan nie? 'n Sagte laggie ontsnap oor haar lippe wanneer sy besef dat sy nie van plan wil verander nie. Sy sien uit na dit wat hy haar kan aanbied en dalk leer van haar eie lyf. Bang is sy wel, as hy dieselfde houding as Barend het, gaan dit emosioneel vir haar moeilik wees om te hanteer, maar sy is bereid om die kans te waag. "Nee, ek het reeds my woord gegee." Hulle oë ontmoet oor die tafel. "En ek gaan nooit terug op my woord nie." Hy knik en trek sy asem in, maar voordat hy verder kan praat daag die kelner met hulle ontbyt op. Sy wag totdat die kelner weggestap het voordat sy die servet op haar skoot oopvou en haar eetgerei optel. "Genoeg gewigtige sake. Vertel my eerder van jou hengel. Klink my jy is nogal populêr en goed bedrewe in die vlieghengel. Hoe het jy begin?" Tussen die ete deur vertel hy haar van sy ouers se liefde vir die natuur en hoe hy vlieghengel per abuis ontdek het een naweek toe hy saam met 'n klomp kollegas gaan hengel het. "Een van die ouens het gegril vir die aas wat die karp hengelaars aan hulle lyne gesit het. Hy het by die oord gesien daar is kunsvlieë waarmee ander hengelaars die karpe uitgetrek het en summier vir hom van die gerei gaan huur. Hy het erg gesukkel om die ligte kunsvlieg in die water te kry en ek het agtergekom ek het 'n natuurlike aanleg om die water te lees en die vissies te terg om die aas te byt." Hy trek sy skouers op. "Die res soos hulle sê, is geskiedenis." "Jy laat dit so maklik klink. Daar is baie hengelaars wat hier aankom en na jare se vlieghengel steeds sukkel om net die vlieg in die water te kry, wat te sê nog korrek te plaas." "Vlieghengel is baie soos speurwerk. Jy moet aandag aan die klein detail gee om suksesvol te wees. Dit help ook om leidrade te kan ontrafel." "Leidrade? Hoe bring jy dit by vlieghengel?" "As mens aandag skenk aan die vloei van die water, die tipe strukture, die tye van die dag en watter insekte op en in die water is , kan jy gou agterkom waarvoor die ou vissies gaan lus kry."

Sy grinnik. "So jy gebruik jou speurdersneus sommer vir baie dinge in jou lewe?" "Hmm, jy sal uitvind dat die aandag wat 'n speurder aan klein detail kan gee, nogal verrassende gevolge kan hê." En hier is hulle weer terug by die rede vir haar ongemak op die stoel. Sy kan haar nie voorstel wat hy daarmee in die sensuele of seksuele gebied bedoel nie, maar sy kan nie wag om uit te vind nie. Instink vertel haar dat sy wel aangenaam verras gaan wees. Sy hoop in elk geval dit sal aangenaam wees. Die alternatief is net te erg om te oorweeg. Ag kom nou, Annelie, raas sy met haarself. Jy is baie jare ouer, en meer volwasse. Bowenal het jy hierdie besluit self geneem. "Jy sal maar moet bewys jy kan lewer wat jou woorde beloof." "O, ek sal. Wat het jy vir die res van die dag op die agenda?" Sy sluk eers die laaste van haar spek af voordat sy antwoord. "Daar is 'n paar eposse wat beantwoord moet word en dan moet ek beskikbaar wees indien een van die gaste iets benodig." Hy frons. "Is jy die hele naweek tot die beskikking van jou gaste of het jy vasgestelde kantoorure?" "Nee, daar is nie vasgestelde ure nie. Die gaste kan ter enige tyd aanklop om hulp." "En hoe dikwels gebeur dit?" "Nie gereeld nie. Gewoonlik wag die gaste tot etenstyd om goed wat hulle hinder te kom bespreek. Tensy daar werklik 'n groot krisis is, is die dae op 'n naweek gewoonlik rustig." Sy tel die koppie op om ’n slukkie van die koffie te neem. "Sjoe, ek is bly. Vir 'n oomblik het ek gedink ek sal moet wag tot na donker om daardie speelgoed in jou kamer uit te toets." Die koffie stort oor die rand van die koppie. "Dis skaars tienuur." Hy trek sy skouers op. "En? Hoekom dink mense altyd seks is op sy lekkerste wanneer dit donker is? Daar is niks fout met seks wanneer die partye dit nodig

het nie en op hierdie stadium dink ek ons het albei bietjie verligting nodig. Buitendien, ek hou daarvan om behoorlik te sien wat ek doen en wat ek eet."

Hoofstuk 10

Die koppie kletter op die piering as Annelie se vingers weier om behoorlik te werk. Dis te gou. Sy het tyd nodig om aan die gedagte gewoond te raak. Haar besluit was gegrond op die veronderstelling dat sy tot vanaand het om haarself voor te berei op die aanslag wat hy op haar sinne gaan maak. Nee, sy kan nie nou nie. "Moenie vir my sê jy wil nou kleinkoppie trek nie? Ek dog jy gaan nooit terug op jou woord nie." Is haar gedagtes dan so maklik leesbaar? Staan haar verskrikking op haar gesig geteken? Of waag hy 'n raaiskoot omdat sy amper die koppie laat val het? "Ek dink net nie dit is so goeie idee om dit nou te doen nie. Dit klink so klinies. So beplan." "Ek verseker jou daar is niks klinies aan liefde maak nie." Liefde maak. Dit klink romanties, maar dis nie wat hulle beplan nie. Wat hulle beplan is blote seks. "Liefde het niks met seks te doen nie." Hy vou sy servet netjies op en druk dit onder die bord in. "Seks, liefde maak, omgang, wat is die verskil? Die uiteinde is tog dieselfde." Sy skud haar kop. "Nee, liefde maak veronderstel die partye is emosioneel bymekaar betrokke en het 'n belang by die ander se lewe. Seks is bloot 'n liggaamsfunksie." "Hemel , maar jy is omtrent sinies daaroor. Natuurlik is seks meer as net 'n liggaamsfunksie. Dis die kulminasie van die wedersydse aantrekkingskrag tussen twee persone. Daar sal altyd 'n mate van emosie betrokke wees, ongeag hoe jy daarna kyk. Ek hoop nie jy dink dit gaan net 'n kliniese eksperiment wees nie." "Hoekom nie? Hierdie aantrekkingskrag tussen ons het niks met liefde of selfs vriendskap te doen nie. Bowenal beskou jy my steeds as 'n verdagte in die ontsnapping van Barend. Hoe kan dit enigsins iets anders wees as net 'n verligting van drange wat dreig om buite beheer te raak?"

"Is dit hoe jy dit sien?" Sy knik. Hoe het die gesprek so sywaardse wending geneem? Sy wat haar eie standpunt verkrag om haarself te oortuig dat haar hart nie in die vergelyking hoef te wees om seks te geniet nie? Wie probeer sy oortuig? Hom of haarself? Sy oë vernou, maar hy antwoord nie dadelik nie. Eers wanneer die kelner die vuil borde en koppies weggeneem het, druk hy op die tafel en staan op. "Sien jou oor dertig minute in jou woonstel. Moenie laat wees nie. Die dag is reeds halfpad verby en ons het baie om te vermag voor jy jou eksperiment kan afsluit." Die rilling wat langs haar rug afhardloop het niks te doen met die luste van die lyf nie maar alles met vrees. Wat het sy gedoen? Watter ongedierte het sy wakker gemaak? Hoe gaan sy hier uitkom? Sy kyk hom agterna waar hy met besliste treë by die eetkamer uitstap in die rigting van die kombuis. Wanneer die swaaideure agter hom toeklap, sak sy terug in die stoel. Sy kan nie nou omdraai nie. Nie na haar simpel lesing wat sy hom gegee het oor die verskil tussen blote seks en liefde maak nie. Iewers het haar argument verwronge geraak en het sy haar verstrengel in haar eie woorde. Jy wou mos weet hoe dit voel om sonder emosie seks te hê? Hy gaan bloot jou wens bewaarheid, koggel die stemmetjie van redelikheid in haar agterkop. Vir 'n oomblik oorweeg sy dit om in haar bakkie te spring en na haar vriendin toe te ry, sonder om hom daarvan te sê, maar hy sal haar sonder twyfel volg en nog vind ook. Nee, sy sal hierdie saak moet deurvoer. Wynand se lag bulder deur die kombuis en dra tot in die eetkamer. Iemand klap die ander op die skouer en al kan sy nie die woorde uitmaak nie, klink die gesprek heel jolig. Hoe kan die man so jolig wees terwyl sy een bondel senuwees is? Dertig minute. Sy kyk op haar horlosie. Nee, vyf en twintig minute. Sy sug en stap na haar kantoor. Nadat die rekenaar aangeskakel is, kyk sy die epos program stukkend maar daar is geen eposse wat antwoorde verg nie. Daardie verskoning is haar ook ontneem. Sy klap die skootrekenaar se skerm toe en stap op en af in die kantoor. Wat doen mens ter voorbereiding vir so seks-sessie? Moet sy nagklere gaan aantrek? Gelukkig het sy gisteraand haar beenhare geskeer. Wat

verwag hy van haar? Onsekerheid dryf haar by die deur uit en sy sluip in haar woonstel in. Stilte heers in die vertrekke en sy stap dankbaar na die slaapkamer. Sy skakel die verwarmer en die warmkombers aan. Die lug is koel en sy wil nie haar hart weerspieël hê in die temperatuur van die kamer nie. Hart? Wat die hoenders het haar hart met die hele petalje te doen? Sy wil haar lyflike behoeftes bevredig. Sy het mos reeds besluit sy het nie 'n man in haar lewe nodig nie. Geen emosionele betrokkenheid nie. Sy hou van die mens wat hy is, al vertrou hulle mekaar nie. En sy wil sy lyf op en in hare voel. Dis mos genoeg. Of is dit? "Ag nee man, moet nou nie weer begin nie," brom sy onderlangs vir haarself. Sy pluk haar hangkas oop en staar na die inhoud voordat sy haar tong klik en die kas weer toedruk. Sy sal nie iets spesiaal probeer doen nie. Dis mos net seks. Niks meer nie en niks minder nie. 'n Blik op haar horlosie vertel haar sy het nog tien minute voor die afgesproke tyd en sy rek haar treë om uit die woonstel te kom. Vrouens kan mos maar bietjie laat wees. Sy het lug nodig. Vars lug in haar longe om bietjie suurstof na haar benewelde brein te dra. Buite knyp die lug aan haar longe en sy asem dit diep in terwyl sy na die bankie in die tuin stap. Sy sal net so paar minute hier sit om haar gedagtes stil te kry. Sy kan hierdie doen. As sy haar eie gastehuis kan bestuur na die aftakeling wat Barend haar aangedoen het, kan sy hierdie soos 'n volwassene hanteer. Die ontbyt wat sy 'n paar minute tevore genuttig het dreig om in haar keel terug te stoot. Sy het nou al hierdie onderwerp holrug gery en genoeg is genoeg. Het sy nie reeds besluit daar is nie negatiewe gevolge aan haar besluit nie? Wat is die ergste wat kan gebeur? Sy kan die seks nie geniet nie en te oordeel aan hulle vorige ontdekkingsreis, is daardie maar 'n skrale moontlikheid. So wat kan nou verkeerd gaan? Niks. Sy strek haar bene voor haar uit en sluit haar oë. Na 'n paar diep asemteue is haar gemoed kalmer en begin sy ontspan. Hemel mens sou sweer sy is 'n tiener maagd soos wat sy in haar gemoed te kere gaan en nie 'n volwasse vrou nie. Twee sterk arms skuif onder haar knieë en haar rug in en sy word sonder seremonie oor sy skouer gegooi. "Sit my neer, jou grotman." Haar vuiste maak geen indruk op Hugo se rug waar

sy koponderstebo hang nie. "Ek het gesê jy moenie laat wees nie en as jy nie wil hoor nie moet jy voel." 'n Klap brand op haar boud en sy stik byna van verontwaardiging. Hoe durf hy haar soos ... soos ... 'n Giggel bars oor haar lippe en sy hou op om haar voete te skop. Hoe snaaks moet dit nie lyk vir iemand wat dalk toevallig toekyk nie. Sy wat skoppende soos 'n sak meel oor sy skouer hang en hy wat met vasberade treë die huis binnestap. Netnou dink haar gaste hy ontvoer haar en bel die polisie. Die giggel gaan oor in 'n histeriese lag. Die polisie. Sal hulle nie pret hê met die hele situasie nie. "Ek's bly jy dink dit is snaaks." Nog 'n hou brand op haar agterstewe en sy skrik haar lag weg. "Dit was seer." Hy vryf liggies oor die plek waar sy hand op haar boud geland het. Die seer word vervang met iets heel anders. Iets wat sy liewers nie 'n naam wil gee nie. Iets wat haar bloed warm deur haar are laat pols. "Nou hou stil." Sy hang soos 'n nat lap oor sy skouer, te bang om weer te beweeg. Hy skop die woonstel se deur met sy voet toe en laat haar sagkens sak totdat haar voete die grond raak. Dan draai hy om en sluit die deur. Sy sluk om die senuagtigheid te verbloem. Wat is sy veronderstel om nou te doen? Moet sy hom gryp en soen? "Jy hoef niks te doen nie. Staan net doodstil en maak jou oë toe." Weer weet hy wat sy dink. Dit beter nie 'n gewoonte raak nie, wil sy vir hom sê, maar sy maak tog haar oë gehoorsaam toe. Sy hoor hom beweeg in die vertrek en dan is sy hande op haar skouers. "Kan ek my oë oopmaak?" "Nee, nog nie. Vertrou my net." Gmpf, dis makliker gesê as gedoen. Dis een aspek waar sy 'n groot probleem

gaan hê. Sy vertrou hom nie. Nie eers so ver as wat sy hom kan sien nie. Hy vra nie daardie tipe vertroue nie, simpel, fluister die stukkie van haar brein wat nog werksaam is. Hy draai haar om en druk haar in die rigting van die tafel. Wanneer die blad onder haar boude druk, neem hy haar gesig tussen sy hande en sy lippe kom warm en teer op hare neer. Vlindersag terg sy tong die hoeke van haar mond voordat hy sy kop lig. “Is jy seker jy kan dit hanteer?” Nee, sy is nie. “Ja.” Hy lig haar ken en sy mond vroetel warm in haar nek, in die sagte plekkie onder haar oor. Sy hande verstrengel in haar hare en die vlegsel ontknoop onder sy behendige vingers. Dan trek hy die lob van haar oor in sy mond en haar lyf tril in afwagting. Haar eie vingers gly deur sy hare, ontdek die donsies in sy nek en kom tot rus op sy skouers. Dan trek hy die rits van haar baadjie stadig af. Elke klik van die staal ritssluiter knal in haar ore. Die baadjie val van haar skouers af terwyl sy lippe hare weer opeis. Die knopies van haar bloes glip deur hulle gaatjies en Hugo druk die pante weg van mekaar voordat sy arms om haar kaal bolyf gly. Sy snak haar asem as die knippie van haar bra losspring en die kledingstuk wegtrek van haar swaar borste. Terwyl sy hande die bloes van haar skouers afdruk, trek sy lippe 'n pad van vuur teen haar keel af, oor die holte waar haar pols wild klop na die bokant van haar borste. Die bloes val op die vloer en Annelie wil haar arms voor haar hou sodat haar bra nie ook kan afval nie, maar dan trek hy sirkels om die vlesige gedeelte van haar borste voordat hy die twee hompies in sy palms toevou. Sonder denke krom sy haar rug om hulle dieper in sy hande te druk. "Hemel, hoe ek dit gaan uithou met sulke perfeksie weet ek nie." Hy maak korte mette van die laaste kledingstuk en sy staan ontbloot voor hom. Sy oë is halfmas van begeerte en Annelie plaas meer van haar gewig op die tafel. Haar bene weier om haar volle gewig te dra. Wanneer sy duim liggies oor die harde bruin punt streel, sug sy. Elektriese strome veroorsaak kortsluitings deur haar hele lyf en drukking bou op in haar diepste vrouwees.

Hy neem die geswelde punt tussen sy voorvinger en duim en draai dit liggies voordat sy mond oor die piek sluit. "Oooo." Sy kop lig op. "Oooo, wat? Nog? Hou op?" Sy gaan sekerlik doodgaan as hy nou ophou. "Nog," fluister sy en trek sy kop nader. Hy gehoorsaam nie dadelik nie en frustrasie wil haar oorweldig. Sy lê terug op die tafel om hom beter toegang te gee en hy lag saggies voordat sy mond weer oor haar bors sluit. Wanneer sy tande liggies oor die puntjie skraap krul haar onderlyf asof vanself in sy rigting. Hy knie haar borste totdat sy dink sy gaan ontplof van die opgeboude spanning in haar lyf. Sy tong dans om die beurt oor die pieke terwyl sy vingers knyp en vryf waar sy tande al harder skraap. Dan gly sy hande om haar lyf en druk hy haar teen hom vas terwyl sy mond hare opsoek. Hierdie keer hou sy nie terug. Sy wil hom proe. Sy manlike geur diep in haar lyf inasem en deel maak van haarself. Hy tel haar van die tafel af en vroetel met die knoop van haar langbroek. Haar hande gaan outomaties na die knoop om hom te help maar hy druk hulle weg. "Geduld. Ek sal." "Jy is te stadig." "Stadig is goed." Van wanneer af? Sy wil hom nou voel en kan nie meer wag nie. Haar lyf gaan aan die brand slaan as sy nie nou verligting kry nie. Dan glip sy hand oor haar heupe en sy vergeet om asem te haal as hy die langbroek en haar broekie gelyk teen haar heupe afstoot. Wanneer sy hande om haar kuite sluit val haar kop vanself agteroor in ekstase. Hy maak korte mette met haar stapskoene en dan staan sy ontbloot voor hom. Niks weggesteek in die donker van die nag nie. Deur die venster trek die sonlig strepies in sy donker hare waar hy voor haar op sy hurke sit. Hy streel stadig oor haar enkels, knie haar kuite, trek sirkels op haar bobene

voordat hulle oor haar heupe beweeg en agter oor haar boude afgly. Dan trek hy haar hard teen hom vas. Sy manlikheid duik haar maag en is brandstof vir die vlam wat reeds warm in haar brand. Sy hande is oral oor haar lyf, ontdek elke kurwe, elke gleuf. Die tafelblad is koud onder haar wanneer hy haar optel en haar voete van die grond lig. "Lê terug." Sy gehoorsaam en sak terug op haar elmboë. Sy hande druk haar bene uitmekaar en vir 'n oomblik voel sy te ontbloot. Te weerloos in haar naaktheid. "Jy weet nie wat jy aan my doen nie." Sy stem is grof in die oggendstilte. Hy soen die agterkant van haar knie. Trek sy mond oor haar bobeen. Al hoër. Al nader. Die kamer het nie genoeg suurstof nie en haar asem stoot hortend oor haar lippe. Haar onderlyf wriemel om sy mond op die regte plek te kry. Sy wil hom hê waar dit klop. Waar die drukking onhoudbaar word, maar Hugo is nie haastig nie. Sy vingers vroetel met haar intiemste lippe sonder om die senuweeknoppie wat smeek om aandag, aan te raak. Sy reik na hom maar hy ontglip haar hande. "My beurt." Sy val terug op die tafel met frustrasie wat deur haar lyf klop. Dan is sy mond op haar, sy tong in haar en lek hy die vroue-trane van haar intiemste lippe gulsig op. Sy wil haar bene toeknyp teen die oorweldigende sensasie maar sy hande hou hulle ferm uitmekaar. Hou haar ontbloot vir sy plesier. Wanneer sy tong die sensitiewe stukkie vel agter haar vroue opening ontdek, kan Annelie die protes nie keer nie. "Ontspan. Onthou dit is net vir die plesier, niks meer nie." 'n Koue rilling trek deur haar, maar word gou vervang met witwarm elektrisiteit wanneer hy 'n vinger in haar ingly. Stadig beweeg hy heen en weer, krom die vinger totdat hy die bondeltjie senuwees raakvat en sy haar onderlyf van die tafel lig. Wanneer sy mond oor haar klitoris sluit terwyl sy vinger die wande van haar kanaal masseer, het Annelie nie meer asem nie. Sy druk onbeskaamd teen sy

hand en wil hom dwing om die ritme te versnel. Sy kreun van teleurstelling as hy sy vinger onttrek, maar snak na haar asem as 'n koue voorwerp sy vinger vervang. Stadig rek hy haar opening totdat die dildo maklik ingly. Eers hou hy die bewegings stadig, toets hy die rekbaarheid van haar kanaal. Wanneer haar eie vloeistowwe meng met die smeermiddel wat hy opgesit het, waag hy dit dieper met elke inskuif slag. Net as sy dink sy kan nie die speelding verder akkommodeer nie, druk hy 'n entjie verder en ontneem die sensasie haar weer van haar asem. Eers wanneer hy seker is die speelding kan nie verder nie, versnel hy geleidelik die tempo. Hy suig haar vergrote klitoris in sy mond en enige rasionele denke vlug. Vinniger, vinniger, harder en harder. Haar spiere trek saam en die drukking in haar vrouwees gee skiet. Plesier onbeskryflik groot warrel deur haar lyf. Niks maak saak nie. Gedagtes neem die wyk en sy gee haarself oor aan die ekstase van blote lyflike verligting. Oor en oor trek haar spiere saam terwyl Hugo steeds die dildo beweeg. Elke beweging verhoog die ekstase totdat sy nie meer krag het om asem te haal nie. Haar vrouwees spuit haar vrug oor sy hand en haar lyf tril. Tyd verloor alle betekenis. Die bewing in haar lyf bedaar en Hugo trek haar in sy arms in, tel haar op en gaan sit met haar op sy skoot op die bank. Sy hande streel oor haar hare terwyl sy lippe hare opsoek. Soos vroeer, is sy lippe teer op hare. Die sagtheid van sy aanraking dwing ongevraagde trane na haar oë en sy knip hulle vinnig om te keer dat dit oorloop en sy 'n gek van haarself maak. Weer. Wat moet die man van haar dink? Hier is sy die toonbeeld van geen belangstelling in mans nie en sy verloor heeltemal beheer wanneer hy aan haar raak. Hy moet dink sy is die grootste huigelaar. "Ek is jammer," fluister sy saggies tussen die vasgeknypte trane deur. Hy druk haar effe weg van hom en lig haar ken. "Jammer waarvoor?" Hy soen haar ooglede, haar wange en uiteindelik rus sy lippe weer op hare. Sy kan hom nie antwoord nie. Hoe sit jy in woorde om dat jy so pas die beste ondervinding van jou leeftyd gehad het, maar dat dit ook jou heel swakste oomblik was. 'n Oomblik waarin jy vergeet het wat jy veronderstel was om te wees, hoe jy veronderstel is om op te tree en vergeet het dat ordentlike vrouens

nie sommer so iets doen nie? "Is jy skaam oor wat nou gebeur het?" Sy knik liggies. "Hoekom?" Sy begrawe haar kop onder sy ken. Hoe gaan sy hom ooit weer in die oë kyk? Hoe gaan sy normaal aangaan asof niks gebeur het nie? "Het jy dan nog nooit voorheen heeltemal in ekstase verval nie?" Sy skud haar kop. "So ..." Hy druk haar nog stywer teen hom vas en streel oor haar rug. "Daar is niks om skaam oor te wees nie. Jy het gedoen wat ander mense as normaal aanvaar." Hoe kan dit normaal wees om so beheer te verloor? Hoe kan sy hom weer vertrou naby haar wanneer sy aanraking haar reduseer tot 'n lappop onder sy beheer? Sê nou net hy het ander planne. Sal sy hom kan keer? Sal sy hom wil keer, vra haar gewete saggies. Sy ril liggies aan die gedagte dat sy nou niks beter is as die vrouens wat sy altyd so veroordeel het omdat hulle nie selfbeheersing het nie. Waar was haar selfbeheersing toe hy haar op die tafel vasgedruk het? Hoe kan sy enigsins iemand anders veroordeel as sy self agter die deur staan? Hugo tel haar van sy skoot af en druk haar in die rigting van die kamer. "Gaan stort gou en trek warm aan. As jy langer hier op my skoot sit mag ek dalk die hele oefening weer herhaal." Annelie laat haar kop sak van skaamte. "Jy het geen bevrediging gekry nie. Hier sit ek en tob omdat ek skaam kry maar ek weet darem genoeg van seks om te weet dat jy nie genoeg kon kry nie. Mans is mos anders as vroue." "Nê, dink jy so? Ek het genoeg gekry en sal oorleef." Hy beduie na die kamer. "Gaan trek vir jou aan voordat jy verkoue kry."

Sy gryp haar klere by die eetkamertafel en draf byna na haar kamer. Eers wanneer sy die deur sag agter haar toedruk, blaas sy haar opgehoue asem uit. Sy gryp skoon onderklere uit die kas en draai die stort se krane oop. Wanneer die water warm om haar stoom en haar toevou in 'n kokon van stoom, druk sy haar palms teen die muur, laat sak haar kop tussen haar arms en laat die trane toe om onbelemmerd te vloei. Sy huil omdat dit so onbeskryflik lekker was, omdat sy so ongelooflik skaam is oor wat sy gedoen het en omdat sy weet, as hy haar weer in sy arms neem, sy hom nie sal kan weier nie. Eers wanneer twee groot hande om haar middel gly besef sy dat sy nie meer alleen in die stort is nie. Hugo trek haar teen sy steeds koue lyf vas. Sy laat toe dat sy hande teer oor haar maag, haar heupe en haar borste streel. Die ie van vroeër ontvlam, maar hierdie keer dwing hy haar nie in 'n rigting nie. Hulle staan lank stil met net hulle hande wat mekaar ontdek en streel. Dan draai sy om in sy arms en hulle lippe vind mekaar. Hy vryf die slierte van haar hare uit haar gesig terwyl haar hande 'n pad vee oor sy maag. Sy druk hom effe weg en sak op haar hurke. Die hare van sy bobene is grof onder haar hande en sy trek die spiere liggies met haar vingers na. Welgevormde kuite weerlê sy aanspraak dat hy 'n kantoorwerker is en die opgewondenheid bou vinniger in haar op wanneer sy die kontoere van sy lyf onder haar palms voel. Hugo snak na sy asem wanneer haar hande oor sy heupe beweeg, streel oor die laer gedeelte van sy maag voordat sy die paadjie volg wat die donker hare van sy naeltjie af maak na sy manlikheid. 'n Manlikheid wat duidelik slaggereed is om die verdagte te arresteer. Eksperimenteel trek sy haar voorvinger oor die satyngladde skag. Hugo snak na sy asem. Aangehits deur sy reaksie laat sy haar vinger laer dwaal tot waar die sagte plooie van sy viriliteit bymekaar gebondel is. Sy weeg hulle gewig in haar hand, draai haar palm liggies en kyk verwonderd hoe sy manlikheid haar aanslag waardeer. "Jy gaan veroorsaak dat ons nie gou uit die stort kan klim nie." Sy hees stem por haar verder aan. Annelie vou haar hande soos in gebed om die harde skag en beweeg dit liggies heen en weer. Hugo sug diep en stut homself teen die stortmuur, so al asof sy bene nie meer die gewig van sy lyf kan dra nie. Bemoedig deur sy reaksie laat sy

haar tong oor die sampioenvorm van die punt gly. "Hmm." Sy glimlag skelm en opgewondenheid bruis deur haar are. Verwonderd besef sy dat sy hom dalk ook 'n mate van die plesier wat hy aan haar gegee het kan besorg. Wanneer sy haar mond oor die gladde punt sluit, kreun Hugo asof in pyn. Sy lig haar oë na sy gesig en verstar. Sy oë is gesluit, sy kop agteroor en in sy nek bult spiere wat sy nog nie voorheen opgemerk het nie. Sy neem die skag dieper in haar mond en draai haar tong om die sensitiewe punt. Hugo se vingers verstrengel in haar hare, dan gee hy die pas aan. Met haar een hand trek sy liggies aan die sakkies wat opgebondel onder sy penis hang. Vinniger en dieper beweeg sy haar mond oor die harde skag. Wanneer hy die ritme wil versnel, sit sy haar tee en skud haar kop liggies terwyl haar tande oor die sagte vel skraap. Sy vingers verslap onmiddellik die drukking op haar agterkop en Annelie wonder of sy dalk te woes aangegaan het. 'n Skramse blik na sy gesig verseker haar dat sy nie 'n fatale fout begaan het nie. Sy sluk hom dieper in, voel hoe die yslike punt teen haar keel druk. Sy verander van ritme. Geleidelik vinniger en dieper. Vinniger, vinniger. Hugo gee 'n kreun en pluk haar regop. Sy vloeistowwe spuit in wit strale teen haar maag, oor haar borste, meng met die lou water van die stort. Sy vingers delf in haar rug in en druk haar stywer teen hom vas. Wanneer sy asemhaling rustiger word, besef sy verwonderd dat haar eie vrouwees klop van opgewondenheid oor die plesier wat sy aan hom verskaf het. "Ons moet ophou die stort gebruik. Die gaste gaan kla die gasvrou gebruik al die water en dan preek sy vir hulle om water te bespaar." Annelie antwoord nie, maar lag verleë. Sy kan nie onthou dat sy ooit al die warm water opgebruik het nie, maar hier doen sy dit sommer twee keer in een week. Sy gryp 'n spons en stort klaar voordat die lou water verander in die ysige bergwater wat uit die koue kraan kom. Teen die tyd wat hulle klaar gebad het is die water ysig en hulle droog vinnig hulle pienk lywe af. Eers wanneer hulle beide ten volle geklee is, keer daar 'n mate van warmte na haar lyf terug. Sy verskuif haar voete. Wat sê jy vir iemand wat julle ooreengekom het net gebruik word vir seksuele verligting? Koffie. Sy sal gaan koffie maak om haar gedagtes en hande besig te hou. As sy

deur die eetkamer stap, sien sy tot haar verligting dat daar geen teken op die tafel oorgebly het van hulle wandaad vroeër nie. Sy ignoreer hom wanneer hy agter haar teen die kosyn leun, alhoewel haar lyf sy teenwoordigheid dadelik registreer. Sy twyfel of hy weer in 'n vertrek sal kan instap sonder dat sy bewus is van sy teenwoordigheid. "Koffie?" vra sy nadat die stilte ongemaklik begin raak. "Asseblief." Hy neem die koppie by haar en stap na die sitkamervenster. Met sy rug na haar kan sy hom onbeskaamd dophou. Hoe kan een man soveel plesier verskaf en so normaal daarna optree. Dit voel asof haar hele wêreld omgekeer is en hy gaan voort asof niks besonders gebeur het nie. Is dit die verskil tussen mans en vroue? Kan mans regtig so maklik afskakel? Of is sy nou die stereotiepe wat alles wil oor-analiseer? "Ek gaan so bietjie die omgewing verken vanmiddag. Sal jy omgee om my te vergesel?" Sy kan nie langer alleen saam met hom wees nie. Dan eerder die veiligheid van haar kantoor, waar sy haar opsies kan oorweeg. Watter opsies? Sy het reeds ingestem om met hom gemeenskap te hê sonder enige verpligtinge wat met 'n verhouding gepaard gaan. Hulle het dit gedoen en daar is niks verder om te oorweeg nie. "Ek sal ongelukkig nie so lank van die kantoor kan wegbly nie. Daar is reeds heelwat ure wat ek nie beskikbaar was vandag nie en ek kan nie die gaste so skaamteloos verwaarloos nie." Hugo draai na haar en sy oë vernou. "Trek jy kop uit?" "Wat bedoel jy? Ons het mos nou die eksperiment gedoen en al was dit lekker, is dit onnodig om dit te herhaal." Hy sit die koppie op die tafeltjie neer en gee twee tree in haar rigting. "Daardie was 'n voorsmakie. Die dag wanneer ons seks het, sal jy onder geen illusie verkeer dat dit wel gebeur het nie." Hy skud sy kop. "Nee, Annelie, ons het nog glad nie ons ooreenkoms afgehandel nie. Nog lank nie."

Sy sluk. "Hoe kan jy dit sê? Wat noem jy dit wat ons vir die afgelope paar uur gedoen het? Dit was seks. Niks meer en niks minder nie." "Nee, dit was voorspel. Ek is nie 'n haastige minnaar nie en daar is nog baie wat jy moet ervaar voordat jy volbloed seks behoorlik kan waardeer." Hy kan nie ernstig wees nie. Sy kan nie 'n herhaling van die middag bekostig nie. Haar lyf en verstand sukkel alreeds om die kaleidoskoop van sensasie van die oggend te verwerk. Wat sal gebeur as hy weer so aanslag op haar sinne maak en sy kan haar die volgende keer nog minder beheer? Nee, dit kan nie. Dit mag nie. Sy wil nie weer so beheer verloor nie. "Vir my was dit so goed soos seks, so ons ooreenkoms is voltooi." "Tsk-tsk, ek het jou nie vir 'n lafaard aangesien nie. En net toe ek dink ek het jou verkeerd opgesom dat jy darem bietjie durf het, wil jy my weer verkeerd bewys." Hoe kan hy so wreed wees? Sy het tyd nodig om hierdie te verwerk. Om vir haarself te besluit of sy steeds die goeie vrou is wat sy al die jare geglo het sy is en of sy verander het in een van die seksslawe wat sy altyd so bejammer het. Nee, hy sal haar moet tyd gee. "Ek is nie 'n lafaard nie, maar volgens my is ons ooreenkoms afgehandel. Ons het albei ons deel nagekom en die transaksie is voltooi." "Dit is nie voltooi nie en ek gaan dit nie daar laat nie. Ek verstaan jy het dalk tyd nodig om hierdie te verwerk so ek sal nie aandring dat jy saamstap nie. Maar wees verseker. Ek is nog lank nie klaar met jou nie, mevrou Verwey. Jy kan nie 'n kind in 'n lekkergoedwinkel loslaat met die opdrag dat hy net aan die snuisterye mag vat nie, maar niks mag eet nie. Jy behoort van beter te weet." Sonder om te wag op haar antwoord stap hy na die deur. Voordat hy die deur toetrek draai hy weer na haar. "Moet om hemelsnaam nie alleen op die plaas rondloop nie. Ek sal nie te lank weg wees nie."

Hoofstuk 11

Sy kyk woordeloos hoe sy groot gestalte agter die toe deur verdwyn en sak op die naaste stoel neer. Hoe kan sy hiermee voortgaan? Hoe kan sy nie? Wat het dit aan haar menswees verander dat sy haar met oorgawe aan sy lyflike versoekings toegegee het? Sy skud haar kop. Nee, ordentlike vroue doen nie sulke dinge nie. Ordentlike vrouens wag totdat hulle in 'n verhouding is waar daar wedersydse liefde en respek is voordat hulle hulle lywe so oorgee aan die sensuele plesiere. Sy het hom nie lief nie en alhoewel sy hom respekteer vir die mens wat hy is, kan sy hom steeds nie vertrou nie. Hy het nog geensins aangedui dat hy haar nie meer as 'n verdagte beskou nie. Buitendien die man is nie betroubaar nie. Jy redeneer in sirkels, fluister haar brein vir haar. Die ware rede vir haar ongemak het niks met Hugo te doen nie. Hy kon enige man wees wat vir haar aantreklik is en sy sou dieselfde innerlike stryd gehad het. Die ware kwessie is of sy met haarself kan saamleef indien sy sou verander in 'n sedelose vrou. Sedeloos. Wat sou die betekenis daarvan wees? Het elke mens nie maar sy eie interpretasie van wat sedeloos is nie? Wat vir een persoon aanvaarbaar is, is heeltemal taboe vir 'n ander. Maak dit 'n verskil aan die kern van die goed of sleg wat in elke mens is? Moedeloos spring sy op en stap heen en weer in die vertrek. Hoe gaan sy ooit antwoorde kry as sy nie eers haar eie gedagtes agtermekaar kan kry nie? Is seks inherent sleg? Hoekom? As dit die lyf soveel plesier verskaf, hoe kan dit net sleg wees? Watter verskil maak 'n stukkie papier aan die genietinge van die lyf. "Genoeg." Sy skrik vir haar eie stem in die stilte van die woonstel. Sy moet uit. Gaan stap sodat sy haar kop kan skoonkry. Sy tel haar baadjie van die tafel af op en druk die deur agter haar toe. Sy sal nie ver stap nie. Hugo is reeds omgekrap en sy wil nou ook nie onnodige wrywing veroorsaak nie. Wanneer sy in die paadjie na die eerste gaste suite stap, trek sy die koel lug diep in haar longe. Om haar kwetter 'n paar rooivlerkspreeus opgewonde in die bome en wag geduldig dat daar 'n meevallertjie van die suite se stoep afval. Hulle blinkswart lywe skitter in die namiddag son en wanneer twee mekaar aantree oor 'n stukkie brood, kan sy nie help om te glimlag nie. Hoe ongekompliseerd is hulle lewe nie. Die enigste oorweging wat hulle elke dag het is om te oorleef.

Sy stap verby twee hengelaars wat rustig sommer so sit-sit hengel. Hulle groet vriendelik, maar sy vertoef nie by hulle nie. Die paadjie raak dowwer en Annelie stap stadiger wanneer sy onder die digte skaduwee van die bome instap. Links van haar kabbel 'n stroompie rustig oor die paar maalklippe wat tydens 'n vroeëre vloed daar beland het. Alhoewel sy nog ver is, hoor sy reeds die sagte dreuning van die waterval. Hier en daar moet sy die blare van 'n struik uit die pad druk om in die voetpaadjie te bly. Onder haar voete is die grond klam waar die blaredak die sonlig keer. Stemme klink voor haar op en sy tree versigtig nader totdat sy 'n gesin sien wat die forelle in die stroom probeer terg. "Enige sukses?" Die man lag uit sy maag. "Nee, mevrou. Hierdie ou vissies is heeltemal te slim vir ons gesinnetjie vandag. Ten minste geniet die kinders hulle gate uit." Hy beduie na waar twee seuntjies oopmond na 'n stok-gogga in 'n lae struik staar. Wanneer die gogga stadig beweeg, storm hulle gillend weg net om skoorvoetend weer nader te staan. "Ek is bly hulle geniet dit. Was julle al by die waterval?" "Ja, ons het eerste soontoe gestap. As dit nie so koud was nie, sou ek darem heerlik in die water kon swem." Sy knik. "In die somer, gebruik die gaste dit as swembad, maar jy moet baie braaf wees om dit nou aan te durf. Daardie water kom van bo in die berg en is ysig." Hulle gesels 'n paar minute langer oor die akkommodasie voordat Annelie groet en aanstap. Heeltemal te gou bereik sy die waterval en soos altyd, verstom sy haar in die krag van die water. Selfs in die winter wanneer die reën skaars is, tuimel 'n sterk stroom oor die rotse veertig meter bo die poel. Sy het eendag die fout gemaak om direk onder die straal te gaan staan en was vol bloukolle vir weke. Sy klim versigtig oor die klam rotse totdat sy haar gewone sitplek half agter die gordyn van die waterval bereik. Die platterige klip is koud onder haar bene en sy skuif totdat haar rug teen 'n agterste klip rus. Dan sluit sy haar oë en laat die gedruis van die water toe om haar gemoed stil te maak. Iewers in die bome

kwetter vinke opgewonde en 'n ligte bries roer die herfsblare op die grond. Heeltyd hou die bruising van die water tyd, verskaf dit die agtergrondmusiek vir die natuur se lewe wat stelselmatig harder word. Iewers regs van haar kraak 'n takkie en sy loer gesteurd in daardie rigting. Daar is egter niemand nie en Annelie sluit weer haar oë. Haar gedagtes loop leeg en sy konsentreer om net die geluide van die natuur te hoor. Sy asem die klam mosreuk van die bome om haar diep in en die dag se verwarring en opgehoopte emosie vloei saam met die waterval in die poel onder haar in en spoel in die stroompie weg. Dinge sal hulleself uitsorteer. Solank mens aan ander dinge dink en die probleem vir ’n rukkie ignoreer, kry jou brein self die oplossing wanneer jy dit die minste verwag. Dit is wat sy nou gaan doen. Die probleem van Hugo Dreyer en haar eie seksualiteit ignoreer. Wanneer sy wakker skrik is dit al sterk skemer onder die rotse van die waterval en staan sy styf-styf op. Die gevoeligheid in haar spiere moet te wyte wees aan die lank sit op die koue klippe en sy strek eers haar spiere behaaglik uit voordat sy versigtig teen die klippe afklim en die paadjie terug huis toe volg. Sy verban die gedagte dat die teerheid in haar spiere enigsins aan Hugo se behandeling te wyte kan wees. Sy sal nie aan hom dink nie. Hy is ’n probleem wat sy besluit het sy gaan ignoreer. 'n Takkie kraak agter haar en sy gaan staan stil. Met die ongerepte natuur in hierdie deel van die plaas tref hulle nog gereeld rooikatte en jakkalse hier aan en dit is nou een ontmoeting wat sy liefs wil vermy. Net die geruis van die wind in die blare druis deur haar ore en sy begin weer versigtig aanstap. Wanneer die takkie weer agter haar kraak, lê sy egter rieme neer. Dis die domste ding wat sy seker nog gedoen het omdat haar vlug die jagtersinstink in die dier sal aanwakker, maar sy gaan wragtig nie stilstaan dat hy haar sommer net kan vat nie. Sy is niks of niemand se aandete nie. Na 'n paar tree is dit egter duidelik dat die ding op haar spoor nie viervoetig is nie, maar beslis met twee geskoende voete hardloop en nie eers meer omgee dat sy hom hoor nie. "Sterkte ou maat," fluister sy in die hardloop en draai die krane vol oop. Niemand ken hierdie deel van die plaas beter as sy nie en sy draf gereeld hierlangs. Gou rek sy die afstand tussen haarself en haar agtervolger en sy swenk weg in die woud in. Tensy hy die plek baie goed ken, sal hy nie maklik die

dowwe paadjie wat na die hoofhuis lei opmerk nie. Sy versnel weer haar pas wanneer die aand dreig om die dag se lig heeltemal in te sluk tussen die digte bome. Haar asem jaag wanneer sy die kombuisdeur oopdruk en haar trompop in die groot gestalte van Wynand vasloop. "Whoa, wat gaan aan? Jy weet mos jy mag nie in my kombuis hardloop nie." Annelie buk en rus haar hande op haar knieë terwyl sy haar asem probeer terugkry. Wynand laat val die kapmes in sy hand en die geluid knal deur die kombuis. Annelie ruk regop. "Sluit die deur. Daar is iemand daar buite." "Wie?" Ten spyte van die ongeloof in sy stem gehoorsaam hy tog haar bevel, maar voordat sy hom kan bedank word sy hardhandig teen 'n breë bors vas geruk. "Ek het mooi gevra dat jy nie op jou eie rondloop nie, maar jy kan mos nie opdragte uitvoer nie. Ek is sommer lus en trek jou oor my skoot, maar eers wil ek weet wie agter jou aan is en waar jy was." Hugo se stem bulder deur die kombuis en potdeksels stol bokant kastrolle, lepels verstar in die middel van 'n roer en 'n stilte sak oor die kombuis neer. Annelie druk hom vererg weg. "Ek het nie gesien wie dit was nie, maar ek dink ek het hom al voor die woud afgeskud.” "Waar was jy presies?" Sy trek haar skouers agteroor en probeer die miltsteek in haar sy ignoreer. "By die waterval." "Watter waterval?" Sy gluur hom aan. "Hier is net een." Hy skud haar aan die skouers. "Het jy wragtig meer as tien kilometer ver alleen geloop?"

Sy wikkel haar skouers onder sy hande uit en draai na Wynand. Sy het nou net mooi genoeg van sy baasspelerigheid gehad. "Hierdie bly nog my eiendom en ek is nie bewus daarvan dat ek 'n gevangene is nie. Wynand, maak asseblief seker die alarms is vanaand aangeskakel en skakel maar die ligte om die lapa en die ander spreiligte ook aan. As hier booswigte in die omgewing is wil ek dit nie te maklik maak vir hulle om weer voorraad weg te dra nie." As sy omdraai, is Hugo weg. Sy stap ken in die lug by die kombuispersoneel verby en ignoreer hulle verbaasde gesigte. Haar bewende hande druk sy in haar baadjie se sakke en haar tree is afgemeet as sy in die gang afstap. Al wat sy nou wil doen is om die veiligheid van haar woonstel te bereik, die deur te sluit en in 'n warm bad gaan lê. Die mans kan self hulle heil uitwerk vanaand en as daar 'n krisis is, moet Wynand maar instaan. Sy gaan nou slaap. Alleen. In haar kamer draai sy die sleutel in die slot en stroop haar natgeswete klere van haar af. Haar lyf is ene bewerasie en op haar kuit is 'n lelike krapmerk waar los takke haar gehaak het terwyl sy gehardloop het. Sy vee die skraap af met 'n watte gedoop in alkohol en sak dan in 'n stomende skuimbad weg. Sy kan netsowel vanaand aan haar boekhouding werk. Van slaap is daar geen sprake nie. Nie na die oggend se gebeure en nou weer vanmiddag se ongenooide gas nie. Heerlik warm en meer ontspanne klim sy 'n halfuur later uit die bad en trek sommer haar nagklere aan. Sy trek haar skootrekenaar nader en kort voor lank is sy verdiep in die bestellings vir die volgende week en in die beplanning vir uitbreiding van die oord. "Hier is vir jou koffie." Die skootrekenaar trek in 'n boog van haar skoot af as sy aan die ander kant van die bed uitspring en sy probeer nie eers die gil wat oor haar lippe storm keer nie. Hugo staan met ’n onskuldige gesig langs die bed met 'n stomende koppie in sy hand. "Hoe het jy ingekom? Ek het self die deur gesluit." Hy trek sy skouers op en sit die koppie op die bedkassie neer. "Dit moet 'n

bleddie goeie slot wees om my te keer as ek wil inkom. Terloops, dit gaan ook nie veel help as dit wel Barend is wat jy by die waterval raakgeloop het nie. Ons het dieselfde opleiding ontvang." "Watter opleiding? Om in mense se huise in te breek? Is julle nie veronderstel om mense te beskerm nie?" Sy beweeg om die bed, versigtig om nie binne reikafstand van sy hande te kom nie. Sy is nog glad nie oortuig hy is nie die een wat agter haar aan was nie. "Buitendien waar was jy die hele middag?" Hy smaal. "Bietjie laat om nou daaraan te dink, is dit nie?" Hy gaan sit op die rand van die bed. "Nee dit is nie. Jy het nie lank na my in die kombuis ingekom nie." Hy staar haar peinsend aan. "En jy dink ek sal so laag daal om jou die skrik op die lyf te jaag net omdat jy jou nie aan my versoeke steur nie?" Sy trek haar skouers op. Die moontlikheid het nie regtig by haar opgekom voordat hy so ongenooid in haar kamer ingekom het nie en sy glo ook nie werklik hy sal so gemeen wees nie, maar sy het nou die vraag gevra en kan nie nou haar woorde terugtrek nie. Hugo staan stug van die bed af op. "Lekker slaap Annelie. Ek sal sorg dat jy nie vir die res van die aand gesteur word nie." Die toe klik van die deur agter sy groot lyf het die klank van finaliteit. Hoekom het hy homself nie verdedig nie. En waarom was sy tog so mislik met hom? Hy het probeer goed doen en sy behandel hom asof hy die grootste drek op die plaas is. Sy maak haar gewete stil. Hugo is 'n volwasse man wat moes besef waarvoor hy hom inlaat toe hy ongenooid op die plaas aangekom het omdat hy gedink het dat sy steeds iets met Barend te doen het. Versigtig trek sy die rekenaar nader en slaak 'n sug van verligting om te sien die ding het nie ernstige skade met die rol opgedoen nie. Hoe hard sy ook probeer, kan sy nie verder op die werk konsentreer nie. Na 'n uur gee sy moed op en skakel die rekenaar af.

Haar maag grom en sy druk haar oor teen die deur. Die woonstel is stil. Miskien het sy iets in haar eie kombuis wat sy kan aanmekaarslaan vir aandete. Sy sien nie nou kans om eetsaal toe te stap nie. Alhoewel daar nie veel gaste sal wees nie, is sy nie nou lus om aan te trek nie. Sy knoop haar japon toe en stap stilletjies na die kombuis. Die yskas lewer nie veel van waarde op nie en aangesien sy nie vanmiddag vir Wynand gevra het nie, het sy ook nie 'n varsgebakte broodjie in die blik nie. Sy loer in die koskaste, maar al wat daar is is 'n blikkie gerookte mossels en broodsmeer. Die brood in die broodblik voel nie te oud nie en sy druk twee snytjies in die broodrooster voor dat sy die blikkie mossels oopsny. Gewapen met die roosterbrood, mossels en 'n vars koppie koffie, bereik sy haar kamer sonder voorval. Eers oorweeg sy dit om die deur weer te sluit, maar besluit daarteen. Wat help dit ook as mense dit so maklik kan oopmaak. Sy gaan haarself net in die voet skiet as syself vinnig by die deur moet uitkom. Dit is baie later wat sy aan die slaap raak. Haar eerste gewaarwording is dat sy heerlik knus teen 'n warm lyf lê. Sy kruip dieper in voordat die besef van nog iemand in haar bed haar verskrik laat opspring. Hugo slaap rustig op sy sy. Die normaalweg streng gesig ontspanne. Hoe kon hy by haar in die bed klim sonder dat sy dit eers agterkom? Het sy so diep geslaap? Sy skrik as sy besef sy bruin oë kyk spottend in hare. "More. Hoop jy het beter geslaap as ek. Hemel, wat is dit met julle vroumense wat so in mens probeer inklim. Jy het mos 'n elektriese kombers, maar nee, julle hou dit eerder af en kruip onder die ander mens by jou in die bed in vir hitte. Ek moes heelnag keer of ek lê jou dood." "Wat soek jy hier?" Hy frons gemaak verward. "Hier? Ek het hier geslaap. Wat anders?" "Man, jy weet wat ek bedoel. Hoekom het jy hier geslaap? Laaste wat ek gekyk het het jy 'n baie toereikende gastekamer waarin jy kon slaap." Hy klik sy tong. "So ongasvry. Dis makliker om hier te slaap as in die sitkamer. Die gastekamer is te ver en ek gaan nie hoor as hier iets by jou gebeur nie."

"O." Hy rol op sy rug en vou sy hande agter sy kop in. "Wees nou 'n goeie gasvrou en maak gou vir ons koffie toe." Sy wip haar om en storm in die badkamer in. Dis maklik vir haar brein om te se sy moet die probleem van Hugo en haar libido ignoreer, maar haar lyf het nog glad nie die boodskap gekry nie. Buitendien hoe ignoreer jy iets wat die heeltyd onder jou voete is? Na sy haar gesig geskrop het met koue water voel sy meer na haarself. Haar mond het 'n bitter smaak en sy borsel sommer twee keer tande, maar die smaak wil nie wyk nie. Was die mossels af? Sy hoop nie so nie. Sy was al siek genoeg van nie te vars seekos nie en sy sien sowaar nie kans vir 'n herhaling nie. Die kamer is verlate en sy trek vinnig aan. Haar nagklere is nie uitlokkend nie, maar dis heeltemal te dun om haar teen Hugo se sjarme te beskerm. 'n Klop aan die deur laat haar verstar waar sy die baadjie toerits. Nou klop hy. Hoe gerieflik. "Ek weet nie hoekom jy nog die moeite doen om te klop nie, want jy kom in elk geval in net wanneer jy wil." "Sjoe Nig, maar jy is omgeklits vanoggend. Hugo is reg. Jy kort 'n behoorlike ontbyt om jou humeur weer in die regte rat te kry." Sy wil haar eers vererg maar die reuk van die kos onder die blink skottels laat haar maag grom. "Jy red my lewe. En nee ek is nie humeurig vanoggend nie. My kop voel wollerig en my mond het 'n vrot bitter smaak wat nie eers die beste tandepasta gaan uitkry nie." Wynand se oë vernou. "Het jy 'n slaappil gedrink gisteraand?" "Nee man, jy weet ek drink nie die goed nie." "Wel ou Nig, daardie simptome is presies hoe ek voel as ek een van Grace se pilletjies gedrink het." Hy retireer by die kamerdeur uit. "Ek sit jou kos op die eetkamer tafel neer." "Nee."

"Huh? Hoekom nie daar nie?" Wat antwoord sy hom? Buitendien is sy nou heeltemal simpel. "Skuus, ek is nog deurmekaar. Dankie dit sal gaaf wees." "Ek moet hol. Geniet die ontbyt." Sy waai terug voor hy by die voordeur uitgaan en sak in die stoel voor die skinkbord neer. Flitse van die vorige dag dreig om haar eetlus te bederf, maar sy onderdruk dit. Dit is net 'n eetkamer tafel. Niks meer nie en niks minder nie. Net soos wat hulle gister gedoen het seks was. Niks meer nie en niks minder nie. Behalwe volgens Hugo was dit nie seks nie. Net voorspel. Wat beskou hy as seks as gister se kaperjolle net voorspel was? Wil sy weet? Haar lyf sal nie nog so skok kan oorleef nie en sy is nogal lief vir die liggaam wat sy het. Dis hare en hare alleen. Die absurdheid van haar gedagtes laat haar uitbars van die lag. Wie sê hy wil enigsins na die episodes van gister nog enigiets met haar te doen hê? Buitendien, sy is mos mooi groot en kan haar eie besluite neem. Niemand sal haar ooit weer dwing om iets te doen wat sy nie wil nie. Sy is steeds aan die giggel wanneer Hugo by die deur instap. "Ek is bly om te sien die ontbyt het die gewenste uitwerking gehad. Mens voel altyd beter as jy iets in jou maag het nadat jy 'n slaappil gedrink het." "Ek het nie 'n slaappil gedrink nie. Ek was seker maar oormoeg daarom het ek so vas geslaap." Hy skud sy kop. "Ek het 'n slaappil in jou koffie gesit maar jy het die gestel van 'n os en daardie bleddie ding het eers ure nadat dit moes, begin werk. Ek het naderhand gedink ek sal jou met 'n plank moet uitslaan om te verseker dat jy rus kry." Sy gaap hom aan. Net as sy dink sy kan die man enigiets vergewe doen hy weer iets wat maak dat sy hom met die grootste liefde vir al die rooitkatte in die omgewing sal aanbied as aandete. "Hoekom voer jy my slaappille. Dis mos teen die wet. Wat het jy gedoen as ek

allergies is vir die goed?" "Ek weet jy is nie. My huiswerk is gedoen. Ek weet watter pille jy gereeld drink en dat ek apteek toe moet ry vir kondome omdat jy nie op die pil is nie en dat jy behalwe 'n Panado nou en dan geen ander medisyne neem nie." Haar mond gaan oop om hom te antwoord, maar geen geluid kom uit nie. Die vermetelheid van die man. Hy het seker deur haar onderklere ook gegaan. "En voor jy wonder, ek weet presies wat waar in al jou kaste is, in die kombuis se kaste, in die hele gebou se kaste." Hy trek sy vingers deur sy hare. "Dis my werk Annelie. Ek moet weet." As sy nie 'n opgevoede dame was nie het sy hom presies vertel wat sy van sy indringing dink, maar ordentlikheid noop haar om haar lippe styf opmekaar te knyp. Sy stoot die skinkbord weg, plaas die deksels op die half-geëte kos en staan op. "Ek gaan my rondtes doen. Jy is welkom om saam te kom, maar ek gaan jou nie vermaak nie." Voordat sy haar kan bedink gaan sy voor hom staan en druk haar wysvinger teen sy bors. "En as jy dit ooit weer waag om my te bedwelm, sal ek jou gaan aangee by die gereg." Hy knik bedees, maar die vonkel in sy oog ontgaan haar nie. Dis goed, laat hy homself maar geniet. Twee kan hierdie speletjie speel. sy het die hele dag om te beplan hoe om hom uit haar lewe te kry. Dis hoog tyd dat haar lewe normaal voortgaan.

Hoofstuk 12

Hulle stap in stilte na die verskillende gaste akkommodasie en hierdie keer sorg Annelie dat sy buite sy bereik bly. Anders as die vorige oggend, is daar weinig mense by die damme. Die manne slaap nog hulle roes af na die vorige aand se kuier terwyl die vrouens probeer om nog ’n paar uur se rus te kry voordat hulle die lang pad terug huis toe aandurf. Hulle is terug by die gastehuis voordat ontbyt klaar bedien is en aangesien sy reeds ontbyt genuttig het, maak Annelie verskoning, neem die boek wat Madrie Vrydag gebring het en gaan sit buite in die sonnetjie. Gou is sy so verdiep in die speurverhaal dat sy van haar omgewing vergeet. Die volgende paar dae volg dieselfde patroon en behalwe dat dit selfs nog stiller is op die oord, gebeur daar niks wat die rus versteur nie. Hugo is die perfekte heer en geen melding word gemaak van hulle ooreenkoms nie. Innerlik bou die frustrasie in Annelie op. Hoe gouer hulle die lug suiwer hoe beter, maar elke keer wanneer sy in daardie rigting praat, verander Hugo die onderwerp. Teen Donderdag is sy dankbaar dat sy na die buurplaas toe moet ry om ekstra forel te gaan aankoop. Ten spyte van die werk op die plaas het sy steeds heeltemal te veel tyd om te dink en voel dit heeltyd of sy op 'n tikkende tydbom sit. Dis sterk skemer wanneer sy terugkeer en Hugo op die stoep aantref. Hy groet vriendelik en bied haar 'n glas wyn aan wat sy dankbaar aanneem. Dit is altyd harde werk om die visse uit te soek en verg konsentrasie om seker te maak sy inspekteer elkeen sodat daar nie siektes in haar damme oorgedra word nie. "Jy is seker goed uitgeput. Wynand vertel my jy is die enigste een wat heeldag by die teeldamme spandeer om seker te maak die gehalte van die forel is uitstekend. Dit moet frustrerend vir die telers wees." Sy knik. "Dit is seker, maar ek kan nie kanse waag nie. Hierdie is nie 'n stokperdjie nie. Die damme is my hoofbron van inkomste en as daar fout kom, kan ek groot skade ly." "Is so. Dis maar altyd beter om eerder seker te maak." Hulle sit nog 'n rukkie in stilte en toe Annelie se wyn klaar is, staan sy op. "Verskoon my, ek wil gou gaan bad. Die visreuk kleef aan mens en net 'n behoorlike skrop kry dit af."

Hy knik en kyk haar agterna wanneer sy die huis binnestap. Terwyl sy onder die sterk straal van die stort staan verwonder sy haar weer aan die gemaklike samesyn wat hulle die week opgebou het. Hugo se kennis van die forelhengelbedryf was van onskatbare waarde en sy voorstelle vir uitbreiding het haar na haar sakrekenaar gryp om haar somme van voor af te maak. Niemand anders kon haar oortuig om met die uitbreiding voort te gaan nie, maar hy het haar weer opgewonde gemaak en laat glo dat uitbreiding tog voordelig vir die plaas kan wees. Sy blaas haar hare met die haardroër droog voordat sy dit weer in 'n stewige vlegsel bind. Die eetsaal is verlate soos gewoonlik gedurende die week en sy druk die swaaideure van die kombuis oop. Haar voete plak aan die vloer vas. Wat gaan hier aan? Voor haar is een van die klein tafeltjies gedek met hulle beste eetgerei. 'n Pienk roos staan kiertsregop in 'n lang vaas en kerslig flikker oor blinkgepoetste kristalglase. Die stoele is oorgetrek met hulle beste pienk stoeloortreksels en langs die tafeltjie staan verskillende geregte en stoom op 'n warmtrollie. Aan die linkerkant teen een van die koskaste, hang ’n pienk aandrok wat sy al vergeet het sy besit. Onder die rok pryk 'n paar spykerhakskoene en 'n deurskynende sakkie met 'n deurtrekkertjie rus op die een skoen se hak. Sy sluk. 'n Groot plakkaat langs die rok trek haar aandag en sy stap nader. Trek aan. Jy het vyftien minute om jou op te dollie. Maak jou hare los. Eers vererg sy haar vir die arrogansie van die man om haar so te beveel, maar opgewondenheid tintel tog deur haar are. Wanneer laas het sy haarself mooigemaak vir 'n man? Of vir haarself? Sy kan nie onthou nie. Dit moes die laaste keer gewees het wat sy die spesifieke rok aangehad het en dit was nog voordat sy en Barend uitmekaar is. Sy weet nie eers of die rok haar meer sal pas nie. Die res van die skrif op die plakkaat is kleiner en sy staan nog nader. Die rok sal pas. Ek maak nie foute met groottes nie. Asof in 'n dwaal haal sy die rok van die kas af, tel die skoene op en stap terug na die woonstel. Watter skade kan dit ook nou doen? Sy is honger en as die man voel sy moet 'n slag mooi lyk, wie is sy om hom te weier. Buitendien, dit sal nogal lekker wees om weer 'n rok aan haar lyf te voel.

Annelie heroorweeg die wysheid van haar besluit wanneer sy aan die rok rem sodat dit meer betaamlik aan haar sit. Sy het inderdaad 'n paar kilogram opgetel sedert sy die rok gekoop het en haar borste dreig om oor die lae hals te stort. Die sagte materiaal om haar bene voel vreemd en sy draai eksperimenteel voor die spieël in die rondte. Die vrou wat na haar terugstaar is 'n vreemdeling. Alhoewel haar grimering lig aangewend is, is dit steeds meer as wat sy gewoonlik aanwend. Die pienk hoëhakskoene staan beskuldigend voor die kas. Sy tel een skoen op en draai dit in haar hand. Wanneer die lig op die blinkleer weerkaats, trek sy haar asem in en gaan sit op die punt van die bed. Hierdie is meer as bloot skoene. Alles aan die snit, tot die hartvormige opening vir haar tone, maak beloftes van ie. As sy hierdie skoene aantrek, is daar nie omdraai nie. Gee sy toestemming dat Hugo haar mag verlei. Verkondig sy dat sy in die mark is vir ’n speelse aandjie van erotiese plesier. Bevestig sy dat sy tog ook speelgoed nodig het in haar lewe. Is sy werklik gereed om haar liggaam aan te bied aan ’n man wat sy minder as drie weke ken? Gaan sy in staat wees om net haar liggaam aan te bied en haar hart uit die proses te hou? Sy kon dit vroeër regkry om alle emosies teenoor hom te verban, maar die intiemste binding het nie plaasgevind nie. Sy tel haar voet op en glip die skoen aan. Dit pas perfek. Sy het speelgoed nodig en as Hugo dit so gewillig wil aanbied sonder om enige langtermyn verwagtinge te hê, gaan sy hom nie keer nie. Wankelrig kom sy op die spykerhakke orent en draai voor die spieël. Met die skoene lyk haar lang bene eindeloos en laat die spleet in die pienk rok weinig aan die verbeelding oor. Haar hare kartel in ’n blonde waterval teen haar rug af en verberg die lae rug en die feit dat sy nie 'n bra by die rok kan dra nie. Wel, meer kan sy nie aan haar voorkoms doen nie en buitendien is die vyftien minute wat sy gegun is, byna om. Sy trek haar skouers reguit en stap wankelrig in die gang af. Eers wanneer sy die einde van die gang bereik, is sy meer gemaklik op die hoë hakke. Heeltemal op haar gemak is sy egter nie. Daarvoor is die streling van die rok oor haar kaal vel te sensueel. Sy trek haar asem diep in en blaas dit uit voordat sy die deur van die kombuis weer oopdruk. Vir 'n tweede keer skok sy tot stilstand. Hugo staan agter die een stoel met sy oë

smeulend op haar. Geklee in ’n donker aandpak wat sy skouers nog breër laat vertoon, ’n wit hemp en donker das, veroorsaak sy beeld dat haar hart ’n paar slae oorslaan. Vasgenael wag sy terwyl hy na haar aangestap kom en sy arm na haar hou. "Kan ek u vergesel na u tafel, o skone dame?" Sy giggel en gly haar hand deur sy gebuigde arm. "Seker, o galante heer." Hy trek die stoel vir haar uit en wanneer hy oorkant haar plaasneem, is sy oë onleesbaar. "Het jy enige idee hoe begeerlik jy in daardie rok lyk? Hoe gaan ek die aand deurbring sonder om aan jou te vat?” Annelie bloos onder sy kompliment en haar vroulikheid blom. Watter skade kan so bietjie flirtasie nou ook aanrig. "Dankie, jy lyk darem self heel aantreklik in daardie pak." Sy waai haar hand oor die tafel. "Waarvoor is die?" "Mag 'n man nie bietjie romanties raak nie? Ons het die heel week hard gewerk en môre daag daar weer 'n trop gaste op wat vermaak moet word. Ek het gedink 'n grootmens-aandjie is nie te versmaai nie." "Hmm, ek kan nie fout vind met jou redenasie nie. 'n Grootmens aandjie is heel in die haak solank dit 'n aandete insluit. Ek is doodhonger." Hy lag sag. "Ek ook, maar ek vermoed ons monde water vir verskillende disse." Sy ignoreer die innuendo in sy woorde en hou haar onskuldig. "Wil jy vir my vertel dat jy alreeds moeg is vir Wynand se heerlike etes?" "Glad nie. So verwaand sal ek nooit wees nie. Die man is 'n meester in die kombuis en hoe hy kophou met alles wat elke dag gedoen moet word, gaan my verstand te bowe." Hy skud sy kop. "Nee, my aptyt is vanaand belustig vir dinge anders as kos." "O." Sy kyk vinnig weg en staar na die kostrollie. "Sal ek vir ons opdien?" "Nee, sit jy rustig. Vanaand is dit my beurt om jou te bederf." Nadat die kos ingeskep is en hulle elk met 'n glasie wyn in die hand sit, vou sy vingers om hare op die tafel. "Laat ons drink op Barend se spoedige arrestasie

sodat ons lewens weer na normaal kan terugkeer." Annelie onderdruk die wanklank wat sy woorde in haar hart aanwakker. Dit is mos dieselfde as waarvoor sy die hele week al wens, so hoekom wil sy nie hê hy moet dieselfde voel nie? Sy lig egter haar glas en klink dit teen syne. Halfpad deur die keurig voorbereide maaltyd, staan Hugo op en verdwyn agter een van die toonbanke. Voordat sy kan vra wat fout is, spoel die klanke van ligte klassieke musiek deur die kombuis. Die perfekte metgesel vir 'n heerlike ete. "Ek weet nie werklik wat jou musieksmaak is nie, maar hierdie maaltyd vra vir 'n bietjie kultuur." Sy knik. "Gelukkig is my musieksmaak so uiteenlopend soos my smaak in leesstof. Enige goeie musiek kan ek waardeer, ongeag die genre." "Jazz?" Sy knik. "Soms. Alhoewel dit nie musiek is waarna ek vir lang tye aanmekaar kan luister nie." Sy neem 'n sluk van haar wyn, "En jy?" "Ek is self nie te erg vol fiemies met musiek nie, maar Afrikaanse musiek en die musiek van die tagtiger jare is my gunstelinge." Sy sit regop in haar stoel. "Wie is jou gunsteling Afrikaanse musikant?" Hy tol die wyn in die glas rond voordat hy haar vraend aankyk. "Hoekom voel dit na 'n gelaaide vraag? Een wat op 'n hittige debat kan uitloop?" "Glad nie. Dis altyd vir my interessant om te weet hoe mense se smaak verskil." Hy kyk haar 'n paar oomblikke agterdogtig aan en glimlag hy. "Goed probeer, maar ek gaan nie in 'n bespreking oor gunsteling kunstenaars betrokke raak nie. Vertel my eerder waarom jy na al die jare nog nie weer iemand in jou lewe het nie." Die wynglas stol halfpad na haar lippe. Hoe kan sy hom enigiets van haarself vertel wanneer sy hulle verhouding, as mens dit so kan noem, so onpersoonlik as moontlik wil hou? Nee, hierdie is taboe. Niks persoonlik nie. Sy dwing die glas na haar lippe om tyd te wen.

"Is dit regtig relevant tot ons ooreenkoms?" "Seker nie, maar ek sal tog graag wil weet." "Hoekom?" Hy haal sy skouers op. "Miskien omdat ek dink ons op die lang duur dalk goeie vriende kan word. Op die oomblik is daar heeltemal te veel bagasie in albei ons lewens om iets meer te wees as blote vriende." Sy lag. "Vriende met byvoordele?" "Dalk." Stilte daal tussen hulle. Nie ongemaklik nie, net stil met die klanke van 'n filharmoniese orkes op die agtergrond. Dan vervolg sy. "Ek het nog nie weer iemand ontmoet wat die drang in my wakker gemaak het om my lewe te deel nie. Op die oomblik is ek heel tevrede om my eie ding op my eie tyd te doen. Na 'n beperkende huwelik was dit bevrydend om te weet ek is slegs vir my eie dade verantwoordelik." Hy frons. "Hoe bedoel jy? Niemand kon jou tog verantwoordelik hou vir dade gepleeg deur ander nie." "Jy het." Sy sit die glas versigtig op die tafel neer en hou haar oë op haar bord. "Ek het ... Ja ek het seker. Maar jy moet toegee dit is darem heel anders. Die omstandighede was baie oortuigend." Sy skud haar kop. "Nee Hugo, jy wou hê ek moet betrokke wees sodat jy my kon arresteer. Is jy nie vandag hier omdat jy steeds nie oortuig is ek het niks met Barend se dinge te doen nie?" Hugo trek sy asem stadig in en dan ontsnap 'n sug oor sy lippe. "Ek wou bitter graag hê jy moet voete van klei hê en betrokke wees by hom, want dan kon ek jou maklik uit my gedagtes weer. Jy is soos 'n skim, nes ek gedink het jy is uiteindelik uit my gestel, sien of hoor ek weer iets wat my herinner aan daardie twee dae van ondervraging. Twee dae wat ek meer as een keer wou halt roep en jou in my arms toevou om te troos. Meer as net troos, terwyl ek geweet het jy is

nie beskikbaar nie. Dis was die onmoontlikste obsessie wat ek nog gehad het en het my eindeloos frustreer." Annelie staar hom woordeloos aan. Sy het seker nie reg gehoor nie. Hugo wou hê sy moet skuldig wees sodat hy van haar kon vergeet. "Wat het ek ooit gedoen dat jy my so graag uit jou gedagtes wou verban?" "Niks besonders nie. Jy was ... is net jy." "O" Hoekom het sy dit nie vier jaar terug al besef nie? Wat laat hom nou bieg? "Hoekom dit nou vir my vertel?" Hy trek sy skouers op. "Ek het geen idee nie, maar ek kan jou verseker ek weet jy het niks met Barend te doen gehad destyds of nou nie. Ek erken ek het hierheen gekom om te kyk of jy hom help, maar ek kon al die tweede dag teruggaan na my eie plek. Dis lekker om hier te wees. Ek hou van jou en wil jou graag beter leer ken. Wat maak jou gelukkig? Wat maak jou hartseer? Wanneer kan jy onbevange lag en huil?" Skrik trek Annelie se keel toe. Dis te veel, te gou. Sy wil nie 'n verhouding hê nie en sy het genoeg vriendinne. Verhoudings is gekompliseerd en sy is nie goed met vriendskappe onderhou nie. "Ek is nie gereed vir meer as net blote vriende nie." "Hoekom nie?" Hoe vertel sy hom van haar eerste liefde sonder om te klink of sy net simpatie soek? Miskien moet sy hom vertel, al die detail. As hy eers weet waartoe sy in staat is, sal hy haar uitlos. Asof ’n damwal breek vertel sy hom van Barend se verskillende persoonlikhede. Van Barend die hoogs aangeskrewe polisiebeampte wat deur sy kollegas gerespekteer was, maar in ’n monster verander het wanneer die voordeur agter hom toegaan. Van die geweld wat elke keer eskaleer het totdat sy so verniel is dat sy ’n week in die hospitaal moes deurbring en die spesialiste van mening is dat sy nooit normaal kinders in die wêreld sal kan bring as gevolg van haar beserings nie. Van hoe sy te skaam was dat iemand uitvind haar huwelik is nie

perfek nie en van haar pa wat haar probeer help het om van Barend te skei. “So jy sien, ek is glad nie in die mark vir ’n verhouding nie." Sy tel die servet van haar skoot af, vou dit op en sit dit netjies langs die bord neer terwyl die trane oor haar wange stroom. Dan stoot sy haar stoel agteruit. "Dankie die ete was heerlik, maar ek dink ek gaan inkruip." Hugo staan dadelik op en trek haar in sy arms in. “Enigeen wat my ken sal jou vertel ek is nie ’n gewelddadige mens nie. Maar jy gaan my nog minder glo as ek jou sê dat ek nou ’n dringende begeerte het om jou eksman net nog een keer voor my te sien staan sodat ek sy tande in sy keel kan inmoker. Net lafaards slaan aan vroue.” Hy streel oor haar hare en laat sy ken op haar voorkop sak. Hulle staan in stilte, styf teen mekaar aangedruk en vir die eerste keer in jare voel Annelie veilig. “Ons gaan nie toelaat dat Barend die aand bederf nie.” Hy lig haar ken met sy wysvinger. “Dans met my?” Sy staan besluiteloos onder sy aanraking. Instink maak haar wys dat sy moet vlug. Dat hy te naby wil kom. Maar die vrou in haar pleit dat 'n paar ies in die kombuis nie skade kan doen nie. Sy knik instemmend want sy vertrou nie haar stem nie. Dan gly sy arms om haar en die growwigheid van sy baadjie skuur teen haar kaal bo-arms. Die klassieke musiek het intussen opgehou en Percy Sledge vertel klaend van die gevolge wanneer 'n man 'n vrou liefhet en hulle wieg op maat van die musiek. Hy druk haar kop teen sy bors vas en rus sy ken op haar kroontjie. Sy arms trek haar stywer teen hom vas en sy sluit haar oë. Haar gemoed kalmeer en sy gee haar oor aan die melankolie van die woorde en wysie. Hulle staan 'n oomblik stil wanneer die musiek ophou totdat die volgende lied begin en dan du hy haar weer voort. Die kerslig flikker terwyl die satyn van die rok oor haar kaal bene gly. Haar borste druk teen die hardheid van sy bolyf en geleidelik reageer die punte op die stimulasie. Miskien was hierdie toe nie so goeie idee nie. Sy probeer uit sy omhelsing stap, maar hy druk haar net stywer vas.

"Net nog 'n rukkie. Wanneer gaan ons weer die geleentheid kry om so rustig na die musiek te luister?" Sy ontspan weer teen hom en gee haar oor aan die musiek. Hy is reg. Sy kan nie eers onthou wanneer laas sy gedans het nie. Nie dat wat hulle doen juis as dans beskryf kan word nie, want hulle verander nie van plek nie en die ritme van die musiek pols stadig deur hulle lywe. Dan is sy vinger onder haar ken en lig hy haar kop op. Hulle oë ontmoet voordat sy lippe op hare neerkom. Die soen is sag en teer terwyl sy hande liggies oor haar kaal rug streel. Anders as die vorige keer vra sy aanraking niks, eis niks. Dit is bloot die teer aanraking van iemand wat fyn porselein vashou en wil koester. 'n Sug ontsnap uit haar keel en sy vly haar meer teen hom aan. Gee haar oor aan die teerheid van die oomblik. Haar gedagtes staan stil en saam met die wieg van hulle lywe op die maat van die stadige musiek ontdek hulle mekaar van voor af. Sonder eise of beloftes. Wanneer die musiek eindig staan hulle nog 'n oomblik voordat hy sy lippe van hare optel en hy sag oor haar hare streel. 'n Knop vorm in haar keel en trane brand weer agter haar ooglede. Hoe kan iets wat so reg voel so verkeerd wees? Hy vang haar hare bymekaar agter haar nek, lig dit op en druk ligte soene op haar kaal nek. Haar ooglede word swaar en sy sak haar kop vorentoe, rus haar voorkop op sy bors terwyl haar hande onder sy baadjie inglip om die hitte van sy lyf onder haar palms te voel. Die volgende lied begin speel, maar nie een van hulle is gewillig om die kokon waarin hulle vasgevang is te verbreek nie. Sy mond dwing weer hoër teen haar nek, oor haar ken totdat hy weer haar lippe opeis. Alhoewel daar meer dringendheid in sy aanraking is, is dit steeds nie genoeg om die teerheid van die oomblik te verbreek nie. Dan tel hy haar op en sit haar op een van die kaste neer. Sy hande gly oor haar skouers, haar arms totdat hy haar hande in syne vasvang. Hulle oë ontmoet en Annelie snak na haar asem. Rou emosie verdonker sy oë, laat haar verdrink in die stille beloftes daarin vervat. Sy verstrengel haar vingers in syne en brand die oomblik in haar geheue vas. Hy laat haar hande gaan en streel oor haar bobene terwyl haar vingers in sy hare verstrengel. Sy het altyd gedink kort hare is grof en dik, maar syne voel soos die

fynste geweefde sy. Haar vingers vroetel in sy nek, boor onder sy kraag in en die bruingebrande vel van sy nek brand haar vingers. Terwyl Celine Dion vra of hulle ooit verlief was, ontdek sy dat aanraking sonder eise selfs meer eroties kan wees as die dwingendste ie wat hulle voorheen gedeel het. Onder die ragfyn materiaal van haar rok stu haar borste vorentoe, die punte hipersensitief vir enige beweging. Hugo vee liggies oor haar bors, sonder om te talm waar spanning geleidelik begin opbou tot onhoubare hoogtes. Dan is sy aanraking weg en sy maak haar oë oop. "Ek beter nou ophou anders gaan ek jou optel, kamer toe dra en wys waarom ek dink jy is die begeerlikste vrou op hierdie planeet." Opwinding bruis deur haar. Opwinding en nog iets wat sy liewer nie 'n naam wil gee nie. Die groot man voor haar se hande bewe as hy aan haar raak. Sy selfversekerdheid is vervang met 'n weerloosheid wat emosie in haar laat opwel. "Hoekom nie?" fluister sy. Hy kyk haar vraend aan. "Jy beter baie seker wees jy is gereed hiervoor, want as ons eers uit die kombuis is, is daar nie meer omdraai nie. Ek is nie 'n engeltjie nie en gaan nie die onafwendbare kan keer as jy later van plan verander nie. Vlees en bloed mans het geen kans om jou te weerstaan nie." Sy kan nie antwoord nie en knik net. Hy skep haar in sy arms op, druk die kombuisdeure met sy heup oop en voordat sy behoorlik tot verhaal kan kom, sit hy haar op die bed in haar kamer neer. Wanneer hy voor die bed kniel rek sy haar nek om te sien wat hy doen, maar hy druk haar terug op die bed. "Ontspan." Sy gehoorsaam sonder teëstribbeling en gee haar oor aan die ekstase van sy hande op haar kaal bene as hy die skoene van haar voete aftrek. Hy masseer elke voet liggies voordat hy die skoen neersit en sy hande teen haar bene laat opgly. By haar knieë talm hy om eers elke bergie en dal met sy mond te ondersoek voordat sy hande onder die materiaal van haar rok inglip en haar dye se kontoere volg.

Haar asem stol in haar keel en die vertrek se suurstofinhoud verminder drasties as sy vingers die dun bandjie van die deurtrekkertjie terg. Sy gryp sy hare en trek sy mond na haar toe. Hulle lippe smelt saam in 'n wedersydse verklaring van die ie wat reeds hoog tussen hulle brand. Sy wil hom voel, haar hande oor sy spiere trek, haar vingers die kontoere van sy spiere laat volg en sy vroetel met die knoop van sy das. Dan is die knoop los en sy trek dit stadig uit die kraag uit. Die knopie van sy hemp veroorsaak minder probleme en as sy haar hande oor sy skouers laat gly om die baadjie af te stoot, trek hy sy asem stadig in. "Weet jy wat jy aan my doen?" Bemagtig deur sy reaksie, laat sy die baadjie op die vloer val voordat sy die knopies van sy hemp een vir een losknoop. Wanneer sy by die bokant van sy langbroek kom, bewe haar vingers te veel om die knopies los te maak en hy pluk die hemp uit sy broek, maak die laaste knope los en skud homself uit die hemp uit. Kaal bolyf pronk hy oor haar. Nee, hy is beslis nie 'n gewone kantoorwerker nie en die wasplank spiere van sy maag trek saam as haar vingers paadjies daaroor trek. Sy trek die ronde hompe van sy skouers na en verwonder haar aan die sterk spier wat in sy nek bult. Haar vingers kom nie eers halfpad om sy bo-arms nie en sy wonder of hy besef hoeveel krag in daardie spiere opgesluit lê. "Mooi was nog nooit lelik nie." Hugo brom iets onhoorbaar en trek haar nader voordat hy haar mond weer in syne vasvang. Sy lippe dwingend op hare, sy asemhaling hortend. Dan trek hy haar op van die bed af, pluk die rok oor haar kop en druk haar terug op die matras. "Ek moet jou nou proe." Sy mond ontdek die holte van haar nek, die punte van haar borste en gly nat teen haar maag af tot onder haar naeltjie. Die bruin punte van haar borste protesteer teen die verlies aan aandag en sy lig haar rug om hulle nader aan hom te bring. "Moenie gulsig wees nie." Dan sluit sy vingers om die punte en Annelie vat vlam. Haar bloed verander in lawa wat reguit na haar vrouwees stroom en haar hele lyf aan die brand steek.

Wanneer hy die puntjies tussen sy vingers rol en liggies knyp wonder sy of mens kan doodgaan van ekstase. Alle gedagtes vlug as sy mond die bokant van haar bene bereik en die hitte van sy mond haar senu-bondeltjie deur die dun materiaal van haar deurtrekkertjie verhit. Hy neem nie sy hande weg nie en trek die deurtrekkertjie met sy tande weg. Die ligte skraap op haar klitoris stuur vuurvonke na haar vrouwees terwyl die aandag aan haar borste haar dye swaar in die bed laat insak. Hy neem sy hande weg en rol die broekie teen haar bene af. Sy lig sonder om te dink haar lyf op sodat hy nie te lank moet sukkel nie. Sy wil sy mond en hande nou op haar hê. Wanneer hy wegstaan van haar af, wil sy huil oor die verlies aan kontak, maar dit neem hom sekondes om sy eie broek uit te trek en in volle manlike glorie voor haar te staan. Haar hande reik uit na hom om hom te omvou, maar hy skud sy kop. "Netnou." Dan is sy hande op haar, in haar en ontdek sy tong elke intieme plekkie van haar lyf. Haar hart tamboer in haar ore, haar asem stoot hortend oor haar lippe en sy wriemel onder sy aanraking. Wanneer sy tande liggies oor haar klitoris skraap voel dit asof haar lyf van die bed optel sonder enige wilsbesluit van haar af. Sy vingers krom in haar warm kanaal en haar vrouwees verwelkom die indringing met 'n vloed van blydskapstrane totdat dit oor sy hand drup. Eers wanneer sy oor die rand van ekstase tuimel en haar vingers wild in sy hare verstrengel, verslap hy sy aanslag op haar lyf. Wanneer haar asemhaling effe na normaal terugkeer, haal hy sy vingers uit en Annelie dwing haar lyf nader aan hom. Die geluid van papier wat skeur dring vaagweg tot haar deur, maar voordat sy verder daaroor kan wonder sluit sy mond oor haar bors en drink hy dorstig aan die nektar van plesier. Haar reeds sensitiewe lyf ontvlam onmiddellik en sy knyp haar bene om sy middel om hom nader te trek. Dan is sy mond op hare en druk sy manlikheid teen haar opening. Haar asem stol in haar keel. Hy is onmoontlik groot, sy gaan hom nie kan akkommodeer nie. Die speelding was nie so groot nie. Met een harde beweging vul hy haar totdat sy nie weet waar sy ophou en hy begin nie. Sekondes lank is hy roerloos, laat hy haar lyf toe om aan sy grootte gewoond te raak. Dan begin hy beweeg en die wêreld hou op bestaan. Niks maak saak behalwe die sensasie

van hom in haar, deel van haar nie. Vinniger, harder en hoër vlieg sy op die vlerke van ekstase totdat sy die aarde verlaat en vryval. Haar vrouwees klop om hom en sy begrawe haar vingers in sy skouers om nie tot niet te gaan nie. Wanneer sy die klopping binne haar voel, werp dit haar weer in die wentelbaan van ekstase in en vryval sy verder. Ure, minute, sekondes later begin die aarde homself weer herstel en rol hy van haar af. Hy rol 'n oomblik weg van haar voordat hy terugdraai, haar teen hom vastrek en die kombers oor hulle trek.

Hoofstuk 13

Die son skreef reeds deur die gordyne as Annelie haar oë die volgende oggend oopmaak. 'n Swaar been pen haar teen die matras vas en oor haar bors kielie die armhare haar vel. Sy skuif stadig onder sy aanraking uit en kners op haar tande as haar seer spiere aanvanklik weier om haar gewig te dra. Hoeveel keer hy haar deur die nag nader getrek het, kan sy nie onthou nie, maar haar oë is dik van min slaap en haar vrouwees teer. Sy sluip badkamer toe en druk die deur saggies agter haar toe. Eers wanneer die stort warm oor haar spoel laat sy haar gedagtes toe om die gebeure van die vorige aand te analiseer. Sy bloos as sy onthou hoe sy hom gesmeek het om haar syne te maak wanneer sy die aanslag op haar sinne nie meer kon uithou nie. Wanneer sy hande en mond nie meer genoeg was om die drukking en eise van haar lyf te bevredig nie. Hoe kon sy so beheer verloor het? Wat moet hy van haar dink? Hoe gaan sy hom weer in die oë kyk? Sy skrop haar lyf totdat dit pienk kolle uitslaan en draai onwillig die krane van die stort toe. Eers wanneer sy aangetrek is en die warm klere oor haar teer liggaam skuur, voel sy meer na haarself. Nee, sy mislei haarself. Na gisteraand sal sy nooit weer dieselfde wees nie. Vir ewig is die aand in haar geheue gegraveer sodat sy dit in die eensame jare wat voorlê kan uithaal, afstof en herleef. Ruk jou reg, raas sy met haarself. Baie vrouens het eennagplesiere en gaan normaal met hulle lewens voort. Wat maak haar so spesiaal dat sy dit nie kan doen nie? Dis mos nie asof daar enige emosie aan die dade gekoppel is nie. Emosie. Sy sak op die toe toilet neer. Daar was emosie betrokke. Baie emosie. Meer as net vriendskap en beslis meer as net blote verligting van die liggaamlike begeertes. Haar ken hang op haar bors. Liefde? Kan dit wees of is dit bloot 'n fiksasie wat sy al jare in haar hart saamdra oor dit wat dalk mag wees? Dis wat dit is. Mens raak nie lief vir iemand in twee weke nie. Dit werk net nie so nie. Sy ken die man skaars. Al voel dit asof sy hom beter leer ken het in die twee weke wat hy op die plaas is as wat sy Barend leer ken het in die twee jaar voordat hulle getroud is, beteken dit nie sy is lief vir hom nie. Sy begeer hom en volgens die geleerde boeke is dit nie dieselfde nie. Hulle het 'n ooreenkoms. Blote fisieke plesier met geen komplikasies nie. Sy gaan nie nou die verhouding tussen hulle kompliseer met

allerhande lawwe idees oor liefde nie. Wanneer haar hart protesteer dat sy van beter weet as om te verklaar sy is nie lief vir hom nie, onderdruk sy die gedagtes en stap doelgerig in die slaapkamer in. Hugo lê nog uitgestrek op die bed. Sy een been buite die komberse en sy donker kop 'n skrille kontras met die ligte kussing. Selfs in sy slaap is sy gesig streng, so asof hy hard besig is om te dink. Sien, raas sy met haarself. Jy het nie nog 'n befoeterde polisieman in jou lewe nodig nie. Die deur klik sag agter haar toe en in die kombuis is geen teken van die vorige aand se romanse te bespeur nie. Wynand wikkel sy groot lyf tussen die kastrolle en werksblaaie. "More Nig. Het julle lekker geslaap?" Annelie mis nie die vonkel in sy oog of die effense trek van sy mondhoek nie. "Ja dankie. Ek moet jou bedank vir die heerlike ete gisteraand. Dit was uitstekend voorberei." "Hmpf, dit het nie so gelyk vanoggend te oordeel aan die hoeveelheid kos wat oorgebly het nie. Wat het julle aangevang? Eet was beslis nie op die agenda nie." Hitte stoot na haar gesig en sy draai weg om iets onder in die kas te soek. "Toemaar, miskien wil ek nie weet nie. Veral nie as my kombuis die arena was nie." "Moenie simpel wees nie. Ons het 'n heerlike ontspannende maaltyd gehad. Dis al." 'n Groot hand gly om haar middel en trek haar teen hom vas voordat 'n soen in haar nek land. "More pragtig. Hoe moet 'n man nou voel as sy pogings so afgewater word?" Sy wikkel om uit sy omhelsing te kom, maar Hugo se arm knel om haar. "More Hugo. Ek vertrou jy het lekker geslaap. Julle moet my verskoon ek het baie voorbereidings om te doen vir die gaste vanmiddag."

"Hmm, ek sou nou nie sê dit wat ek gedoen het is slaap nie, maar dat dit uitsonderlik was, is verseker." Hy laat haar gaan nadat hy haar weer styf teen hom vasgedruk het en Annelie haas haar uit die kombuis met Wynand se lag wat haar in die gang af volg. Wat is dit met mans dat hulle altyd moet spog oor hulle oorwinnings? Sy is nie 'n prys wat hy gewen het nie. Hulle het bloot 'n ooreenkoms nagekom en nou is sy onder geen verpligting verder nie. Die res van die dag vermy sy Hugo sovêr moontlik, alhoewel sy deurentyd bewus is van sy teenwoordigheid in haar onmiddellike omgewing. Eers wanneer die eerste gaste opdaag voel sy nie meer sy teenwoordigheid nie en sy swets binnemonds omdat sy die verlies soos 'n fisiese kilheid aanvoel. Teen sesuur pyn haar voete en haar bene dreig om te kramp. Die gaste is veeleisend en wanneer die laaste gaste opdaag slaak sy 'n sug van verligting. Ten einde laaste kan sy ook bietjie gaan sit en haar voete optel. Hoekom sy ook haar normale ordentlike skoene verruil het vir hierdie modieuse klompe wil sy nie aan haarself verduidelik nie. Dat dit enigsins te doen mag hê met die man wat haar heeldag soos ’n skaduwee volg, weier sy om te oorweeg. Daar is 'n rede waarom sy nie moderne skoene dra nie. Die terrein is te ongelyk en sy loop te veel. Sy gaan sit op die bank in die gemeenskaplike sitkamer, trek haar voet uit die skoen en vryf oor die brug daarvan. Haar oë gaan vanself toe as die spanning in die ledemaat effe verslap. "Hier, jy kan dit nie behoorlik doen nie. Hoekom het jy in elk geval die marteltuie aangetrek vandag?" Sy trek haar skouers op en laat sak haar voet. "Dankie, maar dis reeds beter." Hugo se aanraking is nie 'n goeie idee nie. Haar lyf het nog nie aanvaar die plesier van die vorige dag was genoeg nie en elektriese strome van gewaarwording storm steeds deur haar met die geringste aanraking. Hoe minder hulle kontak het, hoe gouer sal sy oor hierdie sieklike obsessie met hom en sy talentvolle lyf en hande kom. Die gedagte aan wat hy met sy hande kan doen laat opnuut 'n rilling deur haar lyf hardloop. Net om natuurlik weer haar vrouwees wakker te maak. Hemel soos wat sy nou aangaan gaan sy soos 'n gefrustreerde oujongnooi al wat 'n man is bespring as sy nie dadelik beheer oor haar liggaam kry nie. Selfbeheersing was

nooit 'n probleem nie en sy kan nie verklaar hoekom dit nou so moeilik is nie. "Nonsens, gee hier daai voet." Hy gaan sit op die mat voor haar en tel haar voet op sy skoot. Sy vingers knie haar rooi geskaafde groottoon, trek liggies, draai dit tussen sy vingers. Sy snak na haar asem. Elke sel in haar lyf salueer sy aanraking en vererger die begeerte na sy meer intieme streling. Sy is in die moeilikheid. Groot moeilikheid. En sy het nie ’n idee hoe om hierdie gevoelens af te skakel nie. Miskien moet sy Madrie vra hoe doen mens dit. Sy lyk altyd so selfversekerd as sy oor die intieme aspekte van haar lewe praat. Iewers moes haar vriendin 'n balans kon handhaaf. “Waaraan dink jy nou dat jy so frons? Maak ek jou seer?” Sy stem ruk haar uit die worsteling en forseer haar om op haar voet te konsentreer. “Nee, jy maak nie seer nie.” Hy vryf nog ’n rukkie aan dieselfde voet voordat hy dit neersit en die ander een op sy skoot tel. Annelie gee in en laat die warm sensasies toe om deur haar lyf te spoel. Dis net tydelik en kan tog nie nou meer skade doen nie. Dis nie asof daar enige emosie betrokke is nie, of is daar? Sy sluit haar oë teen die besef wat willens en wetens in haar gemoed kom lê. Gedurende die afgelope paar weke het sy inderdaad meer vir Hugo begin voel as net ’n kennis. Kan dit liefde wees? Het haar hart haar verraai? Die knop in haar keel bevestig dat sy inderdaad baie meer as net die fisieke verligting van Hugo wil hê. Sy wil elke dag deel van sy lewe wees en haar eie lewe met hom deel. Jip, sy het hom liefgekry en dis ’n ramp. Daar kan geen verhouding tussen hulle wees nie. Hy is steeds ’n polisiebeampte en sy wil steeds nie weer die trauma deurgaan van wag vir die klop aan die deur nie. Hierdie keer sal dit baie erger wees, want wat sy vir Barend aan die begin van hulle huwelik gevoel het, is brakwater teen die bruisende rivier van emosie wat sy voel wanneer Hugo naby is. Buitendien is sy wêreld in die stad en hare in die platteland. Onder geen omstandighede sal sy weer kan aanpas in die stad nie. Soos wat dit is kry sy nie asem as sy die beton-oerwoud binnery nie. En dan die grootste faktor, hy is nie lief vir haar nie. Vir hom voorsien sy bietjie afleiding tydens ’n eentonige kinderoper sessie.

Indien sy hom in haar lewe wil hê, sal sy moet aanvaar dat sy bloot fisieke afleiding vir hom besorg en niks meer nie. Fisiek is goed, wel as sy eerlik moet wees, fantasties, maar sy sal nooit net daarmee tevrede kan wees nie. Sy sal altyd meer van hom verwag as wat hy bereid is om te gee en sodoende ’n goeie vriendskap beduiwel. Sy hande gly oor haar kuite na haar bobene en die ekstase wat hulle in haar lyf aan die brand steek laat byna haar nuutgevonde besluit wankel. Dit sou so maklik wees om haar vir oulaas aan die versoeking oor te gee. Net nog een keer die vrug van sy lyf te proe en ervaar. Nee sy kan nie. Sy mag nie. Dit sal die afskeid net nog moeiliker maak. Sy trek haar bene uit sy hande en staan op. “Dankie, dit voel baie beter.” Voordat hy kan antwoord, stap sy na die deur. “Wynand sou jou kos saam met die res van die gaste se etes berei het. Jy moet my asseblief nou verskoon ek gaan net gou opfris.” Hy is egter voor haar by die deur en hou haar aan die arm terug. “Wat gaan aan?” Sy skud haar kop. “Niks. Ons het ons ooreenkoms nagekom en alhoewel dit aangenaam was, is daar geen rede om dit te herhaal nie. Die eksperiment is voltooi.” Sy oë vernou. “Watter eksperiment?” Die kilheid in sy stem gly soos ysblokkies teen haar rug af. “’n Vrou kan ook seks hê bloot vir die verligting wat dit bring. Ek wou sien of ek mans ook as speelgoed kan gebruik totdat ek moeg gespeel is en hulle dan eenkant skuif. Die eksperiment is voltooi en alhoewel dit ’n sukses was, kan ’n herhaling net tot onnodige komplikasies lei.” “Ek was vir jou ’n eksperiment?” Sy lippe trek ’n dun lyn. “Wat komplikasies betref kan dit net intree as jy dit toelaat. Met ’n eksperiment waar emosie nie ’n faktor is nie, kan daar mos nie komplikasies intree nie. Tensy …”

“Tensy?” Hy los haar arm en gaan staan voor die venster met sy rug na haar gekeer. “Tensy die komplikasies reeds ingetree het en jy nou wil weghardloop.” Annelie dwing die histerie onder beheer. “Ek hardloop nie weg nie. Ons het ’n mate van vriendskap ontwikkel wat op die lang duur nie voordelig vir een van ons kan wees nie. Ek wil nie gewoond raak aan jou teenwoordigheid in my lewe en later dalk komplikasies veroorsaak nie. Jou vakansie is byna op ’n einde en ons kan netsowel terugkeer na die professionele verhouding wat daar veronderstel is om tussen ons te wees.” “Jy bedoel jy het gekry wat jy soek en nou is ek nie meer goed genoeg nie. Vir ’n wyle het ek gedink jy is dalk anders as die ander vroue, maar julle is almal dieselfde. Mans is net goed genoeg totdat julle gekry het wat julle soek en dan word hulle eenkant toe geskop soos ou kouse.” Hy stap terug na die deur en maak dit vir haar oop. Trane brand agter haar ooglede en haar oë drink sy beeld in. Een dag op ’n slag. Dis hoe sy sy afwesigheid sal hanteer. Elke dag sal dit beter word. Sy lig haar ken en knik. Wanneer sy die deur bereik, gryp hy haar arm en druk haar teen die muur vas. Skok versteen haar lyf, maar sy kop wat die lig uitdoof laat geen onsekerheid oor sy intensie nie. Dan eis sy mond hare op terwyl sy hand haar ken in plek hou. Sy lippe dwing hare vanmekaar en hy verdiep die soen. Haar eie lippe kneus en wanneer hy haar laat gaan klop die begeerte weer deur haar lyf. Hugo streel met die agterkant van sy hand oor haar borste wat die uitwerking van sy soen verklap. Dan los hy haar en staan terug. Sy gesig geslote. “Dankie, dat jy my betyds ingelig het oor hoe sake staan. Ek sal nie vanaand aandete nuttig nie. ’n Vroue beampte sal voor die einde van die aand aanmeld om jou vêrder op te pas.” “Ek het nie ’n oper nodig nie. Jy behoort te weet as Barend my wou bykom sou hy dit lankal gedoen het. Hy is teen hierdie tyd lankal oor die landsgrense en in een of ander land wat nie ’n uitruilooreenkoms het nie.” Hy knik. “Miskien is jy reg, maar ek gaan steeds nie die geleentheid om hom

dalk vas te trek, deur my vingers laat glip nie.” Sy druk haar vinger onder sy neus. “Luister nou mooi. Ek. Het. Nie. ’n. Oper. Nodig. Nie.” “Goed, as dit is hoe jy dit wil hê. Dan groet ek tot ons mekaar eendag weer sien.” Hugo stap met afgemete tree die gang af totdat hy in haar woonstel verdwyn. Sy leun terug teen die muur en slaan haar arms om haar lyf. Vir die eerste keer hierdie winter kry sy so koud dat geen verwarmer haar gaan ontdooi nie. Sy byt die trane wat vlak agter haar ooglede brand terug. Daar is nie nou tyd vir uitmekaarval nie. Die gaste wag en verwag goeie diens. Eers wanneer sy Hugo se voertuig hoor wegry, sluip sy die woonstel binne. Die geur van sy naskeermiddel hang nog in die lug en sy asem dit gierig in. Het sy nie nou ’n groot fout gemaak nie? Kon sy nie maar dinge sy loop laat neem en kyk waar hulle eindig nie? Nee. In die verlede was sy tevrede met tweede beste, maar nie meer nie. Dis alles of niks. Al kos dit haar die vriendskap van die een mens wat in ’n kort rukkie soveel vir haar begin beteken het. Tyd sal genees. Dit het voorheen en sal weer. Die klik van die deur agter haar wanneer sy na die eetsaal stap, klap soos ’n finale geweerskoot in haar ore en sluit hierdie hoofstuk van haar lewe af. Sy dwing ’n glimlag na haar lippe, trek haar skouers terug en lig haar ken. Aan die einde van die naweek voel Annelie soos ’n uitgewaste lap en kyk sy verlig hoe die laaste gaste vertrek. In die kombuis loop Wynand soos ’n beer met ’n seer kop rond en Annelie druk die deur weer suutjies toe. Voordat die son behoorlik onder is en sonder om te gaan eet, kruip sy tussen die lakens in. Drie dae het sy sonder Hugo klaargekom. Die geleerde mense beweer as jy drie weke kan uithou met ’n verslawing, is die kanse baie goed dat jy vir altyd van die verslawing of slegte gewoonte ontslae sal wees. Sy moet net nog agttien dae uithou. Dit kan nie so moeilik wees nie, al lê die trane nog vlak en trek haar hart saam as sy die plekke besoek waar hulle saam gekuier het. Maar sy is niemand se speelgoed nie en as sy Hugo toegelaat het om langer te bly is dit presies wat sy sou word. Speelgoed waarmee hy hom kon vermaak wanneer hy daarna voel, want sy het geen selfbeheersing om hom te weerstaan nie. Nee-wat, dis beter om dinge nou te eindig voordat sy so erg betrokke raak dat sy haar eie identiteit

verloor. Na ’n goeie nagrus sal sy weer meer weerstand hê om sy afwesigheid te hanteer.

Maandagoggend keer Annelie Wynand in die kombuis vas. “Wat is dit met jou die laaste paar dae? Jy is soos ’n beer met ’n seer tand.” Wynand smyt die eierspaan in sy hand op die pan neer, druk sy groot vuis in sy sy en gluur haar aan. Sy wit hoed sit windskeef op sy kop en ’n paar swart haartjies loer daaronder uit. Bakersmannetjie. Annelie byt op haar onderlip om nie aan die giggel te gaan nie. Hoe langer sy vir hom kyk, hoe meer herinner hy haar aan die stewige mannetjie wat so op die koekies rondspring en meel oral strooi. “Ek is bly as jy dink dis snaaks.” Sy skrik haar binnepret heel weg. Die man is moordend kwaad. Sy skud haar kop. “Dit is nie. En jou bui die afgelope paar dae is allesbehalwe snaaks.” “My bui?” Sy stem styg in toonhoogte. “Mý bui?” Hy druk sy vinger onder haar neus in. “Vandat jy Hugo soos ’n sleg hond weggejaag het, loop jy permanent met ’n suurgesig rond. Die gaste wou by my weet waarom die gasvrou so ongelukkig is. Jy word ’n goeie ding op ’n skinkbord aangebied en soos die lafaard wat jy is, hol jy weg. Hoekom?” “Ek is nie die een wat met ’n permanente frons rondgeloop het nie. Buitendien, my privaatsake is net dit, privaat. Is dit waaroor jy met so donderweergesig rondloop?” Hy gluur haar uit die hoogte aan, maar antwoord nie. “Nee, dit is nie, is dit? Iets anders het jou onderbroek in ’n knoop onder jou keel. Uit daarmee. So kan ons nie aangaan nie.” “Dis my privaatsake.”

“Net soos Hugo se vertrek myne is, maar dit het jou nie gekeer om my kop te probeer afbyt nie.” Die frons tussen Wynand se oë verdiep en hy tel die eierspaan weer op. Eers wanneer hy weer sy rug op haar gedraai het, mompel hy verder. “Grace is swanger.” “Ekskuus? Het jy gesê Grace verwag ’n baba?” “Jy het my gehoor.” Hy roer die inhoud van die pan met hernude ywer. “Maar dis wonderlike nuus. Baie geluk. Hoekom die lang gesig?” Die eierspaan kletter weer op die pan. “Het jy vergeet sy is ’n diabeet?” “Gits, ek het ja. Maar is haar diabetes nie onder beheer nie? Was sy al by die dokter? Wat sê hy?” Wynand draai uiteindelik terug na haar en druk met sy heup teen die kas, wapper sy arms in die lug. “Hy sê alles lyk goed en indien daar nie erge komplikasies intree nie, behoort Grace nie probleme te hê nie.” “Nou waarom is jy dan so ontsteld?” “Dis Grace waarvan jy praat. As sy iets moet oorkom net omdat sy weet ek wil graag ’n kind hê sal ek nooit met myself kan saamleef nie. Sy het ’n groter risiko om komplikasies te ontwikkel tydens die bevalling as gevolg van die diabetes.” “Jy is bang.” Sy gly haar arms om die groot lyf wat na kaneel en pietersielie ruik. “Wat kan jy daaraan verander? Sy is nou swanger. Hoekom staan jy haar nie eerder meer by nie. Sy het jou nou meer nodig as ooit tevore en ek is seker sy is self vol onsekerheid en vrese. Nou is nie die tyd om te laat blyk dat jy vir haar kwaad is omdat sy toegelaat het dat sy verwagtend word nie.” Hy druk haar weg van hom. “Hemel, ek is nie kwaad vir haar nie. Ek is die hel in vir myself omdat ek haar in gevaar gestel het.” “Ag, neef, wat sou jy anders gedoen het? Julle het tog alle moontlike voorsorg getref?”

“Natuurlik. Ons weet wat is die gevare en was uiters versigtig.” “Dan is dit so bestem vir julle. Jy kan nie die paadjie wat vir jou uitgemeet is verander nie, Wynand. Hierdie is so groot geskenk dat jy moet jubel en juig van dankbaarheid. Jy moet haar wys jy is so ongelooflik bly omdat julle drome dalk ’n werklikheid kan word en dat jy glo daar niks sal fout gaan nie. As jy so bang is, moet Grace heeltemal paniekbevange wees.” “Sy weet tog ek is lief vir haar.” “Weet sy dit? Of het jy soos hier in die kombuis by die huis ook met die lang gesig rondgeloop sonder om vir iemand te sê jy is nie vir hulle kwaad nie?” Sy wange kleur ’n dieper rooi. “Jy het nie vir haar gesê nie, nè? Wel, neef ek stel voor jy maak jou gemors reg en sê vir Grace ek kom vanaand koffie drink. Ons het baie beplanning om te doen. Jy weet ’n baba het goetertjies nodig en die mamma ook baie bederf.” “Ek sal haar sê.” Hy knoop die voorskoot los, trek die kastrol van die stoof af en roep een van die kombuis-assistente. “Hou ’n oog oor daardie bredie. As dit brand trek ek jou velle af. Ek is nou terug.” Voordat Annelie iets verder kan sê is Wynand by die deur uit. Sy glimlag vir die verbouereerde assistent en stap ingedagte na haar kantoor. ’n Baba. Haar neef gaan pa word. Hierdie keer kan sy die trane nie keer nie. Of sy huil van blydskap of harsteer omdat sy nie self moederskap sal smaak nie, wil sy nie ondersoek nie. Dis genoeg dat een van die redes ten minste ’n goeie een is. ’n Baba. Sagte kleertjies, klein handjies en ogies vol vertroue. Wat ’n wonderwerk is die geboorte van ’n kleinding nie. Die res van die dag is Annelie in ’n trans en sy is dankbaar wanneer sy uiteindelik aan Grace se voordeur kan klop. Grace maak self die deur oop en haar gesiggie straal. “Baie geluk, mamma.” Sy druk die klein vroutjie styf teen haar vas voordat hulle binnestap. “Hoe vêr is jy?”

“Vier maande.” “Sjoe, julle het eers laat uitgevind.” “Nie regtig nie. Ek wou eers niks sê voordat die eerste trimester verby is nie. Die meeste miskrame vind gedurende eerste trimester plaas. Nou is die kans vir ’n miskraam darem aansienlik minder. Die baba is wel bietjie groter as normaal, maar volgens die dokter is daar nie abnormaliteite wat hy kan sien nie.” “So jy het dit vir jouself gehou en alleen gedra? Geen wonder my neef het soos ’n gewonde beer gelyk nie.” “Ek wou nie hê hy moet ook bekommerd wees nie.” “Moet hom nooit weer spaar nie, Grace. Hy is so lief vir jou dat hy enigiets vir jou sal doen solank julle net saam is.” “Ek weet, maar ek het gesien hoe bekommerd hy was nadat ek hom gesê het en ek dink ek het die regte besluit geneem.” Hoe kan mens ook vir iemand anders besluit wat reg en verkeerd is? Grace se liefde vir haar man wou hom die bekommernis spaar al het dit beteken sy moes alleen aan die swaar vrag dra. Met haar keel toegetrek kan Annelie net knik. “Maar kom ek gooi koffie in. Die perkoleerder proes al hoeka.” Die res van die aand verloop gesellig en tot Wynand se konsternasie maak hulle ’n lys van wat die baba gaan nodig hê. “Dis net ’n baba, nie die koning van Engeland nie. Hierdie goed gaan ’n fortuin kos.” Grace sit haar arm om sy skouers. “Ons het darem ’n paar maande om dit bymekaar te maak. Dit gaan pret wees, jy sal sien.” “Geld uitgee is nooit pret nie,” brom hy maar Annelie sien die klammigheid in sy ooghoek. “Dankie, vir die koffie en die kuier, maar nou moet ek huis se kant toe staan. Môre is weer ’n lang dag met hope besprekings.” Sy draai na Wynand. “Onthou

dat ek jou die spesiale versoeke vir die naweek gee dan kan jy solank die spyskaart aanpas. Daar is nogal baie van die gaste wat allergies is vir een of ander item.” Wynand knik en stap saam met haar deur toe. Buite is dit stikdonker en die wind sny om die hoek van die huis. “Wag ek loop gou saam jou.” “Dis nie nodig nie. Ek kan die pad toeoë kry. Gaan in voor jy siek word en Grace aansteek.” Annelie keer nie eers die giggel wat ontsnap as hy blitsvinnig terugstaan in die deur nie. Sy waai vir hom, druk haar hande in haar baadjie se sakke en stap vinnig in die paadjie af. Sy het nie gejok toe sy gesê het sy ken die pad nie, maar sy is steeds nie gerus om alleen in die donker te loop nie. Dit wind ritsel deur die droë blare en kort-kort gaan sy staan om te luister. Jou verbeelding gaan jou nog van jou sinne beroof, raas sy met haarself. Sy rek egter haar tree en druk die kombuisdeur verlig agter haar toe. Eers nadat sy seker gemaak het die vensters is behoorlik op knip en die deure gesluit, sak sy in ’n warm bad weg. Die venster in haar kamer ratel onder die aanslag van die wind en Annelie sak dieper in die water in. Sy sal weer moet seker maak sy het die ding behoorlik ingehaak. Winter het sy voordele en die oord is besiger as ooit, maar sy kan nie gewoond raak aan die onstuimigheid van die lug nie. Dis tye soos nou wat sy wens sy is weer terug in haar huis in die stad waar die stadsgeluide die eensame uitroepe van die wind demp. Sy droog vinnig af en trek haar nagklere aan. Eers wanneer sy haar hand uitsteek om die ligskakelaar af te skakel, tref die absolute stilte in die kamer haar. Ten spyte van die wind se lawaai buite die badkamervenster, ratel die kamervenster nie meer in sy raam nie. Haar hand huiwer oor die ligskakelaar as die stilte ’n krieweling langs haar ruggraat laat afgly. Miskien is sy veniet bekommerd. Die knip het dalk self toegespring en die venster dig gesluit. Daar is net een probleem met daardie opinie. Al die vensters in haar kamer gaan baie moeilik op knip. Annelie haal haar selfoon uit haar sak en sleutel Wynand se nommer in. Met haar duim op die groen telefoontjie, skakel sy die lig af en stap in die kamer in.

Die kamer is leeg, maar die gordyne wapper. By die venster trek sy die oop venster op knip en gaan sommer die ander ook na om seker te maak hulle is styf vas. Die fyn haartjies in haar nek rys en sy kom stadig orent, haar mond droog en haar hart wat in haar ore dawer. Sy is nie alleen in die kamer nie.

Hoofstuk 14

Sy druk die telefoon en bid stilweg dat Wynand se foon naby hom is en dat hy sal antwoord voordat die foon oorgaan na die stemposboodskap. Dan haal sy diep asem, dwing haar hart om te bedaar en draai om. Die man wat aan die ander kant van die bed staan, lyk vaagweg bekend, maar Annelie is seker sy het nog nooit voorheen met hom gepraat nie. “Wat soek jy hier?” ’n Smaal dans om sy lippe. “So jy is Barrie se eks. Moet sê die ou het nogal smaak gehad. Ons gaan sommer lekker kuier.” Hy beduie tussen hulle. “En as ons klaar is, gaan jy my van daardie miljoene van jou pa gee.” As haar hart vinniger klop gaan dit heeltemal uit haar borskas spring. Haar brein soek na die identiteit van die man, maar al waaraan sy kan dink is dat hy deel moet wees van Barend se groep. Sy sluk om haar droë keel te smeer en stuur ’n skietgebed op dat haar stem sterker sal klink as wat sy voel. “Weet Barrie jy is hier?” Hy skud sy kop. “Nee, die donner is al lankal landuit. Ons wou almal kom kollekteer maar hy wou nie die kans waag nie en het almal belet om naby jou te kom. Die polisie sou jou kwansuis dopgehou het en ons voorgelê het.” Sy selfvertroue groei met elke woord en Annelie tree versigtig in die rigting van die deur. Wanneer hy egter weer in haar rigting kyk, verstar sy. “Hulle hou my steeds dop, so ek stel voor jy maak spore voordat hulle jou hier vastrek.” Sy lag rasper deur die stil naglug. “Nee, ou girl, ek het gesien toe die kapteintjie Donderdagmiddag so vinnig hier weg is. Hulle het moeg geword om te wag, net soos ek voorspel het.” Hy spring oor die bed en gryp haar aan die arm. Die selfoon val uit haar hand en sy skop dit onder die bed in voordat hy haar hardhandig op die matras neergooi. Sy kruip na die kussings. “As jy my seermaak sal jy nie ’n sent van daardie geld sien nie.”

“Ou girl, jy gaan betaal vir die jare wat ek in die tronk gesit het. Jy weet, mens het baie tyd om te dink en beplan. Ek wag al meer as vier jaar vir hierdie dag. Jy sal sien hoe lekker kan dit wees met ou Jaans. Baie beter as daardie poeftertjie van ’n kaptein.” Sy vingers sluit om haar enkels en pluk haar na die middel van die bed. “Buitendien, jy sal die geld gee of ek jou nou bietjie gebruik of nie. Ou Jaans se oorredingsvermoë was nog altyd goed.” Voordat sy kan antwoord klem hy haar polse in sy een hand vas, pen dit bokant haar kop op die matras vas. Sy trek haar knieë op en skop so hard sy kan in sy rigting. Jaans kraai van die lag. “Dis reg, baklei. Hoe harder hoe lekkerder.” Hy klap haar kop eenkant toe en vir ’n oomblik sien sy letterlik sterre agter haar ooglede. Haar gille meng met sy kekkellag. Dan sit hy wydsbeen bo-oor haar en pers die asem uit haar longe. Die bewys van sy opgewondenheid druk teen haar maag en naarheid stoot in haar keel op. Sy wikkel haar heupe en probeer hom afgooi, maar sy ongeskeerde gesig skraap in haar nek. Dan is sy vry. Sy suig lug diep in haar longe in, kruip na die kussings en hou een beskermend voor haar. Aan die onderkant van die bed, stoei Hugo met Jaans. Vuishoue reën heen en weer en Annelie skarrel van die bed af en hardloop by die deur uit. Sy moet iets kry om Hugo mee te help. In die kombuis kry sy ’n swartboompan en sluip terug kamer toe. Voordat sy die deur kan bereik, weergalm ’n skoot. Dan is dit stil. Hardloop skree haar verstand, maar haar voete voel vasgegom aan die teëls. Sê nou dit is Hugo wat seergekry het en sy kan hom nog help. As dit Hugo is wat seergekry het, gaan sy hulp meer nodig hê as hy. Haastige voetstappe in die rigting van die deur. Sy lig die pan bo haar skouer, skuif haar voete wyer uitmekaar. “Annelie?” Die pan raak te swaar om vas te hou en dit val met ’n knal op die teëls. Sy sak teen die muur af en vou haar arms om haarself. Die trane kom vanself en sy probeer nie eers die snikke keer nie.

“Annelie?” Hugo sak langs haar op die vloer neer, trek haar in sy arms in. Eers wil sy hom wegstoot, maar dan omvou die veilige hawe van sy arms haar en sy begrawe haar gesig in sy skouer. Baie later, wanneer haar trane reeds bedaar het, druk sy weg van hom. “Jaans?” Hugo vryf oor haar hare. “Hy sal jou nie weer pla nie. Die res van die span sal nou hier wees. Hulle was net besig buite om die ander twee in bedwang te bring.” “Daar was nog van hulle?” “Ja, maar jy is nou veilig. Niemand gaan jou nou meer pla nie. “Het jy gehoor van Barend?” “Ja, die twee buite het reeds die besonderhede verskaf voordat ek ingekom het. Ons sal hom wel weer eendag vastrek. Hy kan nie in die land kom sonder dat iemand hom gaan raaksien nie.” Sy knik. “Solank hy weg is.” Die trane vloei weer vrylik. “Hy wou my nie seermaak nie.” Hy frons en sy vervolg. “Barend. Hy wou nie hierheen kom nie.” ’n Snik ontsnap weer uit haar keel. “Sjjj, dis verby.” Die twee ander polisiebeamptes kry hulle in die gang en Hugo trek haar van die vloer af op. “Gaan bad jy solank. Ek sal die res uitsorteer.” “Dankie.” Sy stap met swaar voete die kamer in, haar oë op die grond om die chaos daarbinne te vermy. By die hangkas, glip die skoon nagrok deur haar vingers en sy staar na die bondeltjie op die vloer. Dan reik ’n vrou se hand verby haar en tel die kledingstuk op. “Kom vriendin, ek sit by jou terwyl jy stort.”

Hoe het Madrie so vinnig hier gekom? Hugo moes haar laat weet het. Hugo het soos gewoonlik aan alles gedink. Eers nadat sy haar minute lank met kokende water geskrop het, voel Annelie weer skoon. Blou hale lê oor haar polse en haar wangbeen swel haar oog toe. Gelukkig het die skrape op haar bene net die eerste rukkie gebrand toe die water daaroor spoel. Sy borsel weer haar tande en gaan sit op die bad se rand. “Dankie, dat jy gekom het. Ek voel maar bietjie broos op die oomblik.” “Ek sou nêrens anders wou wees. Toe Hugo bel en sê die uitkyk het drie mans sien aansluip na die huis toe het ek dadelik gery. Ek was al by Wynand toe jou oproep deurkom.” As hulle dan alreeds hier was hoekom het hulle so lank gewag voordat hulle haar kom red het? Die man kon haar vermoor het terwyl haar redders hulle tyd verspeel. Sien, raas sy met haarself, jy is net nog ’n saak. Net nog ’n getuie. Niemand spesiaal nie. Sy het beslis die regte besluit geneem om Hugo uit haar lewe te stuur. Haar keel pyn en warm trane brand agter haar ooglede. As sy enigsins meer oortuiging nodig gehad het, het sy dit nou gekry. Sy was vir Hugo net ’n speelding waarmee hy homself tydelik vermaak het. “Ek is bly julle was hier.” Sy laat haar kop in haar hande sak. “Hy was so sterk. Niks wat ek gedoen het, het hom afgeskrik nie.” “Ai vriendin, ek wens ek kon die horlosie terugdraai en keer dat hierdie gebeur. Hugo wou baie vroeër al inkom, maar die bevelvoerder het geweier dat hulle ingaan voordat die man nie gebieg het oor Barend nie. En dan wou hy ook eers seker maak jy het werklik redding nodig en dat dit nie net ’n set was nie.” ’n Warm gevoel lê in haar bors. “Hugo wou vroeër inkom?” Madrie knik haar kop. “Hy wou die man voorlê voordat hy deur jou venster kon klim, maar hy is verbied om dit te doen. Die man was omtrent in ’n toestand. Eers toe die bevelvoerder dreig dat hy hom van die toneel gaan laat verwyder as hy hom nie gedra nie, het hy effe bedaar. Maar hy het heeltyd gelyk of hy iemand kaalhand kan vermoor.” Madrie giggel senuagtig. “Ek het nooit geweet my broer het so ’n kleurvolle woordeskat nie.”

Annelie dwing ’n glimlag na haar lippe. “Ek is net bly dis verby en ek kan hierdie episode afsluit.” Sy druk met haar hande op haar knieë en staan op. Die spiere in haar bene protesteer van die ongewone oefening vroeër die aand, maar sy byt op haar tande. Nou is nie die tyd om ’n drama te veroorsaak nie. Hoe gouer sy die spul oortuig sy het nie verdere beskerming nodig nie, hoe vinniger kan sy met haar lewe aangaan. Ten spyte van Madrie se teenwoordigheid, trek ’n kilheid in haar siel. Is dit hoe eensaamheid voel? Na Barend se verraad het sy ook eensaam gevoel, maar nooit het sy so verlate gevoel soos nou nie. So absoluut sonder hoop nie. Beteken dit dat sy nie werklik lief was vir Barend nie? Is hierdie gevoel wat sy in haar hart ronddra vir Hugo ooit ware liefde? “En nou vriendin, waarheen het jy verdwyn?” Annelie skud haar kop. Sy sal moet oppas dat Madrie nie die ware toedrag van sake agterkom nie. Niemand mag deel wees van haar geheim nie. “Nêrens. Ek wonder net hoe lank die speurders nou nog gaan besig wees.” Madrie staan ook op en saam stap hulle in die gang af. Daar is geen teken van die speurders nie en in die verbygaan het Annelie opgemerk dat die gemors in haar kamer ook opgeruim is. Die voertuie staan egter steeds voor die deur met wasem wat vanuit die agterkant van die vangwa kom. Dan staan Hugo voor haar. Die pyn in haar bors trek haar keel toe, maak dit onmoontlik om te sluk. Woordeloos staar hulle mekaar aan voordat Hugo sy keel skoonmaak . “Ons is klaar hier. Ek sal môre iemand stuur om jou verklaring te kom afneem.” Geen woord wil by die seer in haar keel verby nie en sy knik net. “Madrie gaan nog ’n ruk by jou bly om seker te maak jy is okei.” Hy lig haar ken met sy wysvinger en die teerheid in sy aanraking laat die trane wat sy so suksesvol teruggehou het, warm teen haar wange afloop. Met ’n gedempte kragwoord trek hy haar teen hom vas, druk haar kop onder sy

ken teen sy bors. Die effe onreëlmatige hamerslae van sy hart eggo in haar eie bors. Sy probeer die snik wat dreig om los te breek keer, maar wanneer sy hand oor haar rug streel, bars dit na buite. “Dis verby. Ek sal nooit weer toelaat dat iemand jou seermaak nie.” Hy dink sy huil oor die aanval. Miskien is dit goed so. Dan is geen verduideliking nodig nie. Maar sy het hom so bitter nodig. So nodig soos die lug wat sy inasem. Hy is steeds ’n polisieman, protesteer haar verstand. Hulle kan mos probeer en kyk hoe dinge uitwerk, sonder om enige beloftes aan mekaar te maak. Miskien kan dit net werk. Geen eise van enige kant nie. Net blote samesyn om te kyk wat daaruit ontwikkel. Nee, sy wil alles of niks hê. As sy hom nie eksklusief vir haarself kan kry nie, is dit beter om liewer geen gedeelte van hom te hê nie. Sy druk hom weg en vou haar arms voor haar bors. “Dankie, vir jou hulp vanaand. Ten minste kan ek nou weer veilig voel in my eie huis.” Hugo druk sy hande in sy broeksakke en staar haar ’n oomblik aan. “Vanaand verander niks nie, doen dit?” “Nee. Ek kan steeds nie by ’n polisiebeampte betrokke raak nie en dis al wat jy ken.” Sy hou haar hand op as hy sy asem intrek om te antwoord. “Jy het self gesê dat nie een van ons in ’n verhouding belangstel nie en as ons voortgaan, is dit presies wat gaan gebeur. Blote seks sal nie vir altyd genoeg wees nie en waar laat dit ons dan? Nee, dis beter om nou ’n einde hieraan te maak voordat ons mekaar se lewens onnodig kompliseer.” Hy knik. “As dit is hoe jy voel, dan groet ek. Dalk sien ons mekaar weer met die verhoor.” “Laat my net weet.”

Hy stap weg en haar hart krimp ineen. Sy moet sterk wees. Nou is nie die tyd om haar besluit te heroorweeg nie. Wanneer die motorligte in die donker verdwyn en die nag om haar stil raak, sit Annelie voor die kaggel in die sitkamer. Wynand het ’n fles warmsjokolade langs haar neergesit voordat hy en Madrie gery het en sy klem die beker tussen haar hande vas. “Kyk hoe lyk jy. Het jy ooit gaan slaap gisteraand?” Wynand se stem pluk haar uit haar mymeringe. Die wintersonnetjie loer skelm deur ’n skreef in die gordyne, die fles is leeg en van die vuur in die kaggel het net as oorgebly. Sy maak haar bene reguit en staan styf uit die stoel op. Die bloedsomloop keer pynlik terug na haar bene en sy vryf oor die ledemate om die proses te versnel. Ten minste voel sy nog iets. “Môre Wynand. Ek gaan gou aantrek.” Hy hou haar terug. “Is daar iets waarmee ek kan help?” “Nee, dankie. Daar is nie fout nie, ek het maar net voor die kaggel aan die slaap geraak.” Haar bene pyn ten minste nie meer nie en sy stap na die deur. “Ja en ek is King George,” mompel hy agter haar aan. Een nag is verby sonder hom. Solank sy dit een dag op ’n slag aanpak, sal sy Hugo se teenwoordigheid nie so mis nie. Sy moet besig bly. Miskien moet sy weer na sy voorstelle vir die uitbreiding kyk en dit begin implementeer. Dit sal haar dae vul en die meeste van die nagte ook. Na ’n vinnige stort, roep sy Wynand na haar kantoor en verduidelik die planne vir uitbreiding. Hy staar haar eers ’n oomblik fronsend aan voordat hy knik. “Dis goeie idees, maar dit gaan ’n rukkie neem en nogal baie kos, maar ek kan sien dit kan werk. As jy nou ’n kundige soos Hugo gehad het, was die proses baie makliker.” “Hugo is nie deel van die oord nie. Jy weet tog hy was hier om Barend aan te keer en noudat dit gedoen is, is daar geen rede vir hom om te bly nie.” “Jy kon hom ’n rede gegee het.”

“En my weer blootstel aan dieselfde pyn wat ek met Barend ondervind het. Nee, dankie.” Sy druk met die pen op die sketse van die buitelugkombuis en dwing Wynand se aandag terug daarheen. “Dink jy hierdie veranderinge sal voldoende wees aan die lapa?” Wynand sug, staan op en hou sy hand uit. “Gee vir my daardie planne sodat ek dit rustig kan gaan beskou. Op die oog af lyk dit asof jy aan alles gedink het, maar ek sal graag wil seker maak.” Sy wens sy kon haar lewe ook op ’n plan neerpen en seker maak van elke detail. Miskien sou hierdie dooie gevoel in haar minder intens wees as sy vooraf geweet het hoe die eksperiment sou afloop. Sou sy ooit die eksperiment aangepak het as sy besef het haar hart gaan in die proses saam met die polisieman terugry stad toe? “Earth to Annelie?” “Skuus, seker. Laat weet as daar iets is wat jy wil verander. Ek sal solank vandag die argitek kontak om vir ons die planne op te trek en kosteberekeninge te doen.” “Hoekom is jy so haastig?” “Hoekom wag?” “Seker waar.” Met ’n waai van sy hand stap hy by die deur uit en Annelie trek haar dagboek nader om die nodige oproepe te maak.

Twee maande later staan Annelie op die wal van een van die nuwe teeldamme wat gebou word. Die laaste afronding moet nog gedoen word en die seile ingevoeg word voordat sy haar eerste teelgroep forelle kan aankoop. Agter haar is die gebou vir die oes en uitbroei van die eiers reeds voltooi en die elektrisiën is besig met die koppeling van die elektrisiteitstoevoer vir die pompe. ’n Rukwind pluk haar byna van die wal af en sy gaan sit op die breë sementstrook. Ten spyte daarvan dat dit al laat in September is en die temperature heelwat warmer is, het die Augustuswinde steeds nie ophou waai nie. Nag na nag luister sy na die klaaglied van die wind wanneer dit om die

hoeke van die huis dwarrel. En elke nag wonder sy of die seer enigsins gaan beter word. Elke paadjie op die plaas herinner haar aan Hugo. Sy kan nie in die kombuis ingaan sonder dat haar keel toetrek van verlange nie. Die eetkamertafel in haar woonstel het sy laat uitdra en ’n moderne glasblad in die plek daarvan aangekoop. Sy swaai haar voete heen en weer en tuur in die rigting van die waterval. Sedert Hugo weg is, kon sy haarself nog nie sovêr kry om weer die waterval te besoek nie. Haar voete dra haar elke keer na die kothuis waar sy ure op die stoep sit en na die water staar. Dit kry vandag einde. Sy het lank genoeg oor hom gerou terwyl hy waarskynlik ongestoord met sy lewe aangaan. Die lewe wat sy nie bereid was om te deel nie. Sal dit werklik so erg wees om gedurende die week in die stad te woon en naweke na die plaas om te sien? Haar teenwoordigheid is nie noodsaaklik op die plaas as sy ’n goeie bestuurder aanstel nie. Buitendien is Wynand ook hier om ’n ogie te hou. Nee daardie verskoning kan sy nie meer gebruik nie. Al wat oorbly is die feit dat hy ’n polisiebeampte is. Sy werk is net so belangrik vir hom as wat asemhaal vir haar is. Dit maak van hom die mens wat hy is, wat sy onherroeplik liefgekry het. So hoekom bly dit vir haar ’n probleem? Net soos enige ander persoon kan hy in ’n motorongeluk seerkry. Sou sy hom dan ook kwalik geneem het oor sy beroepskeuse? Hierdie verskoning lek al meer water en verlig besef sy, dat dit nie meer so erg saakmaak wat hy doen nie. Solank sy by hom kan wees en sy lewe kan deel, sal sy enigiets kan aanvaar. Wat sy nie mee sal kan saamleef nie is die feit dat hy nie lief is vir haar nie. Alles loop ’n kring tot by die onwrikbare besluit dat sy nie weer iemand se speelding sal wees nie. As sy na Hugo toe gaan, is dit presies wat sy sal wees. Sy speelding, totdat hy moeg raak vir haar en eenkant toe gooi. Nee, sy het die regte besluit geneem en nou is die tyd om weer te begin leef. Sy wip van die wal af en stap doelgerig in die rigting van die waterval. Haar selfoon piep voordat sy by die kothuis verby is en sy gaan eers staan om die boodskap te lees. Krisis in die kombuis. Dringend. Kom help. Die blaremat demp haar haastige voetstappe. Wat kon tog verkeerd gegaan het? Het iemand seergekry? Wynand sou nie die boodskap gestuur het as daar nie

groot fout was nie. Grace is in haar laaste trimester en alles verloop volgens die dokter goed. Sy hardloop vinniger, maar voel asof die afstand na die huis nie krimp nie. Wynand staan buite die kombuisdeur met sy sjefhoed in sy hand. Annelie se hart slaan ’n slag oor as sy die konsternasie op sy gesig sien. “Wat is dit? Wat het gebeur? Het iemand seergekry?” Hy draai die wit laphoed om in sy hande en vermy haar blik. “Ek is jammer, Nig.” Sy gryp hom aan die skouers en skud hom liggies. “Wynand wat de hel gaan aan? Hoekom lyk jy so?” Hy knik sy kop in die kombuis se rigting en sak teen die muur af totdat hy plat op die grond sit met sy kop op sy arms. Annelie se hart klop in haar keel. Sy het Wynand nog nooit so ontsteld gesien nie. So amper asof hy ’n skuldige gewete het. Haar hand huiwer op die koue deurhandvatsel, voordat sy diep asemhaal en die deur oopstoot. Sy knip haar oë ’n paar keer om aan die skemering binne gewoond te raak. ’n Vinnige blik deur die kombuis lewer niks uit sy plek op nie en sy frons. Nou wat het Wynand so ontsteld? Behalwe ’n stapeltjie papiere op die een blad, is daar niks ooglopend verkeerd nie. Sy tel die papiere op en dan gee haar knieë in. Soos Wynand sit sy op die vloer met haar rug teen die kas terwyl die inhoud van die dokument voor haar oë dans. Hoekom het Wynand dit gedoen? As hy geld nodig gehad het, kon hy haar mos gevra het. Maar om sy derde aandeel in die plaas te verkoop sonder om haar daarvan te sê? Die ooreenkoms dra vandag se datum en Annelie frons. Wynand beter verduidelik. Sy rol die ooreenkoms in haar een hand op en druk die deur oop. Haar neef sit steeds waar sy hom gelos het en sy toring oor hom. “Hoekom? As jy geld nodig het, waarom nie na my toe kom nie. Ons is tog familie, maar nou verkoop jy jou gedeelte van die plek aan ’n vreemdeling. Jy weet ek kan nie sonder jou die oord behartig nie.”

Hy skud sy kop. “Ek gaan nêrens heen nie. Die ooreenkoms maak voorsiening daarvoor dat ek aanbly op die oord teen my huidige salaris vir ten minste vyf jaar.” “Nou hoekom dan verkoop? Wie sou in elk geval belangstel om slegs so klein gedeelte van ’n plaas te koop? Hoekom het jy my nie hiervan gesê nie. As jy wou verkoop sou ek jou uitgekoop het.” “Ek is jammer, Nig, maar jy kon nie so aangaan nie. Jou klere hang soos sakke aan jou en jy wandel soos ’n spook op die plek rond.” “Wat het dit met die verkoop van jou gedeelte te doen?” Hy beduie na die dokument wat sy steeds in haar hand vasknyp. “Kyk wie is die koper.” “Dit maak nie saak wie die koper is nie, ek sal hom of haar ’n aanbod maak wat hy nie kan weier nie en sodoende die plaas weer in familiebesit kry.” Trane stroom ongehinderd oor haar wange. “Hoe kon jy my so verraai?” “Hy het nie ’n keuse gehad nie.” Annelie swaai om, verloor haar balans en twee oorbekende arms gly om haar lyf om haar val te stuit. Wanneer sy teen ’n breë bors vasgetrek word voel dit soos ’n tuiskoms. Hugo. Wat maak Hugo hier? Sy druk hom weg en vee met die agterkant van haar hand oor haar wange. “Wat maak jy hier? Wat bedoel jy hy het nie ’n keuse gehad nie?” Wynand staan op, druk sy sjefhoed op sy kop en waai met ’n slap hand vir Hugo. “Nou’s jy op jou eie.” Voordat Annelie kan antwoord, glip hy by die kombuisdeur in. Sy vou haar arms voor haar en draai na Hugo. “Wat gaan hier aan?” “Ek het Wynand se gedeelte van die oord by hom gekoop.”

“Hoekom?” Hugo trek sy skouers op. “Die stad het skielik sy bekoring verloor. Ek soek die berg in my venster as ek die gordyne ooptrek en die aankeer van die kriminele is nie meer vir my so belangrik nie.” “Hoekom hier? Jy kan mos enige plek heengaan?” “Want jy is hier.” Hy gee ’n tree nader en haar hart tamboer teen haar ribbes. “En jou werk?” Hy stap nog ’n tree nader. “Ek het bedank net nadat ek in die stad teruggekom het. Die pensioengeld het verlede week uitbetaal en daarom kon ek Wynand se aandeel uitkoop.” “Ek vra weer, hoekom?” Hy stap tot voor haar, lig haar ken en skulp haar gesig in sy hande. “Want ek het probeer om die paar dae sonder jou aan te gaan, om my lewe in die stad te hervat, maar alles smaak laf, so sonder sout. Elke oomblik van die dag het ek gewonder wat jy doen, of jy regkom. Ek het probeer, maar ek kan nie sonder jou leef nie. My werk het betekenis verloor, want jy is nie saam my nie. My huis voel soos ’n tronk en die stad druk al die asem uit my longe uit. Alles net omdat ek nie sonder jou kan of wil leef nie. Ek is lief vir jou.” “So vinnig?” Hy skud sy kop. “Van daardie eerste dag wat ek jou in die ondervragingskamer gesien het met jou dun pajamas en kaalvoet, wou ek niks anders doen as om jou teen my vas te druk en te beskerm nie. Jy was ’n ander man se vrou en boonop ’n verdagte in die saak wat ek ondersoek het. Dit was hel om my werk te doen terwyl ek reeds meer as halfpad verlief was op jou.” Warm sjokolade oë smelt die ys in haar hart en Annelie se hart hamer teen haar ribbes. Sy wil haarself knyp om seker te maak sy droom nie. Dat sy nie netnou gaan wakker word in ’n koue bed en alleen nie. “Gaan jy niks sê nie?”

Die onsekerheid in sy oë vermuwwe die weerstand in haar hart. Sy kan die kans waag, haar hart aan hom blootlê soos hy gedoen het. Sy stap onder sy hande uit en maak die deur oop. “Kom ons gaan maak koffie.” Hy vang haar in die gang. “Annelie?” Die snikke van neffens ruk weer deur haar lyf as hy haar weer na hom toe draai. “Ek is so lief vir jou dit maak my bang. Vir die eerste keer in my lewe glo ek dat twee mense wat bestem is om bymekaar te wees, mekaar wel sal vind. Maar ek is bang. Die vorige keer wat ek gedink het ek is lief vir iemand, het dit my bitter duur te staan gekom. Daardie liefde het my byna vernietig.” Hugo knik. “Ek verstaan, maar weet dit, ek is nie Barend nie. Ek is nie haastig nie en sal jou die tyd gun wat jy nodig het om seker te maak. Maar maak geen fout nie. Ek wil jou myne maak, in alle opsigte en wettig.” Vreugde vervang die vrees wat in haar hart vasgehaak het. Sy het nie meer tyd nodig nie. Wil nie meer tyd hê nie. Sy wil net vir Hugo hê. “Vra jy my om te trou in die middel van die gang?” Hy kyk haar waarskuwend aan, maar as hy die glimlag op haar gesig sien, skuif die wolke voor sy oë weg. “Natuurlik.” Sy trek haar skouers op en drafstap na die woonstel. “Ek sal dit eers weer moet oordink. Jy weet, ’n vrou moet nooit te maklik ja sê nie.” Hy haal haar in voordat sy haar woonsteldeur bereik, trek haar in sy arms en soen haar sag. Baie later laat hy haar gaan en sy oë vra weer die vraag. “Ja, Hugo, ek sal met jou trou.” Hy swaai haar in die rondte voordat hy die deur oopdruk en haar in die woonstel intrek. Sy glip onder sy hande uit en hou haar hand omhoog.

“Maar ek het ’n voorwaarde.” “Ek luister.” “Geen groot affêre nie en niks langer as ’n maand van nou af nie.” Hy lag sag. “’n Vrou so na my hart. Ons kan môre trou as ons dit kan reël.” Sy knik. “Kom ons gaan sê vir Wynand sy plan het gewerk.” Hugo kry haar aan die arm beet voordat sy die deur bereik. “Hy weet. Vanaand is jy myne.” Sy gee haar oor aan die soeke van sy lippe en die ekstase van sy hande op haar lyf. Die volgende oggend sit hulle saam met Madrie en Wynand op die stoep met hande vasgeklem om stomende bekers as die sonnetjie die nag verdryf. Madrie glimlag breed en fluister in Annelie se oor. “Sien vriendin, ek het jou gesê jy het speelgoed nodig.”

***********************************

Ander boeke deur Yolande Pienaar

Katelknaap vir Carlien Gogga op ’n Harley

Kontak Yolande by Twitter: @YolandePienaar Web: YolandePienaar.com