Het Verlies 5p6x1x

HET VERLIES Leven tussen Hoop, Geloof en Liefde

Geschreven door Lisa Brown

Het Verlies

Copyright © 2011 Lisa Brown Auteur: Lisa Brown

Omslagontwerp: Lisa Brown

Autobiografie. http://www.hetverlies.nl

Smashwords Edition Copyright 2011 Lisa Brown

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re

reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, door middel van druk, fotokopieën, geautomatiseerde gegevensbestanden of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

INLEIDING

Ik ben een vrouw van eenendertig jaar, en ik heb in de afgelopen jaren het nodige meegemaakt.

Terwijl ik realiseerde dat aan mijn huwelijk een einde was gekomen, kwam ik erachter dat ik zwanger was, tot ongenoegen van mijn nu ex-man.

Ik zou er alleen voor komen te staan, en ik nam afscheid van het leven als getrouwde vrouw, maar ik had er geen rekening mee gehouden dat er een nog veel groter afscheid op me stond te wachten…

Omdat ik een aantal weken in het Ronald McDonald huis in Nijmegen ben verbleven, wil ik graag een gedeelte van de opbrengst van dit boek doneren aan het Ronald McDonald huis in Nijmegen. U kunt de donatie via de website van Ronald McDonald bijhouden.

Ik hoop dat ik met dit boek vrouwen een hart onder de riem kan steken die ook

een moeilijke periode meemaken of hebben meegemaakt. Het schrijven van dit boek heeft mij geholpen om een vreselijke moeilijke periode in mijn leven te kunnen verwerken.

L.M. Brown

HOOFDSTUK 1

Als klein meisje was ik heel onzeker. Toen ik zes jaar oud was bleef ik liever veilig bij mijn moeder in de buurt dan dat ik naar school ging. Ik werd veel gepest, met het resultaat dat mijn moeder mij tot aan de vijfde klas naar school moest brengen. Als ik om wat voor reden dan ook alleen naar school moest gaan, haalde ik het niet verder dan de struiken die voor het schoolgebouw stonden.

Mijn moeder Mary, is wel eens gebeld door een mevrouw die aan de overkant van de school woonde om te vertellen dat ik me verscholen had achter de struiken omdat ik te bang was om alleen naar binnen te gaan. Mijn moeder kwam vervolgens naar school toe om me alsnog daar naar binnen te brengen. Er waren een aantal jongens uit mijn klas die altijd wel een reden vonden om me te kleineren. Ze waren me altijd aan het pesten en ik was echt bang voor ze. Ze probeerden me met van alles te plagen, en het ging nooit ergens over. Toen ik in de zesde klas van de basisschool zat had mijn moeder me een keer meegenomen naar een psycholoog. Ik liep ook al bij het RIAGG maar ik kan me niet herinneren dat het me ook maar iets geholpen had. Tegen mijn ouders werd gezegd dat het wellicht goed voor me zou zijn als ik iets voor mijzelf had, en soort van hobby. Ik had op turnen gezeten en op jazzballet maar daar was ik al mee gestopt. Ik mocht van mijn ouders op paardrijles en een nieuwe wereld ging voor me open. Ik genoot enorm van het leven in de paardenstal en het liefste was ik daar elke dag.

De psycholoog had mijn moeder ook verteld dat ik waarschijnlijk als een blad aan de boom om zou slaan als ik naar de middelbare school zou gaan. Het was moeilijk voor te stellen, maar hij had wel gelijk gehad. Eenmaal op de middelbare school liet ik me niet meer pesten. Ik was echt heel erg veranderd. Toch bleef ik altijd wel onzeker, en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog nooit afgekomen.

Mijn moeder is de liefste vrouw op aarde. Zij leeft voor haar kinderen en kleinkinderen. Met vier kinderen en inmiddels zeven kleinkinderen is ze de aller trotste mama en Oma die ik ken. Toen ze tweeënveertig jaar was kregen wij er een zusje bij en ik herinner me de dag dat mijn ouders en mijn zusje Jacqueline thuis kwamen uit het ziekenhuis. Mijn zus, mijn broertje en ik waren net als onze ouders zo ongelofelijk trots!

Mijn broer Diego is veruit de meest komische persoon die ik ken. Hij kan je als geen ander aan het lachen maken, en soms gaat dat gepaard met nogal wat opmerkingen die niet iedereen normaal gesproken waarderen kan. Maar om de een of andere reden is het vreselijk grappig als hij voor de zoveelste keer iemand belachelijk maakt of, zoals vaker voorkomt, zichzelf. In zijn uiterlijk lijkt hij veel op mij. Dezelfde donkere kleur haren, alleen zijn die van mij golvend lang, en hij heeft een kort koppie.

Mijn oudste zus Tanja heeft een heel zacht karakter. Ze zorgde nooit zoveel voor problemen, deed op school haar uiterste best, en is heel fijntjes in haar postuur. Ze is inmiddels getrouwd met Glenn, en heeft drie prachtige kinderen. Een jongen en twee meisjes.

Mijn kleine zusje Jacqueline is de puberteit inmiddels als voorbij. Ze is zo vreselijk knap, en met haar mooie donkerblonde lange haren, die in de zon zo mooi oplichten en haar ontzettende blauwgroene ogen waar menigeen jaloers op is, moet ze de jongens van haar afslaan. Mijn vader John, het hoofd van het gezin, is een rustige kalme man. Heel lief en zorgzaam en heel erg geduldig. Hij

heeft een donker uiterlijk, en wij allen hebben die uiterlijkheden van hem. Mijn moeder was heel blond en ze had stijl haar, maar toen ze achtenveertig was is ze heel ziek geweest. Na de chemokuren die ze moest ondergaan, kreeg ze donker haar terug, donker haar met slagen erin.

Toen ik vijftien was, had ik mijn eerste vriendje. Ik was ontzettend verliefd op hem destijds en mijn hart was gebroken toen hij het na drie jaar uitmaakte. Inmiddels voelt de tijdsduur van drie jaar heel anders, maar toen ik die leeftijd had leek het wel alsof hij altijd al mijn vriendje was geweest.

Mijn hele verhaal begon allemaal in het millennium jaar. Ik leerde Alan kennen op een feestje. Het was is de periode dat wij erachter kwamen dat mijn moeder Mary een ongeneselijke ziekte had. Ik wist als negentienjarige niet zo goed hoe ik er mee om moest gaan en ik ging nogal vaak op stap. Niet dat ik alcohol dronk of stomme dingen deed. Maar even uitgaan in de stad was voor mij op dat moment even een uitlaatklep. Ik leerde veel mensen kennen, maar ik ging altijd met dezelfde vriendin op stap. Het was op één van die avonden dat ik Alan weer tegen kwam. Ik had hem een paar maanden daarvoor leren kennen. We hadden toen even met elkaar gesproken maar verder geen telefoonnummers uitgewisseld. Ik kwam hem dus weer tegen en we bleken elkaar toch wel erg leuk te vinden. Ikzelf ben opgegroeid in een middelgroot dorp. Alan kwam uit de stad. Hij had zwart krullend haar, een donkere huid en hij kleedde zich nogal opvallend. Hij leek in mijn ogen best een beetje ruig uit. Maar hij was helemaal niet zo ruig als dat hij er uit zag. Hij was zeer sociaal en hij kon je altijd vreselijk aan het lachen maken. We spraken na die avond al gelijk af voor de volgende dag, en we wisten allebei dat het niet de laatste keer zou zijn dat we elkaar zouden zien.

De maanden verstreken, en inmiddels waren Alan en ik onafscheidelijk. We deden eigenlijk alles samen, en het maakte niet uit waar we waren, we hadden altijd veel plezier samen. Hij kon me ook altijd zo vreselijk aan het lachen maken. Ik herinner me een keer dat we in het winkelcentrum waren en we langs een standbeeld liepen. Hij klom er ineens op, ging er boven op staan en

schreeuwde: “Lisa, ik hou van jou!” Iedereen keek natuurlijk om wat dat nou weer was, maar dat waren de dingen die hij gewoon deed. Hij maakte me aan het lachen en gaf me een heel goed gevoel. Mijn ouders waren niet gelijk helemaal enthousiast over hem, maar nadat ze hem een paar keer hadden ontmoet veranderde dat. Ze zagen dat we het goed hadden samen en dat ik gelukkig was.

Mijn moeder zei tegen iedereen: “Als hij een glazen kastje had, dan zou hij haar erin stoppen. Zo zuinig is hij op haar.” Ik wist dat ze er een fijn gevoel over had. Met mijn moeders’ ziekte ging het ineens ook heel erg goed. De artsen stonden versteld van het feit dat ze zo opknapte.

Twee jaar ervoor hadden ze de diagnose longkanker gesteld. Mijn moeder was altijd een hele actieve vrouw. Ze was altijd aan het werk en van de één op de andere dag werd ze ziek. Een soort griepje zei de dokter. Maar ze knapte maar niet op. Keer op keer ging ze naar de huisarts, en hij deed allerlei onderzoeken, maar hij kon niets vinden. Hij zei dat het psychisch was, en dat ze maar op vakantie moest gaan. Samen met mijn vader John en mijn zusje Jacqueline, die toen vijf jaar was, zijn ze twee weken naar Spanje gegaan. Maar het hielp allemaal niets. Mijn moeder werd zieker en zieker, en toen ze weer thuis waren was ze ten einde raad.

Ze schreef een brief naar de huisarts waarin ze hem eigenlijk smeekte om nogmaals naar haar te luisteren. Ze wist in haar hart dat het niet goed zat. Ze was aan het hoesten, op een manier dat je gewoon wist dat het niet normaal kon zijn. Eindelijk werd er een longfoto gemaakt en nog geen dag later belde de huisarts op, met vreselijke nieuws…. Mijn moeder had een klein-cellig soort longkanker, met uitzaaiingen naar de slokdarm. Een operatie was al te laat. Het enige wat ze konden doen was chemo.

Twee weken later bracht mijn vader haar naar het ziekenhuis. Mijn vader is een

hele rustige man. Hij maakt niet zo heel gauw druk, en ziet alles toch altijd heel positief in. Maar die ochtend dat ze naar het ziekenhuis reden was hij vreselijk zenuwachtig. Nog geen tien minuten zaten ze in de auto, en toen reed hij tegen een andere auto op, puur van de zenuwen. Door de klap van de aanrijding was de ziekenhuistas van mijn moeder uit de auto gevallen, en de nachtjapons lagen op straat. Mijn moeder had last van haar nek, maar verder was niemand gewond. De auto was behoorlijk beschadigd maar ze konden gelukkig verder rijden.

Mijn moeder heeft de eerste week van de kuur in het ziekenhuis gelegen. Helaas sloeg de chemo kuur niet aan. We waren verslagen door het slechte nieuws. Mijn vader probeerde sterk te zijn, voor ons en voor onze moeder. Maar degene die het allersterkste was, was onze moeder zelf. Ze was zeer positief, althans dat gevoel gaf ze ons, en zei dat we niet op moesten geven. Nadat de artsen tweemaal de chemokuur hadden gegeven en er geen verandering optrad, zeiden ze dat ze het nog eenmaal zouden proberen en anders genoodzaakt waren om te stoppen met de behandeling. Wonder boven wonder sloeg de derde chemokuur aan.

Mijn moeder werd erg ziek door het kuren. Ze had altijd al een slank postuur, net zoals mijn oudere zus, maar ze werd erg mager nu. Toen ze klaar was met kuren, kozen de artsen ervoor om haar hoofd te bestralen, omdat ze bang waren dat er uitzaaiingen naar haar hoofd konden zijn. Iets wat met longkanker niet ongewoon is.

Mijn moeder knapte op, en Alan en ik besloten dat we graag wilden trouwen. We kregen een super leuk appartement midden in het winkelcentrum. Ik was er zo ontzettend gelukkig. Omdat ons budget niet zo groot was, besloten we de bruiloft klein te houden. Eigenlijk alleen voor familie en wat vrienden. Toen het tijd was om mijn jurk uit te zoeken, kon ik niet wachten om de bruidszaak in te rennen. Mijn ouders zouden mij de jurk cadeau geven, en ik wist al precies wat ik wilde hebben. Zoals bij veel bruidjes het geval is, wat het bij mij ook. De eerste jurk die ik aantrok, die werd het. Hij was crème kleurig, een strak bovenlijfje dat geborduurde bloemetjes had in dezelfde kleur met bandjes en

vanaf mijn taille liep de jurk wijder uit. Van achteren waren er drie lagen, en eindigend in een sleep. Ik had een sluier uitgezocht en ik voelde me een echte ‘Cinderella’.

HOOFDSTUK 2

De dag zelf was ik super zenuwachtig. Ik ben niet het type persoon die ervan houdt om in de schijnwerpers te staan. Alan had een prachtig pak uitgezocht, en ook al waren we nog eigenlijk behoorlijk jong toen we trouwden, hij zag er ineens veel volwassener uit toen ik hem in zijn pak aan zag komen. Toen we op het gemeentehuis aankwamen en ik al die mensen zag staan besefte ik maar al te goed dat het nu om Alan en mij ging. Toen was het zover dat we elkaar de eeuwige trouw beloofden. Ik genoot van de dag, maar het was met gemixte gevoelens.

We waren er achter gekomen dat mijn moeder, inmiddels anderhalf jaar na de laatste chemokuur, weer zieker aan het worden was. En ze kon het niet volhouden om de hele dag aanwezig te zijn. Dus mijn ouders verlieten tegen 20.00 uur het feest. Ik vond het zo erg dat mijn moeder zo ziek was, en ik kon niet helemaal overgelukkig zijn die dag.

Een aantal dagen na de trouwerij zijn we op huwelijksreis naar Tenerife geweest. We hadden het heel erg leuk, op een aantal wat mindere momenten na. Alan was soms nogal wat jaloers, en terwijl we gewoon aan het winkelen waren liepen we twee jonge mannen tegemoet. Zoals iedereen die daar op vakantie is, liep ook ik in mijn zomerkleren. Ik droeg een spijkerrokje met een wit hemdje. Toen die mannen vlak bij ons waren, stonden ze me aan het staren. Ik reageerde niet, maar Alan wel. Hij begon te schreeuwen en te doen, maar het gekke was, niet tegen hun! Hij zei dat ik andere kleren aan het moeten trekken en liep kwaad weg. Hij liet me daar gewoon staan. Ik volgde hem terug naar het appartement want alleen over straat gaan daar voelde ik me niet zo gemakkelijk bij. Ik kende de hele buurt niet. Alan bood zijn excuses aan later op die avond en alles was al gauw

weer goed. Ik had een vreselijke hekel aan ruzie maken dus ik liet het maar zo. Na onze huwelijksreis moesten we uiteraard weer gewoon aan het werk en na drie maanden kwamen we erachter dat we ons eerste kindje konden verwachten. We waren allebei dolgelukkig en ik kon echt niet wachten.

Ik woog normaal gesproken altijd rond de achtenvijftig kilo maar al gauw kwam ik behoorlijk aan. De verloskundige zei dat het de hormonen waren. De zwangerschap liep geheel voorspoedig. Ik had eigenlijk geen klachten en zwanger zijn was voor mij echt heel bijzonder. Ik genoot enorm van het kleine wonder in mijn buik. Maar de bevallig was minder leuk. Ik wilde graag thuis bevallen maar na eenendertig uur weeën moest ik toch naar het ziekenhuis. Ik kreeg een infuus om de weeën sterker te maken en eindelijk na in totaal tweeënveertig uur werd onze zoon Jayden geboren. We waren zeer gelukkig en na een dagje in het ziekenhuis blijven mochten we naar huis. Ik had een ontzettende lieve kraamverzorgster en ik vond het jammer toen de kraamdagen er weer op zaten. Jayden groeide heel erg goed. En was echt een hele makkelijke baby.

Ik was zielsgelukkig met Jayden maar ik merkte wel dat er iets niet goed was met me. Ik was te beschermend als het om Jayden ging. We woonden toen nog midden in het winkelcentrum en ook al was Alan gewoon thuis, ik ging absoluut niet alleen naar buiten zonder Jayden. Ik was bang dat als ik alleen op straat zou gaan dat me iets zou overkomen. Ik durfde nergens alleen naar toe. Jayden was bij me, of ik was thuis.

Het was niet makkelijk voor me en als er visite kwam wilde ik helemaal niet dat Jayden werd gedragen. Ik plande het altijd zo, dat Jayden lag te slapen als er visite kwam. Dan had ik een excuus dat ze hem niet konden vasthouden. Ik wilde nog net de deur van zijn kamer opendoen zodat ze hem konden zien, maar dat was het dan ook wel. Ik had wel het idee dat het niet helemaal gezond was, maar wat zou er kunnen zijn?

De allereerste keer dat ik echt wegging zonder Jayden was toen hij bijna een jaar oud was. Ik wilde heel graag naar de Beauty beurs in Utrecht. Ik besloot om er heen te gaan, maar ik was vreselijk bang dat er een aanslag gepleegd zou worden, zulke gedachtes waren toen heel normaal voor me. Het was een heel rotgevoel om te hebben en uiteraard gebeurde er helemaal niks die dag, maar ik was pas weer rustig toen ik weer thuis was.

Anderhalf jaar nadat Jayden was geboren belde mijn zus Tanja me op. Ze had een stukje in de Viva gelezen. Over een postnatale depressie na de zwangerschap. Toen ze het voorlas aan mij wist ik gelijk dat ik dat ook had gehad. Met mij ging het ondertussen al veel en veel beter maar de symptomen die de vrouw had waar het stukje over ging, waren zowat gelijk aan die van mij. Ik wist nu in ieder geval wat er was geweest.

Jayden was tweeënhalf toen we met hem op vakantie gingen naar Tenerife. We verbleven in hetzelfde appartementen complex als waar we ook tijdens onze huwelijksreis hadden verbleven. Het was prachtig weer en het was ontzettend gezellig zo twee weekjes weg. Het was de eerste keer dat we op vakantie waren gegaan nadat we getrouwd waren en ik genoot er met volle teugen van. Alan en ik hadden voor de vakantie net besproken dat we graag voor een tweede wilde gaan. Ik hoopte dat we niet te lang hoefde te wachten. Aan het einde van de vakantie merkte ik dat ik erg moe was, en ik besloot een test te doen. De test was negatief, maar toch had ik een vermoeden dat ik wellicht zwanger was. Het was weer tijd om naar huis te gaan en ik was vreselijk emotioneel. Ik wilde helemaal niet terug naar Nederland en ik vroeg me af of er een mogelijkheid was om op Tenerife te blijven. Uiteraard was dat niet mogelijk, maar het was er zo heerlijk. Ik ben de laatste dag van de vakantie een aantal keren in huilen uitgebarsten, ik wilde echt niet naar huis.

Toen we thuis kwamen zag mijn moeder dat we echt een gelukkig gezinnetje waren. De vakantie had ons goedgedaan en we waren heerlijk uitgerust weer teruggekomen. Een week nadat we thuis waren besloot ik nogmaals om een zwangerschapstest te doen, en dit keer was het wel positief! Ik was helemaal in

de wolken en ik voelde me heel erg goed. Ik raakte in de zwangerschap verslaafd aan appels, ik kon er geen genoeg van krijgen. Ik hoopte dat ik nu niet zoveel aan zou komen maar helaas kwamen er al snel wat kilootjes bij, en aan het einde van de zwangerschap had ik een extra gewicht van tweeëntwintig kilo. Tonnetje rond, zeg maar.

De bevalling was een groot drama. Ik kon mijn bevalling van Jayden nog goed voor de geest halen en ik wilde dat echt niet nog een keer. Ik wilde per se een ruggenprik. De verloskundige was er niet zo op voor maar toen ik eenmaal aan het bevallen ging, moest ik uiteindelijk toch naar het ziekenhuis. De bevalling was begonnen met het breken van de vliezen en na 24 uur was er nog geen ontsluiting. Na 28 uur werd ik naar het ziekenhuis gebracht en daar aangekomen wilden ze me aan het infuus leggen om de weeën op te wekken. Ik vroeg om een ruggenprik en de gynaecoloog zei meteen dat het geen probleem was. Anderhalf uur later werd er een ruggenprik geplaatst en ik voelde langzaam het gevoel wegtrekken. Ik had al wel steeds weeën gehad maar die hadden nog steeds niet voor ontsluiting gezorgd.

Na de ruggenprik werd ik op het bed teruggereden naar de verloskamer maar ik kreeg een paar flinke weeën en ik moest ze echt wegzuchten. De verpleegkundige keek me maar vreemd aan en ze zei dat ik helemaal niets meer zou moeten voelen. Nou, ik voelde het nog duidelijk en het deed behoorlijk zeer. Ik dacht dat de ruggenprik nog even goed moest inwerken en er werd door de verpleegkundige verder ook geen aandacht meer aan besteed. Ik kreeg een infuus om de weeën op te wekken en omdat ik toch verdoofd was, konden ze het apparaat behoorlijk hoog zetten. Niet veel later wist ik niet wat me overkwam, het kwam met alle duvel en geweld, en ik kon met geen mogelijkheid de weeën opvangen. Ik vertelde de verpleegkundige dat het niet te houden was en toen begreep ze dat de ruggenprik niet goed had gewerkt. De anesthesist werd erbij gehaald en hij gaf wat extra verdoving in de ruggenprik. Maar het hielp helemaal niets. De rechterkant van mijn lichaam was verdoofd, maar de linkerkant helemaal niet. Ik had totaal geen gevoel in de rechterkant, maar de linkerkant was net zo gevoelig als anders. Wat een drama. Ik voelde de weeën alleen aan de linkerkant en zodra er weer een wee op kwam zetten krampeerde ik helemaal naar links. De anesthesist was op dat moment aanwezig bij een operatie en ik

moest wachten tot hij daarmee klaar was. Er zou dan een nieuwe ruggenprik worden gezet. Ik wilde zo graag dat de verpleegkundige het apparaat wat naar beneden bij zou stellen maar ze weigerde. Het was een zeer onvriendelijke verpleegkundige en ik kon niet wachten tot haar dienst erop zat. Wat een mens!

Eindelijk na vieren kwam er een andere verpleegkundige binnen en ik vertelde haar dat ik het echt niet kon houden, en ze zette het apparaat gelijk wat lager. Niet dat het veel uitmaakte, want de weeën bleven net zo heftig. Het was maar gewoon wachten op de anesthesist. Om kwart voor vijf werd me verteld dat hij bijna klaar was en dat ik binnen tien minuten een nieuwe ruggenprik zou krijgen. Ik zei dat ik eerst naar het toilet moest. Ik had een katheter voor het plassen maar de andere boodschap kon ik echt niet inhouden.

“Laat me eerst maar eens kijken.” zei de verpleegkundige. Ze keek hoever mijn ontsluiting was, en ik was zeer verbaasd toen ze vertelde dat ik volledige ontsluiting had. Toen viel ineens het kwartje, ik had persweeën!

Na tien minuten persen was daar ineens mijn kleine tweede wonder. Jonah! Hij deed het hartstikke goed en we waren super gelukkig met hem! Jayden was vreselijk trots op zijn broertje en hij was niet bij hem weg te slaan. We mochten de volgende ochtend naar huis en ik voelde me prima. Ik had helaas niet zo’n fijne kraamhulp. Ik kwam er al gauw achter dat ik het ontzettend had getroffen met de kraamverzorgster die ik bij Jayden had gehad. Bijna elke dag zei ik tegen de kraamverzorgster dat ze wel eerder naar huis mocht gaan, en dat aanbod nam ze graag aan. Ze was absoluut niet lief voor Jayden en ik was blij dat ze na een week weer weg was. Ze zou eigenlijk nog een dag komen, maar ik zei dat ik het wel zelf kon. Ze irriteerde me mateloos. En ik vond dat ze voor sommige beroepen best een soort omgangstest mochten gaan invoeren. De depressie die ik bij Jayden had gehad, daar had ik nu totaal geen last van en ik liep echt op een roze wolk.

Drie weken na de bevalling ging ik alweer aan het werk, ik had een nagelstudio

aan huis en ik vond het heerlijk om gezellig met mijn klanten te zitten. Met een aantal klanten kon ik het goed vinden, en met sommigen had ik echt een vriendschap opgebouwd. Omdat Alan in de ploegendienst werkte, konden we heel makkelijk af wisselen. Als hij thuis was, dan werkte ik in de nagelstudio. Ik wilde niet iedere dag werken, dus het werden drie dagen in de week. We waren redelijk op onszelf en gingen dan ook niet zo vaak weg, en als we ergens heen gingen was het vaak familie die we opzochten.

Een paar weken voor de tweede verjaardag van Jonah werd ik opgeroepen voor mijn borst verkleinende operatie. Ik was mijn grote cupmaat zo zat, en omdat ik er lichamelijk best wat klachten van had, zou mijn verzekering alles vergoeden. Mijn zus Tanja en Alan gingen met me mee naar het ziekenhuis, en toen ik in de operatie kamer was, waren hun diep in gesprek. Alan vertelde mijn zus dat we aan een derde kindje zaten te denken, en dat hij zich niet voor kon stellen dat mensen scheiden. Mijn zus vertelde me over dat gesprek een paar weken later.

De operatie was prima te doen, maar de eerste dagen daarna waren behoorlijk heftig. Ik had redelijk veel pijn en ik kon me echt voor geen meter bewegen. De eerste dagen kon ik dan ook alleen maar in bed liggen en de derde avond toen de kinderen al in bed lagen kwam Alan naar boven en zei dat hij naar zijn broertje ging kijken die in een band speelt. Ik zei tegen hem dat ik niet alleen kon blijven, want wat als Jonah wakker zou worden en zou huilen. Ik kon met geen mogelijkheid uit bed komen, laat staan hem troosten. Alan zei: “Maak je niet druk, hij wordt heus niet wakker hoor. Ik heb je drinken op je nachtkastje gezet en ik ben over twee uurtjes weer terug.” Het was 22.30 uur op dat moment. Ik wist wel dat twee uurtjes een beetje te optimistisch was, want het was in ieder geval al vijfenveertig minuten rijden om daar te komen. Ik was eigenlijk wel een beetje boos, en liet hem duidelijk merken dat ik het niet wilde, maar hij ging evengoed. Gelukkig werd Jonah niet wakker, maar Alan kwam pas om 05.00 uur thuis. Ik was zo teleurgesteld, en vanaf toen ging het bergafwaarts. Hij kwam niet meer naar me kijken, en de volgende avond zou hij drinken voor me gaan halen, maar hij kwam niet meer terug. Ik riep van boven naar beneden maar het bleef doodstil.

Met al mijn krachten liep ik naar beneden, ik was er van overtuigd dat er iets ergs was gebeurd. Ik kwam beneden en ik zag dat alle lampen aan waren, en de achterdeur stond open. Ik liep door naar de schuur, vermoedend dat hij daar zou zijn, maar daar was hij ook niet. Ik riep hem een paar keer maar er kwam geen enkele reactie. Ik bleef op de bank zitten, me afvragend wat er aan de hand was.

Na anderhalf uur kwam hij weer binnen. Ik vroeg hem waar hij was geweest en hij zei dat hij de kliko aan het buiten zetten was en dat hij met de buurjongen stond te praten achter de schuur. Ik zei: “Ik ben naar de schuur gelopen maar daar was je helemaal niet. Ik heb je zelfs nog geroepen maar je reageerde niet eens.” “Loop toch niet zo te zeuren mens, ik zei toch dat ik daar was!” zei Alan.

Ik snapte er helemaal niks van, maar ik liet het maar zo. Een ruzie met hem wilde ik niet om zo iets onbenulligs. Althans dat was dat ik dacht dat het toen was.

De week die daarop volgde was alles behalve fijn. Ik was nog aan het herstellen van mijn operatie, en de zorgzame man die ik tot die tijd altijd had gehad was in geen velden of wegen te bekennen. Als hij naar boven kwam om iets te pakken dan keek hij niet eens meer naar me. Hij liep langs me heen zonder iets te zeggen om vervolgens weer naar beneden te gaan. Hij negeerde me compleet en ik voelde me zo vreselijk rot. Hij deed bijna elke avond een wandeling, iets wat hij echt nooit deed. En als ik hem dan op z’n mobiel belde, was hij altijd in gesprek.

Op een avond vroeg ik of hij even naast me kon komen zitten, ik moest gewoon weten wat er aan de hand was.

“Alan, wat is er aan de hand met je?” vroeg ik hem.

“Met mij?” vroeg Alan. “Waar heb je het nou weer over?”

“Nou, ik vind het jammer dat je me zo negeert en dat het lijkt alsof je op een andere planeet zit.”, zei ik.

“Tja.” zei hij, en hij kreeg een serieuze blik op zijn gezicht. “Ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen.”

“Wat bedoel je, Alan?” Ineens voelde me ik me heel erg klein en vreselijk onzeker.

“Ik hou niet meer van je.” Zijn ogen staarden naar beneden. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. “Alan, wat bedoel je hiermee te zeggen? Hoe kan dit zo ineens?” vroeg ik hem.

“Lisa, ik zit hier al een poosje mee, ik hou al heel lang niet meer van je. Ik voel me ook vreselijk en ik weet ook niet wat ik er mee moet. Je hebt gemerkt dat ik de laatste tijd elke avond even weg ben. Ik voel me zo rot en ik wilde graag met mijn moeder praten. En mijn broertje.”

Stil, ik kon alleen maar stil zijn. Ik was aan de grond genageld. Ik wist wel dat er iets was. Maar dit had ik niet kunnen vermoeden. We waren toch gelukkig samen? Ik probeerde nog met hem te praten maar hij was al opgestaan om vervolgens weer naar buiten te lopen om zijn moeder te bellen. Drie uur later

kwam hij terug, maar hij wilde niet meer praten.

Gek genoeg gedroegen we ons die dagen en weken erna net alsof er niets was gezegd. Het enige waar ik het aan kon merken was dat hij bijna elke dag wel een uur met zijn moeder aan de telefoon zat. Hij maakte de ene na de andere wandeling en ik zat ondertussen te bedenken wat ik met de situatie aan moest. Alan had me gezegd dat hij niet wilde scheiden, dat hij op een bepaalde manier nog wel van me hield maar geen verliefde gevoelens meer voor me had. Hij wilde me niet kwijt, dat niet.

Alan werkte in ploegendiensten en als hij thuis was, was het absoluut niet gezellig. We brachten amper nog tijd samen door en als we gesprekken hadden samen was dat alleen maar omdat ik begon met praten. Ik wilde graag weten waar het mis was gegaan, maar hij wist niet zoveel te zeggen. Wat hij wel bleef volhouden was dat hij mij en de kinderen niet kwijt wilde. Hij bleef zijn wandelingen doen, en thuis keek hij alleen nog maar naar de televisie. Ik begon me lichamelijk al wat beter te voelen en ik was blij dat ik weer wat kon pakken met mijn handen. Mijn armen bewegen was iets wat ik de eerste week echt niet kon en ik was totaal afhankelijk van Alan wanneer hij me drinken en eten kon geven. Hij had de eerste twee weken vrij genomen van het werk, en na die tweede week kwam mijn moeder en mijn tante Bep om de beurt helpen.

Mijn tante was sinds een paar jaar weduwe en ze vond het super gezellig om me te helpen. Mijn moeder vond het net zo gezellig als mijn tante bij mij, dus nadat ik was opgeknapt kwamen ze allebei zo nu en dan een keer een ochtend langs en vaak klusten we wat in het huis of deden we wat werk in de tuin.

Ikzelf heb totaal geen groene vingers en dus veel aan planten en bloemen hadden we niet, maar we hadden wel een stukje gras zodat de jongens daar lekker op konden spelen. Alan was degene die het met de elektrische grasmaaier netjes bijhield maar ook daar had hij de laatste tijd geen zin in. Het gras kwam zowat

tot je knieën, de heg zag er niet uit, en als ik dan actie ondernam om de tuin te doen stond ik gelijk met mijn benen in de brandnetels.

Op een donderdag in juni was het zo mooi weer en mijn moeder kwam die dag langs om me een beetje helpen in het huis. Ik was best wel druk met mijn werk en ik was maar al te blij dat mijn moeder langskwam en we hadden besloten om de tuin gezellig te maken zodat wij lekker in de tuin konden zitten en de kinderen lekker konden spelen. Mijn moeder is een genieter van het buitenleven en stopte niet met werken voordat de tuin er perfect uitzag.

“Lisa, zal ik de tuinstoelen op die plek zetten, daar in het zonnetje?” vroeg ze.

“Ja Mam, graag! Wacht, ik kom eraan om te helpen”. Terwijl we de tuinstoelen op de andere plek zette ging de poortdeur open en Alan kwam terug uit zijn vroege dienst. Hij deed zoals altijd zeer spontaan tegen mijn moeder, en na een half uurtje ging mijn moeder naar huis.

“Wat denkt je moeder wel niet?” vroeg Alan toen mijn moeder weg reed. “Een beetje de boel hier proberen te regelen?”

“Waar heb jij het over?” vroeg ik verontwaardigd. “Ze heeft me alleen maar geholpen met de tuin gezellig te maken.”

“Dat kunnen wij toch ook wel alleen? Daar hebben we je moeder niet voor nodig. En wie heeft de stoep zo schoon gemaakt, jij of je moeder?”

“Mijn moeder”, zei ik.

“En wie heeft de trampoline verplaatst? En het gras gemaaid? Jij of je moeder?”

“Mijn moeder”, zei ik weer.

“Zie nou wel, je moeder probeert hier een beetje de boel te regelen en dat ben ik inmiddels meer dan zat! Zeg maar tegen haar dat ze niet meer hoeft te komen als ze dat elke keer doet.” En met een geïrriteerde blik in zijn ogen liep hij naar boven.

Diep in mijn hart was ik niet eens heel erg verbaasd over zijn reactie. Mijn moeder had mij eens twee mooie grote potten gegeven die ik leuk voor het raam kon zetten omdat het zo kaal was. Daar was Alan ook al niet over te spreken geweest. “Mijn moeder deed dit alles alleen maar om me te helpen.” riep ik hem nog achterna.

“Ja ja, dat ken ik van haar,” was zijn laatste reactie en hij sloeg de slaapkamer deur achter zich dicht.

Ik voelde me echt vreselijk. En vooral zo schuldig tegenover mijn moeder. Haar kinderen en kleinkinderen zijn alles voor haar. Ze doet alles voor je om je te helpen. En dit was iets wat ze voor mij en de kinderen deed. En dan zegt je man zulke dingen?

Ook voor Alan hadden ze altijd klaargestaan. Ik was zo verdrietig en kon niet begrijpen waarom hij zo gemeen kon zijn. Hij was totaal niet meer geïnteresseerd in hoe het huis of de tuin eruit zag maar als mijn moeder kwam om te helpen, kon hij wel commentaar geven.

Alan bleef vaak zijn wandelingen doen en het enige dat hij daarover zei was dat hij zich vreselijk voelde en gewoon graag zijn moeder wilde spreken. Toch had ik er een vreemd gevoel over, helemaal toen ik merkte dat hij zijn telefoon niet meer zo op de tafel lag, of zelf buiten bereik van zijn telefoon was. Ik ging er steeds meer op letten, en op een gegeven moment voelde ik gewoon dat hij zijn telefoon voor mij verborgen hield.

Op een dag was hij aan het douchen en blijkbaar was hij zijn telefoon vergeten want ik zag dat de telefoon in de keuken lag en ik kon het niet weerstaan om eens in zijn sms berichten te kijken. Ik zag niets bijzonders, en geen vrouwelijke afzenders die ik niet kende, totdat ik het volgende las:

Ik kan niet wachten om je weer te zien. X. De afzender was Jason.

Ik rende naar boven en ik confronteerde hem met het sms’je. Hij zei me dat het gewoon een grap was van Jason, een vriend van hem. Dat deden ze wel vaker zei hij. Hij had hem het weekend ervoor gezien en dat had hij hem daarna gestuurd.

“Stel je niet zo aan Lies.” zei Alan.

Ik was er niet echt gerust op, maar ik liet het er toen maar bij.

HOOFDSTUK 3

Omdat Alan zijn ouders bijna zestig kilometer verderop woonde en we daar niet zo vaak naar toe gingen zei hij dat hij wat vaker naar zijn ouders wilde gaan.

We spraken met regelmaat over ons huwelijk en hij zei me dat alles wel goed kwam. Hij had gewoon wat tijd nodig.

Ondertussen probeerde ik van alles te bedenken om hem weer een wat fijner gevoel over ons te krijgen. Ondanks het feit dat hij niet meer van mij hield en hij er in mijn ogen niet veel aan deed om het samen weer goed te hebben, wist ik ook wel dat er aan mij ook dingen mankeerde. Ik probeerde goed naar mezelf te kijken en zag dat ik toch wel veel tijd aan de kinderen had besteed in plaats van ons huwelijk. Ik nam me voor om wat vaker lekker te koken, een keer een dagje te plannen voor ons tweeën, enzovoort. Hij ging inmiddels op vrijdagavond wel eens naar de kroeg, iets wat hij daarvoor nooit meer deed maar hij had het nodig zei hij. In plaats daarvan wilde ik die bewuste vrijdagavond te tijd nemen om samen gezellig te eten. Ik had allerlei boodschappen gedaan en ik besloot om een drie-gangen menu te maken. Zodra de kinderen op bed lagen zouden we samen uitgebreid eten. Hij vond het best.

Ik had als voorgerecht carpaccio met ham. Het hoofdgerecht bestond uit gebakken aardappeltjes, groenten, biefstuk, salade en sausjes. Als nagerecht had ik crêpes met vanille ijs en chocolade saus. De avond was uiteindelijk behoorlijk geslaagd. Alan genoot van het eten en voor het eerst in een lange tijd hadden we echt een leuke avond samen. Ik was dan ook diep teleurgesteld toen hij na het eten besloot om alsnog weg te gaan. Hij kwam pas om 02.00 uur thuis.

Ik had inmiddels ook in de gaten dat hij ineens erg veel met zijn uiterlijk bezig was. In de jaren ervoor schaamde ik me soms vreselijk als we samen over straat

gingen. Hij scheerde zich soms twee weken niet, en zijn haar was net een vogelnest. Hij deed er niks aan en het pluisde van alle kanten. Maar nu was dat wel anders. Ineens was het niet zijn standaard zwarte joggingbroek, maar super coole jeans. Hij scheerde zich in ieder geval elke vrijdag, waarschijnlijk omdat het weer weekend was en wegging, en zijn haren zagen er weer tiptop uit.

De volgende vrijdag naderde en dat betekende dat Alan vast en zeker weer weg zou gaan. Ik was er inmiddels al rekening mee gaan houden dus het was geen verrassing dat hij om 22.00 uur het huis verliet. Ik had altijd moeite met slapen als hij niet thuis was, maar ging toch maar om 23.30 uur naar bed. Om 03.00 uur schrok ik wakker en ik merkte dat Alan nog steeds niet huis was. Ik probeerde weer terug in slaap te komen maar het lukte niet. Om 04.00 uur besloot ik hem te bellen maar ik kreeg direct zijn voicemail. Ineens begon mijn hart heftig te kloppen en ik werd zo zenuwachtig. Wat als er iets met hem gebeurd is! Ik ging naar beneden om wat drinken te halen. Ik besloot maar beneden te blijven want ik wist dat ik toch niet meer zou kunnen slapen.

Ik probeerde hem steeds te bellen maar elke keer kreeg ik gelijk z’n voicemail. Ik wist niet goed wat ik moest doen. En raakte meer en meer in paniek. Het was inmiddels 07.00 uur in de ochtend. Ik zette de computer aan en keek of er die nacht in de buurt een ongeluk had plaatsgevonden. Maar ik kon niets vinden. Jayden en Jonah werden inmiddels wakker en ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven. Omdat Alan in de ploegendienst werkte was het voor hun niet vreemd om wakker te worden zonder dat hun vader thuis was.

Om 11.00 uur kreeg ik ineens een sms-je. Het was Alan. Het speet hem zo vreselijk. Hij had teveel gedronken en toen ze na de kroeg naar het huis van een vriend waren gegaan was hij daar op de bank in slaap gevallen. Hij vertelde me dat hij met tien minuten thuis was. Hij was een paar straten verderop, dus hij kwam lopend naar huis. Ik was alleen maar opgelucht dat er niks was gebeurd, en ik was blij toen hij weer thuis was. Hij ging gelijk door naar bed om verder te gaan slapen.

Ik had Alan inmiddels voorgesteld om naar een relatie therapeute te gaan. Hij was er niet op tegen maar hij was ook niet heel erg enthousiast. Toch wilde hij graag met mij verder en hij vertelde mij dat hij alles wilde doen om zijn gevoel voor mij weer terug te krijgen. Huwelijkstherapie zou ons wellicht kunnen helpen om onze problemen duidelijker te krijgen en inzicht te geven hoe we verder moesten gaan.

Een aantal weken later hadden we onze eerste afspraak staan en ik kon niet wachten. Ik was de afgelopen tijd behoorlijk wat afgevallen door de zenuwen en de weekenden waren voor mij vreselijk stressvol. Hij ging bijna elke vrijdag en zaterdag avond weg, en ik wist absoluut niet hoe laat hij dan thuis zou zijn. Het interesseerde hem niet hoe ik er over dacht. Het enige dat hij zei was: “Lies, ik heb het gewoon nodig, laat me maar. Dat is echt het beste.”

Omdat ik mijn ouders of mijn zus niets wilde vertellen van onze problemen was ik zo blij dat ik eindelijk mijn verhaal aan de therapeute kwijt kon. Ik had helemaal geen vriendinnen meer over. Alan vond niemand goed genoeg en al gauw waren mijn vriendinnen uit het zicht verdwenen. Niet dat ik echt hele hechte vriendinnen had, maar een aantal die ik zo nu en dan eens zag voordat ik getrouwd was. Ik kon nog altijd heel prima op mezelf zijn en met de kinderen had ik altijd wel wat om handen. M’n buren waren inmiddels vrienden geworden dus die sprak ik zo nu en dan. Maar niet over mijn huwelijk.

Het was een half uur rijden naar de therapeute en toen we aankwamen waren we gelijk aan de beurt. Ik vertelde over ons huwelijk, over het feit dat Alan niet meer verliefd op me was en dat het houden van ver te zoeken was. En vooral over zijn nachtelijke afwezigheid en hoe moeilijk dat voor mij was. Niet wetende wanneer en hoe laat hij thuis zou komen, en dat elke week minimaal twee keer. Ik was opgebrand. Ik had vreselijk slaaptekort, en de enige keren dat ik echt kon slapen was wanneer hij nachtdienst had. Dan WIST ik tenminste waar hij was en hoe laat hij thuis zou zijn.

De therapeute stelde een aantal vragen aan Alan en op de vraag waarom hij steeds wegging, antwoordde Alan dat hij het gewoon nodig had. Soms ging hij naar zijn ouders en bleef hij daar slapen en soms ging hij naar de kroeg met wat vrienden. Volledig onschuldig en niks om je druk over te maken. De therapeute begreep waarom Alan het deed en ze vroeg hem of hij kon beloven dat hij me het liet weten waar hij heen ging en me op de hoogte zou houden als hij later thuis zou komen dan gepland. Tuurlijk wilde Alan dat beloven. Hij was allang blij dat ze hem begreep. Ik was eigenlijk helemaal niet blij met hoe makkelijk de therapeute er mee omging. En de logica van dit alles was in mijn ogen ver te zoeken. Als je tegen problemen aanloopt in een huwelijk en helemaal als één van twee in de knoop zit met zijn of haar gevoelens, dan ga je toch juist NIET altijd maar op stap. Dat schept toch veel meer afstand? Je gaat dan toch op zoek naar dingen die je eventueel samen kunt doen om weer wat dichter bij elkaar te komen?

Volgens de therapeute moest ik hem maar even laten. Ze vroeg Alan naar het “vlammetje”. Of dat helemaal weg was, of dat het er misschien nog ergens zat. Want ook al was het nog zo klein, een vlammetje kan weer aangewakkerd worden. Maar als er helemaal niks meer is, kan het ook niet meer aangewakkerd worden. Alan zei: “niks, er is niks. Ik heb geen vlammetje meer, het is helemaal weg.”

“Wil je nog verder met je vrouw?”

“Ik denk het wel, ja”

Alan vertelde haar dat hij het mij kwalijk nam dat we zo ver van zijn ouders vandaan waren gaan wonen. Toen we elkaar leerden kennen liep dat gewoon zo. Ik had mijn eigen appartement en hij woonde nog bij zijn ouders. Ik had al een paar jaar mijn eigen nagelstudio en verhuizen naar een andere stad zou betekenen dat ik helemaal opnieuw zou moeten beginnen. Het is nooit ter sprake gekomen dat we in Utrecht zouden wonen, maar toch had Alan het gevoel dat

het mijn schuld was dat we in Ede woonden. Ede en Utrecht lagen niet eens zover uit elkaar, maar naar zijn familie gingen we niet zo vaak. Soms gingen we twee keer in een week als er verjaardagen waren en soms kwamen we er in geen maanden daar. Zelden kwam er familie van Alan bij ons langs. En dat zei ik wel eens tegen hem, dat ik dat ook wel leuk zou vinden maar er kwam nooit verandering in. Hij had er de laatste tijd moeite mee dat hij zijn familie niet zo vaak zag en daarom ging hij er nu maar alleen heen wanneer hij kon.

Na vijfenveertig minuten werd het gesprek abrupt afgebroken, toen de therapeute zag dat we al lang over onze tijd heen waren. We verlieten de therapeute met wat formulieren, waaronder een vragenlijst die we beiden in moesten vullen. Nadat we wegreden zijn Alan en ik naar een restaurant gegaan, waar we nog even hebben gegeten. We namen rustig de tijd en toen we klaar waren zijn we terug naar mijn ouders’ huis gereden om de jongens op te halen.

Twee weken later werd mijn vader opgeroepen voor zijn openhartoperatie in Nieuwegein. Mijn vader had vijf omleidingen nodig en we zagen allemaal erg op tegen de operatie. De operatie was uiteindelijk goed gegaan maar toen mijn moeder een dag later weer bij mijn vader op bezoek kwam, zag ze alleen maar een leeg bed. Mijn vader was heel erg achteruit gegaan en had moeite met zijn zuurstof. Ze hadden hem naar de Intensive Care moeten brengen, en hij lag er heel slecht. De dag erna ging het nog veel slechter met mijn vader. Hij bleek vocht achter zijn longen te hebben en we werden naar het ziekenhuis geroepen, want we moesten er toch wel rekening mee houden dat het misschien geen goede afloop zou hebben.

Alan was die ochtend met de trein naar zijn ouders vertrokken want hij zou met zijn vader en broertje naar het North Sea Jazz festival gaan. Toen mijn moeder me belde en vertelde dat we met z’n allen naar het ziekenhuis moesten komen was Alan net een half uur onderweg. Ik belde hem op zijn telefoon om te vertellen dat het heel erg slecht ging met mijn vader en of hij thuis kon komen om bij de kinderen te zijn. Want ik wilde graag naar mijn vader toe. Ik leek alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg toen hij me vertelde dat hij echt niet van plan

was om thuis te komen. Hij dacht er niet over!

Ik was heel erg gekwetst en ik kon hem smeken wat ik wilde maar hij liet me duidelijk weten dat hij zijn dag niet zou laten verpesten. Het was onvoorstelbaar, dit was nou mijn man!

We hadden geen oppas en na wat heen en weer gebel met mijn moeder en mijn broertje, besloot mijn schoonzusje om niet mee te gaan, maar op mijn kinderen te en zodat ik bij mijn vader kon zijn. Ik was hier heel erg blij mee, maar ondertussen schaamde ik me kapot voor Alan. Ik kon niet anders dan het tegen mijn moeder te vertellen en ik zag dat het haar heel erg kwetste.

Toen we in het ziekenhuis aankwamen liepen we gelijk naar de IC. Het was geen bezoekuur, maar omdat dit een uitzondering was, mochten we om de beurt mijn vader even gedag komen zeggen. Mijn vader was heel erg bang dat hij zou sterven en ze hadden hem kalmerende medicijnen gegeven om rustig te blijven, maar het hielp maar een klein beetje. Ik had mijn vader nog nooit zo gezien, hij was echt heel erg ziek.

Gelukkig kregen we na een paar dagen te horen dat het vocht aan het weg trekken was door de medicatie die mijn vader had gehad. Hij heeft uiteindelijk nog wel een week op de IC gelegen en daarna nog twee weken op de afdeling Cardiologie voordat hij naar huis mocht komen. Het duurde een hele tijd voor hij weer helemaal op de been was, het was een hele zware operatie geweest.

HOOFDSTUK 4

In augustus zouden we op vakantie gaan. Twee weken naar Tenerife. Hetzelfde

appartementen complex waar we altijd heen gingen. Het was een prachtige locatie. Mooie winkels en bijzonder goede restaurants om het complex. En het strand was nog geen twee minuten lopen. Ik verheugde me hier al zo lang op. In januari had ik de vakantie al geboekt. Als het aan Alan had gelegen gingen we nooit op vakantie, maar ik heb het gewoon nodig om elk jaar even weg te gaan. En het was nu inmiddels alweer twee jaar geleden.

Ik kon dus ook niet wachten, en stiekem hoopte ik dat de vakantie ook ons huwelijk goed zou doen. Ik hoefde in ieder geval niet bang te zijn dat hij de weekenden weg zou gaan en niet wetende waar hij nou precies was. Heerlijk twee weken rust en hopelijk zouden we wat dichter tot elkaar komen.

Het was drie weken voor de vakantie, op een dinsdagochtend dat Alan me vanaf zijn werk belde met het super leuke nieuws dat zijn beste vriend, sinds dat hij dertien jaar was, weer terug was in Nederland voor een week. Jonathan was acht jaar geleden naar het buitenland gegaan en sindsdien had Alan hem niet meer gezien. Ze waren samen opgegroeid en Alan was dan ook zeer blij dat hij hem gebeld had om wat af te spreken. Ze zouden samen wat gaan drinken in de stad, twee dagen later om precies te zijn. Normaal gesproken als Alan de ochtenddienst draaide was hij altijd om 14.30 uur thuis.

Mijn eerste nagelklantje kwam dan om 15.00 uur en ik werkte dan vaak tot 19.00 uur, zo ook voor die donderdag dat hij met Jonathan af wilde spreken. Toen ik aangaf dat ik gewoon moest werken die dag en ik niet precies wist hoe ik dat dan met de kinderen moest regelen, zei Alan:

“Jij gunt me ook nooit wat, trut! Ik heb hem al zo lang niet gezien.”

“Ik kan toch niet mijn klanten op het laatste moment afbellen?”

“Ach mens, ik wist wel dat je weer moeilijk ging doen.” En hij gooide de telefoon erop. Ik voelde me behoorlijk rot, ik snapte ook wel dat hij graag Jonathan weer wilde zien, dus ik besloot om twee klanten om te zetten en de andere drie maar gewoon te doen en dan liet ik de kinderen wel een beetje tv kijken. Misschien kon ik Jonah wel in de salon vermaken. Ik belde hem terug om te vragen hoe laat hij van plan was weg te gaan. En hij zei dat hij om 17.00 uur weg zou gaan. Ik zei dat het prima was, ik zou dan de laatste twee klanten omzetten naar een andere dag, en het probleem met de kinderen was dan ook opgelost.

Die bewuste donderdag belde Alan op vanuit zijn werk. Hij kwam niet thuis, maar hij ging gelijk door! Nu moest ik alsnog zorgen dat het allemaal lukte met de kinderen.

Het was een groot drama. Jonah lag nog te slapen toen de eerste klant kwam, en na dertig minuten werd hij wakker. Omdat Alan altijd voor de kinderen zorgt als ik aan het werk ben, is de tijd die ik voor mijn klanten reserveer niet ingedeeld op ook nog de zorg voor de kinderen tussendoor. Ik liep dan ook gelijk al na de eerste klant twintig minuten achter. De volgende klant zat al lang en breed te wachten want ze was ook nog eens tien minuten te vroeg.

Nadat ik alle drie de klanten had gedaan, ging ik gauw het avondeten klaarmaken. Alan belde mij om 21.00 uur, om te zeggen dat hij in Utrecht bleef slapen bij een gezamenlijke vriend. Ze waren met z’n drieën en ze wilden graag met elkaar een biertje drinken. Naar huis komen was dan geen optie. Ik zei dat ik het prima vond. Ik wist in ieder geval waar hij was, en ik had er dan ook echt geen problemen mee.

De volgende ochtend was het vrijdag. Alan kwam om 11.00 uur thuis met z’n haren mega door de war. Hij vertelde me dat zijn broertje hem op zou komen

halen met een half uurtje. Alans ouders zouden die zondag naar Indonesië gaan voor zes weken en het is dan gebruikelijk dat iedereen meegaat naar Schiphol om ze uit te zwaaien. Wij zouden dus sowieso al naar Utrecht gaan die, maar Alan wilde nu al vast nog even een dagje met zijn ouders doorbrengen. Hij zou dan zaterdag thuis komen en dan zouden we zondag zijn ouders gaan uitzwaaien. Een uur later was hij weer weg. Op weg naar zijn ouders. Ik nam de jongens lekker mee naar het bos om een wandeling te maken en die avond dook ik lekker vroeg in bed.

Het was zaterdagochtend. Ik deed mijn boekhouding die ochtend en ik omdat ik nog zat te wachten op een betaling van een klant ging ik via internetbankieren kijken of de betaling al binnen was. Ik keek naar de transacties van onze gezamenlijke rekening en mijn oog viel op een aantal transacties die ik niet kon plaatsen. De eerste transactie was NS-Barneveld 14:55 €9,80 De tweede transactie was NS-Amsterdam-Centraal 00:30 €5,50 De derde transactie was NS-Alkmaar 08:35 €15,30

Ik begreep er niks van. De transacties hadden plaatsgevonden op de dag dat hij naar Utrecht was gegaan om Jonathan weer te zien. Ik begreep er dan ook helemaal niks van. Ik ging naar de website van de NS en daar zag ik dat een enkeltje naar Utrecht €7,30 kostte. Dat kwam niet voor in de transacties. Ik zag dat een enkeltje Amsterdam Centraal €9,80 was. Hij was dus vanuit hier direct naar Amsterdam gegaan! Ik begreep er steeds minder van. Blijkbaar had hij de dag in Amsterdam doorgebracht, en om middernacht doorgereisd naar Alkmaar. Vanuit Alkmaar is hij thuisgekomen. Ik zat maar te malen, waarom Alkmaar? Wie woont er in Alkmaar? Op een gegeven moment had ik de ingeving om Alan zijn email na te kijken. Alan was op dat moment bij zijn ouders. We hadden Outlook op de computer en daar hadden we allebei onze emailadressen in staat, ik kon dus gewoon zijn mails lezen. Ik kon niks vinden in zijn inbox, maar toen ik naar zijn verzonden items ging begon mijn hart heftig te kloppen!

Nog geen vijf minuten ervoor had hij een email gestuurd. Ik opende de email.

Het onderwerp was “mijn alles”.

Mijn lieve Ingrid, Dank je wel dat je in mijn leven bent gekomen, ik ben zo blij dat ik je ontmoet heb. Je maakt mij de gelukkigste man op aarde en ik kan niet wachten om weer bij je te zijn.

Liefs Alan

Ik zag dat er een bijlage bij de email zat, en toen ik het opende schrok ik me wezenloos. Een foto van Alan samen met Ingrid op het North Sea Jazzfestival! Ik kon niet geloven wat ik zag. Ik dacht terug aan de dag dat mijn vader heel slecht op de IC lag en Alan onderweg was naar het North Sea Jazz festival. Hij had niet thuis willen komen om voor de kinderen te zorgen zodat ik naar mijn vader kon. En nou wist ik waarom! Hij had met haar afgesproken die dag! Er was nog een foto, daarop stond Alan, zijn broertje en Ingrid, ook die foto was die dag genomen. Ik wist met zekerheid dat ook zijn vader er was geweest en nu bleek dus dat ze met z’n vieren daarheen waren gegaan. Daar zat ik dan, stijf van schrik op de stoel. Ik kon het niet geloven. Ingrid was dus ook degene waar hij donderdag was geweest. Ingrid was een bekende van zijn broertje, en ik wist dat ze uit Alkmaar kwam. Dan te bedenken dat hij nog boos op me was geworden dat ik moeilijk deed omdat hij Jonathan wilde zien. Ik ben er gewoon ingetrapt! Ik was verdrietig maar vooral heel erg boos! Het eerste wat ik deed was mijn zus bellen. Ik vertelde haar alles en ik kon alleen maar huilen. Nu begrepen we ook waarom hij had gezegd dat hij zijn gevoel voor mij kwijt was! Hij had dus gewoon een ander!

Ik probeerde rustig te worden maar het lukte niet. Alan zou die avond thuis komen, maar ik kon echt niet zolang wachten. Ik belde hem op.

“Alan, hoe laat ben je van plan thuis te komen?”

“Ik weet niet precies, hoezo?”

“Ik weet alles, Alan.” en ik was stil. Ik kon het hem maar beter gelijk voor z’n voeten gooien. Hij zat me zo hoog!

“Waar heb je het over?”

“Je vriendin heeft hierheen gebeld en ik weet alles.” loog ik.

“ECHT NIET! Waar heb jij het over?”

“Iemand belde hierheen en ze vertelde dat ze een relatie met je heeft.”

“Je liegt! Dat is helemaal niet waar!” Ik wilde niet gelijk mijn ontdekking van de email blootleggen. Ik wilde hem daarmee persoonlijk confronteren dus ik probeerde wat kalmer te worden want als ik hem nu echt heel boos zou maken, dan kwam hij zeker weten niet thuis. Ik moest wat anders bedenken.

“Ok, je hebt gelijk, niemand heeft me gebeld maar ik voel gewoon dat er iets is.”

“Ik heb toch allang gezegd dat er helemaal niemand anders is. Dat heeft niks met ons te maken. Laat me nou even mijn ding doen hier en dan zie ik je straks als ik thuis kom ok?”

“Ok, maar maak het niet te laat dan.” zei ik hem nog achterna, en we hingen op.

Ik wist natuurlijk wel dat hij loog aan alle kanten. Ik was zo slim geweest om de email direct vijf keer uit te printen. Het eerste wat hij zou doen als ik hem die email zou laten zien was verscheuren. Ik had dan in ieder geval nog een paar reserves. De dag duurde vreselijk lang. Ik was inmiddels wat rustiger geworden maar zeker niet minder gekwetst en boos. Ik kon niet wachten tot hij thuis was. Want dit wilde ik persoonlijk doen. Volgende week zouden we op vakantie gaan, bah! Om 18:00 uur was Alan nog steeds niet thuis. Ik belde hem weer op zijn telefoon en ik vroeg hem of hij al onderweg was. Hij was nog steeds bij zijn ouders en hij verwachtte om 20:00 uur thuis te zijn.

Mijn moment van woede was even wat minder geworden, ik liep naar de achterdeur en staarde uit het raam, ik voelde een traan over mijn wang glijden. Ik voelde me zo gekwetst en vooral zo bedrogen. Ik dacht aan hoe alles het afgelopen half jaar was gegaan en ik kon het maar niet begrijpen. Ik voelde de woede weer in me opkomen. Ik had zo’n hekel aan leugens, en hoe wist ik nou wat de waarheid was. Voor mij was het duidelijk genoeg dat hij een ander had.

Om 22:30 uur was hij er nog niet en ik voelde de woede weer in me opkomen en toen was ik het zat.

Ik belde hem op en zei: “Alan, ik ben helemaal klaar met jou. Je had gezegd dat je allang thuis zou zijn en nog ben je er niet! Je loopt achter m’n rug om met een ander en keer op keer zit je te liegen! Weet je wat? Je hoeft helemaal niet meer thuis te komen!” En ik gooide de telefoon erop zonder te wachten wat hij terug

zou zeggen. Ik was het zo vreselijk zat. Wat een leugenaar! Hij belde me direct terug, maar ik antwoordde niet. Hij belde nog een keer en toen ik opnam kwam er een vreselijk scheldscenario. Hij maakte me voor van alles en nog wat uit en hij wist hoe gevoelig ik daarvoor was. Ik zeg soms wel eens, je kunt beter een klap in je een gezicht krijgen dan de woorden die men soms gebruikt. Dat was voor mij het geval. Alan kon echt de gemeenste dingen tegen je zeggen.

“Vieze vuile trut! Wat denk je wel niet! Jij gaat het huis maar uit! Ik moet je allang niet meer!”

Hij zei nog veel ergere dingen en ik begon te huilen. Hoe kan iemand toch zo gemeen zijn, vroeg ik me af. Aan de ene kant wilde ik dit helemaal niet aan de telefoon doen, ik wilde dat hij thuis was. Maar hij kwam maar niet en ik had het gewoon niet langer voor me kunnen houden.

Ik zei tegen hem dat ik op deze manier niet met hem wilde praten en ik hing op. Na een half uur een beetje gekalmeerd te zijn, besloot ik om hem terug te bellen. Hij was gelukkig ook wat kalmer. Ik moest proberen om er op een beetje volwassen manier mee op te gaan. Niet alleen voor mij, maar ook voor de kinderen. Ik zag het al voor me dat hij gewoon helemaal niet meer terug kwam, en ik wist dat ik er zelf dan echt geen goed gevoel over zou hebben. Alan zei me dat hij in Utrecht bleef slapen zodat we allebei wat zouden kalmeren en rustig konden nadenken. Hij zou me de volgende ochtend bellen, voordat zijn ouders naar Schiphol zouden gaan.

Die nacht kon ik echt niet slapen, ik was echt heel erg boos, en ik had mijn beslissing eigenlijk al genomen, maar was bang voor wat er komen zou. Hij kon zo vreselijk kwaad worden en ik wilde dat echt een beetje voorkomen. Het was toch ook belachelijk, het was net of IK iets had gedaan. Alan belde me de volgende ochtend op om te vragen of ik toch naar Schiphol wilde komen om zijn ouders uit te zwaaien, maar er was geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Nee, ik was er klaar mee. Hij beloofde me dat hij nadat hij ze gedag had gezegd

thuis zou komen en dan zouden we kunnen praten. Ik verwachtte dat hij rond 15:00 uur thuis zou komen, maar rond het avondeten was hij er nog steeds niet. Ik belde naar zijn mobiel maar deze stond uit. Ik had een vaag vermoeden dat hij helemaal niet zou komen. Ik deed na het eten nog een spelletje met de kinderen en om acht uur lagen ze allebei op bed. Ik keek wat televisie, maar omdat ik de nacht ervoor niet had kunnen slapen, was ik nu echt gebroken en ik viel al vrij snel op de bank in slaap. Toen ik wakker werd keek ik op mijn horloge en ik zag dat het bijna half drie s ’morgens was. Alan was niet thuis gekomen. Wat een verrassing… De volgende ochtend had ik nog steeds niets van hem gehoord en tussen de middag kreeg ik een sms-je van hem. Hij schreef daarin dat het hem zo vreselijk speet, hij had niet thuis durven komen, maar hij hield zo vreselijk veel van me en wilde me echt niet kwijt. Of hij alsjeblieft zijn armen om mij heen mocht slaan. Ik wist niet zo goed wat te denken, hij had al zoveel gezegd en gedaan en ik had voor mezelf de keuze al gemaakt. Ik sms-te hem terug dat we thuis waren en hoe laat hij zou komen. Hij zei dat hij onderweg was, en met een uurtje thuis zou zijn.

Ik had inmiddels al een plan voor mezelf opgesteld. Ik had me ingeschreven bij de woningstichting en ik had naar de gemeente gebeld voor een urgentie aanvraag. De wachttijden op woningen waren rond de drie tot vijf jaar. En particulier gaan huren zou ik wel kunnen betalen, maar de inkomenseis die ze hadden was veel te hoog. Daarbij had ik geen werkgever maar ik had mijn eigen bedrijfje. Ik had al tien jaar de nagelstudio en sinds anderhalf jaar verkocht is speciale nageltafels met afzuigsystemen voor de nagelstudio. Deze waren voorzien van een afzuigsysteem dat er voor zorgt dat er geen stof en geur meer vrijkomt. Het was een fantastisch product en ik had het alleenrecht om deze voor Nederland te verkopen. Omdat er niemand was die het voor België en Duitsland verkocht was me gevraagd of ik ook in deze landen de verkoop wilde doen, totdat er een distributeur daar zou zijn. Ik kreeg maandelijks een hoop complimenten te horen hoe goed ik mijn werk deed en ik verkocht behoorlijk wat tafels per maand. Met dat inkomen kon ik best wel wat anders gaan huren en ik zou prima zelf rond kunnen komen. Daar hoefde ik me geen zorgen over te maken.

Maar als zelfstandig ondernemer is het niet zo makkelijk om een hypotheek te krijgen of om iets particulier te huren via een makelaar. Ik kwam er in ieder geval niet voor in aanmerking. Ik hoopte maar dat de gemeente me zou willen helpen. Ik kon de volgende dag al terecht bij het gemeentehuis en daar zou ik een gesprek hebben met iemand van de woningstichting. Ik besloot om het niet tegen Alan te vertellen.

Alan kwam aan het einde van de middag thuis en ik was heel afstandelijk. Hij vertelde me dat hij met zijn familie terug naar Utrecht was gegaan toen hij zijn ouders had uitgezwaaid en hij was teleurgesteld dat ik niet was gekomen, maar ik geloofde er helemaal niks van. Ik was er van overtuigd dat hij naar Ingrid was gegaan. Hij zei me dat het allemaal een misverstand was, hij had Ingrid een tijdje geleden leren kennen en ze waren vrienden geworden. Omdat hij dacht dat ik het nooit goed zou keuren, besloot hij om het niet te vertellen. Maar Ingrid had een vriend en ze woonde samen, en het betekende helemaal niets. De donderdag had hij met hun en een aantal vrienden afgesproken, nadat hij zijn vriend Jonathan in de stad had gezien en daarna zijn ze daar blijven slapen. Ik geloofde hem niet. Volgens mij had hij helemaal nooit met Jonathan afgesproken. Het hele verhaal klopte van geen kanten.

Ik had al teveel geslikt vond ik zelf en ook al deed ik tegenover hem alsof ik hem min of meer geloofde. Ik besloot om verder te gaan met mijn plannen. De dagen die erop volgden was Alan ineens weer die super lieve man. Maar ik wist dat het allemaal gespeeld was, daar was hij heel goed in.

De volgende dag ging ik naar mijn afspraak toe voor de urgentieverklaring maar ik kreeg al vrij snel te horen dat ik er absoluut niet voor in aanmerking zou komen. Ik kon wel een aanvraag doen, dat zou me iets meer als honderd euro kosten, maar het zou zonde van mijn geld zijn. Ik zou toch een negatief antwoord krijgen. Balend liep ik weer naar buiten, maar ik gaf de moed niet op. Ik moest gewoon goed gaan zoeken naar woonruimte en overal op reageren wat vrij zou komen.

Die week erop stond onze vakantie gepland voor Tenerife. Maar hoe graag ik ook op vakantie wilde, ik wilde niet met Alan gaan. Elke dag vroeg hij me of ik me wilde bedenken, hij wilde zo graag twee weken met ons weg. Maar ik moest er niet aan denken. In plaats daarvan besloot ik een advocaat te bellen en de scheiding in gang te gaan zetten. Ik zou vrijdag al terecht kunnen en ik vertelde Alan wat ik had gedaan. Hij was behoorlijk geschrokken. Hij had niet verwacht dat ik daadwerkelijk een echtscheiding aan zou vragen. Hij bleef me maar vragen om er nog over na te denken, maar ik wilde het niet meer. Uiteindelijk gaf hij er maar aan toe en we besloten om gezamenlijk naar de advocaat te gaan. Dat zou ons een hoop kosten kunnen besparen.

Die vrijdag gingen we samen naar de advocaat en nadat we met hem hadden gesproken was het wel heel erg definitief. Nadat we het kantoor uit liepen begon Alan te huilen, hij wilde dit echt niet. Ik begon ook te huilen, het was gewoon allemaal zoveel. Hoe konden we nou nog samen verder gaan? Ik wilde dat hij weg ging. In ieder geval voor het weekend, want ik wilde even alleen zijn. Ik zei hem dat hij maar naar zijn ouders moest gaan en die avond pakte hij zijn tas en vertrok. Hij zou die dinsdag weer terugkomen, en dan zouden we wel weer praten. Ik had er nu even genoeg van.

Mijn weekend was alles behalve ontspannen. Ik zou eigenlijk mijn koffers aan het pakken moeten zijn voor de vakantie naar Tenerife, dacht ik. In plaats daarvan is er geen vakantie en lig ik in een scheiding. Wie had dat een jaar ervoor kunnen bedenken. Ik zat te denken of ik evengoed nog naar Tenerife zou kunnen gaan, alleen met de kinderen. Maar ik besloot om maar gewoon thuis te blijven. Ik had de vakantie nog niet geannuleerd, ik zou toch geen geld terug krijgen. Dus wat maakte het uit.

Die maandag middag kreeg ik een telefoon van Arke Reizen, we waren niet op het vliegtuig gestapt en ze wilden weten wat er aan de hand was. Ik vertelde dat we wegens omstandigheden niet konden gaan. Nadat ik ophing voelde ik me echt shit. Ik had zo graag op vakantie gewild, het was al zo lang geleden geweest dat we weg waren geweest. Maar ik wilde echt niet met Alan daar naar toe.

Van de advocaat hadden we allemaal papieren meegekregen en we zouden twee weken later een nieuwe afspraak maken. Alan en ik hadden veel gesprekken toen hij weer terug kwam en ik merkte hoeveel spijt hij had van wat er was gebeurd. Hij bleef volhouden dat Ingrid echt maar gewoon een vriendin was, ze konden het gewoon goed vinden samen, dat was alles. Hij beloofde om afstand te nemen en niet meer weg te gaan in de weekenden. En in de weken die erop volgden deed hij alles om me te laten zien dat hij het meende. Nou, ja, alles. Hij deed in ieder geval een beetje zijn best.

Ik begon te twijfelen, misschien hadden we nog een kans samen. We hadden immers ook kinderen waar we aan moesten denken. Uiteindelijk besloten we om elkaar wat meer tijd te geven. Maar ik wist van binnen wel, dat het nooit mee zo zou worden als dat het ooit was geweest.

HOOFDSTUK 5

We naderden de wintermaanden en tussen Alan en mij waren er momenten dat het leuk was, maar ook vele momenten dat ik twijfels had. Hij ging eigenlijk niet meer weg, af en toe naar de kroeg of naar zijn ouders maar niet zoals het maanden ervoor was geweest. Maar vertrouwen deed ik hem niet meer.

Omdat hij me had verteld dat hij het zo jammer vond dat we maar weinig naar zijn familie waren gegaan in de afgelopen jaren besloot ik om dat te veranderen en met regelmaat naar Utrecht te gaan. We gingen naar alle verjaardagen en we hadden al afgesproken dat we dit jaar oud en nieuw in Utrecht zouden vieren. Dat hadden we nog nooit eerder gedaan en ik vond dat het eerlijk was om dat te doen. Zijn nicht had een Sinterklaasavond georganiseerd voor alle neefjes en nichtjes. Alan zou moeten werken die avond, maar ik besloot om alleen met de kinderen naar Utrecht te gaan om Sinterklaas met zijn familie te vieren. Ik had me al een paar dagen niet zo lekker gevoeld, maar ik wist niet wat er aan de hand

was. Ik had wel vaker gehad dat ik net rond de feestdagen ziek was, en ik was bang dat ik weer een griepje had. Ik had wat extra vitaminen genomen en had er verder niet meer zo over na gedacht. Het zette niet echt door, maar ik bleef me maar vreemd voelen. Ook was ik heel erg moe, en die dag schrok ik ineens heel erg van een gedachte die ik had. Ik zou toch niet zwanger kunnen zijn?

Het was eigenlijk onmogelijk, maar je wist het maar nooit. Ik besloot om maar gelijk een test te gaan kopen, eigenlijk meer om te bewijzen dat ik niet zwanger was. Ik was nogal een druktemaker. Als ik ergens een bultje voelde, dacht ik gelijk aan het ergste. Ik heb zelfs een keer gehad dat ik steeds jeuk had in mijn kin, en ook toen dacht ik dat ik een ongeneselijke ziekte had. Nu was ik bang dat ik zwanger zou zijn, terwijl dat helemaal niet kon, maar hier hoefde ik niet lang bang voor te zijn, een test zou me gelijk het antwoord geven. Ik haalde een test bij de apotheek en thuis gekomen haalde ik het maar gelijk uit de verpakking. Ik deed de test, legde hem weg en liep naar de keuken om een broodje te maken. Na een minuut of vijf liep ik terug naar de badkamer, keek naar de test, en mijn hart begon tweemaal zo snel te kloppen toen ik twee streepjes zag staan. Zwanger! Ik raakte lichtelijk in paniek, en nadat ik een half uur voor me uit had zitten staren besloot ik Alan te bellen. Hij was aan het werk, en ik kreeg hem na even gewacht te hebben aan de telefoon.

“Alan, ik moet je wat vertellen.” zei ik nog steeds in ongeloof.

“Wat is er? Waarom klink je zo?”

“Ehm, ik, eh, ik heb net een test gedaan.”

“Wat bedoel je?” Hij klonk geïrriteerd. “Wat voor een test?”

“Ik ben zwanger, Alan. Ik heb net een zwangerschapstest gedaan.”

“WAT???! Ben je gek geworden?” schreeuwde hij. “Oh nee, Lisa, echt niet!”

“Ik weet ook niet hoe het is gebeurd. Maar ik deed eigenlijk een test om uit te sluiten dat ik zwanger was, maar nu…” en ik sprak niet verder.

“Denk maar niet dat ik nog een kind van je wilt, je weet wel dat je het weg moet laten halen he? Stomme trut dat je er bent.” Ik was geschokt door wat Alan zei, dit was inderdaad niet de bedoeling geweest, maar een abortus is iets wat ik nooit, maar dan ook nooit zou doen. Ik ben daar gewoon fel op tegen.

“Ik ga het echt niet weghalen hoor.” zei ik tegen hem.

“Nou, je kunt kiezen, of je haalt het weg, of ik ben weg!” en hij gooide de telefoon erop. Ik begon te huilen, ik was ook geschrokken en ik nog steeds niet bijgekomen van wat ik had ontdekt, maar deze reactie van Alan had ik echt niet verwacht. Hij was er net zo goed bij geweest, hij kon mij hier niet van beschuldigen. Want daar leek het wel een beetje op. Ik besloot om mijn moeder te bellen. Iedereen zou behoorlijk schrikken als ik het vertelde, want iedereen wist wel dat het tussen mij en Alan nog steeds niet goed zat. En ik had ze uiteindelijk alles verteld wat er zich had afgespeeld bij ons in huis. Mijn moeder was ook behoorlijk geschrokken en mijn zus, die ik later opbelde, net zo. Maar ik was blij dat ik er met hun over kon praten. Ze dachten er uiteraard net zo over als ik. Ik probeerde Alan nog een paar keer op zijn werk te bellen maar elke keer als ik hem aan de telefoon had was zijn reactie hetzelfde. Hij was boos, vreselijk boos. Zijn redenering was dat ik het met opzet had gedaan, anders zou ik wel abortus laten plegen. Ik wist dat hij me van alles in mijn hoofd zou gaan praten

om me te overtuigen om het weg te laten halen, maar dat zou hem niet gaan lukken. Dat zou ik nooit, maar dan ook nooit doen.

Die avond ging ik naar Utrecht om Sinterklaas te vieren met zijn familie. Ik zou mijn schoonmoeder ophalen en samen met de kinderen zouden we dan naar een nichtje gaan. Ik besloot om Alans moeder gelijk te vertellen van mijn zwangerschap. Ze reageerde ook heel verrast, maar ze zei me dat het uiteindelijk wel goed zou komen tussen Alan en mij. Ze was verdrietig dat Alan zo had gereageerd naar mij toe. Samen reden we naar het Sinterklaasfeest toe en alle tantes, neefjes en nichtjes waren er. Het was een gezellige avond, maar ik kon niet echt genieten. Nadat het feest was afgelopen liep ik met mijn schoonmoeder en de kinderen naar de auto en toen we in de auto zaten belde Alan op, hij wilde zijn moeder spreken. Tegen haar zei hij hetzelfde als wat hij tegen mij had gezegd. Dat ik het maar moest weghalen, want hij “hoefde” het niet. Hij bleef maar schreeuwen en tekeer gaan. Even later zette ik mijn schoonmoeder af en samen met Jayden en Jonah reed ik terug naar huis. Alan had late dienst dus hij was nog steeds op zijn werk. Ik besloot om gelijk naar bed te gaan. Ik had geen zin om hem te spreken als hij thuis zou komen.

Toen ik in bed lag, dacht ik aan het nieuwe leven in mijn buik. Het was vreselijk dat Alan er zo over dacht, maar ondanks dat, kreeg ik toch een glimlach op mijn gezicht. Het was echt zo, ik was zwanger! Het was bijna onmogelijk geweest, maar het was toch gebeurd. Het was een wonder, zo zag ik het. En als Alan het niet wilde, prima! Dat ging hij toch? Ik kon het prima alleen! De volgende ochtend was ik al vroeg wakker. Alan had op de bank geslapen en toen hij wakker werd was hij nog steeds boos. Nou ja, boos. Woest, kan ik wel zeggen. Hij ging aan de keukentafel zitten toen ik ontbijt aan het maken was, en hij begon weer tekeer te gaan. Hij wilde echt niet nog een kind, ik was nog maar net zwanger en volgens hem was het nu toch nog niks, ik kon best een abortus plegen. Ik bleef hem maar zeggen dat ik dat nooit zou doen. En weer zei hij dat ik kon kiezen. Of ik liet het weghalen, of hij ging weg.

“Nou, dan moet je maar gaan he?” zei ik tegen hem.

“Ga jij lekker zelf maar! Dit is mijn huis.”

Het sloeg natuurlijk helemaal nergens op, maar het was de logica dat Alan had. De week die erop volgde veranderde niet veel. Alan besloot om me gewoon als stront te behandelen, en het was nu wel heel duidelijk dat ons huwelijk niet meer zou werken. Maar na anderhalve week werd hij toch wat milder. Zo nu en dan zei hij zelfs dat alles wel goed kwam. Het was een verwarrende periode voor mij. De ene keer zei hij het één, om vervolgens een dag later weer wat anders te zeggen.

Met mij ging het ondanks alles best wel goed. Ik was al helemaal aan het idee gewend en ik keek er heel erg naar uit om weer een baby’tje in huis te hebben. Jayden en Jonah zouden een broertje of zusje krijgen! Ik was stiekem toch wel heel erg in de wolken. Ook al was het niet de bedoeling geweest, ik bedoel, dat we niet bewust hadden gekozen om zwanger te raken, het was een geschenk die ik had mogen ontvangen en ik was er heel erg blij mee. Ik had altijd al graag drie kinderen gewild en ik wist gewoon dat dit zo had moeten zijn. Het was alleen jammer dat ik de vreugde niet kon delen met de vader van mijn kind. Want ook al zei hij soms dat het wel goed kwam, blij was hij er niet meer. Verre van dat.

Ik was bijna zeven weken zwanger en op een ochtend werd ik wakker om naar het toilet te gaan en ineens zag ik een beetje bloed. Ik schrok me rot, en raakte in paniek. Ik belde de verloskundige op. Ik had een afspraak staan voor de volgende dag, maar daar kon ik niet op wachten, vond ik. Ze vroeg me of ik ook buikpijn had, maar dat was niet het geval. Ze zei dat ik het even aan moest kijken en als het erger werd dat ik zou moeten bellen. Mocht het zo blijven, dan zou ze me de volgende dag in de praktijk zien. Er stond al een echo gepland dus we zouden dan zien of er iets ergs aan de hand zou zijn. Want vaak leidt bloedverlies toch wel tot een miskraam. Na een uurtje hield het op met bloeden, en ook de buikpijn bleef weg. Misschien was het een innestelingsbloeding geweest, dacht ik.

De volgende dag ging ik naar mijn afspraak bij de verloskundige. Mijn moeder ging met me mee. Ik mocht op de bank gaan liggen voor de echo en mijn hart maakte een heel groot sprongetje toen ik een heel klein frummeltje op het scherm zag. Ik zag het kloppend hartje en ik was zo blij. Ik keek naar mijn moeder en ik zag aan haar dat ze net zo blij was als ik. Alan had niet eens geweten dat ik een afspraak voor de verloskundige had staan vandaag. Hij vroeg er ook niet naar. Sterker nog, hij had nog geen één keer gevraagd hoe ik me voelde. Ik had hem de dag ervoor wel verteld dat ik een beetje bloedverlies had gehad, maar hij had er amper op gereageerd.

De verloskundige vertelde me dat ze niets bijzonders kon zien, en dat alles er goed uit zag. Ik hoefde me geen zorgen te maken, maar ik moest wel even bellen als ik opnieuw zou gaan bloeden. Ze maakte wat afdrukjes van de echo en trots liep ik samen met mijn moeder naar buiten.

Op eerste kerstdag gingen Alan en ik met de kinderen brunchen. Het was toch wel gezellig, de kinderen hadden het in ieder geval heel erg naar hun zin, en die middag gingen we naar mijn ouders toe. Daar zouden we met z’n allen gaan eten, en mijn moeder was er al dagen druk mee geweest. Het was een hele gezellige dag, en de volgende dag gingen we naar Utrecht om met de familie van Alan kerst te vieren. Beide kerstdagen waren heel gezellig geweest, al was Alan wel heel afstandelijk naar mij toe. Bij zijn familie werden er steeds foto’s gemaakt, maar toen er gevraagd werd of we met ons gezin op de foto wilden, keek Alan tijdens het maken van de foto ergens anders naar toe, hij wilde geen foto van ons samen, waarop we “gelukkig” leken. Kinderachtig vond ik het maar.

Een week later was het Oud en Nieuw en aan het einde van de middag reden we naar Utrecht toe. Alan vertelde me in de auto dan zijn broertje moest optreden in Amsterdam.

“Je bent toch niet van plan om daar heen te gaan he?” vroeg ik hem. We hadden namelijk afgesproken om bij zijn ouders te blijven slapen.

“Nee, natuurlijk niet.” zei Alan. Maar ik twijfelde aan wat hij zei. In Utrecht aangekomen gingen we eerst bij zijn oom en tante eten met nog meer familieleden. Het was heel gezellig en rond 23:00 uur gingen we naar het huis van mijn schoonouders. Toen het twaalf uur was gingen we eerst naar boven toe om te bidden. Na het gebed pakte Alan me vast en hij vertelde me hoeveel hij van me hield. Hij beloofde me dat alles goed zou komen en voor het eerst in een lange tijd geloofde ik wat hij zei. Het kwam door het moment, en de manier waarop hij het zei en ik was er van overtuigd dat hij het meende. Eindelijk, na al die tijd had ik het idee dat er misschien nog een toekomst was voor ons. Ik vond ook dat het ik het de kinderen verplicht was om er alles aan te doen om het te laten werken tussen Alan en mij en ik wilde hem zo graag geloven.

We liepen naar beneden en Jayden liep al te springen in de huiskamer. Hij kon niet wachten om vuurwerk af te steken en samen met Alan en mijn zwager ging hij naar buiten. Na een half uurtje kwam Jayden weer binnenlopen en ik vroeg hem waar zijn vader was.

“Ik weet niet mama, ik zie hem niet meer.”

“Ik ga wel met je zoeken schat, kom maar.”

Ik pakte Jayden aan zijn hand en samen liepen we naar buiten. Mijn schoonvader was ook buiten en ik vroeg hem waar Alan was, maar hij wist het niet. Hij had hem al een minuut of tien niet gezien, en Jayden had steeds bij hem gestaan. Ik keek of de auto van Alans broertje er nog was en toen ik deze niet meer op de parkeerplaats zag staan, had ik een sterk vermoedden dat Alan toch met zijn

broertje mee was gegaan naar Amsterdam. Ik gaf hem nog het voordeel van de twijfel maar toen hij na een uur nog steeds niet thuis was, was het voor mij duidelijk. Mijn schoonouders waren erg teleurgesteld in Alan, en daar zat ik dan met de kinderen. Ik kon echt niet slapen, maar probeerde toch maar een beetje. Mijn schoonvader vertelde dat ze rond vijf uur in de ochtend wel thuis zouden zijn. Want tot half vier moest mijn zwager optreden, dan nog de spullen inpakken en naar huis rijden. Ik was rond twee uur in slaap gevallen en ik schrok wakker toen ik de voordeur hoorde. Daar zul je Alan hebben, dacht ik. Ik was echt pissig dat hij me alleen had gelaten bij zijn ouders thuis, terwijl hij weg was gegaan zonder wat te zeggen. En dan te bedenken dat hij nog geen tien minuten nadat hij me had verteld dat alles goed zou komen tussen ons, weg was gegaan! Ik was zo boos! Ik liep naar beneden en ik zag mijn zwager, maar geen Alan.

“Waar is Alan?” vroeg ik hem.

“Dat weet ik niet, ik heb hem niet gezien.”

“Wat bedoel je? Is hij niet met jou meegegaan dan?”

“Nee, ik ben om 00:20 uur weggegaan en Alan was er niet eens toen ik weg ging.”

Ik wist niet wat ik hoorde! Waar zat hij dan? vroeg ik me af. Mijn schoonmoeder stond in de keuken eieren te bakken. Ze kan heerlijke gebakken eieren maken, maar ik kon geen hap door mijn keel krijgen. Ik had geen idee waar Alan was, en zijn telefoon nam hij niet op. Mijn schoonvader belde hem ook een aantal keer, maar ook dat was tevergeefs. Ik had het helemaal gehad. Dit was echt de druppel! Mijn schoonouders waren ook heel erg boos, en de sfeer was echt verpest. Mijn eerste oud en nieuw bij mijn schoonfamilie, wat een gezelligheid. En niemand anders dan Alan had hier wat aan kunnen doen.

Rond 14:00 uur had ik besloten om naar huis te gaan, ik was het zat. Alan moest maar uitzoeken hoe hij naar huis kwam. Hij had ook weg kunnen gaan, dan kon hij ook zelf weer thuis komen. Ik was de spullen aan het pakken van de kinderen totdat ik een sms-je van Alan kreeg. Hij kwam eraan!

Kwam eraan? Kwam eraan? Dacht ik. Ben jij gek! Voor mij hoeft het niet meer. Ik reageerde niet op zijn sms-je en na tien minuten kreeg ik er nog twee. Eentje dat hij zijn ouders niet onder ogen durfde te komen en de andere dat hij over een kwartiertje terug zou zijn. Hij durfde zijn ouders niet onder ogen te komen? En mij dan? Daar bleek hij natuurlijk weer geen moeite mee te hebben! Onvoorstelbaar. Ik stuurde een sms-je naar hem waarin ik vroeg waar hij was en toen belde hij me op. Hij was een paar straten verderop geweest om wat vrienden gelukkig Nieuwjaar te wensen en ze hadden hem wat te drinken aangeboden. Hij was de tijd een beetje vergeten en hij wist dat ik bij zijn ouders was dus hij had zich niet zo druk gemaakt om mij. Hij had een beetje teveel gedronken en hij was daar in slaap gevallen.

Pfff…alsof ik dat geloofde. Zeker weten van niet dat hij daar was geweest. Hij zal wel weer bij Ingrid zijn geweest vermoedde ik. Ik kon het niet bewijzen, maar in mijn hart wist ik het wel. Ik was weer veel te zwak want ik besloot toch te wachten tot Alan terug zou zijn en daarna gelijk terug naar huis te rijden. Alan was inderdaad met een kwartiertje weer terug, maar ik zei geen woord tegen hem. Zijn ouders hadden hem behoorlijk toegesproken maar het leek alsof het hem niet zo interesseerde. Wel dat ze boos op hem waren, maar dat hij was weg gegaan boeide hem niet. Zo reageerde hij ook naar mij toe en voor mij was het duidelijk dat ons huwelijk niet meer gered kon worden.

Na oud en nieuw voelde alles anders aan, er was een enorme afstand tussen Alan en mij en het kon mij niet meer schelen. Ik besloot om zo normaal mogelijk te doen, maar ondertussen zou ik proberen om zoveel mogelijk geld te sparen om weg te kunnen. We hadden een gezamenlijke rekening en daar werden alle vaste lasten van betaald. Met het geld wat ik aan mijn klanten verdiende, kocht ik

altijd de boodschappen, de benzine, en er werden verjaardagscadeautjes van gekocht. Ik besloot om elke week geld apart te gaan leggen, want op deze manier kon ik nooit weg. Het gebeurde maar al te vaak dat het geld wat ik had verdiend ineens verdwenen was, dus ik besloot een kluisje te gebruiken. Het was erg dat het zo moest, maar ik had weinig keus. Ik hoopte eerlijk gezegd dat hij zelf weg zou gaan, want ik kon nergens heen als ik geen andere woning had. Hij kon makkelijker andere woonruimte vinden, hij was maar alleen. Ik had de kinderen.

Alan maakte geen aanstalten om weg te gaan, maar in de weekenden verdween hij weer. Ik probeerde het voor de kinderen toch nog zo normaal mogelijk te houden, maar het was niet gemakkelijk.

Het laatste weekend van januari was het heel mooi weer. Alan was het weekend thuis gebleven en ik vond het voor de kinderen een leuk idee om even een boswandeling te maken. Jayden en Jonah genoten daar altijd heel erg van, en we reden naar het bos. Na een half uurtje in het bos te hebben gelopen zei Alan dat hij een sigaretje wilde roken maar hij was ze vergeten mee te nemen. We waren aan de rand van het bos, en aan de overkant ervan zat een snackbar waar hij sigaretten wilde gaan halen. Hij zou met tien minuten weer terug zijn, had hij gezegd. Ik bleef met de kinderen in het bos, maar na een half uur was Alan nog steeds niet terug. Ik belde zijn mobiel om te vragen waar hij bleef maar zijn telefoon stond uit. Ik vond het maar vreemd want zijn telefoon had de hele dag op de oplader gezeten dus de batterij kon niet leeg zijn. Hij had zijn telefoon dus uitgezet! Wat een eikel, dacht ik. Wedden dat hij niet terug komt?

Ik had inderdaad gelijk gehad. Alan was hem weer gesmeerd. Hij hoefde de volgende dag pas om drie uur in de middag te beginnen, en hij was net een half uur voor hij had moeten beginnen thuis gekomen. Hij had zoals altijd wel een smoes van waar hij was geweest, maar ik hoorde ze niet eens meer. Hij kon zo goed liegen dat hij zelf nog geloofde dat het waarheid was, maar ik was lang genoeg zo dom geweest om het te geloven. Maar het maakte me wel verdrietig, vooral voor de kinderen, ik vond het zo sneu voor hun.

HOOFDSTUK 6

Ik was twaalf weken zwanger en de bewuste zondagochtend stond ik op om naar het toilet te gaan. Mijn buik was een beetje onrustig en toen ik op het toilet zat voelde ik me ineens heel raar. Ik keek naar beneden en ik zag allemaal bloed. Donkerrood bloed, heel erg veel. Het was nog maar 05.00 uur en de jongens lagen nog te slapen. Ik raakte helemaal in paniek.

Alan was niet thuis, hij was namelijk die vrijdag weer weggegaan en was nog steeds niet terug. Ik zocht het nummer van de verloskundige en ik belde het 24uurs nummer. Dineke nam op en huilend vertelde ik wat er aan de hand was. Ze vroeg me of ik buikpijn had, en of ik nog steeds bloedde. Ik vertelde dat ik inderdaad hevige buikpijn had en dat het steeds erger werd. Het bloeden was ook niet gestopt. Ze vertelde me dat ik me op het ergste moest voorbereiden en dat ik zeer waarschijnlijk een miskraam zou krijgen. Ik was er al bang voor geweest, het bloedverlies was zo veel. Het kon echt niet goed zijn. Ze beloofde me voor de middag langs te komen en ondertussen moest ik proberen rustig te blijven. Ook zei ze dat ik moest proberen om “het” op te vangen als het mogelijk was. Ze vroeg of er iemand bij me was, want als het bloeden erg heftig werd moest er toch iemand in de buurt zijn. Ik vertelde dat mijn man weg was en hem niet kon bereiken. Ze stelde me gerust en zei me dat ik elk moment haar kon bellen als het erger werd.

Ik hing op, en ging op de bank liggen. Tranen rolde over mijn wangen, ik was bang voor wat er komen zou, maar bovenal was ik zo verdrietig omdat ik mijn kleine wondertje echt niet wilde missen. Ik voelde aan mijn buik en zachtjes zei ik dat ze zo welkom was. Ik had al steeds het gevoel gehad dat het een meisje zou zijn. Ik was er behoorlijk van overtuigd. Het was nog zo vroeg in de ochtend dat ik mijn moeder niet wilde wakker bellen en ik hoopte maar dat het bloeden niet veel erger werd. Ik besloot om toch maar mijn zus te bellen, in het geval het bloeden erger zou worden. Dan zou er tenminste iemand weten dat er wat aan de hand was in het geval ik naar het ziekenhuis zou moeten. Alan had ik ook gebeld maar hij nam niet op. Ik sprak zijn voicemail in, dat ik een miskraam had maar

ook daar reageerde hij niet op. Rond 09:00 uur had ik echt het gevoel dat het weeën waren en toen ik naar het toilet ging nam ik een bakje met me mee. Ik voelde me verschrikkelijk alleen.

Ik zag allemaal bloed, stolsels en iets wat er op leek dat mijn zwangerschap ten einde was. Ik had het netjes in een bakje opgevangen, maar het idee dat “het” daar inzat was iets waar ik me geen raad mee wist.

Een klein uurtje later ging de bel. Dineke! Ik was zo blij dat ze er was, want ik was heel erg bang voor wat komen zou. Ik liet haar zien wat ik had opgevangen in het bakje en ze zei tegen me dat dat niet het vruchtje was. Ze vertelde dat het nog moest komen, dus dat het voorlopig nog niet over was. Ik kon de volgende dag voor een echo terecht om te kijken of het al schoon was, als ik voor die tijd het vruchtje op had gevangen.

Voor de zekerheid vroeg ze me of ik even wilde gaan liggen. Ze wilde mijn buik voelen, en nadat ze mijn buik had gevoeld pakte ze de doptone erbij. Ik had nog altijd geen hartslag kunnen horen, omdat het nog altijd te vroeg was geweest in de zwangerschap. Ze legde de doptone op mijn buik en ze vertelde me dat ze dat deed om er zeker van te zijn dat het echt mis was.

Na tien seconden keek Dineke me met grote ogen aan, en ze zei:

“het lijkt erop of ik toch een hartslag hoor.”

Ze zette het geluid van de doptone wat harder en ja hoor! Een hartslag! Ik wist niet hoe ik me moest voelen, ik was vreselijk blij en begon gelijk weer te huilen,

maar ik was ook bang. Al met al was ik toch nog steeds heftig aan het bloeden. De buikpijn was al minder geworden maar het bloeden was nog niet gestopt. Dineke zei me dat ik de volgende ochtend langs moest komen op de praktijk zodat ze een echoscopie konden maken. De komende 24 uur zijn cruciaal zei ze. “Het kan nog steeds misgaan maar het feit dat ik nog een hartslag hoor is behoorlijk positief. Doe het heel rustig aan, en dan zien we je morgen.”

Dineke ging weg en daar zat ik dan. Het bakje met de stolsels wilde ik niet wegdoen omdat Alan natuurlijk niets geloofde als ik hem het verhaal zou vertellen. Ik was nog steeds bang, maar ook heel erg blij dat mijn kleine wondertje nog steeds in mijn buik zat, en de rest van de dag deed ik het heel rustig aan. De buikpijn was zo goed als weg, maar ik bloedde nog steeds.

De volgende ochtend was Alan om half tien thuisgekomen. Ook al was het bakje met stolsels niet zo prettig om te zien, ik wist dat hij zou reageren alsof ik het verzonnen had, en toen hij binnenkwam vroeg ik hem waarom hij me niet had teruggebeld.

“Oh, ja, je had gebeld. Ik had je voicemail gehoord. Wat was er ook al weer? Heb je een miskraam gehad? Hij stelde me de vraag alsof het niks betekende. Ik liet het bakje zien en toen hij het zag schrok hij wel even. Hij vroeg nog een keer of ik een miskraam had gehad, maar nu met iets meer gevoel. Ik vertelde dat het bijna mis was gegaan en dat het even afwachten was, maar dat het hartje uiteindelijk toch nog bleek te kloppen. Hij was er wel even stil van, maar verder schonk hij aan mij niet veel aandacht.

Een uur later zat ik in de wachtkamer van de verloskundige praktijk. Mijn moeder was met me meegegaan en ik was maar al te blij dat ze er was om me te steunen. Ik had geen heftige bloeding meer gehad. De buikpijn was niet terug gekomen, maar dat er wat was gebeurd in mijn buik was zeker. Ik wist dan ook niet of mijn wondertje nog steeds in leven was. Na vijf minuten konden we naar binnen en ik ging op de behandeltafel liggen.

Dineke was vrij, Sieboutje was degene die dienst had en de echo zou maken. Ik was vreselijk zenuwachtig en toen het echo apparaat op mijn buik werd gezet durfde ik haast niet op de monitor te kijken. Sieboutje kreeg een lach om haar mond toen ze de hartslag in het scherm zag. Ik keek opzij naar het scherm en ook mijn moeder en ik zagen het hartje kloppen. Wat waren we opgelucht en blij.

Voor de zekerheid deed Sieboutje ook nog een inwendige echo om te kijken of ze nog iets anders kon vinden wat met de bloeding te maken kon hebben, en ze vond een bloedstol bij de baarmoedermond. Daar was het bloed dus vandaan gekomen. Ik moest het zeker nog een paar dagen rustig aan doen, maar voor nu zag alles er verder goed uit. De bloeding kon nog wel even aanhouden, maar waarschijnlijk zou het verder gewoon goed verlopen. Ze vroeg me om een week later nog weer even terug te komen zodat ze nog een echo konden doen.

Mijn moeder en ik liepen vreselijk opgelucht naar buiten. Het was een zwaar weekend geweest en we konden eindelijk even bijkomen.

De weken gingen rustig voorbij, nouja, wat mijn zwangerschap betreft. Toen ik vijftien weken zwanger was, kon ik het voor niemand meer verborgen houden en met trots liep ik rond. Mijn buikje begon al behoorlijk te groeien en op een avond hadden Alan en ik weer een gesprek. Hij had me de dag ervoor zeer respectloos behandeld, en ik wilde weten waarom hij me zo kon kleineren. Ons gesprek begon redelijk rustig, en nog steeds ontkende hij elke vorm van relatie met Ingrid. Ik wist inmiddels wel beter en had ook geen hoop meer op een toekomst.

Ik deed geen moeite meer om nog een toekomst met hem te hebben, er was

teveel gebeurd. Maar weggaan kon ik niet. Ik wist niet waar ik heen zou moeten gaan. En Alan weigerde om het huis te verlaten. Hij zei me elke keer dat er misschien nog een kans was. We spraken over van alles en nog wat, en ik wist dat er uiteindelijk weer een uitbarsting aan zat te komen. Omdat hij zijn eigen leugens nog geloofd had ik deze keer de voicerecorder op mijn telefoon aan gezet. Hij had niks door, dat bleek wel na een paar minuten. Ik vroeg aan hem waarom hij me zo vreselijk behandelde soms, en hij zei tegen me dat hij nog meer om de buren gaf als om mij. De buren die we alleen kenden wat “Goedemorgen of goedendag”.

“Kijk nou naar jezelf, kijk eens naar jezelf” zei Alan tegen me. “Vind je het gek dat ik vreemd ga, varken dat je bent.”

“Dus je geeft toe dat je een ander hebt?” Alan begon ineens heel smerig te lachen. “Tuurlijk heb ik een ander, wat denk jij dan?” Ik was stil en ik begon te huilen. Eindelijk biechtte hij het op. Eindelijk!

“Wat zit je nou weer stom te janken, mens. Tuurlijk heb ik geen ander. Maar moet je jezelf nou eens zien. En dan ook nog eens zwanger!”

“Weet je wat ik zou moeten doen? Ik zou je in je buik moeten stompen!”

“Alan, hou daar mee op!” Schreeuwde ik.

“Wat? Zal ik je in je buik stompen? Dan gaat dat kind tenminste dood!”

Stilte...ik kon geen woord meer uitbrengen. De tranen diggelden over mijn wangen. Ik was verslagen. Na alles wat hij al eerder tegen mij gezegd had, was dit wel het allerergste. Ik kon het niet geloven. Verslagen en verscheurd van pijn stond ik op van de bank en liep naar boven. Ik ging op bed liggen en hield mijn hand op mijn buik. Mijn kleine wonder gaf een zacht tikje tegen mijn hand. Alsof ze wilde zeggen: “Stil maar, mama, ik ben bij je.”

In de andere hand voelde ik ineens mijn telefoon. Ik was het door alles helemaal vergeten. Ik had het volledige gesprek met Alan opgenomen...

Ik zette de opname gauw op stop, en legde de telefoon op mijn nachtkastje. Laat hem alsjeblieft weggaan. Ik kan dit niet meer aan, dacht ik.

HOOFDSTUK 7

Het was de tweede week van maart, het was dinsdagochtend toen ik half wakker werd en het gevoel had dat zojuist in mijn bed had geplast. Het duurde even voordat ik echt besefte dat er iets aan de hand was. Ik draaide me om, en ik voelde ineens een soort golf in mijn buik. Ik stond gauw op om naar het toilet te gaan en toen ik ging zitten voelde ik ineens een hele golf water uit mijn lichaam komen. Ik raakte volledig in paniek, keek in de toiletpot en het was allemaal helder vocht wat ik zojuist had verloren. Ik twijfelde geen seconde. Mijn vliezen! Mijn vliezen waren zojuist gebroken! Ik pakte mijn telefoon en belde de verloskundige. Ik kreeg Esther aan de telefoon en ik merkte dat ze nog lag te slapen, maar ze beloofde me dat ze er gelijk aan zou komen. Als het waar was wat ik dacht, dan was het zeer ernstig! Ik probeerde Alan te bellen, hij was al op zijn werk want hij had om 06:00 uur moeten beginnen. Ik zei hem dat hij thuis moest komen, want ik was er van overtuigd dat ik naar het ziekenhuis zou moeten en hij beloofde er binnen een half uurtje te zijn. Ik wilde mijn moeder nog niet wakker bellen, ik wilde eerst wachten tot Esther er zou zijn. Na de hele

grote golf vocht die ik kwijt was geraakt kwam er niks meer. Esther had me aan de telefoon gezegd dat ik een maandverbandje moest gebruiken zodat ik er vocht mee op kon vangen. Daarmee konden ze in het ziekenhuis een test doen, mocht het nodig zijn.

Esther was er binnen twintig minuten en ik vertelde haar helemaal overstuur wat er was gebeurd. Ze twijfelde niet, en ze zei de kans groot was dat het inderdaad mijn vliezen waren. Al was het wel heel uitzonderlijk dat dat zomaar gebeurd was. Met de doptone probeerde ze een hartslag te horen en ik was opgelucht toen we het bekende geluid van de snelle hartslag door de doptone hoorde klinken. Maar Esther zag er niet opgelucht uit. Ze vertelde me dat ik waarschijnlijk binnen een paar uur al aan het bevallen zou zijn en ik raakte nog meer overstuur. Ze probeerde me voor te bereiden op wat er komen zou, maar ik had al snel door dat ik naar het ziekenhuis moest gaan om te gaan bevallen.

“Nee!” schreeuwde ik. “Dat kan helemaal niet!” Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en ging zachtjes op de bank zitten.

Nee, dit mocht niet gebeuren, niet mijn kleine wonder…alsjeblieft...

Na een paar minuten keek ik Esther angstig aan.

“Is het eng?” vroeg ik haar.

“Nee, het is echt niet eng om te zien. Ik heb zelf nooit een baby’tje gezien van zeventien weken maar wel van twintig weken. Maar je hoeft niet bang te zijn.”

Ik kon het me maar zo moeilijk voorstellen, en ik wilde het ook helemaal niet. Toch probeerde ik me hiermee al een beetje voor te bereiden op wat komen zou.

Even later hoorde ik de voordeur opengaan. Alan was binnengekomen en verslagen ging hij aan de keukentafel zitten.

“Dit is niet wat ik wilde.” zei hij zachtjes, maar ik had genoeg aan mezelf en kon niet echt aandacht aan hem schenken.

Ik moest mijn moeder bellen, en ook zij was helemaal geschokt door wat ik haar vertelde. Ze probeerde me een beetje te kalmeren en ze zei dat ze met tien minuten bij me zou zijn. Esther zei dat ik een tas moest pakken met spullen voor het ziekenhuis. Maar ik was helemaal de weg kwijt en ik wist niet eens wat ik aan het doen was. Hoe ik uiteindelijk mijn tas heb gepakt, weet ik niet eens, maar toen mijn moeder voor de deur stond was ik al klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Esther liep gelijk met ons de deur uit, en samen met mijn moeder stapte ik in de auto.

Ik kan niet beschrijven hoe bang ik was, en in het ziekenhuis aangekomen moest ik doorlopen naar de verloskamers. Eerst moest ik in een kamertje wachten en toen de verpleegkundige kwam mocht ik op een onderzoekstafel gaan liggen. Er werd een test gedaan op het maandverband wat ik had. Na een half uur wachten kwam ze terug met een arts-assistent gynaecoloog. De uitslag van de test was negatief. Er werd op drie punten gemeten of het vruchtwater was, maar op één van de drie was het maar positief geweest. Er werd nog een echo gemaakt en tijdens de echo zagen we allemaal vruchtwater om mijn kleine wondertje. Het was onduidelijk of het voldoende vruchtwater was, maar er was geen paniek en er was grote twijfel of het echt vruchtwater was geweest wat ik een paar uur daarvoor had verloren. Mijn moeder leek wat opgelucht, maar ik helemaal niet. Ik voelde gewoon dat het niet goed zat. De arts besloot om me toch een dagje ter observatie in het ziekenhuis te laten, maar ik hoefde niet op bed te blijven liggen.

Ik was er absoluut niet gerust op dat alles misschien nog steeds goed zou zijn, maar misschien hadden ze toch gelijk en was er niks aan de hand. Tijdens de zwangerschap heb je wel vaker last van wat slijmverlies, en dat was het misschien wel geweest. Samen met mijn moeder en de verpleegkundige werd ik naar mijn kamer gebracht en mijn moeder ging nog even naar het restaurant om wat lekkers voor ons te halen. Na een paar uur bij me te hebben gezeten ging ze naar huis toe om nog wat spulletjes voor me te halen en aan het einde van de dag zou ze weer terug komen.

Ik voelde me vreselijk. Ik was nog nooit een nacht zonder de kinderen geweest en over een paar dagen was het de verjaardag van Jayden. Ik had nog cadeautjes moeten inpakken en zijn traktatie moeten maken voor school. Ik hoopte dat alles mee zou vallen, en dat ik de volgende dag weer thuis zou zijn. Maar ergens van binnen wist ik, dat het niet het geval zou zijn.

De volgende dag zou ik weer een echo krijgen. Ik had geen buikpijn gehad, de nacht was rustig verlopen en ik had niet het idee dat ik nog vocht had verloren. Aan het einde van de ochtend kwam de arts binnen met de echo apparatuur en ik wist dat als alles goed zou zijn, ik waarschijnlijk met een paar uur naar huis zou mogen. De gel werd op mijn buik gesmeerd en daarna werd het apparaat op mijn buik gelegd. De arts wreef ermee over mijn buik en er kwam beeld op de monitor. Maar het was niet wat ik gewend was om te zien. Normaal gesproken zag je een soort ballon om de kleine heen, maar nu was het gewoon licht eromheen en ik keek naar de arts. Het was niet waar he, dacht ik. De arts keek me aan met een teleurstellende blik in zijn ogen en vertelde me dat er geen vruchtwater meer aanwezig was.

Ik wist het wel, ik wist het gewoon! Ik sloeg mijn ogen neer en ik voelde de tranen in mijn ogen branden. Het was verschrikkelijk en het beeld op de monitor stak als een mes in mijn hart. Mijn kleine wondertje lag helemaal opgevouwen. Ze kon geen kant op bewegen en het was vreselijk om te zien. We hoefden niet langer meer op het scherm te kijken en de arts maakte wat afdrukken die ik kon

bewaren. De arts was een niet al te vriendelijke man, maar misschien vond ik dat om het nieuws wat hij me bracht. Hij vertelde dat ik waarschijnlijk binnen nu en een dag zou gaan bevallen. Er was geen kans op leven en de verpleegkundigen zouden me later papieren geven waarin ik alles na zou kunnen lezen over het verliezen van een niet levensvatbaar kindje. Maar dat wilde ik helemaal niet horen!!

Dit kan niet waar zijn, dacht ik. Dit mag niet! Het is mijn kindje! Maar de woorden van de arts waren duidelijk

“En wat als ik niet beval?” vroeg ik.

“Die kans is zeer klein, en ook al zou je nog zwanger blijven, een kindje zonder vruchtwater kan niet in leven blijven, dus het maakt niet uit hoe lang je nog zwanger blijft, het zal gelijk sterven zodra het is geboren.”

Het was vreselijk nieuws wat ik te horen had gekregen en ik werd heel erg bang. Toen de arts weg was, belde ik mijn moeder op om het te vertellen en ik merkte dat ze het totaal niet had verwacht. Ze had echt gedacht dat het misschien loos alarm was geweest. Maar niets was minder waar. Ook belde ik later Alan op. Het was woensdagmiddag dus ik kon ook even met Jayden praten. Hij vroeg me wanneer ik thuis zou komen maar ik kon hem niet zeggen wanneer dat was. Ik hoopte maar dat hij niets over zijn verjaardag zou vragen. Dat zou over twee dagen al zijn. Ik probeerde hem wat af te leiden en vroeg hem met wie hij op school had gespeeld. Hij begon van alles te vertellen wat er op school was gebeurd en vroeg uiteindelijk niets over zijn verjaardag. Ik kreeg Alan aan de telefoon en ik vertelde hem over het nieuws wat ik zojuist had gehoord. Hij deed alsof hij het erg vond maar toen hij me vertelde dat hij die week erop het huis uit zou gaan, wist ik dat het hem niks interesseerde.

Ik kon het werkelijk waar niet geloven. Ik vond het prima dat hij ging, ik was er toch al helemaal klaar mee geweest, maar om uitgerekend deze dag uit te kiezen om het te vertellen was wel erg ongevoelig vond ik. En hoe kon hij dat eigenlijk allemaal gaan regelen nu ik in het ziekenhuis lag? Hoe wist ik nou wat er met mij en de zwangerschap zou gebeuren?

Ik had helemaal geen zin om hem te vragen van het hoe of wat, maar van wat ik begreep, was dat hij al maanden ingeschreven stond bij de makelaar voor een appartement. Nu snapte ik alles!! Hij had me al die tijd voorgehouden dat hij met mij verder wilden om het thuis maar zo rustig mogelijk te hebben. Ondertussen was hij al bezig om weg te gaan en alles te regelen. Dat was voor hem de makkelijkste manier geweest. Wat een eikel zeg!

Ik wilde me er niet al te druk over gaan maken, hij was het niet waard en ik hing de telefoon op. Ik had wel wat anders om aan te denken, wat hij wilde doen, hij zoekt het maar uit. Ik was er klaar mee, helemaal! Het was eigenlijk wel een opluchting dat hij nu eindelijk weg ging. Ik was er zelf ook al mee bezig geweest en ik bedacht me dat ik net zo bezig was geweest als hem. Maar ik vond dat mijn situatie toch wel anders was. Elke keer als ik wat geld had verdiend met mijn nagelklantjes verdween het op de één of andere manier. Ik had wel een op plan moeten maken voor mezelf, en wat geld apart leggen was het eerste begin geweest.

Er werd op de deur geklopt en een verpleegkundige opende de deur en ze had een stapel papieren in haar handen. Ze had een vriendelijk gezicht en terwijl ze de papieren aan me gaf zei ze met medelijden in haar stem:

“Je hoeft er nu nog niet naar te kijken, maar ik moest deze papieren aan je geven. Als je behoefte hebt om te praten, dan druk je maar op de bel.”

Ik bedankte haar en nam de papieren aan, en ik zag dat het de informatiebrochure betrof waar de arts het over had gehad. Informatie voor ouders die een late miskraam krijgen. Ik wilde het nog helemaal niet lezen, maar ik kon het toch niet laten om het open te slaan. Ik was nog maar net zeventien weken zwanger. Er stond wat informatie over begraven, dat er een speciale begraafplaats is voor baby’tjes die voor de tweeëntwintig weken geboren worden. Officieel mag je pas op een gewone begraafplaats begraven bij vierentwintig weken. Dat was nog zeven weken vanaf nu, dacht ik. Als ik dat al zou halen dan zou ik in ieder geval aangifte mogen doen van geboorte en ook al zou ik hem of haar verliezen.,. dat was toch wel iets wat ik graag zou willen. Maar die kans zou wel heel erg klein zijn.

Ik mocht uiteindelijk dus niet naar huis. En van lopen was ook geen sprake meer. Ik moest in bed blijven liggen en mocht alleen van het bed af als ik naar het toilet moest. Ik kreeg een kan in de badkamer en als ik dan naar het toilet zou moeten, moest ik daarna spoelen met water. Ook kreeg ik steriele gaasjes die ik als maandverband moest gebruiken. Ik had nu een open verbinding en de kans was groot dat ik een infectie zou gaan krijgen. Mijn temperatuur werd drie keer per dag opgenomen en mocht ik uiteindelijk toch een infectie oplopen, dan zou ik met spoed moeten gaan bevallen.

Het was moeilijk te bevatten dat dit alles was gebeurd en de volgende dag kreeg ik nog een echo om te kijken of er iets was veranderd. Dat was niet het geval. Er was echt geen druppel vruchtwater aanwezig, maar mijn buik was nog steeds rustig gebleven dus het leek er niet op dat ik nu zou gaan bevallen, de achtenveertig uur waren inmiddels ook voorbij. De volgende dag was Jaydens verjaardag en ik wilde heel graag thuis zijn. De arts kwam me gelukkig die middag vertellen dat ik naar huis mocht. Ze konden op dit moment niets doen, dat ik thuis niet kon doen en als er een verandering op zou treden zou ik gelijk moeten bellen. Ik vroeg of ik thuis ook plat moest liggen maar de arts zei: “Je moet wel rustig aan doen, maar plat liggen hoeft niet. Het gaat toch mis.”

Ik kon bijna niet geloven wat hij zei. Omdat het toch verkeerd af zou lopen

hoefde ik niet plat te gaan liggen? Ik vond het maar cru gezegd en ik besloot zelf om toch zoveel mogelijk te liggen als het kon.

Via de verpleegkundige werd er een afspraak voor me gemaakt voor die maandag. Ik zou elke week controle bij de gynaecoloog krijgen, voor zolang het nodig zou zijn. Aan het einde van de middag haalde me moeder me op en bracht ze me naar huis. Ik was blij om de kinderen weer te zien, ik had ze vreselijk gemist en ‘s avonds maakte ik de traktatie voor Jayden klaar zodat hij op school kon gaan trakteren.

HOOFDSTUK 8

De verjaardag van Jayden was gezellig. Iedereen van mijn familie was er en Jayden werd goed verwend. Ook Jonah kreeg cadeautjes en de jongens waren druk aan het spelen toen de visite weer weg was. Ik nam even een dutje omdat ik voelde dat mijn buik wat onrustig was. Misschien beeldde ik het me in, ik was zo om mijn buik aan het letten dat ik elke keer wel wat voelde. Ik dacht aan die aanstaande maandag, dat ik voor controle naar het ziekenhuis moest gaan. Ik wilde eigenlijk nu wel weten hoe het er nu uitzag maar eerst moest ik het weekend doorkomen.

Toen ik na een half uurtje wakker werd waren Jayden en Jonah nog heerlijk aan het spelen. Ik voelde me weer wat uitgerust en ik moest gelijk naar het toilet. Elke keer weer naspoelen na een toiletbezoek was inmiddels routine geworden. Ik dacht er niet eens meer bij na. Ook gebruikte ik steriele gaasjes als maandverband, dezelfde als die ik in het ziekenhuis kreeg. Mijn huisarts zei dat ik maar één doos vergoed kon krijgen van de verzekering, want gewoon maandverband was ook voldoende zei hij. Ik was het er niet mee eens dus ik besloot om het dan zelf maar te betalen. Ik wilde er alles, maar dan ook alles aan doen om te zorgen dat ik geen infectie zou krijgen. Ook maar even mijn temperatuur nemen, dacht ik. Het was 37.2°C. Netjes dus.

Het was maandag, de dag voor de controle in het ziekenhuis. Ik was heel erg zenuwachtig, maar tegelijkertijd bedacht ik me dat bij een echo er niet zoveel kon zijn wat de situatie erger zou kunnen maken. Misschien zelfs wel positief nieuws?

Mijn moeder kwam me om half één ophalen, en samen reden we naar het ziekenhuis. Toen we daar aankwamen was het druk op de parkeerplaats en uiteindelijk waren en nog een paar plekjes over, maar dat was een stuk lopen naar de ingang. In het ziekenhuis namen we plaats in de wachtkamer, en ik zag al die hoogzwangere vrouwen zitten. Ik was nog maar negentien weken zwanger en ik voelde een steek van jaloezie door me heen gaan. Het was zeer onwaarschijnlijk dat mijn buik überhaupt zo dik zou worden als de meeste vrouwen die hier in de wachtkamer zaten. Eindelijk was ik aan de beurt. Ik hoefde eerlijk gezegd maar tien minuten te wachten maar hoe elke minuut was teveel. Ik was inmiddels zo zenuwachtig. Ik kwam een kamer in waar ik op een behandeltafel moest liggen en er werden wat testen gedaan om te kijken of ik geen infectie had. Dat zou een standaard procedure blijven bij elke controle.

Daarna was het tijd voor de echo. Ik was zo zenuwachtig en op het moment dat ik m’n kleine wonder in beeld zag met kloppend hartje, werd ik gelijk een stuk rustiger. De gynaecoloog nam alle tijd. Het was dokter Kwikkel. Hij was zeker in de zestig. Hij vertelde me dat in alle jaren dat hij als gynaecoloog werkte, nog nooit zo’n situatie als de mijne mee had gemaakt.

Het breken van de vliezen is een complicatie dat wel eens voorkomt bij vrouwen die een vruchtwater punctie ondergaan. Er wordt dan een gaatje in het vlies geprikt om zo het vruchtwater te testen of het kindje misschien een afwijking heeft. Maar in mijn geval was alleen een heftige bloeding vijf weken voor het breken van de vliezen voorafgegaan. Hij vertelde me dat dat waarschijnlijk een zwakke plek in het vlies heeft gemaakt, en daardoor de vliezen zijn gebroken. Net zoals mij werd verteld toen ik werd opgenomen toen de vliezen braken

vertelde ook hij me dat dit echt een zeer uitzonderlijke situatie was. De kans op het breken van de vliezen zo vroeg in de zwangerschap is minder dan 1%. Van al die gevallen bevallen 95% van de vrouwen binnen 48 uur. 98% bevalt binnen een week.

Ik was geschrokken van die cijfers, en ik besefte me maar al te goed dat ik zeer dankbaar moest zijn dat ik nog steeds zwanger was. De gynaecoloog die mij behandelde toen ik was opgenomen zei dat mijn zwangerschap hoe dan ook zou eindigen, zonder goede afloop. Ik kon het niet laten om aan Dr. Kwikkel te vragen hoe groot de kans was dat het toch goed af zou lopen.

“De kans is niet zo groot, eerst zou je nog zeker tot aan de zesentwintig weken zwanger moeten blijven zonder extra complicaties, en de kans dat je het tot zover haalt is zeer klein. Je bent nu negentien weken. Stel dat je het haalt tot aan de zesentwintig weken, dan wordt je overgedragen aan een Universitair ziekenhuis, waarschijnlijk in Nijmegen en dan nemen hun de volledige zorg van je over. Vanaf zesentwintig weken is er een actief beleid, dat wil zeggen dat er dan alles aan gedaan word om de kleine te helpen.”

“Dus er is hoop?” vroeg ik.

“De wonderen zijn de wereld nog niet uit.” zei hij met een rustige stem.

Ik voelde een vreselijke opluchting. Ik wist wel dat de kans zeer klein was, maar de eerste gynaecoloog zei in feite dat het onmogelijk was. En nu kreeg ik te horen dat er toch een kans was. Hoe klein die dan ook was. En een kans, dat is alles waar ik op dat moment mij aan vast kon houden. Dr. Kwikkel keek weer naar het scherm, net zoals ik al die tijd lag te staren toen hij me alles rustig aan het vertellen was. Had ik thuis maar zo’n apparaat, dacht ik. Hij begon wat metingen te doen en hij vertelde me dat alles er goed uitzag. Er was geen

vruchtwater maar er was wel een groei te zien. Precies op schema. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Een diepe zucht volgde. Gelukkig dacht ik, dat is in ieder geval een goed teken.

Mijn moeder zat al die tijd naast me. Het moest voor haar ook zo vreselijk moeilijk zijn. Ik wist hoeveel zorgen ze zich maakte. Toen vroeg Dr. Kwikkel me of ik wilde weten wat het geslacht was. En ik keek hem met een vragende blik aan.

“Kunt u dat al zien?”

“Ik zal eens kijken.” zei hij, “Het zal wel wat lastig worden omdat er geen vruchtwater is, maar ik zal mijn best doen.” Na een aantal minuten zoeken keek hij me aan en hij zei:

“Het is een baby meisje.”

Ik was zo ontzettend blij, een meisje, dacht ik. Dat is geweldig. Wat zullen de jongens dat ook geweldig vinden!

Na de echo kreeg ik nog een foto mee van mijn dochter, en ik was zo vreselijk trots.

Die week er na moest ik weer terug komen, en vanaf nu zou dokter Kwikkel mijn vaste arts zijn. Ik vond het een hele fijne arts. Hij was heel erg meelevend

en ik voelde me zeer op mijn gemak dat hij vanaf nu voor ons zorgen zou.

Ik leefde nu echt per week, elke week was er weer één. Nou ja, eigenlijk was elke dag er één maar ik moest en zou het zien vol te houden tot aan de zesentwintig weken. Het MOEST gewoon. Ik probeerde zo min mogelijk te doen. Ik wist dat liggen altijd het beste was, en ik probeerde dat zo veel mogelijk te doen. Alan zag ik zelden. Hij kwam zo nu en dan om wat spullen op te halen, maar dat was het verder wel. Hij vroeg nooit hoe het nu met me was of met de kleine. Maar het interesseerde me echt niet meer. Ik was niet eens meer boos op hem. Ik was alleen maar gefocust op de jongens en mijn kleine meisje.

Mijn moeder en tante Bep kwamen allebei in ieder geval één keer in de week om mijn huishouden te doen. Mijn moeder kwam op dinsdag, tante Bep kwam op donderdag. Ik was maar al te blij dat ze dat voor me deden. Dankzij hun hoefde ik zelden wat te doen. Mijn moeder had regelmatig eten voor me, zodat ik ook niet hoefde te koken. En Jayden en Jonah waren allebei zo makkelijk dat mijn dagen behoorlijk rustig verliepen.

Die woensdag moest ik echter weer naar de supermarkt, ik had echt een aantal dingen nodig dus ik ging met Jonah naar de Albert Heijn. Ik begon er steeds meer van te balen dat ik in zo’n klein dorp woonde. Je komt altijd wel bekende tegen en het was daarom te verwachten dat ik in de Albert Heijn bekenden tegen kwam die al volledig op de hoogte waren. Alan was een paar weken ervoor in een kleding zaak geweest. Hij had met de verkoopster zitten kletsen, iemand die ik al jaren ken, al is het niet echt heel persoonlijk. Ze had gehoord dat ik zwanger was, maar wist ook dat Alan en ik min of meer uit elkaar waren. Ik kwam haar dus tegen in de winkel, ze sprak me aan en vroeg hoe het ging. Ze vertelde me dat Alan haar had verteld dat ik hem erin had geluisd met de zwangerschap en mijn mond viel open van verbazing.

“Erin heb geluisd? Is dat wat hij zei?”

Waarom moet ik mijn man ergens in luizen als we al twee kinderen hebben? Net of een derde kind een verschil zou moeten maken, dacht ik bij mezelf.

“Ja hij was vorige week in de winkel en toen vertelde hij dat.” zei ze.

“Nou sorry, maar voor een zwangerschap zijn twee mensen nodig Maar het is weer een mooie manier van hem om als een soort slachtoffer te spelen.”

Ik had verder geen zin om er nog langer over te praten. Ik zei haar dat ik weinig tijd had en door moest gaan. Ik gedachten liep ik in de supermarkt. Wat dacht hij wel niet. Ik was verdorie met hem getrouwd. Alsof ik een zwangerschap moest hebben om hem ergens in te luizen? In wat??

Hij was degene die vreemdgaat en nu gaat hij een beetje het slachtoffer uithangen. Voor hem was de zwangerschap vreselijk, maar dat wist ik al wel. Ik was dolblij met mijn zwangerschap en het kon me eerlijk gezegd niks meer schelen wat hij de rest van de wereld vertelde. Wat er gebeurde in zijn leven, hij was altijd het slachtoffer. Tja, wat had hij het moeilijk. Pffff.

Ik begon maar snel mijn boodschappen te pakken en in de kar te leggen. Ik had helemaal geen zin om nog meer mensen tegen te komen. Ik wilde zo snel mogelijk weer thuis zijn.

Tien minuten later stond ik al bij de kassa af te rekenen en toen ik mijn boodschappen weer in de kar aan het stoppen was, riep er achter mij iemand ineens mijn naam. Het was een vriendin van mijn tante Gerda.

“Wat ben jij aan het doen?” zei ze. “Moet jij niet thuis op de bank liggen?”

“Tja, de boodschappen moeten ook gebeuren he?” en ik glimlachte.

“Sterkte de komende tijd.” zei ze tegen me, en ik knikte.

Ik stopte gauw mijn laatste paar boodschapjes van de band , ik riep Jonah die in de speelgoed helikopter zat en we gingen weer naar huis.

Thuis pakte ik gauw de boodschappen uit en ging even op de bank zitten. Als ik een paar uur in de weer was geweest en had gelopen merkte ik altijd dat ik meer vruchtwater verloor dan wanneer ik gewoon rustig op de bank lag. Ik besloot om de rest van de dag niet zo veel meer te doen. De volgende dag zou ook een lekker rustig dagje zijn, want dan kwam tante Bep mijn huis schoonmaken. Heerlijk. Ik verheugde me er altijd op als mijn moeder of tante Bep kwam. Het was altijd gezellig en ik vond het heerlijk om met ze te kletsen als ze er waren.

De rest van de week verliep rustig, ik kon alleen maar denken aan aanstaande dinsdag. Dan zou ik weer naar de gynaecoloog moeten. Ik voelde me een stuk rustiger dan de week ervoor. Het was ondertussen al meer dan tien dagen geleden dat mijn vliezen waren gebroken en als ik die cijfers nog eens bekeek, kon ik mezelf al tot een van de gelukkigen noemen. In mijn ogen dan. Tien dagen terug leek alles zo vreselijk somber, en kreeg ik papieren mee voor als ik zou bevallen en mijn kleine prinses zou overlijden. Ook al was ik nog maar ruim negentien weken, het feit dat ik nog zwanger was, gaf me erg veel hoop. Ik vroeg me af of het mogelijk zou zijn om het tot de zesentwintig weken te halen. Ik was bereid om alles te doen wat nodig zou zijn om de kleine een leven te geven.

De dagen duurden best wel lang. En omdat ik niet zoveel afleiding had zat ik toch wel steeds te malen.

Die zondag belde mijn moeder, ze kwam de jongens ophalen zodat ik lekker kon gaan slapen. En het was voor de kinderen natuurlijk ook niet zo gezellig met een moeder die nergens heen ging. Ik voelde me daar wel schuldig om, maar het was nu gewoon niet anders. En de jongens klaagden echt nooit, ze waren nooit vervelend, het leek wel alsof ze voelden dat dit echt nodig was. Jonah was natuurlijk nog veel te klein om het te begrijpen maar net zoals als Jayden was ook hij super lief en kon zich de hele dag vermaken.

Mijn moeder kwam om 13:00 uur de jongens ophalen. Jayden en Jonah waren altijd door het dolle heen als ze met Oma mee mochten. Ze kunnen zich ook geen betere Oma wensen en na een kus en een knuffel van de kinderen stapten ze bij Oma in de auto. Ik ging weer op de bank liggen en viel al snel in slaap.

Na drie uur werd ik wakker met een raar gevoel. Ik vroeg me af of het ik soms een temperatuur verhoging had en ik pakte de oor thermometer. 37.4°C zag ik op de display staan. Ik werd een beetje onrustig. Het was geen verhoging, maar ik had toch liever dat het onder de 37°C was. Ik ging op de bank liggen en nam de thermometer mee. Elke tien minuten temperatuurde ik en het schommelde tussen de 37.3°C en de 37.5°C.

Ik baalde ervan. Betekende dit dat het er wat gaande was? Mijn gedachten liepen soms een loopje met me, en ik maakte mezelf alleen maar zenuwachtiger.

Mijn moeder kwam om 19:00 uur de kinderen terug brengen. De jongens kwamen binnen en mijn moeder gaf me een bakje eten.

“De jongens hebben gegeten en ik heb ze in bad gedaan.” zei ze.

“Dank je mam. Dat is lief van je.”

“Ach, kind, dat is toch een kleine moeite. En nu hoef je ze straks alleen nog maar naar bed te doen. Heerlijk toch?”

Ik gaf haar een kus en ik vertelde haar van mijn onrust over de temperatuur. Mijn moeder was altijd degene die me gerust kon stellen. Het maakte niet uit wat er was. Als ik me ongerust maakte om iets, voelde ik me altijd beter als ik mijn moeder had gesproken. Zo ook nu, ze zei dat ik me niet druk moest maken. Omdat ik onder een deken had gelegen was het vast iets hoger als normaal en dat ik over een paar uur maar weer moest temperaturen als ik even onder het deken vandaan was.

Ik maakte mezelf alleen maar onnodig onzeker door elke tien minuten te temperaturen en ik wist dat ze gelijk had.

Mijn moeder vertelde dat de jongens heerlijk hadden gespeeld in de tuin. Mijn ouders hebben een hele grote tuin. Er staat een grote trampoline in. Een schommel, een wipwap, duikelstangen en ze hebben allerlei loopauto’s in de schuur staan. Voor de kinderen is dit helemaal geweldig. Ik had zelf een speeltoestel in de tuin, met een kleine glijbaan, maar bij mijn ouders was het natuurlijk veel leuker!

Ook mijn zusje vond het altijd geweldig als de kinderen er waren en zij was dan

ook altijd in de tuin met de kinderen aan het spelen.

Mijn moeder en ik kletsten nog wat en na een half uurtje ging ze weer. Dinsdag moest ik weer naar het ziekenhuis voor controle en dan zou ze me op komen halen.

Ik gaf haar een kus, en bedankte haar nogmaals en samen met de jongens zwaaiden we terwijl ze wegreed.

HOOFDSTUK 9

Het was weer tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Mijn moeder had gelijk gehad wat betreft mijn temperatuur. Ik had me onnodig zorgen gemaakt.

Mijn moeder kwam me om 11:30 uur ophalen en we reden naar het ziekenhuis in Ede. Ditmaal was het erg druk en we moesten een half uur wachten. De controles zoals de bloeddruk moesten eerst worden gedaan en daarna moest ik weer in de wachtkamer gaan zitten totdat de dokter me zou halen. Een half uur later ging de deur open, en de Dr. Kwikkel stak zijn hoofd door de deur met een glimlach op zijn gezicht toen hij me zag.

“Zo dame, zo te zien is het de afgelopen week allemaal rustig geweest? Mooi zo!”

Hij was oprecht blij voor me en mijn moeder en ik volgde hem naar de onderzoeksruimte.

Ik nam gelijk plaats op de behandeltafel en Dr. Kwikkel pakte de spullen voor de controle voor een eventuele infectie. Hij vertelde me dat de uitslag van de test van de week ervoor binnen was gekomen en er was niks te zien geweest. Geen infectie dus. Dat was een goed teken.

Hij deed weer een test, en ook dat werd weer op kweek gezet. Na de test mocht ik mijn buik ontbloten en pakte hij het apparaat voor de echo.

Zodra hij het apparaatje op mijn buik legde zag ik gelijk mijn kleine frummel in beeld. Ik wilde niks zeggen, maar het leek wel alsof ik wat vruchtwater om haar heen zag. Ik keek de arts met een vragende blik aan. Ik zag hem naar het beeldscherm kijken met een soort van ongeloof en ik wist dat hij hetzelfde dacht. Hij keek naar mij, en met een glimlach op zijn gezicht vertelde hij me dat er weer wat vruchtwater was. Hij kon niet met zekerheid zeggen wat het betekende maar hij vertelde me dat het wel een goed teken was. In sommige gevallen kan het vlies weer helen. Maar ook dat kan weer problemen opleveren voor later. Omdat het vlies toch zwakker is als normaal kan het zijn dat ook al “heelt” het, dat het later alsnog weer knapt als de druk te groot wordt. Maar elke dag dat er vruchtwater is, is er weer een. De kleine had alle beetjes vruchtwater nodig die ze maar kon krijgen om zo haar longetjes te laten groeien. Het was nog maar een klein beetje vruchtwater wat er te zien was, maar het betekende in ieder geval dat er vruchtwater binnen bleef. Ook was ze weer gegroeid, en ook dat was uiteraard een goed teken. Mijn moeder en ik waren echt opgelucht. En mijn hoop op een goede afloop werd alleen maar groter.

Ik kreeg nog een foto mee van de echo en nadat we Dr. Kwikkel weer gedag hadden gezegd liepen we naar de receptie voor de volgende afspraak van volgende week. De receptioniste vertelde dat er geen plek was, en dat ik over veertien dagen terug kon. Ik keek haar met ongeloof aan.

“Maar ik moet volgende week terug komen.” zei ik.

“ Sorry maar Dr. Kwikkel is volgende week dinsdag afwezig en verder zitten we vol.”

“Maar dat kan helemaal niet!” zei ik licht geïrriteerd.

“Ik moet elke week op controle, dat heeft Dr. Kwikkel zelf gezegd.”

“Waarom dat?” zei ze met een geïrriteerde stem, “Je bent pas twintig weken zwanger.”

“Mijn vliezen zijn al drie weken gebroken, daarom.”

“Oh, ok, ik loop wel even naar de dokter en ik vraag het hem.”

Ik keek mijn moeder aan met een geïrriteerde blik over de receptioniste. Wat een onvriendelijk persoon zeg. M’n moeder dacht hetzelfde als ik.

Toen ze terug kwam zei dat ik een afspraak had voor de maandag in plaats van de dinsdag. Ik nam het briefje aan met de datum van de afspraak, en ik bedankte haar. Al was het niet mijn standaard vriendelijke dank je wel die ik normaal gesproken gegeven zou hebben.

Mijn moeder en ik liepen de kamer uit, door de wachtkamer heen en de gang door richting het restaurant. Ik had zo’n zin in een saucijzenbroodje. Mijn moeder hoefde niet. Ik was altijd al gek op saucijzenbroodjes en kaasbroodjes. Ik nam er een en at hem op in de auto op weg naar huis.

“Wat een goed nieuws he mam?” zei ik.

“Ja kind, zeker weten!” Nadat mijn moeder mij thuis had afgezet moest ik gelijk naar het toilet. Ik wilde nergens anders naar het toilet dan thuis of bij mijn ouders of zus thuis. Ik was zo bang voor een infectie, dat ik het risico niet wilde nemen om die op te lopen bij een openbaar toilet. Bij mijn ouders en mijn zus thuis wist ik dat het schoon genoeg was, dus daar had ik er geen moeite mee. Ik had al in het ziekenhuis naar het toilet gemoeten en ik had het al die tijd op gehouden tot ik thuis was. Mijn kan die ik vulde met water stond nog steeds naast het toilet. Ik vergat nooit om na te spoelen of om steriel maandverband te gebruiken. Ook al leek het er nu op dat ik geen vruchtwater meer verloor, toch bleef ik de steriele gaasjes gebruiken.

Die donderdag voelde me ik me zo goed. En het goede nieuws van die dinsdag had me behoorlijk opgevrolijkt. Ik wilde zo graag wat nieuwe kleren kopen en ik besloot om naar het babyzaakje in dorp te gaan. Ze hadden daar altijd al zwangerschapskleding, maar sinds 2 maanden hadden ze de winkel uitgebreid. Het was tweemaal zo groot geworden en ik had gehoord dat de kleding echt super hip was. Tot aan deze dag had ik nog geen zwangerschapskleding durven kopen. Nadat ik eerst met zeven weken en daarna met twaalf weken bloedingen had gehad, durfde ik het niet aan. Maar mijn buik was nu echt behoorlijk dik aan het worden en ik besloot iets leuks te kopen.

Tante Bep was er om mijn huisje schoon te maken en ze vond het geen probleem

dat ik even naar dorp ging. Ik kon Jonah rustig bij haar laten want die was zo leuk aan het spelen.

In de winkel was het vrij rustig, en zoals ik al verwacht had hadden ze inderdaad hele leuke zwangerschapskleding. Vooral het merk Mamalicious was mijn favoriet. Dat is de positielijn van Only. Het was leuk betaalbaar en zeer modieus. Ik zag leuke donkerblauwe jeans en een wit getailleerd shirt met lange mouwen. Het had knoopjes aan de voorkant van boven tot aan beneden en de onderste drie knoopjes kon je openlaten. Met een lichtgrijze buikband eronder stond het echt heel erg leuk.

De eigenaresse van de winkel kende ik. Niet heel goed, maar ze kende mijn moeder en mijn zus dus we raakten aan de praat. Ze zei dat ze helemaal niet wist dat ik zwanger was omdat ik helemaal niet in de winkel was geweest terwijl ik toch al halverwege in de zwangerschap was. Ik vertelde haar dat ik niet durfde en ik vertelde haar waarom. Dat opende een heel gesprek. Ze vertelde me over haar schoonzusje, zij was bevallen met 28 weken en het was een hele heftige periode. Maar alles was goed gegaan en de kleine meid was nu al vijf jaar.

Ik was altijd blij als ik positieve verhalen hoorde en ik nam het altijd mee in mijn gedachten. Helaas wilde ik dat maar al te graag horen en speurde ik vaak het internet af naar verhalen. Daarbij kwam ik ook heel veel verhalen tegen waarbij het niet goed afliep en de tranen biggelden dan over mijn wangen bij het lezen van deze hartverscheurende verhalen.

Ik besloot om de hele set die ik zojuist had gepast te kopen en na het afrekenen wilde ik de winkel uitlopen totdat ik vlakbij de uitgang nog een leuk spijkerrokje zag hangen. Die was ik voorbij gelopen toen ik de winkel in kwam en ik wilde deze toch ook nog even en. Perfect! Het stond super leuk en ik kon er van alles opdragen. Het had een beetje vale plekken aan de voorkant en ik vond dat wel leuk. Blij met mijn kleren verliet ik nu echt de winkel. Ik liep nog even langs de schoenenzaak aan de overkant. De jongens hadden ook nieuwe schoenen

nodig en omdat ik eigenlijk helemaal het dorp niet inkwam om mensen te ontwijken had ik al een poos niks gekocht. Mijn moeder had een paar weken ervoor kleren bij de We For Men gekocht. Dat was een van de favoriete kleding winkels voor de jongens en ik kon altijd slagen daar. Maar nieuwe schoenen voor de zomer hadden ze nog niet en als ik die had, dan waren hun klaar voor de zomer. Misschien nog sandaaltjes voor als het warm was.

Ik zag leuke crèmekleurige Gaastra schoenen voor Jayden en voor Jonah zag ik leuke lichtgrijze halfhoge schoenen met het nummer 61 in grote rode cijfers op de zijkant. Ik nam ze allebei en ik hoopte dat de maat goed zou zijn. Ik had niet zoveel zin om weer terug te moeten om ze voor de maat te ruilen.

Ik haalde Jayden op van school en daarna reed ik door naar huis.Thuisgekomen paste ik de schoenen aan bij de jongens en gelukkig pasten ze precies. Ik liet de kleding aan tante Bep zien en ze vond het super leuk. Ik was er ook erg blij mee dat ik zo goed was geslaagd. Al met al was ik maar anderhalf uur weggeweest.

We aten een broodje en om 12:50 uur bracht ik Jayden weer naar school. Gelukkig was het bijna weekend en hoefde ik de deur niet meer uit. Ik was alweer aan het aftellen naar het volgende bezoek aan de gynaecoloog. Dit keer was het maar zes dagen omdat ik op maandag moest komen in plaats van dinsdag.

Zondagochtend belde mijn moeder of ik zin had om een kopje thee te doen. Mijn zus zou ook komen met haar man en kinderen en de kinderen konden dan lekker spelen. Het zou de hele dag mooi weer zijn, dus we zouden lekker buiten gaan zitten. Om 15:00 uur gingen we naar het huis van mijn ouders. Het was nog geen vijf minuten met de auto en toen we daar kwamen was iedereen er al. We gingen lekker buiten zitten. Mijn moeder had allerlei lekkers op de tafel gezet en het was een heerlijk ontspannen middag.

Maandagochtend was ik al vroeg wakker. De kleine meid had de hele nacht liggen schoppen en dat gaf me een heel goed gevoel. Ik had in al die weken niet zoveel leven gevoeld omdat ze bijna niet kon bewegen doordat er bijna geen vruchtwater was. Dit was dus een goed teken, en ik was zo benieuwd of er dit keer nog meer vruchtwater te zien was dan de week ervoor.

Om 13:30 kwam mijn moeder me ophalen. We hadden Jonah bij mijn zus gebracht en we reden gelijk door naar het ziekenhuis. De bloeddruk was goed en toen ik op de weegschaal stond zag ik dat ik iets was aangekomen. Na de controle nam ik plaats in de wachtkamer tot Dr. Kwikkel kwam om ons binnen te laten. Zoals ook de week ervoor had hij een grote glimlach op zijn gezicht. Hij hield de deur voor ons open en toen ik langs hem heen liep gaf hij me een schouderklopje.

We liepen naar de onderzoeksruimte en ik nam gelijk weer plaats op de behandeltafel. De kweek die was gemaakt om te kijken of er een infectie was van de week ervoor was nog niet binnen, maar hij zou voordat weg gingen even naar het lab bellen. Er werd zoals gewoonlijk weer een test gedaan en daarna de echo. Vol verbazing staarde ik naar het scherm en een diepe zucht en een traan van geluk diggelde over mijn wang toen ik zag dat er allemaal vruchtwater te zien was. Dr. Kwikkel keek me met een grote glimlach aan.

“Zo zo dame, dat ziet er goed uit zeg.”

“Betekent dit...dat…eh…?” Ik wist niet zo goed wat ik zeggen moest.

“Ja, het lijkt erop dat je vliezen weer geheeld zijn. Ik zal even wat metingen verrichten en dan kan ik meer zeggen.” zei hij.

Hij deed een aantal metingen op het scherm en kon zo uitrekenen hoeveel vruchtwater er ongeveer aanwezig moest zijn en we konden ons geluk niet op toen hij vertelde dat er net zoveel vruchtwater was als dat er zou moeten zijn. Ik was zo ontzettend blij en ik keek mijn moeder aan. Ook zij was emotioneel en ik kon het bijna niet geloven dat we dit te horen kregen. Ik was inmiddels eenentwintig weken zwanger. Het was vier weken geleden dat mijn vliezen gebroken waren en het was nog vijf weken tot aan de zesentwintig weken. Dr. Kwikkel was zeer verrast. Hij had zo’n uitzonderlijke situatie nog nooit meegemaakt. Hij vertelde me dat als alles goed zou blijven gaan, ik met vijfentwintig weken zou worden opgenomen. Ik kon mijn geluk niet op, het was geweldig nieuws. Zou alles dan toch nog goed komen? Dacht ik.

Na dit heugelijke nieuws maakte ik een nieuwe afspraak voor de week erop. Ditmaal weer op een dinsdag om 15:30 uur. Mijn moeder en ik waren druk in gesprek in de auto, we praatten over alles wat er was gebeurd. Wat een groot wonder het was dat ik nog steeds zwanger was en dat het nieuws wat we te horen hadden gekregen niet beter had gekund. Dr. Kwikkel had nogmaals wel verteld dat er als er teveel druk op de vliezen zouden komen het alsnog weer kon breken maar ik maakte me er niet zo’n zorgen om. Ik tilde niks, om zo druk op mijn buik te voorkomen en ik lag op de bank zoveel als ik kon. We waren precies op tijd om Jayden van school te halen en daarna reden we door naar mijn zus om Jonah daar op te halen. Mijn moeder zette ons thuis af en de jongens wilde nadat we wat hadden gedronken achter in de tuin spelen.

Ik kon niet wachten om achter de computer te duiken om naar mijn favoriete website www.babybrabbel.nl te gaan. Ik had me daar aangemeld toen ik wist dat ik zwanger was en samen met nog meer dames die uitgerekend waren in augustus hadden we een gezellig clubje. Ook had ik mijn eigen topic daar, zodat iedereen bij kon houden wat er gebeurde. Nadat mijn vliezen waren gebroken was bijna iedereen op het forum op de hoogte van mijn verhaal en zo konden ze allemaal meelezen met de ontwikkelingen. Elke dag stonden er lieve berichtjes op en het hielp mij enorm om de dag door te komen.

Toen ik op het forum schreef wat de dokter had gezegd had ik binnen vijf minuten al de eerste reactie binnen. Iedereen was zo meelevend en dat deed me zo ontzettend goed.

Elke tien minuten keek ik weer even of er een nieuw berichtje was en na een uurtje riep ik de kinderen binnen omdat het een beetje begon te regenen. Ik zette de televisie voor ze aan en ik viel op de bank in slaap. Na een half uurtje werd ik wakker en ik zag dat het bijna tijd was om te eten. Ik had van mijn moeder nog grote bak bami gehad en binnen vijftien minuten zaten we aan tafel. Na het eten gingen we met z’n drieën Ernst Bobbie en de Rest kijken. Jayden lag altijd helemaal dubbel van die filmpjes en ik vond het altijd heel gezellig om met de jongens dvd-tjes te kijken.

De rest van de week bleef het regenen en het weekend was het voor het eerst dat het weer een hele dag droog was. Mijn zus belde me op zaterdag op. Ze vroeg of ik zin had om de volgende dag bij hun te komen. Dat was altijd gezellig, dus ik sprak af dat ik er rond een uur of twee zou zijn.

Die zondagochtend voelde me ik niet zo lekker, mijn buik rommelde een beetje en het was gewoon een vreemd gevoel. Ik kon het niet echt een naam geven, maar het voelde niet goed.

Ik ging naar mijn zus die middag en het was lekker weer. We zaten lekker in de tuin en ik ging me steeds rotter voelen. Ik vertelde haar dat ik een vreemd gevoel had in mijn buik maar dat ik geen temperatuur verhoging had. Na een half uurtje werd het gevoel alleen maar erger en mijn zus stelde voor dat ik naar het ziekenhuis zou gaan. Ik belde het ziekenhuis op en ze zeiden me dat ik maar even langs moest komen. Mijn zus belde mijn broertje op, of hij me wilde brengen en binnen 20 minuten stond mijn broertje al voor de deur. Ik was verdrietig en bang, mijn zus wilde dat ik zou gaan omdat ze me daar vast en

zeker gerust zouden kunnen stellen. Jayden en Jonah bleven bij mijn zus en samen met mijn broertje ging ik naar het ziekenhuis.

Mijn broertje begon grappen in de auto te maken, om me een beetje op te vrolijken maar het lukte niet echt. Ik was erg onrustig en ik hoopte maar dat er niks aan de hand was. Bij het ziekenhuis aangekomen meldde ik me bij de receptie bij de ingang en ik mocht doorlopen naar de 3e verdieping. Dat was de kraamafdeling en ik moest naar een bevallingskamer. De verpleegkundige zei dat ik maar even op het bed moest gaan liggen en dat er straks een arts zou komen. Hij was nu met een bevalling bezig dus het kon nog wel even duren. Na een half uur kwam er een andere verpleegkundige binnen met de echo apparatuur en tien minuten later kwam er een arts binnen. Het was een artsassistent, ze was een jaar of 35 schatte ik. Ze was op zich wel vriendelijk en ik vertelde haar over mijn buik die onrustig was. Ze pakte het echo apparaat erbij en ging er mee over mijn buik. Alles zag er goed uit. Nog steeds had mijn kleine wonder genoeg vruchtwater en toen wilde de arts opmeten hoe lang mijn baarmoeder mond nog was. Als deze korter aan het worden was, dan zou dat kunnen betekenen dat er een misschien een ontsluiting aan zat te komen. Ze kon het niet goed zien en met het apparaat duwde ze vervolgens heel hard in mijn liezen, en ik schrok er gewoon van.

“Dat doet zeer.” zei ik. “Doe dat alstublieft niet, ik ben al zo bang dat er wat gebeurd.”

“Nou, er gebeurd heus niks hoor en een beetje pijn is helemaal niet erg.”

“Kunnen mijn vliezen hierdoor niet breken dan?” Al die weken was ik vreselijk bang geweest. Mijn gynaecoloog had me nog nooit zeer gedaan met het maken van een echo.

“Er gebeurt heus niets.” herhaalde ze en ze bleef maar duwen in mijn lies. “Ik moet toch zien of alles goed is?”

Ik was er absoluut niet gerust op. Ik werd van binnen eigenlijk een beetje boos op haar. Ik was zo vreselijk voorzichtig met mijn buik, en zij duwde erop alsof het niks was.

“Ik zie niets verontrustends.” zei ze. Alles ziet er normaal uit.”

Ik was allang blij dat ze het echoapparaat van mijn buik haalde en nadat mijn temperatuur was opgemeten werd er bloed afgenomen. Er was niks aan de hand. Alles was goed en na 3 uurtjes verlieten we het ziekenhuis.

In de auto was ik stil, ik dacht aan de arts en aan het feit dat ze me zo’n pijn had gedaan. Ik vond haar echt niet aardig.

We reden terug naar mijn zus en ik vertelde haar het hele gebeuren. Mijn buik was nog steeds onrustig maar ik moest die dinsdag alweer voor mijn controle naar het ziekenhuis en die afspraak had ik gewoon laten staan. En voor nu was ik toch wel iets gerustgesteld dat er niks aan de hand was. Mijn broertje ging naar huis en ik bedankte hem voor het meegaan met me.

Ik bleef niet lang meer bij mijn zus, het was inmiddels al 19:00 uur. De jongens hadden met hun meegegeten en ik nam nog even gauw een hapje van wat er over was. Een half uur later zaten we in de auto en toen we thuiskwamen deed ik gauw de jongens in bad. Om 20:30 uur lagen ze allebei op bed, nadat ik me had gedoucht ging ik lekker op de bank liggen. Ik was moe van de hele dag en nog steeds voelde mijn buik niet prettig aan. Ik ging op tijd naar bed en zette het

alarm op 07:15 uur. Nog geen tien minuten later was ik al in diepe slaap.

HOOFDSTUK 10

Het was vroeg in de ochtend toen ik wakker werd met vreselijke pijn in mijn buik. Ik rende naar het toilet en ik toen ik op het toilet ging zitten zag ik ineens allemaal bloed. Het leek niet te stoppen en ik raakte helemaal in paniek. Het was zoveel, zo helder. Bloedend liep ik naar mijn slaapkamer en greep de telefoon. Het nummer van het ziekenhuis was het laatste nummer dat ik had gebeld met mijn mobiel en ik drukte op re-dial. Ik had het rechtstreekse nummer van de verloskamers en ik kreeg gelijk een arts aan de telefoon. Ik moest gelijk komen. Ik belde mijn moeder en ik kon geen woord meer uitbrengen.

“Mama, mama, ik…ik…het gaat mis mam! Ik moet naar het ziekenhuis!”

Mijn moeder zei gelijk dat ze eraan kwam en ik belde Alan op dat hij moest komen om de kinderen op te vangen. Mijn paniek zorgde ervoor dat hij er met tien minuten was en mijn moeder kwam vijf minuten na Alan binnen. Alan zat er een beetje verslagen bij aan de keukentafel, maar ik kon me er niet druk om maken.

Ik was nog steeds aan het bloeden en durfde niet meer naar het toilet. Ik was zo bang, zo vreselijk bang.

In het ziekenhuis aangekomen moest ik gelijk naar de verloskamers en ik moest gaan liggen. Ze waren bang dat de placenta aan het loslaten was, en er werd direct een echo gemaakt. Het apparaat werd op mijn buik gelegd en ik was in

shock toen ik op het scherm zag dat er geen vruchtwater meer was. Alles was weg. De placenta zag er nog wel goed uit en het bloeden was minder aan het worden. Ik had geen weeën en na het zien van de echo werd ik naar een kamer gebracht. Er werd mij verteld dat ik niet meer naar huis mocht totdat de kleine geboren zou worden. Ik was zo ontzettend bang op wat er komen zou. Mijn moeder bleef de hele tijd bij me en het enige dat ik kon doen was liggen. Ik mocht alleen mijn bed uit als ik naar het toilet moest.

Ik kon niet geloven dat het ineens weer helemaal mis was. Mijn buik werd na een paar uur weer rustig en ineens besefte ik wat er allemaal gebeurd was. Mijn moeder regelde alles voor me. Ze zorgde ervoor dat ik telefoon had een televisie en wat te eten. Ze ging na een paar uurtjes terug naar huis om kleren voor me te halen en mijn laptop. Alan had vrij genomen van zijn werk om voor de kinderen te zorgen en zijn baas had er geen problemen mee. Hij was heel meelevend en op dit moment was het toch het meest voor de hand liggend dat hij voor de kinderen zou zorgen. In ieder geval voor nu even. Toen mijn moeder weg ging wilde ik even een dutje nemen, maar het lukte niet echt om de slaap te pakken. Ik had een privé kamer gekregen, omdat ik toch wel een bijzonder geval was wilden ze me niet op de gezamenlijke kamers leggen met de baby’s die net waren geboren. Ik was daar erg blij om want ik denk niet dat ik dat had aangekund op dat moment. Nog geen vijf minuten later komt er een vrouw in rolstoel langs mijn kamer rijden. Haar man duwt haar, en zij houdt hun pasgeboren dochter vast. Een roze ballon met de tekst Hoera, een meisje! zat vast aan de rolstoel. Ik voelde de tranen in me opkomen toen ik dat zag.

Ik voelde me echt rot, ik wist niet meer wat me te wachten stond. Ik was zo bang dat ik mijn meisje zou verliezen. Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen er iemand binnen kwam die vroeg of ik papieren in wilde vullen voor wat ik wilde eten. Om 17:00 uur werd er op de deur geklopt, de deur ging open en ik zag Dr. Kwikkel. Hij was op de hoogte gesteld en hij wilde me graag zien voordat hij naar huis ging. Hij was zo meelevend en vond het zo vervelend dat het nu toch weer was misgegaan. Hij ging bij mijn voeteneind zitten en hij probeerde me wat te kalmeren. Zoals hij de allereerste keer dat ik hem zag tegen me zei: “De wonderen zijn de wereld nog niet uit.” zo zei hij dat nu weer. En het deed me goed om dat te horen. Een kwartiertje later ging hij weer weg en ik zou hem de

volgende dag weer zien voor mijn controle die al als afspraak stond. Hij wilde die gewoon door laten gaan.

Mijn moeder kwam om 19:00 uur weer binnen. Mijn zus was ook meegekomen en ik was erg blij dat ze er waren. Ik voelde me toch best wel eenzaam in het ziekenhuis. Mijn moeder had allemaal kleding meegenomen en mijn laptop. Het was echt fijn om een eigen kamer te hebben. We konden lekker kletsen en ik vond het maar niks dat ze na anderhalf uur weer weg moesten, maar ik begreep ook dat dat niet anders kon.

Nadat mijn moeder en mijn zus weggingen belde ik naar huis om te vragen hoe het met de kinderen ging en alles ging goed. Ik kreeg Jayden aan de telefoon en probeerde hem zo goed mogelijk uit te leggen dat ik nog wel even in het ziekenhuis moest blijven. Ik mistte de kinderen heel erg. De enige keer dat ik zonder ze was geweest was toen ik vijf weken ervoor in het ziekenhuis had gelegen. Tegen Alan deed ik zo normaal mogelijk, ik had geen gevoelens meer voor hem dus het kon me niets meer schelen wat er allemaal gebeurd was. Ik had wel iets anders om me druk over te maken.

Ik had die avond een hele lieve verpleegkundige. Aan bijna alle verpleegkundigen vertelde ik het verhaal als ze het nog niet van een collega hadden gehoord. Om 23:00 uur was ik nog steeds wakker. Een verpleegkundige kwam binnen om mijn temperatuur op te nemen en ze bleef nog even zitten om te kletsen. Ik vertelde haar dat ik niet kon slapen. Elke keer dat er iets mis ging in de zwangerschap was het toen ik sliep en ik wilde wakker blijven, of in ieder geval zo min mogelijk slapen. Ik dacht dat als ik wakker was, ik meer controle over de situatie had. Ze vond het rot om te horen dat ik zo bang was, en ze zei dat ze het voor zouden leggen aan de arts of er iets aan me gegeven kon worden. Na overleg met de arts mocht ik een seresta nemen. Het was beter om zo rustig mogelijk te blijven om zo mijn buik rustig te houden. Onrust kon op mijn darmen slaan en dat kon weer de baarmoeder prikkelen. Omdat ik nog steeds aan het bloeden was, moest mijn baarmoeder zo rustig mogelijk blijven.

Ik was er eigenlijk wel blij mee, de seresta hielp heel goed en ik viel in een mum van tijd in slaap. Ik sliep de hele nacht door en ik werd wakker toen er op mijn deur werd geklopt met het ontbijt. Ik was versteld dat de nacht zo rustig was verlopen. Ik dacht weer terug aan de statistieken. 95% bevalt binnen achtenveertig uur na het breken van de vliezen. De mijne waren opnieuw gebroken dus ik nam aan dat die statistieken weer op mij van toeing waren.

Mijn buik was rustig en ik stapte uit bed om naar het toilet te gaan. Ik was nog steeds een beetje aan het bloeden. Het was niet zoveel en zeker niet te vergelijken met wat er die dag ervoor was gebeurd. Ik moest die middag toch naar mijn dokter toe en ik zou hem vragen hoe lang ik nog kon verwachten dat het bloeden duren zou. Ik mocht absoluut niet lopen, alleen naar het toilet, dus een verpleegkundige zou me met de rolstoel naar de begane grond brengen waar het kantoor van de gynaecoloog was.

Ik ging weer terug naar mijn bed en ik wilde kijken of ik het internet op kon. De meiden op het internet zouden zich wel afvragen wat er aan de hand was. Nadat ik zondag naar het ziekenhuis was geweest en een update had gegeven was ik niet meer online geweest. Ik liet elke dag wel een berichtje achter, en ik wilde graag even laten weten wat er aan de hand was. Ik opende mijn laptop op zoek naar een signaal maar helaas was dat er niet. Ik kon dus niet het internet op.

Een uurtje later kwam er een verpleegkundige om mijn temperatuur op te meten. Ik vroeg haar of ik kon internetten en ze zei dat ze wel even zou kijken wat ze kon doen. Twintig minuten later kwam ze terug. Bij mijn hoofdeinde zat er een plug in de muur om het CTG apparaat aan te sluiten. Omdat ik nog te vroeg in mijn zwangerschap was zou er bij mij nog geen CTG worden gemaakt. Daarom mocht ik er mijn laptop op aansluiten zodat ik internet zou hebben. Ik was er maar al te blij mee, zo kon ik tenminste nog een beetje onderhouden met de buitenwereld. Ze hielp me om het aan te sluiten en toen ik mijn laptop aandeed zag ik gelijk dat het internet werkte. Ik bedankte de verpleegkundige vriendelijk en toen ze wegging ging ik gelijk naar het forum om de meiden te laten weten wat er aan de hand was.

Een paar uur later werd er al gevraagd naar mijn adres in het ziekenhuis. Iedereen was zo meelevend en het deed me erg goed. Mijn moeder kwam rond 11:00 uur binnen en ze had weer wat ondergoed meegenomen. Ook was ze bij de Hunkemöller geweest en had ze wat leuke nachtkleding voor me gekocht, mijn moeder dacht ook overal aan. Ze bleef wel tot 12:30 uur. En ze zou 's avonds weer komen met mijn vader en mijn zusje.

Nadat ze wegging probeerde ik wat te rusten. Ik moest om half vier bij de arts zijn, dus ik had even een paar uurtjes om te slapen. Van 12:00 uur tot 15:00 uur moet het stil zijn op de afdeling, de meeste vrouwen sliepen dan. Maar omdat ik mijn eigen kamer had deden ze bij mij niet moeilijk als mijn moeder wat langer bleef. Ik viel vrij snel in slaap en ik schrok toen er om 15:00 uur op de deur werd geklopt voor een kopje thee.

Ik dronk mijn thee op en even later drukte ik op de knop om de verpleegkundige te roepen of ze me naar beneden wilde brengen. Vijf minuten later kwam ze binnen lopen met een rolstoel. Een niet al te comfortabele, maar het was maar voor heel even. We reden de gang door naar de lift en de verpleegkundige “parkeerde” me in de wachtruimte tussen alle andere zwangere vrouwen. Het voelde een beetje ongemakkelijk. Iedereen was gewoon gekleed, en kwamen voor een controle. Ik was de enige die in een ziekenhuis outfit zat te wachten. Het meest onhandige was nog dat ik mezelf niet kon verplaatsen.

Het was erg druk in de wachtkamer, en het was erg ongemakkelijk in de rolstoel. Na tien minuten ging de deur open en Dr. Kwikkel zag me zitten, hij knipoogde naar me, en knikte daarna na een vrouw verderop in de wachtkamer. Ik was nog niet aan de beurt. Er waren nog drie andere vrouwen voor mij, zo bleek later, en toen ik aan de beurt was hield Dr. Kwikkel de deur voor me open en toen hij besefte dat ik me helemaal niet kon verplaatsen, liep hij gauw naar me toe en duwde de rolstoel door de deur de gang door. Een verpleegkundige kon het niet laten om aan Dr. Kwikkel te vragen of hij daar ook voor had geleerd. Met een glimlach antwoorde hij dat ik een speciale patiënt was. Hij bracht me naar de

onderzoekskamer en toen ik plaats nam op de behandeltafel keek hij me met medeleven aan.

“Is het toch weer de andere kant op gegaan he dame?”

“Ja, het was verschrikkelijk, ik was hier de dag ervoor omdat ik me zorgen maakte en er bleek niks aan de hand te zijn. Die nacht ging het weer helemaal mis.” vertelde ik hem.

“Laten we maar eens kijken hoe de kleine meid het doet.” zei hij.

Een paar tellen later zag ik haar op het beeldscherm. Het beeld was niet bemoedigend. Ze lag helemaal opgevouwen, haar benen om haar heen gestrengeld en er was geen druppel vrachtwater te zien. Ze lag qua groei nog steeds op schema en dat was fijn om te zien. Dr. Kwikkel vertelde me dat vanaf 22 weken zwangerschap de ongeborene zelf vruchtwater aanmaakt door te plassen. Haar nieren waren wel iets gevuld dus dat betekende dat ze wel wat vruchtwater binnen kreeg. Dat kon ze weer uit plassen en zo ging dat dan door. Het was helaas maar zo weinig dat Dr. Kwikkel niet kon zeggen of haar longen er van konden groeien. Ze had het al zo lang zonder vruchtwater gedaan dat ze maar weinig kans had dat haar longen waren gegroeid vanaf de zeventiende week toen de vliezen waren gebroken.

Hij vertelde me nogmaals dat ik niet meer naar huis mocht totdat ze was geboren. Ik had al vijf weken gebroken vliezen en het was nu niet meer verantwoord om me naar huis te sturen. Hij wilde me in het ziekenhuis houden. Bij vijfentwintig weken en vijf dagen zou ik worden overgeplaatst naar Nijmegen. Vanaf dan zouden ze weeënremmers mogen gebruiken als ik toch weeën zou gaan krijgen. Want vanaf zesentwintig weken is er een actief beleid, dat mocht ik gaan bevallen, dan zouden ze alles op alles zetten om de kleine te

helpen, VOOR de zesentwintig weken is het afhankelijk van hoe ze het zou doen als ze geboren zou worden. De komende weken zouden erg spannend zijn, maar de zesentwintig weken waren nog ver weg. De bloeding die ik had kon nog wel even aanhouden, maar zolang ik geen krampen kreeg hoefde ik me daar niet al te veel zorgen over te maken dat de bevalling zou beginnen, want ze wisten niet waar de bloeding vandaan was gekomen.

Behalve dat er geen vruchtwater was, waren alle andere onderzoeken goed. De baarmoedermond zag er goed uit, ze lag qua groei op schema en er was niks vreemds te zien aan de navelstreng. Ik kreeg weer een foto van de echo en ik hielp mezelf in de rolstoel. Ik bedankte Dr. Kwikkel voor de goede zorgen en hij legde een hand op mijn schouder.

“Heel veel sterkte.” zei hij, “Ik kom zo nu en dan wel even kijken hoe het met je gaat.”

Ik knikte vriendelijk. Wat een vriendelijke man was het toch, dacht ik. Hij stond op en duwde me door de deur naar de receptie waar de verpleegkundige achter de balie naar de afdeling belde waar ik lag, om te vragen of iemand me op kon komen halen.

Ze bracht me naar de wachtruimte die inmiddels helemaal leeg was. Het was al aan het einde van de dag en het spreekuur was voorbij. Na vijftien minuten zat ik nog steeds in mijn eentje in de wachtkamer en ik had een vermoeden dat iemand me vergeten was. Ik mocht niet lopen en ik kon mezelf ook niet verplaatsen in de rolstoel dus ik besloot maar om te wachten tot er iemand langs zou komen om te vragen of er nog een keer naar de afdeling gebeld kon worden.

Het duurde in totaal wel een half uur tot de verpleegkundige bij de receptie door de deur kwam. Ze keek me verrast aan en vroeg:

“Hebben ze je niet opgehaald?”

“Nee mevrouw, ik zit nog steeds te wachten.”

Ik was inmiddels zo moe dat ik niet kon wachten om weer in mijn bed te liggen. Mijn achterwerk deed zeer van de harde zitting.

“Ik ga ze gelijk weer bellen, mevrouw.” En ze liep door de deur terug naar de balie. Een paar minuten later kwam er een jonge dame via de liftdeur op me af gelopen.

“Het spijt me heel erg, mevrouw! Er was een misverstand, en ik dacht dat u al was opgehaald.”

“Geeft niet hoor.” zei ik tegen haar. “Ik ben blij dat je er nu bent.”

Ze bracht me gauw terug naar boven en ik nam heerlijk plaats in mijn bed. Na een kwartiertje werd er op mijn deur geklopt en kwam er een mevrouw binnen met mijn avondeten. Het waren krieltjes met broccoli en een stukje vis. Gek genoeg vond ik het eten in het ziekenhuis heerlijk. Misschien was het omdat je zelf niet hoeft te koken, net zoals velen heb ik nooit zoveel trek meer als ik in de keuken heb gestaan om het avondeten te bereiden. Het enige minpuntje waren de borden. Die hadden zo’n muffe geur.

Na het eten wilde ik even rustig liggen. Ik had geen zin om te lezen of om op de computer te zitten. Ik zat te denken aan wat Dr. Kwikkel had gezegd. Bij vijfentwintig weken en vijf dagen zou ik worden overgeplaatst…ALS ik dan nog zwanger zou zijn. Ik wist dat het elk moment mis kon gaan en het zou een wonder zijn als ik dan nog zwanger zou zijn.

Ik mistte mijn jongens heel erg. Voor mijn gevoel had ik ze al een week niet gezien. Ik pakte de telefoon op en draaide het nummer van thuis. Jayden nam vrolijk de telefoon op.

“Hey lieverd van me! Hoe gaat het met m’n schat?” vroeg ik hem.

“Goed mama, wanneer ben je thuis?”

“Oh lieverd, ik weet het niet. Mama moet hier nog wel een poosje blijven, dat weet je toch?”

“Ja hoor mam, dat weet ik wel, dat geeft niet hoor. Hier heb je papa!”

Ik kreeg Alan aan de telefoon en ik vroeg hoe het met de jongens ging. Hij vertelde me dat alles goed ging en dat Jonah op de bank lag te slapen. “Laat het niet te lang slapen hoor, het is al 17:30 uur en anders lukt het hem nooit om in slaap te vallen als hij straks echt naar bed moet.” Jonah viel met regelmaat in slaap rond 16.30 uur en ik maakte hem altijd na een half uurtje wakker. Alan zei dat hij hem zo zou wakker maken en dat ze zouden gaan eten. We hadden niet veel te bespreken en ik kon niet echt hoogte van hem krijgen over hoe hij zich voelde dat ik hier in het ziekenhuis lag. Ik vond het fijn dat hij in mijn huis was en voor de kinderen zorgde. Zijn baas was heel meelevend en zijn collega’s

begrepen ook dat hij niet op het werk was.

Nadat we ophingen nam ik toch maar een boekje. Mijn moeder had gezegd dat ze weer zou komen maar ik zei haar dat ze echt niet twee keer op een dag hoefde te komen. Ik vond het superfijn als ze er was, maar ik was al zo blij dat ze elke dag kwam dat ik het teveel voor haar vond dat ze twee keer kwam. Toch stond ze er op en ik was nog maar net aan het lezen toen ze samen met mijn vader en mijn zusje binnenkwam. Het was heerlijk ontspannen en ik vertelde wat de dokter die middag had gezegd.

Na een half uurtje vroeg mijn moeder of ik zin had in ijs. Nou, eerlijk gezegd kon dat er wel in bij mij. Ze liepen naar beneden naar het restaurant en kwamen terug met een softijsje. Heerlijk!

Om 20:00 uur was het bezoekuur voorbij en ook al was het geen probleem als ze langer zouden blijven, we wilden ons toch een beetje aan de regels van het ziekenhuis houden. Nadat ze weg waren deed ik de televisie aan. Ik keek nooit zo vaak t.v. Eigenlijk alleen maar As The World Turns maar dat duurde nog even voordat dat zou komen. Ik had het die middag niet kunnen kijken omdat ik naar de arts moest maar ’s morgens en ’s avonds kwam er een herhaling dus ik had nog twee kansen om de aflevering te zien.

Het was inmiddels al donker en een verpleegkundige kwam binnen die ik nog niet eerder had gezien. Ze nam mijn temperatuur legde mijn seresta op mijn nachtkastje en we raakten in gesprek. Ze had de afgelopen dagen geen dienst gehad en ze hoorde gelijk van mijn verhaal toen ze op de afdeling kwam. Ze vertelde me hoe erg ze het vond en ze was oprecht meelevend. Ze stelde zich voor als Heleen. Ze had een slank postuur en donker haar. Ik schatte haar iets jonger in als mezelf en je kon gelijk zien dat ze een heel zacht karakter had. Ze praatte heel rustig en ze zei me dat ik altijd op de bel kon drukken als ik me rot voelde en even een praatje wilde maken. Ik vertelde haar dat ik niet zo’n “bel” drukker was. Meestal kon ik wel zolang wachten tot er iemand even door de

deur keek om dan mijn vraag te stellen maar Heleen zei me dat ik echt moest bellen als er ook maar iets was. Ze was erg vriendelijk en na een half uurtje kletsen, werd ze gebeld door een patiënte in een kamer verderop. “Ik kom straks nog even bij je kijken hoor.” zei ze, en liep snel de kamer uit naar haar patiënte. Ik dommelde een beetje terwijl ik de oordopjes die aan de televisie gekoppeld waren in mijn oren had. Ik schrok ineens wakker met de eindtune van As The World Turns. Dat zou ik morgen dan maar kijken. Ik moest even een tel bijkomen, ik had meer als een uur geslapen. Het was al laat in de avond nu maar ik had mijn seresta nog, dus als ik die dan innam zou ik toch zo weer verder slapen. Ik keek of er nog wat anders op de televisie was, maar niets dat mijn aandacht kon trekken.

Later op de avond was Heleen nog even terug gekomen en ik had haar het hele verhaal verteld van mijn scheiding en de zwangerschap. Nadat ze weg was gegaan had ik de seresta ingenomen en ik viel vrij snel in slaap.

De dag erop was een rustig dagje, de bloeding was iets minder geworden leek het wel en mijn buik was rustig. Mijn moeder was langs geweest en mijn broertje kwam als verrassing ’s avonds langs. Het was heel erg gezellig en mijn broertje weet me altijd aan het lachen te maken. Hij bleef wel tot 21:00 uur.

De volgende dag kwam mijn moeder al vroeg in de ochtend. Ze had lekkere bodylotion voor me gekocht en ze had een lekker broodje van het restaurant voor me meegenomen. Ze bleef zeker een paar uur en toen ze wegging viel ik in slaap totdat ik werd gebeld door Alan. Ik nam de telefoon op en hij zei:

“Hey, hoe is het?”

“Het gaat wel zei ik.”

“Nou eh, ik bel ff over de jongens.”

“Wat is er met de jongens?” Even dacht ik dat er iets ergs was gebeurd.

“Niks, maar je zorgt maar dat je weer thuis komt om voor ze te zorgen, want ik doe het niet meer.”

“Alan! Ik mag het ziekenhuis niet uit! Dat weet je toch?”

“Als je niet thuis komt dan breng ik ze wel naar mijn ouders.” Een brok schoot in mijn keel. Jayden moest gewoon naar school en wilde echt niet dat ze naar Utrecht werden gebracht. Ze gaan daar nooit zonder mij naar toe en zo vaak zagen we zijn familie helemaal niet, dat was alleen de laatste paar maanden zo geweest. Ik wist ook dat de jongens dat helemaal niet leuk zouden vinden zonder mij. Jayden klampte zich altijd helemaal aan mij vast als we daar op visite waren en als er meer familie binnen kwam, wat met regelmaat gebeurde ging Jayden naar boven of hij zat onder de keukentafel. Niet dat ze onaardig waren, helemaal niet zelfs, maar Jayden had er gewoon moeite mee als er veel mensen bij elkaar waren.

“Nee, dat doe je niet!” zei ik overstuur.

“Dan moet je maar zorgen dat je thuiskomt, want ik moet weer aan het werk.” En hij hing de telefoon op.

Ik raakte behoorlijk in paniek. Ik mistte de jongens zo erg, en hij wilde ze naar zijn ouders brengen? Maar ik wist het wel, het was natuurlijk weer bijna weekend en hij wilde naar zijn vriendin toe.

Overstuur belde ik mijn moeder, en ik vertelde haar wat Alan zojuist tegen me gezegd had.

“Maak je geen zorgen!” zei mijn moeder. Ze zou thuis overleggen wat ze konden doen en ze zou me zo snel mogelijk terug bellen.

Twintig minuten later belde ze terug. Ze had met mijn vader overlegd en ze had ook mijn zus gebeld. Mijn moeder had Jayden en Jonah allebei in huis willen halen, maar mijn zus vond dat toch wel wat te druk voor mijn moeder en stelde voor dat zij Jonah in huis zou nemen. Jayden zou dan bij mijn ouders blijven. Ik was opgelucht maar nog steeds verdrietig.

Mijn moeder was er altijd om me te helpen en ze vertelde me dat ze Alan zou bellen. Ze was boos dat hij me had opgebeld in plaats van dat hij hun gebeld had om te vragen wat er eventueel gedaan zou kunnen worden.

Tien minuten later belde ze weer terug. Ze had Alan gesproken en ze hadden afgesproken dat hij de volgende dag de kinderen zou brengen. Hij zou de kleren inpakken en rond 15:00 uur zou hij daar zijn. Mijn zus zou Jonah dan later bij hun ophalen. Mijn moeder vertelde me dat ze tegen Alan had gezegd dat hij niet nog een keer moest proberen om mij op te bellen en overstuur te maken want ik had ik al zoveel zorgen.

Mijn moeder vertelde me dat ze de volgende dag dan niet kwam omdat ze alles klaar wilde hebben wanneer de jongens kwamen. Ze zei dat ze zaterdag met de kinderen langs zou komen.

Ik was behoorlijk opgelucht. De kinderen hadden het nieuws geweldig gevonden, en ik was heel blij dat mijn ouders en mijn zus dit wilde doen. Dan hoefde ik me daar geen zorgen over te maken en de kinderen konden daar zo lang blijven als nodig was. Mijn moeder woonde vlakbij de school van Jayden dus het was geen enkele moeite om hem naar school te brengen.

De volgende ochtend werd ik wakker met buikpijn. Ik had het gevoel dat ik lichte weeën had. Er werd een arts-assistent bij gehaald en hij wilde dat er een CTG werd gemaakt. Omdat mijn internet was aangesloten waar normaal het CTG op aan zou worden gesloten moest ik even naar een andere kamer. Met bed en al werd ik naar de kamer naast mij gebracht en het CTG werd aangesloten. Ik keek naar de grafiek op het scherm en ik zag dat er activiteit was. Ik werd heel onrustig en dacht echt dat de weeën waren begonnen. Heleen de verpleegkundige kwam bij me om me gerust te stellen. We waren op dat moment niet heel zeker dat het weeën waren. Het was vrij onregelmatig maar het gevoel herkende ik overduidelijk. Na een uur aan de CTG gelegen te hebben zakte het ineens en na een paar uur was alles weer rustig. Ik had even de tijd nodig om bij te komen want ik was er van overtuigd geweest dat de weeën waren begonnen. De arts vertelde me dat mijn darmen wellicht wat overstuur waren omdat ik al een week niet naar het toilet was geweest en dat mijn baarmoeder daar misschien onrustig van was geweest. Ik zou later op de dag een inwendig onderzoek krijgen en ik kreeg een drankje om mijn stoelgang wat op gang te brengen. Daar moesten ze ook voorzichtig mee zijn want als dat ineens teveel zou werken zou dat ook mijn baarmoeder kunnen prikkelen met het resultaat dat ik daar weeën door zou krijgen. Ik wilde helemaal geen inwendig onderzoek. Ik was vreselijk bang dat ik daar een infectie van zou krijgen. Maar de arts zei me dat ik me geen zorgen moest maken.

Een paar uur later stonden er ineens drie artsen in mijn kamer. Eerlijk gezegd

vond ik een arts wel genoeg. Het inwendig onderzoek deed behoorlijk pijn, maar dat was misschien ook te verwijten aan het feit dat ik me absoluut niet kon ontspannen. Gelukkig had ik geen ontsluiting en alles zag er goed uit. Mijn buik was weer rustig en ik zou elke dag het drankje krijgen om mijn darmen te stimuleren. Het was te verwachten dat die niet zo goed zouden werken omdat ik alleen maar in bed lag.

De volgende dag was het zaterdag, mijn moeder zou langs komen met de kinderen en ik kon niet wachten tot ze er zouden zijn. Jonah zou het wel vreemd vinden om me te zien in het ziekenhuis. Hij was nog veel te klein om te begrijpen wat er aan de hand was. Zelfs voor Jayden was het allemaal verwarrend.

Toen ze binnenkwamen rende Jayden op me af en gaf me een dikke knuffel. Jonah zat in de buggy en keek me wat vreemd aan. Mijn moeder tilde hem uit de buggy en zette hem op mijn bed. Nadat hij me een kus en een knuffel had gegeven wilde hij toch maar van het bed af. Hij vond het maar gek. Jayden daarentegen was onder de indruk van alle knopjes bij het bed.

Vooral het bed omhoog en omlaag doen vond hij geweldig. Ik genoot enorm dat ze er waren. Ik had ze al bijna een week niet gezien.

Mijn moeder vertelde me dat Alan met een grote glimlach die dag ervoor de kinderen had afgezet. Nadat hij alle tassen binnen had gebracht liep hij naar zijn fiets. “We bellen!” had hij geroepen, hij zwaaide vrolijk en fietste hij weg. Mijn zus had Jonah na het avond eten opgehaald en toen ze bij hun thuis waren aangekomen was ze eerst met Jonah naar boven gegaan waar zijn bedje klaar stond. Ze had hem uitgelegd dat dit nu zijn bedje was totdat ik weer thuis zou komen en die avond was ze wel drie keer met hem naar boven gegaan om hem zijn kamer te laten zien. Toen het tijd werd voor hem om naar bed te gaan was het al niet meer zo vreemd en hij had de hele nacht heerlijk geslapen. Zijn neefje en vooral zijn nichtje vond het geweldig dat hij er was. Jayden was ook helemaal

blij bij Opa en Oma. Hij was daar altijd graag dus ook over hem hoefde ik me geen zorgen te maken.

Mijn moeder kwam elke dag langs in het ziekenhuis en de ene keer nam ze Jayden mee, en soms bleef hij liever bij Opa. Voor Jonah was het soms wat moeilijk als hij op bezoek kwam. Hij keek altijd heel onwennig om zich heen als hij de ziekenhuiskamer in kwam en hij wilde nauwelijks wat van me weten. Ik had het er heel erg moeilijk mee maar ik kon het ook wel begrijpen. Hij hechtte zich vrij snel aan mijn zus en mijn zwager en het duurde niet lang voor hij mijn zwager “papa” noemde. Hij het naar zijn zin bij mijn zus en dat was voor nu het belangrijkste. De tweede en de derde week in het ziekenhuis verliepen vrij rustig. Ik kreeg nog steeds elke dag een drankje om mijn stoelgang op gang te laten komen maar dat hielp niet echt.

Ik was inmiddels 24 weken zwanger en de controles waren goed. Mijn kleine meisje groeide nog steeds door, maar bij elke echo die werd gemaakt zagen we dat er geen druppel vruchtwater was. Dat was erg zorgelijk. Ik had zo nu en dan wat bloedverlies, maar dat was niet iets waar ik me nu echt zorgen over hoefde te maken. Waar ik het meest bang voor was, was dat ik ineens zou gaan bevallen. De dagen duurde erg lang en elke avond voor het slapen gaan was ik bang dat ik wakker zou worden met hevig bloedverlies of weeën. Dr. Kwikkel kwam elke dag langs, en zodra hij me zag had hij een enorme glimlach op zijn gezicht. In het weekend was hij er niet, maar zodra het weer maandag was en hij zijn hoofd om de deur stak zei hij altijd: “Gelukkig, je bent nog hier.”

Ik vond het fijn dat iedereen zo met me meeleefde. Verpleegkundige Heleen was een van mijn favoriete verpleegkundigen. Op een dag was ze naar mij toegekomen en vroeg ze me of ik de zus was van Tanja. Ik keek haar verrast aan en vertelde haar dat Tanja inderdaad mijn zus was. Ze vertelde dat ze getrouwd was met Dennis. Ik had haar verbaasd aan gekeken want Dennis was ooit de vriend van mijn zus geweest. Ze zouden gaan trouwen maar mijn zus had een paar weken voor de bruiloft het huwelijk afgeblazen. We hadden Dennis na die tijd nog een keer of twee gezien maar verder niet. Ik was verrast te horen dat hij

getrouwd was met Heleen. Ik was blij voor ze. Dennis was een hele spontane man en ik had hem wel gemogen. Maar mijn zus was heel gelukkig met Glenn. Ze waren echt voor elkaar bestemd. Ik vond het fijn om te horen dat Dennis nu ook zijn geluk had gevonden. Heleen en ik konden hele lange gesprekken voeren en het was heel fijn om iemand te hebben die de helft van de tijd in het ziekenhuis aanwezig was. Ik vond het altijd jammer als ze een paar dagen vrij had.

De eerste week had ik seresta gekregen om te kunnen slapen en de tweede week kreeg ik een slaappil en de derde week weer de seresta. Zo zou ik niet verslaafd worden aan het een of het ander. Het maakte mij niet uit. Zolang ik maar in slaap kon komen. Ik was erg bang, elke minuut van de dag. Ik had maar een streven, vijfentwintig weken en vijf dagen. Het moest gewoon! Ik wist wel dat dat niet het ultieme streven was, want hoe langer de kleine dame in mijn buik zou blijven hoe beter. Maar dan kon er tenminste iets gedaan worden als ze geboren zou worden. Als ik nu weeën zou krijgen, dan zou er niks gedaan kunnen worden.

Ook al leken de dagen een eeuwigheid te duren, als ik terug keek naar de weken was het toch nog wel snel gegaan. Ik lag inmiddels al weer twee weken in het ziekenhuis. Op een dag belde mijn zus op dat Glenn in de stad was en roti wilde halen. Of ik daar soms ook zin in had. Dat hoefde je mij geen tweede keer te vragen. Ik vond het super lief dat ze er zelfs aan dachten om het ook voor mij te bestellen. Mijn zus zou de volgende dag langskomen om het te brengen. Ik mocht gebruik maken van de magnetron in het ziekenhuis en zo kon ik heerlijk roti eten.

Toen ze langskwam liet ik het gelijk opwarmen en het was genoeg voor twee keer avondeten. Ik had nadat ik alles had opgegeten de lege bak in de prullenbal gegooid en de volgende dag rook mijn hele kamer naar de roti masala. Toen de schoonmaakster kwam vroeg ze me waar die lucht vandaan kwam. Ik begon te lachen en vertelde haar dat mijn zus Surinaams eten voor me had meegenomen. Toen ze de prullenbak opende om er een nieuwe zak in te doen was de geur niet meer weg te krijgen.

Toen ik 24 weken en 4 dagen zwanger was kreeg ik een uitgebreide screeningsecho. Ik was erg zenuwachtig die ochtend maar mijn moeder zou met mij meegaan. We zouden dit keer een andere gynaecoloog krijgen, iemand die gespecialiseerd was om echo’s te maken. Tijdens deze echo zouden ook haar longetjes worden opgemeten om te kijken hoe de verhouding zou zijn. De verwachting was negatief. De longen konden alleen groeien en ontwikkelen door vruchtwater, en dat was er in de afgelopen zeven weken nauwelijks geweest. Eigenlijk alleen rond de eenentwintig weken. Dat zou nooit voldoende zijn geweest om een longontwikkeling te hebben.

De gynaecoloog riep ons binnen en ik mocht gelijk plaats nemen op de behandeltafel. Er werden een aantal metingen verricht. Hij nam rustig de tijd en lag inmiddels al een kwartier op het bed. Hij wilde eerst zelf rustig kijken voordat hij me uitleg zou geven. Op een gegeven moment vertelde hij me wat hij op het beeld zag. De longen zagen er op de echo niet onderontwikkeld uit. De verhouding was goed en hij verwachtte niet al te veel problemen als ze geboren zou worden. Waarschijnlijk had ze toch met regelmaat vruchtwater binnen gehad waardoor de achterstand niet echt merkbaar was. Maar ze zouden dat pas met zekerheid konden zeggen als ze geboren zou worden. Ik was vreselijk opgelucht. Mijn moeder gaf me een dikke knuffel en nadat we het gesprek hadden afgerond gingen mijn moeder en ik met een zeer gelukkig gevoel weer terug naar mijn kamer. Het was zo’n goed nieuws. Dat had ik echt niet verwacht. Zou dan alles toch goed komen?

HOOFDSTUK 11

Ik was vijfentwintig weken zwanger. Het was vrijdag. Nog maar een paar dagen en er zou een actief beleid zijn mocht ik gaan bevallen. Het was een wonder dat ik nog steeds zwanger was en ik dat groeide met de dag. Het nieuws over de groei van haar longen had me een heel positief gevoel gegeven en ik kon me eerlijk gezegd bijna niet meer voorstellen dat het nog helemaal mis zou gaan en ik haar kwijt zou raken. Er was al zoveel gebeurd, het had al zo vaak mis kunnen

gaan, en we waren er nu bijna. Voor mijn gevoel dan…

Dr. Kwikkel was die ochtend binnen gekomen en had me verteld dat als alles goed mocht gaan, ik de aanstaande woensdag zou worden overgebracht naar het UMC in Nijmegen. Daar zouden ze ons de beste zorg kunnen geven mocht de kleine meid geboren worden. Ik zou dan 25 weken en 5 dagen zwanger zijn. Ik wist dat eenmaal in Nijmegen ik mijn moeder niet meer zo vaak zou zien als dat ik gewend was. Ze durfde geen snelweg te rijden en ‘s avonds als mijn vader thuis zou zijn was het te druk op de weg om op tijd in het ziekenhuis te komen. Dan erbij hadden ze Jayden, die ook op tijd naar bed moest omdat hij naar school ging. Dus het was niet anders. Ik zou ze in het weekend kunnen zien. Met zowel Jayden als Jonah ging het nog steeds erg goed.

Een dag voordat ik zou worden overgeplaatst naar Nijmegen moest ik Microlax gaan gebruiken. Een miniklysma om zo mijn darmen wat op gang te brengen. Mijn stoelgang was nog steeds niet echt op gang gekomen en ze waren bang dat er weeën activiteit zou kunnen optreden omdat mijn darmen zo vol waren. De eerste keer dat ik het probeerde kreeg ik alleen maar buikpijn. Ik vond het maar niks zo’n miniklysma. Later op de dag moest ik het nog maar een keer proberen. Rond 17:00 uur probeerde ik het weer. Ik kreeg vreselijke krampen en inderdaad, deze keer werkte het wel. Ik voelde me na een half uur wel wat opgelucht. Ik was weer lekker in bed gaan liggen en mijn buik was nog wel wat onrustig. Ik kreeg mijn avondeten en nadat ik dat ophad gegeten besloot ik even te proberen te gaan slapen. Het lukte me niet echt. Ik zat aan de volgende dag te denken. Rond 10:00 uur zou de ambulance komen om me op te halen en naar Nijmegen te brengen.

Ik was nog nooit in het ziekenhuis in Nijmegen geweest. Ik had er al wel het een en ander over gelezen en ik begreep dat het ziekenhuis erg groot was. De kraamafdeling was helemaal eind het einde van de gang en dan nog met de lift naar boven. Twintig minuten lopen las ik op het internet.

Ineens begon ik behoorlijk angstig te worden. Ik besefte me dat de buikpijn met regelmaat terug kwam. Toen na een half uurtje een arts binnenkwam om me sterkte te wensen bij de overplaatsing vertelde ik haar van mijn lichte krampen in mijn buik. Ze voelde aan mijn buik en bleef even bij me zitten en kwam tot de conclusie dat er echt niks aan de hand was. Het was alleen maar van het klysma en ik hoefde me echt geen zorgen te maken. Ik bedankte haar voor de goede zorgen en ze verliet mijn kamer.

Ik zette de televisie aan een zapte wat heen en weer. Ik kon me echt nergens op concentreren en ik besloot om maar gewoon even lekker te gaan liggen. Na twee uur waren de krampen nog niet afgezakken en het leek alleen maar erger te worden. Toen er een verpleegkundige binnenkwam rond 22:00 uur vroeg ze me gelijk of het wel goed ging met me. Ik vertelde haar dat ik al een paar uur last had van mijn buik maar dat er een arts was binnen geweest en dat ze had gezegd dat er niks aan de hand was. De verpleegkundige was er niet gerust op en ze besloot de arts-assistent die dienst had te halen. Toen de arts binnenkwam zei hij dat we een CTG zouden doen. Het apparaat werd erbij gehaald en ik werd er op aangesloten. Grote schrik sloeg me om het hart toen ik op het scherm zag dat er weeën activiteit gaande was. De arts schrok er ook van en hij zei alleen maar: “Dat is nou net hetgene dat ik niet wilde zien.”

Ik was nog maar één dag verwijderd van de magische grens en hoe was het mogelijk dat ik uitgerekend nu weeën moest gaan krijgen. De darmen waren te hard aan het werk gegaan en het had mijn baarmoeder geprikkeld. Dat leidde tot weeën activiteit.

Alles ging heel snel, de arts haalde injecties tevoorschijn. Hij gaf me een injectie in mijn been voor longrijping. Daarna kreeg ik een pilletje in mijn mond om de weeën te remmen. Officieel zou dit pas gedaan worden bij zesentwintig weken. Ik was zo blij dat er niet eens over na werd gedacht maar dat ik het kreeg zonder enige twijfel. De ambulance werd direct gebeld. Ik moest NU naar Nijmegen.

In een mum van tijd waren de ambulance broeders er. De arts vond het zo vervelend voor me dat er niemand was die met me mee kon gaan dat hij nog even keek of hij mee kon. Helaas was het niet mogelijk en toen ik helemaal ingepakt was op de brancard sjeesden we met een vaart de gang door naar de uitgang waar de ambulance stond te wachten. Alle verpleegkundigen zwaaiden me uit. Helaas was Heleen er die avond niet. Ze zou wel enorm schrikken als ze me de volgende ochtend niet meer zou zien.

Ik nam even van de gelegenheid gebruik om de frisse lucht van buiten in te ademen. Ik had vier weken in een kamer gelegen waarvan het raam niet open d gekund en het was heerlijk buiten. Het was al weer mei. De lucht was helder en ik zag de sterren aan de hemel staan. Ik werd voorzichtig in de ambulance geschoven en ik vond het maar niks. Ik had zelfs nog nooit een ambulance van binnen gezien en het was erg vreemd om met twee vreemde mensen naar een andere locatie te gaan. Voor mijn gevoel schudde alles heen en weer in de ambulance en het leek allemaal maar gammel. Het was ongeveer drie kwartier tijden naar Nijmegen toe en omdat het inmiddels bijna middernacht was, was er bijna geen verkeer dus we hoefden niet bang te zijn voor oponthoud.

Nadat we even onderweg waren vroeg de ambulancebroeder die naast me zat of het wel met me ging. Hij gaf me nog een pilletje en hij zei me dat als de weeën erger zouden worden, ik het moest zeggen want dan zouden ze de sirenes aanzetten en met een enorme vaart naar het ziekenhuis rijden. Ik was hartstikke bang dat we een ongeluk zouden krijgen en ik zei dat ik wel ok was. De sirenes aanzetten was niet nodig. De rit was zo voorbij, ik herinner me dat we over een brug reden en kort daarna waren we bij het ziekenhuis. Het was de achteringang, en de ambulancebroeders haalden me voorzichtig uit de ambulance. We gingen een gang door, de lift in en uiteindelijk waren we bij de verlosafdeling.

Ik werd naar een verloskamer gebracht en daar moest ik op een behandeltafel liggen. Het was een overduidelijke verlostafel. De beugels voor je benen zaten aan het einde van de stoel en ik werd vreselijk bang. Wat als ze nu geboren zou worden. Ze hadden me al weken geleden verteld dat de bevalling in tien minuten

gedaan zou kunnen zijn omdat ze zo klein was, en ik was heel erg bang. Ik had nog geen ontsluiting maar ik was nog niet onderzocht nu ik hier binnen was gekomen. Het was alweer een uur geleden sinds ik uit Ede was vertrokken. Ik was onder de indruk van de grote kamer. Een ruime schommelstoel stond in het midden en de kamer was opgedeeld in twee. Het eerste gedeelte stond apparatuur zoals computers voor de verpleegkundigen en de artsen. Het tweede gedeelte was waar de bevalling zou gaan plaatsvinden. Er waren twee deuren in de kamer. De ene was voor het toilet, de andere deur leidde naar een badkamer. Het zag er luxe uit.

Ik voelde me heel erg eenzaam. Ik kende niemand hier, ik had geen man die me bij stond. Eerlijk gezegd moest ik er ook niet aan denken dat de vader van mijn kleine meid er zou zijn. Ik was liever alleen. Er was een verpleegkundige die me gelijk weer aan het CTG aansloot. De weeën waren nog niet afgezakt maar het was ook niet erger geworden. Ze verliet regelmatig de kamer en het grootste gedeelte van de nacht lag ik daar alleen. Er werd nog een inwendig onderzoek gedaan maar nog steeds was er geen ontsluiting. Gelukkig maar, dacht ik.

Eindelijk zakten de weeën wat af, en om vijf uur in de ochtend mocht ik naar een kamer. Ik kreeg weer een eenpersoonskamer en het was een mooie ruime kamer met zelfs een keukenblok met kastjes. Ik viel vrij snel in slaap. Ik was de hele nacht op geweest en ik was enorm moe. Ineens besefte ik me dat alle spanningen die ik had gehad weg waren. Ik had geen behoefte aan een seresta, helemaal niks. Ik was in Nijmegen! Hier konden ze, en zouden ze me helpen! Ik had het gehaald. Ik was vijfentwintig weken en vijf dagen zwanger. Vanaf nu hoefde ik niet meer bang te zijn dat mijn meisje geboren zou worden en dat er alleen maar toegekeken zou worden.

Ik viel in slaap en een paar uur later werd ik wakker door het een verpleegkundige die mijn kamer binnenkwam. Ze vroeg me of ik het wel fijn vond om alleen te liggen op een kamer en ik vertelde haar mijn geschiedenis en waarom ik een kamer alleen had gekregen. Ik had het in Ede niet anders gewild maar hier zou ik niet zo vaak bezoek krijgen als dat ik in Ede kreeg en ik wist

niet zeker of ik wel de hele dag alleen zou willen liggen. Ze zei me dat ze wellicht een leukere kamer voor me had en ze zei dat ze zo weer terug zou zijn. Een paar minuten later was ze terug.

“Kom, we gaan. Ik heb een hele geschikte kamer voor je.”

Ze pakte mijn tassen en legde die onderop mijn bed. Ze reed me de gang door en bij de laatste deur stopte ze. Ze opende de deur en ik zag een enorme kamer. Er stond een deur open naar een balkon en het zonnetje scheen heerlijk naar binnen. Er was plek voor twee bedden. Achter in de kamer stond een bed en een blonde jonge vrouw zat op het bed. Ze was gekleed in een zomerjurkje en ze leek hoogzwanger. Ze stelde zich voor als Diana en ging weer door met wat ze aan het doen was. Ik zag dat ze een lakentje in haar handen had. Ik zou haar later wel vragen wat ze aan het maken was. De verpleegkundige keek me met een glimlach aan en ze zei:

“En hoe vind je het?”

“Super! Dit is echt een mooie kamer.” zei ik enthousiast.

“We hebben twee van deze kamers.” vertelde ze me, “eentje op de kraamafdeling en deze op de verlosafdeling.”

Ik bedankte haar en ze zei dat ze het fijn vond dat ze een plekje voor me had wat me goed zou doen. Ik vond het heerlijk. De enige buitenlucht van de laatste weken was de nacht ervoor toen ik in de ambulance werd geschoven. Ook al had ik volledige bedrust voorgeschreven gekregen, en zou ik niet naar buiten het balkon op mogen, de deur open was heerlijk. Het was echt lente, en buiten was

het rond de 26°c graden.

Diana kwam bij mijn bed zitten. Ze was zwanger van een tweeling en ze had het Twin-Twin Transfusie Syndroom. Ze had met twintig weken een operatie gehad in Leiden en daarna was ze naar Nijmegen gekomen. Sindsdien lag ze in het ziekenhuis. Ze woonde in Nijmegen en het komende weekend mocht ze voor het eerst het weekend thuis doorbrengen. Ze was inmiddels drieëndertig weken zwanger en je kon zien dat ze al een hele poos in deze kamer lag. Ze had geen bedrust dus ze nam met regelmaat een wandeling in de gangen. Haar man kwam elke dag langs met hun dochtertje en met hun at ze in het restaurant. Ze was een paar jaar ouder als mij. Ze had een behoorlijke buik maar verder was ze superslank. Ik was ook niet zoveel aangekomen. Toen ik zwanger was van Jayden was ik bijna dertig kilo aangekomen. Met Jonah rond de tweeëntwintig kilo. Ik was nu in totaal zes kilo aangekomen. Ook al had ik helemaal geen beweging, ik kwam niet echt veel aan. Ik had toch al een behoorlijke buik en vond het jammer dat ik het niet aan de buitenwereld kon laten zien. Ik vond het gezellig dat ik nu niet meer alleen lag, maar ik had gelukkig ook genoeg momenten dat ik gewoon op mezelf kon zijn.

De volgende dag zou ik een uitgebreide echo hebben. De apparatuur die ze in dit ziekenhuis hadden was vele malen uitgebreider dan die in Ede.

In de ochtend kwam een arts-assistent langs om te kijken hoe het met me ging en ze zei dat ik maar lekker van het zonnetje moest gaan genieten en maar even buiten moest gaan zitten. Ik keek haar verbaasd aan en zei dat ik al die tijd volledige bedrust had gehad. Ik mocht een kwartiertje per dag zitten maar de artassistent zei me dat ik rustig op een stoel een uurtje buiten kon gaan zitten. Nadat ik mijn thee had opgedronken besloot ik om er gelijk gebruik van te maken. Ik pakte wat tijdschriften en ging lekker op het balkon zitten. Het was een vreemd gevoel. Ik was buiten! Ik kon behoorlijk ver kijken en ik zag allemaal mensen aan de overkant van de straat de winkels in gaan. Ik had al zo lang niet meer buiten gelopen dat ik alleen maar naar buiten aan het staren was. Tijdschriften lezen had ik ineens geen behoefte aan.

Ik werd na het middageten naar een andere afdeling gereden, op de benedenverdieping. Met bed en al lag ik in de wachtkamer en even later werd ik opgehaald. Mijn bed werd de kamer ingereden en daar zaten twee vrouwen die de echo’s maakten. Aan het plafond hier een groot scherm en ze vertelden me dat ze de tijd zouden nemen om alles rustig te bekijken. Ze zouden me uitleggen waar ze naar keken en aan het einde zouden ze aan de hand van de berekeningen kunnen zien hoe het met de kleine zou zijn. Er werd heel voorzichtig gedaan en ik vertelde dat ik een aantal weken heel erg pijn had gehad met het maken van een echo, toen ze het apparaat heel hard in mijn buik hadden geduwd. Ik was nu een beetje bang geworden voor echo’s maar de arts stelde me gerust. Ze zouden heel voorzichtig zijn, er was geen reden om het apparaat in mijn buik te duwen. Ik heb al met al wel een uur in de kamer gelegen. Toen we klaar waren werd ik weer naar de wachtkamer gebracht. Er moesten nog metingen worden gedaan, aan de hand van de echo die zojuist was gemaakt en na een kwartiertje wachten kwam de arts naar me toe. We waren alleen en ze liet me een formulier zien met allemaal nummers. Ik begreep er niet veel van. Ze vertelde me dat het er niet goed uitzag. Haar longen waren veel te klein voor de zwangerschapsduur. Ik zou een gesprek met de gynaecoloog krijgen de volgende dag of zaterdag. Maar de prognose was erg slecht. Ik was terneergeslagen en verward. Een paar weken terug hadden ze in Ede gezegd dat haar longen er goed uitzagen en nu dit. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Toch probeerde ik positief te blijven, misschien hadden ze het wel mis.

HOOFDSTUK 12

Vrijdagochtend. Ik was zesentwintig weken zwanger. Ik hoorde Dr. Kwikkel nog zeggen dat zesentwintig weken nog wel heel ver weg was, en nu was het dan toch zover. Wat een bijzondere dag! Vanaf vandaag zou ik ook elke dag een CTG krijgen en ik kon niet wachten. Het nieuws van de dag ervoor had ik een beetje weggestopt. Ik was nog steeds zwanger en ik wilde de hoop niet opgeven. Na het ontbijt werd de apparatuur binnen gebracht en ik werd aangesloten op het CTG. Ik hoorde gelijk de hartslag van de kleine meid en alles zag er goed uit. Ik genoot er enorm van en het was zo rustgevend om haar hartje te horen kloppen.

De volgende dag had ik een gesprek met de gynaecoloog en de neonatoloog. Net voor de middag kwamen ze me ophalen en gingen we naar een kamer om daar te bespreken wat er zou gaan gebeuren. De gynaecoloog was Dr. Spaanderman. Een zeer vriendelijke man, ik schatte hem achter in de veertig. Hij nam plaats in de stoel aan het hoofdeinde van de tafel. Tegenover mij zat Dr. Hoogeveen, de neonatoloog. Een blonde vrouw, rond de achtendertig jaar. Dr. Spaanderman begon te vertellen dat ik nu zesentwintig weken en één dag zwanger was. Vanaf nu zou er een actief beleid zijn. Ik vroeg hem hoe groot de kans was dat ze levend ter wereld zou komen en ik sloeg mijn ogen neer toen hij me vertelde dat die kans maar 1% zou zijn. Zoals mij al was verteld in Ede zei hij dat het breken van de vliezen tussen de zeventiende en de twintigste week het meest ongunstige is. Omdat ik na die tijd nagenoeg geen vruchtwater meer had gehad was de kans op ontwikkeling van de longen bijna nihil. Dr. Hoogeveen keek me medelevend aan. Ze zei dat ze alles op alles zouden zetten om haar leven te geven. Maar het zou enorm zwaar zijn. Hopelijk zou ze nog een tijdje in mijn buik blijven, maar ook al zou ik pas over tien weken bevallen, als haar longen niet waren ontwikkeld had ze geen enkele kans. Ik was heel erg verdrietig en ik kon alleen maar denken aan al die weken van spanning. Ik had alles gedaan om geen infectie te krijgen, ik had me volledig aan de bedrust gehouden, alles. Ik hoopte maar op een wonder, en ik dacht aan de woorden die Dr. Kwikkel een aantal keren had gezegd: De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

De volgende dag was het Moederdag. Mijn ouders konden niet komen, dus ik zou de kinderen ook niet zien. Ik voelde me verschrikkelijk. Na het nieuws en het gesprek de dag ervoor was ik alle hoop even kwijt. Ik vroeg aan de verpleegkundige of ze aan Dr. Spaanderman zou willen vragen of hij nog tijd had om even langs te komen. Ik was vreselijk bang voor de bevalling. Ik hoopte dat ik de keuze kon maken voor een keizersnede. Ik had nog steeds de angst dat als ze geboren zou worden dat het hoofdje zou blijven zitten. Ik had dat namelijk op het internet gelezen. Het lichaampje werd geboren, maar het hoofdje niet. Het was een lugubere gedachte maar ik kon het maar niet van me afzetten. Als ik zou weten dat ik een keizersnede zou krijgen kon ik die vreselijke gedachte eindelijk van me afzetten. Aan het einde van de ochtend werd op de deur geklopt, ik verwachte Dr. Spaanderman, maar toen de deur open ging was het mijn vader met Jayden.

“Jayden!” riep ik blij. “Wat een verrassing!”

Mijn vader lachte en zei: “Hoe kunnen we nou Moederdag voorbij laten gaan zonder dat je een van de jongens ziet?”

“Kijk mam, ik heb cadeautjes voor je.” zei Jayden vrolijk. Ik kreeg allemaal cadeautjes op mijn bed gelegd. Mijn moeder was samen met Jayden wezen winkelen en Moederdag cadeautjes gekocht. Het eerste wat ik uitpakte was een heel leuk huis pak. Een dunne katoenen zodat het niet zo warm was. Ik kreeg verder nog bodylotion, een fles parfum en envelop. Ik opende de envelop en daar was een tekening die Jonah had gemaakt. Mijn zus had hem geholpen en had er een foto van hem opgeplakt. Met grote letters stond er Een fijne Moederdag mama! Liefs van Jonah bovenaan de tekening.

Ik was zo verrast, ik had dit echt niet verwacht. Ik was zo blij dat ze er waren. Even later werd mijn middageten gebracht. Het eten was erg lekker en dit keer had ik spaghetti. Jayden vroeg of hij een hapje mocht en samen aten we alles op. Toen werd er weer op de deur geklopt. Dr. Spaanderman deed de deur open en toen hij ons zo op het bed zag zitten zei hij dat hij later wel even terug zou komen. Hij glimlachte vriendelijk en deed de deur weer dicht. Ik zat nog een poosje met mijn vader en Jayden en na anderhalf uur gingen ze weer naar huis.

Niet veel later kwam Dr. Spaanderman weer terug. Hij pakte een stoel en kwam naast mijn bed zitten. Ik vertelde hem dat ik behoorlijk geschrokken was van het nieuws en dat ik zo bang was voor de bevalling. Ik vertelde over mijn angst en over de verhalen die ik op het internet had gelezen. Hij probeerde me gerust te stellen want waar ik bang voor was kwam zeer zelden voor. Ik moest me daar

echt niet druk om maken. Het beste was toch een natuurlijke bevalling maar mocht het voor de kleine beter zijn dat ik een keizersnede zou krijgen dan zou dat uiteraard worden gedaan. Maar dat was niet de eerste keuze. Maar hij wist me te overtuigen dat ik me onnodig bang zat te maken. Ik probeerde de gedachtes die ik had gehad van me af te zetten. Ik was blij dat ik het had kunnen vertellen. Waarschijnlijk zou iedereen wel tegen me zeggen dat ik niet zo moest denken maar als je de hele dag in een ziekenhuis ligt en de vooruitzichten zo slecht zijn dan ga je jezelf gewoon gek lopen maken. Maar ik was nu wel opgelucht.

Diana was die dag ervoor opgehaald door haar man en dochtertje. Ze mocht het Moederdag weekend thuis doorbrengen omdat ze zo dicht bij het ziekenhuis woonde. Het was de eerste keer dat ze dat mocht. Ik ging weer lekker een uurtje buiten zitten. Het was nog steeds prachtig weer. Toen ik weer naar binnen ging zag ik dat ik zelfs een beetje verkleurd was. Ik ging weer lekker in bed liggen en viel in slaap. Ik werd pas twee uur later wakker en het was alweer bijna tijd om te eten. Hier kreeg ik tussen de middag warm eten en ‘s avonds een broodmaaltijd. Ik had al behoorlijk wat honger gekregen en was blij toen even later de deur open ging met mijn eten.

Rond 20:00 uur kwam Diana weer terug en werd ze gelijk aan het CTG aangesloten. Ze lag nog maar net aan het CTG toen ik ineens een hele golf vocht voelde lopen. Ik keek onder het laken en ik wist niet wat ik zag. Alles zat onder het bloed. Ik riep de verpleegkundige die bij Diana stond en ze rende naar me toe. Ze schrok van de enorme hoeveelheid bloed dat ze zag en ze rende naar de gang om ook voor mij een CTG te pakken. Snel sloot ze me aan en gelijk werd duidelijk dat de hartslag elke keer wegviel. Ze belde de gynaecoloog op en nadat ze ophing gaf ze me een infuus ik keek haar angstig aan.” Wat gaat er nu gebeuren?” vroeg ik half huilend.

“Dat weet ik niet zeker, maar Dr. Spaanderman komt er direct aan.” Zei ze terwijl ze haar handschoenen aan deed. “Het infuus is voor de zekerheid en ik moet nakijken of je ontsluiting hebt.”

Na het inwendig onderzoek bleek ik geen ontsluiting te hebben maar het bloeden stopte niet. Ik had inmiddels al meer dan 500ml bloed verloren. Na een minuut of tien kwam Dr. Spaanderman de kamer binnen in zijn gewone kleding en kwam naast me zitten. Hij overlegde met de verpleegkundige en ze vertelde hem dat er geen ontsluiting was. Toen keek hij weer naar mij en met een rustige stem zei hij: “Het gaat nu gebeuren, ze moet nu geboren worden.”

Ik was geschrokken, alles ging ineens zo snel. Ik had bijna geen tijd om te beseffen wat er ging gebeuren

“Wat gaan jullie nu doen dan?”

“Het gaat niet goed met haar, en we gaan nu naar de operatie kamer om een keizersnede te doen. Ze moet nu geboren worden. Over vijftien minuten zie ik je op de operatiekamer.”

Ik vroeg aan de verpleegkundige of ik even mocht bellen. Alan had gezegd dat hij ondanks alles wel bij de bevalling wilde zijn en hij dat ik hem moest bellen ook al was het midden in de nacht. Hij wilde er hoe dan ook bij zijn.

Mijn telefoon had ik naast me liggen op mijn nachtkastje. De telefoon ging over en ik liet hem helemaal aflopen totdat ik de voicemail kreeg. Ik besloot om nogmaals te bellen. Weer de voicemail. Ik liet een berichtje achter, dat ik klaar werd gemaakt voor de operatiekamer en dat ze geboren zou worden. Voor de zekerheid stuurde ik ook een sms. Daarna belde ik mijn moeder, het was net over negenen. Mijn moeder nam de telefoon op en toen ze mijn stem hoorde wist ze

dat er iets aan de hand was. “Het gaat niet goed mam, ik heb heel veel bloed verloren en haar hartslag wordt steeds zwakker. Ik ga nu naar de operatie kamer.”

“Lieve schat, ik zou willen dat ik bij je kon zijn. Heel veel sterkte lieverd, het komt wel goed.”

“Dank je mam, ik moet nu gaan. Ik bel je gelijk als het achter de rug is.”

Ik hing op en de verpleegkundige kwam eraan met een operatiehemd. Het ging nu echt gebeuren, dacht ik. Na al die weken, is nu de tijd gekomen. Ik was bang voor wat komen ging, maar ik had ook een rust over me heen gekregen. Al die tijd was ik zo zenuwachtig geweest omdat ik niet wist hoe het zou gaan verlopen. Zou ze hier ineens op bed worden geboren? Moest ik een natuurlijke bevalling doen? Wat als mijn placenta los zou laten? Wat als ze tijdens de geboorte met haar hoofdje vast bleef zitten. Ze was te teer om aan te “trekken”. Nu wist ik wat er gebeuren zou en ik was behoorlijk rustig. Nu dacht ik alleen maar of ze zou kunnen ademen. Zou ik haar gelijk verliezen? Zou ik haar gelijk vast kunnen houden? Ineens dacht ik aan wat Dr. Spaanderman had gezegd. 1% kans had ze maar. Ik werd toch ineens bang, ik moest me voorbereiden op het allerergste. Al die tijd was ze nog in leven in mijn buik, en ik dacht dat zolang ze in mijn buik zou zitten ze zou blijven leven. Nu had mijn lichaam haar helemaal in de steek gelaten.

Ineens ging mijn telefoon. Mijn moeder belde me terug. Ze vertelde dat mijn broertje direct naar het ziekenhuis kwam met Cindy. Ik had het niet verwacht en ik was zo blij. Ze zouden niet op tijd zijn voor de bevalling maar waarschijnlijk zouden ze er zijn als ik uit de operatiekamer kwam. Ik bedankte mijn moeder en ik hing op. De verpleegkundige vroeg of ik een fototoestel had, want het was het beste om van alles zoveel mogelijk foto’s te maken. Ik gaf haar mijn fototoestel en ze stopte deze in haar borstzakje. Daarna pakte zij en haar collega mijn bed en ik werd de gang door gereden, de lift door, weer een gang door, naar de

operatiekamer.

Daar binnengekomen zag ik allemaal gezichten. Mijn gynaecoloog, verpleegkundigen en kinderartsen. In totaal zag ik wel negen gezichten om me heen. Iedereen was er om mij en vooral de kleine meid bij te staan. Alles ging heel snel. Ik werd op een ander bed gelegd. Een laken werd opgehangen zodat ik niet naar beneden kon kijken. Ik had een verpleegkundige naast me staan. Zij zou tijdens de keizersnee niet van mijn zijde wijken, had ze beloofd. Er werd een ruggenprik geplaatst en al gauw voelde ik dat het begon te werken. Ik kreeg morfine toegediend van de verpleegkundige naast me. Toen ik helemaal verdoofd was werd er begonnen met de keizersnede. Het was een raar gevoel. In eerste instantie voelde ik nog niet veel maar even later leek het wel alsof er een tractor over mijn buik reed. Een diep en zwaar gevoel van binnen, en het voelde echt heel erg rot. De verpleegkundige zei me dat ik rustig moest doorademen, maar het was alsof er aan mijn longen werd getrokken. Ik voelde niet echt een pijn, althans geen scherpe pijn, maar het gevoel alsof je van binnen naar buiten werd gekeerd. Heel vreemd en heel erg vervelend. Ineens zei de arts: “Hier is ze.” Er werd verder niks gezegd. Ik hoorde geen huiltje, alleen maar een klein piepje. Het was zondag, Moederdag. 11 mei om 22:11 uur. En daar was ze, mijn dochter was geboren. Ineens zag ik iemand snel weglopen en ze droeg haar in haar armen. Het was Mw. Dr. Christmann, de neonatoloog. De verpleegkundige zei me dat ze haar hadden meegenomen om te kijken of ze haar stabiel konden krijgen. Ik was ineens zo bang. Ik wist nog helemaal niets. Ik kon haar niet meer zien, ik wist niet eens of ze nog in de operatiekamer was of dat ze in een andere ruimte was. De verpleegkundige met mijn fototoestel was achter Dr. Christmann aangelopen. Na tien minuten zei de verpleegkundige naast me dat ze zou gaan kijken hoe het met haar was. Toen ze terug kwam zei ze dat ze nog met haar bezig waren en dat ik haar snel zou kunnen zien.

Ondertussen werd ik dicht genaaid en voor mijn gevoel duurde dat uren. De verpleegkundige keek achterom en toen naar mij en zei: “hier is ze.”

Twee tellen later zag ik dat ze haar in de couveuse naar me toereden. En ineens

lag ze naast me. Haar ogen waren open en ze keek me aan. Mijn lichaam begon te trillen, de wereld stond even stil. Daar was ze, mijn dochter. Voorzichtig reikte mijn hand naar haar gezichtje, ik aaide zachtjes haar wangetjes. Ze was zo klein. Maar het wonderlijkste van alles. Ze leefde!! Ik voelde de opwinding in mijn lichaam, en ineens was het Dr. Spaanderman die schrok. Mijn hartslag was ineens gestegen naar 100. Maar het bleek alleen maar de opwinding te zijn die ik voelde toen ik mijn dochter zag. Ik kan niet beschrijven hoe ik me voelde. Zo diep intens gelukkig. Mijn kleine meisje, ze was er. Ze leefde, en had zelfs haar oogjes open. Ze lag helemaal ingepakt in folie. Ze had een wit mutsje op met lichtroze en lichtblauwe streepjes.

De verpleegkundige deed haar musje ietsjes omhoog zodat ik haar haartjes kon zien. Wat was ze compleet. Alles zat erop en eraan, maar wat was ze klein. In haar neusje zat een slangetje, dat bleek de beademing te zijn.

“Wat is haar naam?” vroeg de verpleegkundige.

“Vienna” zei ik. “Vienna Mary”

“Dat is prachtig.” zei ze.

Ze vertelden me dat ze nu gelijk naar de NICU moest. Daar zouden ze haar verder behandelen, maar het feit dat ze haar konden beademen was een goed teken. Als haar longen helemaal niet zouden zijn ontwikkeld zouden ze haar niet eens kunnen beademen. Maar ze moest nu echt naar de afdeling. De verpleegkundige vertelde me dat mijn broertje en zijn vriendin op de uitslaapkamer op me aan het wachten was.

Ik werd naar de afdeling gereden waar de uitslaapkamer was. Het was daar rustig, maar het was ook al bijna tegen middernacht. Er lag nog een iemand. Ik kreeg een morfine pomp en ik mocht er op drukken als ik pijn had. Ik had al behoorlijk wat morfine gehad en ik voelde me ver van de wereld. Ik kreeg een telefoon en ik besloot om Alan nogmaals te bellen. Hij nam niet op en ik kreeg uiteindelijk weer de voicemail. Ik sprak in dat hij een dochter had gehad en toen ik had opgehangen belde ik gauw mijn moeder. Ze was zo blij toen ik vertelde dat ze haar stabiel konden krijgen. En dat alles goed was gegaan. Ik hield het kort, ik was zo ontzettend duf.

Even later stond mijn broertje aan mijn bed. Ik was zo blij om hem te zien. Er was inmiddels al een kamer voor me klaar gemaakt en ze hadden tegen Cindy gezegd dat ze daar heen kon gaan. Er mocht namelijk maar één persoon in de uitslaapkamer. Na ruim een uur mocht ik naar mijn kamer. Cindy feliciteerde me en ze vertelde dat mijn broertje met 180km per uur over de snelweg had gereden om op tijd bij mij te kunnen zijn. Wat was ik blij dat ze er waren. Ik had me toch wel heel erg alleen gevoeld tijdens de keizersnede. Zoveel mensen, zoveel gezichten, maar niemand die ik kende. De verpleegkundige had gezegd dat ik later in de nacht naar Vienna mocht gaan kijken maar ik moest eerst zelf goed genoeg zijn om daar heen te gaan. Ik wilde weten hoe het met Vienna ging. Wat als ze ineens toch overleed, en de enige keer dat ik haar levend had gezien was net na de geboorte? Na een paar uur kwam er een verpleegkundige van de NICU me vertellen dat ik naar Vienna mocht. Het was inmiddels drieënhalf uur nadat ze geboren was. Mijn broertje en Cindy mochten ook mee. Het was allemaal wat onwennig. Zodra de deur van de NICU openging hoorde ik allemaal belletjes en piepjes. Mijn bed werd naast een fonteintje gezet. Ik moest eerst mijn handen wassen en daarna desinfecteren. Iedereen die de NICU opkwam moest dat doen.

De afdeling was opgedeeld in tweeën. Het was een grote ruimte maar aan de linkerkant lagen de baby’tjes en kindjes die op tijd waren geboren maar die ziek waren tot aan de leeftijd van 1 jaar. Aan de rechterkant lagen alle premature baby’s en ik werd naar een couveuse gebracht recht tegenover de deur waar ik binnen was gekomen. Mijn bed werd naast de couveuse gereden en daar was ze. Mijn dochter. Mijn Vienna. Wat was ze klein. Ze had haar mutsje nog steeds op. In haar neusje zat de slang van de beademing. In haar mondje zat een piepklein

slangetje waar ze voeding door kreeg. Een ieniemienie luiertje had ze om en haar beentjes staken de lucht in.

Ze had in een stuit gelegen en omdat er geen vruchtwater was geweest had ze zich niet kunnen bewegen. Haar armen waren gebogen en die konden ze niet recht krijgen. Dat zou tijd kosten, maar vanzelf beter worden. Ze lag in diepe slaap met een open mondje. Ze had morfine en slaapmedicatie gekregen om rustig te blijven.

Dr. Christmann kwam eraan en ze vertelde me dat ze redelijk stabiel was. Toen ze net uit mijn buik was gekomen had ze een piepje gegeven, wat erop duidde dat haar longen toch enigszins ontwikkeld waren. Of het voldoende was, wisten ze nog niet. De komende uren zouden iets meer duidelijkheid moeten geven. Ze was erg blauw geworden nadat ze geboren was, maar ze hadden haar vrij snel onder controle gekregen. Het was een vechtertje. Haar lichaampje trilde, en dat kwam omdat ze aan de trilbeademing lag oftewel Hoog Frequentie Oscillatie (HFO) Dat is vorm van beademing waarbij de longen continu op spanning worden gezet en gaswisseling plaatsvindt door de luchtkolom te laten trillen. Ze had 95% zuurstof nodig. Ze had overal slangetjes en infuusjes. Naast haar stond een groot apparaat met allemaal spuiten gevuld met medicijnen waar alle die slangetjes naar toe liepen. Zo kreeg ze alle medicijnen toegediend die ze nodig had. Ik zag haar kaartje met haar naam aan de couveuse hangen en daar zag ik ook hoe zwaar ze was. Ze woog 890 gram. Mijn kleine meisje. Wat een vechter was het toch.

Alles wat er was gezegd deed er niet meer toe. Ze was er en ze leefde!! Ik bleef nog een poosje bij haar liggen en daarna werd ik weer terug naar mijn kamer gebracht. Diego en Cindy bleven nog een poosje bij me en toen was het ook voor hun tijd om naar huis te gaan. Het was inmiddels al weer half vijf in de ochtend. Ik was nog steeds duf van de morfine maar van de morfine spuit had ik die nacht maar twee keer gebruik gemaakt.

Ik viel in slaap en om 07:15 uur werd ik al weer wakker. Het was alsof ik had gedroomd. Alles ging in een flits weer aan me voorbij. Mijn dochter! Ze was er en het ging redelijk met haar. Ik drukte op de knop om te vragen of ik naar haar toe mocht. Even later werd ik de gang opgereden naar de NICU. Bij binnenkomst waste en desinfecteerde ik weer mijn handen en ik werd naast Vienna gereden. Ik kan niet beschrijven hoe gelukkig ik was. Alles leek nog steeds goed te gaan. Haar beentjes stonden niet meer helemaal omhoog en haar mutsje hadden ze van haar hoofdje gehaald. Ik kon nu duidelijk zien dat ze heel veel haartjes had. Donker haar met een beetje slag erin. Ze was heel erg donker en het was net een heel klein popje. Onvoorstelbaar dat bijna veertien weken te vroeg geboren te zijn en toch zo compleet. Ik maakte de hele tijd foto’s en lag tot aan het middaguur naast haar bed. Ik had nog niet eens gegeten maar het kon me niks schelen. Ik wilde elke minuut van de dag bij haar zijn. Ik wist niet hoeveel tijd we samen hadden. Maar ik het eerlijk gezegd een heel goed gevoel over. Hoe kon het nou nog mis gaan? Na alles wat er was gebeurd, was het niet meer voor te stellen dat ik haar nog kwijt zou raken. De kans dat je vliezen breken in een zwangerschap is zeer klein, dan de kans dat je na het breken van de vliezen niet bevalt en geen infectie krijgt is zeer klein, en dan de 1% percentage die ze me hadden gegeven dat ze buiten de baarmoeder in leven zou blijven. Nu was ze er, en dan nog wel geboren op Moederdag en je zou toch denken dat dan alles goed zou komen.

Met mijzelf ging het lichamelijk wel redelijk. Ik had niet echt veel last van mijn keizersnee en ik had geen gebruik van de morfine pomp meer gemaakt. Ik kreeg die middag een kolfapparaat, ik had daar die ochtend al mee moeten beginnen zei de verpleegkundige, maar ik was de hele ochtend niet op mijn kamer geweest. Ik wist toch wel dat ik geen borstvoeding kon geven en ik vertelde de verpleegkundige van mijn borst verkleining, maar zij zei dat het waarschijnlijk gewoon mogelijk was. Ik moest het maar proberen. Tijdens mijn borst verkleining hadden ze alle melkklieren doorgesneden en heel af en toe wil dat in de loop van de jaren wel herstellen maar het was nog maar net een jaar geleden dat ik die operatie had gehad. Ik merkte wel aan mijn borsten dat ik stuwing kreeg, maar er kwam geen druppel melk. Ik had met Jayden en Jonah geen enkel probleem met borstvoeding en ook kolven ging me zonder problemen af. Ik pakte het kolfapparaat en probeerde het toch maar. Het ging niet. Ik was enigszins teleurgesteld omdat ik wist dat Vienna het echt nodig had, maar ik wist ook dat het gewoon niet meer kon. De verpleegkundige stond erop dat ik het

bleef proberen dus ik rommelde nog een half uurtje door, zonder resultaat. Ik moest het over twee uurtjes nog maar eens doen, had ze gezegd. Bij sommige vrouwen duurt het even voordat het op gang komt door de keizersnede. Maar ik wist dat dat bij mij niet het geval was. Er zat wel melk in, alleen kon het er niet uit. Het gevoel van de stuwing herkende in maar al te goed. Ik zette het apparaat aan de kant en ik zou het later nog weer proberen. Ik was echt vreselijk moe en probeerde wat te slapen. Ik had de afgelopen nacht maar een paar uurtjes geslapen en ik had het echt even nodig.

Ik werd een paar uur later wakker omdat er op de deur werd geklopt. Het was de verpleegkundige met mijn avondeten en toen ik dat op had gegeten liet ik me bij Vienna brengen. Mijn ouders en mijn zus kwamen net binnen op dat moment en samen gingen we naar Vienna toe. Er was nog niet veel veranderd. Ze hadden de zuurstof al wel iets kunnen afbouwen maar dat zei niet zo heel erg veel. De monitor boven haar couveuse had allemaal verschillende nummers en grafieken. Ik snapte er nog niet veel van. Mijn ouders en mijn zus waren zo trots, maar ook erg onder de indruk van alles. Ze vonden Vienna echt een prachtig poppetje. Vienna had inmiddels een vaste verpleegkundige gekregen, Doriene heette ze. Het was een hele lieve verpleegkundige, ze was een aantal jaren jonger dan ik. Een vaste verpleegkundige zou betekenen dat als Doriene dienst had, dat ze dan altijd voor Vienna zou zorgen. Er zou nog een andere vaste verpleegkundige komen, maar dat zou ik de volgende dag of de dag erna horen. Ze waren echt heel erg lief voor Vienna en na een half uurtje gingen we weer terug naar mijn kamer. Ik besloot in ieder geval om later weer terug te gaan.

Ik hoefde gelukkig geen kamer te delen, en het was heel fijn om met mijn ouders en mijn zus over de hele ervaring te praten. Het was allemaal toch wel heel heftig geweest. Ze bleven best een hele poos en toen ze weer weggingen kwam de verpleegkundige dat ik weer moest gaan kolven. Ik zei nogmaals dat het toch niet zou lukken maar ze geloofde het niet. Ze zou anders wel een lactatie kundige erbij gaan halen. Tegen beter weten in begon ik weer te kolven, maar weer kwam er helemaal niks. Alleen als ik met mijn hand in mijn borst kneep kwam er een heel piepklein druppeltje. Maar dat was alleen maar aan 1 borst. En ik moest er ook echt heel hard voor knijpen. Ik wist gewoon dat het niet meer kon. Er zat genoeg melk in, maar de klieren waren niet meer verbonden met de

tepel, dus hoe kon het dan z’n weg vinden. Na twintig minuten vond ik het wel genoeg. Ik wilde mijn tijd niet verspillen aan iets dat toch niet werkte terwijl ik bij mijn dochter kon zijn. Ik wilde niets van haar missen. Na het mislukte kolf gebeuren ging ik weer naar Vienna toe. De zuurstof was weer heel iets lager gezet en ze deed het nog steeds goed. Ik was zo vreselijk trots op haar. Ik was precies op tijd voor haar voeding en ik kon meekijken met de verzorging. Eerst kreeg ze een schone luier. Ik had nog nooit in mijn leven zulke kleine luiertjes gezien. Daarna werd het slijm uit haar mondje en neusje gezogen en werd er een beetje vaseline op haar lipjes gedaan. Toen was het tijd voor de voeding. Het hele dunne slangetje voor de sonde voeding ging via haar neusje rechtstreeks naar haar maagje en dat bleef er de hele dag in zitten. Aan het uiteinde van het slangetje zat een soort dopje, dat er af werd gehaald om een spuitje met wat melk er op aan te sluiten. Het was maar heel weinig melk wat ze kreeg, maar het was zo vreselijk bijzonder dat we in een stadium waren gekomen dat ze voeding kreeg. Ze kreeg 12x per dag 1cc melk. Zolang ze het goed zou verdragen zou dat elke dag een klein beetje meer worden. Ik genoot er enorm van om bij haar te zijn.

Ik had geen reden om op mijn kamer te blijven en rond middernacht was het de verpleegkundige die zei dat ik toch echt terug moest om te proberen wat te gaan slapen. Ik nam het advies aan en na tien minuten werd ik opgehaald en naar mijn kamer teruggebracht. Ik ging gauw slapen want dan kon ik als ik wakker was weer naar Vienna toe. Toen ik in mijn kamer kwam zag ik dat ik een gemiste oproep had op mijn telefoon Alan had gebeld. Ik besloot hem de volgende ochtend terug te bellen. Toen ik hem opbelde vroeg hij wat er aan de hand was. Ik had zijn voicemail ingesproken zowel voor als na de bevalling en ik vond het echt niet te geloven dat hij pas zo laat terug belde, en dan ook nog vragen wat er aan de hand was. Ik vertelde hem dat Vienna was geboren en hoe het met haar ging. Hij zei me dat hij aan het einde van de dag langs zou komen en we hingen op.

Ineens werd er op de deur geklopt, het was de lactatiekundige.

“Binnen!” riep ik.

“Ik kom even bij je kijken want ik begreep dat je problemen hebt met de borstvoeding?”

“Niet echt problemen hoor,” zei ik, “Maar ik kan niet meer zelf voeden want ik heb een borstverkleining gehad.”

“Zijn je melkklieren ook doorgesneden?” vroeg ze.

“Ja, inderdaad. Ik ben vier cupmaten kleiner gegaan dus dat kon niet anders.”

“Tja, dan zal het niet gaan lukken, denk ik.”

Ik vertelde dat ik wel stuwing had, maar dat het er gewoon niet uit kon en dat ik mijn tijd niet wilde verdoen aan iets dat toch niet werkte. Ze zei dat hoe hard ik ook zou proberen, het toch niet zou lukken dus ik moest er maar mee stoppen. Ik bedankte haar vriendelijk voor het langskomen en ik zou het tegen de verpleegkundige zeggen als ze zou komen. Ik wist zelf al bij de eerste keer kolven dat het niet ging lukken maar nu zou de verpleegkundige het ook van de lactatie kundige horen.

Alan kwam inderdaad aan het einde van de dag, maar toen hij er was zei hij na tien minuten dat hij het internet op moest en of hij naar mijn kamer kon. Ik besloot bij Vienna te blijven. Toen hij terug kwam zei hij dat zijn bus zou vertrekken met een kwartier en hij moest gaan. Hij was in ieder geval geweest en

hij had in ieder geval zijn dochter kunnen zien. We hadden nog over zijn ouders gesproken dat ze Vienna ook graag wilden zien. We hadden afgesproken dat ze die vrijdagochtend zouden komen. Ik had verder nog geen visite bij Vienna gehad dan alleen mijn directe familie. Ik had er geen goed gevoel bij en wilde niet dat ze gezien werd als een soort poppenkast. Maar ik vond dat mijn bijna exschoonouders haar natuurlijk wel mochten zien.

HOOFDSTUK 13

Toen Vienna drie dagen oud was begon ze vocht vast te houden. Ik had erover gelezen en het is een teken van ziek worden. Op de NICU krijgen negen van de toen baby’s vroeg of laat te krijgen met infecties en het eerste symptoom is vocht dat wordt vastgehouden.

Die avond, het was inmiddels dus al weer woensdag, was ik weer bij Vienna geweest en ik wilde net gaan slapen toen Dr. Matthijsse op de deur klopte. Hij vroeg me of hij binnen mocht komen want hij wilde met me praten over de toestand van Vienna. Ze was behoorlijk achteruit gegaan, ze hield steeds meer vocht vast en ze wisten niet zo goed wat ze nog konden doen. Het werd steeds moeilijker om haar te beademen en er waren nog een paar opties die ze konden uitvoeren maar er waren niet al te veel opties meer over. Ze zou eerst een nieuwe tube krijgen. Eentje die ietsjes wijder is, waardoor de beademing wellicht makkelijker zou worden. De kracht van de beademing moest ook hoger worden gezet, maar kon weer niet te hoog omdat er een kans bestaat dat de longen dan knappen. Ze hadden haar antibiotica gegeven want ze bleek ook een infectie te hebben, en wellicht was dat de reden van haar achteruitgang.

Ik was behoorlijk overstuur. De nieuwe tube zou Dr. Matthijsse direct plaatsen zodra hij mijn kamer uit zou lopen en het vervangen van een tube was altijd een risico. Dat was wat me heel angstig maakte. Als dat maar goed ging. Alles bij elkaar zou ongeveer een uur duren en hij beloofde me dat ik gelijk ingelicht zou worden als het achter de rug was.

Nadat hij de deur achter zich dichttrok pakte ik mijn dagboekje erbij. Ik moest wat doen om de tijd sneller te laten gaan en ik schreef over de bevalling en de afgelopen dagen. Na nog geen uur voorbij te zijn gegaan kwam Els binnen gelopen. Els was de tweede vaste verpleegkundige van Vienna en het was een ontzettende lieve vrouw. Ze werkte al heel lang op de NICU en ook met haar kon ik het heel goed vinden. En ze was uiteraard super lief voor Vienna.

“Alles is goed gegaan.” zei ze. “Wil je haar zien?”

Geen twijfel mogelijk of ik haar wilde zien en ze reed me naar de NICU. Vienna was in diepe slaap. Ze was zwaar versuft van de medicatie die ze had toegediend gekregen om de tube te vervangen. Zo had ze er geen last van gehad want het is toch wel een heftige ingreep. De tube wordt door de keel naar de longen gebracht. Ik was zo blij dat ze het goed had doorstaan en ik bleef een uurtje bij haar liggen, ook al was het midden in de nacht.

De volgende ochtend belde ik mijn moeder op. Ik was behoorlijk overstuur en ik vertelde haar dat het helemaal niet goed ging met Vienna. Alles zou afhangen van de komende dagen en ik was heel erg bang. Mijn moeder vond het zo erg, en ze zei meteen dat ze de volgende dag gelijk zou komen. Ze zou mijn tante bellen en vragen om haar naar mij toe te brengen.

Tante Gerda had het geen enkel probleem gevonden. En om 12:00 uur zou ze bij mijn moeder zijn want ze had eerste nog een afspraak die niet afgezegd kon worden. Meet een beetje geluk zouden ze rond het 13:00/13:30 uur bij me zijn. Het was een vrijdag dus op de weg kon het zeker druk zijn. Ik was zo blij dat mijn moeder kon komen en toen ik ophing dat ik aan mijn ex-schoonouders. Ik zou hun vragen of ze in de ochtend wilde komen. Ik wilde nu gewoon heel graag mijn moeder bij me hebben.

Ik belde naar Alan om het te zeggen, en hij zou het met ze overleggen en mij weer terugbellen. Toen hij terugbelde zei hij dat ze alleen maar om 15:00 uur konden zoals afgesproken. Ik zei dat het niet ging lukken. Ik vertelde dat Vienna erg ziek was en dat mijn moeder kwam om me te steunen. Ik vond het wel heel erg vervelend voor ze maar ik was zo verdrietig en ik hoopte maar dat ze begrepen dat ik erg eenzaam was. Mijn moeder kon niet zelf naar het ziekenhuis komen en als ik de afspraak met hun door zou laten gaan dan zou dat betekenen dat ik mijn moeder niet zou zien. Ik had het idee dat mijn schoonouders het echt niet leuk vonden en ik begreep het ook wel van hun. Maar ze konden in de ochtend komen, voordat mijn moeder kwam. Ik hoopte dat ze het zouden begrijpen. Alan zei dat ze echt alleen in de middag konden dus we zouden een nieuwe afspraak maken. Uiteindelijk is het er nooit van gekomen.

Met Vienna ging het helemaal niet goed. Ze kreeg extra medicatie voor haar bloeddruk en antibiotica voor de infectie. De beademing stond vrij hoog. Ze hield nog steeds heel veel vocht was, haar huidje stond helemaal strak. Het was afwachten hoe het verder zou gaan. Aan het einde van de middag kwam een artsassistent bij mij in de kamer. Mijn controles waren allemaal goed alleen had ik last van mijn longen. Ik kon niet zo goed rechtop staan dus ik ging vanaf dag drie steeds met de rolstoel naar de afdeling waar Vienna lag. De wond van de keizersnede zag er wel heel goed uit, en zolang ik maar kon zitten voelde ik me prima.

De arts-assistent vertelde me dat ze bedden tekort hadden en dat ik de volgende dag zou worden ontslagen uit het ziekenhuis. Ik had hier nog helemaal niet bij stilgestaan. Ik zou eigenlijk tot maandag mogen blijven en het was pas donderdag. Nu moest ik de volgende dag al weg! Ze vertelde me dat ik moest kijken of er een plekje in het Ronald McDonald huis was zodat ik daar kon blijven. Ik mocht nog geen autorijden en naar huis gaan was in ieder geval nog geen optie voor mij. Zeker niet nu het met Vienna niet zo goed ging. Hoe moest ik elke dag in Nijmegen komen? Het Ronald McDonald huis lag net buiten het terrein van het ziekenhuis maar het was toch nog zeker een kwartier lopen. En ik kon nog amper lopen. Stukjes van vijf minuten ging wel, maar ik kon nooit van

het Ronald McDonald naar het ziekenhuis komen. In het ziekenhuis was het ook nog eens twintig minuten lopen, van de hoofdingang naar waar Vienna lag.

Ik besloot om Alan te bellen. Wellicht wilde hij in het Ronald McDonald huis komen voor het weekend zodat hij me naar Vienna kon brengen. Hij hoefde niet te werken, en ik wist gewoon echt niet hoe ik het anders moest doen. Hij kon zijn eigen kamer daar nemen, en ik hoopte dat hij het zou doen. Ik wilde het liever niet eens vragen, maar Vienna ging voor, en ik wilde haar koste wat het koste zou zien. Ik belde maar de telefoon bleef maar overgaan. Ik kreeg de voicemail. Ik liet een berichtje achter, of hij me wilde terug bellen want ik moest het ziekenhuis verlaten en of hij het weekend in Nijmegen kon blijven zodat ik bij Vienna kon zijn. Ik heb nog een paar sms-jes gestuurd die dag, maar hij heeft me nooit teruggebeld.

Toen ging er bij mij een knopje om, en dat was ook wel tijd geworden. Ik zou hem nooit, maar dan ook nooit meer iets vragen. Ik voelde me eigenlijk als stom dat ik hem gebeld had. Hij zou natuurlijk het weekend naar zijn vriendin gaan, hij zou nooit naar Nijmegen komen.

Die avond leek het alsof het met Vienna iets beter ging. De zuurstof kon een heel klein beetje naar beneden toe en of het nu kwam door de nieuwe tube of door de medicijnen wisten we niet. Maar elke kleine vooruitgang was voor mij een juichen waard. Die nacht heb ik tot half een in de ochtend bij haar gezeten. Ik kon uren naar haar kijken en ik mocht vanaf de tweede dag zelf de verzorging doen. Dat was elke vier uur, en ik was er altijd. Behalve een keer in het midden van de nacht.

De volgende ochtend belde ik naar mijn moeder om te vertellen dat ik diezelfde dag nog het ziekenhuis uit moest en of ze wat kleding voor me mee wilde nemen als ze kwam. Ik vertelde haar over het Ronald McDonald huis, die ik even daarvoor gebeld had, en dat ze een kamer voor me hadden. Omdat ik echt niet wist hoe ik daar zou moeten komen bedacht ik me dat ik met een rolstoel mezelf

naar het ziekenhuis kon brengen en ik vroeg mijn moeder of ze wilde bellen naar de zorgwinkel of ik daar een rolstoel van kon huren. Ze zou het in orde maken voor me.

Net na het middaguur kwam mijn moeder met mijn tante binnenlopen. Ze had een tas vol kleding en ondergoed meegenomen en ze begon alvast wat spulletjes voor me in te pakken. Ze vertelde me dat mijn vader mij aan het eind van de middag naar het Ronald McDonald huis zou brengen en dat hij een rolstoel bij zich zou hebben. Ik was erg blij hiermee, zo kon ik gewoon naar Vienna toe. Samen met mijn moeder en mijn tante gingen we naar Vienna. Mijn tante werd helemaal stil toen ze haar zag. Ze had wel foto’s gezien maar daarop leek ze helemaal niet zo klein. Ze hield nog steeds heel veel vocht vast. Haar huidje stond helemaal strak. Maar ook mijn tante zei dat het net een klein poppetje was. Zo lief en zo mooi. Toen we later weer terug naar de kamer gingen schoot het me ineens te binnen dat ik helemaal geen schoenen had. Ik had een paar slippers, maar die lagen nog in het ziekenhuis in Ede. Die hadden onder mijn bed gestaan en toen ik met spoed naar Nijmegen werd gebracht was ik die helemaal vergeten.

Mijn moeder gaf me haar schoenen, maar die paste ik niet. Mijn tante bleek dezelfde maat te hebben en toen ik haar schoenen paste zei ze dat ik ze maar aan moest doen die dag. Ik kon moeilijk op blote voeten naar het Ronald McDonald huis.

“En jij dan?” vroeg ik.

“Oh, dat komt wel goed hoor, ik ga gewoon op mijn blote voeten naar de auto.” Mijn moeder zag het al voor zich en begon te lachen.

“Kan mij het schelen.” zei mijn tante met een lach. “Ik ken toch niemand hier.”

Ik vond het eigenlijk wel een beetje rot maar ze stond erop dat ik ze aan zou trekken. Ze zou ze wel weer een keer terug krijgen. Ik vond het heerlijk dat mijn moeder er was. We praatten eigenlijk de hele tijd over Vienna, we keken foto’s en mijn moeder probeerde me een beetje moed in te praten. Vienna was al vijf dagen oud en wie had dat voor een paar weken terug kunnen bedenken. Ik moest hoop houden.

Mijn moeder en mijn tante gingen rond vier uur weer weg. Ik had nog een uurtje voordat mijn vader kwam en ik besloot lekker bij Vienna te gaan zitten. Ik was blij dat ik mijn schoonouders had afgezegd. Het grootste gedeelte van de tijd zat ik met tranen in mijn ogen met grote zorgen voor mijn kleine meisje. Ik wist ook dat als ze zouden komen dat er over Alan gesproken zou worden en ik had daar nu echt geen zin in. Dan erbij, ik moest met een uur het ziekenhuis uit, dus het had achteraf niet eens gekund.

Mijn vader was er iets na vijven, het was erg druk op de weg geweest maar ik had tijd genoeg om naar het Ronald McDonald huis te gaan. Ik had in de afgelopen maanden een geldkistje in mijn kast gehad waarin ik geld had gespaard. Het was niet veel maar genoeg om de komende maand van rond te komen. Alan maakte al het geld op aan kleding en zijn vriendin. Al was het ons laatste geld, hij moest en zou naar zijn vriendin toe en met de trein was hij al gauw een paar tientjes kwijt. Hij wist niet dat ik geld apart had gelegd maar omdat we een gezamenlijke rekening hadden was ik bang dat ik uiteindelijk zonder geld zou komen te zitten. Ik kon niet meer werken toen ik in het ziekenhuis lag en ik moest toch geld voor eten hebben. Hij betaalde de vaste lasten van het huis, dus daar hoefde ik me gelukkig geen zorgen over te maken. Hij was geheel onverwachts weggegaan toen ik de eerste keer in het ziekenhuis lag en hij wist ook dat ik vanaf toen niet meer mocht en kon werken. Ik had mijn eigen bedrijfje dus niet werken is geen geld. Ik was dus blij dat ik wat geld apart had gelegd want ik moest ook het Ronald McDonald huis betalen en ik moest natuurlijk ook eten. Mijn vader had nu mijn geldkistje meegenomen zodat ik voorlopig voor mezelf kon zorgen. We pakten samen mijn spullen in en ineens zag ik hoeveel ik eigenlijk had verzameld in vijf weken tijd. Ik keek om me heen

in de kamer. De kamer hing helemaal vol met kaarten, het waren er wel bijna honderd. Al die meiden van de babybrabbel website hadden me kaarten gestuurd en zelfs cadeautjes. Het was onvoorstelbaar hoeveel mensen met me meeleefden en het deed me zo ontzettend goed. Elke dag liet ik even gauw een berichtje achter op het forum en het was hartverwarmend om elke dag weer de berichtjes te lezen. Iedereen leefde mee met mij en Vienna.

Ik haalde de kaarten voorzichtig van de muur en stopte alles in de tas. Ik zou ze in het Ronald Mc Donald huis weer ophangen. De rolstoel die mijn vader had meegenomen hingen we vol met tassen. Toen we alles hadden ingepakt ging ik erin zitten en duwde mijn vader mij door de gang naar de uitgang, op weg naar het Ronald McDonald huis. Ik hoefde niemand gedag te zeggen, de kraamafdeling lag naast de NICU dus ik zou de verpleegkundigen en artsen nog regelmatig zien. En ik had niet echt een band met iemand van de kraamafdeling. Ik was er bij nooit, want ik zal altijd bij Vienna.

Het Ronald McDonald huis lag inderdaad net buiten het terrein van het ziekenhuis en het was omgeven door een groot grasveld en allemaal bomen. Je moest echt een soort bosje door en bij de gedachte dat ik daar ‘s avonds doorheen moest werd ik wel een beetje angstig. Lekker weer hoor, ik als vrouw alleen in een rolstoel met mijn tas hangend aan de rolstoel. Als ik geen “target” was dan wist ik het ook niet. Ik zag mezelf al overvallen worden. Ik kreeg een kamer op de benedenverdieping. Het had twee bedden en er was een douche. Het toilet was op de gang, maar dat maakte me niet uit. Ik was allang blij dat er een kamer vrij was en ik was natuurlijk maar alleen, dus ik snapte wel dat ik geen gezinskamer kreeg. Er was zelfs draadloos internet dus voor mij was dat erg fijn. We kregen een rondleiding door het huis en in de keuken had ik mijn eigen kastjes en eigen ruimte in de koelkast en vriezer. In de lade lagen stickertjes die je op je eigen producten moest plakken met je naam zodat iedereen wist van wie wat was. Er waren verschillende fornuizen, zodat iedereen zou kunnen koken. Naast de keuken was de eetkamer. Er was ruimte voor zeker veertig mensen.

De woonkamer was heel gezellig met lekker banken en televisie. Er was een

speelruimte voor de kinderen met heel veel soorten speelgoed en een kindertv. Achter de woonkamer was een schuifpui naar de rokerskamer. Ook daar was een televisie, twee banken en een eetkamertafel met stoelen. Vanaf elke kamer in het huis keek je op de grote tuin waar schommels in stonden. Op het terras stonden twinsets waar ik een gezinnetje aan zag zitten. Er waren ruimtes met wasmachines en drogers en ruimtes waar je kon strijken.

De mensen van het Ronald McDonald huis waren ontzettend vriendelijk en ik was blij dat ik daar terecht had gekund. Nadat we alles hadden uitgepakt bracht mijn vader me weer naar het ziekenhuis terug. Ik oefende even in de rolstoel, maar het was niet makkelijk om deze recht te houden op zo’n hobbelige stoep. Het paadje door de bosjes was helemaal niet te doen, en dat stukje moest ik echt lopen en de rolstoel duwen. Eenmaal in het ziekenhuis ging het wel. De vloeren daar zijn zo glad dat ik er gemakkelijk overheen kon reden alleen maar armen waren helemaal niet gewend om zoveel kracht te zetten. Ik had de laatste tien weken geen beweging gehad en ik moest echt mijn conditie weer opbouwen. Mijn vader reed me naar de NICU en nam daar afscheid van me. Ik bedankte hem en gaf hem een kus op zijn wang. Ik bleef de hele avond bij Vienna en rond half tien begon het donker te worden en zei ik tegen de verpleegkundige dat ik moest gaan. Ik wilde niet in het pikkedonker naar het Ronald McDonald huis in de rolstoel in mijn eentje. Ze zei me ze me anders wel naar het huis zou brengen want het was zo ver voor me. Ze overlegde met een andere verpleegkundige en die vond het ook prima. Een half uurtje later duwde ze me het ziekenhuis door, naar het huis. Ik vond het zo lief van haar. Ze had het echt niet hoeven te doen en ik waardeerde het enorm. Ik wist eerlijk gezegd echt niet hoe ik het zelf had moeten doen. Het zou me uiteindelijk wel gelukt zijn, want daar zorgde ik wel voor, maar dit was echt heel fijn. Ik kon maximaal vijf minuten lopen, want mijn longen deden nog steeds zeer en ik kon gewoon niet rechtop staan. En mijn armen waren nog lang niet sterk genoeg om de rolstoel de hele weg te duwen.

In mijn kamer nam ik plaats op mijn bed. Er waren een hoop mensen in de huiskamer maar ik was te verlegen om er alleen heen te gaan en me voor te stellen. Toen ik door de gang had gelopen zag ik een aantal mensen roken en ik kreeg ineens zin in een sigaret. Ik had die al zo lang niet gehad en zat te twijfelen of ik toch niet naar de huiskamer zou gaan om te vragen om iemand een sigaretje

voor me had. Dat zou ook het moment zijn om me voor te kunnen stellen. Ik bedacht me gauw. Ik zou mijn moeder vragen of ze sigaretten mee zou willen nemen als ze de volgende dag zou komen. Ik besloot maar om te gaan slapen. Ik voelde me vreselijk raar van binnen. Ik was ineens weer “vrij”. Ik had zo lang in het ziekenhuis gelegen en ik werd daar altijd in de gaten gehouden. Ik kon op een knop drukken als er iets aan de hand was en nu was ik weer vrij om te doen wat ik wilde. Ik hoefde niet meer te spoelen na het toilet bezoek, ik hoefde niet meer in bed te liggen. Geen temperaturen meer en het aller vreemdste was dat er niemand me meer in de gaten hield. Het was een heel vreemd gevoel.

Voordat ik ging liggen belde ik nog even naar de NICU en daarna viel ik vrij snel in slaap. De volgende ochtend toen ik wakker werd belde ik gelijk weer op naar de afdeling. Met Vienna was alles goed gegaan die nacht en ze was al wat meer gaan plassen. Ze hadden de zuurstof en de druk van de beademing wat terug gezet en Vienna leek er niet zo veel last van te hebben. Ik was blij met dit nieuws en stapte onder de douche. Mijn ouders zouden rond de middag langs komen samen met Jayden en ik kon niet wachten om ze te zien. Ik had helemaal geen boodschappen en besloot om vast naar het ziekenhuis te gaan om daar dan wat in het restaurant te eten.

Ik pakte mijn rolstoel en duwde deze de gang door naar de achterdeur om via de kortste weg naar het ziekenhuis te gaan. Achter mij liepen een vrouw en een man, en ze vroeg me of ze me zou duwen. Ik was er maar al te blij mee. Hun moesten ook naar het ziekenhuis. Hun dochter was twaalf jaar en zwaar gehandicapt. Ze was normaal gesproken gewoon thuis maar ze was nu zo ziek geworden dat ze opgenomen moest worden. Bij het restaurant zeiden we gedag en nadat ik een broodje had gegeten stapte ik in mijn rolstoel de gang door naar de lift. Ik was absoluut niet snel en slingerde alle kanten op. Ik merkte dat er mensen naar me aan het kijken waren en ik negeerde het maar. Ik zag er ook wel een beetje onbenullig uit in de rolstoel.

Bij de lift aangekomen stapte ik uit de rolstoel om op de knop te drukken om de lift te laten stoppen en om de rolstoel de lift in te duwen als de deuren open

zouden gaan. Ineens hoor ik een mannenstem achter me zeggen:

“Dus je kunt wel lopen?”

“Eh, ja meneer, maar ik heb net een keizersnede gehad, dus het gaat nog niet zo makkelijk.” zei ik.

Hij keek me wat vreemd aan, en zonder verder wat te zeggen stapte hij achter me de lift in toen de deuren open gingen. Toen de lift stopte besloot ik maar verder te lopen naar de afdeling. Ik voelde me behoorlijk ongemakkelijk.

Vienna lag heerlijk te slapen toen ik binnenkwam en ik was net op tijd voor de verzorging. De uitslag van het bloed was iets beter geworden en ook al hield ze nog heel veel vocht vast, het leek wel alsof het iets minder was geworden. De verpleegkundige zei me dat ze iets geel aan het zien was, en als het erger zou worden zou ze de volgende dag fototherapie krijgen. Er zou dan een lamp boven de couveuse worden geplaatst. Ik bleef tot aan de middag bij Vienna zitten. Ik wist dat mijn ouders rond het middaguur van huis zouden vertrekken en ik had hun gezegd dat ik ze zou bellen om te vertellen waar ik was. Rond 1 uur belde ik en ze waren net Nijmegen in. Ik vertelde dat ik in het ziekenhuis was, en ze zouden daarheen komen.

Twintig minuten later zag ik ze via het raam bij de deur staan en ik liep naar ze toe. Jayden was weer super blij om zijn zusje te zien en toen we allemaal onze handen weer hadden gewassen en gedesinfecteerd namen we plaats bij Vienna. Vienna trappelde wat met haar voetjes en ik zei tegen Jayden: “Zie Jay, ze weet dat jij er bent en ze wil met je voetballen!” Jayden glunderde ervan en kon geen genoeg van z’n zusje krijgen. Na een klein half uurtje besloten we om samen wat te gaan eten en daarna terug naar het Ronald McDonald huis te gaan. Zo kon Jayden mijn kamer zien en kon mijn moeder me helpen met de spullen in mijn

kamer te leggen. We aten een broodje in het restaurant en mijn moeder duwde mij in de rolstoel naar het huis samen met Jayden. Mijn vader haalde de auto uit de parkeergarage en reed naar het huis toe waar hij de auto parkeerde en wachtte totdat wij er waren. Mijn moeder had twee pakjes sigaretten meegenomen en ik besloot om er eentje te roken als ze weg waren. Het was heel erg mooi weer, dus we zaten lekker een poosje in de tuin, totdat mijn moeder zag dat ik behoorlijk moe aan het worden was, en zei dat ik maar een dutje moest gaan doen, zodat ik daarna weer naar Vienna kon gaan. Ze waren er inmiddels al een paar uur en het was voor hun ook nog zeker een uur rijden terug naar huis. Jayden vond het allemaal prima, maar ik had heel veel moeite om weer gedag te zeggen. Ik bleef ze net zolang uitzwaaien tot ik ze niet meer zag en ging daarna naar mijn kamer toe om even te gaan liggen.

Ik was behoorlijk moe, maar ik had behoorlijk wat moeite om de slaap te pakken te krijgen dus na anderhalf uur gelegen te hebben besloot ik maar weer op te staan en naar Vienna te gaan. Ik kleedde me weer aan en dacht ineens aan mijn sigaretten. Ik had er zo’n zin aan en besloot naar de rokerskamer te gaan en een sigaretje te roken. Ik hoorde wat stemmen en ik twijfelde nog even. Ik had nog niet echt iemand gesproken, behalve het stel dat me die ochtend naar het ziekenhuis hadden geduwd in de rolstoel.

Ik deed de schuifdeur open en een jong koppel zat aan de keukentafel ook een sigaretje te roken. Ik zei ze gedag en nam plaats op de bank. Ik stak mijn sigaretje op en ik werd er behoorlijk duizelig van. Stom genoeg vond ik het natuurlijk weer zo lekker dat ik zeker wist dat het niet lang zou duren voordat ik de volgende zou roken. Op een gegeven moment kwam de jonge vrouw naar me toe, ik schatte haar ongeveer net zo oud als mij. Misschien iets jonger. Ze stelde haar voor, haar naam was Gerlinde en haar man heette Agedinand. Hun zoontje Aron was niet te vroeg geboren maar lag al sinds zijn geboorte in April op de NICU. Hij lag iets verder dan Vienna. Ze vertelden dat ze elke avond in de huiskamer zaten dus ik besloot in de avond weer terug te gaan. Zo had ik ook een beetje aanspraak en ik vond het wel gezellig.

Ik rookte zowaar nog een sigaret, en daarna ging ik vlug weer naar Vienna. Ik had nu niemand die me kon duwen, dus het was nu echt voor het eerst dat ik zelf naar het ziekenhuis zou gaan in de rolstoel. Buiten gekomen merkte ik al gauw dat ik maar beter achter de rolstoel aan kon lopen. Ik slingerde weer alle kanten op en op een hobbelige weg zoals deze was, kon ik de rolstoel echt niet recht houden. Ik nam elke vijf minuten een pauze en ik was blij dat ik eindelijk bij de ingang van het ziekenhuis was. Het was vast een vreemd gezicht, iemand die haar eigen rolstoel duwde en bij de ingang van het ziekenhuis er gauw in ging zitten. Ik deed maar net alsof ik al die blikken niet zag, en probeerde mezelf zo snel als ik kon de gang door te rijden. Toen ik op de afdeling kwam bij Vienna vroeg de verpleegkundige of het wel ging. Ik had echt ademtekort en mijn longen deden weer zo’n zeer. Ik kon nog steeds niet rechtop staan. Ze pakte gauw een kruk voor me, zodat ik bij Vienna plaats kon nemen. Er was niet veel verandering in die paar uurtjes dat ik weg was geweest.

De rest van de avond bleef ik bij haar zitten en rond half elf bood de verpleegkundige weer aan om me naar het huis terug te brengen. Ik was er maar wat blij mee. Toen ik die avond in het huis kwam zaten Agedinand en Gerlinde al in de huiskamer. We hebben die avond nog gezellig zitten kletsen en rond middernacht ging ik terug naar mijn kamer.

De volgende ochtend belde ik naar Vienna toe en werd me gezegd dat Vienna die nacht onder de lamp was gezet. Ze was toch wel heel erg geel geworden, dus kreeg ze nu fototherapie. Ze hadden haar ook plasmedicatie gegeven om te kijken of ze haar vocht wat kwijt zou raken. Haar bloeduitslagen waren steeds goed geweest en ze hadden de beademing weer af kunnen bouwen. Het leek echt beter met Vienna te gaan en ik was dolblij om dat te horen. Toen ik naar de keuken liep, kwam ik de mevrouw tegen die die dag dienst had in het huis. We raakten wat aan de praat, ze vroeg me hoe het met Vienna ging en ik bracht haar op de hoogte. Ze vroeg of ik soms een grotere kamer wilde hebben, want ze had een kamer over. Zo zou ik ook mijn eigen douche hebben. Ik wilde dat wel en die middag rond vijf uur zou ik mijn spullen over kunnen plaatsen naar mijn nieuwe kamer. Ik had de dag ervoor een broodje uit het restaurant meegenomen en in de koelkast gelegd. Zo had ik tenminste een ontbijt voordat ik naar het ziekenhuis ging. Ik kon mezelf amper verplaatsen dus boodschappen doen kon

nog echt niet. Ik nam een kopje koffie erbij en daarna ging ik weer naar Vienna. Ik werd zowaar wat handiger in het besturen van de rolstoel maar ik was blij toen ik weer in het ziekenhuis was. Vienna had een soort zonnebrilletje op om te beschermen tegen de felle lamp die boven haar scheen. Je kon nu toch wel heel goed zien dat ze nog veel vocht vast hield, en hopelijk zou het met de plasmedicatie gauw minder worden. Ik moest om twee uur al weer terug in het huis zijn want de verloskundige uit een praktijk uit Nijmegen kwam langs om controle te doen.

Ik was ruim op tijd weer terug in het huis maar het duurde ruim anderhalf uur voordat de verloskundige er was. Ik baalde er een beetje van want ik was ook niet gaan slapen, omdat ik niet in bed wilde liggen als ze kwam en ik had ook mijn tijd bij Vienna door kunnen brengen. Ik had mijn spullen inmiddels al ingepakt om naar de andere kamer te brengen.

Toen ze er eindelijk was, controleerde ze de stand van de baarmoeder en de wond van de keizersnede en alles zag er goed uit. Ik vertelde haar over mijn longen en dat ik niet goed rechtop kon lopen maar ze wist niet zo goed wat dat kon zijn. Ze zei me dat als het met een week niet minder was, dat ik maar moest bellen en anders in het ziekenhuis aan de arts van de kraamafdeling moest vragen. Tenzij ik haar zou bellen om langs te komen was dit de enige keer dat ik haar zou zien. Na een half uurtje zeiden we gedag en ik zag dat het nog te vroeg was om de spullen naar mijn nieuwe kamer te brengen. Heen en weer naar het ziekenhuis was ook de moeite niet, dus ik ging maar even in de huiskamer zitten. Om vijf uur liep naar het kantoor om te zeggen dat ik klaar was om mijn spullen in de andere kamer te brengen. Ze waren precies klaar met de kamer dus ik kon gelijk door. De kamer was echt super. Ik had een groot tweepersoonsbed, een bureau, een grote linnen kast en een hele ruime badkamer. Het zag er echt super uit, en ik was er heel erg blij mee. Gauw pakte ik al mijn spullen uit en ging ik zo snel mogelijk weer naar het ziekenhuis. Ik was inmiddels bijna de hele middag in het huis geweest en ik besloot de rest van de dag bij Vienna te blijven.

Ik had echt heerlijk geslapen in mijn nieuwe kamer en toen ik weer bij Vienna

kwam was ik even stil. Ze was al haar vocht weer kwijt geraakt en ze was ook al weer onder de lamp vandaan. Ze deed het hartstikke goed en de beademing hadden ze een heel stuk lager kunnen zetten. Ook de medicatie waren ze aan het afbouwen. Ik kon mijn geluk niet op! Ik voelde me zelf elke dag iets beter en die avond liep ik alleen terug naar het huis, wel achter de rolstoel, maar het ging best goed. Ik besloot de volgende dag zonder rolstoel te gaan. Toen ik in het huis kwam zag ik ineens twee nieuwe gezichten. Het waren Annet en Ronald. Ik had ze in het ziekenhuis gezien want hun zoontje lag een paar couveuses verder dan Vienna. Hun zoontje Jorg was met zeventwintig weken geboren omdat Annet een zwangerschapsvergiftiging had gehad. Met Jorg ging het redelijk goed. Ook Gerlinde en Agedinand waren in de huiskamer en met z’n vijven kletsten we nog wat voordat iedereen terug ging naar hun eigen kamer.

Voordat ik ging slapen belde ik zoals elke dag nog even naar de verpleegkundige van Vienna en daarna viel ik als een blok in slaap. De volgende ochtend toen ik bij Vienna kwam vertelde de verpleegkundige dat het zo goed met haar ging dat ze de lade van de couveuse, daar waar Vienna op lag, zou uitschuiven zodat ik met haar kon knuffelen. Normaal gesproken kon ik alleen met mijn handen in de couveuse en ik was zo ontzettend blij dat ik haar nu ook kon knuffelen en kusjes kon geven. Ze was inmiddels negen dagen oud en ik had dat nog niet kunnen doen, en ik kon niet wachten tot het zover was. We zouden dat na de verzorging doen zodat ze na het knuffelen lekker kon gaan slapen. Tijdens de verzorging was ze heel alert en had ze de hele tijd haar oogjes open. Toen was het zover, de zijkant van de couveuse ging open, en Vienna werd uitgeschoven. Ik kan niet beschrijven hoe goed het voelde om haar te ruiken, te knuffelen en kusjes te geven. De gordijnen werden dichtgeschoven en daar zat ik dan met mijn dochter. Een half uur lang zat ik zo dicht mogelijk bij haar en ze lag inmiddels al heerlijk te slapen. Na een half uur schoven we haar weer terug en deden we de zijkanten van de couveuse dicht. Ik voelde me zo gelukkig, wat was dit fijn geweest. Zolang het goed zou gaan met Vienna mocht ik dit elke dag een half uurtje doen.

De volgende ochtend besloot ik om boodschappen te gaan doen. Ik moest toch echt naar de supermarkt want elke dag eten in het ziekenhuis werd gewoon te duur. Ook wilde ik graag voor in de avond wat te drinken hebben als ik in het huis was. Ik had gehoord dat de AH niet zo heel ver was. Mij werd uitgelegd

waar het was, maar omdat het toch wel twintig minuten lopen was, besloot ik op de fiets te gaan. Het was nog maar tien dagen geleden dat ik de keizersnede had gehad en mijn conditie was nog steeds heel erg slecht. Ik liep naar de schuur van het Ronald McDonald huis en pakte een fiets die niet al te groot was. Ik was zo bang dat ik zou vallen, dat ik zeker wilde weten dat ik met mijn voeten bij de grond kon. Het was geweldig dat ze ook fietsen hadden in het huis. Ik had me voordat Vienna was geboren nooit beseft hoe belangrijk de Ronald McDonald huizen en huiskamers in het ziekenhuis zijn. Ik was vreselijk blij dat ik er gebruik van kon maken. Ik stapte op de fiets en nam het fietspad naar de AH.

Na vijf minuten was ik behoorlijk buiten adem en de stoplichten waar ik rechtsaf zou moeten slaan leken nog erg ver weg. Wat ik had begrepen is dat na het afslaan de AH iets verderop aan de rechterkant zou zitten. Toen ik eindelijk bij de stoplichten was, en rechtsaf sloeg zag ik alleen maar een rechte weg. Geen weggetje naar rechts toe. Ik trapte door, en eindelijk na een minuut of vijf te hebben gefietst zag ik een klein winkelcentrum. Er was ook een Schoenenreus, en omdat ik nog steeds op de open schoenen van mijn tante liep, besloot ik een paar dichte schoentjes te kopen. Het had een paar dagen ervoor flink geregend toen ik naar buiten moest en mijn voeten waren helemaal nat geweest. Nadat ik een paar zwarte dichte schoentjes had gekocht ging ik naar de AH. Wat voelde het vreemd. Ik was zo lang alleen maar omringd geweest met mensen uit het ziekenhuis, dat het heel raar was om boodschappen te doen in een winkel. Aangezien ik het zelfs leuk vindt om naar een supermarkt te gaan nam ik heerlijk de tijd om door de paden te lopen. Ik had, zoals ik van mezelf wel gewend ben, veel te veel gekocht maar ik kreeg zo’n trek toen ik al die lekkere dingen zag. Ik besloot ook een flesje wijn mee te nemen. Gerlinde en Annet gaven allebei borstvoeding dus zij zouden vast geen wijn drinken maar de mannen lustten het misschien ook wel. Ik had er in ieder geval wel zin in om die avond wat te drinken. Met twee zware tassen liep ik de AH uit en toen ik ze aan het stuur hing merkte ik dat het toch wel iets te zwaar was. Ik moest dat hele eind weer terug fietsen en ik zou blij zijn als ik weer terug zou zijn.

Een beetje wiebelig op de fiets reed ik naar het huis. Ik kon nu eindelijk mijn koelkast een beetje vullen. Maar ik was helemaal uitgeput. Ik begreep wel waarom een vrouw die een keizersnede heeft gehad een aantal weken nodig

heeft om weer helemaal op de been te zijn. Ik was stiekem best wel trots op mezelf dat ik het toch allemaal alleen zag te regelen.

Na het avondeten kwamen mijn ouders langs met Jayden. Hij had op school getrakteerd en hij had nog een cakeje voor mij bewaard. Mijn zusje had heel creatief een roze vlaggetje gemaakt met een babygezichtje erop en bovenaan het vlaggetje stond Vienna. Het was een cakeje met roze muisjes op de bovenkant en het vlaggetje stak er midden in. Hij was super trots geweest dat hij op school mocht trakteren en hij had een kaart meegekregen die ik later op de couveuse van Vienna zou hangen. Met z’n allen gingen we naar Vienna toe en mijn moeder zag ook gelijk dat ze er veel beter uit zag dan voor die tijd. Ik vond het heerlijk om Jayden ook weer even bij me te hebben. Ik mistte hem en Jonah heel erg, en het was altijd erg moeilijk om weer gedag te moeten zeggen. Geen van beiden klaagden ooit. Jayden had het super leuk bij mijn ouders en Jonah bij mijn zus en zwager in huis. Ze konden niet zo heel erg lang blijven want Jayden moest de volgende dag weer naar school. Ik zou in het ziekenhuis blijven en ik liep met ze mee naar de parkeergarage waar hun auto stond. We zeiden elkaar gedag en ik zwaaide net zolang totdat ik ze niet meer kon zien. Ik ging weer terug naar Vienna. Ze deed het nog steeds heel goed. Ze waren die dag helemaal met de medicatie gestopt voor haar bloeddruk en ze had er helemaal geen last van. Ik was super blij met hoe ze de laatste dagen vooruit was gegaan en ik hoopte dat het vanaf nu alleen maar bergopwaarts zou gaan.

Toen ik de volgende dag in het ziekenhuis stond mij een grote verrassing te wachten. Vienna was een half uur ervoor van de beademing afgegaan. Ze kreeg nu Infant Flow. Via de infant flow wordt extra zuurstof of lucht met een bepaalde stroomsnelheid via het neusje toegediend zodat het ademen makkelijker gaat. Het is een soort kapje die over haar neusje heen ging. Daar zat dan weer een slang aan die naar het apparaat toe leidde. Maar ademen deed ze helemaal zelf! Ik had dit een week terug niet kunnen bedenken. We wisten al dat ze longfunctie had doordat de beademing werkte, maar zelfstandig ademen, dat was wel heel een hele grote stap vooruit. Ik bleef maar glunderen die dag. Ze was ook gewogen en ze woog nu 792 gram. Ze was dus wel wat afgevallen maar dat was heel gewoon werd mij gezegd. Ze kreeg nu al 12x 12cc voeding, dus ook dat ging heel goed. Het was nu twaalf dagen na de geboorte en ik kon het bijna niet

geloven dat het nu allemaal zo goed leek te gaan.

De volgende ochtend toen ik wakker werd was ik vreselijk benieuwd hoe het met Vienna ging. Ik had voordat ik was gaan slapen die avond ervoor nog gebeld naar de afdeling en ze deed het nog steeds heel erg goed.

Toen ik de verpleegkundige aan de telefoon kreeg vertelde ze me dat Vienna toch weer aan de beademing was gegaan vroeg in de ochtend. Ze had teveel dipjes en ze raakte echt uitgeput. Om haar rust te geven hadden ze haar weer aangesloten aan de beademing. Ze hadden dus weer een nieuwe tube moeten plaatsen maar dat ging zonder problemen. Ze had wel slaapmedicatie gekregen omdat het plaatsen van de tube heel vervelend is, en ze was nu nog steeds in diepe slaap van de medicatie. Ik zou me gauw aankleden, wat eten en naar het ziekenhuis komen. Het ging me redelijk goed af zonder rolstoel alleen goed rechtop lopen ging nog niet zo goed.

Toen ik bij het ziekenhuis aankwam ging ik gauw bij Vienna zitten. Ze was nog steeds in diepe slaap en ik wilde haar niet storen door de couveuse open te doen dat ik maar gewoon lekker naast haar bleef zitten. Op de afdeling lag ook een tweeling, de ouders waren er elke middag en toen ik naar de gang liep om mijn moeder te bellen stond de moeder van de tweeling ook op de gang. We raakten aan de praat, ze stelde zich voor als Dorien en ze vertelde dat ze ook in Ede woonde. Haar dochters waren 12 weken te vroeg geboren. Haar ene dochter deed het heel erg goed, maar haar andere dochter had al een paar keer een infectie gehad waardoor ze af en toe een terugslag had gehad. Het klikte heel leuk en toen ik die middag naar de Ronald McDonald huiskamer ging zat zij er ook. We praatten wat over de bevalling, over de eerste dagen erna en ik vertelde haar dat ik nog moeite had met rechtopstaand. Zij had dat ook gehad en zij had van de verloskundige ijzertabletten gehad en toen was het over. Ze gaf mij er aan paar en ik nam er gelijk maar een in. Als dat de oplossing zou zijn voor mij vond ik het maar raar dat ik dat niet gekregen had. Vienna was de rest van de dag behoorlijk uitgeput en we sloegen het uitschuiven van de couveuse maar over. Ik had al een paar moeders gezien die hun baby’tje op de arm mochten dragen op

de afdeling. Ze noemen dat kangoeroeën. Ik vroeg aan de verpleegkundige of ik dat ook een keer zou mogen en ze zei dat ze dat meestal doen als ze van de beademing af zijn. Ik dacht aan de dag ervoor, en vond het jammer dat ik het niet had gedaan. Ik wist natuurlijk niet dat ze het doen als ze van de beademing afzijn want anders had ik het wel gevraagd. De arts die ik in de ochtend gesproken had, vertelde me dat het misschien net iets te vroeg was geweest om van de beademing af te gaan en dat ze het met een aantal dagen weer zouden proberen. Ik besloot om het dan weer te vragen.

Toen Vienna twee weken oud was bleek ze een infectie te hebben. Ze zag er niet ziek uit en ook aan de beademing was niet veel te merken. De beademing stond vrij laag en de zuurstof behoefte was maar 24%. De buitenlucht heeft een percentage van 21% dus het was heel goed dat ze met deze hoeveel zuurstof die ze kreeg het zo goed vol kon houden. Ze lag heerlijk te slapen met haar vingertjes in haar mond toen ik die ochtend bij haar kwam. Zoals altijd maakte ik weer veel foto’s en ook al zat het me niet lekker dat ze een infectie hadden gevonden in haar bloed, zolang ze niet ziek was bleef ik optimistisch.

Een paar dagen later sprak ik weer met de verpleegkundige over het kangoeroeën en ze was verbaasd dat ik het nog geen een keer had gedaan. Ik zei dat me was gezegd dat het alleen kon als ze van de beademing af was, maar zij vond dat Vienna het heel erg goed deed en dat het best kon en dat ze er gelijk verandering in zou brengen en na de voeding zou ik haar mogen vasthouden. Ik was vreselijk blij om dat te horen en ik kon echt niet wachten. Nadat ik Vienna verzorgd had pakte de verpleegkundige een lekker tuinstoel voor mee en deed de gordijnen dicht. Ze opende de couveuse en daar kreeg ik eindelijk mijn dochter in mijn armen. Vienna kon soms wel eens zuurstof dipjes hebben omdat ze een beetje onrustig was, maar de hele tijd dat ze in mijn armen lag was ze zo rustig dat er geen een keer een alarmpje afging.

Een half uur lang was het een en al genieten, ik kon er geen genoeg van krijgen en ik wilde haar helemaal niet terug leggen toen de tijd om was. Vienna lag zo heerlijk rustig in mijn armen te slapen. Ik bedacht me hoe het voor de meeste

ouders de gewoonste zaak van de wereld is om hun kind vast te kunnen houden en zo had ik er ook altijd over gedacht. Tot aan nu. Het was het een van de mooiste momenten die ik tot op de dag van vandaag nog steeds koester.

Toen Vienna 18 dagen oud was, was het Jonah’s verjaardag. Het werd een hele bijzondere dag bleek wel. Toen ik die ochtend bij Vienna kwam kijken hing er een vlag aan de couveuse en ik wist wat dat betekende. Vienna woog meer dan 1 kilo! Ik had de vlaggen al wel eens aan de andere couveuses zien hangen en zodra er dus een baby’tje was met een gewicht van een kilo, werd er een vlag opgehangen. Er stond Hoera! Vienna weegt 1050 gram!

Ik vond het geweldig en maakte er gelijk een foto van. Ik kon niet zo heel erg lang bij Vienna blijven die ochtend want ik zou voor het eerst terug naar huis gaan om de verjaardag van Jonah te gaan vieren. De verjaardag werd bij mijn zus gehouden omdat hij daar nu in huis zat en Alan was daar allerminst blij mee geweest. Hij had me een paar dagen ervoor opgebeld. Niet dat hij echt naar Vienna vroeg, maar hij was vooral geïnteresseerd in hoe ik aan mijn geld kwam.

“Hoe kom je aan je geld?” vroeg hij.

“Waar leef je eigenlijk van?”

Ik snapte echt niet waarom hij dat wilde weten maar dat zou me later allemaal duidelijk worden. Ik vroeg uit beleefdheid of hij ook op Jonah zijn verjaardag zou komen maar ik had een vermoeden van niet. Het was ondertussen al meer dan zes weken geleden dat hij ze bij mijn moeder had afgezet en hij heeft ze nooit gebeld of opgezocht. Toen ik vroeg of hij ook kwam vroeg hij waar zijn verjaardag gevierd zou worden. Ik vertelde dat het bij mijn zus zou zijn en hij werd een beetje pissig dat ik het niet in ons huis hield. Hij vond het belachelijk dat ik Jonah niet zijn verjaardag thuis kon laten vieren, ik hoefde toch niet de

hele tijd in het ziekenhuis te zijn? Ik was behoorlijk beledigd, en ik vond het onzin om Jonah’s verjaardag thuis te vieren terwijl hij al zo’n poos bij mijn zus was. Hij zei dat ik maar thuis moest komen om Jonah’s verjaardag te vieren anders kwam hij niet. Ik besloot om er geen ruzie van te maken en ik zei dat het niet mogelijk was voor mij om dat te doen. Ik wist dus dat hij er niet zou zijn.

Mijn zus had met haar kinderen cadeautjes voor Jonah gekocht en een taart. Die ochtend hadden ze uitgebreid ontbeten en cadeautjes uitgepakt. Jonah vond het helemaal geweldig! Ik had een beetje uitgerekend hoe laat ik moest vertrekken om op een redelijke tijd thuis te zijn. Ik wilde graag Jayden van school ophalen en daarna door gaan naar mijn zus. Ik zou eerste de bus pakken, die zou stoppen bij het station en vanaf daar zou ik met de trein naar huis gaan. Jayden was om 15:15 uur uit school en ik zou tegen drieën aankomen op het station waar mijn moeder me op zou komen halen.

Ik moest om half 12 al bij de bushalte zijn en ik zou Vienna rond elf uur gedag. Het ging hartstikke goed met haar, alleen was ze af en toe een beetje onrustig. De arts had gezegd dat ze dachten dat Vienna een beetje te alert ging worden en zich bewust was van de tube in haar luchtpijp. Het leek alsof ze deze af en toe dichtkneep waardoor er geen zuurstof meer naar binnen kon. Ze kreeg het dan een beetje benauwd. Een tube door je luchtpijp is heel vervelend en ze had verder geen medicijnen meer dus ze was, als ze niet lag te slapen, net zo alert als elke andere baby. Het kon niet anders dan dat het heel vervelend voor haar was.

Ik legde mijn hand nog even op haar hoofdje voordat ik ging en daarna rende ik naar de bushalte. Ik stond een poos bij de bushalte te wachten totdat er ineens iemand langs kwam lopen die me vertelde dat er gestaakt werd en die dag helemaal geen bussen reden. Ik baalde enorm want het was aan het regenen en het leek te gaan onweren en lopen naar het station zou me zeker 45 minuten gaan kosten. Ik was nog niet heel erg op de been dus het zou behoorlijk pittig worden, maar ik had geen keus.

Het was een vervelend stuk om te lopen, naast het bos en inmiddels begon het ook al te onweren en ik begon wel een beetje bang te worden. Onweer en bomen gaven mij geen goed gevoel en ik had zo’n hekel aan onweer en was er zo bang voor dat ik nooit buiten was als het zo tekeer ging. Na twintig minuten was ik helemaal doorweekt en aan de weg leek geen einde te komen. Ik wist dat het station aan het eind van de weg links zou zijn, en het was nog veel verder dan ik in eerste instantie gedacht had. Toen ik eindelijk op het station aankwam stond het helemaal vol met studenten. Het was nog tien minuten wachten op de trein en in de trein zelf was het zo vol dat er geen plek voor me was om te zitten. Het was niet zo heel erg lang naar Arnhem toe, en vanaf daar kon ik overstappen naar een trein die rechtstreeks door zou gaan. Op het perron in Arnhem aangekomen belde mijn broertje op. Of het wel ging met me. We zaten een beetje te geinen en het was fijn om even te kletsen. Ik vond het in de trein zitten maar saai. Mijn moeder stond al met de auto me op te wachten toen ik uit de trein stapte en het was maar wat vreemd om weer in mijn eigen dorp te zijn. Het was voor mijn gevoel al zo lang geleden. Samen gingen we even naar mijn huis tot het tijd was om Jayden op te halen. Ik was al zo lang niet thuis geweest en ik wilde toch ook even de post ophalen.

Toen ik binnenkwam was het maar vreemd. Er was zoveel post binnengekomen en ik schrok toen ik allemaal brieven van deurwaarders zag. Ik zou er later wel naar kijken. Toen ik naar de keuken liep zag ik Alans vieze bord op het aanrecht staan. Het was zeker al zes weken geleden dat hij in het huis was geweest en dat hij niet eens zijn vaat had opgeruimd toen hij weg was gegaan vond ik toch wel een beetje raar.

We hadden niet veel tijd om in het huis te blijven want Jayden zou bijna uit school zijn. Ik werd wel een beetje zenuwachtig om naar school te gaan. Al die moeders daar en iedereen zou natuurlijk allemaal vragen gaan stellen. Ik had er niet zoveel zin in. We besloten om echt op het laatste moment te gaan zodat we niet zo lang bij school hoefde te wachten tot de bel ging.

Toen ik aan kwam lopen zag ik al die blikken me aanstaren en mijn moeder en ik

bleven maar met elkaar doorpraten om zo enig aanspraak van moeders te ontwijken. De bel ging, en het duurde niet lang of Jayden eraan kwam. Hij was zo’n verrassing voor hem dat hij me zag. Ik liep naar hem toe en op dat moment kwam er een moeder naar me toe gelopen. Ze feliciteerde me voorzichtig en vroeg hoe het met Vienna ging. Ik zei haar dat het wel goed ging, maar dat het gevaar nog lang niet geweken was. Ze wenste me sterkte en daarna liep ik gauw met Jayden en mijn moeder naar de auto. Op naar mijn zus!

Bij mijn zus aangekomen kon ik niet wachten om Jonah te feliciteren. Hij was twee jaar geworden en dus nog niet heel bewust van het feit dat hij jarig was. Ik tilde hem op, knuffelde hem net zoals ik even daarvoor Jayden had gedaan en we gingen lekker op de bank zitten. Jonah was heel erg aan mijn zus gaan hechten en zat regelmatig bij haar op schoot. Ik vond het soms wel een beetje moeilijk maar ik wist ook dat hij er niks aan kon doen. Hij was nog maar zo klein, en het was voor hem en Jayden natuurlijk ook heel wat dat ik ineens niet meer voor hun zorgde. Gelukkig was het maar voor tijdelijk en zolang hun het goed hadden was dit het beste voor nu. We zongen Lang zal hij leven! En daarna sneden we de taart aan.

Daarna besloot ik naar het ziekenhuis te bellen hoe het met Vienna ging en geheel onverwachts kreeg ik het goede nieuws te horen dat Vienna weer van de beademing af was gegaan een uur ervoor. Ik was zo blij en helemaal omdat ik hoorde dat ze er heel goed op reageerde. Ze hadden goede hoop dat ze niet meer terug hoefde aan de beademing. Wat een dag zeg, het was een en al vreugde!

Het was een hele gezellige middag bij mijn zus en tegen het avondeten ging ik met Jayden en mijn moeder naar mijn ouders’ huis. Ik wilde Jonah graag meenemen daarna toe, maar het zou toch een beetje verwarrend worden voor hem als we dat zouden doen dat hij gewoon bij mijn zus bleef. Ik bleef bij mijn ouders eten en omdat het zo’n gedoe was geweest om met de trein te komen, zou mijn vader me weer naar Nijmegen brengen. Zo kon ik nog wat langer blijven. We genoten van de rest van de avond en om half negen was het echt tijd om te gaan. Ik vond het wat vervelend voor mijn vader om mij helemaal naar

Nijmegen te moeten brengen en ik stelde voor dat ik zelf met de auto zou gaan. Ik wist wel dat ik officieel nog niet mocht autorijden, tenzij er een goedkeuring was van de arts. Ik vond het meer risico hebben gehad dat ik met de trein was gegaan, ik kon me niet voorstellen dat zo’n eind lopen goed voor me kon zijn. Maar de reden waarom je niet mag autorijden als je een keizersnede hebt gehad heeft met verzekering te maken. Er zou geen vergoeding plaats vinden mocht je een ongeluk veroorzaken. Ik weet het fijne er niet van maar dat is wat ik hoorde. Ik besloot toch met de auto te gaan. Ook dat was vreemd maar toch ook fijn tegelijk. Ik vond het altijd heerlijk om auto te rijden en met een muziekje op de achtergrond reed ik rustig terug naar Nijmegen.

Ik ging direct door naar het ziekenhuis toen ik aankwam. Wat was ik weer trots op mijn meisje. Ze lag heerlijk te slapen en het ging heel erg goed nu ze weer over was gegaan op de Infant Flow. Ik bleef tot aan middernacht bij haar zitten en daarna ging ik terug naar het huis. Gerlinde en Agedinand, Annet en Remco lagen al te slapen. Met Jorg ging het niet zo goed. Zijn buikje was heel erg opgezet en hij moest daaraan geholpen worden. De artsen wisten niet wat het was. Elke keer als het met één van onze kleintjes goed ging, dan leek het bij de ander weer minder te gaan. We konden nooit met z’n allen tegelijkertijd genieten van goed nieuws wat we hadden gehad. Zo konden we elkaar ook wel goed steunen, maar het zou ook wel heel fijn zijn als we allemaal tegelijk goede dagen hadden. Ik vond het echt heel sneu voor Remco en Annet. Ze waren behoorlijk aangeslagen.

De volgende ochtend hoorde ik van Annet dat ze die middag bij Jorg in zijn buikje zouden gaan kijken. Het zou heel erg spannend worden want het was een hele ingreep voor zo’n kleintje en er was altijd het risico dat ze niet levend terug kwamen. Ik had vreselijk met ze te doen.

Met Vienna ging het goed. Ze had een hele goede nacht gehad en ze lag nog steeds aan de Infant Flow. Helaas was ze soms toch nog wat onrustig en dat maakte het voor haar lastig, omdat ze dan de lucht tegenhield die haar zuurstof gaf. Zo ging haar zuurstofgehalte naar beneden en een alarmpje ging dan weer

af. Het leek wel alsof er een bepaald ritme in zat en ik vond het vervelend voor haar dat ze zo onrustig was. De zuurstofdipjes kwamen niet vaker voor dan met de beademing, want ook daar was ze onrustig mee, dat werd besloten dat ze gewoon aan de Infant Flow kon blijven. Haar gasjes, dat zijn de bloedwaardes die de gas wisseling aanduiden, zagen er goed uit. Dus dat was heel erg fijn. Inmiddels was het zo ver dat Jorg werd opgehaald. Ik zag Annet helemaal overstuur de gang inlopen toen ze Jorg met couveuse en al hadden opgehaald. Ik had zo met ze te doen en het was nu afwachten hoe het zou gaan. Samen met Remco ging ze naar beneden om een sigaretje te roken, maar bleef niet alt te lang weg want voor Vienna was het tijd voor de verzorging, en ik genoot er nog elke keer van om haar te verzorgen en ik sloeg het nooit over. Ze was zo klein, als ik haar beentjes omhoog deed bij het verschonen van de luier was ik altijd heel voorzichtig. Ik had de dag ervoor Jonah een schone luier gegeven bij mijn zus. Dat was zo vreemd! Ik was nu helemaal gewend aan de kleine dunne beentjes van Vienna en ik had Jonah al een paar weken niet zelf kunnen verschonen. Wat leek hij dan groot!

Na de verzorging wilde ik net naar de Ronald McDonald huiskamer lopen totdat ik Annet en Remco weer binnen zag komen met Jorg in de couveuse. Jorg had het de operatie doorstaan en ik zag aan Annet dat ze niet meer zo verdrietig was. Ik hoopte dat de uitslag van het onderzoek mee viel. Toen Annet de kans zag om met me te praten kwam ze gelijk naar me toe. Ze vertelde me dat de voeding die Jorg kreeg niet in zijn maagje terecht was gekomen maar in zijn buikje. Zijn hele buikje had vol gezeten met melk wat hem zo’n opgeblazen buik had gegeven. Annet was eigenlijk wel boos geworden omdat dit een fout van het ziekenhuis was geweest. Maar ze was blij dat hij nu op kon knappen en dat alles goed was gegaan. Ik was opgelucht. We leefden allemaal met elkaar mee. Ondertussen waren we echt hecht aan het worden. Soms aten we samen, maar elke avond zaten we met elkaar in de huiskamer van het huis. Niemand die elkaar zo goed kon begrijpen dan de mensen in het huis, omdat iedereen zijn of haar kindje in het ziekenhuis had liggen, ook al had iedereen zijn eigen verhaal. En ik was heel dankbaar dat het zo goed klikte, ik was uiteindelijk toch maar alleen. Hun hadden elkaar en ik miste dat wel heel erg. Niet dat ik Alan miste, totaal niet. Ik had hem er echt niet bij gehad willen hebben. Maar je merkte toch dat het niet zo hoorde te zijn. Mijn ouders waren er voor me, mijn zussen en broertje ook, maar het is toch anders dan dat je met een partner bent. Aan de andere kant had het ook een paar voordelen. Zoals de verzorging. Bij alle stelletjes zag ik dat ze de

verzorging om de beurt deden. Ik hoefde het met niemand te delen en ik kreeg zo de kans om alles alleen te doen. Het voelde ook alsof ze alleen van mij was.

Die avond ging ik rond elf uur naar het huis. Samen met Remco en Annet dronk ik nog wat en rookte we een sigaretje. Ik had bij de AH een flesje wijn gekocht en had lekker een glaasje ingeschonken. Remco maakte er steeds grapjes over als ik de huiskamer weer binnenkwam met een fles en glazen. Voor het slapen gaan belde ik nog even naar Els om te vragen hoe het met Vienna ging. Er was niet veel veranderd, ik was een uur daarvoor pas weggegaan en nadat ik ophing met Els ging ik lekker slapen. Ik werd de volgende ochtend opgebeld om zes uur in de ochtend. Met Vienna was het niet zo goed gegaan en ik hoefde niet meteen te komen maar ze wilde toch laten weten dat ze weer aan de beademing lag. Ze hadden haar moeten reanimeren omdat ze geen zuurstof meer kreeg en helemaal blauw was geworden. Ik stond stijf van de schrik. Het leek allemaal zo goed te gaan en nu dit! Ik begon te huilen en zei tegen de verpleegkundige dat ik eraan kwam. Ik kende deze verpleegkundige niet en ik zei haar dat ik er zo zou zijn. Maar het was bijna dienstwisseling en dan mocht je niet op de afdeling zijn. Haar dienst zou er dus bijna opzitten dus ik zou haar in het ziekenhuis niet spreken. Dorien zou haar dienst overnemen en ik zou dan met Dorien alles rustig kunnen bespreken wat er die nacht was gebeurd. Ik kon echt niet meer slapen en nam maar een douche. Ik had geen zin om te ontbijten en met een kopje koffie en een sigaretje ging ik in de huiskamer zitten. Een uurtje later ging ik naar het ziekenhuis. De dienstwisseling was nog niet klaar dus ik wachtte nog even op de gang. Toen ik de meeste verpleegkundigen van de nacht zag vertrekken ging ik naar binnen. Dorien zat bij Vienna op een kruk. Ze was net bloed aan het afnemen voor haar gasje en ik kwam bij haar zitten. Ik was best wel overstuur en Dorien zei dat ze even het bloed moest wegbrengen en dan zouden we even rustig gaan zitten. Ik pakte de map van Vienna waar alles instond en zag inderdaad dat ze gereanimeerd was een paar uur eerder. Na de reanimatie was ze gelijk weer aan de beademing gelegd. Ze was nu weer in diepe slaap van de medicatie die ze kreeg zodat ze geen last had van het plaatsen van de tube. De beademing stond niet echt hoog. In het begin had het wel wat hoger gestaan om haar er weer even bovenop te helpen. Dorien was inmiddels weer terug en ze vertelde me dat ik me niet al te veel zorgen moest maken. Vienna was die nacht heel onrustig geweest en steeds het lucht met de zuurstof tegengehouden waardoor ze steeds meer dipjes kreeg. Het koste haar best wat moeite om zichzelf weer stabiel te krijgen dat het op een gegeven moment mis ging. Het

alarm was afgegaan en de verpleegkundige had gezien dat ze blauw werd. Er werd gelijk ingegrepen en een paar tellen later was haar zuurstofgehalte weer op pel geweest. Dorien vond het niet nodig geweest van de verpleegkundige dat ze mij ervoor wakker had gebeld. Vienna was op dat moment al weer stabiel en ik zou het vanzelf wel horen als ik binnen zou komen. Ik was het wel met Dorien eens, maar aan de andere kant was ik toch ook wel blij dat ik gebeld was. Zo wist ik tenminste dat er niet iets ergs zou gebeuren zonder dat ik het zou weten. Eigenlijk wist ik dat wel want dat hadden ze me heel duidelijk gemaakt. Ik wilde altijd alles weten. Zo ook dit. Ik had toen de vraag gesteld wat er zou gebeuren als een baby’tje ineens zo snel achteruit ging dat ze zou gaan overlijden. Wat als de ouders er niet waren? Ik was bang dat dat met Vienna zou kunnen gebeuren dus ik wilde weten wat er aan gedaan kon worden. Els had destijds gezegd dat dat bijna nooit voorkomt. Als een baby’tje sterft dan heeft de arts dat al vaak aan zien komen en zijn de ouders al op de hoogte. Als het toch ineens heel snel gaat dan zal de arts met de machines die ze hebben zorgen dat ze nog in leven worden gehouden zodat ouders nog afscheid kunnen nemen. Ik was hiermee toch wel wat gerustgesteld en ook al was het een tegenvaller wat er was gebeurd met Vienna, er was geen reden tot paniek toen Vienna weer aan de beademing lag, dus niet echt heel nodig geweest om me te bellen, vond Dorien. Ik was toch behoorlijk ontdaan door wat er was gebeurd. Ik was zo blij geweest en ik was er bijna van overtuigd geweest dat ze voorgoed van de beademing af was. Ik had elke week een vaste afspraak met Dr. Matthijsse en de afspraak van deze week was vandaag, dus ik zou die middag nog met hem spreken over wat er met Vienna aan de hand was. Een paar uur later kwam er een echoscopist om van Vienna haar hoofdje en buikje een echo te maken. Ik mocht blijven kijken en vond het heel interessant hoe het allemaal werkte. De echoscopist mocht mij geen informatie verschaffen maar ze mocht wel uitleggen wat er op het scherm te zien was. Ik was zeer onder de indruk van hoe duidelijk alles te zien was.

Die middag had ik mijn gesprek met de arts. Dr. Matthijsse was een man die recht voor z’n raap was. Hij maakte het nooit mooier dan dat het was, en hoewel dat soms best pijnlijk was, je wist altijd waar je aan toe was. Hij vertelde me dat er bij de echo was gezien dat Vienna een shunt had. Een shunt is een nietnormale verbinding tussen twee delen van het lichaam. Bij Vienna was dat tussen haar longen en het hart.

Bij het in- en uitademen vindt er een gaswisseling plaats. Je ademt zuurstof en koolzuurgas uit. Zuurstof wordt via de longblaasjes afgegeven aan je bloed. Als de zuurstof gebruikt is gaat de koolzuurgas vanuit het bloed weer de longblaasjes in. Dit gas adem je weer uit. Bij Vienna hadden ze dus een bloedvat gezien tussen haar longen en het hart die er niet hoorde te zitten en die soms het bloed naar het hart vervoerde en direct weer terug naar de longen. Er kon op dat moment geen gaswisseling plaats vinden waardoor er een zuurstof tekort op kon treden. Hoe vaak dit gebeurde wisten ze niet, en ook was het niet bekend of ze er last van had. Het was maar een heel klein bloedvat (de shunt) en het overgrote deel verliep de gaswisseling via de normale bloedvaten en was niks aan de hand. Omdat Vienna op sommige momenten zo onrustig werd en zuurstofgebrek had, zou het iets te maken kunnen hebben met de shunt. Baby’tjes in de buik van de moeder schijnen heel veel van dit soort verbindingen te hebben, maar voordat de baby word geboren zijn deze al opgelost, dus is het niks ergs. Waarom Vienna deze shunt had was niet bekend. Op dit moment kon er niks aan gedaan worden, ook al was het de oorzaak van het feit dat Vienna niet van de beademing kon komen. Dr. Matthijsse vertelde me dat ze haar pas konden opereren als ze drie kilo zou wegen. Als dat zou betekenen dat ze tot aan die tijd aan de beademing zou moeten blijven dan zouden ze dat doen. Maar beademing is niet goed voor de longen, het kan de longen zodanig beschadigen dat de longen uiteindelijk zo slecht worden dat leven niet meer mogelijk is. Ze zouden dus tot aan die tijd proberen om Vienna toch van de beademing af te krijgen. Elke dag zonder beademing zou een plus punt zijn. Ik vond het een heftig gesprek, met Vienna ging het dus toch niet zo goed als we dachten. Ik was behoorlijk aangeslagen en belde na het gesprek meteen mijn moeder op om het te vertellen. Mijn moeder kon me zoals altijd weer moed inspreken en toen mijn tranen weer gedroogd waren ging ik gauw weer naar Vienna toe. Ze had het al die tijd zo goed gedaan en het zou vast wel goed komen.

HOOFDSTUK 14

Vienna was precies drie weken oud, na het nieuws van de vorige dag had ik me toch behoorlijk terneergeslagen gevoeld. Maar ik hoefde maar naar Vienna te kijken en ik voelde me gelijk weer een stuk beter. Ik zong een paar keer per dag voor haar en genoot van elk moment dat ik met haar kon doorbrengen. Ik had

helaas niet meer mogen kangoeroeën met haar maar een paar keer per dag schoven we de couveuse uit en kon ik heerlijk met haar knuffelen. Ik snoof haar geur helemaal in me op en ik voelde me zo gelukkig om zo dicht bij haar te zijn. Ik maakte ontzettend veel foto’s en omdat ik al goed op de been was, was ik van ’s morgens vroeg tot ‘s avonds laat bij haar. De verpleegkundigen vroegen me wel eens om middernacht of ik niet eens moest gaan slapen. Slapen kon altijd wel vond ik, ik wilde zoveel mogelijk tijd met Vienna doorbrengen. Ik had twee roze knuffeldoekjes gekocht en een knuffeltje voor haar. Elke dag nam ik een knuffeldoekje met me mee om deze de hele nacht bij me te dragen. De volgende ochtend legde ik het doekje weer in de couveuse zodat ze altijd mijn geur bij zich had. Ze was veel wakker en kon met haar grote bruine ogen zo nieuwsgierig om haar heen kijken. Ze reageerde altijd op mijn stem en het was gewoon heerlijk om bij haar te zijn. Ze had geen infuusje of medicijnen meer, het enige wat ze had was de sonde en beademing. Ze was nog steeds vaak onrustig en je kon dat duidelijk merken. Haar gezichtje ging van ontspannen naar heel gespannen toe en haar armpjes begon ze dan te strekken, daarna strekte ze haar hele lichaampje en daarna werd ze weer rustig. Een paar tellen later ging het alarm weer af en daalde haar zuurstofgehalte voor een moment. Ze herstelde daarna wel weer maar het gebeurde wel een paar keer in een half uur, en ik werd er altijd onrustig van. Het gehalte van de gasuitwisseling was nog wel steeds goed dus ik hoefde me verder geen zorgen te maken. Ik ging die week nog een keer naar huis toe om de kinderen te zien en het was heerlijk om weer even bij hun te zijn. Ik had met mijn ouders en mijn zus gesproken over wanneer ik weer thuis zou komen en na veel overleg besloten we dat ik die week erop, op woensdag weer thuis zou komen. Mijn moeder had het aan Jayden verteld en samen met mijn moeder gingen ze slingers kopen met de tekst Welkom thuis!

Ze zouden het hele huis gaan versieren om zo mijn thuiskomst te vieren. Ik was nu al zo lang weggeweest en het zou voor de jongens ook weer goed zijn om terug te komen. Mijn zus was ook al weer vierenhalve maand zwanger. Gelukkig ging alles goed met de zwangerschap. Ik was nu ook in staat om zelf auto te rijden dus ik zou dan in de ochtend naar Vienna gaan.

Toen Vienna 25 dagen oud was werd besloten om haar in te bakeren. Ze was nog steeds zo onrustig en het leek helemaal niet beter te gaan. De artsen waren er

inmiddels van overtuigd dat haar onrustig een reactie was op haar gebrek aan zuurstof en niet dat het gebrek aan zuurstof een reactie was op haar onrust. Dit veranderde de zaak behoorlijk en werd gesproken over het doen van een hartkatheterisatie. Ze hadden zo’n operatie nog nooit uitgevoerd bij zo’n kleintje maar ze vonden dat ze niet langer konden wachten. Ze wilden Vienna toch graag van de beademing af hebben en als ze de shunt konden afbinden dan zou ze geen zuurstofgebrek meer hebben. Al het bloed zou dan door de normale bloedvaten gaan en geen korte weg meer kunnen vinden door de shunt. De operatie werd gepland voor die week erop op donderdag. Vienna zou dan vier weken en vier dagen oud zijn.

Elke dag keek ik in haar map die bij de couveuse lag. Daar stond precies in hoe hoog de beademing stond, hoeveel zuurstof er werd toegediend en alle andere bijzonderheden. Ik zag dat haar zuurstof behoefte iets omhoog was gegaan in vergelijking met een paar dagen ervoor en toen ik de verpleegkundige aansprak hoe dat zat, zij ze dat het niets bijzonders was. Het was maar een klein verschil, en niets om me zorgen over te maken.

Vienna werd die middag ingebakerd en we hoopten dat het verschil zou uitmaken, maar helaas was dat niet het geval. Ze was nog net zo onrustig en aan het einde van de avond haalden we de doeken weer weg. Er werd besloten om weer met slaapmedicatie te beginnen, om zo de onrust te onderdrukken. Ik ging die avond met gemixte gevoelens weg. Ik had een vervelend gevoel in mijn onderbuik die ik nog niet uitsprak.

De volgende ochtend was er weinig veranderd. Ze lag bijna de hele tijd te slapen door de medicatie maar ze had nog steeds zuurstofdipjes. Voor mijn gevoel was het nog een eind weg tot aan de operatie en mijn voorgevoel werd steeds sterker. Ik zag dat ze weer meer zuurstof had gekregen en ook de beademing was een stapje hoger gezet. Ik dacht aan het gesprek dat ik met Dr. Matthijsse had gehad, toen hij vertelde dat de beademing de longen slechter maakte. Ik had het vermoeden dat dit het geval was bij Vienna en ik was behoorlijk angstig aan het worden. De arts had mij gevraagd of hartafwijkingen voorkwamen in de familie

en omdat het niet in mijn familie voorkwam was het verstandig om naar mijn schoonfamilie te bellen. Ik belde mijn schoonvader op en hij was blij om mijn stem te horen. Ik vertelde hem hoe het met Vienna ging en ik vroeg hem of er hartkwalen in de familie voor kwamen. Hij zei van niet, en na dat we nog even kletsten hingen we op en gingen we naar Vienna terug. Mijn schoonvader, bijna ex-schoonvader was een lieve man en ik kon het goed met hem vinden. Ik wist dat hun best veel moeite met de situatie hadden en het was natuurlijk ook heel lastig. Ze hadden Vienna nog steeds niet gezien maar Alan kwam ook niet meer, dus ik begreep dat het voor hun ook lastig moest zijn.

Het was zaterdag, ik ging niet naar huis het weekend want mijn ouders en zus zouden de in de middag komen met Jayden en Jonah. Ik ging toen ik wakker was gelijk naar Vienna Ze woog die dag 1246 gram, ze groeide gestaag door en ze lag heerlijk te slapen toen ik binnenkwam lopen. De beademing was weer een klein beetje omhoog gegaan en ook had ze weer meer behoefte aan zuurstof. Ik had er geen goed gevoel meer over, en voelde me vreselijk rot. Ik keek naar Vienna en het leek wel of haar handjes wat dikker waren. Ik vroeg het aan de verpleegkundige. Of zij misschien zag dat ze iets vocht vast begon te houden. Zij zag helemaal niks en stelde me gerust dat ze echt geen vocht vast hield.

Mijn ouders, zus, Jayden en Jonah kwamen rond de middag. Zoals altijd genoot ik heel erg van de kinderen om me heen, en tegelijkertijd voelde me ik me ook heel schuldig naar hun toe. Ze waren zo blij met hun zusje, en ze wisten dat ze mij tijdelijk moesten missen omdat ik bij Vienna was. Maar het was maar de vraag of Vienna ooit thuis zou komen. Ik vond het verschrikkelijk en ik hoopte dat mijn gevoel onjuist zou zijn. Om de beurten gingen we even bij Vienna zitten en iedereen was weer heel blij om haar even te zien. Jayden mocht Vienna haar voeding geven en wat was hij trots! Daarna gingen we terug naar het huis. Het was prachtig weer en we zouden lekker in de tuin gaan zitten. Mijn zus had een cadeautje voor me. Ik opende het pakketje en ik zag een prachtige witte omslagdoek met een roze satijnen band. Bij het mutsje stond met sierletters Vienna geborduurd. Het was prachtig en ik was er heel erg blij mee. Rond een uur of vier zeiden we gedag en ik gaf de jongens een dikke knuffel. Nog maar een paar dagen en dan zou ik weer thuis zijn om zelf voor ze te kunnen zorgen. Wat zou dat heerlijk zijn. Tegelijkertijd dacht ik aan Vienna, we hadden

afgesproken dat ik die week erop thuis zou komen, maar niet wetende dat Vienna achteruit zou gaan. Nadat ze allemaal weg waren gereden liep ik weer naar het ziekenhuis terug.

Die avond toen ik bij Vienna zat, stond ik met verpleegkundige Hetty te kletsen. Hetty was een gezellig mens, en we liepen te geinen over voetbal. Ze had bij elke couveuse wuppies van de Albert Heijn opgehangen en het zag er maar wat grappig uit. Hetty begon steeds drukker tegen me te praten en ineens hoorde ik haar niet meer. In mijn ooghoeken zag ik de arts lopen met de verpleegkundige. De verpleegkundige had een baby’tje in haar armen en liep de gang op. Ik schokte even, ik keek Hetty aan en vroeg:

“Is dat?” Ik zei verder niks, maar Hetty knikte. Ze had geprobeerd om me af te leiden omdat ze wist dat dit ging gebeuren. Het was een baby’tje die zo ziek was dat hij zou overlijden. De ouders van het baby’tje zaten in een aparte kamer, en de verpleegkundige en de arts zouden hun kindje bij hun komen brengen zodat ze in alle rust afscheid konden nemen. Ik begon te huilen. En ik zei tegen Hetty:

“Dit staat mij ook te gebeuren”

Hetty schrok van mij en zei: “Meid, niet doen, met Vienna gaat het goed. Dit kindje was echt heel erg ziek!”

“Ik voel het gewoon.” zei ik verdrietig. “Maar als het zover is wil haar zelf uit de couveuse halen, ik wil niet in een kamertje wachten.”

Ik voelde diep van binnen dat ook ik afscheid van mijn kind moest gaan nemen. Het gevoel wat ik die avond kreeg, was zo echt en zo angstig. Ik wist dat het zou

gaan gebeuren. Even later kwam Dr. Matthijsse op de afdeling. Hetty vertelde hem dat ik had gezien wat er was gebeurd en Dr. Matthijsse kwam gelijk naar me toe. Hij keek me streng aan en zei: “Doe niet zo gek zeg! En maak je niet druk, want DIT gaan we met Vienna niet doen!”

Aan de ene kant deed me dit ontzettend goed. Dr. Matthijsse was altijd zo eerlijk, en maakte het nooit mooier dan het was, dat ik hem bijna geloofde. Bijna…..niet helemaal. Ik bleef tot aan half twee in de ochtend bij Vienna zitten en toen ging ik naar het huis. Ik was vreselijk moe, maar ik wist dat het nog wel een poos kon duren voordat ik in slaap zou vallen.

De volgende ochtend belde ik gelijk naar de afdeling van Vienna toen ik wakker werd. Ik kreeg te horen dat Vienna een infectie had en ziek aan het worden was. Ik wist het wel, dacht ik gelijk. Ik voelde gewoon dat het niet goed was. Ik zei dat ik zo snel mogelijk in het ziekenhuis zou zijn. Ik nam gauw een douche en sloeg mijn ontbijt over. Ik ging zo snel als ik kon naar het ziekenhuis en toen ik daar aankwam was het overduidelijk dat Vienna weer ziek was. Ze hield behoorlijk veel vocht vast en de beademing stond vrij hoog. Elke vier uur werd weer bloed afgenomen om te kijken hoe haar gasjes waren. Voor mij was het inmiddels overduidelijk. Ik voelde gewoon dat het helemaal mis was. Els was die dag haar verpleegkundige en zei gelijk tegen haar dat het einde gekomen was voor Vienna. “Nee joh,” zei ze. “Ze heeft nu wel een terugval maar je moet niet gelijk het ergste denken.” Ik was er niet gerust op. Sterker nog, binnen in mij wist ik gewoon dat het afgelopen zou zijn. De beademing was wel weer iets naar beneden bijgesteld en ook de zuurstof hadden ze weer een flink stuk kunnen afbouwen maar het maakte mijn gevoel niet beter. Een kwartiertje later kwam Els naar me toe met de bloeduitslag van Vienna’s gasje. Ze wist dat ik altijd alles wilde weten en dit keer wilde ze al gelijk de waardes tegen me vertellen omdat het zo goed was.

“Laat maar.” zei ik, “het maakt niet uit hoe goed het is, ze haalt het toch niet.”

Ik weet niet of Els echt dacht dat Vienna beter zou worden maar ik wist dat onze tijd bijna voorbij zou zijn. Tussen de middag besloot ik niet terug naar het huis te gaan maar in het restaurant te gaan eten. Dit keer ging ik samen met Remco en Annet en het was heel gezellig. We namen rustig de tijd om te eten en na het eten gingen we nog even naar buiten om een sigaretje te roken. Het was heerlijk weer en veel mensen hadden een plekje buiten gevonden om in het zonnetje te zitten. Ik bedacht me ineens dat ik mijn telefoon in het huis had laten liggen en besloot deze toch maar even op te halen. Ik was al met al twee uurtjes weggeweest en toen ik terug in het ziekenhuis was kreeg ik de schrik van mijn leven toen ik de deur van de NICU opendeed. Vienna lag aan de tril beademing. Dezelfde beademing die ze had gekregen toen ze net was geboren. De arts die dienst had kwam direct naar me toe en nam me mee naar het kantoor. Hij vertelde me waar ik al die tijd zo bang voor was geweest. Het ging niet goed met Vienna, ze was heel erg achteruit gegaan en ze hadden geen keus dan haar aan de trilbeademing te leggen. Ze wilden de hartoperatie met spoed gaan uitvoeren maar dat kon niet zolang ze aan de trilbeademing lag. Hopelijk zou ze met een paar uur opknappen zodat ze alsnog geopereerd kon worden. Haar longen waren ineens heel erg achteruit gegaan en eigenlijk zou ze per direct van de beademing af moesten om haar longen te redden. Dat kon niet door het bloedvat wat eerst afgebonden moest worden. De gewone beademing hadden ze zo zwaar moeten zetten dat haar longen elk moment konden knappen, en de tril beademing was wat vriendelijker voor haar longen en het werkte krachtiger. Het was verschrikkelijk. Mijn voorgevoel was dus toch juist geweest. Ze hield steeds meer vocht was en ze zag er echt heel ziek uit. De nacht die erop volgde veranderde er niet veel, tot aan de vroege ochtend. Vienna had een hele zware terugval gehad en ze hadden de beademing op de hoogste stand moeten zetten en 100% zuurstof moeten geven. Al heel snel konden ze weer afbouwen, maar het was een zware terugval geweest. Een arts kwam naar me toe en vertelde me dat ze zouden gaan beginnen met corticosteroïden. Dat is een ontstekingsremmer die ze als laatste redmiddel gebruiken om longen weer beter te maken. Er zaten wel nadelen aan vast, maar er was geen andere keuze op dit moment. Na een dag of vier zou er een duidelijk verschil moeten zijn. Als dit niet het geval was, dan zou er niks meer gedaan kunnen worden. Het was onwerkelijk te denken dat Vienna nu de operatie zou kunnen ondergaan. Ze kon met geen mogelijkheid van de trilbeademing af, en zolang dat niet mogelijk was, was een operatie niet mogelijk. Die middag ging het steeds slechter met Vienna en ik zou weer een gesprek krijgen over wat er nu precies gaande was. Ik belde mijn moeder op. Ik wist dat Vienna niet meer beter zou gaan worden.

“Mam.” zei ik zachtjes, “Vienna wordt niet meer beter.”

Ik hoorde een diepe zucht aan de andere kant van de telefoon en ik wist dat ze uit alle macht probeerde om haar tranen te bedwingen.”

“Stil maar kind.” zei ze. “Hoe weet je dat dan?”

“Ik voel het gewoon, het gaat heel slecht met haar en ik geloof er niet meer in.” En ik was even stil.

“Wil jij Jayden alvast voorbereiden, mam?” Jayden was zo blij geweest dat ik thuis zou komen en hij kon niet wachten tot ze de slingers zouden op gaan hangen. Dat zou nu wel anders gaan worden.

“En zou je voor mij vast de begrafenisondernemer willen bellen of ze een mandje hebben?”

“Zou je daar niet even mee willen wachten?” Vroeg mijn moeder.

“Nee, mam, het duurt niet lang meer. Ik voel het gewoon.”

“Ik zal ze gelijk bellen, bel me straks nog even hoe het gaat oké?”

Ik beloofde het haar en ik ging weer terug naar Vienna. Even later kwam Dr. Matthijsse me ophalen. Hij vertelde me dat het echt niet goed ging en dat de beademing haar longen heel erg had aangetast. Ook al waren ze begonnen met corticosteroïden, hij had het idee dat het eigenlijk al een paar dagen eerder gedaan had moeten worden. Het was eigenlijk al te laat…..Ze had ook nog eens een infectie te pakken en alles bij elkaar zag het er heel slecht uit. De tijd was om...

“Hoeveel tijd heb ik nog?” vroeg ik.

Dr. Matthijsse vertelde me dat Vienna maar 5% kans had dat ze de nacht zou halen. Er was nog wel tijd om naar het huis te gaan en spullen te gaan halen, maar het was beter om zo snel mogelijk weer terug te komen. Ik kon die nacht in het ziekenhuis blijven slapen als er nog niets was gebeurd. Er was een kamertje direct naast de NICU, die zou voor mij klaargemaakt worden. Hij vertelde me dat als er wat met Vienna zou gebeuren dat hij erbij zou zijn. Ook al zou hij thuis zijn, dan wilde hij dat hij opgebeld zou worden zodat hij naar het ziekenhuis kon komen. Ik was daar wel heel erg blij mee. Ik vond het fijn dat er zo werd meegeleefd. Maar het was vreselijk om dit allemaal te moeten horen.

Daar zat ik dan, na zoveel weken in onzekerheid te hebben gezeten, toch ook zoveel hoop te hebben gehad, werd mij nu verteld dat Vienna zou gaan overlijden….mijn hart brak in tweeën. Ik wist het…

Ik ging terug naar Vienna en daar hield ik mijn hand op haar hoofdje. Door de slaapmedicatie was ze bijna niet wakker, maar ze opende haar oogjes toen mijn hand haar hoofdje raakte. Ik wilde haar niet missen, ik kón haar niet missen. Els kwam naar me toe en probeerde me een beetje te troosten. Ik was blij dat zij er was om voor Vienna te zorgen. Ik vertelde haar dat Dr. Matthijsse had gezegd dat hij gebeld wilde worden mocht er iets met Vienna gebeuren en Els geloofde

het niet direct. Ze liep naar de artsenkamer om het na te vragen en Dr. Matthijsse vertelde haar dat hij dat inderdaad had gezegd. Nu kon het in ziektegeval genoteerd worden, want anders hadden ze het wellicht niet gedaan als het moment daar was. Ik besloot om gauw naar het huis te gaan om wat spullen te pakken. Ik wilde graag de omslagdoek gebruiken die ik van mijn zus had gekregen. Normaal gesproken moest alles eerst gewassen worden, maar dat maakte nu niet meer uit. Onderweg naar het huis belde ik mijn moeder weer. Ik vertelde haar van het gesprek en ze wist niet wat ze zeggen moest. Het verdriet in haar stem was duidelijk hoorbaar. Ze vroeg of ze wilde dat ik kwam maar ik zei dat het niet hoefde, ik zou het alleen doen.

Ik belde ook nog gauw mijn zus, en mijn zus was echt ontroostbaar. Ze kon het niet geloven en al die tijd was ze ervan overtuigd geweest dat Vienna het wel zou halen. In het huis pakte ik snel wat spullen om de nacht in het ziekenhuis door te brengen. Ik pakte de omslagdoek en ik pakte het enige rompertje die ik had. Een vriendin van mij had die aan me gegeven toen Vienna net was geboren, het was een lime groen rompertje met witte streepjes. Ik had nooit kleertjes durven kopen en nu had ik gewenst dat ik dat wel had gedaan. Maar het rompertje was ook goed, samen met de omslagdoek zou ze toch gekleed zijn. Annet en Remco zaten in de huiskamer en ik vertelde wat er die middag was gebeurd. Ook hun zaten er verslagen bij. Met Jorg ging alles goed en ik was blij voor hun. Ik ging gauw terug naar het ziekenhuis en daar aangekomen had Vienna weer een zware terugval gehad. Net zo eentje als die ze die ochtend had gehad. Ze waren weer terug bij af. Ze hadden de beademing toch best wat af kunnen bouwen, en nu stond het weer op z’n zwaarst. Ik vond het vreselijk om mijn meisje zo te zien vechten. Op een gegeven moment werd er op de deur van de afdeling geklopt, en toen ik achterom keek zag ik mijn moeder en mijn zus staan. Ze waren toch gekomen! Ik was echt heel blij dat ze er waren. Mijn moeder zei dat ze niet weg kon blijven en dat ze er voor mij wilden zijn. En ze wilden ook graag afscheid van Vienna komen nemen. Mijn moeder pakte me vast en voor het eerst voelde me ik me even niet zo alleen.

Samen met mijn moeder en mijn zus zaten we bij haar. Wat was ze toch mooi, en wat had ze vreselijk gevochten. Het was heel erg emotioneel voor mijn moeder en mijn zus toen het tijd was om weg te gaan. Mijn zus was bijna vijf maanden

zwanger, en ik kon me indenken dat het voor haar heel moeilijk was. Toen ze weg waren ging ik weer bij Vienna zitten. Uren lang zat ik naast haar. En de hele tijd had ik mijn hand op haar hoofdje. Wat verschrikkelijk dat ik afscheid moest gaan nemen. Het was ruim na tweeën toen de verpleegkundige zei dat ik echt wat moest gaan slapen. Ik was zo dichtbij en zodra er wat gebeurde zouden ze me gelijk erbij halen. Ik ging naar het kamertje waar een bed voor me klaarstond. Ik stopte de telefoonoplader in het stop want die was inmiddels uitgevallen. Ook mijn camera laadde ik op en de videocamera. Ik wilde alles klaar hebben, want ik zou nog zo veel mogelijk filmen en foto’s maken.

Ik werd niet gewekt die nacht en om half tien werd ik wakker. Ik kleedde me aan en liep naar Vienna toe. Ze lag rustig te slapen maar ze had weer een hele instabiele nacht gehad. Die ochtend om zes uur had ze opnieuw een terugval gehad en het had de arts veel moeite gekost om haar weer bij te brengen. Ze hadden haar moeten reanimeren, maar nu was ze weer even stabiel. De beademing had weer heel hoog gestaan na het incident maar ze waren inmiddels al weer aan het afbouwen. Die ochtend kwamen ze langs om een echo van Vienna’s hoofdje te maken. Mochten ze iets ontdekken kon besloten worden om de behandeling stop te zetten. Omdat ze al zoveel terugvallen had gehad kon het wezen dat ze een hersenbloeding gehad zou kunnen hebben waardoor ze wellicht zwaar gehandicapt zou kunnen worden mocht ze hier toch nog uit zien te komen. De echo was helemaal goed, Vienna’s hoofdje zag er perfect uit en dat was voor mij toch wel een reden om een beetje opgelucht te zijn.

Even later kwam Dr. Matthijsse binnen gelopen. Hij liep op ons af en toen hij Vienna zag zei hij trots; “Zo dametje, je hebt het toch maar weer gedaan he?”

Dr. Matthijsse had echt niet verwacht dat ze die nacht zou halen en was trots op haar dat ze zo’n vechtertje was en er toch nog steeds was. Hij zei me dat we om drie uur weer om de tafel zouden zitten. Hij zou namelijk die ochtend overleg hebben samen andere artsen en met de kindercardioloog over Vienna en daar zou hij me dan de uitslag van geven. Hij liep weer weg en ik bleef bij Vienna. Ze was echt ziek. Haar hartslag was inmiddels behoorlijk naar beneden gegaan. Normaal gesproken was deze rond de 160 slagen per minuut. Het schommelde nu rond de 100. Het was zorgelijk, zeer zorgelijk. Ook haar bloeddruk was heel laag, en daar waren geen medicijnen voor om te geven. Het allerergste vond ik nog dat ze huilde. Haar gezichtje was heel erg opgezwollen en aan haar gelaatstrekking zag je dat ze huilde. Met open oogjes keek ze me aan, ik voelde haar bijna denken, mama help me…

Het was hartverscheurend en ik voelde me zo vreselijk machteloos. Iedereen die haar zou zien, wist gelijk dat het niet meer lang zou duren. Ik week geen minuut

van haar zijde, het waren mijn laatste momenten met mijn dochter en ze waren zo waardevol. Ik had de artsen inmiddels al verteld dat mocht het zo ver zou zijn, dat ik niet in een kamertje wilde zitten wachten tot ze haar in mijn armen zouden leggen. Ik wilde haar zelf loskoppelen van al die draadjes, slangetjes en alles wat haar levende had gehouden. Toch voelde ik me ook vreselijk trots. Wie had 13 weken geleden kunnen bedenken dat ik toch nog deze tijd met haar door had mogen brengen? Niemand toch?

Vienna had het toch maar gedaan, en ze had vreselijk hard gevochten. Ik was dankbaar dat ze toch nog zo lang bij me was geweest. Die middag had ik weer een gesprek met Dr. Matthijsse. Om vier uur liep ik naar zijn kantoor, ook van hem kreeg ik te horen dat het niet lang meer kon duren. Vienna’s longen reageerden zo slecht dat het wachten was op de volgende terugval. Tussen elke terugval zat nu steeds ongeveer 8 tot 12 uur en hij vertelde dat als ze nog een terugval zou hebben, ze de behandeling zouden stoppen. Het kon niet meer verder en er was niets meer dat gedaan kon worden. Helaas hadden corticosteroïden te lang nodig en het zag er nog niet naar uit dat het zou helpen. Hij had me die dag ervoor al verteld dat hij er in ieder geval bij wilde zijn als er wat met Vienna zou gebeuren en dat gaf hij nog een keer aan. Zijn dienst zat er bijna op en hij zou met een uurtje naar huis gaan. Ik liep vanuit het kantoor terug naar de NICU en ik ging bij Vienna zitten.

Els was op de hoogte gebracht van wat er gedaan moest worden als ze weer een terug val zou hebben en ze had heel erg met mij en Vienna te doen. Els vertelde me dat ze haar infuusje aan haar beentje wat vast moest draaien want het zat een beetje los. Els haalde het verband van haar beentje en voordat ze aan het infuusje kon zitten daalde de zuurstof van 97% heel snel naar 65%, Vienna begon blauw te zien en Els bedacht zich geen moment en rende naar de artsenkamer. Zo snel als ze weg liep kwam ze ook weer terug aangehold. Nu samen met Dr. Matthijsse en Dr. Hoogeveen. Er werd naar de monitor gekeken en van de monitor keken ze naar mij. Ik stond stijf van de schrik, want ik voelde het aankomen. Dr. Hoogeveen keek me aan en ze zei:

“Dit is het dan.”

Ineens ging alles heel snel. De gordijnen werden dichtgetrokken en ik zag nog even heel snel Annet verschrikt aan komen lopen. De alarmpjes piepten ondertussen maar door en Dr. Matthijsse haalde de stekker uit de monitor. Het beeld werd zwart. Het maakte niet meer uit wat de monitor nog aangaf. Vienna begon blauw te worden en ik wist niet wat te doen. Ik stond er maar, starend naar mijn dochter, die zo aan het vechten was. Ze had de hele middag liggen huilen en nog steeds stond haar hele gezichtje gespannen. Bijna angstig leek het wel. Dr. Hoogeveen, ik mocht haar Marije noemen, vroeg me wat ik wilde doen. Ik had aangegeven dat ik haar zelf wilde los koppelen maar toen het eenmaal zo ver was durfde ik niet meer. Ik kon het niet.

“Ik ben bang.” zei ik zachtjes. “Ik kan het niet.”

“Kom maar hier.” zei ze. “Dan doen we het samen.”

Ze pakte mijn arm en samen haalde we alle plakkertjes los die aan het lichaampje vast zaten en die alles registreerde voor de monitor. De kap van de couveuse werd eraf gehaald en op de grond gelegd. Dat was voor mij een vreselijk moment. Haar veilige coconnetje werd opengebroken en er was geen kans meer op leven nu. Ik pakte de omslagdoek die ik van mijn zus had gehad en Marije zei dat ze haar in mijn armen zou leggen. Daar stond ik dan. Naast de couveuse, mijn armen in een houding om mijn kind in op te vangen. Marije tilde Vienna voorzichtig op en alsof het een reflex was trok ze de beademingsbuis uit haar keel en legde haar in mijn armen. En dat was een moment dat mij diep en diep ontroerde. Zodra haar lichaampje mijn armen raakte deed ze haar ogen open en ze keek me aan. Haar gezicht ontspande en daarna sloot ze haar ogen. Mijn dochter! Ze wist dat ik haar mama was. Ik had haar vast, ik kon haar ruiken, kusjes geven, alles. Alleen …ons moment samen zou maar heel kort zijn. Ze zou in mijn armen gaan sterven. Marije deed het gordijn open. Dr. Matthijsse hield de spuiten vast waar de morfine in zat zodat deze niet losgekoppeld hoefde te

worden. Ik liep de afdeling af, Annet zag alles gebeuren en stond helemaal overstuur voor zicht uit te staren. Dr. Matthijsse liep naast mij en toen liepen we de gang door naar het kamertje waar zoveel ouders al afscheid hadden moeten nemen van hun kindje.

Ik nam plaats op de bank en ik kon alleen maar naar Vienna staren. Ik kan niet beschrijven hoe gelukkig en trots ik ook was. Vienna begon al heel erg blauw te worden en toen Dr. Matthijsse zei dat hij even naar kantoor ging werd ik een beetje bang. Ik wist niet wat ik moest verwachten maar hij vertelde me dat het echt niet eng zou zijn. Hij beloofde het me. Hij zei wel dat ze zou gaan ‘gaspen’. Dat zijn de laatste momenten en dan proberen ze nog met alle krachten lucht en zuurstof binnen te krijgen. Het zouden een paar diepe zuchten zijn en dan zou het afgelopen zijn. Hij zei nogmaals dat ik niet bang moest zijn en dat als er iets was, ik op de knop kon drukken. Op de muur zat een grote rode knop, zodra ik daarop zou drukken zou er een alarm afgaan en hij zou er direct zijn. Hij keek nog even of Vienna onrustig was, maar dat was ze helemaal niet. Hij zou anders nog wat extra morfine geven. Het was echt niet nodig, ze was zo ontzettend rustig. Hij liep weg, en daar zat ik met mijn kleine wonder. Wat was ze toch mooi. Ik dacht aan alle mooie momenten die we hadden gehad, en zo ook deze. Ik was nu alleen met haar. Ze lag niet meer aan allerlei slangen vast, en het allermooiste was het feit dat ze in mijn armen lag. Mijn dochter, mijn lieve dochter. Ik had haar in al die tijd maar 1 keer vast mogen houden, en nu lag ze in mijn armen. Ik had zo gehoopt dat ik haar in mijn armen zou houden als we samen gezond en wel naar huis zouden gaan, maar dat moment zou nooit meer komen. Dit was het. De laatste momenten dat ze nog leefde.

Ineens zuchtte ze diep en ik schrok ervan. Ik durfde niet eens meer bewegen en alles wat Dr. Matthijsse had gezegd over het ‘gaspen’was ik vergeten. Ik was ineens een beetje bang. Wat gebeurde er? Twee tellen later kwam Dr. Matthijsse binnen.

“Wat is er aan de hand?” vroeg hij. Ik vertelde dat ze ineens zo diep zuchtte en dat ik er van geschrokken was. Hij

begon een beetje te lachen. “Dat had ik toch verteld?”

“Ik weet het niet meer.” zei ik.

“Het hoort erbij.” zei hij weer. “Niet bang voor zijn hoor, het is echt normaal.”

Hij had zijn stethoscoop bij zich en vroeg aan me of ik dacht dat Vienna nog leefde. Ik zei dat ik het niet wist. En hij ging naast me zitten. Hij legde de stethoscoop op haar borstje en ineens stak hij zijn wijsvinger omhoog en op het ritme van haar hartslag bewoog hij zijn vinger. Ze leefde nog steeds. Hij haalde de stethoscoop weer weg en stond op. Ineens vloog er een vlinder in de kamer, Dr. Matthijsse pakte de vlinder en zei tegen me dat het misschien wel een teken was. Hij opende het raam en liet de vlinder los. Een vlinder, dacht ik. Hoe vaak wordt het teken van een vlinder wel niet gebruikt bij overleden kinderen. Dr. Matthijsse ging weer even weg en stelde me nogmaals gerust. Hij liet me nog een half uurtje alleen met haar en toen kwam hij samen met Els terug de kamer in. Els ging naast me op de bank zitten en we kletsten over Vienna. De dienst van Dr. Matthijsse had er allang opgezeten en nu ging hij dan toch maar naar huis. Hij vertelde dat Marije zo binnen zou komen en toen ik hem bedankt had voor alle goede zorgen verliet hij de kamer. Samen met Els genoten we van de laatste momenten met Vienna. Ze had nog wel een paar keer diep ademgehaald en de laatste keer was toen Els er was. Sindsdien was het al zeker twintig minuten stil geweest en Vienna was al aan het afkoelen. Haar gezichtje was bleek geworden en ik vermoedde dat ze overleden was, en ik keek naar Els. Op dat moment kwam Marije binnengelopen en ze ging naast me zitten. Ze wilde controleren of er nog een hartslag was en pakte de stethoscoop. Voordat ze de stethoscoop op haar borstje legde zei ze tegen me dat ik niet moest schrikken als ze even niks zou zeggen. Ze wilde er altijd zeker van zijn dat er geen hartslag meer was, en daarom luisterde ze in ieder geval een minuut om dat te controleren. Ze legde de stethoscoop op haar borstje en ik keek Marije aan. Marije staarde voor zich uit tijdens het luisteren en na ruim een minuut haalde ze de stethoscoop weg en zei:

“Ze is er niet meer.”

Ik begon te huilen. Het was een vreselijk moeilijk moment, en het gekke is dat ik al anderhalf uur met haar op schoot zat, te wachten tot ze zou sterven. Maar op het moment dat het echt tegen je gezegd wordt dat ze er niet meer is, veranderd alles. Ik had haar op mijn armen, maar ze was er niet meer. Vienna was gestorven….10 juni om 19:20 uur.

Ik kon even niet meer denken. Een traan biggelde over mijn wang en viel op Vienna’s omslagdoek. Mijn dochter, mijn kleine Vienna, was in mijn armen overleden.

Onvoorstelbaar wat voor een vechtertje het toch was. Ze had nadat ze was losgekoppeld toch nog ruim anderhalf uur in mijn armen geleefd. Ik had mijn telefoon naast me liggen en ik belde mijn moeder. Het was inmiddels bijna half zeven. Mijn moeder nam de telefoon op en ik zei met een zachte stem;

“Ik ben het mam.”

“Je hebt Vienna op je armen.” zei ze zonder het te vragen.

“Ja mam, ze is net overleden.” Mijn moeder wist het. Op het moment dat ik belde wist ze gewoon dat Vienna overleden was.

“Wij komen er zo aan.” zei ze.

“Doe maar rustig aan hoor mam, ik ga haar eerst nog in badje doen en we gaan nog hand en voet afdrukjes maken.” Ik had dat even daarvoor met Els afgesproken en ik vond het fijn dat die mogelijkheid er was.

“Is goed lieverd.” zei mijn moeder. “Ik ga nu de begrafenisondernemer bellen, zodat ik een mandje heb en dan komen we daarna. Het zal zeker nog wel anderhalf uur duren.”

“Is goed mam, ik zie je straks.” Ik hing de telefoon op en keek weer naar mijn dochter. Ze was zo mooi. Zo ontzettend mooi, en haar gezichtje was een en al rust. Els pakte het badje en vulde deze met water. Ik legde Vienna op de weegschaal en ze woog toen 1415 gram en ze was 38,5cm. Haar hoofdomtrek was 26,5cm. Els had kaartjes neergelegd en inkt. Zo kon ik hand en voetafdrukken maken op de kaartjes. Het waren roze kaartjes met linksonder in de hoeken een handje of een voetje uit geponst. Daarna pakte els een stuk schuim, ze duwde daar Vienna’s voetje in en daarna zo er gips in het schuim worden gegoten zodat ik ook een gipsafdruk zou hebben. Het was heel fijn dat dit allemaal mogelijk was. Het ziekenhuis had ook een grote doos met allemaal dekentjes en daar mocht ik er een van uitkiezen. Ik zag een heel mooi roze dekentje met in het midden een mooie roze vlinder geborduurd. Die zou ik over haar heen leggen in haar mandje. Ja, het was een mandje, ik wilde geen kistje. Het was een gevoel dat ik had en ik vond een mandje beter gepast. Ik stopte mijn hand in het badje en zei tegen Els dat het veel te koud was. Een badje hoorde lekker warm te zijn, dacht ik. Els zij dat dat niet kon, het was beter dat ze zo snel mogelijk af zou koelen. Ik vond dat maar rot om te horen. Ik was nooit zo dicht bij de dood geweest dat ik al die dingen niet wist. Ik pakte een wasdoekje, maakte het nat en deed er een beetje Zwitsal zeep op. Ik vond het ontzettend fijn dat ik haar mocht wassen en na dat ik haar helemaal ingezeept had, deed ik haar in het badje. Ik liet haar tien minuutjes in het badje zitten en daarna droogde ik haar af. Ik pakte het rompertje die ik haar aan zou doen en ineens werd het me teveel. De tranen sprongen uit mijn ogen.

Dit was de laatste keer dat ik voor haar kon zorgen, de allerlaatste keer. Kon ze nog maar bij me blijven, leefde ze nog maar...Ik probeerde me groot te houden, want huilen hielp niet.

Ik kleedde haar aan en legde haar daarna in de omslagdoek. Ik keek naar haar, ik kon er niet over uit hoe mooi ze toch was. Ik zou haar schoonheid nooit meer aan iemand kunnen laten zien. Haar gezichtje keek nog steeds links. Ze had in mijn linkerarm gelegen en haar gezichtje was naar mij gedraaid. Zo lag het nog steeds. Ik probeerde haar gezichtje te draaien, allen dat ging niet meer. Maar het was goed zo. Els nam ook plaats op de bank en vroeg haar of ze Vienna even vast wilde houden.

“Mag dat?” vroeg Els verbaasd.

“Natuurlijk! Je hebt al die tijd voor haar gezorgd.” Ik legde Vienna in de armen van Els en Els keek ook zo trots naar haar. We wisten dat Vienna alles had gegeven en dat het gewoon niet meer kon. Het was een vechtertje geweest, en heel dapper vechtertje. Na een minuut of tien kwam Marije binnengelopen. Ze ging even bij ons zitten en we praatten nog wat. Het licht was al gedimd en het was een hele rustige sfeer. Els gaf Vienna terug aan mij en ik vroeg Marije of ze haar soms ook wilde vast houden. Marije wil dat heel graag, en ze nam Vienna in haar armen. Ze fluistert zachtjes: “Dag snoetje.”

En voordat ze Vienna aan mij teruggaf wreef ze met haar duim over Vienna’s hoofdje en zei: “In je moeder gegrift.” Daarna gaf ze haar terug aan mij.

Het waren bijzondere momenten. Vreselijk verdrietig en ook een beetje onwerkelijk. Niet veel later kwamen mijn ouders binnen. Ze waren ook heel verdrietig maar ze hielden zich vreselijk sterk. Het mandje waar Vienna in zou

komen te liggen hadden ze meegenomen en mijn moeder zette het neer op het bureau. Marije vertelde me dat ik haar niet per se in het mandje hoefde te leggen maar dat ik haar nog best wel vast kon houden. Als ik haar dan maar thuis gelijk in het mandje zou doen met de koelelementen. Ik besloot om Vienna zo lang mogelijk zelf vast te houden en samen met mijn ouders, Els en Marije liep ik met Vienna de gang door naar de uitgang van het ziekenhuis. Niet de gewone uitgang, maar het mortuarium. Bij het trappenhuis liepen we naar beneden en bij het zien van het bordje mortuarium kreeg ik een heel naar gevoel. Een week daarvoor had ik een mevrouw geholpen om haar afdeling te zoeken. Ze was helemaal verdwaald in het ziekenhuis en tijdens onze zoektocht had ik dat bordje al gezien. Ik kreeg toen ook al zo’n vreselijk gevoel in mijn onderbuik en iets zei me toen al dat ik daar ooit terecht zou komen met Vienna. Nu was het zo ver. We volgden de bordjes en bij het mortuarium namen we plaats in de wachtruimte. Marije was bezig om de papieren klaar te maken. Ik kreeg een verklaring mee dat ik met een overleden persoon in de auto mocht. Stel dat we aangehouden zouden worden door de politie, dan moest ik dat document laten zien. Toen alles klaar was, was het tijd om te gaan. Het afscheid was heel moeilijk. Ik gaf zowel Els als Marije een dikke knuffel en bedankte ze voor alles. Ik zou hun na een weekje wel weer zien om Vienna’s gipsafdrukje op te halen, maar nu was het het afscheid van Vienna. Mijn vader had ondertussen de auto naar de achterkant van het mortuarium gebracht en mijn moeder en ik stapten in. Ik had Vienna nog steeds op mijn arm en zou haar pas thuis neer leggen. Ik wilde nog even langs het Ronald McDonald huis om Remco en Annet, Gerlinde en Agedinand gedag te zeggen. Ik zou mijn spullen nog in mijn kamer laten. Ik zou na de begrafenis nog teruggaan om mijn kamer leeg te halen en schoon te maken.

Toen ik binnenkwam in het huis zaten ze in de huiskamer. Ze waren al op de hoogte van Vienna’s overlijden en ze hadden het ook heel moeilijk. Het was een emotioneel moment en daarna ging ik gauw weer terug naar de auto. Mijn moeder had Vienna vast en toen ik plaats nam in de auto nam ik haar weer om mijn arm. We reden rustig naar huis en tijdens het autorijden vroeg ik aan mijn moeder of Vienna nu in de hemel zou zijn.

“Ik weet het niet kind, ik weet het niet.”

Ik voelde me echt heel rot toen mijn moeder dat zei. Ik had namelijk het sterkte gevoel dat ze in de hemel zou zijn. Hoe zou het nou mogelijk zijn dat er niet was?

We reden door naar huis en toen we eindelijk bij mijn ouders’ huis aankwamen stond mijn schoonzusje al bij de deur. Iedereen had het heel erg moeilijk en mijn broertje en mijn schoonzusje voelde zich ook heel erg met Vienna verbonden. Ze waren er toen ze net geboren was. Voor mijn jongere zusje was het heel erg moeilijk. Ze was nog maar dertien jaar en kon me indenken dat het op die leeftijd heel heftig moest zijn. Zo onnatuurlijk. Ik liep naar boven om Vienna in haar mandje te leggen. Ik zei tegen mezelf dat ik haar nog wel weer zou oppakken om vast te houden. Ze lag er heel mooi en vredig bij en de volgende ochtend zou de begrafenisondernemer komen om alles door te nemen. Ik ging naar beneden en daar zaten we met z’n allen bij elkaar. Het was al rond middernacht toen ik met mijn moeder over Alan sprak. Hij zou ook moeten weten dat zijn dochter overleden is, maar ik wilde hem echt niet zien. Ik besloot om in de veranda te gaan zitten en hem op te bellen. De telefoon ging een paar keer over en toen nam hij op. Bijna met een paniekerige stem vroeg hij wat er was. Ik reageerde heel kalm dat Vienna overleden was.

“Nee, nee!” schreeuwde hij en begon te huilen.

Op dat moment was ik emotieloos. Ik kon hier helemaal niks mee en toen het weer rustig was aan de andere kant vertelde ik dat ze die avond overleden was. Ook vertelde ik hem dat als hij ooit van me gehouden had, hij me met rust zou laten. Ik wilde hem niet zien. Daarna hing ik op. Ik liep terug naar mijn ouders en ik vertelde hun wat ik hem had gezegd. Mijn moeder vroeg me om er nog eens over na te denken want het was uiteindelijk toch haar vader. Of ik hem toch nog een kans wilde geven om afscheid te nemen. Ik wist het niet. Hij was er helemaal niet geweest in de afgelopen weken. Hij had haar nooit meer opgezocht. Ook de jongens had hij nooit gebeld of opgezocht. Voor mij voelde het alsof Vienna maar één ouder had, en dat was ik. Ik had alles alleen gedaan.

Van de geboorte tot aan het overlijden. Het waren moeilijke momenten en ik vond gewoon dat ik nu het recht had om alleen afscheid van haar te nemen.

Maar, toen ik erover nadacht was het niet heel onredelijk wat mijn moeder zei. Ik belde Alan weer op en ik zei heel direct dat hij mocht langs komen om afscheid te nemen. De volgende ochtend om elf uur zou hij dan bij mijn ouders’ huis moeten zijn. Maar de begrafenis wilde ik zelf doen. Ik wilde niet dat hij daar kwam. Hij zei dat hij de volgende dag zou komen. Ik hing op en vertelde mijn ouders dat hij de volgende dag zou komen. Ik zat nog een uurtje met mijn ouders beneden en daarna besloten we maar om wat te gaan slapen. Het was een lange dag geweest en we hadden onze rust echt even nodig. Mijn ouders hadden een kamer voor me gereed gemaakt. Het was de slaapkamer van mijn zusje, dat is de kamer die naast het kamertje van Vienna was. Mijn zusje had nog een kamer op de zolder waar zij zou gaan slapen. Ondanks het grote verdriet was ik toch redelijk rustig. Al die weken had ik in onzekerheid geleefd, voordat ik ging slapen was ik altijd bang dat het ziekenhuis zou bellen dat het niet goed ging met Vienna. Nu was dat er niet meer. De onzekerheid was weg. Maar verdriet was in de plaats gekomen. Ik viel heel snel in slaap en de volgende ochtend ging ik gelijk naar Vienna toe. Ze voelde ijskoud aan en het was zo onnatuurlijk. Ze was nog steeds even mooi. De begrafenisondernemer was er al om half negen en we namen door hoe we de begrafenis wilde hebben. Hij vertelde me dat het beste was om de begrafenis vrijdag te doen. Het was al woensdag en ik zou dan nog maar twee dagen hebben met haar. Ik vroeg of het niet wat langer kon wachten maar de ervaring met premature baby’s is dat ze niet zo lang mooi blijven. Vrijdag was echt noodzakelijk. Net of mij het kan schelen hoe ze er uit ziet, ik wil haar gewoon bij me houden, dacht ik. Maar ik wist dat het niet anders kon. Ik wilde graag met eigen vervoer naar de begraafplaats en de dienst wilde ik bij mijn ouders thuis houden. Ik hield het heel erg klein. Ik had geeneens vriendinnen uitgenodigd. Achteraf heb ik daar wel spijt van gehad maar op dat moment voelde ik dat het op deze manier wilde doen. We bespraken de rouwkaart en ik besloot om het geboortekaartje te gebruiken met een extra rouwkaartje erin. Ik had nog steeds geen geboortekaartjes verstuurd omdat ik niet wist of het goed zou gaan met Vienna. Een week eerder had ik toch besloten om kaartjes te bestellen. Ook al zou er wat gebeuren, ze was er uiteindelijk ook geboren. Dus ik wilde toch het geboortekaartje. Ze lagen allemaal in de doos bij mijn ouders. Toen ik het weekend hoorde dat het met Vienna helemaal niet goed ging, had ik nog maar even gewacht met het versturen van de kaarten. Nu had ik

een heel mooi kaartje die ik er bij zou doen. Ik vertelde de begrafenisondernemer dat ik Vienna zelf wilde begraven. Ik wilde haar niet in een open grafje achterlaten. Ik zou het zelf dichtscheppen. Dat was mogelijk en ik was tevreden met wat we besproken had en de begrafenisondernemer ging weer weg. Hij zou de volgende dag weer komen om bij Vienna te kijken. Om half twaalf ging de bel. Alan was er. Hij had een bos bloemen in zijn handen en een grote pop. Van mij had hij dat niet mee hoeven nemen. Het zien van de pop deed me heel zeer. Vienna zou nooit met poppen kunnen spelen en de pop die Alan had meegenomen was wel twee keer zo groot als haarzelf. Uit beleefdheid zette ik de pop op de grond. De bos bloemen hoefde ik niet. Bloemen bij een begrafenis heb ik altijd een beetje moeite mee. Iets wat ik niet had moeten zeggen, maar toch deed was dat ik tegen Alan zei dat hij die bloemen maar weer mee moest nemen. Ik zei dat hij het maar op z’n keukentafel moest zetten. Dan kon hij nog eens aan Vienna denken. Ik had echt totaal geen gevoel toen ik Alan zag. Ik was op dat gewoon teveel met mijzelf bezig. Alan was terneergeslagen toen hij Vienna zag. En dat kon ik me wel voorstellen. Ik denk niet dat hij ooit had gedacht dat ze zou overlijden. Mijn mond werkte iets teveel want ik kon het niet laten om te zeggen dat hij nu zijn zin had.

“Dit was toch wat je wilde?” vroeg ik hem.

“Ik weet nog goed wat jij hebt gezegd.” zei hij terug. En ik wist dat hij doelde op wat ik zei toen ik erachter was gekomen toen ik zwanger was. Het was geheel ongepland geweest en ik was enorm geschrokken. Ik heb toen tegen hem gezegd dat dit helemaal niet de bedoeling was geweest. Hij zei tegen iedereen dat ik hem erin probeerde te luizen en dat was helemaal niet zo. Ik wist wat ik bedoeld had met wat ik toen zei en iedereen om me heen weet hoe blij ik was toen ik aan het idee was gewend. Het was toch ook niet de ideale situatie geweest? Ik kon het bijna niet geloven dat hij dit nu tegen me kon zeggen. Maar voor mij gaf het wel aan hoe hij over alles dacht. Buiten stond Jayden en hij liep nog even naar hem toe om een kus te geven en toen ging hij weer. Ik was blij dat hij weer weg was. De onrust was zo aanwezig toen hij er was en ik was blij dat ik besloten had om de begrafenis alleen te doen. Ik ging weer terug naar binnen en samen met mijn moeder dronk ik een kopje thee. Bijna elk uur was ik wel bij Vienna te vinden. Ik wilde nog zo veel mogelijk tijd met haar doorbrengen ook al was ze er

niet meer. Ik dacht aan de komende vrijdag en ik probeerde gelijk m’n gedachten te verzetten. Ik wilde daar nog niet aan denken. Het echte afscheid zou dan komen, en ik wilde het helemaal niet. Kon ze maar bij me blijven, dacht ik. De volgende dag, een dag voor de begrafenis kwam de begrafenisondernemer weer. Vienna zag er nog even mooi uit en hij was zeer verrast dat ze er zo goed uitzag. Nadat we bij Vienna hadden gekeken liepen we weer naar beneden om het een en ander door te nemen. Mijn ouders kende de begrafenisondernemer en mijn moeder maakte steeds goed deel uit van de gesprekken. We waren weer in gesprek maar mijn moeder was op dat moment heel stil.

“Mam, waarom ben je zo stil?”

“Ik hoef toch niet altijd het woord te hebben?” antwoordde ze met een glimlach.

Ik snapte er niks van, ze was echt heel erg stil en ik begreep er niks van. Nadat de begrafenisondernemer weer weg was gegaan liep ik terug naar de woonkamer. Mijn moeder zat nog steeds op de bank. Het leek wel of ze tranen in haar ogen had en vroeg haar nogmaals wat er aan de hand was. Ze antwoordde dat ze zo gelukkig was.

“Weet je nog Lies, dat je van de week aan mij vroeg of Vienna in de hemel was en dat ik daar geen antwoord op wist te geven?”

“Ja, hoezo dan?” Ik had me er best rot onder gevoeld dat mijn moeder mijn overtuiging niet kon delen.

“Ze is inderdaad in de hemel lieverd.”

Mijn moeder vertelde dat op het moment dat we met de begrafenisondernemer in gesprek waren geweest er een stem bij haar was gekomen die zong; “Veilig in Jezus’ armen.”

Het was zo’n intens moment voor haar geweest dat ze op dat moment geen woord uit had kunnen brengen en het eerst moest verwerken totdat ze het aan mij zou vertellen. Maar je kon zien dat het geluk bij haar gekomen was.

“Vienna is nu veilig, Lisa, maak je geen zorgen. Ik weet het zeker.”

Ik was zo blij om dit nu ook van mijn moeder te horen. Het was gewoon geen fijn gevoel dat ze er niet zeker van was geweest. Nu wisten we het, met volle overtuiging en dat voelde zo goed! Vienna was nu bij haar Hemelse Vader.

Ik had nog een dag met Vienna en het kwam nu toch wel heel dichtbij. Die avond lag ik in bed, iedereen lag al te slapen, en ik dacht aan de volgende dag. Ineens stond ik op, bedacht me geen moment, pakte een paar kussen en liep naar de kamer waar Vienna lag. Ik legde de kussens op de grond, en maakte er een bedje van. Ik liep naar het mandje waar Vienna lag en tilde haar voorzichtig op. Ik wist dat ze niet te warm mocht worden, maar het was de laatste keer dat ik haar vast kon houden. Ik legde haar in mijn armen en samen lagen we op de kussens. Ik gaf een kus op haar ijskoude wangetjes en een traan viel op haar voorhoofdje. Mijn meisje, wat ga ik je missen, dacht ik. Waarom moest dit nou gebeuren…

Na een half uurtje legde ik haar weer terug, ik merkte dat ze al wat warmer begon te worden. Maar ik wilde niet weg, ik besloot om die nacht naast haar in haar te gaan slapen. Ik nam plaats op het kussen, en ik schoof nog wat dichter naast Vienna’s mandje. De koeling maakte een hoop lawaai maar ik voelde me heel rustig en viel heel snel in slaap. De volgende ochtend wilde mijn vader mij

wakker maken, maar ik was niet in mijn kamer. Hij liep door naar het kamertje van Vienna en daar vond hij me op de grond. Ik werd ervan wakker zodra hij de deur opende en ik liep mee naar beneden om wat te eten. Ik had totaal geen eetlust, maar deed toch mijn best om een sneetje brood te eten. Mijn vader maakte altijd de perfecte thee en deze stond al klaar op de keukentafel. Daarna zou ik gaan douchen en mijn aankleden. Ik kleedde Jayden en Jonah aan en met z’n drieën gingen we naar Vienna. Jonah was nog te klein om echt te begrijpen wat er aan de hand was, hij was altijd zo vol energie en zo levendig en iedereen dacht dat het beter was dat er oppas voor hem zou komen. Ik zou namelijk samen met Jayden het grafje dichtscheppen. Het waren nu de laatste momenten met elkaar. Jayden was echt heel verdrietig en ik liet hem Vienna vasthouden. Ook Jonah hield zijn kleine zusje vast en het waren emotionele momenten. We hebben veel foto’s gemaakt en nog een stukje gefilmd. Vienna was nog steeds heel erg mooi, en ik wist zeker dat de begrafenis best wat later had gekund. Maar het was nu eenmaal zo en het was bijna tijd.

Rond half elf kwam de familie binnen. Mijn Opa kwam bij Vienna kijken maar zijn zicht was zo slecht dat hij haar bijna niet kon zien. Hij kon niet begrijpen dat zo’n klein mensje al zo vroeg afscheid moest nemen van het leven. Hij was al zo oud, ze hadden beter hem kunnen nemen, had hij gezegd. Iedereen kwam nog even bij Vienna, en nadat iedereen naar beneden was gegaan was de tijd gekomen dat we het mandje moesten gaan sluiten. Jonah was al opgehaald en ik was alleen met Jayden en de begrafenisondernemer. Hij bleef op een afstandje staan en maakte foto’s toen Jayden en ik afscheid namen van Vienna. Ik ging op mijn hurken zitten en pakte haar in mijn armen, ik hield haar hoofdje vast en voor de allerlaatste keer knuffelde ik haar en kuste haar op haar voorhoofdje. Jayden nam haar nog in zijn armen en keek haar vol liefde aan. Tranen sprongen uit zijn ogen en hij snoekte het uit. “Ik wil haar niet begraven, mama!” zei hij heel overstuur. Ik probeerde hem wat te kalmeren, maar het stak me in mijn hart en ziel. Ik vond het voor mijn kinderen ook zo vreselijk. Samen hielde we haar nog stevig vast en toen legden we haar in haar omslagdoek. Ik tilde haar op, nog een allerlaatste kus en toen legde ik haar voorzichtig in haar mandje.. Op onze knieën gingen we nog even bij haar zitten. Wat waren die laatste momenten toch moeilijk. We staarden haar nog een poosje aan, keken hoe mooi ze was en zeiden haar hoeveel we van haar houden. Jayden en ik pakten het deksel van het mandje en heel voorzichtig legden we die erop Eerst maakten we de linker zijkant dicht en toen de rechterzijkant. Het mandje was bijna gesloten, maar ik kon het niet

helemaal sluiten. Ik opende het mandje weer om nu echt de aller, allerlaatste kus te geven. Ook Jayden gaf zijn zusje nog een hele lieve kus en toen sloten we het mandje voorgoed. Ik tilde het mandje op en liep samen met Jayden de trap af naar beneden. Daar zat iedereen op ons te wachten en nadat we waren gaan zitten begon de dominee de dienst. Het was een hele mooie dienst en ik probeerde me sterk te houden. Na de dienst liepen we naar de auto. Jayden en ik zaten achterin met Vienna in het midden. We reden naar de begraafplaats, en ik zei ineens tegen mijn moeder: “Kan ik het mandje nog een keer openmaken?”

“Doe maar niet lieverd, de dienst hebben we al gehad, laat maar dicht.”

Ik wist ook wel dat het beter was om het mandje dicht te laten. Maar het was gewoon te moeilijk.

Bij de begraafplaats aangekomen liepen we naar het gedeelte waar de kindertjes en baby’s lagen. Ik zag het grafje van Vienna al van verre. Het was een mooi plekje, aan de achterkant van het grafje was een heel mooi bloemenperkje met allemaal roze bloemetjes. Samen met Jayden droeg ik Vienna naar haar grafje toen en ik legde haar voorzichtig neer. Het was heel ondiep, en ook Jayden kon er in staan. Nadat we haar hadden neergelegd stapten we eruit en gingen voor het grafje staan. We deden nog een paar stapjes terug en de dominee sprak nog wat woorden uit. Ineens stapte ik naar voren en liep haar grafje in. Nog 1 keer wilde ik mijn hand op haar mandje leggen, maar mijn zus schrok want ze dacht dat ik het mandje zou openen. Mijn hand legde ik op het grafje, en ik fluisterde zachtjes: “Ik hou van je prinsesje.”

Daarna begon de muziek te spelen. Heer U bent altijd bij mij klonk het uit de luidsprekers en ik wist dat het tijd was om het grafje te sluiten. Er stonden twee scheppen klaar, de ene voor mij, de andere voor Jayden. Naast haar grafje was de grote berg zand en we zouden alles erin scheppen. Ik kan niet beschrijven wat ik voelde toen ik de eerste schep op haar mandje gooide. Hartverscheurend was het. Verschrikkelijk om te doen, maar ik wilde het zelf doen. Geen machines die over

het grafje heen reden. Nee, ik wilde het zo. Mijn hele familie was heel erg verdrietig en het was een vreselijk moeilijk moment. Maar het was mijn broertje die helemaal overstuur was. Jayden was trots dat hij mocht helpen en samen schepten we net zolang door tot al het zand in het grafje lag. Ik kon haar niet meer zien. Ik had mijn eigen dochter begraven. Onmenselijk, dat was wat ik voelde. Dit was het dan, nu was ze er echt niet meer. Ik kon niet meer naar haar kijken, haar aanraken of een kusje geven. Het was voorbij. Vienna was er niet meer.

HOOFDSTUK 15

Na de begrafenis reden we terug naar mijn ouders’ huis. Samen met de familie zaten we nog een uurtje met elkaar. Ik had besloten om nog een paar dagen bij mijn ouders te blijven en na het weekend weer terug naar mijn eigen huis te gaan. Ik wilde er helemaal niet meer heen, en ik vroeg niet heel serieus aan mijn ouders of ik niet bij hun kon blijven. Het was niet gemeend, maar ik twijfelde aan mezelf of ik het soms toch meende. De dag na de begrafenis besloot ik om iets te kopen voor het grafje van Vienna. Het zou nog wel even duren voor ze een steen zou hebben en ik wilde er graag wat op zetten. Ik vond een heel mooi lichtroze lantaarntje en een boekje met de tekst ‘Ik Hou van Jou’ erop. Jayden zag een knuffeltje, een schaapje. Ik zag nog een klein konijntje. Dit knuffeltje zou van Jonah zijn. Samen met het boekje stopte ik het schaapje en het konijntje in het lantaarntje en later die dag ging ik met Jayden en Jonah naar de begraafplaats om het lantaarntje daar neer te zetten. Jayden en Jonah knielden bij het grafje neer en ik ging bij ze zitten. .Ik legde mijn hand op het grafje en vertelde haar hoeveel ik van haar hield. Na een half uurtje bij Vienna te zijn geweest gingen we terug naar het huis van mijn ouders. Ik had veel moeite om het los te laten.

Na het weekend was het tijd om naar huis te gaan. Eerst bracht ik Jayden naar school en toen ik de gang door liep kwam er een moeder aangelopen en heel blij en opgewekt kwam ze me feliciteren met de geboorte van Vienna. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik iedereen op school wist toch wel dat Vienna overleden was? Ik

keek haar verbaasd en ik zei: “Vienna is vorige week overleden.” En zonder op haar reactie te wachten, liep ik door. Ik wilde niet in huilen uitbarsten in de schoolgang. Ik liep gauw naar buiten en daar stond mijn vriendin Debbie. We hadden toen nog niet zo’n hechte band opgebouwd maar haar dochter zat bij Jayden in de klas en ze speelden wel eens bij elkaar. Tussen Debbie en mij klikte het heel goed en dat zou later nog veel hechter worden. Ik zei tegen haar wat er was voorgevallen en Debbie kon het ook niet geloven. Hoe kon het nou dat de juf niemand op de hoogte had gebracht? Toen ik later in de middag weer naar school ging sprak Debbie me aan, ze vertelde dat ze tussen de middag naar school had gebeld en met de juf had gesproken. De juf zou die middag alle kinderen een briefje meegeven zodat de ouders zouden weten dat Vienna overleden was. Ik vond het lief van Debbie dat ze dat had gedaan. Ik had weinig zin om iedereen zelf in te lichten.

Het was tijd om naar mijn eigen huis te gaan. Ik wist dat er weer veel post zou liggen en het zou me een hoop tijd kosten om er doorheen te gaan. Samen met mijn moeder en Jonah reden we naar mijn huis toe. We moesten het eerst maar grondig schoon gaan maken. Er had al maanden niemand in gewoond en het rook maar muf binnen. We gingen gelijk aan het werk. Alle ramen werden opengezet en begonnen eerst maar af te stoffen. Ik pakte een paar brieven en ik was verbaasd dat ik allemaal brieven van deurwaarders zag. Het werd nog veel erger. Elke rekening die was binnengekomen had wel drie herinneringen, gevolgd door een brief van de deurwaarder. En mijn oog viel op een brief waar ik niks van begreep. Het was een brief van de bank, de hypotheek was al maanden niet betaald en ik moest het huis verkopen of het werd door de bank in de verkoop gezet! Ik schrok me wezenloos. Hoe was dit mogelijk? Alles liep via onze gezamenlijke rekening en Alan had gezegd dat hij voorlopig de vaste lasten zou betalen. Ineens dacht ik aan wat mijn tante weken geleden had gezegd, ze was Alan tegen gekomen bij de bank, en hij had een beetje vreemd gereageerd toen hij haar zag en hij was gauw doorgelopen.

Ik pakte gelijk de bankgegevens erbij en belde naar de bank. Er werd mij verteld dat alle automatische incasso’s waren stopgezet, helemaal geen geld meer binnen op de rekening. Alan bleek bij een andere bank een rekening te hebben geopend, twee dagen nadat ik was opgenomen in het ziekenhuis, en daar gingen nu alle

inkomsten naar toe. Er kwam dus helemaal geen geld meer binnen op de gezamenlijke rekening en er werd dus niks meer betaald. Van de kleine dingetjes tot aan de grote. De auto was niet meer verzekerd, het huis was niet meer betaald. En ik had een brief liggen dat de elektriciteit binnen 2 dagen zou worden afgesloten. Daar stond ik dan. Ik had natuurlijk geen inkomen gehad in de periode dat ik in het ziekenhuis lag en ik was er vanuit gegaan dat de vaste lasten waren betaald. We hadden hierover gesproken en ik had niet verwacht dat Alan dit zou doen zonder mij te vertellen dat hij niet meer zou betalen. De auto kon ik nog wel begrijpen, die stond op mijn naam. Maar de rest? Hij wist dat ik in het ziekenhuis lag, en niks kon doen. Dan nog te bedenken dat hij me opbelde een aantal weken ervoor met de vraag waar ik eigenlijk wel niet van leefde. U snapte ik waarom hij dat vroeg. Ik kon geen geld van de rekening afhalen, en hij wilde weten hoe ik nu aan mijn geld kwam. Het geld dat ik had gespaard was inmiddels allang op, ik had het nodig gehad om het Ronald Mc Donald huis te betalen en om eten te kunnen kopen in het ziekenhuis. Het enige dat ik kon doen was zo snel mogelijk weer aan het werk gaan. Ik was er emotioneel nog helemaal niet aan toe, maar ik had geen keus.

Eerst belde ik alle bedrijven en instanties op om het verhaal uit te leggen. Gelukkig was iedereen heel reëel en gaven ze me de tijd om het alsnog te betalen. Maar de autoverzekering zou een probleem worden als er een controle op de auto zou zijn geweest. Het huis was ook een probleem. Ik had drie maanden de tijd om het op te lossen, betalen of het huis te verkopen. Anders zou het door hun in openbare verkoop worden gezet. Wat een ellende allemaal zeg. Ik had nog niet de tijd om het 1 te verwerken of het andere lag al te wachten. Nadat ik alle incassobureaus en bedrijven had gebeld belde ik mijn nagelklantjes weer op. Er waren een heleboel klantjes die niet antwoordde en waarvan ik ook nooit meer iets heb vernomen. Mijn trouwe klantjes waren blij dat ik er weer was, en we maakten de afspraken om hun nagels weer te verzorgen. Het zou nooit genoeg zijn om mijn vaste lasten te kunnen betalen, maar ik kon me ook weer focussen op de verkoop van de tafels met afzuigsystemen. Iets waar ik anderhalf jaar eerder mee was begonnen en wat ontzettend goed had gelopen. Ik had een fantastisch product wat ik verkocht.

Ik besloot om mijn moeder te gaan helpen en de papieren weer even naast me

neer te leggen. Het was behoorlijk stressvol en ik had iedereen gebeld die ik zou moeten bellen. Maar wat moest ik toch met het huis? Als mijn zaakje weer een beetje zou lopen dan zou ik zelf wel de hypotheek kunnen betalen, maar ik zou het nooit alleen op mijn naam kunnen krijgen. En eerst moest nog de achterstand worden betaald. Dat was een hoop geld. Een overeenkomst met Alan dat het huis in onze naam zou blijven en ik de kosten op me zou nemen was niet mogelijk. Daar moet je de ander voor kunnen vertrouwen en ik hoef niet te vertellen dat dat nou net het probleem was. Geen optie dus. Ik zou het huis moeten verkopen. Hopelijk zou er wat overwaarde zijn, zodat we wat extra’s zouden hebben. Maar het was niet echt een makkelijke periode om een huis te verkopen en we woonden hier pas vier jaar, dus het zou heel moeilijk worden om er geld aan over te houden.

Een paar dagen later besloot ik mijn advocaat te bellen om de echtscheiding aan te vragen. Twee dagen later zat ik bij hem op kantoor en bespraken we alles. De papieren zouden in orde worden gemaakt en we zouden voorlopige voorzieningen aanvragen. Ik wilde graag alimentatie voor de kinderen, want het was al zwaar genoeg. Na een week was Alan op de hoogte dat ik echtscheiding had aangevraagd en hij belde mijn advocaat op dat hij de kinderen dat weekend bij hem wilde hebben. Ik schrok ervan. Hij had de kinderen al een paar maanden niet gezien of gesproken en nu wilde hij ze ineens een weekend hebben. Mijn advocaat adviseerde me om hem eerst maar de kinderen te laten bezoeken in mijn huis. Eerst twee uurtjes, daarna wat langer en als het goed zou gaan konden de kinderen een middagje met hem mee. Daarna zouden we dan een omgangsregeling kunnen vaststellen als alles goed zou gaan.

Alan ging ermee akkoord en een week later kwam hij langs op vrijdag middag. Hij deed net of alles gezellig en leuk was, maar ik vond het vreselijk om hem om me heen te hebben. Tuurlijk werd er nooit wat over Vienna gezegd en het was altijd grote lol bij hem. Hij complimenteerde me hoe ik er uitzag, en daar zat ik echt niet op te wachten. Ik was onrustig van binnen als hij er was, en was blij toen hij weer wegging. De kinderen vonden het best, maar ze vroegen eigenlijk nooit naar hem als hij er niet was. We hadden het prima met z’n drieën en de onrust die er was toen hij nog bij ons woonde was helemaal weg.

De weken die volgden was ik druk met werken. Met mijn nagelklantjes en de verkoop van de afzuiging. Gelukkig kwamen er weer bestellingen binnen en kon ik beginnen met openstaande rekeningen af te betalen. Op een avond controleerde ik mijn e-mails, en ik was verrast toen ik een email had van Carina. Wij waren vriendinnen geweest, maar toen haar relatie over ging is onze vriendschap verwaarloosd. Niet dat het haar schuld was of de mijne. Het was nou eenmaal zo gelopen. In haar email schreef ze dat ze hoorde dat ik in een scheiding lag, en dat ze het niet had verwacht bij ons. Ik mailde haar terug en ik vertelde haar ook kort over Vienna. Ik kreeg met tien minuten een email terug. Ze was zich rot geschrokken want ze wist het helemaal niet. Ze vroeg of ik thuis was en of ze langs mocht komen. Nog geen half uur later was ze er al. We kletsten alsof we elkaar de dag ervoor nog hadden gezien en het was super fijn dat ze er was. Het werd die avond heel erg laat en toen ze wegging wist ik zeker dat het een nieuw begin van onze vriendschap was.

Ik bleef houden met voornamelijk Remco en Annet, ik wilde graag weten hoe het met Jorg ging en ik had moeite om het hele ziekenhuis gebeuren achter me te laten. Ik ging met regelmaat naar het ziekenhuis toe om Jorg te bezoeken en met hem ging het heel erg goed. Hij was inmiddels overgeplaatst naar de Medium Care en het was geweldig om te zien dat hij het zo goed deed zonder enige vorm van beademing.

Alan kwam om de week zo’n beetje langs om de kinderen te zien en ik wist dat het niet meer zo lang zou duren voordat de kinderen een weekend met hem mee zouden gaan. De echtscheiding was inmiddels in volle gang en bij de voorlopige voorzieningen spraken we een omgangsregeling af en de alimentatie werd bepaald. Ik zou nu wat ondersteuning krijgen in de financiën en dat zou wel een opluchting zijn.

Op een avond kreeg ik een email binnen van Ingrid. Ik zag gelijk dat het de vriendin van Alan was, want ik herkende haar naam meteen. Ze schreef dat ze zich een aantal dingen was gaan afvragen en ze wilde er zeker van zijn dat zij

niet de oorzaak was van onze scheiding. Ik mailde haar terug en vertelde haar dat me het niets meer uitmaakte. Ik was mijn dochter net verloren en het feit dat hij nauwelijks naar ons had omgekeken, was voor mij meer dan genoeg reden om hun alle geluk van de wereld te wensen. Ik kreeg vrij snel een email terug. Ze was helemaal in shock! Ik was zwanger geweest? Ze had er helemaal niks vanaf geweten en vond het vreselijk om te horen. Niet veel later belde ze me op, mijn telefoonnummer had ze op het internet gevonden. Wij hebben een poosje gekletst maar ik was inmiddels al verder gegaan met mijn leven en ik had niet zo’n behoefte om er zo diep op in te gaan. Wat Alan deed moest hij zelf weten. Ik was ook niet boos meer, en al helemaal niet op haar. Ik zag haar niet als de reden van onze breuk. Het was evengoed wel stuk gegaan en ik kon nu pas duidelijk zien dat er een hoop mis was geweest in ons huwelijk. Ik kon ook niet alleen Alan de schuld ervan geven dat we in een echtscheiding lagen. We waren niet voor elkaar bestemd geweest. Wat er daarna gebeurd was had ik nooit verwacht maar hij hield gewoon niet van mij, dat was duidelijk. Hij was al zo lang daarvoor verder gegaan met zijn leven en voelde geen enkele verplichting naar mij toe. We hingen na een half uurtje op en ik had haar erg aardig gevonden. Ik vond het heel sneu voor haar dat ze er nu pas achter kwam dat Alan en ik niet eens officieel gescheiden waren. Toen hij haar had leren kennen had hij haar verteld dat Alan en ik allang uit elkaar waren, maar uit noodzaak woonde hij nog in ons huis. Maar we leefden al een hele poos gescheiden van elkaar en we wilden allebei van elkaar scheiden. Ik kon me voorstellen dat ze dat geloofde, ook al was alles een leugen geweest. Hij had haar leren kennen in de week dat ik mijn borstoperatie had gehad. En voor mij viel ook alles op zijn plek. Hij vertelde mij dat hij niet meer van me had gehouden, en dat was twee dagen nadat hij haar had ontmoet. Die nacht dat hij per se weg wilde gaan, terwijl ik helemaal niets kon omdat ik geopereerd was, dat was omdat hij haar wilde zien. Het kwartje viel! Maar het deed me oprecht niks meer. Ik had geen gevoel meer voor hem, dat was in een klap opgehouden toen hij me zo liet zitten toen ik in het ziekenhuis terecht was gekomen. Maar Ingrid was zo geschrokken geweest en diep gekwetst, dat zij uiteindelijk de relatie met Alan verbrak, althans dat is wat ik er van had gehoord.

Een week later kreeg ik berichtje van Remco en Annet, dat het niet goed ging met Jorg. Hij moest weer terug naar de NICU, maar hij was zo snel achteruit gegaan dat ze niets meer voor hem konden doen. Het was verschrikkelijk! Hij was inmiddels al vier maanden oud, en ik had nooit verwacht dat Jorg ook zou

komen te overlijden.

Ik ben naar Veghel gereden om bij de condoleance te zijn en het was heel erg bijzonder dat ik, samen met Agedinand en Gerlinde bij de familie mocht zitten. Jorg lag op zijn kamertje opgebaard en het was een prachtig ventje. Ik wist zo goed wat Remco en Annet voelden en ook voor mij was het weer heel heftig, alles van Vienna kwam weer terug alsof het de dag ervoor was gebeurd. De crematie was heel bijzonder. En ook daar mochten we bij de familie aan de tafel zitten. Ik was ontroerd van de band die was opgebouwd toen we met z’n allen in het Ronald McDonald hadden gezeten.

De maanden die volgden was er voor mij een hoop te doen. Het huis stond inmiddels in de verkoop maar ik had er geen goed gevoel over. We kregen wel biedingen maar die waren ver onder de prijs. Ik had geen zin om met een schuld van 20.000 euro te zitten, maar als het via openbare verkoop ging, zou het nog veel erger zijn. Uiteindelijk werd er een akkoord gesloten, maar we zouden er toch wel veel verlies op hebben. Ik moest op zoek naar andere woonruimte. Ik had me ingeschreven bij de woningstichting, en ik had ook weer om een urgentie gevraagd maar er werd mij opnieuw verteld dat een echtscheiding een eigen keuze is, en geen reden is tot een urgentie verklaring. Particulier was er helemaal niks beschikbaar. Ik had geen idee wat ik moest doen, maar toch voelde ik dat het wel los zou lopen. Ik wilde me er niet te ongerust over maken en probeerde me te focussen op de dingen waar ik wel de controle over had. Met Jayden ging het allemaal niet zo lekker, op school was hij heel onzeker geworden en bijna elke dag hoorde ik wel van zijn juf dat hij had moeten huilen. Als er een spelletje voetbal werd gespeeld en hij mistte de bal, dan was het vaak al huilen omdat hij het gevoel had dat hij faalde. Inmiddels gingen de kinderen om het weekend naar hun vader toe. Hij had een appartement in het centrum maar hij vond het niks om daar de kinderen te hebben dat hij altijd met hun naar zijn ouders ging. Ik bracht ze dan naar hem toe, en hij ging dan met de trein naar Utrecht met ze. Helaas werd Jayden nogal vaak zien, en na een tijdje zag ik dat het een patroon begon te worden. Als ik hem op vrijdagochtend naar school bracht was er niks aan de hand, maar zodra

hij thuis kwam en zijn lunch had gehad begon hij ineens een beetje koorts te krijgen. Omdat ik vind dat een vader het recht heeft om zijn kind te zien, ook al zijn ze een beetje ziek wilde ik Jayden niet elke keer thuis laten en als ik dan overleg had met Alan zei hij dat ik hem gewoon kon brengen. Ik hoopte dan maar dat hij gewoon thuis bleef met ze, maar dat was niet het geval en de volgende dag belde hij dan op dat ik ze maar op moest halen. Jayden toonde ook echt ziek, maar zodra we weer thuis waren, was de koorts weer weg, en leek het alsof er niets aan de hand was geweest. Dus op een gegeven moment liet ik hem een keer gewoon thuis toen Jayden weer koorts had, en ook toen was de koorts weg met een paar uur. Voor mij was het meer dan duidelijk. Ik had er inmiddels over gelezen dat kinderen die veel spanning hebben, zomaar koorts kunnen krijgen, en uiteraard wist ik wel dat het nooit aanstellen kon zijn. Jayden was nog geen zes jaar en een kind kan niet zelf bewust een koorts ontwikkelen, daar was ik zeker van. Toch leek het niet alsof ze het erg vonden om naar hun vader te gaan, al kreeg ik wel vaak van Jayden te horen dat als ze naar hun Opa en Oma gingen ze vaak ook een naar een tante moesten. Jayden is altijd heel erg verlegen geweest en toen ik hoorde dat zijn vader hem naar die tante bracht, waar altijd heel veel familie op visite is, iets dat Jayden nog meer verlegen maakt, wist ik gewoon dat Jayden daar heel veel moeite mee had. Helemaal toen hij me vertelde dat zijn vader hun daar naar- toe bracht om vervolgens zelf weg te gaan en hun daar te laten. Ik weet uiteraard niet hoe het altijd precies ging, maar Jayden vertelde me dit en hij smeekte me op een gegeven bijna om aan zijn vader te vragen om hem niet meer alleen te laten. Bij zijn Opa en Oma te blijven vond hij geen probleem, maar wel bij een tante met allemaal ooms, tantes, neefjes en nichtjes. Jayden houdt er gewoon niet zo van als het heel erg druk is. Als ik er dan met Alan over sprak zei hij dat hij maar moest wennen aan de drukte van zijn familie. Hij nam het allemaal niet zo serieus.

Financieel was het best wel zwaar, ik probeerde zoveel mogelijk te werken maar door alle achterstanden hield ik bijna niets over. Gelukkig kreeg ik 450 euro alimentatie en dat scheelde behoorlijk. Met regelmaat kwam er weer een brief van een incassobureau en omdat het in totaal zo veel was geweest, dacht ik dat alles aan rekeningen wel was binnengekomen. Dat was dus niet het geval.

HOOFDSTUK 16

Het was inmiddels al weer oktober, mijn zus was bijna uitgerekend en er werd een keizersnede gepland. Ik had het gevoel dat het een meisje was, en ik wist niet zo goed hoe dat zou voelen voor me. Toen mijn moeder belde dat de bevalling achter de rug was en vertelde dat het een meisje was, kreeg ik toch wel een brok in mijn keel. Ik was heel erg blij voor mijn zus, maar ik was toch ook wel een beetje jaloers. Toen ik in het ziekenhuis kwam om mijn nichtje te zien, had ik het wel even heel erg moeilijk. Ze moest namelijk nog even in de couveuse blijven en alles van Vienna kwam ineens weer helemaal terug. Het was een ander ziekenhuis, maar de apparatuur zag er precies hetzelfde uit. De omslagdoeken in de couveuse waren hetzelfde. En wat het meeste effect op me had, was de zeep waarmee je handen mee gewassen moesten worden bij het naar binnengaan van de couveuse afdeling. De geur drong weer helemaal tot me door. Het was best wel heel heftig en ik voelde me echt heel rot. Tegelijkertijd was ik ook heel blij voor Tanja, ze had een prachtige dochter gekregen en het geluk straalde van haar af. Ik begreep precies hoe ze zich voelde.

Ik miste Vienna heel erg, en het zien van de couveuse en alles eromheen versterkte het gevoel heel erg. Ik liep naar een hoekje toe om een traantje weg te pinken. Ik wilde niet dat mijn zus het zag, maar waarschijnlijk had ze het wel door. Mijn nichtje was zo mooi, zo klein, en zo schattig. Toen ik thuis kwam uit het ziekenhuis had ik echt even tijd nodig om me terug te trekken. Wat miste ik mijn kleine meisje.

De volgende dag besloot ik om een cadeautje voor mijn nichtje te gaan kopen. Ik ging naar een klein dorpje, daar zat een winkeltje met hele leuke kraamcadeautjes. Daar had ik destijds ook het lantaarntje voor Vienna’s grafje gekocht en ze hebben daar zoveel leuke dingen. Ik besloot om een krans te kopen voor aan de deur. Deze werd versierd met een zachtroze fopspeentje, een zachtroze knuffeltje, een zakje met roze/witte muisjes en nog wat versiersels. Het was een hele mooie geboortekrans. Toen ik naar buiten liep zag ik ineens een oude vriendin van mij oversteken. Ze zag mij ook en heel enthousiast liepen we naar elkaar toe. Het was Cynthia, een vriendin die ik al kende van toen ik

negentien jaar was. We waren elkaar uit het oog verloren en ik vond het super leuk om haar weer te zien. We gaven elkaars telefoonnummer en de volgende dag belde ze me al op. We zaten wel ruim een uur aan de telefoon, en uiteraard vertelde ik haar alles wat er was gebeurd bij mij in de laatste twee jaar. Ik vertelde haar ook dat ik mijn huis had moeten verkopen en dat ik geen andere woonruimte had. Ze vertelde dat haar schoonouders een huis hadden die te koop stond, maar dat er nog steeds geen serieuze kopers voor waren, en dat ze er over aan het nadenken waren om het te gaan verhuren. Het was in Lunteren, een klein dorpje van Ede vandaan. Ik had niet zoveel met Lunteren, maar het maakte me niets uit. Als ik het kon huren dan zou dat super zijn. Nadat ze overleg had gepleegd met haar schoonouders belde ze me op dat ik dezelfde week nog kon komen kijken. Het was wel flink boven mijn budget maar toen ik hoorde wat voor een woning het was, was ik ervan overtuigd dat dit precies iets voor mij was. Het was woning met bedrijfsruimte beneden, op de eerste verdieping was de woonkamer en keuken, en op de tweede verdieping twee slaapkamers en een ruime badkamer. Het klonk te mooi om waar te zijn. Ik kon dan eindelijk mijn werkzaamheden uitbreiden. Ik begon een aantal berekeningen te maken, en alle kosten bij elkaar opgeteld zou ik het me net kunnen veroorloven. Omdat het zo’n grote ruimte beneden had, kon ik daar de tafels en afzuigsystemen neerzetten zodat het een kleine showroom zou worden. Dat zou de omzet ook goed doen. En toen ik later in de week het huis ging bekijken was ik gelijk verkocht. Het zou wel betekenen dat ik elke dag op en neer zou moeten rijden om Jayden naar school te moeten brengen. Ik wilde hem niet van school afhalen, hij had al te veel veranderingen meegemaakt en hij zat nog steeds niet lekker in zijn vel. De school was op dat moment het enige wat hetzelfde was gebleven, en ik vond dat de verhuizing al meer dan genoeg zou zijn. Ik kon later altijd nog besluiten om hem naar een school in Lunteren te doen. Omdat het huis leeg stond kon ik er de volgende maand al in en ik zou op 12 januari al de sleutel krijgen. Op 1 februari was de overdracht van mijn eigen huis, en zo had ik bijna drie weken de tijd om te verhuizen. Mijn moeder en mijn tante hebben in die weken alle muren gewit, de keuken was heel erg oud, en de kleur was echt niet mooi. Mijn moeder zei dat we deze wel zwart konden maken, dan zou het er een stuk beter uit zien. Mijn ouders zijn maar wat druk geweest in het huis. En elke keer kochten ze weer wat leuks voor in het huis. Ik was zo blij en dankbaar voor wat ze ook nu weer voor me deden. Ik was in mijn eigen huis druk aan het inpakken, en het was meer werk dan ik van te voren had gedacht. Ik kon altijd moeilijk spullen weggooien en ik kwam dan ook van alles tegen. Ik had totaal geen moeite om afscheid van mijn huisje te nemen. Er was zoveel ellende in geweest dat ik blij was toen ik de deur achter me dicht kon trekken. De eerste avond in mijn huisje kwamen mijn

vriendinnen gelijk langs en voor het eerst in een hele lange tijd had ik het idee dat ik weer wat rust had gekregen. Alles zag er tiptop uit, en ik was mijn ouders en mijn tante zo dankbaar voor wat ze weer voor me hadden gedaan.

In maart was Jayden jarig, het weekend na zijn verjaardag zou hij naar zijn vader gaan en Alan had me al verteld dat hij zijn verjaardag ook in Utrecht bij zijn ouders zou gaan vieren. Jayden vond het een beetje spannend, zoveel mensen, en ik was er uiteraard niet bij. Ik zei dat het wel goed zou komen en dat hij leuke cadeautjes zou krijgen.

Alan vertelde me dat het niet uitkwam dat ze op vrijdag al zouden komen, en vroeg of ik ze zaterdag wilde komen brengen. Prima, maakte voor mij niet uit. Zoals we hadden afgesproken bracht ik de kinderen die zaterdag naar Utrecht toe. Ze zouden de volgende dag de verjaardag van Jayden gaan vieren. Elke keer als ik aankwam stond Alan al klaar op de parkeerplaats. En het begon erop te lijken dat ik helemaal niet binnen mocht komen. Ik vond het maar raar en niet zo leuk voor de kinderen dat ik ze op een parkeerplaats af moest zetten. Maar ik mocht niet naar binnen. Ik wilde er geen drama van maken omdat de kinderen erbij waren en ik liet ze maar gewoon gaan. Ik gaf ze een kus en wenste ze veel plezier.

Gelukkig had Jayden dit keer geen koorts gehad. Ik had die avond met Carina afgesproken. We gingen samen naar Rotterdam, even ergens wat drinken. En zoals altijd hadden we veel lol samen. Het voelde altijd alsof ik even kon ontsnappen van de werkelijkheid. Niemand die me kende, en ik hoefde even nergens aan te denken. Carina en ik hebben dezelfde humor, we kunnen helemaal dubbel liggen om iets onbenulligs.

De volgende dag reed ik weer naar Utrecht om Jayden en Jonah op te halen. Ik liep naar het huis toe van mijn ex-schoonouders en de kinderen waren buiten aan het spelen, samen met hun neefjes en nichtjes. Er was heel vee visite, en de voordeur stond open. Maar zodra er gezien werd dat ik voor de deur stond kwam

Alan en mijn ex-schoonvader bij de deur. Mijn ex-schoonvader was een hele lieve man, en hij maakte altijd wel even een praatje met me als hij me zag. Hij hielp ook altijd om de spullen weer in de auto te zetten. Toen hij weer terug naar binnen liep vroeg ik aan Alan of ik de familie even gedag kon komen zeggen en bedanken voor de cadeaus voor Jayden. Maar het antwoord was nee. Hij zei dat het te moeilijk was. Ik vond het maar raar dat ik weer buiten moest blijven staan. Maar ik besloot om het ook niet meer te vragen. Jayden en Jonah waren helemaal blij toen ze me zagen en ik vertelde dat we naar huis gingen. Hun Opa pakte de tas met cadeautjes, Alan de rest van de spullen en we liepen naar de parkeerplaats waar mijn auto stond. Jayden ging achterin zitten en vertelde me dat hij cadeautjes had gehad en ook nog eens honderdvijfentwintig euro. Hij was er zo blij mee, en ik zei dat hij er iets leuks van mocht gaan kopen. Ik vroeg waar het geld was, en hij zei dat Alan het had. Ik vroeg Alan waar het geld was en ik kreeg als antwoord dat hij het geld bij zich zou houden want hij zou een fiets voor Jayden kopen zodat hij bij Opa en Oma kon fietsen. Ik vroeg hem of Jayden dat wel wilde, en hij zei dat ze het zo hadden afgesproken. Ik vond het een beetje vaag, maar Jayden had gezegd dat hij het wel heel leuk vond, een nieuwe fiets. Maar ik had zelf het vermoeden dat Alan het geld niet wilde meegeven omdat het dan in mijn handen zou komen. Maar ik vond het helemaal niet erg. En toen ik hoorde dat ze twee weken later naar de fietsenwinkel zouden gaan, was ik blij dat hij iets leuks van het geld zou krijgen, en Jayden ook.

Twee weken later gingen Jayden en Jonah weer naar Utrecht en toen ik ze die zondag weer op kwam halen kwam Jayden helemaal blij naar me toegerend. Ze waren naar een fietsenwinkel geweest en hij had een hele mooie fiets uitgezocht. Een groene crossfiets. Hij was zo blij! De fiets moest besteld worden en over anderhalve week zou hij binnen zijn vertelde Alan. Dus als de kinderen die keer erop zouden komen, dan zou de fiets in de schuur staan. Jayden had de folder van de fiets mee mogen nemen en hij was zo trots, hij liet het aan iedereen zien. Ik had ondertussen begrepen dat de fiets veel meer geld had gekost, dan het geld dat Jayden voor zijn verjaardag had gehad, maar zijn Opa en Oma en nog wat ooms en tantes hadden gezegd dat ze het verschil bij zouden betalen. Ik was zeer verrast, en vond het zo leuk voor Jayden. Ik had zelf echt geen geld om een nieuwe fiets voor hem te kunnen kopen, en ik was echt blij voor Jayden.

Het was al weer een paar weken verder en Jayden en Jonah waren al weer in Utrecht geweest. Jayden was heel enthousiast om te gaan, want zijn nieuwe fiets zou er zijn. Hij had het tegen iedereen verteld en als hij de kans had liet hij ze ook een plaatje zien van de fiets. Ik was ook heel benieuwd naar zijn nieuwe fiets, maar toen ik de kinderen die zondag op kwam halen, was Jayden heel teleurgesteld. De fiets was er niet geweest en het zou nog een weekje langer duren. Ik zei hem dat ik begreep dat hij het jammer vond, maar het was natuurlijk een hele speciale fiets en dat het nog niet klaar was geweest. Maar de volgende keer zou het er zeker weten zijn. Ik snapte heel goed dat hij teleurgesteld was. Hij had er zo naar uitgekeken en iedereen verteld die het maar wilde horen dat hij een nieuwe fiets zou hebben. De teleurstelling was wel gauw over, en Jayden besloot gewoon af te tellen tot hij weer naar zijn vader zou gaan.

De echtscheiding was nog in volle gang en spoedig zou er een definitieve beslissing worden genomen. Ik verwachte dat de omgangsregeling wel hetzelfde zou blijven, maar over de alimentatie was ik niet zeker. Alan had mij voor de scheiding gezegd dat als ik partneralimentatie aan zou vragen, dat hij ontslag zou nemen. Ik heb niet op partneralimentatie gevraagd, en ik wist ook dat daar geen ruimte voor was. Ik was allang blij dat ik een redelijk bedrag aan alimentatie kreeg en ik was heel erg benieuwd of dat zou veranderen. Alan bleek al bijna een jaar geen premie aan zijn zorgverzekering hebben betaald en net voor de scheiding had hij een lening afgesloten om wat schulden af te betalen en om borg te kunnen betalen voor zijn appartement. Ik moest er ook voor tekenen omdat we toen nog getrouwd waren maar ik deed er toen niet zo moeilijk over, omdat ik maar wat blij was dat hij weg zou gaan. Nu had hij zowel zijn achterstand van de ziektekostenpremie als de lening mee laten berekenen in de alimentatie en tijdens de definitieve beslissing werd de alimentatie bepaald op negentig euro per kind per maand. Dat was een heel stuk minder, maar gelukkig nog wel wat. Het zou het wel weer nog zwaarder voor me maken, maar ik kon er niets aan veranderen. De omgangsregeling bleef hetzelfde, en per dag kreeg hij tien euro als hij de kinderen had. Dat zou zo’n veertig euro in de maand zijn. Dat was dus ook meegerekend in de alimentatie. Het was inmiddels april, de kinderen zouden het weekend weer naar Alan gaan en ik zou bij een vriendin op visite gaan in Rotterdam. Ik bracht de kinderen naar Utrecht toe op zaterdagmiddag, want Alan had de laatste tijd steeds weer een andere reden waarom de kinderen niet al op vrijdag konden komen. Ik

vermoedde dat hij een nieuwe vriendin had, maar ik wist het niet zeker. We spraken nog zelden, alleen als ik de kinderen naar hem toe bracht en omdat ik niet binnen mocht komen, maar de kinderen op de parkeerplaats moest afzetten, sprak ik hem ook dan maar nauwelijks. Alan belde me op dat hij nog niet bij zijn ouders was, maar dat ik de kinderen maar gewoon moest brengen. Hij zou met een uurtje er wel zijn, hij zat in de trein toen hij me belde, althans, dat is wat hij zei. Ik reed naar Utrecht en toen ik bij zijn ouders’ huis aankwam moest ik wel aanbellen. Alleen mijn ex-schoonvader was binnen en ik kon nog steeds heel goed met hem overweg Hij liet ons binnen en Jayden rende gelijk naar de schuur om zijn nieuwe fiets te bewonderen. Met tranen in zijn ogen kwam hij weer naar binnen. Er was weer geen fiets… Zijn Opa wist ook niet waarom, maar ik wist het al wel. De fiets was gewoon nooit besteld. Ik voelde het gewoon! Ik probeerde Jayden wat te troosten maar ik wist ook niet zo goed wat ik moest zeggen.

Ik besloot maar om rustig met hem te praten als ik ze weer op zou halen. Jonah was ondertussen aan het spelen maar Jayden bleef steeds bij me in de buurt. Ik wilde niet al te lang blijven. Hun Opa vertelde me dat Alan er zo aan zou komen en dat hij ze naar de speeltuin zou nemen, totdat hun vader er was. Jayden vroeg aan me of ik wilde blijven tot Alan er was, maar Alan kennende kon dat nog wel even duren. Ik zei tegen Jayden dat ik echt moest gaan, maar dat zijn vader er straks wel zou zijn. Ik gaf hem en Jonah een kus en een knuffel en ik reed weer naar huis. Die avond ging ik rond acht uur naar mijn vriendin toe. We zaten lekker een wijntje te drinken toen om elf uur Carina me belde. Ze zei me dat ik niet moest schrikken, maar ze had zojuist haar ex gesproken, zij hebben samen hun dochter Yas, en hij had haar verteld dat hij Alan was tegengekomen in Gouda. Hij was daar samen met z’n blijkbaar nieuwe vriendin. Ik voelde me zo rot, en ik vroeg me af of Alan helemaal nooit op was komen dagen bij zijn ouders. Het was te laat om de kinderen nu te bellen maar ik zou ze de volgende ochtend gelijk opbellen. Ik maakte het niet te laat en rond half één reed ik naar huis toe. Ik voelde me echt heel schuldig naar de kinderen toe. Alan was er vast en zeker niet geweest en hoe hadden zij zich wel niet moeten voelen? Ik sliep niet al te vast die nacht en ik werd om half acht wakker. Ik wachtte nog tot acht uur, en toen besloot ik om naar het huis van mijn ex-schoonouders te bellen. Alans broertje nam de telefoon op en ik vroeg of ik Alan kon spreken. Hij vertelde me waar ik al bang voor was geweest. Alan was nooit op komen dagen en hij had zijn telefoon uitgezet. Zijn vader had hem de hele tijd geprobeerd te

bellen waar hij nou bleef maar hij nam gewoon niet op en op een gegeven moment had hij dus zijn mobiele telefoon uitgezet.

Ik was zo teleurgesteld. Ik zei dat ik in de auto zou stappen en de kinderen op zou halen. Een half uurtje later was ik gedoucht en ik dronk nog even een kopje koffie voordat ik in de auto stapte. Na drie kwartier was ik er al en de kinderen stonden buiten klaar met hun Opa. De kinderen waren zichtbaar teleurgesteld en ik vond het zo rot voor ze. Onderweg naar huis bleef Jayden me maar vragen waarom hun vader niet was gekomen. Ik wist het antwoord niet, nou ja, eigenlijk was het simpel. Het antwoord was; Het is Alan.

Jayden vroeg op dat moment niks over zijn fiets, en ik besloot om daar nu maar niet over te beginnen. Dat kon wel even wachten, en ik wilde hem niet nog vervelender laten voelen. Alan liet natuurlijk niks van zich horen. Ik had het ook niet verwacht, het bevestigde maar weer hoe onverantwoordelijk hij was. De kinderen hadden het er niet meer over.

Twee weken later zouden de kinderen weer naar Alan gaan zoals elke twee weken het geval was. Ik had nog steeds niks van Alan gehoord en ik wist niet zeker of hij de kinderen wilde hebben. Een paar dagen voor het weekend besloot om zijn vader te bellen en hij vertelde me dat Alan hem had verteld dat hij gewoon met de kinderen zou komen dat weekend. Hij had tegen hem gezegd dat hij dit keer met de trein zou gaan, samen met de kinderen. Ik besloot om maar gewoon naar Alans appartement te gaan. Als ik namelijk niks van hem hoorde dan zouden de kinderen gewoon op vrijdag om vier uur bij hem zijn. Ik had een heel slecht voorgevoel, en ik zei tegen de kinderen dat ik niet zeker wist of ze naar hun vader zouden gaan, maar dat we gewoon zouden kijken of hij er was. Jayden had het weer over zijn fiets gehad die week en ook al had ik het idee dat die fiets niet zou komen, ik wist het niet zeker. Hij wilde dus best wel graag met zijn vader naar Utrecht. We parkeerden de auto op de parkeerplaats en liepen naar het appartement waar Alan woonde. Zijn fiets stond tegen de muur aan en ik belde aan. Geen reactie. Ik belde nog een paar keer, maar er kwam geen gehoor. Ineens opende Jayden de brievenbus en begon te roepen: “Papa! Papa!

Waar ben je?” Maar er kwam geen reactie. Ik zag Jaydens teleurgestelde gezicht en ik zei hem dat zijn vader er waarschijnlijk niet was. “Mam, hij is er wel! Zijn fiets staat er!” “Ik denk dat hij aan het werk is lieverd, iemand heeft hem waarschijnlijk opgehaald.” Het was het standaard excuus dat ik altijd had. Dat Alan moest werken. Jayden vond het maar raar dat zijn vader altijd aan het werk was, en hij was boos. Ook al had ik geprobeerd om hem voor te bereiden op het feit dat Alan er misschien niet zou zijn, Jayden was diep teleurgesteld. Ik baalde van mezelf. Had ik beter moeten weten? Had ik kunnen weten dat hij er niet zou zijn? Ik voelde me echt rot. Het was ook zo raar gegaan allemaal. Zijn vader vertelde me dat hij wel zou komen met de kinderen, Alan nam zijn telefoon steeds niet op. Ik voelde me zo rot tegenover de kinderen. Ze hadden hun vader nu al ruim vier weken niet gezien, en er zouden minstens nog twee weken bij komen. Jayden begon in de auto ineens te huilen.

“Houdt papa niet meer van mij mama?”

“Tuurlijk wel lieverd! Hij is gewoon heel erg druk.”

“Volgens mij wil hij me gewoon niet meer zien.” zei hij met een zacht stemmetje.

Ik voelde me vreselijk. Ik kon hem geen ongelijk geven in hoe hij zich voelde. Waarom kon Alan niet gewoon een vader voor hen zijn? Hij wist dat het zijn weekend was, en hij liet het gewoon afweten.

Die maandag kreeg ik ineens een sms bericht van hem. Er was iets ergs gebeurd het weekend en hij kon de kinderen niet hebben, of hij ze het aankomende weekend mocht. Ik zei hem dat zijn kinderen geen speelgoed zijn en dat het niet alleen is wanneer het hem uitkomt. Hij moest nu maar gewoon wachten tot het weer zijn weekend was. En dat zou over twee weken zijn. Ik had het weekend ook afspraken gehad die ik af had moeten zeggen, en het is gewoon niet wanneer het voor hem uitkomt. Ik wilde hem dat wel even duidelijk maken. Ik voelde me er later wel schuldig om. En ik besloot om Alan toch maar te sms-en dat ze evengoed konden komen. Maar ik kreeg geen reactie terug. De rest van de week bleef het maar stil. En weer voelde ik me stom. Ik was er weer voor gevallen, en weer liet hij niks van zich horen. Gelukkig had ik er niets tegen de kinderen over gezegd dat hun vader had gevraagd om ze dit weekend te laten komen. Ik ging er maar gewoon van uit dat ik niks meer van Alan zou horen en dat ze het volgende weekend weer naar hem toe zouden gaan.

Toen dat weekend zich aankondigde, het weekend wat het vaste weekend van Alan was, had ik nog steeds niks van hem gehoord. Ik heb hem wel vijf sms-jes gestuurd en zeker tien keer gebeld. Daarin vroeg ik hem of het wel door zou gaan, of ik ze naar Utrecht moest brengen of bij hem thuis. Maar niks geen reactie. Op donderdag vertelde ik de kinderen maar dat het weekend niet door zou gaan. En ik besloot om zelf wat leuks met ze te gaan doen. We zijn die zaterdag lekker naar de speeltuin gegaan en de jongens hadden heel veel plezier. Ik had nog wel even naar hun Opa gebeld om te vertellen dat ik niks van Alan had gehoord en dat ze dus niet kwamen. Hij was echt teleurgesteld. Ik vond het voor hun ook heel jammer. Ze waren heel gek met Jayden en Jonah en ik besloot om later een gesprek met de kinderen te hebben of ze het leuk zouden vinden om een keer naar Opa en Oma te gaan zonder hun vader. Ik wilde hun de kleinkinderen niet ontnemen, en achteraf bleek dat de kinderen voor het grootste gedeelte toch alleen met hun Opa en Oma doorbrachten. Alan ging namelijk steeds wat anders doen als hij de kinderen had. In eerste instantie wilde Jayden het niet. Jonah was altijd heel makkelijk en vond alles prima. Maar nadat ik even met Jayden had gesproken zei hij dat hij toch wel heel graag wilde. Als hij maar niet naar andere familie leden zou worden gebracht en alleen zou moeten blijven. Hierna belde ik mijn ex-schoonvader op en hij was heel blij om te horen dat de kinderen wilden komen. Hij verontschuldigde zich voor zijn zoon, maar ik nam het hem echt niet kwalijk. We hadden afgesproken dat ik de kinderen het volgende weekend naar Utrecht zou brengen.

Zoals afgesproken bracht ik de kinderen op zaterdagmiddag naar Utrecht toe. Hun Opa stond al buiten op ons te wachten en de kinderen waren heel blij om hem weer te zien. Ze wilden één nachtje blijven slapen, maar als ze toch naar huis wilden zou ik ze direct op komen halen.

Ze gingen met Opa mee en ik reed terug naar huis. Ik hoorde niets van de kinderen en de volgende dag reed ik om 14.00 uur weer naar Utrecht. Ik belde in de auto dat ik onderweg was en toen ik aankwam stonden ze al buiten om me te wachten. Jayden had het super leuk gehad. Hij had die ochtend met zijn Opa een fiets rit gemaakt. Hij had achterop gezeten en ze hadden nog een stop gemaakt aan het water. Ze hadden allemaal heel erg genoten. Ik vroeg aan mijn exschoonvader of Alan nog wat had laten horen, want ik wist dat zijn vader hem had verteld dat de kinderen evengoed zouden komen. Alan was niet langsgekomen en had ook niet gebeld. Ik was zo teleurgesteld, maar aan de andere kant had ik ook niet anders verwacht. Hij had, zoals ik al had gedacht, weer een nieuwe vriendin, en tja, dat gaat bij hem toch voor alles.

HOOFDSTUK 17

Financieel werd het steeds zwaarder, Alan liet niet alleen niks meer van zich horen, hij betaalde ook geen alimentatie meer. Nadat de kinderen dat weekend alleen naar Opa en Oma waren geweest heb ik Alan nog drie maanden lang geprobeerd te bellen en te sms-en. Ik vroeg bijna smekend of hij de kinderen wilde zien, maar ik kreeg nooit geen antwoord en op een gegeven moment deed zijn nummer het niet meer. Als laatste had ik mijn advocaat weer ingeschakeld en ik vertelde hem dat Alan de kinderen nooit meer ophaalde. Mijn advocaat vertelde me dat ze hem niet konden dwingen, alleen maar dat hij een brief kon sturen. Wel kon ik nu zelf de omgangsregeling stop laten zetten, dat zou misschien het beste voor de kinderen zijn. Mijn advocaat schreef een brief naar Alan waar in stond dat hij een omgangsregeling had, en als hij die niet nakwam de omgangregeling gestopt zou worden. Maar we hebben geen reactie gehad. Ik weet wel dat hij de brief ontvangen heeft. Een aantal weken later hoorde ik dat

Alan ontslag had gekregen van het bedrijf waar hij werkte en ik kon het niet geloven. Hij was assistent voorman, hoe konden ze hem nou ontslaan? Hij werkte daar al meer dan vijf jaar. Later hoorde mijn moeder van een oud-collega van Alan dat hij bijna niet meer op kwam dagen en zich steeds ziek meldde. Toen ik dat hoorde was het voor mij wel duidelijk. Dat was vast de reden geweest dat hij was ontslagen. Niet veel later hoorde ik van een kennis dat hij zijn appartement had opgezegd en in Amsterdam woonde bij zijn vriendin. Toen ik dat hoorde wist ik wel dat hij niks meer zou laten horen en dat hij de kinderen vast niet meer zou zien. Ik vond het vreselijk sneu voor de kinderen maar inmiddels vroegen ze niet meer naar hem. Het was misschien maar beter zo. Het was allemaal veel te onrustig geweest. Ze zouden hem dus niet meer zien.

Mei was een onrustige maand. Het was alweer een jaar geleden dat Vienna was geboren en was onvoorstelbaar wat er naderhand nog meer was gebeurd. Ik had mijn plekje helemaal gevonden in mijn nieuwe huis, maar in Lunteren zelf kende ik niemand. Wel zo prettig vond ik dat, zo kon ik mijn verhaal vertellen als en wanneer ik dat zelf wilde. De kinderen hadden het naar hun zin, al misten ze het wel dat we geen achtertuin meer hadden. Maar ook dat wende snel.

Toen de verjaardag van Vienna naderde voelde me ik me vreselijk. Het leek allemaal wel te gaan, maar toen ik wakker op haar verjaardag overviel het me toch wel heel erg. Ik voelde me leeg, somber en verdrietig. Ik wist niet zo goed hoe ik er mee om moest gaan. Ik besloot om met de kinderen naar de bakker te gaan en wat lekkers te kopen. Met z’n drieën aten we het op. En in gedachten waren we bij Vienna. Jayden en Jonah maakten een hele mooie tekening en ik stopte deze in een plastic hoesje. Ik kocht zelf een roos en daarna gingen we naar de begraafplaats om de tekeningen en de roos neer te leggen. Toen Vienna net was overleden ging ik zeker twee keer op een dag naar het grafje. Maar de laatste tijd kwam ik niet meer zo vaak. Niet omdat ik niet aan haar dacht hoor, maar omdat ik er niet mee om kon gaan. Ik had zoveel zorgen gehad en ik was in zo’n draaikolk terecht gekomen dat ik mijn hoofd wel boven water moest houden. Het leek in het begin allemaal wel goed met me te gaan, maar Tanja, mijn zus was al bang geweest dat ik toch nog wel een terugval zou krijgen. Ik was er niet zo bang voor, maar het gebeurde inderdaad wel.

Op een dag zat ik bij Debbie en we waren aan het praten over financiën en van alles en nog wat, en ineens barstte ik in tranen uit. Ik kon niet meer. Ik zat er helemaal doorheen. Ik besloot om die avond naar mijn ouders te gaan en ze te vertellen over hoe ik me voelde. Ik zag het allemaal niet meer zitten. Ik kon even niks meer positief zien. Ik verkocht wel wat, maar het was niet genoeg om de rekeningen af te betalen die ik had gehad. En daardoor kwamen er nog steeds meer bij. Ook had ik mijn verdriet weggestopt van Vienna, ik had wel gemoeten. Er was zoveel voor me te doen geweest, ik had maar weinig tijd gehad om echt te kunnen rouwen. Nadat ik bij mijn ouders was geweest om te vertellen hoe ik me voelde, luchtte dat wel heel erg op.

Het was op een mooie dag in juni toen ik Jayden op haalde van school. In de auto begon Jayden ineens heel verdrietig te worden en hij vroeg aan mij: “Mama, denk je dat ik ooit nog mijn fiets krijg van papa?”

“Nou, Jayden, eerlijk gezegd, nee. Ik denk niet dat dat gebeurd. En ik denk ook niet dat de fiets besteld is lieverd.”

“Waarom liegt mijn vader tegen mij?”

“Ik weet het niet schat, ik weet het niet. Maar weet je wat?”

“Wat mam?”

“Ik zat te denken, wat als ik een fiets voor je koop? Ik kan niet zo’n fiets betalen als die je had uitgezocht want dat is veel te duur, maar we kunnen wel kijken of

we een andere fiets voor je kunnen kopen.”

“Echt waar mam?” vroeg Jayden me ineens heel vrolijk.

“Ja lieverd, weet je wat? We gaan zo eerst even broodje eten en daarna zal ik op de computer kijken waar we misschien een fiets voor je kunnen kopen.”

Jayden’s sombere gezicht was ineens veranderd, hij keek zo vrolijk! Ik besloot om op Markplaats te gaan kijken of ik ergens tweedehands een fiets kon kopen. Na het eten ging ik met de kinderen naar beneden naar de showroom en zette de computer aan. Ik vroeg Jayden wat voor een kleur hij graag zou willen hebben en het was de kleur groen. Dat was ook de kleur van de crossfiets die hij had uitgekozen met zijn vader en ik begon te zoeken. Al vrij snel zag ik een advertentie staan waarin iemand een crossfiets aanbood voor vijftig euro. Het was een groene crossfiets en hij zag er nog heel mooi uit. Ik kon maar vijfenzeventig euro uitgeven dus dit was een mooi prijsje. Het was in Gouda, en ik pakte mijn telefoon en ik wilde het nummer bellen wat in de advertentie stond. Jayden keek me aan en vroeg me wat ik ging doen. Ik vertelde hem dat ik de meneer op wilde bellen om te vragen of we de fiets vandaag op konden komen halen.

“Echt mam? Doe je dat?”

“Ja natuurlijk lieverd! Maar ik weet niet of de meneer vandaag thuis is hoor, wacht maar, ik ga even bellen.”

Glunderend bleef Jayden naast me staan en toen de telefoon drie keer overging kreeg ik een man aan de telefoon. Ik vertelde dat ik graag de fiets wilde

overnemen voor vijftig euro en hij vertelde dat het prima was. Hij was ook nog eens die middag thuis dus we konden gelijk komen.

Jayden was door het dolle heen en ineens zei hij: “Mam, je bent de allerbeste, als jij iets zegt dan doe je het ook meteen.”

Ik vond het zo lief, maar het zou de normaalste zaak van de wereld moeten zijn dat als je je kind iets beloofd dat je het ook doet. Ik zei tegen hem dat we de fiets gingen ophalen maar dan zouden we het niet meer over de fiets hebben die hij had uitgezocht met zijn vader. Want die zou hij toch niet meer krijgen.

“Maar mijn verjaardags geld dan? Als pap de fiets niet heeft gekocht, waar is mijn geld dan?”

“Ik weet het niet Jayden, maar laten we er maar niet meer op rekenen dat je dat nog krijgt. Ik weet dat het niet leuk is, maar we kunnen er niets aan doen.”

“Geeft niks mam, ik ben zo blij dat ik een fiets krijg!”

Een half uurtje later stapten we in de auto. Het was ongeveer een uur rijden en ik hoopte maar dat ik de fiets in de auto kon krijgen. Ik was zelf ook heel blij voor Jayden en in de auto belde ik mijn moeder op om te vertellen wat we hadden gepland. Mijn moeder vond dat ik groot gelijk had, en ze vroeg me of ik het echt wel kon betalen, omdat zij het anders wel wilde betalen. Ik zei haar dat ik het geld wel had, maar dat ik het heel lief vond van haar dat ze het aanbood.

We moesten naar Gouda, en onderweg bij Utrecht was er heel veel verkeer. Uiteindelijk kwamen we na anderhalf uur in Gouda. We belden aan bij het adres wat ik op een briefje had geschreven en de man die ik aan de telefoon had gehad opende de deur. De fiets stond in de achtertuin, en daar was ook een fietspad waar Jayden de fiets kon uitproberen. We liepen door naar achteren en toen ik de fiets zag staan schrok ik wel een beetje van de grootte. Ik hoopte maar dat Jayden erop zou en, maar ik twijfelde heel erg. We namen de fiets mee naar het fietspad en het kostte Jayden veel moeite om op de fiets te komen. Hij was net een beetje te groot. Ik baalde er van, maar we besloten dat hij maar even moest kijken of hij er op kon fietsen. Het ging wel een beetje wiebelig en het ik hield mijn hart vast toen hij probeerde af te stappen. Het leek bijna om te vallen, en ik rende naar hem toe om hem op te vangen. Jayden wilde per se de fiets hebben en hij zei me dat het wel goed kwam. Hij vond de fiets niet te groot. Ik zei hem dat hij nog een stukje moest fietsen en deze keer ging het goed. Ik wilde hem absoluut niet teleurstellen en ik hoopte maar dat het een kwestie van wennen was en dat het fietsen vanzelf goed zou gaan. En anders zouden we de fiets nog even apart konden zetten, met een halfjaartje zou hij er vast en zeker wel op kunnen.

Ik besloot dus om de fiets te kopen, en Jayden was echt door het dolle heen. Hij was zo blij! We namen de fiets mee naar de auto, en hij paste maar net achterin. Gelukkig had in een stationwagen, want anders had het nooit gepast.

Helemaal trots reden we terug naar huis, en Jayden wilde zijn fiets gelijk aan mijn ouders laten zien. Toen we aankwamen zag hij mijn ouders in de tuin staan en hij stapte uit de auto en rende op ze af.

“Oma! Opa! Kijk eens wat ik van mama heb gehad?”

Hij probeerde de achterklep te openen en mijn ouders kwamen al aangelopen. Ik opende de klep en haalde de fiets eruit. Hij was behoorlijk zwaar. Jayden probeerde erop te klimmen en mijn vader hielp hem een handje. Hij begon gelijk

te fietsen en mijn ouders keken lachend naar hem. Het ging dit keer heel goed, alleen het afstappen was nog wat onhandig. We oefenden het op en afstappen een paar keer, en uiteindelijk ging het veel soepeler. Wat was Jayden blij! Hij pakte me nog een keer goed vast, en zei tegen me dat hij me zo lief vond. Ik voelde me zo gelukkig. Hij was zo vreselijk dankbaar, wat een geweldig gevoel.

We hadden een mooie zomer en ik ging zoveel mogelijk met de kinderen naar het zwembad. Vaak ging ik alleen, heel soms ging Debbie mee met de kinderen, en af en toe kwam Carina. Maar zij werkte fulltime, dus het was vaak na het werk dat ze dan even langs kwam. Carina kwam ook vaak bij me thuis, het was inmiddels haar tweede huis geworden. We gingen af en toe samen op stap, en als we thuis bleven zat ze vaak bij mij. We dronken dan een wijntje samen en het maakte niet uit waar we waren, we hadden altijd evenveel lol. We hebben samen wat afgelachen. We spraken vaak over Vienna en nog steeds heeft Carina het er moeilijk mee dat ze in de periode van Vienna er niet was. Ze heeft Vienna nooit gezien en dat vind ze toch altijd wel heel moeilijk.

Op een avond zaten we ons een beetje te vervelen en Carina stelde voor ons ons in te schrijven op een datingsite. Geen Nederlandse, want dan liep je het risico dat ze een afspraakje wilden, maar zo’n internationale. Het was gewoon als een grap bedoeld en toen we de eerste berichtjes en smileys binnen kregen hebben we wat afgelachen. Wat een onzingasten zaten daar op zeg! Sommigen hadden een verschrikkelijk profiel en vaak stuurden we de berichten die we kregen aan elkaar door. Als ik weer een email kreeg van Carina met de tekst Kijk deze eens! Dan wist ik wel weer hoe laat het was. We keken niet elke dag naar onze berichten maar zo nu en dan. Ineens was er iemand geweest die met Carina had opgenomen en dat was een hele leuke man. Hij was iets ouder dan haar en woonde in Amerika. Het begon allemaal heel onschuldig, maar na een poosje spraken ze steeds vaker met elkaar. En op een gegeven moment was het elke dag dat ze elkaar wel even spraken. Via Skype konden ze elkaar uiteindelijk zien en ze begonnen elkaar steeds leuker te vinden. Het bleek een hele spontane man te zijn en ik sprak ook een keer met hem als Carina bij mij was. Hij was helemaal gek van Carina, en op een gegeven moment wilde hij graag dat ze naar hem toe ging in Amerika! Carina en ik hadden het er vaak over dat we als we later in het bejaardentehuis zouden zitten we wel een boek vol zouden kunnen

schrijven van alles wat we hadden meegemaakt. Dit zou weer een mooi hoofdstuk zijn, en we lachten er samen om. Carina vond het geweldig om te gaan en Calvin zou een ticket voor haar kopen. Haar moeder vond het maar niks, en ik eerlijk gezegd ook niet. Wat als er wat zou gebeuren? Maar Carina had vreselijk veel zin om te gaan en toen de dag kwam dat ze vertrok was ik vreselijk zenuwachtig voor haar. De vlucht duurde zo’n dertien uur in totaal en Calvin zou haar in Charlotte op komen halen. Ik kon niet wachten tot ik wat van haar zou horen! Ineens kreeg ik een sms van haar, via de telefoon van Calvin. Ze was veilig aangekomen en hij was in het echt nog veel leuker dan ze had verwacht. Carina en Calvin hadden een fantastische week samen en toen ze terug kwam zag ik dat ze super verliefd was. Ik was blij dat ze weer veilig thuis was!

Financieel ging het steeds slechter, ik had de laatste maanden bijna niets verkocht en begreep maar niet hoe dat kon. Een paar jaar geleden was ik begonnen met de verkoop van nageltafels met een ingebouwd afzuigsysteem. Ik had het alleenrecht om de tafels voor nagelstudio’s te verkopen en in de afgelopen twee jaar was me al meerdere malen verteld door de afdeling financiën dat ik het best verkopende land van Europa was. Ik had heel veel geld geïnvesteerd in promotie. Ik had het jaar ervoor een stand gehuurd op een beurs, wat me veel geld had gekost en ik had me verdiept in de schadelijke stoffen die vrij komen tijdens het werken als nagelstyliste. Ik nam deel aan trainingen en ik was volledig op de hoogte van wat er moest gebeuren om een schone en veilige werkomgeving te creëren. Ik vond het heel erg leuk om te doen, en ik kon mijn klanten altijd van het beste advies voorzien. Al mijn kennis had ik op papier gezet, en op mijn website kon iedereen lezen wat er zo schadelijk was, hoe je ziektes kon voorkomen en hoe je voor jezelf en je klanten een veilige nagelsalon kunt hebben. Dagen, weken, zelfs maanden werk had erin gezeten om nagelstylistes van de juiste informatie te voorzien, en dat leidde ertoe dat iedereen in Nederland me wel wist te vinden. De verkoop verliep super, maar een jaar ervoor had het bedrijf waar ik in distributeur voor was er toch voor gekozen om te stoppen met de productie van het product. Ik wilde gelijk de productie overnemen, en in eerste instantie was daar toestemming voor gegeven. Maar toen werd me verteld dat er een ander bedrijf was, dat net zoals hun ook gevestigd waren in Engeland, interesse had om het product over te nemen. Ik kan de e-mail nog goed herinneren van John toen hij zei dat het alleen maar voordelen voor mij zou hebben. Het bedrijf wat het zou overnemen, Aircare genaamd, had grote plannen waardoor de productie alleen maar beter zou gaan

worden. Ik zou binnen een aantal weken een email ontvangen van Aircare waarin alles informatie zou staan die ik nodig had. Maar dat ik de distributeur zou blijven, dat stond vast. Ik vond het oprecht jammer dat Purex LTD besloot om te stoppen, want we hadden altijd een hele fijne samenwerking gehad. Er was een salesmanager die elke maand wel even in Nederland was en altijd even langskwam om me te vertellen hoe goed ik was in mijn werk en hoe blij ze met me waren geweest. Als er problemen waren of mankementen dan ging hij door naar mijn klanten om het probleem op te lossen. De service was ontzettend goed geweest. Na een aantal weken had ik nog steeds niets gehoord en ik stuurde John een bericht dat Aircare nog altijd geen met me op had genomen en ik had inmiddels al weer drie bestellingen staan en ik kon mijn klanten niet vertellen wanneer het afgeleverd zou worden. Normaal gesproken als ik een orde had, mailde ik naar het hoofdkantoor en binnen twee dagen had ik een bevestiging met de afleverdatum. Maar nu kon ik mijn klanten niets vertellen of het hoe of wat. John nam op met Aircare en eindelijk kreeg ik dan een email van hun. Ze namen de bestelling aan, maar ik kreeg geen bevestiging en een afleverdatum. Als ik er dan naar vroeg, werd me gezegd dat het de levertijd ongeveer vier weken zou zijn en dat ze me zouden e-mailen als het klaar zou zijn om verzonden te worden. Dat was al de eerste verandering die ik merkte. De verkoop was steeds heel goed gegaan, maar de laatste tijd merkte ik al dat het wat minder liep. Ik baalde ervan, want ik had dit huis met bedrijfsruimte onder andere gehuurd omdat ik zo’n fantastisch product verkocht waardoor ik wel zeker was van een bepaalde omzet.

Op een gegeven moment kreeg ik een telefoontje van een klantje van mij die twee weken daarvoor een bestelling had gedaan. Ze wilde haar bestelling annuleren want ze had het ergens andere kunnen bestellen en dat was veel goedkoper geweest. Ik wist niet wat ik hoorde. Hoe kan dat nou? Ik had het alleenrecht om de tafels met afzuigsystemen te verkopen dus ik was wel heel erg benieuwd hoe zij aan een tafel kon komen die goedkoper was. Ik vroeg haar of het soms een tafel was die tweedehands was, en ze zei: “Nee, dat niet. Ik kan het bestellen uit Engeland. Van Aircare ofzo. Ik krijg hem volgende week al binnen.”

Ik stond echt beduusd aan de telefoon. Ik vertelde haar dat het geen probleem

was om te annuleren en ik wenste haar veel plezier met haar aankoop. Maar ik was echt pisnijdig. Dit kon geen toeval zijn, en ik wist zeker dat dit niet de eerste keer was dat Aircare dit had gedaan. Hoe kon de verkoop anders zo veel minder zijn geworden? Ik besloot om een email te sturen en ik kreeg al vrij snel een antwoord terug. In de eerste mail de ik stuurde hield ik het oppervlakkig en vroeg ik of ze wel eens rechtstreeks aan klanten hadden geleverd, omdat dit niet de afspraak is. Ik kreeg in eerste instantie te horen dat ze dat nooit zouden doen, maar toen ik met de naam naar voren kwam van mijn klant die me had gebeld werd ineens toegegeven dat ze dat inderdaad één keer hadden gedaan. Ze wisten niet dat deze mevrouw uit Nederland kwam. Jaja, dacht ik. Hoe weet je dan waar je het naartoe moet sturen. Ik probeerde er maar geen ruzie over te maken, en toen ze mij hadden beloofd het nooit meer te doen, accepteerde ik maar wat ze zeiden.

Een paar weken later had ik toch vijf tafels in bestelling staan, weliswaar verspreid over een paar weken, maar toch. Vier tafels waren inmiddels al afgeleverd maar de vijfde kwam maar niet. Mijn klantje was op de hoogte dat andere nagelstylistes hun bestelde tafels al wel hadden en ze werd ongeduldig. Ik begreep het volkomen, ik begreep ook niet waar haar tafel bleef. Al mijn klanten moeten vooruitbetalen. Dat heb ik zo gedaan omdat ik tot op de dag van vandaag nog steeds wacht op iemand die haar tafel heeft gekocht in 2008 en nog steeds nooit heeft betaald. Ik werd door hun zelfs bedreigd, dus ik had toen besloten nooit meer mijn klanten achteraf te laten betalen. Het waren ook nog eens bekende cursisten van me geweest, dus dat bevestigde voor mij dat je niemand kan vertrouwen. En hoe vaak komt het niet voor dat mensen een bestelling plaatsen en dan uiteindelijk niet komen opdagen? Ik kon het me niet veroorloven om tafels in te kopen, die uiteindelijk nooit door de klant zouden worden gekocht. Ik was altijd veel te makkelijk. Ik durf eigenlijk geen nee te zeggen, dus om dat te voorkomen had ik mezelf voorgenomen om tegen mijn klanten te zeggen dat ikzelf ook vooruit moest betalen, als ze zouden vragen waarom het vooruitbetaald moest worden. Ze konden me dan ook niet vragen of ik voor hun een uitzondering zou kunnen maken. Het was niet helemaal eerlijk, maar het was een manier om mezelf te beschermen, en ik moest wel. Ik kon het risico echt niet lopen. Mijn eerste bestellingen moest ik wel vooruitbetalen maar daarna kreeg ik een dertigdagen termijn na aflevering van het product. Zogezegd had ik dus een klantje die nog steeds op haar tafel aan het wachten was. Toen ik het hoofdkantoor hierover e-mailde kreeg ik te horen dat Andrea, mijn

persoon, afwezig was voor de rest van de week, maar de tafel stond wel klaar om afgeleverd te worden. Waarom dat nog niet was gebeurd, wist ze niet. Ondertussen had mijn klantje ook gezocht met de leverancier want ze was een beetje achterdochtig. Zij kreeg iemand aan de telefoon die haar vertelde dat de tafel nog niet was betaald en dat hij daarom nog niet verzonden was. Voor de duidelijkheid, klanten die dus rechtstreeks bij de leverancier bestellen moeten dus wel vooruitbetalen, maar ik ben een distributeur dus voor mij geldt dat niet. Mijn klant werd vervolgens heel boos op mij. Ik had haar verteld dat ze vooruit moest betalen en dat ik dat ook moest doen, en nu kwam ze erachter dat dat helemaal niet was gebeurd en dat dat de reden is dat de tafel niet was geleverd. Ik probeerde haar gerust te stellen dat er een misverstand was. Ik wist niet met wie zij had gesproken en ik kreeg alleen maar te horen dat mijn eigen persoon niet aanwezig was. Ik kon alleen maar wachten tot zij weer op kantoor zou zijn. Mijn klant was daar niet gerust op en op het internet begon ze verhalen over mij te schijven dat ik een oplichtster was. Het betreft een website waar ik al jaren als lid meeschrijf en waar honderden nagelstylistes opzitten, waarvan ook klanten van mij, en potentiele klanten. Ik kon praten wat ik wilde, maar ze was heel stellig. Binnen drie dagen wilde ze haar geld terug! Ik voelde me vreselijk. Ik wilde dit rechtzetten en wachten tot Andrea weer terug was om haar om opheldering te vragen. Tot overmaat van ramp reageerde iedereen op de website. En toen kwam er een bericht van een klant van mij via de email binnen die een paar maanden ervoor een nagelprinter bij me had gekocht en ze zei dat deze niet werkte en ook haar geld terug wilde. Ik wilde eerst het probleem oplossen, maar ze was niet duidelijk wat er precies aan de hand was. Op de nagelprinter zit fabrieksgarantie en bij problemen moet er worden gezocht met de fabrikant. Dat weigerde ze. Ze wilde haar geld terug en ook zij begon te schrijven dat ik een oplichtster was. Ik bood haar aan de printer op te sturen naar mij, ik zou er dan naar kijken en eventueel repareren. Maar ze zei dat ze me niet meer vertrouwde door wat er met de andere klant was voorgevallen dus ze eiste haar geld terug. Pas dan zou ze de printer opsturen. Omdat ik niet wilde dat mensen mij als een oplichtster zou zien besloot ik om de klant met de tafel het geld terug te betalen, en ook de klant van de nagelprinter. De klant van de nagelprinter was ineens heel stil, ik kreeg geen emails meer, en ook op de website waar ze over mij aan het klagen was kwamen geen reacties meer van haar. De nagelprinter heeft ze nooit teruggestuurd. Ik vroeg me af wie nou eigenlijk de oplichtster was.

De klant van de tafel schreef op het internet dat ze haar geld terug had gehad en dat ze de tafel nu had kunnen kopen via iemand anders die ook de tafels verkocht. Ik viel bijna van mijn stoel! Van wie kon ze de tafel hebben gekocht? Ik ging op onderzoek uit, en al gauw zag ik dat er op het forum van de website dat er iemand was die schreef dat je de tafels ook bij haar kon kopen. Diep teleurgesteld was ik toen ik zag wie het was. Het was een oud cursiste van me. Ze had meer dan een jaar daarvoor interesse gehad om een tafel van mij te kopen en ze was langs geweest om deze uit te proberen. Ik denk dat ze wel twee uur lang allerlei vragen had gesteld, ik moest de tafel bijna binnenste buiten halen en naderhand vertelde ze me dat ze toch het geld er niet voor had. Ik vond het totaal geen probleem, ik begreep het wel. Ik kon goed met haar overweg. Zij had in een bepaalde ervoor geld proberen in te zamelen voor haar dochter die een operatie moest ondergaan in het buitenland en daar was geen geld voor geweest. Ook ik had een donatie gedaan. En nu zag ik dat zij degene was die de tafel ook aan het verkopen was?

Die week erna was Andrea weer terug op kantoor en ik kreeg gelijk op maandagochtend een email van haar dat de tafel nog steeds klaar stond en dat het de volgende dag verstuurd zou worden. Ze was dus helemaal niet op de hoogte van wat er was voorgevallen. Ik vertelde haar dat haar collega met mijn klant had gesproken en haar verteld had dat de tafel helemaal niet opgestuurd zou worden omdat er niet was betaald. Andrea snapte er helemaal niks van, maar ze verzekerde me dat de tafel werd opgestuurd. Ik vertelde haar dat het niet meer nodig was, omdat mijn klant mij inmiddels al als oplichtster zag. Toen ik Andrea erop aanspraak dat Cindi de tafels ook aan het verkopen was kreeg ik een reactie die ik nooit had verwacht. Ze vertelde me dat ik wel een contract had gehad met Purex LTD, maar niet met hun en dat hun mijn contract niet hadden overgenomen. Wat krijgen we nou? Dacht ik. Mijn contract was niet overgenomen? En waar hadden we een tijd geleden over gesproken? Ze hadden toch beloofd dat ze niet meer rechtstreeks aan klanten zouden leveren? En nu konden de tafels zelf via iemand anders besteld worden? Het gemene is, Cindi was totaal op de hoogte van alles. Ze had samen met Andrea afgesproken dat ze er geen reclame over zou maken, zodat ik er niet achter zou komen. Maar omdat ik nu toch als oplichtster werd gezien, vond ze dat nu wel in het openbaar kon treden als distributeur. Ik was zo diep teleurgesteld. Ik had deze woning gehuurd zodat ik mijn werkzaamheden uit kon breiden en nu gebeurde dit. Dit was echt een drama.

Ik had gelijk. Het werd echt een drama. Ik wilde er niet teveel op ingaan, omdat ik het niet nog erger wilde maken. Ik hoopte dat het zou overwaaien, maar ik had ineens bijna vierduizend euro terug moeten betalen aan mijn klanten en dat betekende dat ik mijn huur niet kon betalen. Ik hoopte maar dat ik toch een paar bestellingen binnen zou krijgen maar dat gebeurde niet. Ik kon mijn leverancier niet volledig betalen en onze zakenrelatie had een flinke domper gehad.

Ik had een regeling met ze getroffen dat ik ze vanaf nu vooruit zou betalen, en bij elke bestelling zou ik tweehonderd euro meer betalen, dan dat de rekening zou zijn. Zo kon ik mijn achterstand weer inlopen. Ik kreeg per maand nog maar één bestelling binnen, en Aircare sprak hun ontevredenheid uit. Ik vond dat hun de grote schuldige hieraan waren, want ik wist wel dat er genoeg tafels werden verkocht. Niet meer door mij, maar door Cindi. Ik had weinig keuze, ik moest op zoek naar een ander product om te gaan verkopen.

Na een aantal dagen vond ik een product. Een los afzuigsysteem dat bij elke bestaande nageltafel gebruikt kon worden. Ik besloot om opzoek te gaan naar een meubelmaker en zo mijn eigen tafel te produceren met een afzuigsysteem erin. De fabrikant was super enthousiast maar er moest een speciale unit voor mij worden gemaakt, want er was een ander bedrijf in Nederland wat al een afzuigsysteem van hun verkocht, en omdat ze niet wilde dat we elkaar voor de voeten zouden lopen met de verkoop was dit de beste oplossing. Ik was heel blij met dit antwoord, en het zou betekenen dat ik hierbij het alleenrecht weer zou hebben. Thierry was de salesmanager en hij vertelde ook dat hij verantwoordelijk zou zijn voor eventuele problemen e.d. De service was uitstekend en eindelijk zag ik weer een lichtpuntje in de financiële drama waar ik in zat. Ik besloot om er gelijk werk te van gaan maken. Het ging allemaal heel erg snel, ik vond een meubelmaker en binnen twee weken was het eerste LM Special systeem klaar. Ik was zo trots! Ik paste mijn website aan, en omdat ik nog steeds de tafels verkocht van Aircare bleven die ook gewoon op de website staan.

Een paar weken later ontving ik ineens een email via de datingsite. Ik had al even niet op de website gekeken, ik had er geen aandacht meer aan geschonken nu Carina met Calvin iets aan het opbouwen was. Ik had mijn eigen emailadres niet eens gebruikt, en speciaal een andere aangemaakt. Omdat ik daar verder geen andere email op binnenkreeg keek ik er eigenlijk nooit naar. Maar die dag dus wel. Er waren nog meer berichtjes, maar deze ene sprong er wel heel erg tussenuit.

Het was een kort berichtje, maar heel spontaan, en ik reageerde zodra ik het had gelezen. Het was van Charles, heel toevallig, het was ook een Amerikaan. Ik schonk er verder niet meer zoveel aandacht aan, en de volgende dag was ik toch nieuwsgierig of ik nog een berichtje had gehad. En inderdaad, ik had weer een berichtje gehad. Hij wist dat ik uit Nederland kwam en hij stuurde me of ik die avond met hem uit eten wilde gaan en ik stuurde terug of hij me om acht uur op kon halen. Ik moest er wel om lachen en zo bleven we de komende weken wat heen en weer mailen. Op een gegeven moment werd het steeds vaker, toen begonnen we op de chat met elkaar te praten en Charles was heel erg open over zichzelf. Hij vertelde dat hij was geadopteerd, en dat hij gelijk na de geboorte was afgestaan. Zijn ouders hadden in totaal zestien kinderen geadopteerd en hij was de jongste. Hij had net anderhalf jaar ervoor zijn biologische vader en moeder ontmoet en hij woonde nu tijdelijk in de buurt van Pittsburgh om hun beter te leren kennen. Hij had twintig jaar op Hawaii gewoond, was getrouwd geweest en had drie kinderen. Hij had daar had hij als advocaat gewerkt, maar na de scheiding was hij terug gegaan naar Los Angeles en wilde hij zich op zijn muziek richten, hij vertelde dat hij tekstschrijver was. Totdat op een dag één van zijn zussen belde dat ze zijn biologische moeder had gevonden. Hij besloot toen om een tijdje in Pittsburgh te gaan wonen. Hij was een paar jaar ouder dan mij, maar onze verjaardagen scheelde maar vijf dagen met elkaar. Eigenlijk klikte het gelijk tussen ons, en we konden uren met elkaar praten. Na een week of vijf hadden we afgesproken om elkaar te bellen op Skype. Ik was nogal onzeker over mijn Engels maar toen we elkaar eenmaal spraken waren de zenuwen weg. Het was precies wat ik had verwacht. Hij had een hele rustige kalme stem en net zoals we over de email en over de chat hadden gesproken, zo gemakkelijk konden we ook over de telefoon praten. Mijn Engels was wel een beetje gebrekkig voor mijn gevoel, maar Charles stelde me gerust dat dat wel mee viel.

De eerste keer dat we elkaar spraken hingen we pas op na twee uur, en hij vroeg me of hij me de volgende dag weer mocht bellen. De volgende dag ging net zo, we spraken honderduit, over van alles en nog wat. Hij kon ook heel goed luisteren en al gauw waren we in gesprek over Vienna. Ik kon er heel goed met hem over praten en dat was heel erg fijn. De weken die erop volgden spraken we elkaar elke dag. Er was zes uur tijdsverschil en hij stond elke nacht om drie uur op om mij een goede morgen te kunnen wensen. We kletsten dan even en daarna ging hij weer verder slapen. Ik deed dan mijn dagelijkse dingen. In de avond spraken we altijd, en al gauw was het de gewoonste zaak van de wereld geworden. Juist omdat we elkaar alleen maar via Skype konden zien en spreken, leerden we elkaar heel erg goed kennen. We konden niet zoals anderen naar de bioscoop of uit eten gaan. Het enige dat wij konden doen was praten. En na anderhalve maand waren we er wel van overtuigd dat we elkaar wilden zien. Tijdens oud en nieuw probeerden we een manier te vinden om het samen door te brengen. Hij is niet het type dat in de kroeg hangt en ook met oud en nieuw had hij geen zin in zoiets. Hij zou thuis blijven en omdat het bij mij zes uur later is, dan bij hem konden we twee keer oud en nieuw samen vieren. Carina kwam ook met Yas naar ons toe en ik had lekkere hapjes gemaakt en op tafel gezet. Het was een rustig oud en nieuw en Charles zat aan de andere kant van de computer oudejaarsavond mee te vieren.

Ik belde net na twaalven ook mijn ouders op en daarna ging ik met Carina, Yas, Jayden en Jonah naar buiten om vuurwerk af te steken. Ik was altijd een hoop vuurwerk gewend. Mijn broertje kocht altijd best wel veel vuurwerk en wij hebben altijd in buurten gewoon waar iedereen wel vuurwerk afsteekt. Maar dit was Lunteren en het was hartstikke stil. Wij hadden een paar rotjes en wat simpel siervuurwerk en wat sterretjes voor de kinderen. Ik vind het altijd maar zonde om voor honderden euro’s uit geven aan vuurwerk. En al zou ik het willen, ik kon het me niet veroorloven. Maar het deed mij niet zoveel, ik vond het al leuk dat de kinderen zo’n plezier hadden. Het was alleen behoorlijk koud en om half twee wilden we toch echt wel weer naar binnen. Iedereen was moe, we brachten de kinderen naar bed, en daarna ging Carina eigenlijk ook gelijk slapen. Ik liep weer naar beneden. Charles zat nog achter de computer en samen zouden we wachten tot het bij hem ook middernacht zou zijn. Voor mij zou dat betekenen dat ik tot minstens 06:00 uur op zou moeten blijven maar dat vond ik helemaal niet erg. Het was heel gezellig. Hij nam een wijntje, en ik nam er ook nog één. Toen het bij hem middernacht was wensten we elkaar nogmaals

gelukkig Nieuwjaar en om 07:30 uur ging ik ook maar naar bed.

Het was alweer januari, ik woonde al weer bijna een jaar in Lunteren en ik vond het wel lekker zo. Ik kende nog steeds bijna niemand behalve dan de buren die ik zo nu en dan buiten even sprak. Charles en ik spraken elkaar elke dag, en soms was het best wel moeilijk dat er zo’n grote afstand tussen ons zat. We wilden elkaar heel graag zien, maar ik wist echt niet hoe ik dat klaar zou moeten spelen. Charles kon met geen mogelijkheid naar Nederland komen, hij zat vast met zijn werk. Op een dag werd Charles opgebeld door de dochter van zijn zus. Charles’ zijn zus en zwager werkten als vrijwilligers voor de kerk in Haïti. Er was een zware aardbeving geweest en zijn nichtje vertelde hem dat ze geen met haar ouders kon krijgen. Charles is naar zijn nichtje gegaan samen met zijn broer, en na twee dagen wachten en niets te hebben gehoord besloot hij samen met zijn broer om naar Haïti te gaan. Zijn zus en zwager woonden in een wijk buiten de stad, en ook al was het daar niet zo zwaar getroffen, de telefoonverbindingen en internet lag helemaal plat. Om de dag ontving ik een email van Charles. Hij was erom geschrokken van de beelden die hij daar zag. Het was verschrikkelijk. En ik was thuis, en probeerde het nieuws te volgen via de televisie. Na acht uur aan het zoeken geweest had hij zijn zus gevonden. Ze was mensen aan het helpen, en haar man was in het getroffen gebied om daar te helpen.

Het was verschrikkelijk om te zien, honderdduizenden mensen waren omgekomen. Het was een hele grote puinhoop en Charles had er moeite mee om het aan te zien. Hij wilde naar huis, hij wilde mij zien.

Ondertussen wist ik zeker dat ik Charles wilde zien, omdat hij voorlopig niet hierheen zou kunnen komen besloot ik om mijn ouders te vragen of ze een paar dagen op de kinderen zouden willen en, zodat ik naar Charles kon gaan. Mijn ouders waren er niet al te blij mee, ze hadden geen nee gezegd maar het was niet dat ze achter mijn keuze stonden om naar Amerika te gaan, en ik kon het heel erg goed begrijpen. Maar ik voelde gewoon dat het goed zat tussen Charles en mij en ik ging er niet naar toe om maar te ‘kijken’ hoe het in het echt

zou zijn om hem te zien. Ik had al veel te veel tijd met hem doorgebracht om te weten dat het goed zat tussen ons. Uiteindelijk zeiden mijn ouders dat ze wel op de kinderen wilden en, ook omdat ze niet wilden dat ik de kinderen bij iemand anders zou brengen om zo toch te kunnen gaan, ook al had ik gezegd dat ik dat nooit zou doen. Ik was mijn ouders heel erg dankbaar, ik wist dat ze het er niet mee eens waren, maar de kinderen waren altijd welkom bij hun. Ondertussen wist Charles er helemaal niets van. Ik wist wel dat hij me graag wilde zien, maar ik had steeds gezegd dat het niet kon in verband met de kinderen. Via de mail kreeg ik weer een berichtje van Charles. De aardbeving en de vernietiging hadden een ontzettende grote indruk op hem achter gelaten en hij vertelde me dat hij onderweg was naar huis. Toen hij op het vliegveld in Florida was gekomen probeerde hij me via de chat te spreken. Hij was achter een computer gaan zitten op het vliegveld en hoopte maar dat ik er was. Ik was op dat moment net een kopje koffie aan het drinken, ik had net de kinderen op bed gelegd. Ineens zag ik om mijn scherm dat ik een bericht had van Charles en ik was zo blij. Hij vertelde me hoeveel indruk het op hem had gemaakt en hoe verschrikkelijk het was geweest. Zoveel doden, en al die kinderen die hun ouders waren kwijtgeraakt. Het had hem merkbaar heel erg geraakt.

Nadat we even gesproken hadden vroeg hij me of ik alsjeblieft naar Amerika wilde komen zodat we elkaar konden zien. Hij wilde niet nog maanden wachten, en ik ook niet meer. We waren allebei volwassen mensen en we wisten allebei dat het goed zat tussen ons, en ik besloot om hem te vertellen dat ik mijn ouders had gevraagd om op de kinderen te en. Hij was ontzettend blij om dat te horen! Ik had besloten om de computer aan te laten zodat hij me zou kunnen bellen op Skype als hij weer thuis was gekomen. Om 04:00 uur belde hij me op. Het was inmiddels een week geleden dat ik hem had gezien, en ik was blij dat hij er weer was. Hij bleef maar praten over wat hij had ervaren en hoe erg hij het gemist had om met me te praten en me te kunnen zien. Ik voelde hetzelfde en na een uurtje gekletst te hebben besloot ik nog even verder te gaan slapen. Ik moest weer vroeg op de volgende ochtend en Charles zag eruit alsof hij ook wel een paar uurtjes slaap kon gebruiken.

HOOFDSTUK 18

Wat was het ineens spannend. Charles en ik hadden afgesproken dat we op Valentijnsdag in Los Angeles zouden zijn. In Pittsburgh was het nog altijd geen mooi weer, en hij wilde me graag meenemen naar Los Angeles. Hij zou dus ook een vlucht moeten nemen. Hij wilde niet dat ik alleen op het vliegveld zou staan en hij zou een dag eerder als mij vertrekken. Stel dat er dan vertraging was, dan nog zou hij er eerder als mij zijn. Hij zou zelfs de nacht op het vliegveld doorbrengen en daar op mij wachten. Ik had nog nooit alleen gevlogen en ik was nog nooit verder geweest als Tenerife. Ik zou op vrijdagochtend vliegen, en Charles op donderdagmiddag. Het zou voor hem maar vierenhalf uur vliegen zijn. Ik zou vanaf Schiphol direct naar Los Angeles vliegen. Een vlucht van ongeveer elf uur. Ik zou de kinderen op donderdag aan het einde van de middag bij mijn ouders brengen, want ik moest al om zes uur ‘s morgens van huis vertrekken, dus dit was het handigst om te doen. De kinderen vonden het helemaal geweldig dat ze bij Opa en Oma mochten logeren en vonden het helemaal niet erg dat ik een paar dagen wegging. Ik zou een week later op donderdag weer terugvliegen. Met de vluchten erbij zou ik vijf dagen in Los Angeles zijn.

Ik had de kinderen bij mijn ouders afgezet en nadat ik daar nog even wat had gedronken en iedereen gedag had gezegd ging ik weer terug naar huis, ik moest nog een hoop spullen inpakken. Ik weet niet wat het was, maar ik was altijd op het laatste moment nog druk bezig. Dat was typisch iets voor mij. Op mijn Iphone had ik een applicatie geïnstalleerd waar je de vluchten op kunt bekijken en of er bijzonderheden zijn. Ik schrok me rot toen ik zag dat de vlucht van Charles was geannuleerd. Dit ga je niet menen, dacht ik. Ik pakte mijn computer, belde Charles op Skype en ik vertelde hem wat ik zojuist had opgemerkt. Hij had er niets van gehoord maar besloot om naar het vliegveld te bellen. Het was na de middag bij hem, en vijf uur later zou hij al moeten vliegen. Hij kreeg een mevrouw aan de telefoon en ze vertelde dat er zware sneeuwstormen waren waardoor alle vluchten van die dag waren geannuleerd. Wat baalden we toen we dat hoorden! Hij vroeg wanneer de eerstvolgende vlucht zou vertrekken en hij kon niet eerder dan zaterdag vertrekken. Niet te geloven, dacht ik. Dat is echt balen! Hij kon niet anders dan een nieuwe reservering doen, en ik belde gelijk naar KLM of ik mijn vlucht kon wijzigen in een dag later. Ik kon gelukkig een vlucht nemen die in de middag zou gaan. Het zou dan geen rechtstreekse vlucht

zijn, dus het zou meer reistijd zijn, maar ik hoefde dan niet alleen op het vliegveld te staan. Charles zou drie uur eerder dan mij aankomen in Los Angeles. Het moest maar. Het was wel jammer, want zoveel dagen hadden we niet eens. Het zou zaterdag op zondagnacht zijn voordat ik in Los Angeles was. Ik belde mijn moeder op om te vertellen dat ik een dag later zou vertrekken en legde de situatie uit. De jongens hadden het zo naar hun zin, en ze wilde graag dat de Jayden en Jonah gewoon bij hun zouden blijven zoals afgesproken. Ik vond het prima. De kinderen hadden het blijkbaar super leuk. Ik had niet anders verwacht.

Ik had ineens nog ruim de tijd om nog meer spulletjes in te pakken. Die zaterdagochtend nam ik om elf uur de trein naar Schiphol. Mijn vliegtuig zou om half vier vertrekken naar Atlanta. Vanuit daar zou ik doorvliegen naar Los Angeles. Ik was behoorlijk zenuwachtig geworden. Mijn vriendinnen hadden me gevraagd of ik bang was dat het tegen zou vallen als ik Charles in het echt zou zien. Maar ik was ervan overtuigd dat dat niet zou gebeuren. We kenden elkaar inmiddels al zo goed. Ik zou niet weten wat er nou tegen zou kunnen vallen. De vlucht naar Atlanta verliep hartstikke goed, ik kon alleen de slaap echt niet te pakken krijgen en om half zeven lokale tijd kwam ik aan in Atlanta. Ik had vier uur de tijd om over te stappen. Het was een enorm vliegveld, en ik was behoorlijk trots dat ik helemaal in mijn eentje dit avontuur aan was gegaan. Daar liep ik dan, in Amerika. Ik pakte mijn dollars uit mijn portemonnee en kocht een broodje hamburger en een cola. Ik moest lachen toen ik mijn cola zag. Ik had een medium size besteld, en als ik dit in Nederland had moeten kopen, was het minimaal een XXL geweest. Als dit een medium size was, dan was ik benieuwd wat ze me hadden gegeven als ik een large had besteld. Een emmer? Ik liep door naar de terminal vanwaar mijn vliegtuig zou vertrekken en ik zag aan de linkerkant ineens een grote ruimte waar je kon roken. Dat was mazzel hebben! Ik ging naar binnen en stak een sigaretje op. Heerlijk zeg.

Overal waren stopen en ik laadde mijn Macbook op en mijn Iphone. Zo kon ik in het vliegtuig weer even een spelletje doen. Ik was op vijf minuten afstand van mijn gate dus ik bleef net zolang zitten totdat ik zag dat mijn vliegtuig met dertig minuten zou vertrekken. Ik pakte mijn spullen en ging in de rij staan. Ik was inmiddels behoorlijk moe geworden, in Nederland was hij nu

half vijf in de ochtend en ik had nog geen oog dichtgedaan. Na het inchecken liep ik door de gang naar het vliegtuig. Ik nam plaats en ik leunde met mijn hoofd tegen het raam. Ineens dommelde ik weg, totdat ik merkte dat er beweging kwam in het vliegtuig. Tien minuten later stegen we op, en was ik op weg naar Los Angeles.

Ook deze vlucht verliep rustig, ik was heel erg moe, en geen zin om te lezen of een spelletje te doen, ik dommelde af en toe een beetje weg en het laatste uur van de vlucht was ik het echt zat geworden. Ik was inmiddels al meer dan zestien uur onderweg geweest. Ruim een half uur voor de landing keek in naar buiten en ik zag enorm veel lichtjes. Dit was de stad Los Angeles, wat een geweldig uitzicht. Ik was diep onder de indruk, en het was een prachtig gezicht en ik nam een aantal foto’s. Ik voelde aan mijn oren dat we al een beetje aan het dalen waren, en na een half uur naderden we het vliegveld LAX. Ik werd ineens heel zenuwachtig. Nog een paar minuten en ik zou Charles zien! Ik pakte mijn toilettas en keek in mijn spiegeltje. Ik schrok behoorlijk toen ik zag hoe de lange vlucht me had toegetakeld en ik besloot om eerst naar het toilet te gaan als ik het vliegtuig uit zou stappen. Ik vond mezelf ook niet al te fris meer ruiken, en de muffe geur van de persoon naast me, hielp me daar ook niet echt mee.

Het toestel kwam rustig op de landingsbaan neer, en nog geen vijf minuten stond het vliegtuig al stil. Het was niet al te druk in het vliegtuig en ik ging in de rij staan om het vliegtuig uit te lopen. Het duurde niet al te lang en toen ik op het vliegveld aankwam liep ik gelijk naar het toilet. Ik deed wat make-up op mijn gezicht, haalde een borstel door mijn haar en deed nog wat parfum op. Het liefst had ik een douche genomen, dacht ik nog. Ik liep de toiletten uit, en ik belde naar mijn ouders toe. Ze zouden net wakker zijn, en mijn vader nam de telefoon op. Hij was blij om te horen dat alles goed was gegaan. Mijn moeder sliep nog maar hij zou het gelijk vertellen als ze wakker was. De kinderen lagen ook nog te slapen, en alles was hartstikke goed gegaan. Dat was een fijn gevoel.

Ik hing de telefoon op, en ik volgde roltrap naar beneden waar de rollerband zou moeten zijn. Ik was halverwege de roltrap en ineens zie ik in mijn linkerooghoek

een man opstaand vanuit een stoel. Het was hem! Het was Charles! Het kon niet missen, en toen ik aan het einde van de roltrap was, stond hij al daar om me op te vangen. Met een grote glimlach pakte hij me vast, en even dacht ik dat hij me nooit meer los zou laten. Hij zei me hoe blij hij was om me te zien en op dat moment kusten we elkaar voor het eerst en ik wist meteen dat dit het was. Hij was mijn grote liefde!

Onvoorstelbaar, wat was ik toch verliefd! Glunderend en arm in arm liepen we naar de rollerband. Het eerste half uur hadden we alleen maar oog voor elkaar en we hadden niet eens in de gaten dat mijn koffer al vijf keer langs was komen rollen. De meesten mensen hadden hun koffer al van de band afgehaald en waren al vertrokken. Toen we dat beseften pakte Charles gauw mijn koffer en liepen we naar buiten toe om een taxi aan te houden om naar het hotel te gaan. We hadden een hotel geboekt midden in Hollywood.

Ik voelde me echt heel bizar, ik, Lisa, uit het dorp, was nu midden in Hollywood samen met mijn Amerikaanse vriend.

Het was een half uurtje rijden met de taxi van het vliegveld naar het hotel op Sunset Blvd. Ik nam gelijk een douche toen ik aankwam en ik had ineens behoorlijk honger. Voor mij was het al bijna tussen de middag. Om half vier in de ochtend liepen we naar de supermarkt aan de overkant van de weg. Ik was behoorlijk onder de indruk van alles wat ik zag. Het was een mega grote supermarkt, en ik vond het geweldig om er in rond te lopen en om me heen te kijken. Het was een hele ervaring en ik was helemaal in de wolken van Charles. Het was lang geleden dat ik me zo had gevoelt, en ook al hadden de mensen om me heen gezegd dat het ook wel eens tegen zou kunnen vallen als ik hem in het echt zou zien, ik wist zeker dat het niet het geval zou zijn. We hadden elkaar dan niet aan kunnen raken, maar we hadden veel, heel veel tijd met elkaar doorgebracht. Misschien kenden we elkaar wel beter dan andere stellen die vier maanden samen zijn. Ik had natuurlijk ook al het één en ander meegemaakt, ik wist dat mijn gevoel het juiste was.

De volgende dag liepen we naar het hart van Hollywood.

Ik keek mijn ogen uit, en nadat we een uur hadden gelopen besloten we om even te gaan zitten. We zagen een tafel en een paar stoelen zijn, bij de ingang van een winkeltje en binnen kon je er wat drinken halen. Ik nam plaats en Charles liep naar binnen om een colaatje voor me te halen. Ik stak ondertussen een sigaretje op en twee tellen later nam Charles tegenover mij plaats. Hij hield mijn hand in de zijne en zo staarden we elkaar zo'n tien minuten sprakeloos aan. Ineens dwaalde mijn blik af naar iets was langs kwam lopen. Het was een man verkleed als Darth Vader! Ik schrok me rot en ik begon te lachen. Ik tikte Charles aan op z’n arm en ik fluisterde:

“Kijk daar! Kijk eens, die is echt gek!”

“Wat bedoel je?”

“Daar, die man, hij is verkleed als Darth Vader!”

“Ha!” lachte Charles, “Verderop loopt er iemand verkleed als superman.”

Ik begon te lachen, hij maakte er maar een grap van, en stond er niet zo raar van te kijken. Ik vond het maar gek.

Nadat we ons drinken hadden opgedronken besloten we naar het Kodak Centre te lopen. En ineens zag ik allemaal verkleedde mensen. Ik zag Marilyn Monroe, Charlie Chaplin, een Michael Jackson die veel te groen zag en Superman.

Verderop zag ik Darth Vader weer staan. Ik bleef even staan, en toen zag ik waarom ze daar stonden. Je kon met ze op de foto en dan gaf je ze als dank een dollarbiljet. Nu snapte ik het! Charles zal wel gedacht hebben toen ik helemaal verbaasd Darth Vader achterna keek. Het was dus de gewoonste zaak van de wereld hier. Ach, ik kom ook maar uit Lunteren. We namen foto’s van de Hollywood Walk of Fame en ik ging op de foto met Charlie Chaplin en Marilyn Monroe. Ik genoot enorm en samen met Charles voelde het gewoon heel erg goed. Ik had de kinderen in de ochtend gesproken en het ging super goed met ze, en ze hadden het heel erg naar hun zin. Ik zou hier maar vier dagen zijn, dus ze hoefden me niet zo heel erg lang te missen.

Charles vroeg me of ik honger had, en ik had wel zin in wat lekkers. Hij kende een restaurant wat heel populair is, Greenblatt’s genaamd en het eten was er fantastisch. We liepen er naar toe, en ik besteld een Chickensalad Sandwich. We hadden ook een fles wijn besteld en we werden heel keurig bediend. Het eten was erg lekker, maar toen ik een slokje van mijn wijn kwam, voelde ik me ineens helemaal niet lekker. Ik kan niet zo heel goed tegen wijn maar ik had nu maar één slokje genomen. Ik wist het al, ik was heel erg moe geweest en had vreselijk last van een jetlag. De wijn was de druppel geweest en ik kon niet meer. Charles riep de serveerster erbij en vroeg of ze het eten in kon pakken een taxi voor ons kon bellen. Na tien minuten stond de taxi klaar en het eten konden we meenemen. Ik voelde me echt heel erg zwak en ik was blij toen we weer terug waren in het hotel. Ik heb eventjes op bed gelegen en daarna voelde ik me al weer een stuk beter. Ik had nog nooit met tijdsverschil te maken gehad, alleen het uurtje verschil met Londen. Maar het was negen uur vroeger dan in Nederland en ik had er behoorlijk last van. Ik hoopte maar dat ik wakker zou kunnen blijven tot aan de avond. Anders zou ik waarschijnlijk de hele nacht wakker liggen als ik nu helemaal zou gaan slapen.

Ik kan niet beschrijven hoe leuk Charles en ik het hadden. We waren allebei helemaal verliefd en we wisten dat dit toch echt de bedoeling was van liefde. Hij was ontzettend attent, en ontzettend lief. We kenden elkaar pas een paar maanden, maar we kenden elkaar zo goed, dat het niet als een verrassing kwam toen we het over trouwen begonnen te hebben. Omdat we wisten dat de toekomst voor ons niet zo gemakkelijk zou zijn, wilden we aan elkaar laten zien dat wat er

ook zou gebeuren, dit was onze ware liefde en we zouden uiteindelijk hoe dan ook bij elkaar zijn. Hoe we dat zouden we gaan doen wisten we niet. Maar dat we elkaar een belofte wilde doen, juist omdat het allemaal zo onzeker was, dat was duidelijk. We besloten om te trouwen, nog voor dat ik naar huis zou gaan. En we hadden nog maar twee dagen! Ik hoefde geen feest, ik hoefde geen jurk. We hadden allebei al een bruiloft gehad, en voor nu was het alleen maar belangrijk dat we elkaar een belofte mee kunnen geven als we elkaar gedag zouden moeten zeggen die aanstaande donderdag. Een eventueel feest met jurk en alles erop en eraan konden we altijd nog een keer doen. Maar nu was dit het belangrijkste. We zochten op het internet op naar iemand die ons zo snel mogelijk kon trouwen. We hadden een Marriage License nodig, maar dat was zo geregeld. We vonden iemand die niet al te ver weg zat en we belden hem op om te vragen of hij op zo’n korte termijn tijd had. Hij had tijd genoeg en we spraken af dat we woensdag om half twee bij hem zouden zijn. Die woensdag ochtend was het eigenlijk wel een beetje spannend, maar we wisten allebei tweehonderd % zeker dat dit is wat we wilden. Ik pakte mijn mooiste jurkje die ik had meegenomen en Charles trok een pak aan. We moesten een half uurtje rijden en toen we aankwamen stonden we toch wel even te kijken. Het leek op een soort pleintje met wat een paar kleine winkeltjes. Ik zag een sigarenwinkel, een klein winkeltje wat een beetje leek op een winkel die je bij de benzinepomp hebt en op de hoek zat een broodjeszaak. Daarnaast was een deur en met rode neon letters stond er “Welkom”.

Dit was het adres waar we moesten zijn en ineens vond ik het toch wel een beetje vaag. Charles dacht er net zo over en samen moesten we lachen. Het was niet echt de ultieme trouwlocatie maar we kwamen niet voor de locatie maar voor de belofte. Charles opende de deur voor mij en midden in de ruimte waar we binnen kwamen zat een vrouw achter een bureau. Ze had een hoogblond getoupeerd kapsel en ze zei dat we door mochten lopen naar achteren. Daar kwamen we in een ruimte waar allemaal stoelen stonden en een soort altaar waar de trouwerij kon worden voltrokken. Links stond een bureau en er zat een man achter die T-shirt aan had met een motor erop. Hij was zeker achter in de vijftig, en hij had een lang dun staartje in zijn nek. Wat een grap, dacht ik. Moet je dat nou zien. Ik keek Charles een beetje onzeker aan en hij begon te lachen. Ineens schoot ik ook in de lach en ik verontschuldigde me tegenover Ref. Chuck, ja inderdaad, dat was zijn naam. Ik zei hem dat het een beetje de zenuwen waren. Hij reageerde er niet echt op, en begon gelijk ronduit te kletsen. Hij was heel

aardig en hij riep de vrouw achter het bureau in de eerste kamer of ze wat drinken voor ons in wilde schenken. Charles keek me aan, en ik schudde nee. Hij bedankte de man voor het aanbod maar gaf aan dat we ‘ok’ waren. Er werden allemaal papieren tevoorschijn gehaald en Charles en ik moesten alles doornemen en alles tekenen. Op het bureau van Ref. Chuck stond een computer met ook weer een motor als screensaver. Charles kon het niet laten om hem te vragen of hij motor reed. Ik dacht, nee he, zo schiet ik weer in de lach. Charles keek me aan met een glimlach en ik gaf hem een por in zijn zij. Ref. Chuck begon honderduit te vertellen over zijn hobby als motorrijder en het duurde even voordat we weer verder gingen met waarvoor we gekomen waren. Toen was het tijd om elkaar het ja-woord te geven. Het klonk in het Engels net zoals ik altijd op televisie had gezien. Charles en ik keken elkaar verliefd aan toen het jawoord was gezegd en er werden nog foto’s gemaakt en met onze trouwakte en nog wat anderen papieren en een certificaat bedankten we Ref. Chuck en verlieten we onze trouwlocatie. Buitengekomen schoten we allebei in de lach. Dit hadden we allebei niet verwacht, het was zo bizar daarbinnen, maar we hadden gedaan waar we voor gekomen waren. We waren getrouwd! Vanaf nu was ik Mrs. Brown.

Ik miste Jayden en Jonah wel heel erg en ik belde ze elke dag op om te vragen hoe het met ze ging. Het ging geweldig en soms hadden ze niet eens de tijd om met me te kletsen. Charles en ik waren heel erg gelukkig samen, en we moesten er niet aan denken of afscheid te nemen. We waren nog maar zo kort samen geweest en we wisten absoluut niet wanneer we elkaar weer zouden kunnen zien. Hij zou weer terug gaan naar Pittsburgh, en ik naar Lunteren. Die donderdag hadden we nog tijd in de ochtend om naar het hart van Hollywood te lopen. Ik zag een leuk winkeltje met allemaal souvenirtjes en ik had voor wel honderd dollar aan souvenirs gekocht. Charles wist dat ik het financieel niet breed had, en hij had me het geld ervoor gegeven. Ik had ook voor de kinderen allebei een sleutelhanger gekocht, een dollarbiljet van Michael Jackson en nog wat andere spulletjes. Charles wilde bij de speelgoedwinkel nog wat voor de jongens kopen. Hij kocht een leesboek van Dr. Seuss voor Jayden en een treinen set voor Jonah. Daarna liepen we gauw terug naar het hotel om de spullen te pakken en naar het vliegveld te gaan. Om half één moesten we klaar staan, en vijf minuten later hoorden we de taxi toeteren. De koffers werden in de auto gezet, en we reden naar LAX toe. Charles heeft een neef wonen in een buitenwijk van Los Angeles en omdat hij niet alleen zonder mij nog langer in het

hotel wilde blijven besloot hij om bij zijn neef te overnachten. Zijn vlucht zou de volgende dag pas vetrekken. Dat had hij expres zo gedaan in het geval dat mijn vlucht vertraging zou hebben, hij me niet alleen op het vliegveld zou hoeven te laten. Een dag later vertrekken betekende dat hij er zeker van kon zijn dat ik weer veilig terug in het vliegtuig zat. Mijn vlucht zou om 15:35 vertrekken en het zou een directe vlucht zijn naar Schiphol. De vliegtijd zou ongeveer negenenhalf uur zijn. Een heel verschil met de heenreis! Aangekomen bij het vliegveld moest ik inchecken en mijn koffer op de band zetten. Nee he! Veel te zwaar! Ik had natuurlijk allemaal cadeautjes erin zitten en vooral die treinen voor Jonah waren behoorlijk zwaar. Ik had bij de heenreis al iets teveel in mijn koffer gehad maar op Schiphol werd niet moeilijk gedaan over twee kilo. Ik trok een zware handdoek uit mijn koffer die ik had meegenomen voor als we naar het strand zouden gaan, en gaf die aan Charles. Ik haalde alles uit mijn koffer wat ik maar kon bedenken waardoor het gewicht zou verminderen. Deodorant, parfum, zonnebrand, bodylotion en nog meer flesjes. Ik stopte het in mijn handbagage, die werd toch niet gewogen. Charles zou de handdoek wel meenemen. Ik moest mijn koffer nogmaals wegen en ditmaal was het in orde. Ik kreeg mijn tickets en ik was ingecheckt. Nu was het afscheid gekomen. Charles hield me stevig vast en ik voelde me vreselijk. Ik zou hem zo vreselijk missen. Nu moesten we weer terug naar Skype. Dit was zo fantastisch geweest, het zou vreselijk moeilijk zijn om er weer aan te moeten wennen dat ik hem niet meer zo aan kan raken. Ik hield echt van hem, en hij van mij, dat was zeker. We hielden elkaar net zolang vast als er maar tijd voor was, maar toen we zagen dat de rijen waren verdwenen en iedereen al naar het checkpoint was gelopen moesten we nu toch echt afscheid nemen. Na een innige omhelzing en een kus waarvan ik smolt liep ik met tranen in mijn ogen van hem weg. Ik keek nog een keer achterom en het deed me zeer dat ik hem niet met me mee kon nemen.

Ik kwam bij het controlepunt en ik legde mijn spullen in de bakken. Ik deed mijn schoenen uit en ook deze legde ik in één de laatste bak. De spullen werden gescand en ik wilde mijn spullen weer pakken totdat er een mevrouw vroeg of ze in mijn tas mocht kijken. Geen probleem hoor, ik heb er toch niks inzitten wat van belang kan zijn voor hun. Ze haalde er van alles uit, en ook de flesjes parfum, deodorant en de bodylotion die ik even daarvoor uit mijn koffer had gehaald en in mijn handbagage had gestopt. Shit! Ineens dacht ik eraan dat je maar 150ml per flesje in je handbagage mocht hebben. Ik had er nooit meer aan gedacht, ik dacht er alleen maar aan om mijn koffer wat minder gewicht te laten

hebben. Ze keek me aan met een blik van dat het er speet, maar ze moest het toch echt in beslag nemen. Daar ging mijn dure bodylotion en mijn flessen zonnebrandcrème. Ze keek nogmaals in mijn tas, en toen zei ze dat ik verder mocht gaan. Ik pakte mijn spullen, trok mijn schoenen weer aan en liep naar de gate waar mijn vliegtuig al klaar stond. Ineens voelde me ik me heel erg rot, ik kwam tot het besef dat ik in de afgelopen dagen me heel ontspannen had gevoeld omdat ik ook even niet had hoeven denken aan hoe zwaar ik het soms had. Vooral het financiële gedeelte, dat lag op mijn maag elke dag. En nu, ik had er een paar dagen niet aan hoeven denken. Er was al anderhalf jaar voorbij nadat Vienna was overleden, maar de nasleep was nog duidelijk aanwezig. Ik had al een jaar geen alimentatie gehad, en ik was inmiddels begonnen met het verkopen van mijn nieuwe afzuigsysteem, maar de verkoopcijfers waren niks vergeleken met de cijfers van de afgelopen jaren van de tafel die ik verkocht had. Na de ticketcontrole liep ik het vliegtuig in en nam plaats op mijn stoel. Ik kon Charles niet bellen, want hij was zijn telefoon kwijtgeraakt op het vliegveld toen we aan waren gekomen. Hij had op een stoel zitten wachten op mij, en toen hij me van de roltrap af had zien komen dacht hij nergens anders meer aan dan aan mij, en hij had al zijn spullen zo laten liggen. We waren wel teruggelopen om zijn tassen en koffer te pakken, maar waarschijnlijk had hij de telefoon op de stoel laten liggen. Hij kwam er pas achter dat hij zijn telefoon kwijt was toen we in het hotel waren. Ik zou hem pas weer kunnen spreken als ik in Nederland zou zijn.

Ik pakte mijn laptop en begon de foto’s te bekijken van onze dagen samen. Ik keek naar onze trouwfoto en ik glunderde ervan. Niemand had ervan geweten, maar hoe zou ik het mijn ouders gaan vertellen? Ik wist zeker dat het geen heugelijk nieuws zou zijn en ik besloot er nog maar even mee te wachten.

Toen ik de kinderen op kwam halen vroegen ze of ze nog een nachtje langer bij Opa en Oma mochten blijven. Ze hadden het zo ontzettend leuk gehad. Mijn ouders hebben een achtertuin dat voor kinderen een speeltuin is. En mijn ouders zijn zo vreselijk lief voor hun kleinkinderen, ik kon het ze niet kwalijk nemen dat ze vroegen of ze langer konden blijven, maar het was toch echt tijd om naar huis te gaan.

HOOFDSTUK 19

De komende weken zagen Charles en ik elkaar weer elke dag op Skype. De kinderen zagen hem ook met regelmaat en Charles deed spelletjes met ze via de computer. Nu we elkaar hadden gezien, wilden we het liefst zo snel mogelijk weer samen zijn, maar dat zou wel lastig worden. Het was nog februari en het was erg koud buiten, het had de afgelopen dagen heel erg gesneeuwd en toen ik Jayden naar school wilde brengen zat ik helemaal vast met de auto. Ik had nieuwe banden nodig voor de auto, maar ik had er echt geen geld voor. Ik had later die dag mijn zus aan de telefoon en vertelde me dat ze nog winterbanden had voor de auto. Ik had de auto een jaar eerder van hun overgenomen en ze hadden nog steeds de winterbanden in de schuur liggen. Ik besloot om ze maar gelijk op te halen, want het winterweer kon nog wel een poosje aanhouden. Ik maakte een afspraak bij de garage en liet de winterbanden eronder zetten. Ik kon het geld er eigenlijk niet voor missen, maar het was echt heel erg nodig.

De verkoop van mijn nieuwe afzuigsysteem kwam eindelijk van de grond, en ik hoopte dat het net zo’n succes zou worden als de tafels die ik had verkocht. De meubelmaker die ik had gevonden om mijn eigen tafels te maken, had een demo tafel voor me gemaakt en daar mijn eigen afzuigsysteem in geplaatst. Het zag er perfect uit, en net zoals de voorgaande tafels die ik had verkocht, werkte deze net zo goed. Eigenlijk nog beter! Ik was erg trots op mijn eigen product maar de prijs zou wel een stukje hoger moeten worden dan de tafels die ik voorheen verkocht had. En die was al zo prijzig geweest. Maar anders zou ik er echt niets aan verdienen, en dat was natuurlijk ook niet de bedoeling. Het zou lastig worden om tegen de andere tafel te concurreren, ik had een aantal jaren de andere tafel gepromoot en altijd vermeld dat er niets beters te krijgen was. Ik had het product naamsbekendheid gegeven en om hetzelfde te bereiken met mijn eigen tafel, zou niet zo makkelijk gaan. Iedereen had vertrouwen in de andere tafel, en ik moest bewijzen dat mijn eigen tafel zelfs nog beter was.

Maar ik moest wel, ik had geen anderen inkomsten dan af een toe een nagelklantje. Ik was het overgrote deel van mijn klanten kwijtgeraakt toen ik in

het ziekenhuis werd opgenomen met Vienna en helemaal toen ik ook nog naar een andere plaats moest verhuizen, bleven er maar weinig klantjes over. De klantjes die ik nog had, kwamen al jaren en ik vond het altijd heel gezellig als ik weer een afspraak met ze had staan. Iedereen was heel erg blij voor me toen ik vertelde over Charles en ze gunden me het van harte.

Financieel was het echt heel zwaar, ik had gelukkig mijn familie en met regelmaat kreeg ik weer een doos met boodschappen. Ik had nog steeds moeite met het betalen van mijn huur en toen bleek dat mijn auto gekeurd moest worden en het rond de achthonderd euro zou gaan kosten baalde ik verschrikkelijk. Ik had er geen geld voor, maar ik had mijn auto nodig om Jayden naar school te kunnen brengen. Ik besloot om de auto te koop te zetten en een klein autootje ervoor terug te kopen, maar ik kreeg alleen maar onzin biedingen. Ik wilde er toch wel iets aan overhouden zodat ik ook weer wat rekeningen zou kunnen betalen en af en toe dacht ik terug aan toen ik nog als enige de tafels verkocht van Aircare. Het was allemaal zo oneerlijk gegaan, en ik kon maar niet begrijpen waarom ze iemand anders als distributeur hadden aangesteld. Als ik nou bijna geen verkopen had, dan kan ik me nog enigszins voorstellen dat ze verandering wilden zien, maar ik was het best verkopende land van Europa. En dan gaan ze zonder mijn medeweten iemand anders aanstellen als distributeur?

Op een dag kreeg ik een email binnen van Andrea. Aircare eiste van mij dat ik moest stoppen met de verkoop van andere producten omdat ze een contract met mij hadden, en dat betekende dat ik niks anders mocht verkopen! Dit ga je niet menen, dacht ik. Eerst werd er gezegd dat ze andere ook de tafels laten verkopen, omdat hun contract met mij niet was overgenomen. En omdat ik nu niks meer verkoop ben ik wel genoodzaakt om wat anders erbij te gaan verkopen, en nu zeggen ze dat dat niet mag omdat ik een contract heb? Ik werd nu toch echt behoorlijk boos. Ze deden alles om het onmogelijk voor me te maken om geld te verdienen. Ze hadden echt geen idee hoe zwaar dit allemaal voor me was. Ik heb ze teruggemaild en duidelijk gezegd hoe ik me voelde. Uiteindelijk hadden ze geen keus, dan mij gewoon ook andere verkopen te laten doen, maar de sfeer was niet leuk meer.

Zoals afgesproken zou ik bij elke bestelde tafel een paar honderd euro meer betalen, maar op een gegeven moment had ik een tafel besteld, betaalde tweehonderd euro extra en ik kreeg nog een bestelling van twee geurfilters binnen. De geurfilters waren niet op voorraad zei Andrea en het zou ongeveer vier weken duren voordat ze zouden zijn. Ik vertelde mijn klanten dat het even zou duren. Ik betaalde het volledige bedrag van de filters aan Aircare en ik moest wachten totdat de tafels werden geleverd en de filters werden bezorgd.

Na vier weken stuurde ik een email naar Andrea waarin ik vroeg wanneer de tafel en de filters zou worden geleverd. De tafel zou nog een week duren en de filters wist ze niet. Wat moest ik daar nou mee? Ik stuurde mijn klanten weer een bericht over de filters en één klant kon echt niet langer wachten en ze besloot Cindi te bellen. Cindi bestelde het filters voor haar en vijf dagen later was het binnen! Ik wist niet wat ik hoorde! Aircare deed er alles aan om het me onmogelijk te maken. Toen ik daarover een email stuurde vertelde ze me dat ze zowel de tafel als de filters niet op zouden sturen omdat ik nog een bedrag had openstaan.

Ik mailde terug dat ik dat wist, en dat we daar een regeling over hadden. Ik was behoorlijk verbaasd, want we hadden een regeling hierover getroffen dat ik per bestelde tafel een extra tweehonderd euro betalen zou. Ik had dit met de tafel gedaan die ik had besteld en de filters had ik ook volledig vooruitbetaald. Ik kreeg als antwoord terug dat ze nu besloten hadden niet verder te gaan met de regeling en dat ik alles moest betalen, anders zou er niets worden opgestuurd. Ik wist niet wat ik hoorde. Ze hadden het bedrag voor de tafel, plus nog de extra tweehonderd euro al ontvangen en ook het bedrag van de filters. En nu, nadat ik had betaald vertelde ze me dat het helemaal niet opgestuurd zou worden. Dit zou me nog verder in de ellende brengen. Ik kon het bedrag helemaal niet betalen zo uit mijn zak. Ik vond het zo gemeen. Ik was de enige geweest die het product mocht verkopen, vervolgens laten ze mijn klanten direct bij hun bestellen met tweehonderd euro korting, dan stellen ze Cindi aan als distributeur achter mijn rug om, dan het voorval met mijn klant die dacht dat ik een oplichtster was waardoor ik zoveel geld moest terug betalen, en die klant van de printer die toen ze het bericht op het internet zag dacht dat ze ook geld van me kon aftroggelen en nu dit?

Ik was echt boos, en ik heb ze een mail gestuurd dat ik geen verkopen meer voor ze konden doen. Ik had het geld niet om mijn achterstand in te lopen en nu ze toch besloten om niet verder te gaan met mijn voorstel, had ik geen keuze meer. Ze hadden me uitgespeeld en er was niets dat ik kon doen. Ik hoopte maar dat mijn eigen LM Special afzuigsysteem het goed zou doen. Ik had hiervoor echt het alleenrecht, had Thierry, de salesmanager, me verzekerd. Ik hoefde me geen zorgen te maken dat iemand anders het kon verkopen.

Het was april, alweer bijna twee jaar na het overlijden van Vienna. Ik had gehoopt dat na twee jaar ik toch wel alles weer op de rit zou hebben, maar het lukte maar niet. Ik wilde proberen om de nagelstudio weer uit te gaan breiden en elke keer nam ik voor om er tijd en energie in te gaan steken, maar als ik dan weer een nieuwe klant had, werd het me vaak teveel. Ik had zoveel zorgen over alles, en mijn bestaande klanten waren vriendinnen van me geworden en ik kon bij hun ook mijn hart luchten. Nieuwe klanten kostten me teveel energie en als ik dan weer twee uur met een nieuwe klant had gezeten moest ik er niet aan denken om elke week vijf nieuwe klanten te hebben. Ik kon het gewoon nog niet. Ik baalde er zelf van. Ik had met regelmaat me voorgenomen om er echt wat van te maken maar het gebeurde gewoon niet.

Ik had met mijn ouders gesproken en ze verteld dat ik getrouwd was. Ze waren behoorlijk geschrokken en het natuurlijk totaal niet verwacht. Wie deed dat nou? Zo snel al. Maar wij hadden het zeker geweten en we wisten wat we deden. We hadden er begrip voor dat het voor andere wat moeilijk te begrijpen was dat we al zo’n grote stap hadden genomen. Ik ging in april weer een weekje naar Charles toe. We zaten in hetzelfde hotel als de eerste keer en we hadden het enorm naar ons zin. Ik miste de kinderen heel erg en ik kon niet wachten tot ik ze mee zou kunnen nemen naar Amerika. Het zou gelukkig niet lang meer duren want ik zou vier weken nadat ik terug was met de kinderen gaan. Ik verheugde me er heel erg op en de kinderen ook. Maar bij Opa en Oma was ook een groot feest dus ook dat was voor hun een heerlijk uitje.

Jayden zou in mei twee weken vakantie hebben en ik zou een aantal dagen vrij voor hem moeten vragen om naar Amerika te gaan. Omdat er negen uur tijdsverschil is, wist ik dat de kinderen zeker een dag of vijf nodig zouden hebben om bij te komen als ze terug zouden zijn. Ikzelf had er namelijk wel twee weken last van. Het liep allemaal niet zoals verwacht. Ik had ineens een grote bestelling binnen gekregen en ik kon niet eerder weg dan de derde dag van Jayden’ s vakantie. Ik zou anders een paar duizend euro mislopen en ik kon het geld zo ontzettend goed gebruiken. Op school had ik gevraagd of Jayden drie dagen vrij zou kunnen krijgen. We hadden in totaal maar anderhalve week over en zonder de vrije dagen, was het al niet eens meer de moeite om te gaan. We zouden op donderdag vertrekken en anderhalve week later op maandag terugvliegen. Maar Jayden zou eigenlijk die maandag weer naar school moeten. Ik had vrij gevraagd voor de maandag, dinsdag en de woensdag. Maar ik kreeg bericht dat de directrice er niet mee akkoord ging. Ik had altijd gedacht dat als een ouder een eigen bedrijf heeft en op de reguliere vakantiedagen niet weg kan gaan dat er dan een uitzondering kan worden gemaakt. Maar helaas kreeg ik het niet. Uiteindelijk ben ik toch weer alleen naar Amerika gegaan en ik vond het zo jammer dat de kinderen er niet bij waren.

Charles en ik hadden inmiddels al serieus gepraat over het samenwonen. We waren al bijna een half jaar getrouwd maar we woonden nog steeds niet samen. Naar Nederland toe komen was bijna geen optie. Charles zou hier niet kunnen werken, en bij mij was het financieel nog steeds slecht. Ik kon mijn huur eigenlijk niet meer opbrengen. Ik liep er al een tijdje tegen aan te hikken en na heel veel praten hadden we besloten dat ik voor een aantal maanden naar Amerika zou komen met de kinderen. Ik had na het overlijden een heel goed opgebouwd met Lies van het consultatiebureau. Ze kwam al ruim twee jaar elke zes weken bij me langs en ik had haar dan ook allang ingelicht over Charles. Ik sprak met haar over de kinderen en ze zag dat het met de kinderen inmiddels heel erg goed ging. Ik vroeg haar of ik het kon doen, de stap nemen om naar Amerika te gaan en de kinderen mee te nemen. Ze begreep mijn situatie heel erg goed en ze vertrouwde op mijn gevoel dat ik had over hoe het tussen Charles en de kinderen zou gaan. Ik wist dat dat goed zou komen. De kinderen en Charles spraken elkaar ook elke dag wel even op Skype en ze waren helemaal gek van hem. Ze vond dat ik groot gelijk had om het te doen, en misschien zou het voor de kinderen zelfs wel heel goed zijn. Wel zouden ze moeite hebben om de familie te moeten missen en ik was me daar ook heel goed van bewust. Ook

voor mijn familie zou het een enorme impact hebben, maar er was niet heel veel keuze op dit moment. Charles en ik wilden gewoon heel graag bij elkaar zijn, en als dat zou betekenen dat we een tijdje in Amerika zouden moeten wonen, dan deden we dat.

Ik had het al wel een bij mijn familie laten vallen dat ik erover nadacht maar toen het besluit toch echt genomen was, was dat toch wel heel erg moeilijk. Het werd een hele hectische tijd. Ik wilde niet midden in het schooljaar weggaan dus we besloten om aan het einde van de zomervakantie te vertrekken. Ik zou mijn huur opzeggen, want ik kon het al een tijdje niet meer opbrengen en er was een achterstand ontstaan. Het had financieel niet zo uitgepakt als dat ik had verwacht en ook mijn eigen afzuigsystemen verkochten niet zo goed als de tafels die ik in het verleden had verkocht. Van Alan kreeg ik nooit alimentatie en het was inmiddels al weer bijna twee jaar geleden dat hij de kinderen voor het laatst gezien of gesproken had. Een half jaar lang had ik hem gebeld, gemaild en gesms’t, mijn advocaat twee brieven laten sturen dat de omgangsregeling stop zou worden gezet als hij niets liet horen en toen heb ik me er maar bij neer gelegd dat hij het gewoon echt niet wilde. Ik had inmiddels gehoord dat hij samenwoonde met zijn vriendin. Mijn kinderen hadden een vaderfiguur nodig, en ik wist dat Charles een super geschikte vader voor ze zou zijn. Alles werd geregeld en in eerste instantie zouden we voor drie maanden gaan, en daarna weer verder kijken. Ik besloot om al mijn spullen te verkopen, ik had geen geld voor opslag en ik zag het allemaal wel weer als ik terug zou komen.

Uiteindelijk hadden we onze vluchten geboekt op maandag. Het zou precies een week na de eerste schooldag zijn voor Jayden en nu ook voor Jonah. Hij was vier geworden in mei en hij had na de zomervakantie kunnen beginnen. Jayden mocht ik niet thuis houden, en omdat Jonah al een half jaar wist dat hij na de vakantie naar school mocht gaan, besloot ik hem toch een paar dagen naar school te doen. Ik was zo druk in huis, en mijn bankstel was een week voor vertrek gekocht. De televisie was heel toevallig net kapot gegaan en omdat het huis al zo leeg was leek het me de beste oplossing. En ik wist dat Jonah het super leuk zou vinden om te gaan.

Op maandag gingen ze naar school en ik belde die dag gelijk de directeur om toestemming te vragen. Ik vertelde hem dat we een paar maanden naar Amerika zouden gaan en hij zei me dat Jayden zijn boeken en werkboeken van school mee zou krijgen. Zo kon ik hem zelf les geven, en dat leek me ook voor het begin de beste oplossing. Hij zou ook in Amerika naar school gaan, maar ik wilde hem eerst laten wennen aan de nieuwe omgeving en de nieuwe taal. Ik kon het hem niet aandoen om hem gelijk naar school te doen, hij sprak nog geen Engels.

Aan het einde van de dag sprak ik de juf van Jayden aan, en de volgende dag lichtte ik de juf van Jonah in. Hij was nog niet leerplichtig, dus daar hoefde ik geen toestemming van te hebben. De laatste dagen was ik ontzettend druk, en vooral het weekend was het echt rennen en vliegen. Debbie kwam me op zaterdagochtend al vroeg helpen en samen gingen we als een speer nog door het huis. Ik had nog allerlei mensen over de vloer die van alles kwamen kopen. En aan het einde van de middag kwam Carina me ook helpen. Mijn moeder kwam elke keer op en neer gereden om de auto vol te laden voor de stort en aan het einde van de dag waren we het echt zat. Carina had haar auto ook helemaal ingeladen met zooi van me, en die avond bleef ik bij mijn ouders slapen met de kinderen. Er was geen meubilair meer in het huis, dus we konden er eigenlijk niet meer wezen. De volgende dag ben ik nog terug gegaan met Debbie om het laatste op te ruimen en weg te gooien en aan het einde van de middag trok ik de voordeur dicht van mijn huisje in Lunteren. Het deed me eerlijk gezegd maar weinig. Ik zou mijn buren wel missen, vooral Erica mijn buurmeisje. Ik kon het heel goed met haar vinden en ze was altijd heel erg lieg voor de kinderen. Ze was tweeëntwintig jaar en af en toe kwam ze ook wel eens op de kinderen en. In de zomermaanden zaten we gedurig samen buiten te kletsen. Ze vond het maar niks dat ik wegging.

Die zondagavond kwam iedereen bij mijn ouders thuis. Mijn zus en zwager samen met de kinderen, en mijn broer met zijn vriendin. Het was een rare avond, het was voor iedereen moeilijk dat we weg zouden gaan. Ze zouden mij en de kinderen zo vreselijk gaan missen. Mijn zus ging op tijd naar huis omdat de kinderen naar bed moesten maar ze kwam om half tien onverwachts weer terug. Haar kinderen zeiden Jayden en Jonah gedag en ik zag dat haar kinderen het er

heel moeilijk mee hadden. Mijn nichtje vroeg nog aan Jayden of hij iedereen niet heel erg zou missen, en hij zei dat hij ze wel missen zou, maar hij ging naar zijn vader! Het was onroerend en heel schattig. Jayden zag het ook echt zo, hij was Charles al als zijn vader gaan zien. Ik hield en hou verschrikkelijk veel van mijn familie, en ik hield mezelf voor ogen dat het maar tijdelijk was dat ik ze niet zou zien. Ik had zoveel stress gehad, en ik keek er naar uit om me even geen zorgen te maken over hoe ik mijn huur zou moeten betalen, of hoe ik mijn rekeningen moest voldoen. Ik had soms maar een inkomen van vierhonderd euro per maand, en dan had ik een huur van negenhonderd euro! En vanuit Amerika kon ik evengoed mijn afzuigsystemen nog verkopen en ik had even niet de zorg van de vaste lasten. Zo kon ik ook beginnen om mijn schulden af te betalen, want die waren inmiddels nog veel hoger geworden. Tegenover het aankomende gemis dat ik had, had ik ook het fantastische gevoel dat ik geen gedag meer tegen Charles hoefde te zeggen. Het was elke keer moeilijker geworden om afscheid te nemen op het vliegveld en ik was blij dat we eindelijk samen konden zijn. We waren nog steeds zo zeker van elkaar als op het moment dat we trouwden, het gevoel was zelfs nog sterker geworden en dat zou elke dag meer worden. Ik had die middag al gedag gezegd tegen Debbie, we zouden er niet te zwaar aan tillen en Debbie wilde me gewoon gedag zeggen alsof ik haar de week erop weer zou zien. Maar toen ik wegreed in de auto en achterom keek moest ik echt even snikken. Net zoals gebeurde toen Carina me in de avond nog even gedag kwam zeggen bij mijn ouders. Ze had Yas meegenomen en na een hele dikke knuffel en een aantal stevige kussen zei ik ook deze vriendin gedag. Carina reed weg en met tranen in mijn ogen keek ik haar na. Rond elf uur ging mijn zus naar huis. Ze pakte me stevig vast en zei me hoeveel ze van me hield. Ik zou haar heel erg gaan missen, ze had altijd voor me klaargestaan, net zoals mijn ouders en mijn broertje en ik vond het afscheid vreselijk. Ik kan me voorstellen hoe zij zich voelde. Ik wist dat ze helemaal niet wilde dat de kinderen en ik weg zouden gaan. Ze had het heel erg moeilijk. Ook zei ik mijn schoonzusje gedag en ook zij had tranen in haar ogen. Het was voor iedereen heel erg moeilijk.

Die avond sliep ik bij mijn jongere zusje Jacqueline op de kamer, klein was ze al niet meer, ze was inmiddels al vijftien en als ik naar haar keek, zag ik vaak mezelf. Ik vond het heel moeilijk om haar gedag te moeten zeggen, en ik voelde me schuldig dat ik haar verdriet zou doen. Niet alleen om mij maar vooral ook om Jayden en Jonah. Ze was altijd zo gek met de kinderen en ik wist hoeveel ze ons zou gaan missen.

De volgende ochtend kwam mijn broertje al vroeg bij mijn ouders thuis. Samen met mijn vader zou hij ons naar het vliegveld brengen. Rond zes uur waren we allen klaar om te gaan en was het tijd om mijn moeder en mijn zusje gedag te zeggen. Mijn moeder, ik wist hoeveel verdriet ik haar hiermee deed maar ze was ontzettend sterk. Ik vond het heel knap dat ze er zo mee om kon gaan, maar ik wist ook dat ze het deed voor mijn zusje. Ze wilde niet in huilen uitbarsten als ik weg zou gaan, en dat deed ze ook niet. Ik nam haar in mijn armen en ik vertelde haar hoeveel ik van haar hield, hetzelfde deed ik bij Jacqueline. Ze begon te huilen en ik kreeg ook weer tranen in mijn ogen. Daarna stapten we in de auto op weg naar het vliegveld. Jayden en Jonah vonden het vreselijk spannend dat we gingen vliegen en waren helemaal niet bewust van het feit dat ze iedereen zo lang zouden moeten missen.

We kwamen in de file terecht en we waren maar net op tijd op het vliegveld. Ik ging gelijk in de rij staan om in te checken en de incheckbalie zou met tien minuten sluiten. Ik wilde mijn spullen op de band leggen toen ik besefte dat er een tas ontbrak. Nee he, dacht ik. Heb ik weer. In de haast was ik de tas vergeten die ik in de auto op de grond had gezet. Diego rende terug naar de auto die we op de parkeerplaats hadden gezet en na vijf minuten kwam hij terug. Snel checkte in alles in en toen was het tijd om door de douane te gaan. Ik pakte mijn vader stevig vast, vertelde dat ik van hem hield en gaf hem een kus. Daarna pakte ik mijn broertje vast. Ook tegen hem zei ik hoeveel ik van hem hield en nog een paar keer een dikke kus te hebben gegeven liet ik de kinderen afscheid van hun nemen en daarna gingen we in de rij staan om onze paspoorten te laten zien.

Mijn broertje had het heel erg moeilijk, en het was vreselijk om te zien. Ik voelde me zo verschrikkelijk, en ik begon te huilen. Ineens zag ik dat ik vooraan in de rij stond en ik gaf mijn paspoorten af. We mochten gelijk doorlopen en het was een raar gevoel om nu achter de douane te staan en mijn vader en mijn broertje, die nog steeds tranen had, nog steeds op dezelfde plek. Ik keek nog een paar keer achterom, en ik hield het even niet meer. Mijn lieve familie, wat zou ik ze missen…..Ik hoopte dat ik ze gauw weer zien zou...

HOOFDSTUK 20

We hadden niet zo veel tijd meer om rustig winkeltjes te gaan bekijken en ik besloot om maar gelijk door te lopen naar de gate. De kinderen konden dan alvast de vliegtuigen zien en ik wist dat dat altijd een hele ervaring is voor kinderen. We vlogen via Atlanta, en vanaf Atlanta naar Las Vegas. Daar hadden we een appartement kunnen huren en het was heel betaalbaar geweest. Het liefst zouden we in Los Angeles gaan wonen, maar de woningen zijn daar zeker twee keer zo duur. En in Los Angeles is er ook altijd de kans van aardbevingen en dat idee vond ik ook niet zo fijn. Charles dacht er net zo over. We zouden met regelmaat in Los Angeles zijn, omdat het maar een paar uur rijden is met de auto. Las Vegas heeft fantastisch weer, al is de gemiddelde temperatuur in de zomer 44°C. De vliegreis ging fantastisch met de kinderen, de overstap verliep rustig en bij de tweede vlucht sliep Jonah het grootste gedeelte van de tijd. Jayden sliep helemaal niet en had het super naar zijn zin. Ik begon heel erg moe te worden. We waren in totaal bijna tweeëntwintig uur onderweg en toen we aankwamen in Las Vegas waren we echt heel erg moe. Charles zou een kwartier later als ons aankomen en toen we bij de rollerband stonden belde hij me op om te vragen waar ik stond. Zijn koffer stond op een band iets verderop en toen ik zag dat onze koffers al op de band lagen spraken we af dat we bij de rollerband zouden staan waar Charles zijn koffers waren. Ik pakte onze spullen en we liepen naar band nummer 33. We stonden even om ons heen te kijken en ineens zag ik Charles aankomen lopen. Ik zei zachtjes tegen de jongens dat Charles daar liep en Jonah bedacht zich geen moment en rende op Charles af. Hij tilde hem op en Jonah was super blij. Jayden was een beetje verlegen en met een glimlach op zijn gezicht verschool hij zich een beetje achter mij. Charles liep naar Jayden toe en zei hem gedag. Twee tellen later deed Jayden al niet zo verlegen meer en Charles verwelkomde mij met een stevige knuffel en een kus. We hadden elkaar heel erg gemist! De koffer was er al na tien minuten en daarna liepen we naar buiten toe om een taxi te pakken die ons naar het appartement zou brengen. Jayden zat bij Charles op de kar en Jonah bij mij. Buiten was het heel erg warm, het was rond zeven uur in de avond en het was minstens 39°C.

Bij het appartement aangekomen vroeg Charles aan Jayden of hij met hem mee wilde gaan om de sleutel op te halen en ik bleef met Jonah wachten. Een uur later zaten we in ons appartement. Het was gemeubileerd en ook al was het niet mijn smaak, voor nu was het prima! De kinderen vonden al gelijk hun plekje, maar ze waren zo moe dat ze na een half uurtje al op de bank in slaap vielen en Charles en ik tilden ze op en brachten ze naar bed.

Nadat we een beetje aan het tijdsverschil waren gewend konden we leuke dingen gaan ondernemen. We gingen naar Hoover Dam, een dagje naar Los Angeles en we zagen een paar shows op de Strip. De kinderen en ik hadden het geweldig maar toch voelde ik wel heel erg het gemis van thuis.

Daar tegenover stond dat we een geweldig compleet gezin waren en Charles en de kinderen waren al gauw onafscheidelijk. Ik wist dat hij een goed vader voor ze zou zijn en mijn gevoel had me niet in de steek gelaten.

Mijn heimwee werd na verloop van tijd wel minder ook al mistte ik iedereen nog heel erg. De kinderen deden het fantastisch en we besloten toch om langer in Amerika te blijven. Jayden en Jonah begonnen al aardig Engels te spreken en het werd tijd dat Jayden naar school zou gaan. Ik gaf hem nog steeds les met de boeken van school maar het was beter als hij echt naar school zou gaan. We besloten op zoek te gaan naar een ander appartement en na twee weken zoeken vonden we het perfecte plekje voor ons. Een hele nette wijk, en zeer kindvriendelijk. De school van Jayden was aan het einde van de straat en bij het appartementencomplex was een heerlijk zwembad waar wij met ons appartement op uit keken. Al gauw maakten de kinderen een hoop vriendjes en vriendinnetjes en het Engels spreken verbeterde zich met de week.

Inmiddels gaat Jayden naar school en heeft het heel erg naar zijn zin. Hij is zo gewend aan zijn nieuwe thuis dat hij eigenlijk wel in Amerika zou willen blijven wonen. Hij wil wel graag op vakantie naar de familie toe, maar tot aan zijn achttiende wil hij hier blijven, vertelde hij me een paar weken terug. Jonah is

ook al helemaal gewend. Hij mag na de zomervakantie naar school en kijkt er heel erg naar uit. Hij is vreselijk populair net zoals hij is Nederland was bij iedereen en allebei zijn ze vreselijk gek met Charles. Hij is echt een fantastische vader voor de kinderen en ik ben nog steeds elke dag dankbaar dat hij in ons leven is gekomen.

Voor de familie is het nog steeds moeilijk dat we hier zijn, maar we zijn druk aan het kijken wat we kunnen doen om in ieder geval een paar weken naar Nederland te kunnen komen.

Vorige week was de derde verjaardag van Vienna. De tijd is vreselijk snel gegaan en met z’n vieren hebben we stil gestaan bij het gemis van ons lieve zusje en dochter. Wij dragen haar voor altijd in ons hart en zullen haar overal mee naar toe nemen. Maar we kunnen gelukkig zijn dat ze nu bij haar Hemelse Vader is.

We voelen ons zeer gelukkig met z’n allen en ons gezin gaat zich nog verder uitbreiden, want we weten sinds elf weken dat we weer een klein wonder mogen verwachten. In december hoop ik te mogen bevallen van onze liefdesbaby en samen met ons gezin hopen we nog lang, gezond en gelukkig bij elkaar te mogen blijven…

NAWOORD

Ondanks de moeilijke periode die ik heb meegemaakt, ben ik ontzettend dankbaar voor alle mensen die me hebben gesteund. Als eerste wil ik God de Vader danken, dat ik de kans mocht hebben om mijn dochter te leren kennen. Ik ben dankbaar en blij dat ik mag weten dat Vienna veilig in Jezus’ armen is.

Ik wil mijn ouders bedanken, ondanks alles hebben zij me altijd bijgestaan in mijn leven en ook al zijn we voor nu duizenden kilometers bij elkaar vandaan, nog steeds staan ze altijd voor me klaar. Pap en mam, ik hou ontzettend veel van jullie en wij missen jullie heel erg. Mijn lieve zusje Jacqueline, ik weet dat het voor jou ook heel erg moeilijk is dat we zo ver weg zijn, maar ik ben zeer dankbaar dat jij mijn zusje bent. Je bent echt een lieverd en ik hou heel erg veel van je. Mijn oudste zus, we spreken elkaar soms op Skype of via de mail en ik wil ook jou bedanken dat je er altijd voor me was en bent, ik hou heel erg veel van je en ik weet ook dat jij ons heel graag weer om jullie heen wilt hebben. Mijn broer Diego, ik weet dat ook jij heel veel moeite had met ons vertrek en inmiddels ben je vader geworden van een prachtige zoon. Ik hoop dat ik hem gauw in het echt kan bewonderen. Ik ben trots op je, en ik hou heel veel van je.

Mijn lieve zwager, schoonzus, mijn neefjes en nichtjes, ook van jullie hou ik heel erg veel, en ik ben zo dankbaar voor de fantastische familie die we hebben.

Mijn lieve vriendinnen, Carina, Debbie en Colien. Ik wil jullie ook bedanken dat jullie er altijd voor me waren en ik mis jullie heel erg.

Tijdens mijn ziekenhuis opnamen en de periode daarna zijn er veel bijzondere mensen op mijn pad gekomen en ik wil graag bedanken; Dokter Kwikkel en Heleen de verpleegkundige uit de Geldersche Vallei in Ede. Dr. Christmann, Dr. M. Hoogeveen, Dr. R.Matthijsse, Dr. Spaanderman, verpleegkundige Dorien en Els en alle andere artsen en verpleegkundigen uit UMC Nijmegen en de afdeling NICU. De gastvrouwen van het Ronald McDonald huis in Nijmegen. Ook Dineke Bokkers, Sieboutje Bouwstra en Esther Rietveld van Verloskundigen Praktijk Barneveld wil ik graag bedanken voor hun steun en zorg die ik tijdens de zwangerschap en zelfs tot na het overlijden van Vienna heb gehad.

Ook de dames die ik heb leren kennen via babybrabbel.nl zijn me tot grote steun geweest. De hoeveelheid kaarten, cadeautjes en berichtjes die ik in het ziekenhuis heb ontvangen hebben me heel erg goed gedaan. Ook wil ik de mensen bedanken die ik heb mogen leren kennen, of sommigen beter heb mogen leren kennen in deze moeilijke periode. De gesprekken, de lieve berichtjes, en de mooie woorden die werden uitgesproken zijn me heel dierbaar, dank jullie wel hiervoor.

Ik wil graag mijn kinderen bedanken, dat ik hun moeder mag zijn. Zij waren de reden waardoor ik verder kon gaan, en ook al waren ze nog maar klein toen hun zusje overleed, ze hebben me zoveel liefde gegeven en nog steeds geven ze mij het gevoel dat ik een super mama voor ze ben. Lieve kinderen, ik hou heel erg veel van jullie! Jullie zijn mijn alles!

Lieve Charles, je bent in mijn leven gekomen toen ik het het minst verwachtte. Je bent een geweldige partner, en een fantastische vader voor de kinderen. Dank je wel, dat je er altijd voor me bent. Dankzij jouw aanmoediging heb ik dit boek geschreven, zonder jou had ik het waarschijnlijk nooit gekund. Ik hou van je, heel erg veel!

Lisa Brown (Mandy)