Het Kronosproject 3hq3k

Het Kronosproject Johan Vandevelde

––––––––

––––––––

© 2014 Het Kronosproject, by Everstory Books & Johan Vandevelde Omslagillustratie: Martin Muster Trefwoorden: sciencefiction, toekomst, tijdreizen, NUR 283 (10+) www.johanvandevelde.be www.everstorybooks.com : [email protected] Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

––––––––

Opgedragen in dierbare herinnering aan mijn grootmoeder, die dit jaar aan haar grote tijdreis begon.

Also by Johan Vandevelde

Na het Licht De Cycloop De nieuwe veroveraars Kinderen van de Adelaar

Robin Roover Robin Roover en het geheim van Lingerton Castle

Standalone Het Kronosproject Gruwelhotel De Tijdspoort Het Cupidocomplot Robin Roover en het schip dat tweemaal zonk Toxine

Watch for more at Johan Vandevelde’s site.

Inhoudsopgave

Copyright Pagina Also By Johan Vandevelde Antwerpen - 1943 Adres onbekend Bowell Physics Wie is Stephan Schweizer? Naar Keulen Werner Thompson International Bernard De vlieg op het behang Time Zone Tristans besluit Robotschaak De Steen der Gerechtigheid Anneken Een wondermiddel uit de toekomst Onverwacht bezoek

Simon en Simon Een unieke kans Lik op stuk voor de Gerardts broers Het Steen ’s Nachts op de Reien ‘Ter doot metten viere’ Afscheid Het lot van het Kronosproject Dertien kaarsjes Further Reading: De Tijdspoort Also By Johan Vandevelde About the Author About the Publisher

Antwerpen - 1943

Het zou een mooie dag worden. Dat zag je aan de wolkeloze hemel en aan de zon die in het oosten als een oranje luchtballon aan haar vlucht boven de stad begon. De lucht voelde zacht aan. Een duizelingwekkend palet van geuren prikkelde je gemoed en de vogeltjes floten hun ochtendlied alsof er niets aan de hand was. De bruisende lente was misschien wel de enige reden voor Josephine om op te staan. De wereld was in oorlog, België werd bezet en papa vocht in het leger tegen de Duitsers. Vooral dat laatste kon Josephine maar niet uit haar hoofd zetten. Steeds weer was het bang wachten op nieuws. Een briefje van papa waarin hij vertelde dat het goed met hem ging. Het ging eigenlijk altijd goed met hem. Josephine verdacht haar vader er stiekem van het slechte nieuws te verzwijgen. Een vader vertelt zijn dochter van tien immers liever niet hoeveel mensen hij al heeft neergeschoten of hoeveel van zijn strijdmakkers er voor zijn ogen de dood vonden. ‘Josephine! Ben je klaar? We moeten vandaag om brood!’ De stem van Josephines moeder galmde door het huis als de klokken in de Onze-LieveVrouwetoren. ‘Ja, mama!’ riep Josephine naar de kamerdeur. Ze kleedde zich snel aan. Beneden in de keuken stond er een glas melk voor haar klaar, en een halve snee brood. Het was niet veel, maar het was genoeg in een tijd waarin het eten was gerantsoeneerd en je zelfs geen schoenen kon kopen zonder bonnen. Mama had haar lange overjas aan en haar hoed al op en wriemelde haar linkerhand in een versleten handschoen. Haar handtas met de waardevolle rantsoenbonnen stond op het tafeltje naast de paraplubak. ‘Haast je wat, meid. Straks is alles op!’ ‘Ich ‘en klaag!’zei Josephine met volle mond en een melksnor.

* * *

Haar moeder zette er flink de pas in en Josephine had moeite om haar bij te houden op de grote leien in de Antwerpse binnenstad. Verderop stond een tram stil en de agiers keken achter de ramen toe hoe Duitse soldaten een man hardhandig in een vrachtwagen duwden. Er werden wel vaker verzetsleden opgepakt met een vals persoonsbewijs. Josephine pakte de hand van haar moeder stevig vast toen ze een zijstraat in liepen. De rij voor de bakker was nog niet zo lang. Ze schoven geduldig aan. Aan de overkant van de straat stonden twee Duitsers gezellig te keuvelen bij hun pantservoertuig. Het huizenblok achter hen was volledig met de grond gelijkgemaakt. Slechts een paar zwartgeblakerde muren stonden nog overeind en hier en daar lag gebroken huisraad. Het waren maar enkele van de honderden huizen die waren getroffen tijdens het bombardement van 12 april. Een datum die Josephine nooit zou vergeten, want drie kinderen van haar klas waren bij de meer dan tweeduizend doden. Wat bezielde een vader om bommen te gooien op kinderen die net als de zijne tikkertje speelden op straat of voetbalden op het pleintje achter de kerk? Kon zo’n vader nog met een glimlach naar huis terugkeren en zijn eigen kinderen nog in de armen sluiten? Josephines gedachten waren in een flits verdwenen toen ze iets zag tussen het puin aan de overkant. Had ze het soms gedroomd? Nee, er bewoog iets – een schijn van zwarte pels. Het was geen kat, daar was het te groot voor. Een hond? Het diertje liep op zijn achterpoten en slenterde tussen de brokstukken naar een omgekeerde tafel. Het was een aap! Een champo ... een chempi ... ach hoe heette die soort ook alweer? Josephine had ze wel duizend keer gezien in de dierentuin. Misschien was hij wel ontsnapt! ‘Mama, kijk een ...’ ‘Josephine, gedraag je! Wij zijn bijna aan de beurt!’ ‘Maar mama ...’ ‘Wat heb ik je gezegd?’

Josephine zweeg. Mama was altijd zo nerveus als er Duitsers in de buurt waren. Ze vond dat je maar beter niet hun aandacht kon trekken. Josephine keek opnieuw naar de aap en de aap keek naar haar met zijn intelligente kraaloogjes. Nu zag ze ook dat hij iets om zijn pootje had. Het leek op een armband. Een brede witte armband die een groot deel van zijn linkervoorpootje bedekte. ‘Da, kuk mal! Ein Affe!’ De Duitse soldaten hadden de aap ook gezien en een van hen trok zijn luger en richtte op het diertje. Josephine zag het, maar wat kon ze beginnen tegen een Duitser met een pistool? De aap had het gelukkig ook gezien en dook weg achter een badkuip. ‘Scheisse!’ vloekte de soldaat en hij liet zijn wapen zakken. ‘Er kommt bald wieder Raus’, zei de andere en hij trok ook zijn pistool. ‘Blijf waar je bent, aapje’, fluisterde Josephine stil. Maar al verstond de aap mensentaal, dan nog had hij Josephines gefluister onmogelijk kunnen horen. De aap stak zijn kop boven de badkuip en twee pistolen knalden. De mensen in de rij voor de bakker schrokken en keken verschrikt om. Eén kogel boorde zich dwars door de badkuip, de andere plantte zich een paar centimeter van de aap tussen het puin. Het diertje vluchtte door een kapot raam weg. ‘Ze zijn gek geworden!’ zei een moeder die haar angstige zoontje tegen haar lichaam drukte. ‘Rotmoffen!’ schold Josephines moeder binnensmonds. De Duitsers borgen lachend hun pistolen weer op. Voor hen was het gewoon een spelletje. Josephine hoopte dat de aap niets mankeerde.

* * *

‘Ik heb gezien waarop die Duitsers schoten,mama’, zei Josephine op weg naar huis. ‘Het was een aapje.’ ‘Vertel geen nonsens, kind. Hier zijn geen apen.’ ‘Wel in de dierentuin. Misschien is hij ontsnapt.’ ‘Dan zouden ze het vanmorgen zeker op de radio hebben gezegd. Het was vast een hond. Die moffen schieten ook op alles wat beweegt. Het zit in hun natuur.’ Josephine zweeg. Ze wist wat ze had gezien en het had geen zin om mama te proberen overtuigen. Naarmate de dag vorderde, dacht Josephine steeds minder aan de aap. Er was weer een brief van papa gekomen, waarin hij schreef dat hij het goed maakte. Het was niet veel, maar het was meer dan genoeg. De opluchting zou na een paar dagen echter plaats maken voor de angst om de volgende brief ... of voor die ene brief die steeds meer vrouwen kregen en waarin stond hoe moedig hun man was geweest. Een brief die vertelde dat ze er vanaf nu alleen voor zouden staan. Gelukkig was er nog de warme lentezon om Josephines gedachten af te leiden. Na het eten rende ze meteen de tuin in met haar springtouw. Van mama mocht ze niet op straat spelen en het zou doodzonde zijn om met zulk prachtig weer binnen te blijven. Deze keer zou ze haar record van driehonderd sprongen verbreken. Eén, twee, drie ... het touw zoefde langs haar oren en haar schoenzolen tikten bij elke sprong op de tegels van het terras – het was een geruststellend geluid. Bij honderdveertig stopte Josephine, want ze hoorde iets. Nee, niet haar eigen schoenen op de stenen of het gekets van het touw ... het kwam van de andere kant van de tuin. Ze liet haar springtouw vallen en hield haar adem in, terwijl ze rondspeurde op zoek naar de bron van het geluid. Boven de haag zag ze de gevels van de huizen aan de overkant. Daar was het weer! Het geritsel kwam van de planten! Josephine waagde een paar pasjes in het gras. Haar hart maakte een zenuwachtig sprongetje toen ze twee glinsterende ogen tussen het loof ontwaarde. Ze bleef als versteend staan. De ogen staarden haar nieuwsgierig aan, alsof ze haar bespioneerden. Aarzelend zette Josephine een stapje achteruit in de richting van het huis. Ze wilde naar binnen rennen en mama halen ...

Weer geritsel. De ogen kwamen onder de Aucubastruik vandaan en de zon scheen op de zwarte vacht. Verbaasd keek Josephine naar de chimpansee die over het gras aarzelend haar richting uit waggelde. ‘Je bent ons gevolgd!’ riep ze, terwijl ze nog een stapje achteruitzette. De chimpansee bleef staan, tuitte zijn lippen en antwoordde met een hoog ‘Oeoe-ah’. Josephine moest lachen, maar ze durfde niet dichterbij te komen. Misschien zou hij bijten. Ze zag nu wel heel duidelijk de vreemde armband die nauw om zijn harige pootje sloot. Nog nooit had Josephine zo’n vreemd toestel gezien. Het was een goeie tien centimeter breed, vervaardigd uit een glanzend witgelakt staal en de bovenzijde was helemaal bezet met piepkleine knopjes en lichtjes in alle kleuren van de regenboog. Er stonden vreemde symbolen bij en het enige dat ze kon lezen was het getal 1943 in blauw oplichtende cijfers. ‘Wat heb je daar?’ fluisterde Josephine. Ze waagde zich een beetje dichterbij. De aap liet haar begaan, hij was blijkbaar gewend aan mensen. ‘Waar kom jij vandaan?’ De aap kon haar natuurlijk geen zinnig antwoord geven. Hij keek Josephine alleen maar lief aan. Plotseling biepte de vreemde armband. Josephine schrok en deinsde terug. Het leek alsof de aap door een bij werd gestoken. Geschrokken sprong hij overeind en hopte door mama’s bloembed naar de andere kant van de tuin. ‘Hé,wacht!’ riep Josephine en ze rende achter het diertje aan. Achter in de tuin bleef de aap staan en drukte een knop in op de armband. Wat er toen gebeurde was zo onvoorstelbaar dat Josephine haar ogen een paar keer open en dicht deed om zeker te zijn dat ze niet droomde. Er verscheen een gat, zomaar midden in de lucht, alsof iemand met een schaar een stuk uit de hemel had geknipt. Een perfect ronde, gapende opening, die een suizend geluid

maakte, als een reusachtige stofzuiger. Bladeren, takjes en stof werden opgezogen en verdwenen in de duisternis. Josephine kon geen vin verroeren. Nog één keer keek de aap haar aan, alsof hij afscheid wilde nemen. Toen sprong hij in de gapende mond. Even zinderde de lucht om het gat als op een hete zomerdag. Het gat klapte weer dicht met zo’n enorme knal dat het keukenraam barstte en Josephine door de luchtverplaatsing achteruit werd geworpen en op haar achterste in het gras belandde. Iedereen in de straat kwam zijn huis uit gerend om te kijken wat er was gebeurd en er verschenen zelfs een paar Duitse soldaten. Josephine krabbelde overeind en holde hals over kop het huis in. Haar moeder kwam haar tegemoet in de gang en vroeg wat er was gebeurd, maar Josephine verzon snel iets over een verdwaalde granaat. Toen wist ze al dat niemand haar ooit zou geloven, haar hele leven lang.

Adres onbekend

Een fractie van een seconde hing de jongen in de lucht, alsof iemand op de pauzetoets had gedrukt om het beeld te bevriezen.Toen schakelde hij de antizwaartekrachtgenerator van zijn fiets in en landde op het onzichtbare krachtveld, achter de schans die hij zojuist had genomen. Rikkie Matthijssen was vandaag exact twaalf jaar en acht maanden oud. Voor zijn geboorte hadden ze hem genetisch bewerkt om hem zo perfect mogelijk te maken, maar perfectie bestaat nu eenmaal niet. Er was een foutje in zijn genetische code geslopen: door zijn prachtige lange goudblonde haar liep een brede knalblauwe streep, van de sprieten in zijn pony tot de lokken in zijn nek. Daardoor leek hij een beetje op een geelblauw stinkdier, maar het had erger gekund. Uiteindelijk was Rikkie hierdoor ook uniek. Met zijn hand veegde hij een paar blauwe manen uit zijn groene ogen en keek naar zijn vriend die wat lusteloos met zijn armen over het stuur van zijn zelfgeknutselde anti-zwaartekrachtfiets voor zich uit zat te staren. Tristan De Roos was niet zomaar een schoolmakker. Hij was Rikkies enige en allerbeste vriend. Hij was exact drie maanden en twintig dagen ouder dan Rikkie en wie goed is in vraagstukken heeft al uitgerekend dat hij de dagen voor zijn verjaardag aftelde. Zijn moeder was van Spaanse afkomst en afgezien van zijn donkere ogen, zijn wilde kastanjelokken en zijn koffie-met-veel-melk-huid, bezat Tristan ook een pittig temperament. Zijn grote bek en zijn even grote hart had hij dan weer van zijn vader geërfd. Rikkie schakelde de AZ-generator uit om de energiecellen te sparen, zodat hij op zijn wielen landde. Even bouwde hij snelheid op, maakte een wheelie en slipte vervolgens naast zijn vriend tot stilstand. ‘Blijf je hier de hele middag zitten? Je kont zal nog met je zadel vergroeien!’ Tristan bleef verveeld voor zich uitkijken. ‘Je bent drieënzestig keer over die schans gegaan, Rik! Ben je het nog niet zat?’ ‘We hebben niet veel keus. De staatspolitie heeft de Skatedome gesloten omdat er te veel drugs worden verhandeld en de woontorenraad heeft ons een schans gegeven in de parkeergarage. Het minste wat je kunt doen is dankbaarheid

tonen.’ Tristan keek zijn blauw-blonde vriend schuin aan. ‘Dankbaarheid? Voor één enkele schans? Dat hebben ze gewoon gedaan om ons zoet te houden.’ ‘En lukt het?’ vroeg Rikkie. Tristan rolde met zijn ogen. ‘Trouwens, ik ben niet de enige die met z’n zadel zal vergroeien. Sinds je die AZF van je pa hebt gekregen, heb ik je niet meer op twee benen zien lopen.’ ‘Ik heb er lang op moeten wachten’, verdedigde Rikkie zich en om te bewijzen dat het onderste deel van zijn rug nog redelijk zelfstandig werkte, stapte hij af. Twee andere kinderen hadden ondertussen de fietsschans ingepalmd. Tristan had zo langzamerhand genoeg van in de donkere, vochtige parkeergarages van Woontoren Delta 6. ‘Ik heb de perfecte oplossing tegen verveling’, zei Rikkie. ‘Net wat ik denk,’ zei Tristan.‘Ik vroeg me al af wanneer je zou voorstellen om naar het Virtuacenter te gaan. Daar kun je tenminste virtueel biken op tweehonderd negenenzestig schansen.’ ‘Niet het Virtuacenter. Kom mee naar huis, ik moet je iets laten zien.’ De jongens borgen hun fietsen op in de beveiligde kluizen en namen de lift naar het grondplatform van woontoren Delta 6. Dit was niet alleen de basis van waaruit de anderhalve kilometer hoge toren de lucht in rees, het was ook de belangrijkste ontmoetingsplek voor zijn vierhonderdduizend inwoners. Hier waren ook de dierentuin gevestigd, een sportcomplex en twee gigantische winkelcentra. Rikkie en Tristan liepen door het park, waar alles volop in bloei stond, over het lege marktplein en zo langs het monorailstation waar de mono van 16:12 uur net vertrok. Even schoof het lange, glanzende voertuig tergend langzaam uit het station om daarna als een kogel weg te schieten en in de tunnel te verdwijnen.

‘Hoe vorderen de testen?’ vroeg Tristan, terwijl hij een hap uit een blozende appel nam. Hij had het stuk fruit net bij een groentestalletje weggegrist. ‘Je weet dat ik dat niet graag heb, Tristan’, zei Rikkie. ‘Dat ik je vraag hoe het met de testen staat?’ ‘Dat je dingen steelt.’ ‘Die kerel heeft mijn moeder gisteren een euro te veel gerekend. Die appel is van mij.’ Rikkie zuchtte en schudde geërgerd zijn hoofd. Tristan was een geval apart. Sinds de dood van zijn vader zeven jaar geleden, hadden Tristan en zijn moeder het niet zo breed. Ze woonden in een miezerig huisje op het negende platform, tweehonderd eenenveertig verdiepingen lager dan Rikkie. Tristan had het grootste deel van zijn kindertijd doorgebracht in de tochtige straten van de NeoEuropese hoofdstad Paragon en kende er zowat elke misdadiger die er zich ophield. Zelf had hij al een joekel van een strafblad en Rikkie zag het een beetje als zijn taak om zijn beste vriend uit de kindergevangenis te houden. ‘De testen vorderen goed’, antwoordde Rikkie. ‘M’n pa heeft eergisteren een chimpansee naar de twintigste eeuw gestuurd en weer teruggehaald.’ ‘Heelhuids of binnenstebuiten gekeerd?’ Rikkie gaf zijn vriend lachend een por. ‘Soms denk ik dat er met jou wat is misgelopen toen jij erdoor bent gegaan.’ ‘Waarom gebruikt hij apen en geen robots?’ ‘Toch simpel? Stel je voor dat wetenschappers uit het verleden onze technologie in handen krijgen.’ ‘Dan worden intelligente robots veel vroeger uitgevonden’, concludeerde Tristan. ‘Precies. Dan zouden robots al veel langer bestaan en dus meer tijd hebben gehad om te ontwikkelen. De robot die mijn pa stuurde, zou dus gesofisticeerder geweest moeten zijn ... zie je wat er dan gebeurt?’

Tristan dacht even na en fronste zijn wenkbrauwen. ‘Maar dat kan toch niet? Als die dingen steeds vroeger worden uitgevonden, kom je in een oneindige spiraal terecht.’ ‘Dat is nu eenmaal een tijdparadox: je verandert iets in het verleden, waardoor je een kettingreactie op gang brengt en er een onmogelijke situatie ontstaat in het heden.’ ‘Je vader heeft het me nog uitgelegd,’ zei Tristan. ‘Het is ongeveer hetzelfde als wanneer je in het verleden je eigen over-overgrootvader zou vermoorden. Dan kun je nooit geboren worden en dus ook niet naar het verleden reizen om je overovergrootvader te vermoorden. Hij zei dat zo’n tijdparadox de fundamenten van het universum aantast, zodat het niet langer kan bestaan.’ ‘Juist,’ zei Rikkie. ‘Een vreemde aap brengt hoogstens de plaatselijke dierentuin in rep en roer.’ ‘Wanneer mogen wij nog eens?’ ‘Naar de dierentuin?’ ‘Naar het verleden, dummy!’ ‘M’n pa wil de machine eerst grondig testen voor hij er opnieuw mensen doorstuurt.’ ‘Je hebt hem toch geschreven dat ik volgende week jarig ben?’ ‘O, je bent jarig?’ lachte Rikkie. ‘Ik heb geschreven dat je harig bent!’ Nu was het Tristans beurt om Rikkie een por te verkopen. Ze gingen één van de Glijders binnen, die als metrostellen omhoog en omlaag gleden langs vijf van de vijftien enorme pylonen die de structuur van de toren ondersteunden. Woontoren Delta 6 was slechts één van de negentien woontorens, die verspreid stonden over de stad. De torens waren stuk voor stuk opgebouwd uit zesentwintig plateaus: hele dorpen die boven op elkaar waren gestapeld als blokken. Ieder plateau had zijn eigen winkels en faciliteiten en werd omringd door tien niveaus met honderden villa’s, huisjes en voortuintjes. Het resultaat was een kegelvormige torenstad van anderhalve kilometer hoog.

Het was woensdag en een rustdag in Neo-Europa. Rikkie en Tristan hadden een zee van plaats in de Glijder en keken uit het raam naar de voorbijschuivende verdiepingen. Het ding ging erg langzaam om het luchtdrukverschil tussen de plateaus op te vangen. Na ruim een kwartier stapten de jongens af op de tweehonderdvijftigste verdieping, waar Rikkie woonde. Mams werkte als kassaopzichter in de Hema en Tim was gaan spelen bij een vriendje, zesenveertig verdiepingen lager. ‘Goedemiddag, Rikkie, goedemiddag Tristan’, verwelkomde de stem van de huiscomputer hen. ‘We hadden beter naar het Virtuacenter kunnen gaan’, bromde Tristan, terwijl hij wat verveeld de woonkamer van de Matthijssens rondkeek. Rikkie kwam uit de keuken en wierp hem een blokje cola. ‘Waarom?’ ‘Niks persoonlijks, hoor, maar jouw huis is misschien wel het saaiste in de hele toren. Jullie sekskanaal is zelfs geblokkeerd!’ ‘Ik heb iets veel beters’, zei Rikkie. Tristan nam een slok van zijn blokje. ‘Beter dan seks? Dat betwijfel ik.’ ‘Ik neem mijn woorden terug’, zei Tristan verstomd toen hij Rikkies kamer binnenkwam. ‘Dat is een ...’ ‘Playstation Trillennium. M’n pa heeft hem gisteren laten leveren.’ ‘Dat heeft hem vast een fortuin gekost! De PS3K komt pas aan het eind van het jaar op de Neo-Europese markt!’ ‘Ik snap er ook niks van,’ zei Rikkie. ‘Dat is al het tweede dure cadeau dat hij me geeft. En Timmy heeft vorige week gloednieuwe hoverskates gekregen. Ik heb mijn pa al gevraagd hoe hij aan het geld komt, maar hij ontwijkt steeds de vraag.’ Tristan streelde met zijn hand over de plexiglazen koepel van de holografische

spelcomputer. Zijn donkere ogen schitterden als kerstlichtjes en zijn grote parelwitte voortanden beten in zijn onderlip van opwinding. ‘Hij voelt zich vast schuldig omdat ie nooit thuis is.’ Rikkie zuchtte. ‘Hij had beloofd dat hij meer tijd met ons door zou brengen, maar een week nadat we generaal Stratton hadden uitgeschakeld, zat hij alweer in zijn lab.’ Hij keek naar Tristan, die nog steeds de Playstation Trillennium liefkoosde. ‘Weet je, ik zou dit ding meteen omruilen om mijn pa weer voor mezelf te hebben in plaats van dat eindeloze geleuter via G-mail.’ ‘Jij bent gestoord’, lachte Tristan.‘Een PS3K ruil je niet om!’ Rikkie liep naar zijn GlobeNet-terminal om zijn mailbox te controleren. ‘Ik zou gestoord zijn om dat ding boven mijn eigen vader te verkiezen. Zou jij het niet doen? Mocht die Playstation van jou zijn, zou jij hem niet omruilen om één dag met je vader door te kunnen brengen?’ Tristan trok zijn handen eindelijk weg van de spelcomputer en keek Rikkie indringend aan. ‘Je weet dat ik alles zou geven om hem terug te zien, Rik, maar jouw vader leeft nog. Jij kunt tenminste nog met ’m G-mailen.’ ‘Hé, wat is dat?’ Rikkie grasduinde door zijn berichtjes met zijn vinger op het scherm. Waar een bericht van zijn vader had moeten staan, stond de boodschap: ‘G-mailadres onbekend’. ‘Mijn mailtje werd teruggekaatst!’ ‘Moet je het harder gooien’, zei Tristan droogjes. ‘Dat is niet grappig! Dat wil zeggen dat het adres van mijn pa niet meer bestaat!’ ‘Rustig, Rik. Het is vast gewoon een defect in de server. Kunnen we dan nu de

Playstation proberen?’ Rikkie knikte en hoopte dat Tristan het bij het rechte eind had. Hij verzond het G-mailtje opnieuw en startte de Playstation Trillennium op met Jurassic Hell, Tristans favoriete spel. Hij kon het teruggekaatste mailtje echter maar niet uit zijn hoofd zetten. Ondertussen werd hij negen keer verslonden door een horde Velociraptors en drie keer door een Tyrannosaurus Rex. Die avond was Rikkies broertje Tim de spraakwaterval aan tafel. Rikkie zelf had niet veel zin om te praten. Hij had zijn quornburger uit de eetomaat genomen en zat kauwend naar Tims geratel te luisteren alsof de belevenissen van een zesjarige hem mateloos interesseerden. De vader van Tims vriendje Kallo was ontwerper bij Nicro Robotics en de jongen had steeds de nieuwste robotspeeltjes, maanden voor ze in de winkels te koop waren. Hij had net een robothond gekregen, die niet van een normale hond te onderscheiden was, en Tim kon er maar niet over zwijgen. ‘Hij eet niet, hij drinkt niet en hij plast niet op het tapijt. Je hoeft hem niet uit laten en hij stinkt niet uit zijn bek. Hij kan bijna vijftig kilometer per uur rennen en hij laat geen windjes. Je kunt er zelfs een titanium gebit voor kopen, zodat je hem als waakhond kunt gebruiken en ...’ ‘Hoeveel kost hij?’ onderbrak mams Tims woordenvloed. ‘Ze komen pas in september in de winkel,’ zei Tim, ‘maar Kallo’s vader kan er eentje leveren voor maar 3599 euro!’ Mams verslikte zich flink in haar quornburger, zodat Rikkie op haar rug moest kloppen. ‘Tim, zoveel verdien ik niet eens in één maand!’ riep ze uit. ‘Please, mam’, smeekte Tim met grote hondenogen. ‘Ik zal er heel erg goed voor zorgen! Een hond is mijn allerallerallergrootste wens! Daarna vraag ik nooit meer iets!’ ‘Hoeveel keer heb ik dat al niet gehoord ...’ zei mams.

‘Maar deze keer meen ik het echt!’ ‘Je kunt er eentje aan papa vragen’, stelde Rikkie voor. ‘Dat doe je niet!’ snauwde mams streng. ‘Waarom niet?’ zeurde Timmy. ‘Daarom niet! Trouwens, je bent nog niet klaar voor een robothond. Je kunt amper voor Snuffel zorgen.’ Snuffel was Tims robotmuis en die bracht meer tijd door op Rikkies knutseltafel dan in het gezelschap van zijn baasje. Vorige week nog had Rikkie er flink wat werk aan gehad nadat Tim per ongeluk op het beestje had getrapt. Maar ja, een robothond was aanzienlijk groter en de kans dat Tim erop zou trappen leek zo goed als uitgesloten ... Hoewel, op z’n staart misschien. Rikkie begreep mams reactie wel en hij had spijt dat hij het had voorgesteld. Tristan had gelijk. De dure cadeaus dienden alleen maar om de leegte op te vullen die zijn vader in het gezin achterliet, hoewel paps heel goed wist dat een Playstation Trillennium of een robothond nooit de liefde van een vader konden vervangen. Professor Bernard Matthijssen had fenomenaal carrière gemaakt in de kwantumfysica en met zijn uitvinding van de SubLight Drive, een stuwmotor waardoor ruimteschepen sneller vliegen dan het licht, had hij meteen wereldfaam verworven. De Matthijssens hadden niets tekort gehad. Dure woning, dure spullen, dure auto ... Zo was het gedurende vele jaren, tot Bernard de tijdmachine ontwikkelde. Het project slorpte zoveel geld op dat Bowell Physics, het onderzoekscentrum waarvoor hij werkte, haast bankroet ging en de professor een paar maanden geleden noodgedwongen zijn eigen geld in het project had gestopt – hún eigen geld. Natuurlijk nam mams hem dit behoorlijk kwalijk. Per slot van rekening was zij het die de godganse dag de kassarobots van de Hema in het oog hield tot haar ogen ervan traanden, zodat Rikkie en Tim degelijk konden eten. Twee weken geleden had paps het onverwachts proberen goed te maken door het gat in de bankrekening weer ruim op te vullen en dure geschenken te laten bezorgen. Hoe hij zo plotseling aan het geld kwam, was een groot raadsel, maar als hij dacht dat hij zijn gezin zo kon sussen, dan dacht hij dat verkeerd. Het geld

kon mams geen barst schelen. Rikkie en Tim misten hun vader. Wat moesten ze met dure cadeaus? ‘Je bent zo stil, Rik. Scheelt er iets? Ruzie met Tristan?’ ‘Nee, hoor’, zei Rikkie meteen. ‘Ik weet dat je je vader mist.’ Rikkie keek zijn moeder aan. Het was net alsof ze zijn gedachten kon lezen. ‘Misschien is het ook beter zo’, zei ze uiteindelijk. ‘Wat is beter zo, mams?’ Mams zuchtte en sneed nog een stuk van haar quornburger. ‘Niks, Rik’, zei ze mat, maar Rikkie zag haar ogen blinken. Toch deelde hij haar mening niet. Het was tenslotte zijn vader. Zijn gedachten dwaalden weer af naar het G-mailtje dat maar niet op zijn bestemming aankwam. Misschien had Tristan wel gelijk, misschien was er inderdaad een defect in de server geweest of was het adres gewoon veranderd en zou paps hem de volgende keer schrijven via een nieuw G-mailadres. Er was geen enkele reden om ongerust te zijn. ‘Soms wou ik dat hij die verdomde tijdmachine nooit had uitgevonden’, zei mams ineens. Rikkie zweeg, maar hij kon haar geen ongelijk geven. Zonder tijdmachine was alles veel eenvoudiger geweest. Zijn vader zou ook elke dag thuiskomen van zijn werk en samen met hen aan tafel zitten. In het weekend zouden ze een uitstapje maken naar het platteland en eenmaal per jaar zou het hele gezin samen op reis gaan naar een ver land. En altijd weer zou papa er zijn aan zijn zijde om hem te helpen met zijn huiswerk of met een of ander dom schoolproject ... of gewoon om hem moed in te spreken wanneer het eens wat minder goed ging. Na het eten haastte Rikkie zich meteen naar zijn kamer om zijn mailbox te controleren. Er was een berichtje van Tristan die vroeg of hij morgen na school op de Playstation mocht komen spelen en er was opnieuw een berichtje van de

server: ‘G-mailadres onbekend’. Rikkie was het zat. Hij moest zekerheid hebben dat zijn vader ongedeerd was. Stel je voor dat Stratton er op een of andere manier in geslaagd was om terug te keren of dat een terroristische organisatie de tijdmachine in handen had gekregen ... Bernard Matthijssen had zijn zoon uitdrukkelijk verboden om hem met de communicator op te bellen, behalve in noodgevallen. Maar als dit geen noodgeval was, wist Rikkie het ook niet meer. Hij riep het privénummer van zijn vader op uit de databank van zijn communicator. De beltoon ging één keer over en daar verscheen het gezicht van zijn vader op het scherm. ‘Papa!’ riep Rikkie opgelucht uit. ‘Ik probeer je al de hele ...’ ‘Hallo’, zei Rikkies vader machinaal. ‘U bent verbonden met de automatische antwoordbox van professor Bernard Matthijssen. Op dit ogenblik kan ik uw oproep niet beantwoorden, maar aarzel niet om een berichtje achter te laten na het signaal.’ Rikkie duwde op de knop om de verbinding te verbreken en het scherm werd weer zwart. De communicator van zijn vader was uitgeschakeld. Zoiets zou hij nooit doen en zeker niet als zijn G-mail niet werkte. Dan maar bij Bowell Physics proberen. Rikkie riep het nummer van het onderzoekscentrum op en kreeg een opgetutte robottelefoniste aan de lijn. ‘Bowell Physics, hoe kan ik u helpen?’ ‘Ja ... euh ... hallo’, stamelde Rikkie. Hij voelde zich nooit op zijn gemak als hij een robot aan de lijn had. ‘Kunt u me doorverbinden met professor Bernard Matthijssen?’ ‘Het spijt me’, antwoordde de robot op een ongewoon opgewekte toon. ‘Die persoon staat niet geregistreerd bij Bowell Physics. Kan ik u misschien met iemand anders doorverbinden?’ ‘Nee, laat maar’, zei Rikkie stil en hij verbrak de verbinding. Hij voelde zijn maag in een rare knoop samentrekken. Het was net alsof zijn vader van de aardbol was verdwenen.

Bowell Physics

Onder normale omstandigheden was geschiedenis Rikkies favoriete vak. Ze behandelden net de koude oorlogen van de twintigste en de eenentwintigste eeuw en Rikkie kon zich mateloos ergeren aan de domheid van politici. Maar nu staarde hij alleen maar dromerig uit het raam naar het verkeer boven de gebouwen, terwijl de studieterminal voor zijn neus al tien minuten op een reactie wachtte. Een por in zijn zij met de groeten van Tristan bracht hem weer naar de echte wereld. ‘Droomt Rikkie tijdens geschiedenis?’ ‘Ik was gewoon effe afgeleid’, zei Rikkie.‘Bedankt.’ Hij ging meteen weer verder met het studieprogramma op de terminal. De klasopzichter was net aan zijn ronde tussen de banken begonnen en hij kon je dag behoorlijk zuur maken als hij je dromend aantrof. ‘Ik zou ook geen oog dichtdoen met een Playstation Trillennium op m’n kamer’, fluisterde Tristan. ‘M’n mailtje is weer teruggekaatst.’ ‘En dan? Ze hebben gewoon technische problemen. Daarom moet je toch niet meteen moord en brand schreeuwen?’ ‘Tristan, dat is de server van Bowell Physics!’ fluisterde Rikkie. ‘Ze hebben de beste Globenet-technici in dienst, vierentwintig uur per dag, omdat ze zich daar niet kunnen veroorloven om zonder G-mail te zitten ...’ ‘Misschien is het gewoon een misverstand.’ ‘Zijn communicator staat uit.’ Tristan zweeg. Normale mensen zetten hun communicator nooit uit, tenzij ze niet gestoord wilden worden. In het geval van professor Matthijssen was dit

gewoon ondenkbaar en de ernst van de zaak drong tot Tristan door. ‘Wat zeggen ze bij Bowell Physics?’ Rikkie zweeg, want de klasopzichter liep langs hun bank. De man keek het tweetal even argwanend aan, maar ontdekte niets verdachts. Rikkie wachtte tot hij aan de volgende rij begon en zei toen: ‘Daar hebben ze nog nooit van hem gehoord.’ Tristan keek bedenkelijk naar zijn scherm, maar de leerstof was het allerlaatste waar hij nu aan dacht. ‘Dat ziet er inderdaad niet goed uit’, fluisterde hij. ‘We kunnen er straks eens langsgaan.’ ‘Denk je niet dat ik dat al lang had gedaan als dat kon? Sinds het voorval met Stratton heeft het leger een spergebied van vijfhonderd meter afgezet rond het onderzoekscentrum. Als je geen veiligheidspas hebt, kom je er niet in.’ ‘Ik ken iemand die ons vast wel kan helpen’, zei Tristan. ‘Jij kent iemand bij Bowell Physics?’ Tristan knikte en eigenlijk was het niet echt verwonderlijk. Tristan kende zoveel mensen, maar Rikkies nieuwsgierigheid was toch geprikkeld. ‘Wie?’ ‘Hij heet Norman en hij is hoofd van de veiligheid of zoiets. Stratton had het bevel gegeven om hem af te maken, maar ik heb zijn leven gered en heb hem helpen ontsnappen. Hij is een supercoole kerel en als er iemand is die ons bij je pa kan brengen, dan is hij het wel.’ ‘JONGEHEREN MATTHIJSSEN EN DE ROOS!!’ ‘Shit!’vloekte Tristan tussen zijn tanden en hij keek op naar de strenge tronie van de klasopzichter. De man had onverwachts een korter traject tussen de banken door genomen en stond nu pal naast de twee opgewonden fluisterende jongens. ‘Ik denk dat ik straks maar eens jullie cijfers ga bekijken om te zien of jullie vooruitgang boeken! Zo niet geef ik jullie een paar terabytes huiswerk mee.’

‘Onze cijfers zijn in orde’, verzekerde Tristan de man met zijn gewone straatjongensbranie. Dat wist Rikkie ook. Ze hadden de schoolserver twee dagen geleden nog gekraakt en hun punten een duwtje in de rug gegeven. Maar dat wist de klasopzichter natuurlijk niet. Voor zoiets kon je immers in de kindergevangenis belanden en daar bleef Rikkie toch liever uit. In de binnenstad zweefde het verkeer tien meter boven de grond, maar op de hogesnelheidswegen flitsten de anti-zwaartekrachtauto’s voorbij met een constante snelheid van driehonderd veertig kilometer per uur, amper een paar centimeter boven het wegdek. De chauffeurs surften op het GlobeNet, luisterden naar muziek of zochten iets in hun neus, terwijl ze het besturen van het voertuig in volle vertrouwen aan de intelligente boordcomputers overlieten. De chauffeur van een zilvergrijze Lexus MaxiGrav lag zelfs languit een uiltje te knappen en merkte dus ook niet dat twee kinderen zich met hun anti-zwaartekrachtfietsen aan zijn wagen hadden vastgeklonken en met dezelfde duizelingwekkende snelheid mee over het wegdek scheerden. Het was een systeem met elektromagneten en kabels dat Tristan zelf in elkaar had geknutseld en het werkte perfect. Niettemin was het ontzettend gevaarlijk, want als je je evenwicht verloor, kwam je onder de achterliggende auto’s terecht. Het was vorige maand nog gebeurd met een joch van hun leeftijd en Tristan had Rikkie in geuren en kleuren verteld hoe de schoonmaakploeg na het ongeval bijna vijf kilometer hogesnelheidsweg had moeten schoonspuiten. Hij had het grinnikend gehad over het confituur-effect, maar Rikkie vond er niks grappigs aan. Het Bowell Physics onderzoekscentrum voor kwantumfysica lag ver buiten Paragon, waar de jongens woonden. Zo’n vijf kilometer voor de afrit schakelden Rikkie en Tristan hun fietsen los en remden af. Het onderzoekscentrum stond eenzaam tussen bossen en weilanden. Het werd omgeven door bomen en een ondoordringbaar struikgewas. Een asfaltweg leidde recht naar het gebouwencomplex. Ze konden zo de parkeerplaats op rijden. ‘Misschien zijn het mijn ogen, maar ik zie geen soldaten’, zei Tristan, terwijl ze met hun fietsen langs de kant van de weg stopten. Het gesuis van de auto’s op de hogesnelheidsweg was nog vaag te horen en in de verte konden ze de staalglazen koepels van de voertuigen voorbij zien flitsen. Rikkie zei niets, maar de vertwijfelde uitdrukking op zijn gezicht sprak boekdelen. Het leek wel alsof ze terug in de tijd waren gegaan, jaren voor zijn

vader de tijdmachine had ontwikkeld en even flitste een verschrikkelijke gedachte door Rikkies hoofd: wat als de chimpansee in het verleden toevallig een van Bernard Matthijssens voorouders had gedood en een tijdparadox had veroorzaakt? Dan werd de hele familiestamboom uitgewist. Maar dat zou betekenen dat hij en Timmy ook zouden verdwijnen en dat was niet gebeurd. Op een paar eenzame auto’s na was de parkeerplaats van het onderzoekscentrum leeg en het gebouw zelf lag er ook verlaten bij. De jongens zetten hun fietsen tegen de muur voor de ingang en gingen door de staalglazen schuifdeuren naar binnen. Er was niemand aan de veiligheidsbalie, maar op de monitors zagen de jongens mensen en robots druk aan het werk in de kantoren. ‘Kom mee!’ zei Rikkie en hij beende al naar de lift. ‘Waar ga je heen?’ ‘Burger zoeken. Hij is de manager en hij zal ons vast ook wel kunnen vertellen waar mijn pa is.’ De lift bracht de jongens naar de tweede verdieping. Een dame met een terminal in haar hand keek vreemd op toen ze de twee twaalfjarige jongens uit de lift zag rennen, maar voordat ze iets kon zeggen, waren ze alweer verdwenen. Bureau 221, had paps ooit eens tegen Rikkie gezegd, daar zat de grote baas waarmee hij het al zo vaak aan de stok had gehad over de financiering van het project. Op een schermpje naast de deur rolde de naam Aristoteles Burger voorbij, gevolgd door een hele hoop diploma’s en andere onzin. Rikkie klopte aan, maar er kwam geen antwoord. De deur was echter niet op slot en schoof open. Burgers stoel was met de rug naar de deur gedraaid, maar de jongens zagen rook opkringelen achter de rugleuning en in de lucht hing een scherpe marihuanageur. Rikkie trok Tristan mee naar binnen en de deur schoof achter hen dicht. ‘Ik hoop voor jou dat het dringend is’, klonk het vanuit de stoel. ‘Ik zoek mijn vader’, zei Rikkie zonder aarzelen. Natuurlijk had Burger geen jongensstem verwacht en de zetel draaide meteen om. Een dikke kale man keek de knapen verrast aan. Zweet parelde op zijn

voorhoofd. Hij nam de t tussen zijn lippen uit en keek ernaar. ‘Verdomd sterk spul!’ ‘Wij zijn geen hallucinatie’, verduidelijkte Tristan. ‘Dit is Rikkie, de zoon van professor Bernard Matthijssen.We komen gewoon even vragen of u weet waar hij is.’ ‘De veiligheidsdienst heeft haar werk weer niet gedaan’, brabbelde Burger en hij drukte op een knop in zijn indrukwekkende bureau. ‘Norman, er staat een kleuterklas in mijn kantoor!’ ‘Waarom doet u dat?’ vroeg Rikkie.‘Ik ben alleen maar op zoek naar mijn v...’ ‘Hier werkt geen Bernard Matthijssen’, zei Burger streng; of zo probeerde hij tenminste over te komen, want hij barstte in een onbedaarlijke lachbui uit. ‘Daarom blijf ik nu van de drugs af’, zei Tristan tegen Rikkie. ‘Je maakt jezelf hopeloos belachelijk.’ Marihuana of niet, in elk geval viel er met de man niet te discussiëren. Maar toen de jongens zich omdraaiden om weg te gaan, schoof de deur weer open en Norman kwam binnen met een stungun in zijn hand. Hij was van Afrikaanse afkomst en stond al jaren aan het hoofd van de veiligheidsdienst in Bowell Physics. Tristan klaarde meteen op. ‘Norman! Je komt als geroep...’ Maar Norman drukte op de knop van de stungun. Een knetterende elektrische ontlading van 300.000 volt schoot van de ene pool naar de andere en de jongens deinsden verschrikt achteruit. ‘Norman!’ riep Tristan.‘Herken je ons niet meer?’ De bewakingsagent zei geen woord en greep hen stevig bij hun jacks, zodat ze geen kant meer op konden. Het tweetal verweerde zich niet. Tristan had immers al eens het ongeluk gehad om in aanraking te komen met de stungun van een staatsagent. De elektrische schok veroorzaakte een tijdelijke verlamming, waardoor je verward en stuiptrekkend op de vloer bleef liggen. Het was een ervaring die hij liever niet meer wilde meemaken.

‘Gooi ze eruit en zorg dat ze niet meer binnenkomen’, lalde Burger. ‘Tot uw dienst, baas’, antwoordde Norman met een knikje en hij sleurde de jongens hardhandig de gang in. ‘Mooie vriend ben jij!’ riep Tristan ontdaan. ‘Hou je mond!’ blafte de veiligheidsagent en hij duwde hen de lift in. Maar zodra de deuren dichtschoven, leek het alsof Norman een masker afzette en hij knipoogde naar het jonge duo. ‘Jullie begrijpen dat ik niet te vriendschappelijk met jullie kan omgaan voor Burgers neus’, zei hij. ‘Jullie hadden geluk dat hij net in een roes zat, want zijn woedeaanvallen zijn legendarisch. Hoe halen jullie het in je hoofd om zomaar zijn bureau binnen te vallen?’ ‘We vonden je niet’, zei Rikkie. ‘En Burger leek me de meest voor de hand liggende persoon.’ ‘Jullie vonden mij niet? Waarvoor hebben jullie me nodig?’ ‘Je moet ons helpen’, zei Tristan. ‘Dat hangt ervan af. Ik heb geen zin om mijn job op het spel te zetten.’ ‘Je moet ons gewoon vertellen wat hier aan de hand is’, zei Rikkie.‘Mijn vader antwoordt niet meer en iedereen doet alsof ze nog nooit van hem hebben gehoord.’ Norman knikte alleen maar en toen de liftdeuren weer opengingen, greep hij de jongens weer stevig bij de lurven. Maar in plaats van hen meteen naar de uitgang te sturen, bracht hij hen naar de cafetaria. ‘Drinken jullie iets?’ ‘Nee, dank u’, antwoordden Rikkie en Tristan in koor en Norman zette koers naar de bar waarachter een glanzende robot met twaalf armen de klanten bediende.

‘Ik kan jullie niet méér vertellen dan ik zelf weet’, zei Norman, toen hij met een dampend bekertje koffie weer aan het tafeltje plaatsnam. ‘Alle beetjes helpen’, zei Rikkie. ‘Als ik mijn vader maar terugvind.’ ‘Je vader is vertrokken.’ ‘Vertrokken? Waarheen?’ Norman haalde zijn schouders op. ‘Eergisteren heeft hij wat kisten in zijn auto geladen en ... zoefff ... zonder een woord.’ Het voorval had Norman diep geraakt, want hij en Bernard waren vrienden.‘Ik dacht dat hij kwaad was op Burger en dat hij naar huis ging, maar nu ik jullie hier zie ... Je hebt gelijk. Er is hier iets niet in de haak.’ ‘Kun je ons in zijn lab binnenlaten?’ vroeg Rikkie. Norman aarzelde. ‘Ik weet het niet ... Het systeem registreert elke toegang ...’ Rikkie liet teleurgesteld het hoofd zakken, maar Tristan stak zijn neus in de lucht en snufte als een konijn. ‘Ruiken jullie die brandlucht?’ Rikkie keek hem vreemd aan. ‘Ik ruik niks.’ ‘Ik ook niet’, zei Norman. ‘Toch wel. En het is net alsof het uit het lab van professor Matthijssen komt!’ Rikkie en Norman hadden nu wel door wat Tristan bedoelde. Norman was verantwoordelijk voor de veiligheid in het hele gebouwencomplex en als iemand brandlucht rook, dan was het zijn taak om een kijkje te gaan nemen. ‘Ja, nu ruik ik het ook’, zei Norman met een grijns. ‘We kunnen maar beter op safe spelen.’ ‘Vierde verdieping’, sprak de lift met een zachte vrouwenstem. ‘Alle hogere verdiepingen zijn alleen toegankelijk voor bevoegd personeel. Gelieve uw veiligheidspas duidelijk zichtbaar te houden.’

Norman stak zijn pasje omhoog, dat hem als hoofd van de veiligheidsdienst toegang verschafte tot alle veiligheidsniveaus. ‘Dank u wel, Norman Willems’, zei de lift. ‘Nog een prettige dag.’ Even later schoven de liftdeuren open, maar het drietal bleef versteld in de deuropening staan.

Wie is Stephan Schweizer?

Het leek wel alsof een tornado door het lab van professor Matthijssen had geraasd. Onderdelen en gereedschap lagen kriskras over de vloer verspreid, kabels in alle kleuren van de regenboog hingen uit het plafond naar beneden en puilden uit openingen en bedieningsen. De zijen van de computerterminals en de console waren weggenomen en het binnenwerk was eruit gehaald. Van de processorkasten die ooit het hart van de tijdmachine vormden, was alleen het stalen geraamte overgebleven. ‘Z’is helemaal naar de klote!’ riep Tristan ontzet uit. Rikkie liep zwijgend tussen de rommel door. De meest fantastische uitvinding sinds het wiel was totaal uit elkaar gehaald en de onderdelen waren spoorloos. De ontzettende rommel liet vermoeden dat het allemaal met zeven haasten was gebeurd. ‘Burger heeft nu wel zijn zin’, zei Norman. Rikkie keek hem verbaasd aan. ‘Wat bedoel je?’ ‘Je weet dat het onderzoekscentrum bijna ten onder ging aan dit project. Er was geen geld meer, noch voor de tijdmachine, noch voor andere projecten en alles zat nog maar in een testfase.’ ‘M’n vader wou ermee doorgaan’, zei Rikkie. ‘Daarom stak hij er ook zijn eigen geld in.’ ‘Zelfs dat was niet genoeg’, ging Norman verder. ‘Bernard en Burger zaten elkaar de laatste tijd constant in de haren. Als het aan Burger lag, kon Bernard ophoepelen met zijn tijdmachine. Welk onderzoekscentrum wil er geld pompen in de grootste uitvinding uit de geschiedenis, als dat uiteindelijk de ondergang van het bedrijf zou betekenen?’ ‘Waarschijnlijk zag je pa het met de geldproblemen niet langer zitten en heeft hij de hele boel uit elkaar gehaald’, zei Tristan.

Onder de rommel op de tafel vond Rikkie een klein wit toestelletje. ‘Wat is dat?’ vroeg Norman. ‘De communicator van mijn vader’, zei Rikkie stil. ‘Als hij kwaad was, waarom is hij dan niet naar huis gekomen en waarom heeft hij zijn communicator hier achtergelaten?’ Hij keek ontzet naar Tristan. ‘Denk je dat hij zich ...?’ Maar Norman schudde van nee. ‘Je vader houdt zielsveel van jou, Rikkie. Hij zou je zoiets nooit kunnen aandoen.’ Rikkie knikte. Hij realiseerde zich nu ook dat zijn vader geen zelfmoord kon gepleegd hebben. Toch niet omdat die droplul van een Burger hem dwarszat. ‘Er kan natuurlijk wel een verband zijn ...’, redeneerde Norman hardop. ‘Wat voor verband?’ ‘Twee weken geleden heeft Burger bezoek gekregen van een kerel ... hoe heette hij ook weer ... Stefaan Swinger ... Zweiger ... Nee, Schweizer! Stephan Schweizer, een Duitser. Hij kwam hier aan in een limousine en maakte enorm veel drukte. Ze hadden een gesprek van meer dan twee uur, maar niemand weet wat er gezegd is.’ ‘Misschien zoeken we beter eerst uit wie die Stephan Schweizer is’, stelde Tristan voor. ‘Ik heb het al gezegd, en ik zeg het opnieuw,’ zei Norman, ‘jij bent een snuggere kerel.’ ‘Nog één vraagje’, zei Tristan toen Norman hen naar de uitgang begeleidde. ‘Zou je die stungun echt gebruikt hebben?’ ‘Dat wil je liever niet weten, jongen’, zei Norman en hij legde zijn hand vriendschappelijk op Tristans schouder.

* * *

Mams was nog steeds op haar werk en Timmy zat op Rikkies Playstation de wereld naar de verdoemenis te knallen. Al ontplofte er een bom in de kamer, hij zou het niet eens merken. Rikkie en Tristan gingen voor de GlobeNet-terminal zitten en voerden de naam ‘Stephan Schweizer’ in. Meteen kregen ze wel vijfhonderd pagina’s over Stephan Schweizers uit de hele wereld. Ze moesten meer zoektermen invoeren.‘Stephan Schweizer’ in combinatie met ‘Europa’ leverde nog altijd een vierhonderdtal pagina’s op. ‘Stephan Schweizer’ in combinatie met ‘Paragon’ gaf geen resultaat. ‘Probeer hem eens met je vader te combineren’, stelde Tristan voor. Het was een wilde gok. Rikkie tikte ‘Bernard Matthijssen’ achter de naam en kreeg tot zijn verbazing twee pagina’s. De eerste was een oud nieuwsbericht waarin een zekere professor Stephan Schweizer een eredoctoraat kreeg aan de universiteit van Berlijn en professor Matthijssen stond vermeld bij de genodigden. De tweede pagina was van een Duits onderzoekscentrum voor kwantumfysica dat Quantics AG heette. De tekst was in het Duits, maar met een druk op de knop vertaalde de computer in de terminal alles netjes in het Nederlands. ‘Hier!’ zei Tristan. Hij wees met zijn vinger op het scherm en las wat er stond: ‘...de in Keulen wonende professor Stephan Schweizer, die vooral bekendheid verwierf door zijn samenwerking met professor Bernard Matthijssen bij de ontwikkeling van de sublight-drive... Hij is een kwantumfysicus, net als je pa, Rik!’ ‘Ja’, zei Rikkie peinzend. ‘En ze kennen elkaar!’ Tristan rolde met zijn vinger de internetpagina naar beneden en las verder: ‘Schweizer verliet Quantics AG in november 2137. Dat is bijna twee jaar geleden.’ ‘Nou, dat is het dan!’ riep Rikkie uit. ‘Burger heeft de tijdmachine aan die Stephan Schweizer verkocht om zijn bedrijf te redden!’ ‘Maar dat verklaart nog steeds niet waarom je pa verdwenen is.’

‘Ik heb zo’n vermoeden dat die Stephan Schweizer weet waar hij is.’ Rikkie bladerde terug naar de pagina van Quantics AG, maar vond alleen een Gmailadres. ‘We vragen hen of ze ons Schweizers adres kunnen geven!’ ‘Zou jij mijn adres per G-mail doorgeven aan elke wildvreemde die erom vroeg?’ vroeg Tristan. ‘Heb jij dan een beter idee?’ ‘Die Stephan Schweizer zelf zoeken.’ ‘Wat?’ riep Rikkie uit.‘Weet jij wel hoe groot Keulen is.’ ‘Niet zo groot als je er mensen kent’, zei Tristan met een schalkse glimlach. Natuurlijk, hoe kon Rikkie dat over het hoofd zien.Tristan kende overal mensen. Het enige probleem was dat die mensen vaak niet zo zuiver op de graat waren. ‘En hoe wil je daar zien te komen?’ ‘Met de EuroComet natuurlijk!’ ‘En je kent zeker ook iemand die jou genoeg geld wil geven om twee kaartjes te betalen?’ vroeg Rikkie schamper. ‘Zorg gewoon dat je op tijd bij het station bent. Laat de rest maar aan mij over.’

Naar Keulen

Laat de rest maar aan mij over. Tristans magische woorden spookten door Rikkies hoofd terwijl hij zijn avondeten uit de eetomaat haalde. Kaartjes voor de EuroComet kostten een klein fortuin, zelfs in de toeristenklasse. De EuroComet was dan ook een gloednieuwe uitvinding. Het was een anti-zwaartekrachttrein, aangedreven door vier Stellardrive XT ionpropulsors. De trein had hetzelfde type motoren als degene die zo’n vijf jaar geleden nog gebruikt werden in de marsshuttles, om aardbewoners van en naar de kolonie op de Rode Planeet te brengen. Nu werden de shuttles aangedreven door de uitvinding van Rikkies vader, de Bowell Physics SubLight Drive, en was de reis van twee weken teruggebracht tot een halfuurtje, waarvan het grootste deel nog in beslag werd genomen door het opstijgen en landen. Natuurlijk konden Rikkie en Tristan ook gewoon de ouderwetse magneettrein nemen naar Keulen, maar Tristan haatte lange reizen en de EuroComet deed er amper tien minuten over. Maar er was nog iets waar Rikkie mee zat: mams zou nooit toestaan dat haar twaalfjarige zoon alleen met zijn vriend naar Keulen trok en een plan om haar te overtuigen had Rikkie niet. Maar toen mams thuiskwam van haar werk en met een vermoeide zucht op de sofa plofte, ging er bij Rikkie een lichtje branden. Met haar vingers masseerde ze haar slapen, waaronder ongetwijfeld een kloppende hoofdpijn woedde. ‘Hoi, mam’, zei Rikkie voorzichtig en hij reikte haar twee pijnstillercapsules aan. Mams keek hem wat vermoeid aan. ‘Vanmiddag zijn zeven van de negen robotkassa’s gecrasht, lieverd. Je kunt je niet voorstellen wat voor een chaos dat was.’ ‘Ik kan het me wel voorstellen als ik je zo zie’, zei Rikkie. ‘Je ziet eruit alsof je zelf elk moment kan crashen.’ Mams forceerde een glimlachje en drukte de capsules tegen haar slapen, zodat de stralingsgolven hun werk konden doen. Natuurlijk vond Rikkie het niet leuk om zijn moeder zo te zien, maar het was net wat hij nodig had.

‘Waarom neem je morgen geen vrije dag?’ vroeg hij. ‘Morgen is het zaterdag, Rik, dat is toch altíjd een vrije dag?’ ‘Dat bedoel ik niet. Een dag zonder robots, zonder stress, zonder G-mail en zonder kinderen. Alleen jij in een heerlijk schuimbad, met een relaxhelm op je hoofd.’ Mams opende haar ogen en keek haar naar haar zoon. De capsules werkten uiterst snel en de barstende hoofdpijn ebde weg. ‘Dat is een fantastisch idee, lieverd, maar ik heb morgen een afspraak bij de kapper en ’s middags zouden we samen een zomerjas voor je gaan kopen, weet je nog?’ ‘Het is net of je niet wílt ontspannen!’ zei Rikkie op een bestraffend toontje.‘Met je haar is echt niks mis en die zomerjas koop ik desnoods op een andere keer.’ ‘En dan is er nog Tim ...’ ‘Die gaat wel bij Kallo spelen en ik blijf het hele weekend bij Tristan slapen.’ Een brede, ontroerde glimlach vulde haar gezicht. ‘Kom hier,’ zei ze en ze gaf haar zoon een flinke knuffel en een zoen. Rikkie stond versteld van zichzelf. Niet alleen had hij nu de volledige controle over zijn weekend, hij deed er zijn moeder nog een plezier mee ook. De zon rees langzaam boven de torens van de stad en scheen door het reusachtige staalglazen raam in de kamer van Rikkie en Tim. De twee waren al gewassen en aangekleed en Rikkie propte wat kleren en schoon ondergoed in zijn rugzak. Onder normale omstandigheden zou hij Tim met geen stokken wakker gekregen hebben, maar het vooruitzicht om met Kallo’s robothond te kunnen spelen was genoeg om de zesjarige uit zijn bed te porren. In de woonkamer viste Rikkie zijn gympen onder de tafel vandaan en trok ze aan. Met een druk op de knop trok het sluitingssysteem aan, waardoor ze nauw om zijn voeten sloten. Timmy zat al in

de keuken zijn ontbijt naar binnen te werken. ‘Zijn jullie al weg?’ Mams was de kamer binnengekomen in haar pyjama en haalde een glas water uit de eetomaat. ‘Hoe sneller we het huis uit zijn, hoe sneller jij kunt relaxen, mam’, antwoordde Rikkie. Mams glimlachte.‘Goed, amuseer je en vergeet niet te ontbijten.’ ‘Ma-am!’ zuchtte Rikkie. ‘Zorg jij maar dat je je ontspant.’ Zodra mams weer naar de slaapkamer was verdwenen, wierp Rikkie een vluchtige blik op zijn polshorloge. Het was vijf over halfacht. De EuroComet vertrok om halfnegen. Snel gaf Rikkie de eetomaat de opdracht een bord cornflakes voor hem klaar te maken. Hij werkte het zo snel hij kon naar binnen. Timmy was al klaar en stond ongeduldig te trappelen bij de deur. Kauwend en slikkend rende Rikkie, met Timmy achter zich aan, langs de huizen op het tweehonderdvijftigste platform naar de Glijder. Het was een prachtig schouwspel nu de ochtendzon door de brede openingen in de woontoren scheen en de parken, huizen en straten in een vurige ochtendgloed hulde. Buiten een paar vroege vogels zaten de broers alleen in de Glijder. Bij het tweehonderd en vierde platform stond Kallo Timmy al op te wachten, vergezeld van een golden retriever. Rikkie zag dat de ogen van de hond een groene gloed hadden en begreep dat dit de fameuze robothond was, waar Timmy maar niet over kon zwijgen. Bij het negende platform hoopte Rikkie stiekem dat Tristan zou opstappen, maar die zou waarschijnlijk weer op het allerlaatste nippertje aankomen. Hij had dan wel zijn moeders Spaanse bloed in de aderen; het gen van de langslapers had hij van zijn vader. Rikkie kon in elk geval weinig beginnen zonder Tristan, want hij zou de kaartjes hebben. Op het grondplatform van woontoren Delta 6 haastte Rikkie zich hals over kop naar het monorailstation. De zachte stem van de stationsklok echode door de gigantische ruimte en vertelde de reizigers dat het net acht uur was geworden. Als de mono geen vertraging opliep, zou hij mooi op tijd zijn. Het Centraal Station, van waaruit niet alleen de EuroComet, maar ook alle

magneettreinen vertrokken, lag op de grens tussen de Oude en de Nieuwe Stad. Rikkie moest er op zijn hoede zijn, want in de Oude Stad woonde het soort volk waar Tristan vroeger mee optrok. Nu zijn beste vriend niet bij hem was, was hij een makkelijk doelwit voor zakkenrollers, bedelaars en ander gespuis. Zijn dure kleren, zijn blitse gympen en de blauwe streep in zijn haar leken te schreeuwen: ‘ik ben een rijkeluiszoontje. Overval mij alstublieft!’ Rikkie deed zijn best om de blik van een ongure kerel met een lichtgevende tatoeage te ontwijken, die in een hoekje van het station met een lasermes stond te spelen. Hij had ook zo’n mes op zak, maar in een gevecht zou hij toch al snel het onderspit moeten delven. Met kloppend hart bereikte Rikkie eindelijk de stationshal. Maar voor hij de kans kreeg om tussen de massa te speuren naar Tristans kastanjebruine haardos, werd hij plotseling van achteren stevig vastgegrepen en kreeg een puntig voorwerp in zijn nek geduwd. ‘Geef me je geld, kleine’, siste een hese stem in zijn oor. Rikkie raakte op slag in paniek en viste onhandig naar zijn portefeuille. Maar tezelfdertijd realiseerde hij zich dat het voorwerp in zijn nek niet zo puntig was als hij eerst had gedacht. Het voelde meer als ... een warme vinger. Bliksemsnel greep hij met zijn beide handen de pols van zijn belager en gebruikte zijn heup om hem met volle kracht over zijn rug te tillen, zodat het boefje een halve seconde later met een smak op de stationsvloer voor zijn voeten belandde. ‘Tristan!’ riep Rikkie stomverbaasd. ‘Je moest je schamen, me zo de stuipen op het lijf jagen!’ Tristan krabbelde moeizaam overeind, terwijl hij over zijn pijnlijke achterwerk wreef. ‘Wow, Rik! Bij jou hoeven ze niet veel te proberen.’ ‘Niet als ze me bedreigen met een vinger in mijn nek’, lachte Rikkie.‘Ik heb je toch geen pijn gedaan?’ Tristan grijnsde. ‘Ik denk dat ik mijn kont moet laten uitdeuken, maar je krijgt een tien voor de snelle reactie!’ ‘Ik heb het geleerd van de beste.’

‘Da’s waar’, lachte Tristan. ‘Heb je ze?’ Tristan maakte een goochelaarsbeweging met zijn rechterhand (de linker masseerde nog steeds zijn zere onderkant) en toverde met een brede grijns twee EuroComet-kaartjes Paragon Keulen uit de mouw van zijn jas. ‘Business Class nog wel!’ riep Rikkie uit. ‘Ik zal maar niet vragen hoe je daaraan komt.’ ‘Oké, dan zal ik het ook niet zeggen’, antwoordde Tristan. Veel tijd voor uitleg was er ook niet, want de agiers voor de EuroComet werden verzocht zich naar de gates te begeven en het tweetal volgde de massa naar de veiligheidsscanners, die de laatste hindernis waren naar het EuroCometperron. Maar toen Rikkie door de scanner liep, klonk een schelle biep die zijn hart een dubbele salto liet maken. Een stevige hand greep hem bij zijn rugzak en trok hem aan de kant. ‘Zakken leegmaken!’ beval een norse veiligheidsagent. ‘Mijn neefje heeft een stalen heup’, probeerde Tristan. Zijn neefje? Rikkie dwong hem met zijn blik om zijn mond te houden en terwijl een andere veiligheidsagent Rikkies rugzak doorzocht, legde de jongen zijn schamele bezittingen in een plastic bakje. Daar was ook zijn zaklaser bij, die nog van pas was gekomen in 1999 om hun vriend Kris uit het politiebureau te bevrijden. Een verdomd handig ding om alles en nog wat door te snijden en dat wisten de veiligheidsagenten ook. De man nam Rikkies zaklaser in zijn hand en keek de jongen streng aan. ‘Alle soorten wapens en messen zijn verboden aan boord van de EuroComet. Het spijt me knaap, maar dit ben je kwijt.’ ‘Hebt u onze kaartjes al eens goed bekeken?’ vroeg Tristan op een arrogant toontje en hij duwde de veiligheidsagent de twee chipkaarten onder de neus. Ja, maak het nog wat erger, dacht Rikkie. Straks zouden ze nog allebei achter de tralies belanden.

De veiligheidsagent schoof de kaarten in de terminal en zijn ogen vielen zowat uit zijn hoofd toen hij zag wat er op het scherm verscheen. Het leek alsof de twee veiligheidsagenten ineens een andere persoonlijkheid hadden ingeplant gekregen. ‘Het spijt me, jongeman’, zei de norse veiligheidsagent plots ontzettend vriendelijk. ‘Ik had het niet gezien. Er zijn zoveel agiers dat we onmogelijk ...’ ‘We zullen het voor één keer door de vingers zien’, zei Tristan en hij nam de kaartjes terug. De veiligheidsagenten glimlachten en knikten dankbaar en Rikkie mocht al zijn bezittingen meenemen, inclusief zijn zaklaser. Tristan haalde zijn oude zakmes tevoorschijn, dat hij altijd en overal bij zich had, en liet het aan de veiligheidsagenten zien, maar die gebaarden hem met een glimlach om door te lopen. ‘Nog een goede reis en welkom in Neo-Europa’, riepen ze de jongens na. ‘Jaja, stomme lul!’ bromde Tristan onder het rennen. Het was acht uur achtentwintig en ze konden de ionpropulsors van de EuroComet al horen suizen. Door die twee overijverige veiligheidsagenten hadden ze haast hun trein gemist. Hals over kop spurtten ze de roltrappen op naar het perron. Daar stond de EuroComet te schitteren onder de immense glazen overkapping van het station, als een reusachtige raket die op zijn buik lag.Vijftien zwarte, buisvormige wagons zweefden langs het perron. Een lijn van spiegelend staalglas liep dwars langs de flanken en eindigde vooraan op de stuurcabine in een komeetvormig logo. Hoewel de jongens voornamelijk zichzelf zagen in de halfduistere ruiten, merkten ze dat alle agiers al aan boord waren. Een robotstationswacht controleerde het perron zodat de trein veilig kon vertrekken. Rikkie en Tristan schoven hun kaartjes snel door de scanner zodat ze door de magnetische poort konden en glipten nog net aan boord, voordat de deuren zacht biepend dichtschoven. Aan Tristans mysterieuze kaartjes was een luxueus compartiment verbonden met holo-tv, wc, douche, GlobeNet-terminal en minibar. Rikkie kon zich niet voorstellen hoe iemand in het kwartier dat de reis duurde van dit alles kon genieten. Maar EuroComets reisden ook door de Atlantische tunnel naar New York en die reis duurde wel wat langer.

Nog maar net hadden Rikkie en Tristan zich in de luxueuze stoelen geïnstalleerd of de trein kwam in beweging. Binnenin hoorde je niets van de ionpropulsors en uit het niets zweefde zachte elektronische muziek het compartiment binnen. De EuroComet zweefde eerst heel langzaam boven de kuipvormige rail, tot hij buiten Paragon was,en versnelde daarna heel bruusk,zodat het voorbijschietende landschap één troebele waas werd. ‘Oké, zeg het toch maar’, zei Rikkie toen Tristan een blokje cola uit de minibar griste. ‘Waar heb je die kaartjes vandaan?’ Tristan grijnsde. ‘Goed, je kent Enrico, de bendeleider van de Paragon Posse?’ ‘Ik wist wel dat er een luchtje aan zat.’ ‘Laat me uitspreken! Rico’s neef heeft een vriend, van wie de broer van de vader van zijn kapper bij het ticketmanagement van de EuroComet werkt. Als er belangrijke mensen, zoals ministers of ambassadeurs, naar Neo-Europa komen, krijgen ze altijd gratis kaartjes.’ Hij toonde de EuroComet kaartjes, waarop twee namen stonden afgedrukt.‘Wij staan nu officieel geregistreerd als Ronnie Taylor en Pieter Viljoen, de zoon en het neefje van de president van Zuid-Afrika.’ ‘Wat?’ riep Rikkie uit. ‘Hoe lang moeten we dat volhouden?’ ‘Kalm, joh, alleen als we met de EuroComet reizen.’ De deur van het compartiment schoof open en een robot rolde naar binnen. ‘Kaartjes, alstublieft.’ Tristan schoof hun kaartjes een voor een door de gleuf van de machine en even later kwamen ze er afgestempeld weer uit. ‘Dank u wel’, zei de machine. ‘Nog een prettige reis gewenst, jongeheren Taylor en Viljoen.’ Rikkie rolde zijn ogen. ‘Als we maar niet in de problemen komen.’ ‘Wees gerust, buiten de namen is alles perfect legaal. En wie gaat het in zijn

hoofd halen om de zoon en de neef van de president van Zuid-Afrika te verdenken?’ ‘Iemand die weet dat de president van Zuid-Afrika zwart is en een dochter heeft, mijn beste Tristan.’ Toen Rikkie zijn knagende geweten eindelijk had kunnen overtuigen om toch maar van de luxueuze Business Class te genieten, remde de EuroComet af en zakte naar het perron in ‘Köln Hauptbahnhof’. In dit reusachtige station liepen magneettreinen binnen uit heel Neo-Europa en het was er haast even druk als in het Centraal Station van Paragon. De propulsors sloegen af en de jongens baanden zich een weg tussen de agiers naar buiten. Na nog een paar keer als Ronnie Taylor en Pieter Viljoen te zijn aangesproken, stonden Rikkie en Tristan buiten onder de prachtige domkerk van Keulen. Het gotische gebouw verzonk echter in het niets bij de honderden kilometerhoge torens, die het hart van Keulen vormden. Net als Paragon was ook deze metropool een bruisend doolhof van staal, glas, beton en neonlicht, waar auto’s, mensen en robots door elkaar krioelden als mieren. Maar in Paragon kende Rikkie tenminste de weg. ‘Ik ga eens kijken of we in het station een stadsplattegrond kunnen en’, stelde Rikkie voor. ‘Wat moet jij met een stadsplattegrond?’ zei Tristan. ‘Je hebt mij toch?’ ‘Ken jij hier de weg?’ ‘Niet als mijn broekzak, maar ik weet welke bus we moeten nemen.’ Hij wees naar de bushaltes verderop, waar verschillende glanzende cocons op agiers stonden te wachten.

* * *

De Keulse stadsbussen waren bijzonder comfortabel en bovendien een stuk

goedkoper dan de logge dingen die het verkeer boven Paragon onveilig maakten. Vooral dat laatste was aardig meegenomen voor twee jongens van twaalf, die het met alleen maar hun zakgeld moesten zien te rooien. ‘Weet je ook al waar we vannacht slapen?’ vroeg Rikkie, terwijl ze in de zachte stoelen hoog boven de stad tussen het Keulse verkeer zweefden. ‘Nee, waar?’ vroeg Tristan nieuwsgierig. ‘Je gaat me toch niet vertellen dat je wél weet welke bus we moeten nemen, maar niét waar we vannacht slapen?’ ‘Jij bent een zeurpiet’, zei Tristan. ‘Het is ochtend en met een beetje geluk vinden we je vader vandaag nog.’ ‘Hoe weet jij dat zo zeker?’ ‘Vertrouw me nu maar gewoon, Rik ... Hé, we moeten eruit!’ De bus steeg weer op om zich hogerop tussen het drukke verkeer te voegen en Rikkie had er geen flauw benul van waar ze waren aanbeland. In elk geval stonden ze in een immense winkelstraat. Van alle kanten werden ze bestookt door holografische reclamefilms, neonlicht en schreeuwerige kleuren, die als een vloedgolf over de koopjesjagers spoelden, maar Tristan leek ook hier de weg te kennen en beende vastberaden langs kraampjes en voetgangers en langs een stel robotclowns die adembenemende stunts uithaalden. Rikkie had moeite om zijn vriend bij te houden en was opgelucht toen ze uiteindelijk in een smalle donkere straat terechtkwamen, ver van de felle kleuren en de helse reclameslogans. Zijn hoofd voelde alsof er een kudde losgeslagen olifanten had doorgerend. De opluchting was echter van korte duur, want hier stonden geen kledingzaken of parfumwinkels, maar hoerententen en sekswinkels. Prostituees in flitsende leren pakjes stonden in donkere portalen. Andere meisjes zaten als paspoppen in de flets verlichte etalages en wierpen de voorbijgangers kusjes toe. ‘Euh ... ik wil niet zeuren ...,’ begon Rikkie, ‘maar kunnen we niet beter een hotelkamer zoeken?’ Tristan keek zijn vriend geërgerd aan. ‘Wat zit jij nu aan slapen te denken. Ik word er moe van!’

‘Zeg me dan wat we in de hoerenbuurt doen!’ ‘Kalm, joh, straks krijg je nog een hartaanval.’ Tristan bleef voor een etalage staan en zei:‘Da’s wel een knappe, vind je niet?’ ‘Tristan!’ ‘Grapje, Rik! Dacht je soms dat we bij de hoeren gingen slapen?’ Rikkie zei maar niets. Met Tristan kon je van alles verwachten. Aan het eind van de straat bleef Tristan staan bij de deur van een sekswinkel. Hij keek naar het huisnummer, dat ernaast in groene fluorescerende verf was aangebracht. ‘Hier is het. Laat mij maar het woord doen.’ Nog voor Rikkie iets kon zeggen, was Tristan in de donkere deuropening verdwenen. Rikkie keek onrustig om zich heen. Twee zonderlinge figuren, die bij een rood-blauw verlichte etalage stonden, keken zijn richting uit. Rikkie voelde elk haartje op zijn lichaam overeind komen. Nee, dan toch maar liever de sekswinkel in.

* * *

Er was niemand anders binnen en toen Rikkies ogen een beetje gewend waren aan het schaarse licht, ontwaarde hij Tristan bij een rek met seksboekjes. Hij had er eentje vast en bladerde er nonchalant in, alsof hij hier een trouwe klant was. In tegenstelling tot Tristan voelde Rikkie zich hier niet in zijn element. ‘Tristan!’ siste hij tussen zijn tanden, maar zijn vriend deed alsof hij hem niet hoorde. ‘Wie alt sind sie beide?’ Een slungelige kerel was achter het gordijn vandaan te voorschijn gekomen.

Rikkie schatte hem achter in de dertig. De man had een sikje en warrig bruin haar, dat langs de zijkanten gebleekt was. Hij droeg een versleten geklimatiseerde broek en een digitaal T-shirt, waarop een flitsende animatie een frisdrankmerk aanprees. Zijn uitdrukking was vriendelijk, maar zijn ogen staarden de twee minderjarigen in zijn winkel niettemin streng aan. Tristan legde het boekje weer in het rek en liep vol lef naar de toonbank. ‘Oud genoeg om je te zeggen dat je met je fikken van mijn moeder moet afblijven’, snauwde Tristan de man toe. Rikkie dacht even dat hij het ging besterven. Draaide Tristan nu helemaal door? Ze waren naar Keulen gekomen om een professor te zoeken die hen misschien naar zijn vader kon leiden en nu stond hij hier in een sekswinkel, terwijl zijn beste vriend ruzie zocht met de uitbater. De man zei niets, maar staarde de brutale jongen voor hem vreemd aan. Een glimp van herkenning verscheen in zijn grijze ogen. ‘Tristan?’ ‘De enige echte,Werner’, grijnsde de jongen. De uitbater barstte in lachen uit, stormde achter zijn toonbank vandaan en tilde Tristan op in zijn sterke armen. ‘Ha-ha! Der Tristan! Wat een verrassing!’ Werner sprak verbazend goed Nederlands voor een Duitser. Hij zette Tristan neer en wenkte Rikkie. ‘Und wie is dat?’ ‘Ikk... euh ... ben Rikkie’, stamelde Rikkie, nog steeds een beetje van de kaart. ‘Aha, jij bent dus Rikkie’, zei de man en hij gaf hem een stevige hand. ‘De vrienden van Tristan zijn ook meine vrienden. Wat brengt jullie naar Keulen?’ ‘We zijn op zoek naar iemand’, zei Tristan. ‘En ik dacht dat jij ons misschien kon helpen.’ ‘Ik zal mijn best doen. Wie zoeken jullie?’

‘Professor Stephan Schweizer. Een kwantumfysicus. Hij heeft gewerkt voor ... wat was het ook weer, Rik?’ ‘Euh ... Quantics AG.’ ‘Mag ik ook weten waarom jullie hem zoeken? Moorden napluizen, daar doe ik niet aan mee, hoor.’ Hij gaf Tristan een knipoog. ‘Mijn vader is vermist,’ zei Rikkie, ‘en die Stephan Schweizer is het enige spoor dat we hebben.’ Werner knikte en keek peinzend naar het rek met seksboekjes, zodat Rikkie haast dacht dat Stephan Schweizer op een van de kaften stond. ‘Ik zal het meteen uitzoeken’, zei hij. ‘Hebben jullie een plek om te slapen?’ Tristan haalde zijn schouders op.‘We vinden wel iets.’ ‘Nee, daar komt niks van in’, zei Werner streng. ‘Jullie zijn mijn gasten. Kom vanavond om halfzeven naar de Dom. Dan zal ik ook meer weten.’ ‘Thanks,Werner’, zei Tristan met zijn charmantste glimlach. ‘Ik wist wel dat ik op jou kon rekenen.’ ‘Ik dacht wel dat je hier iemand kende’, zei Rikkie terwijl ze de straat uit liepen.‘Maar we gaan toch niet bij die vent logeren?’ ‘Waarom niet? Werner is echt te vertrouwen.’ ‘Oké’, zei Rikkie. ‘Geef me dan één enkele reden waarom ik hém zou verkiezen boven een hotelkamer met een zacht bed?’ ‘Werner is mijn oom.’ Rikkie bleef staan en keek zijn vriend verstomd aan. ‘Werner is jouw oom?’ Tristan knikte. ‘De broer van mijn vader. Na zijn dood verbleef hij een poosje bij ons in Paragon om mijn moeder te helpen. Ik was toen zes jaar, je kunt dus wel begrijpen dat hij me daarnet niet meteen herkende.’

‘Jouw oom?’ herhaalde Rikkie opnieuw. ‘Ja, Rik. Zeg het nog een keer!’ Rikkie begon nu ook te lachen en realiseerde zich dat hij dringend wat minder vooroordelen moest hebben. Tristan was al een paar jaar niet meer de straatjongen die hij ooit was geweest, maar nog altijd voelde Rikkie wantrouwen tegenover de mensen die Tristan kende. ‘Hij heeft wel een droomjob’, ging Tristan verder. ‘Hij kan de hele dag in seksboekjes bladeren.’ ‘Dat weet ik nog zo niet’, zei Rikkie.‘Volgens mij is het net zoals met een banketbakker. Die zit de hele dag tussen de taartjes en de bollen en aan het einde van de dag heeft hij er gewoon genoeg van en kan hij geen taart meer zien.’ ‘Moest je nu echt over taart beginnen?’ zei Tristan nurks. Onder zijn T-shirt klonk een rommelend geluid. ‘Ik denk dat we best iets aan dat monster in jouw buik kunnen doen’, stelde Rikkie voor en prompt kwam ook zijn buikmonster tot leven. ‘Oké, ik weet een toffe plek!’ zei Tristan. ‘Mij best. Zolang het maar niet in een striptent is.’

Werner

‘Heb je nog van die geheimen?’ vroeg Rikkie toen ze iets na zessen naast elkaar op de trappen van de Keulse Dom zaten. Hij was een beetje teleurgesteld, want beste vrienden hebben nu eenmaal geen geheimen voor elkaar. ‘Zover ik weet, was dat het enige’, stelde Tristan hem gerust. ‘Waarom heb je me nooit over je oom verteld?’ ‘Je hebt er ook nooit naar gevraagd. Bovendien was ik er niet zeker van hoe je zou reageren. Het is tenslotte geen alledaags beroep.’ ‘Je hebt gelijk’, zei Rikkie. ‘Sorry dat ik me zo stom heb gedragen daarnet.’ ‘Het zal de aanblik van al die blote tieten geweest zijn’, grinnikte Tristan en hij ontweek een stomp van Rikkie. Maar Rikkie gaf niet op en wierp zijn volle gewicht op Tristan om hem tegen de treden van de Dom te drukken. Tristan had echter meer worstelervaring en rolde over Rikkie zodat hij onder hem kwam te liggen. Daarna kwam het kieteloffensief en Rikkie smeekte gierend om genade. De jongens stopten hun gevecht toen er een toeter klonk aan de overkant van het plein. Werner stond bij zijn auto en zwaaide om hun aandacht te trekken. Tristan hielp Rikkie overeind en ze deden allebei hun rugzakken om, terwijl ze over het plein naar de zwevende Volkswagen Magneto renden. ‘Hier is jullie limousine’, riep Werner lachend. Rikkie en Tristan installeerden zich op de achterbank van het piepkleine wagentje, terwijl Werner de boordcomputer instelde. ‘Waar is de minibar?’ vroeg Tristan. ‘Een limousine heeft op z’n minst een minibar.’ ‘Hier is de minibar, miniboy’, lachte Werner en hij gooide de jongens elk een blokje limonade in de schoot. Rikkie en Tristan drukten op het knopje onderin de rechthoekige doosjes en de limonade werd in een milliseconde ijskoud. De lege

blokjes konden ze achteraf gewoon door het raam naar buiten gooien, want ze waren volledig biologisch afbreekbaar. ‘Nach Hause’, zei Werner tegen de boordcomputer en terwijl de auto opsteeg om zich tien meter hoger tussen het verkeer te begeven, draaide Tristans oom zijn stoel naar de jongens, zodat ze makkelijker konden praten. ‘Heb je hem gevonden?’vroeg Rikkie, toen hij een slok van zijn blokje had genomen. Werner knikte. ‘Stephan Schweizer is een kwantumfysicus ...’ ‘Heb je ook iets gevonden dat we nog niet weten, oompie?’ vroeg Tristan. ‘Geduld, mijn beste neefje. Daar kom ik net aan. Hij is twee jaar geleden weggegaan bij Quantics AG en heeft een tijdje gewerkt aan verschillende projecten voor de universiteit van Berlijn. Vorige maand heeft hij daar ontslag genomen en nu werkt hij bij Thompson International als projectverantwoordelijke.’ Rikkie verslikte zich haast. ‘Thompson International!? Da’s niet mis! Hebt u ook gevonden over welk project het gaat?’ ‘Een wereldbedrijf als Thompson International luidt niet zomaar de grote klok over zijn projecten. Anders is de concurrentie hen voor, snap je?’ ‘Goed, maar wat heeft dat met Rikkies pa te maken?’ vroeg Tristan. ‘Veel’, zei Werner. Hij haalde een spiekbriefje uit zijn zak en las voor: ‘Thompson International is de op een na grootste multinational ter wereld. Bill Thompson bezit zeven lucht- en ruimtevaartmaatschappijen, de drie grootste softwarefabrikanten en zowat elke winkelsite op het GlobeNet. Hij verdient gemiddeld tweehonderdduizend euro per minuut!’ ‘Hij wordt slapend rijk’, zei Tristan. ‘Nu weten we meteen waar jouw Playstation Trillennium vandaan komt.’ ‘Heeft Thompson International hier een filiaal?’ vroeg Rikkie. ‘Geen filiaal’, zei Werner. ‘Het hoofdkantoor. Na de oor de Verenigde

Staten hebben de meeste Amerikaanse multinationals zich in Neo-Europa gevestigd. Zie je die toren daar?’ Hij wees uit het raam naar een massieve naald die het wolkendek boven de stad doorboorde. ‘Dat is de Hansatoren op de ring. Tweeduizend vijfhonderd drieëndertig meter hoog.’ ‘Is dat Thompson International?’ Werner knikte. ‘Het bedrijf is een volledige stad. De vijftigduizend mensen die er werken, komen de toren niet uit. Alles is er: winkels, bioscopen, theaters, pretparken. Net als een woontoren.’ ‘Of een gevangenis’, merkte Tristan droogjes op. ‘Dan gaan we er morgen heen’, zei Rikkie vastberaden.‘Ik heb een gevoel dat mijn vader daar is.’ ‘Hola!’ zei Werner. ‘Dat doen jullie niet alleen!’ ‘O, leuk, een volwassene erbij’, zuchtte Tristan. ‘Net wat we nodig hebben.’ ‘Nee, je oom heeft gelijk’, zei Rikkie. ‘Met een volwassene erbij vallen kinderen minder op.’ ‘Moet jij je winkeltje morgen niet openhouden?’ ‘Er zijn belangrijker dingen’, zei Werner.‘Mijn neefje en zijn vriend hebben mijn hulp nodig. Mijn klanten zullen heus niet doodgaan als ik een dagje gesloten blijf.’ ‘Hé, wow! Wat is dat?’ riep Rikkie uit. Hij drukte zijn neus tegen de staalglazen koepel van de auto en keek naar het gigantische gebouw waar ze nu voorbij vlogen. Het had de omvang van wel vijftien huizenblokken en rees een goede tweehonderd meter de lucht in. ‘Dat is het Astoria’, zei Werner. ‘Het sjiekste hotel in de stad en het grootste van Neo-Europa. Er kunnen maar liefst veertigduizend gasten verblijven.’ Tristan floot versteld tussen zijn tanden. ‘Maar mijn plekje is haast net zo goed, hoor’, ging Werner lachend verder. ‘En

helemaal gratis.’ Na een poosje draaide Werners autootje een straat in en zweefden ze door de oude buurten van Keulen. Hier stonden geen hoge woontorens of volautomatische villa’s en al zeker geen superluxueuze hotels. Hier stonden de slapende stadswijken uit de twintigste en eenentwintigste eeuw. Net als in het oude stadsgedeelte van Paragon, leefden hier de mensen die het leven in de Nieuwe Stad niet konden betalen. Mensen die elke maand van de Federale Staat net genoeg geld kregen om eten en kleren te kopen. De auto daalde naar het wegdek in een smal straatje en de boordcomputer liet in het Duits weten dat ze op hun bestemming waren aangekomen. ‘Woont u hier?’ vroeg Rikkie terwijl hij een beetje teleurgesteld naar het opgelapte rijtjeshuis keek. ‘Denk je soms dat je van de verkoop van seksboekjes rijk wordt?’ zei Werner. Werner woonde in een dakappartementje helemaal boven in het twintigsteeeuwse huis. De deuren waren van hout en gingen nog open met sleutels. De jongens volgden Tristans oom langs een krakende trap naar boven. Rikkie zou gezworen hebben dat hij een kakkerlak zag wegrennen over de muur. ‘Het is niet groot, maar het is een dak boven je hoofd’, zei Werner terwijl hij de jongens naar binnen leidde. Het appartementje was inderdaad erg klein en bestond uit twee kamers. Een grote woonkamer met een zithoek, een tafel en een keukentje met daarnaast Werners slaapkamer. De badkamer was in de hal. De keukenhoek was groezelig en alles leek er bedekt met een dun laagje kleverig vet. Werner had geen eetomaat en maakte al zijn eten zelf op een inductiefornuis. In een hoek van de woonkamer deed een vergeelde computer dienst als GlobeNet-terminal. Er stond geen holo-tv, maar een ouderwets plasmatoestel en een antieke BluRayspeler. ‘Jij leeft nog in de eenentwintigste eeuw!’ merkte Tristan op. Het was niet netjes van hem om dat te zeggen, maar hij was toch een beetje ingenomen met het feit dat er mensen waren die nog armer waren dan hij. ‘Het is hier knus’, zei Rikkie en liet zich op een oude, stoffige sofa vallen.

* * *

Terwijl Werner in de keuken snel een avondmaal bij elkaar kookte, nam Rikkie op met mams om haar gerust te stellen. Hij deed dit voor de muur op de overloop, zodat mams niet kon zien dat hij niet bij Tristan thuis was. Als ze erachter zou komen dat haar jongen in Keulen zat, zou hij nog niet jarig zijn ... Misschien zou hij zelfs nooit meer jarig zijn. Het lukte hem in elk geval om mams om de tuin te leiden en Rikkie kwam tevreden de woonkamer weer binnen, waar Tristan ondertussen in Werners uitgebreide filmcollectie snuffelde. Er zaten heel wat oude films tussen, want Tristans oom moest niet veel hebben van moderne holografische-films. Hij hield zelfs van heel erg oude films uit het begin van de twintigste eeuw, zonder kleur en zonder klank. Hij noemde ze liefdevol ‘stille films’. ‘Zit er iets tussen dat je interesseert?’ vroeg Werner. Hij zette een dampende kookpot op tafel en keek lachend naar zijn nieuwsgierige neefje. ‘Hij zoekt vast naar seksfilms’, zei Rikkie wat meewarig en hij ging aan tafel zitten. Werner lachte. ‘Die zul je hier niet vinden,Tristan. Ik breng nooit werk mee naar huis. Kom hier en proef de heerlijkste kartoffelsalad uit Keulen en omstreken.’ Het moest gezegd: oom Werners aardappelsla was inderdaad heerlijk en Rikkie vond het raar dat iemand zonder eetomaat zo lekker kon koken. ‘Wat zei je moeder?’ vroeg Werner toen hij even zijn mond leeg had. ‘Ze is al een stuk rustiger’, antwoordde Rikkie. ‘Dat zal wel veranderen als ze erachter komt dat je niet bij mij logeert, maar bij mijn oom in de achterbuurten van Keulen’, lachte Tristan. ‘Daar zal ze niet achter komen.’ Maar tezelfdertijd wist Rikkie maar al te goed dat het slechts een kwestie van tijd was, want wat als mams het in haar hoofd zou halen om Tristans moeder te bellen? Rikkie verdrong de gedachte en lachte om een grap die Werner vertelde. Tristan en zijn oom leken erg goed met elkaar overweg te kunnen, hoewel ze elkaar zeven jaar lang niet hadden gezien en ook

Rikkie voelde zich meteen thuis bij de coole sekswinkeluitbater met zijn antieke filmcollectie. Werner was een wandelende filmencyclopedie en terwijl ze naar oude sciencefictionprenten keken, vertelde hij honderduit over hoe men vroeger films maakte.

* * *

Rikkie ontwaakte toen de eerste zonnestralen door het raam naar binnen schenen. Toen de jongens na Star Wars zaten te knikkebollen, had Werner de slaapbank uitgetrokken, die hij gebruikte als er gasten op bezoek kwamen. Tristan lag op zijn buik en sliep nog steeds als een marmot. Het was dan ook erg laat geworden gisteren. Rikkie stond op en liep naar het raam dat uitkeek op de straat beneden. Daar stond Werners auto en aan de overkant deed een schurftige straathond zich te goed aan het afval dat er lag opgestapeld. Hoe lager bij de grond, hoe armer de mensen, dacht Rikkie en hij keek naar zijn beste vriend. Als Tristans moeder haar job verloor, zouden ze gedwongen worden om naar de Oude Stad te verhuizen en zou alles in één klap heel anders worden. Rikkie hoorde gekletter in de keukenhoek, gevolgd door een Duitse vloek. ‘Scheisse!’ Nieuwsgierig trippelde de jongen op zijn blote voeten naar het aanrecht dat de keuken van de rest van de woonkamer afschermde. Hij kroop op zijn knieën op een versleten krukje, zodat hij over de rand de keukenhoek in kon kijken. Werner lag op zijn buik voor het antieke fornuis en viste eronder met een lange vleesvork. ‘Is je gebraad eronder gerold?’ vroeg Rikkie schaapachtig. Werner schrok van de stem en keek op. ‘Je komt als geroepen, Rikkie. Het dekseltje van de koffiepot is onder het fornuis gerold en jij hebt kleine vingers ...’

Rikkie liet zich van de kruk glijden en knielde naast Werner op de keukenvloer, zodat hij onder het fornuis kon kijken. Het deksel lag achter een hoop kabels en buizen en zelfs zijn kleine vingers konden er niet bij. ‘Ik weet iets veel beters dan kleine vingertjes’, zei Rikkie. Hij richtte zijn polshorloge onder het fornuis en drukte op de grote knop aan de zijkant. De ingebouwde anti-zwaartekrachtstraal was voor veel kinderen een leuk gadget, en voor Rikkie was hij al vaker van pas gekomen. Dat was nu niet anders. Het dekseltje van de koffiepot trilde even toen het in de straal werd gevangen, maakte zich los uit de kabels en zweefde als een mini-UFO onder het fornuis uit. Rikkie plukte het uit de lucht en gaf het aan Werner. ‘Alsjeblieft.’ ‘Jij bent inderdaad een snuggere jongen’, lachte Werner terwijl hij het dekseltje afspoelde onder de waterstraal. ‘Tristan heeft niet overdreven toen hij over jou vertelde.’ Rikkie glimlachte. Hij wou dat hij hetzelfde kon zeggen. ‘Tristan doet erg geheimzinnig over u’, zei Rikkie.‘Ik neem aan dat ik wel mag weten hoe u aan al die informatie over Stephan Schweizer komt?’ Oom Werner zette de koffiemachine aan, maar draaide zich niet om. ‘Mein Jungen, als ik je dat vertel, moet ik je vermoorden. Dat begrijp je toch?’ ‘W-wat?’ vroeg Rikkie ontzet. Oom Werner keek de blonde jongen met de blauwe streep streng aan en Rikkie voelde een ijskoude rilling over zijn rug lopen, maar toen barstte de man in lachen uit. ‘Grapje, knul. Het is niet honderd procent legaal, maar niet erger dan het veranderen van je schoolcijfers met de computer.’ Hierop gaf hij Rikkie een veelzeggende knipoog. ‘Tristan!’ zuchtte Rikkie. ‘Wees gerust, jullie geheimpjes zijn veilig bij mij. Anders had Tristan het me

nooit gezegd. Nu, wat die informatie betreft: een oude schoolmakker van me heeft van computers kraken zijn beroep gemaakt. Hij heeft zijn eigen software ontworpen, die hij de Mol noemt. Het ding doorploegt in een paar uur tijd niet alleen het hele GlobeNet, maar ook de miljarden terminals die eraan vasthangen. Niets kan de Mol tegenhouden, zelfs niet het meest vernuftige veiligheidssysteem. Het enige wat je moet doen is de naam Stephan Schweizer invoeren en ... bang ... schoolrapporten, dossiers, medische gegevens ... alles loopt binnen. Ik kan je zelfs vertellen dat Schweizer tot zijn veertiende in zijn bed plaste.’ Rikkie grinnikte. ‘Hebben we in elk geval al iets om hem mee te intimideren’, zei Tristan. Hij was eindelijk wakker en klom op het krukje naast Rikkie, waar hij zich feestelijk uitrekte.

Thompson International

Na het ontbijt bracht Werner Rikkie en Tristan in zijn kleine Volkswagen naar de rand van de stad, waar het drukke verkeer hoog tussen de gebouwen scheerde en er aanschakelde op de hogesnelheidsweg die een lus maakte om de massieve Hansatoren, voor hij in het Duitse binnenland verdween. Werner beval de boordcomputer om hen op de parkeerplaats aan de voet van de toren af te zetten. Ook hier beneden was het ontzettend druk en de parkeerplaats van vijftien verdiepingen barstte haast uit zijn voegen, maar het grote voordeel van Werners kleine autootje was dat hij er steeds weer een plekje voor vond. ‘Laat mij het woord maar doen,’ zei Werner toen ze naar de brede ingang van de toren liepen. Voor de hoofdingang stonden lange rijen luxueuze reisbussen geparkeerd, want een bedrijf als Thompson International pochte graag met alles wat het had verwezenlijkt en er waren dan ook verschillende rondleidingen. Twee identieke bewakingsandroïden, gekleed in strakke blauwe uniformen, stonden bij de deuren en scanden de ogen van de werknemers met een rood pistoolvormig toestel dat op de plaats van hun linkerhand was gemonteerd. Natuurlijk hielden ze Werner en de jongens meteen tegen. ‘U bent onbekend, mijnheer. Heeft u een afspraak?’ Werner glimlachte vriendelijk naar de machine in de hoop een of andere sympathiseringsroutine in het programma in werking te zetten. ‘Nou, zo onbekend ben ik nu ook weer niet, maar dit is Rikkie Matthijssen.’ Hij duwde Rikkie voor zich uit en plantte zijn beide handen vaderlijk op de schouders van de jongen. ‘Hij is de zoon van professor Bernard Matthijssen en hij zou zijn vader dolgraag even zien.’ ‘Hier werkt geen professor Bernard Matthijssen.’ ‘Zei ik Matthijssen? Ik bedoel Stephan Schweizer.’

‘Professor Schweizer heeft geen zoon,’ antwoordde de robot, nadat hij vliegensvlug zijn databanken had uitgepluisd. ‘Geen zoon!?’ riep Werner uit. ‘Geen zoon!? Weet u wel wat u deze arme jongen aandoet? Ik ben er zeker van dat dit een misverstand is...’ ‘Gelieve rechtsomkeert te maken, mijnheer...’ ‘Rechtsomkeert? Nadat we half Europa hebben doorgereisd? Bill Thompson zou dit nooit goedkeuren. Hij weet wel dat professor Schweizer een zoon heeft!’ Rikkie deed zijn uiterste best om zo zielig mogelijk te kijken, maar dat is bijzonder lastig als je lachspieren langs alle kanten beginnen te kriebelen. Hij was er eindelijk achter gekomen van wie Tristan de gave had geërfd om zich overal uit te praten. Hij vond nu toch dat Werner zich heel erg in zijn rol kon inleven. Goed, zijn vader was hier niet, maar hij kon op geen enkele manier bewijzen dat hij Schweizers zoon was. ‘Kalmeer u, mijnheer,’ zei de robot. ‘We kunnen u niet helpen.’ ‘Hoe moet ik mij kalmeren als jullie dit kind niet toelaten om zijn vader te zien! Zijn eigen vlees en bloed...’ Tristan vond het ook welletjes worden en trok zijn oom aan de mouw om hem het zwijgen op te leggen, want de twee androïden hadden de scantoestelletjes aan het uiteinde van hun linkerarm vervangen door stunguns. ‘Oké, oké!’ zei Werner met zijn handen afwerend naar de robots gericht. ‘Ik geef me gewonnen.’ ‘Was je er echt van overtuigd dat dit zou lukken?’ vroeg Tristan toen ze terugkwamen bij de auto. Hij leek een beetje teleurgesteld dat zijn oom niet met een ingenieuzer plan voor de dag was gekomen. ‘Het was het proberen waard,’ zei Werner. ‘Die machines hebben soms fouten in hun programma als ze voor onvoorziene omstandigheden worden geplaatst. Deze waren blijkbaar nieuwe modellen. Maar je kunt niet zeggen dat we niet hebben geprobeerd.’ ‘We geven toch niet op?’ zei Rikkie.

‘Je moet androïden één ding nageven en dat is dat ze de waarheid spreken,’ zei oom Werner. Als je vader niet in hun databanken zit, dan is hij ook niet bij Thompson International.’ ‘Natuurlijk niet!’ zei Rikkie. ‘Als hij al geen mag hebben met zijn eigen familie, dan gaat hij toch ook niet in de databanken zitten! Ze willen ons doen geloven dat hij van de aardbol is verdwenen.’ ‘Rik heeft gelijk,’ zei Tristan. ‘Stephan Schweizer kenden ze wel en als we hem vinden, kunnen we misschien te weten komen waar Rikkies vader is.’ ‘En hoe willen jullie binnen zien te komen?’ vroeg Werner. ‘Er is een manier,’ zei Rikkie, terwijl hij peinzend naar de ingang van de toren keek. De grote luxebus zweefde tot voor de hoofdingang van de Hansatoren en de reizigers stapten uit en verzamelden bij de deuren. De groepsgids, een blitse dertiger in een maatpak met het logo van Thompson International erop, liep naar de androïden en liet zijn ogen scannen. ‘Groep negen meldt zich aan voor een standaard rondleiding.’ ‘Hoeveel personen?’ vroeg de robot. ‘Zevenentwintig.’ Er zoemde iets in de androïde en hij produceerde exact zevenentwintig pasjes uit een sleuf in zijn buik. ‘Bezoekers zijn verplicht hun bezoekerspas steeds goed zichtbaar te dragen,’ zei de robot. ‘Personen zonder pas worden uit de groep verwijderd.’ ‘Goed!’ riep de gids naar zijn groep. ‘Iedereen gaat naar binnen zodra hij of zij een pas heeft gekregen. Het is van het grootste belang dat u ze steeds goed zichtbaar draagt. Zonder pas komt u er niet in.’ Hij begon de pasjes uit te delen en de bezoekers liepen een voor een langs de androïden die de pasjes inscanden. Uiteindelijk bleef de gids over met twee bezoekers zonder pasje. ‘Je hebt me er toch wel zevenentwintig gegeven?’ vroeg hij aan de robot.

‘Er zijn zevenentwintig bezoekers binnengegaan,’ antwoordde de androïde. ‘Maar dat kan niet!’ De gids beende de hal in en begon zijn mensen te tellen. ‘...drieëntwintig, vierentwintig, vijfentwintig... en twee buiten, dat is zevenentwintig. Het klopt. Die machine draait door!’ Niemand had echter gezien dat twee van de bezoekers er tussenuit waren geglipt zodra ze de hal waren binnengekomen. En terwijl de gids de robotagenten voor de ingang hun vet gaf, volgden Rikkie en Tristan de grootste mensenmassa en kwamen zo in een ruimte terecht waar een treintje van glazen hokjes langzaam voorbij rolde. De werknemers van Thompson International gingen in de hokjes staan, vaak in een druk gesprek verwikkeld, en lieten zich meevoeren in de tunnel, terwijl aan het andere eind steeds nieuwe lege hokjes te voorschijn kwamen. Rikkie en Tristan glipten tussen de mensen door en doken een leeg hokje in. Er was genoeg plaats voor wel vijf man en een kerel met een aktetas wou bij hen aan boord komen, maar Tristan versperde de ingang en zei: ‘Sorry, vol.’ De hokjes gleden zacht op een antizwaartekrachtveld en binnenin klonk rustgevende muziek. ‘Gelieve uw bestemming in te voeren,’ zei een zachte computerstem toen het hokje in de tunnel verdween. En hij zei het nog eens, en nog eens, in wel tien verschillende talen. Rikkie bemerkte nu het terminalscherm in de zijwand, waarop je met een ingenieus systeem de namen van de werknemers bij Thompson International kon opsporen en hij vond al snel de naam van de professor terug. Schweizer, Stephan, 323ste verdieping, kantoor 194. Hij wees de naam aan op het scherm en de jongens voelden in hun buik hoe de beweging veranderde van horizontaal naar verticaal. Ze stegen op! Nu waren ze buiten en zweefden in hun glazen hokje als twee mieren omhoog langs de binnenwand van de holle Hansatoren. Het was een duizelingwekkend schouwspel, de gigantische cilindervormige toren van ruim duizend verdiepingen, en overal zag je minuscule mensjes op terrasjes, in winkels, in de straten of gewoon aan het werk in de kantoren achter de ontelbare raampjes.

Rikkie en Tristan hadden in allerijl afscheid moeten nemen van Werner. Nu stonden ze er weer alleen voor. Vooral Tristan had graag nog een paar uur langer met zijn oom doorgebracht, maar Rikkies vader vinden was nu belangrijker. Het lifthokje stopte op de 167ste verdieping en nog voordat Tristan ‘Vol!’ kon roepen, stapte een man in. Hij was gekleed in een geklimatiseerd zwart maatpak en werd vergezeld door een secretaresserobot die een stapel dossiers voor hem droeg. De man gunde de jongens echter geen blik en drukte zijn bestemming in op de terminal. Alleen de glanzende secretaresse-robot glimlachte machinaal, geprogrammeerd om dit te doen telkens wanneer er kinderen in de buurt waren. Een dertigtal verdiepingen hoger stapte ook nog een jongedame met knalrood haar in. Zij zag Rikkie en Tristan wel onmiddellijk staan en glimlachte terwijl ze haar naam aantikte op het terminalscherm in de wand. ‘Zijn jullie niet verdwaald?’ vroeg ze heel vriendelijk en wees naar de bezoekerspasjes die de jongens nog steeds op hun borst droegen. ‘We hebben een afspraak met iemand,’ antwoordde Rikkie snel. ‘Mag ik vragen met wie?’ Rikkie aarzelde even, maar vroeg uiteindelijk: ‘Kent u Stephan Schweizer?’ De jongedame leek verrast dat de jongen de naam van de professor kende. ‘Hij is een vriend van mijn vader,’ vervolgde Rikkie, maar meer dan dat wou hij toch niet kwijt om geen argwaan te wekken. Het antwoord volstond blijkbaar, want de dame stelde geen verdere vragen en stapte uiteindelijk uit op het 234ste. Zo’n vijftig verdiepingen hoger stapte ook de man met de secretaresserobot uit. ‘Dat was op het nippertje,’ zei Tristan met een zucht, maar een tiental verdiepingen hoger stopte de lift opnieuw en een oudere dame stapte in. Ze wierp een argwanende blik naar de jongens, maar voordat ze een vraag kon stellen, stopte de lift op de 323ste verdieping en Rikkie en Tristan stapten uit. Tegen de muur aan de overkant van de hal hing een groot scherm waarop de namen van de werknemers stonden die op deze verdieping werkten en naast de naam ‘S. Schweizer’ stond het nummer 323-194.

‘Ze moeten hier honderdduizenden kantoren hebben,’ fluisterde Tristan, zichtbaar onder de indruk. ‘Ik hoop in elk geval dat de gids beneden blijft volhouden dat die robot een fout heeft gemaakt,’ zei Rikkie.‘Als ze erachter komen dat we de toren zijn binnengedrongen, kunnen we wel eens heel snel in de puree terechtkomen.’ De deuren op de verdieping waren logisch gerangschikt, zodat het niet lang duurde voor het tweetal professor Schweizers kantoor had gevonden. Natuurlijk was de deur op slot. Een eenvoudig handleestoestel was naast het frame in de muur bevestigd. Rikkie klopte op de deur, maar er kwam geen antwoord. ‘Zonder Schweizers hand kunnen we hier niet naar binnen,’ zei Tristan, terwijl hij een bedenkelijke blik op de handlezer wierp. ‘We kunnen beter wachten tot hij...’ ‘Geef me je zakmes, Tristan.’ ‘Waarvoor?’ Rikkie keek hem doordringend aan en Tristan haalde zijn trouwe ouderwetse zakmes uit zijn broekzak te voorschijn. Rikkie nam het aan en wrikte het lemmet achter het voorpaneel van het handleestoestel. ‘Rik, dat is vandalisme!’ Een flinke ruk volstond en de schroeven waarmee het voorpaneel was bevestigd, gaven mee met een scherpe krak. ‘Als Schweizer ons geen handje kan helpen, moeten we het zelf doen,’ zei Rikkie en hij trok het voorpaneel verder open, zodat een wirwar van kabels te voorschijn kwam. Tristan zei niets meer, want het was nu toch te laat en bovendien was hij ook wel een beetje nieuwsgierig, om niet te zeggen onder de indruk. De Rikkie die hij kende zou het nooit in zijn hoofd gekregen hebben om ergens in te breken; dat was eerder iets voor hem. Rikkie was een en al concentratie en terwijl Tristan in de gang een oogje in het zeil hield, sneed hij twee gele draadjes door en verbond ze met een van de

circuits in het binnenste van de handlezer. Zijn eerste pogingen werden onthaald op knetterende vonken, maar toen klonk een biep en de deur van professor Schweizers kantoor schoof open. Terwijl Rikkie zo goed en zo kwaad hij kon het voorpaneel van de handlezer weer in de muur propte, ging Tristan al naar binnen. ‘Je zou zeggen dat slordigheid een verplicht vak is als je voor kwantumfysicus studeert,’ merkte Tristan op. Schweizers bureau was inderdaad een slordige boel. Niet alleen lag er ongewoon veel papier, maar er stond ook een aanzienlijke hoeveelheid apparatuur. Meetinstrumenten, computerschermen, laserstroboscopen, microcyclotrons en... Rikkie bleef staan bij een tafel waarop een lichtgrijze module stond met vier witte armbanden erin. De jongens herkenden ze meteen. Het waren de armbanden die het reizen door de tijd mogelijk maakten. Gestuurd door de tijdmachine zonden ze een kwantumflux door een zwart gat, zodat het in een Tijdspoort veranderde en je er veilig doorheen kon reizen naar een ander tijdvak. ‘Hoe komen die hier?’ zei Tristan. ‘Uit het lab van mijn pa, wat dacht je.’ In Rikkies stem klonk ingehouden woede. Hij nam een van de armbanden uit de module. Zijn vader had de dingen zelf ontworpen en gebouwd en voor Rikkie was die professor Schweizer niet meer dan een ordinaire dief. De jongens wisten nu alvast één ding zeker: ze zaten op het goede spoor. Rikkie zette de armband terug in de module en richtte zijn aandacht op de computerterminal op het bureau. Al snel vond hij de naam van zijn vader terug, maar de bestanden waren beveiligd en hij kon ze niet openen zonder het juiste paswoord. Tristan rommelde ondertussen in de papieren en trok een groot blad uit de stapel. Het leek wel een vlag, zo gigantisch was het. En het was bedrukt met lijnen en vreemde symbolen. ‘Kijk Rik, een plan!’ Rikkie kwam naast zijn vriend staan. Het waren inderdaad plannen en schema’s en bovenaan stond: Kronosproject, met eronder de namen Prof. S. Schweizer en Prof. B. Matthijssen.

‘Jouw pa en Schweizer werken weer samen, Rik.’ Rikkie voelde opluchting nu hij de naam van zijn vader op het plan zag staan, want voor het eerst in zijn zoektocht was hij zeker dat hij levend en wel was. Maar waarom kenden ze hem hier dan niet, en meer nog: wat was dat geheimzinnige Kronosproject? Tristan spreidde het plan helemaal uit op de vloer en probeerde iets te begrijpen van de symbolen. ‘Volgens mij is het een plattegrond van... een park of zo,’ zei hij, maar verder kwam hij niet, want vier veiligheidsandroïden stormden binnen. Ze waren gekleed in dezelfde blauwe uniformen als de exemplaren bij de hoofdingang en waren volledig getooid met het Thompson-Internationallogo. ‘U staat onder arrest! Geef u over of we gebruiken geweld!’ Rikkie en Tristan hadden geen schijn van kans om te ontsnappen en staken snel hun handen in de lucht om geen kennis te hoeven maken met de stunguns die de robots op hen gericht hielden. Twee androïden grepen de jongens stevig vast, trokken hun armen op hun rug en sloten MagLocks om hun polsen. De magnetische handboeien waren steviger dan stalen exemplaren en ontnamen de gevangenen alle bewegingsvrijheid. Een vijfde androïde kwam het kantoor binnen, hoewel... nee, deze man was geen robot. Hij droeg een laservrij vest en werkte de resten van een cakeje naar binnen terwijl hij de jongens streng aanstaarde. ‘Als je een handlezer kortsluit, zorg dan dat je eerst het veiligheidssysteem omzeilt,’ bromde hij smalend. ‘Fuck,’ vloekte Rikkie halfluid. ‘Jullie zijn misschien wel de jongste industriële spionnen uit mijn hele carrière!’ ging de man verder, terwijl hij met zijn tong de etensresten van tussen zijn tanden pulkte. ‘We zijn geen spionnen!’ protesteerde Tristan met één oog op de dichtstbijzijnde stungun. ‘Het is gewoon een misverstand. Luister, zeg tegen die machines dat ze ons losm...’

‘Ik zeg tegen mijn machines wat ik wil, kleine etter,’ sprak de man bedaard. ‘Jullie kijken niet alleen op z’n minst tegen vijf jaar kindergevangenis aan; jullie hebben ook mijn lunchpauze verknoeid! En dat neem ik jullie niet in dank af.’ ‘V-vijf jaar?’ stamelde Rikkie. Tristan keek hem aan en knikte. In de kindergevangenis had hij jongeren ontmoet die voor minder vijf jaar hadden gekregen. Rikkie en Tristan werden in een kleine, helwit geschilderde cel geduwd, die werd afgesloten met lasertralies. Rikkie probeerde zijn tranen te bedwingen, maar dat lukte hem maar half. ‘Kop op, Rik,’ fluisterde Tristan in zijn oor. ‘Het is ook een beetje mijn fout. Ik had je moeten tegenhouden. Vroeg of laat was Schweizer wel van zijn lunchpauze teruggekeerd en...’ ‘...dan had hij er toch de veiligheidsmensen bij geroepen,’ zei Rikkie. ‘Je denkt toch niet dat die kerel ons had willen spreken?’ ‘Hij werkt samen met je pa. Waarom niet?’ ‘Het is toch duidelijk: die plannen, de armbanden... Mijn vader mág gewoon niet met anderen praten, zelfs niet met zijn eigen zoon...’ ‘Denk je dat ze... de tijdmachine gestolen hebben?’ vroeg Tristan aarzelend. Maar de kans om hierop te antwoorden had Rikkie niet, want de veiligheidsagent schakelde de lasertralies uit en beval de jongens om hem te volgen. De toon van zijn stem was veranderd, zachter, en hij behandelde hen niet meer als criminelen. Toch vertrouwde Rikkie het zaakje niet. ‘Waar brengt u ons naartoe, meneer?’ ‘Thompson wil jullie zien,’ antwoordde de agent en iets in zijn stem liet uitschijnen dat hij daar allesbehalve gelukkig mee was. ‘Thompson?’ vroeg Tristan verbaasd. ‘Dé Bill Thompson?’ Maar de veiligheidsagent zei niets meer en escorteerde hen naar een speciale dienstlift.

Zo’n zevenhonderd verdiepingen hoger bracht de veiligheidsagent het tweetal naar een brede deur en gebaarde de jongens om daar te wachten. Vervolgens klopte hij aan en ging naar binnen. Toen hij een paar tellen later weer naar buiten kwam, wenkte hij de jongens hem te volgen. Ze kwamen in een grote zaal waar net een vergadering aan de gang was. Aan een enorme ovale tafel zat wel vijftig man, stuk voor stuk deftig uitziende heren. De vergadering werd voorgezeten door een wat bleke dertiger met zwart haar en een oud Microsoft T-shirt. Hij paste totaal niet bij het saaie gezelschap, maar je zag meteen dat iedereen in de zaal hem vreesde en respecteerde. Bill Thompson stond meteen op en liep met een brede grijns en op blote voeten naar de twee jongens die wat beduusd naast het hoofd van de veiligheidsdienst stonden. Rikkie had de man al vaker gezien in de media, maar in het echt leek hij nog kleiner en vooral magerder. Hij stak amper een paar koppen boven Rikkie en Tristan uit, die zelf al niet groot waren voor hun leeftijd. ‘Dit zijn dus de kleine druktemakers,’ zei hij en hij keek het tweetal aan met een geamuseerde blik. Hij hield hun identiteitskaarten in zijn hand en keek afwisselend van de jongens voor zijn neus naar de digitale foto’s op de kaarten, alsof hij zich ervan wilde vergewissen dat zij het wel degelijk waren. ‘Jongeheer Rikkie Matthijssen, de zoon van één van onze beste mensen en Tristan de Roos...’ ‘De rechterhand van de jongeheer Matthijssen,’ stelde Tristan zichzelf voor en schudde de hand van Bill Thompson met zoveel kapsones, dat Rikkie zijn best moest doen om het niet uit te proesten. ‘Sorry dat we jullie aan het schrikken hebben gebracht,’ zei Thompson. ‘De veiligheidsdienst is hier erg streng, dat zul je ook wel begrijpen. Ontelbare bedrijven zouden miljoenen over hebben om ook maar een letter van onze plannen in handen te krijgen.’ Hij zette een stapje achteruit en met een vingerknip schoven automatisch twee lege stoelen onder de tafel uit. ‘Ga zitten, jongens! Drinken jullie iets? Een blokje Thompson Cola?’ ‘Nee, dank u,’ zeiden de jongens in koor. Ze hadden het spul al eens gedronken. Het smaakte naar hoestsiroop met prik erin.

‘Het spijt me dat we in het kantoor van professor Schweizer hebben ingebroken,’ zei Rikkie. Bill Thompson glimlachte een stel verblindend witte tanden bloot. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, jongen. Ik begrijp het volkomen. In jouw geval had ik misschien net hetzelfde gedaan en het feit alleen al dat je tot hier bent gekomen, bewijst dat je een sterke band met je vader hebt.’ Hij opende een blokje Thompson cola voor zichzelf en nam een slok. Rikkie en Tristan moesten zich bedwingen om geen grimas te trekken. ‘Maar ja, professor Matthijssen is nu eenmaal verplicht om volledige discretie te bewaren over het project waaraan hij werkt en ik kan je alleen maar zeggen dat hij daar ook niet gelukkig mee was. Soms sta je in het leven voor situaties waar je simpelweg geen keuze hebt.’ ‘Net als bij een ontvoering,’ zei Rikkie bits. Hier moest Thompson blijkbaar hard om lachen. ‘We hebben je vader heus niet ontvoerd, hoor, jongen. We hebben hem gewoon een oplossing aangeboden voor het ontwikkelen van zijn uitvinding, maar in ruil is hij ons natuurlijk totale geheimhouding verschuldigd.’ ‘Waar is hij nu?’ ‘Je wilt hem graag spreken, neem ik aan?’ ‘Dolgraag.’ ‘Goed, ik zal zien wat ik kan regelen. Waar logeren jullie?’ Rikkie bedacht dat ze wel een bus konden nemen naar het huis van Tristans oom. ‘We vinden wel een lege bank voor het station,’ zei Tristan. ‘Daar komt niets van in,’ zei Bill Thompson. ‘Jullie zijn mijn gasten! Jullie krijgen mijn persoonlijke suite in het Astoria en ik laat professor Matthijssen weten dat jullie daar op hem wachten.’ ‘Het Astoria?’ herhaalden Rikkie en Tristan.

‘Ik hoop dat het goed is?’ ‘Jazeker,’ zei Tristan en hij keek glunderend omhoog naar de geïrriteerde veiligheidsagent.

Bernard

Rikkie en Tristan voelden zich net filmsterren toen Bill Thompsons persoonlijke limousine hen onder veel belangstelling voor de ingang van de Astoria afzette. Een robo-bellboy wachtte hen op en bracht hen naar de persoonlijke suite van de multimiljardair, op de hoogste verdieping van het gigantische hotel. Het was zelfs geen suite, maar een heus penthouse met prachtige meubelen, antieke kunstwerken aan de muur, zijden lakens en de nieuwste elektronische snufjes. ‘Je kunt niet zeggen dat we een rotweekend hebben,’ zei Tristan met zijn neus in de bar. ‘Whisky, gin... hey, champagne!’ ‘Afblijven!’ beval Rikkie. ‘Bill Thompson is onze gastheer. We mogen niet zomaar aan zijn spullen zitten!’ ‘Rustig, Rik! Denk je dat hij een boterham minder gaat eten omdat wij zijn whisky hebben opgedronken?’ ‘Dat wil ik jou nog wel eens zien doen,’ lachte Rikkie. ‘Jij wordt al dronken van een biertje.’ Hij ging op de rand van het bed zitten en voelde hoe de matras onder hem driftig begon te golven. Tristan zag het en zijn mond viel open. ‘Giga! Een waterbed!’ Hij nam een aanloop en liet zich met een plof languit achterover tussen de lakens vallen. De heftige golfslag die hierdoor ontstond, katapulteerde Rikkie van het bed. Hij landde met een klap op de vloer ernaast. ‘Je gaat me toch niet zeggen dat we ook niet van het waterbed mogen genieten?’ vroeg Tristan. Hij lag nu op zijn buik en maakte zwembewegingen met zijn armen en benen, terwijl hij op en neer deinde op de golven. Rikkie stond recht en keek zijn vriend op de golvende matras hoofdschuddend aan. ‘Zolang je het maar niet opdrinkt. Ik neem ondertussen wel een...’ ‘Douche!’ riep Tristan uit. Hij rolde meteen naar de andere kant van het

reusachtige bed, sprong eraf en glipte voor Rikkies neus de badkamer binnen. ‘Tristan! Smerige zak! Ik was eerst!’ ‘Straks moet je me propere zak noemen,’ grijnsde Tristan en hij sloeg de deur dicht. Omdat hij toch moest wachten, besloot Rikkie dan maar de weelderige suite te gaan verkennen. Met het gesuis van de ultrasone douche op de achtergrond overliep hij met zijn vinger de indrukwekkende boekencollectie van Bill Thompson. Gebonden boeken, waarin je kon bladeren, waren erg zeldzaam en deze exemplaren waren op z’n minst honderdvijftig jaar oud; sommige zelfs nog ouder. Rikkie hield erg veel van boeken en had er zelf een driehonderdtal in digitale vorm in het geheugen van zijn zakterminal zitten, zodat hij altijd wel wat te lezen had. Daarbij zat ook zijn favoriete boek De Tijdspoort, geschreven door zijn favoriete auteur in 1999 en niet minder dan een exacte weergave van zijn eigen avonturen. Maar deze boeken dateerden nog van vóór het digitale tijdperk en Rikkie kon zich amper voorstellen dat mensen die logge dingen vroeger meenamen in de trein of in het vliegtuig. Vol ontzag nam hij een exemplaar van de verzamelde werken van William Shakespeare uit het rek. Een dikke bromvlieg vloog verstoord op en zoemde als een mini-helikoptertje door de kamer. Maar er was nog iets. Achter de boeken lag een vreemd buisje. Rikkie klom op een stoel zodat hij erbij kon. Het was een holocam, een videocamera om holografische opnames te maken. Voorzichtig nam hij het toestel uit de kast en drukte op de weergaveknop. In het midden van de kamer verscheen een mooie, schaarsgeklede jongedame. Ze danste erg sexy op de dreunen van een biotechnobeat, terwijl ze zich langzaam ontdeed van het weinige textiel dat ze droeg. Rikkie wachtte met gloeiende oortjes en bonzend hart tot het filmpje was afgelopen en schakelde de holocam uit. Op de plek waar hij de camera had gevonden, lag ook een doosje met geheugenplaatjes die, op een tweetal lege plaatjes na, allemaal meisjesnamen droegen. Blijkbaar kon het leven van een multimiljardair erg eenzaam zijn. Het bracht Rikkie op een idee. De ultrasone stralen hadden al het vuil en het zweet van Tristans lichaam getrild. Het was natuurlijk niet zo verkwikkend als een ouderwetse waterdouche, maar het reinigde wel veel grondiger en je hoefde achteraf geen handdoek of haardroger te gebruiken. Het douchescherm schoof zoemend open en... Tristan bleef als aan de grond genageld staan in de douchebak, zijn ogen wijd open en zijn onderkaak ergens halverwege naar de vloer. In het midden van de badkamer

stond een meisje van een jaar of negentien, gekleed in een nauwsluitend bikinietje dat amper haar weelderige borsten bedekte. Ze keek de spiernaakte jongen glimlachend aan. Tristan griste bliksemsnel een handdoek van het rek en drapeerde hem bijzonder onhandig om zijn middel, zodat hij zijn beide handen nodig had om hem op zijn plaats te houden. Hij wou vragen wie ze was en waar ze vandaan kwam, maar een duizelingwekkende mengeling van verbazing, schaamte en opwinding had zich van hem meester gemaakt, waardoor wat over zijn lippen kwam, klonk als het gepiep van een hondje met buikkrampen. ‘Wil je dat ik voor je dans?’ vroeg het meisje met een sensuele stem. Ze begon zachtjes te wiegen op de muziek die plots van alle kanten leek te komen. ‘Euhm... euh... ik-ik b-ben T-Tristan,’ stamelde Tristan uiteindelijk. ‘Dans je niet mee?’ vroeg het meisje en ze knipoogde naar hem, terwijl ze uitdagend met haar heupen wiegde. Tristan moest even slikken en herschikte zijn handdoek. ‘Hoe k-kom jij hier binnen?’ ‘Sla je armen om me heen,’ fluisterde ze zacht. ‘Ik wil je lichaam tegen het mijne voelen.’ ‘Ik-ik m-moet m’n handdoek vasthouden,’ piepte Tristan. Op hetzelfde moment klonk een proestend geluid achter de deur. Tristan zag nu de felle lichtstraal door het ventilatierooster schijnen. Wacht eens even! Hij stak zijn hand uit en die ging dwars door het meisje heen. ‘Ja, heerlijk!’ zei ze met Tristans hand door haar hoofd. ‘Fuck! Rik, klootzak!’ Met een ruk vloog de badkamerdeur open en Rikkie rende giechelend de suite door met het dansende meisje als een bewegend standbeeld achter hem aan. Tristan stond op één been te wippen terwijl hij zich zo snel hij kon in zijn onderbroek worstelde.

‘Wat heb je daar?’ ‘De vriendinnetjes van Bill Thompson,’ gierde Rikkie en hij projecteerde het meisje recht op Tristan, waardoor zijn hoofd uit haar boezem stak. ‘Maar dat is een holocam!’ riep Tristan uit. Hij rende achter Rikkie aan en probeerde hem vast te grijpen, niet om hem ervan langs te geven, maar om de holocam van dichterbij te kunnen bekijken. Rikkie was echter snel en rende giechelend de hele suite door. Uiteindelijk lukte het Tristan om zijn vriend in een hoek te drijven. Hij naderde hem met uitgestoken handen. ‘Geef hier of ik kietel je dood!’ ‘Da’s niet van jou, da’s van Bill Thompson!’ zei Rikkie. ‘Dan is het dus ook niet van jou!’ ‘Je had je snuit moeten zien!’ Rikkie schoot opnieuw in de lach bij de gedachte en Tristan maakte van zijn onoplettendheid gebruik om hem met een snelle beweging de holocam afhandig te maken. Hij ging met zijn buit op het bed zitten en onderwierp het ding aan een grondige inspectie. Rikkie klom ook op de deinende matras en ging naast hem zitten. ‘Dit is de weergaveknop,’ wees hij, ‘en hiermee neem je op – Nee! Pas op dat je niet over het bikinimeisje schrijft! Wacht ik stop er een leeg plaatje in!’ Rikkie hupte van het waterbed, zodat Tristan zich ijlings moest vastklampen aan de deinende matras, en kwam terug met het doosje geheugenplaatjes. Hij drukte op een knop zodat het geheugenplaatje dat de naam Samantha droeg uit de holocam kwam geschoven en verving het door een van de plaatjes zonder naam. ‘Ga daar staan, Rik!’ zei Tristan. Hij zat op zijn knieën op het bed met de holocam in zijn hand en wees naar het midden van de kamer als een echte filmregisseur. Rikkie bootste lachend de bewegingen van het bikinimeisje na in het midden van de suite, terwijl Tristan de bolle drieogige lens van de holocam op hem richtte. Tristan drukte de weergaveknop in en daar verscheen een tweede dansende Rikkie in het midden van de kamer, levensecht.

‘Wooaaauw!’ bracht Tristan uit. ‘Beeld je eens in wat we hiermee zouden kunnen doen op school! De klasopzichter ziet jou de hele tijd achter je terminal zitten, terwijl je in het echt de hele middag in het VirtuaCenter zit!’ ‘Het is niet van jou,’ zei Rikkie, die nog steeds lussen draaide met zijn achterste. ‘En daarbij, ik betwijfel het of de klasopzichter echt zo stom is dat hij het verschil niet zou zien tussen jou en een hologram.’ ‘En toch is het giga-gaaf speelgoed.’ ‘Het is giga-duur speelgoed,’ zei Rikkie. Terwijl Tristan in zijn eentje experimenteerde met de holocam en een eenzame bromvlieg probeerde vast te leggen, bekeek Rikkie een paar van de waardevolle boeken van dichterbij. Het was duidelijk dat Bill Thompson een verzamelaar was, want Rikkie vond een puntgave eerste druk van Tolkiens The Hobbit uit 1937. De pagina’s waren vergeeld, maar een behandeling met een chemische stof zorgde ervoor dat dit tweehonderd en twee jaar oude werkje bijzonder goed bewaard was. Rikkie liet het onbetaalbare boek haast uit zijn vingers glippen toen een klassieke symfonie losbarstte. De meest luxueuze suite in hotel Astoria had zijn eigen deurbel met de zesde van Beethoven. Rikkie legde het boek snel op het tafeltje en spurtte naar de deur. Zelfs voor hij opendeed, wist hij wie erachter stond. ‘Dag kleine inbreker.’ Professor Bernard Matthijssen keek zijn zoon breed glimlachend aan. Omdat Rikkie voor zijn geboorte genetisch bewerkt was, leek hij niet echt op zijn vader, maar niettemin hadden ze allebei dezelfde oceaangroene ogen en - Rikkies blauwe streep buiten beschouwing gelaten - hetzelfde blonde haar, dat bij Rikkies vader al flink begon uit te dunnen. Rikkie zei niets, maar vloog zijn vader meteen om de hals. Bernard was een kwieke dertiger, maar had toch moeite met het gewicht van zijn zoon om zijn nek. Rikkie liet zijn vader echter meteen weer los toen hij de twee mannen verderop in de gang zag staan. Ze waren allebei uitgedost in sneeuwwitte pakken en droegen een zonnebril op hun neus. Ze vertrokken geen spier en keken vader en zoon alleen maar strak aan.

Bernard merkte het. ‘Stoor je maar niet aan hen, Rik. Bill Thompson heeft zijn privélijfwachten meegestuurd.’ ‘Wat een griezels!’ zei Rikkie. Hij trok zijn vader de suite binnen en sloot de deur achter hem. ‘Hoi, m’neer Matthijssen!’ riepen twee identieke Tristans van aan het andere eind van de suite. ‘Tristan, zet die holocam uit!’ beval Rikkie. ‘Straks zijn de energiecellen leeg en heeft Bill Thompson niemand om hem gezelschap te houden.’ De twee Tristans rolden geërgerd met hun ogen en drukten op de knop van de holocam, zodat één van hen verdween. ‘Toen Bill Thompson me liet weten dat jullie hier waren, ben ik meteen gekomen,’ zei Bernard terwijl hij plaats nam op de leren sofa naast zijn zoon. Met één hand masseerde hij zijn nek, daar waar Rikkie hem had omhelsd. ‘Weet mams dat je hier bent?’ ‘Wat is dat voor een stomme vraag!’ zei Rikkie bits. ‘Natuurlijk weet ze niet dat we hier zijn en het kan haar al lang niet meer schelen waar jíj bent! Maar ík was doodongerust. Het was net alsof je van de aardbol was verdwenen!’ Bernard zuchtte en legde zijn arm om Rikkie heen. ‘Het is nooit mijn bedoeling geweest om je dit aan te doen, maar Thompson liet mij geen keus. Ik hoopte alleen dat jullie, afgaande op de dure cadeaus en het geld dat ik op de rekening stortte, zouden vermoeden dat alles goed met me ging. Uiteindelijk zou ik wel iets van me hebben laten horen...’ ‘Ik heb toch liever een vader in plaats van een spelcomputer,’ antwoordde Rikkie. ‘En de tijdmachine?’ vroeg Tristan. Hij had eindelijk de holocam links laten liggen en was naast Rikkie op de sofa komen zitten. ‘Is de tijdmachine in orde?’ ‘Maak je daar maar geen zorgen over,’ zei Bernard. ‘Maar daarom ben je toch hier?’ zei Rikkie. ‘Daarom heeft Thompson je toch aangenomen?’

‘Wat is dit? Een kruisverhoor?’ vroeg Bernard verstoord. ‘We hebben plannen gezien, pap. Wat is dat Kronosproject?’ ‘Dat is het project waar ik samen met professor Schweizer de leiding over heb.’ ‘Kronos was de god van de tijd in het oude Griekenland,’ zei Rikkie. ‘En dat waren grondplannen voor iets enorms...’ ‘Ja,’ zei Tristan. ‘Het was zo groot als een stad!’ ‘Nou nou,’ lachte Bernard. ‘Soms zien plannen er ingewikkelder uit dan ze in werkelijkheid zijn.’ ‘Maar wat is het dan wel?’ vroeg Rikkie. ‘Het heeft met de tijdmachine te maken, niet?’ Op dat moment klonk de symfonie van de deurbel weer. ‘Sorry, ik moet gaan, jongens,’ zei Bernard. ‘En jullie gaan morgen ook naar huis. Thompson heeft een limousine geregeld die jullie om tien uur naar het station brengt.’ ‘Maar pap...’ Bernard legde zijn zoon het zwijgen op door hem in zijn armen te sluiten en hem een stevige knuffel te geven. ‘Ik laat zo snel mogelijk iets van me horen, Rik. Zorg goed voor mams en Tim.’ Rikkie voelde hoe zijn vaders hand iets in zijn broekzak duwde. Het volgende moment schoof de deur weer dicht en was professor Matthijssen verdwenen met de twee gezonnebrilde bavianen. ‘Dat was raar!’ zei Tristan. ‘Hij zat hier alleen maar rond de pot te draaien!’ ‘Hij moest wel,’ zei Rikkie. ‘Die kerels waren er niet voor niks bij. Hij hing waarschijnlijk vol afluisterapparatuur voor het geval hij iets zou zeggen dat we niet mogen weten.’ Rikkies hand ging in zijn broekzak en vond een papierbolletje, maar iets

weerhield hem ervan om het te voorschijn te halen. ‘We weten in elk geval waar hij is en dat alles in orde is,’ zei Tristan. ‘Ik denk dat we beter kunnen doen wat hij zegt en morgen de EuroComet naar huis nemen.’ ‘Je hebt gelijk,’ zei Rikkie. ‘Het is school morgen en... SHIT! Mams zal doodongerust zijn!’ Hij sprong overeind en haalde zijn communicator te voorschijn. ‘Rikkie!’ klonk de ongeruste stem van mams uit het apparaatje. ‘Waar blijf je toch! Ik heb Tristans moeder proberen te bereiken, maar daar neemt niemand op.’ ‘We zijn, euh... naar een pretpark geweest,’ flapte Rikkie eruit. ‘Het was echt gigacool! Als je het goed vindt, blijf ik vannacht nog bij Tristan slapen en gaan we morgen samen naar school.’ Mams fronste haar wenkbrauwen en kwam dichter bij het scherm. ‘Waar ben jij?’ Rikkie had er even geen rekening mee gehouden dat mams hem kon zien met de communicator en ze zag natuurlijk de prachtige suite achter hem. ‘Euh... ergens onderweg,’ zoog Rikkie uit zijn duim. ‘Ik bel je nog wel, mam!’ En hij verbrak snel verbinding. ‘Je moeder zag er in elk geval een stuk minder relaxed uit,’ merkte Tristan op. ‘Zolang we morgen maar naar huis gaan, is er niks aan de hand,’ zei Rikkie. ‘Yes! Dan hebben we toch de kans om die zijden lakens uit te proberen!’

De vlieg op het behang

Niet alleen de zijden lakens waren het waard. Als gasten van Bill Thompson konden Rikkie en Tristan ook volledig op zijn kosten eten in het immense luxerestaurant een negental verdiepingen lager. Natuurlijk had het tweetal dit niet voorzien en al wat ze mee hadden was schoon ondergoed. Er zat dus niets anders op dan in hun alledaagse stadskleren uit eten te gaan. Toen Rikkie en Tristan de suite uit kwamen, verscheen ook de poepsjieke dame die in de suite ernaast logeerde net aan haar deur. Ze was bijzonder omvangrijk en droeg een lange jurk met flitsende lichtjes, die zo breed was dat er een heel garnizoen scouts onder had kunnen kamperen. De dame bleef staan en bekeek de twee jongens in hun digitale T-shirts en gympen behoorlijk wantrouwend. Het feit dat deze twee bengels de mooiste en duurste suite in het hotel hadden gekregen en zij slechts de op een na mooiste, vond ze hoogst verdacht. Onderweg naar het restaurant keek ze dan ook steeds over haar schouder, alsof ze verwachtte dat het jonge duo haar elk moment zou bespringen om haar handtas te ontfutselen. Rikkie en Tristan trokken zich er niets van aan. Het restaurant van hotel Astoria had maar liefst zevenduizend plaatsen en nam dan ook het grootste deel van de negende verdieping in. Honderden kristalluchters hulden de immense zaal in een warm, sfeervol licht en er klonk rustgevende klassieke muziek. Alles werd natuurlijk bestuurd door intelligente robots, omdat je die aan het einde van de maand geen loon hoefde uit te betalen. ‘Mag ik u naar uw tafel brengen?’ vroeg één van de robots aan de jongens. Hij droeg een piekfijn pak met slipjas en had een witte handdoek over zijn arm gedrapeerd. De synthetische huid die zijn hoofd en handen bedekte, weerkaatste echter de ontelbare lampjes in de zaal, waardoor hij meer weg had van een rubber handschoen. De robot bracht hen naar een tafeltje vlakbij een sieraquarium, waarin

robotvissen in alle kleuren van de regenboog rondjes zwommen. De tafel zelf was van glas en zodra de jongens plaats namen op de stoelen, verscheen het menu in het tafelblad. De meeste gerechten hadden vreemde namen en Rikkie en Tristan waren liever zeker van wat ze op hun bord zouden krijgen. ‘Wat hebt u zoal?’ vroeg Rikkie toen de oberrobot hen vroeg of ze al een keuze hadden gemaakt. ‘Het menu van de dag is oesters met zalmkuit en verse room, vergezeld van een pittige witte streekwijn.’ ‘Klinkt lekker duur,’ zei Tristan. ‘Heb jij al oesters gegeten, Rik?’ ‘Ja,’ antwoordde Rikkie met een vies gezicht, ‘en het lijkt op iets dat je ophoest bij een zware bronchitis.’ ‘Hebt u geen spaghetti?’ vroeg Tristan aan de oberrobot. ‘Of pizza! Daar heb ik echt zin in, jij niet, Rik?’ ‘Mijn excuses,’ antwoordde de oberrobot, ‘maar deze keuzes staan niet op het menu.’ ‘Tja,’ zei Tristan tegen de machine. ‘Als we dat aan Bill Thompson zeggen, sta jíj morgen op het menu.’ Bij het horen van die naam draaide de oberrobot helemaal bij en hij verdween met de boodschap dat hij zijn best zou doen. ‘Pizza in het Astoria,’ lachte Rikkie hoofdschuddend. Tristan staarde echter al een hele tijd doordringend naar een dikke bromvlieg die stil op de rand van de tafel zat. Tristan haatte insecten en plotseling schoot zijn hand bliksemsnel uit en verpletterde de vlieg met zo’n klap dat zowat de helft van de restaurantgasten hun richting uitkeek. ‘Aaauw!’ riep Tristan en hij omklemde zijn pijnlijke hand. ‘We gaan morgen dan wel naar huis,’ zei Rikkie, ‘maar dat is nog geen reden om je hand te breken op een glazen tafel.’

‘Dat klotebeest heeft me gestoken!’ ‘Bromvliegen steken niet! Laat zien!’ Tristan hield Rikkie zijn hand voor. Een langwerpig zwart haakje, dat op het eerste gezicht op een angel leek, stak uit het midden van zijn handpalm. Rikkie zag echter dat het geen angel was, maar een poot, een vliegenpoot van onverwoestbaar titanium! Rikkie keek nu naar de verpletterde resten van het insect. De vlieg lag helemaal in duigen en uit het opengebarsten lijfje puilden nanocircuits en microscopisch kleine servomotoren. De facetogen bestonden uit honderden microscopische lensjes. ‘Dat is geen vlieg! Da’s een robot!’ Tristan trok met een pijnlijke grimas de robotvliegenpoot uit zijn hand. ‘Waarom ontwerpt iemand een robotvlieg? Die doet toch niks nuttigs?’ ‘Nog nooit gehoord van de vlieg op het behang?’ vroeg Rikkie. ‘Die vlieg zat in onze suite. Mijn pa moet het geweten hebben...’ ‘Bedoel je dat we bespioneerd worden?’ Rikkie knikte en herinnerde zich nu het bolletje papier dat zijn vader zo stiekem in zijn broekzak had gepropt. Snel keek hij in het rond of er geen andere verdachte vliegen rondhingen en stak zijn hand in zijn broekzak om het papierbolletje op te diepen. ‘Wat is dat?’ vroeg Tristan toen Rikkie het openvouwde. ‘Is dat van je pa?’ Rikkie antwoordde niet, maar las wat er op het briefje stond: FILSDORFWEG: MORGEN - 10U30. De jongens keken elkaar verbaasd aan. ‘Waarom zegt hij dat we naar huis moeten als hij wil dat we naar dat adres komen?’ vroeg Tristan zich af. ‘Hij heeft onze hulp nodig,’ besloot Rikkie. ‘Bill Thompson wil er zeker van zijn dat we morgen veilig en wel op de EuroComet zitten, zodat we onze neus niet

meer in zijn zaken kunnen steken. Vandaar de limousine.’ ‘En ik dacht dat hij gewoon aardig was,’ zei Tristan. ‘Multimiljardairs zijn nooit aardig, behalve wanneer ze doen alsof,’ zei Rikkie. ‘En als we mijn pa willen helpen, moeten we ervoor zorgen dat we morgen weg zijn voordat ze ons komen afhalen.’ Ondanks de zachte zijden lakens kon Rikkie de slaap niet vatten. Zijn gedachten dwaalden steeds weer naar de robotvlieg en het briefje dat zijn vader hem zo heimelijk had toegestopt. Het leek verdacht veel op een hulpkreet en Rikkie was de enige die in staat was om hem te beantwoorden. ‘Rik, lig stil! Ik word misselijk!’ Met Rikkies gewoel was het waterbed in een deinende oceaan veranderd en hoewel het in het donker niet opviel, begon Tristan al wat groen weg te trekken rond zijn neus. Rikkie schrok wakker toen de deur van de suite openschoof. Het was ochtend en een glanzende robot rolde naar binnen en begon een bijzonder uitgebreid ontbijt op de tafel uit te stallen. In een golf van paniek keek Rikkie op zijn horloge, maar het was nog maar kwart over acht. Ze hadden nog een zee van tijd. ‘Hé, een koffiepot op wieltjes!’ zei Tristan. Hij was al een poosje wakker en had met zijn ogen open van de lakens liggen genieten. Nu sprong hij uit bed, liep op zijn blote voeten naar de tafel en begon een grote krentenbol naar binnen te werken. Rikkie bleef op de rand van het bed zitten. Hij had geen honger en wou het liefst zo snel mogelijk weer weg. ‘Rustig Rik,’ zei Tristan. ‘Ik heb geen robotvliegen meer gezien. Koffie?’ Rikkie schudde van nee. ‘Ik ook niet,’ zei Tristan. ‘Misschien wil hij wel.’ En voordat Rikkie hem kon tegenhouden, goot hij de hele kan leeg in een gleuf in de buik van de robot. Het ding bleef zonder een kik verbaasd voor zich uitstaren, terwijl de koffie uit zijn gewrichten op het tapijt sijpelde. Rikkie moest onvrijwillig denken aan een

peuter die in zijn broek had geplast. ‘Knap werk, Tristan. Hoe ga je dat uitleggen?’ ‘Zelfmoord?’ zei Tristan schaapachtig en duwde de lege koffiekan tussen de glanzende vingers van de machine, zodat het leek alsof het ding zichzelf een dodelijke slok had toegediend. Om exact tien voor tien gaven Rikkie en Tristan als voorbeeldige gasten Bill Thompsons sleutelchip af aan de balie op de benedenverdieping. ‘Ik hoop dat het verblijf voor de jongeheren naar wens was?’ vroeg een vrouwelijke balierobot. ‘Jazeker,’ zei Tristan. ‘Maar u moet uw robots minder koffie geven.’ Rikkie gaf zijn vriend lachend een por en dat was net op tijd, want in de grote spiegelwand naast de balie zag hij twee mannen in witte pakken en met zonnebril in de lobby staan. Ze keken nauwlettend in het rond, maar de hotellobby was zo immens dat ze de jongens onmogelijk meteen konden hebben opgemerkt. ‘Wat is er Rik?’ Maar Rikkie drukte zijn wijsvinger tegen zijn lippen en trok zijn vriend snel mee achter een artificiële plant. ‘Ze zijn vroeg!’ fluisterde Rikkie. Tristan zag de persoonlijke lijfwachten van Bill Thompson nu ook. ‘Shit! Ze weten natuurlijk dat we hun doorhebben nu we hun spionagevlieg hebben uitgeschakeld.’ Eén van de lijfwachten keek op zijn horloge en knikte naar de andere, waarna hij naar de liften beende en zich tussen een massa gasten wurmde die naar boven wilden. Er was er nog maar één en de kans om gezien te worden was tot de helft verminderd. ‘Die kant op!’ fluisterde Tristan.

Ze slopen gebukt achter de planten door en verscholen zich achter een groep stoelen, waarin twee Japanners met elkaar zaten te keuvelen. De jongens wachtten gespannen tot de overgebleven lijfwacht de andere kant op keek. Het was nu een kwestie van minuten voor zijn collega boven erachter kwam dat de vogels waren gevlogen en dan zaten ze als ratten in de val. Een groep van vijftien hotelgasten liep lachend naar de uitgang en Rikkie trok Tristan mee. Ze slopen half gebukt achter de automatische koffers, die gedwee achter het groepje aan rolden en liepen rakelings langs de lijfwacht die net zijn vinger in zijn oor stak omdat zijn collega hysterisch in het microfoontje riep. ‘Wat!?’ riep hij uit. Maar Rikkie en Tristan waren al buiten toen de man hen in het oog kreeg. Daar stond de limousine al te wachten en de bestuurder was één van de lijfwachten die professor Matthijssen gisteren vergezelden. ‘Hou hen tegen! Hou hen tegen!’ riep de man uit de lobby. Hij kwam de ingang uit gerend en wees naar de twee wegrennende jongens. De deuren van de limousine schoven open en vier andere kerels, allemaal met hetzelfde witte pak en een zonnebril op, sprongen eruit. ‘Oh-o! Niet goed!’ riep Tristan. ‘Daar!’ wees Rikkie. De dame uit de suite naast hen had net een taxi aangeklampt en stond op het punt om in te stappen. ‘Mevrouw, u vergeet iets!’ riep een jonge stem achter haar. De dame draaide zich om en zag nog net in de hoek van haar oog hoe twee jongens achter haar rug op de achterbank van de taxi schoven. ‘Deur!’ riep Tristan. De volautomatische taxi verstond alle talen en schoof meteen de deur dicht, waardoor de onthutste dame buitengesloten werd. Rikkie hoorde haar een hele hoop woorden roepen, waarvan hij dacht dat dames van haar leeftijd en stand ze niet eens kenden. Dat duurde maar een paar seconden, voor de vier lijfwachten van Bill Thompson haar overhoop renden. ‘Filsdorfweg,’ zei Rikkie snel, terwijl de mannen met hun vuisten op de staalglazen ramen van de taxi bonkten. Het lichtje naast de console lichtte groen op, als teken dat de boordcomputer hem had begrepen. De antizwaartekrachtgeneratoren van de taxi zoemden, de auto steeg op en schoot

vooruit, waarna hij zich tien meter hoger tussen het drukke Keulse verkeer mengde. Thompsons mannetjes bleven woedend achter in een walm van hete ozon. In de agiersruimte van de taxi ontvouwde zich een holografische stadskaart van Keulen en een geel autootje gaf hun positie aan, zodat de jongens de rit konden volgen. Ze keken echter steeds maar achterom naar de limousine die een vijftal auto’s verder in volle vaart achter hen aan zweefde. ‘Ze halen ons in!’ ‘Zorg dat je de zwarte limousine kwijtraakt!’ zei Tristan tegen de taxi. Even bleef het stil terwijl de boordcomputer via satelliet de limousine lokaliseerde, maar toen verscheen er een tweede, zwart autootje op de holografische kaart. Nog geen halve seconde later trokken de antizwaartekrachtgeneratoren van de taxi zwaar op en werden Rikkie en Tristan diep in de zachte stoelen gedrukt. De taxi schoot boven het verkeer uit, maakte een duikvlucht, vloog onder een brug door, scheerde rakelings langs twee woontorens en voegde zich een kilometer verderop tussen het verkeer. Hier reden wel twintig taxi’s. De jongens hoopten dat de limousine niet over hetzelfde opsporingssysteem beschikte als de taxi. De zwarte auto schoot boven hun hoofden voorbij en verdween in een bocht achter een torengebouw. ‘Yes!’ riep Tristan en maakte een overwinningsgebaar met zijn vuist. De taxi zweefde de stad uit en schakelde zich tussen de andere wagens op de hogesnelheidsweg, zodat ze even later tegen driehonderd veertig kilometer per uur over het wegdek scheerden. Na een paar minuten al koppelde de taxi zich los en verliet hij de hogesnelheidsweg. Hij stopte na een lange rit op een landweggetje dat tussen weidse velden liep. Het groene lichtje was weer rood geworden en op de holografische kaart verscheen de boodschap dat de bestemming was bereikt, evenals de prijs van de rit. Zolang er niet was betaald, bleven de deuren potdicht en Rikkie zocht al naar zijn betaalkaart, hopende dat er genoeg geld op stond, maar Tristan maakte een goochelaarsbeweging en toverde een creditcard uit zijn mouw. ‘Waar heb je die nu weer vandaan?’ vroeg Rikkie. ‘Ik zei toch tegen dat mens dat ze iets vergat?’ grijnsde Tristan en schoof de

kaart in de gleuf. De machine slokte ze op en begroette hem als Frau Hilda Meier. ‘Tristan, dat is diefstal!’ ‘Je pa heeft hulp nodig en wij hebben alleen maar spaarcenten op zak. Bovendien, dat mens heeft waarschijnlijk nog tien creditcards in haar tasje. Ons taxiritje gaat haar heus niet ruïneren, hoor.’ ‘Goed,’ zei Rikkie uiteindelijk, ‘maar je gooit de kaart weg zodra we uit de taxi zijn, oké?’ Tristan haalde zijn schouders op.‘Oké. Tenzij we een taxi terug moeten n...’ ‘Tristan!’ ‘Jaja! Goed!’ Tristan kreeg de creditcard van mevrouw Meier terug en de deuren schoven open. Zodra het tweetal was uitgestapt, steeg de taxi weer zoemend op en keerde in een wolk van opwaaiend stof terug naar de stad. De drukte van Keulen suisde nog na in hun oren, maar werd overstemd door het tjirpen en zoemen van krekels en andere insecten in het gras en in de velden. De heuvels die zich aan de horizon aftekenden, waren bezet met wijnranken en de groene weiden in de verte waren bespikkeld met witte schaapjes. Onder de dwingende blik van Rikkie veegde Tristan zorgvuldig zijn vingerafdrukken van de kaart en gooide hem vervolgens in het gras naast de weg. ‘Ben je zeker dat dit de Flitsdorpweg is, Rik?’ ‘Filsdorfweg!’ ‘Misschien stond er iets anders op het briefje?’ ‘Wil je soms beweren dat ik het geschrift van mijn eigen pa niet kan lezen? Trouwens, het is nog geen halfelf. Het is beter dat we hier wachten.’

‘Waarop? Tot er een koe voorbijkomt?’ Rikkie gaf zijn vriend een dwingende blik en Tristan gaf het op. Ze gingen naast elkaar in het gras van de berm zitten en terwijl Rikkie genoot van de landelijke rust, probeerde Tristan een deuntje te blazen op een grassprietje – iets dat Rikkie hem had geleerd in het park van de woontoren. Om halfelf stipt zagen de jongens een stofwolk aan de horizon verschijnen. Een zwarte Mercedes kwam aangezweefd en vertraagde. De jongens stonden op toen de auto vlak voor hun voeten sissend naar het wegdek daalde. Onderin schoven vier luiken open, waaruit de wielen te voorschijn kwamen. Toen de wagen was geland, schoof het raampje aan de bestuurderszijde open, maar in plaats van door Rikkies vader, werden ze begroet door een deftig geklede dertiger met grijzend haar. Hij zette zijn digitale zonnebril af en lachte de jongens vriendelijk toe. ‘Jij moet Rikkie zijn,’ sprak hij met een Duits accent. ‘Ik zie het aan je haar...’ Hij draaide zich naar Tristan. ‘En dan ben jij Tristan.’ ‘En wie bent u?’ vroeg Rikkie wantrouwig. ‘Waar is mijn vader?’ ‘Rustig maar. Hij heeft me gestuurd om jullie op te pikken.’ ‘Ja, dat kennen we,’ zei Tristan. ‘Hoe weten we of u de waarheid spreekt?’ ‘Hoe kom ik anders aan jullie namen?’ En met deze woorden schoof de zijdeur van de Mercedes zoemend open. Rikkie en Tristan keken elkaar aarzelend aan, maar maakten geen aanstalten om in te stappen. ‘Als het jullie kan overtuigen,’ ging de man verder, ‘mijn naam is Stephan.’ ‘Stephan Schweizer?’ riep Rikkie uit. De man knikte. ‘In hoogsteigen persoon.’

Time Zone

Professor Schweizers Mercedes zweefde geruisloos over de weg en Rikkie en Tristan genoten van het prachtige uitzicht. Wat verderop stonden koeien vredig te grazen in het zonnetje en daar lag een immense boomgaard met duizenden fruitbomen. In een open schuur naast de commandotoren stond een stel gerobotiseerde oogstmachines met zuignapvingers te wachten tot de appels en peren rijp waren. ‘Is dat een weg?’ vroeg Rikkie ineens en hij wees naar de zwarte streep die dwars door het groene landschap sneed. Een batterij zware machines trok inderdaad een spoor van rokend asfalt door het vredige landschap. Voor Rikkie voelde het als een sleutel die een diepe kras maakte in het koetswerk van een prachtige oldtimer. ‘Ja, dat is een weg,’ zei professor Schweizer, maar ook hij klonk niet echt gelukkig. Tevergeefs probeerden Rikkie en Tristan te zien waar de weg heen leidde. Het was pas toen Schweizers auto langs de met wijnranken bezette heuvels zwenkte, dat ze zagen waar de weg eindigde. Voor hen doemde een indrukwekkend schouwspel op, een enorme vlakte van zwart asfalt, zo groot als wel tien voetbalvelden. Maar de echte blikvanger was de immense Romeinse triomfboog die erachter stond en die zo op het eerste gezicht bijna honderd meter hoog was. Aan weerskanten van de boog liep een metershoge muur, opgebouwd uit ruwe stenen en voorzien van kantelen, waardoor het geheel op een versterkte middeleeuwse vesting leek. Professor Schweizer glimlachte alleen maar bij het zien van de twee verbaasde gezichten, maar Rikkie merkte dat de man ook nog altijd onder de indruk was van het bouwsel, hoewel hij hier waarschijnlijk dagelijks langskwam. Dichterbij zagen de jongens dat er overal borden en wegwijzers stonden en dat de asfaltvlakte niets meer of minder was dan een gigantische parkeerplaats.

De auto van Stephan Schweizer zette zich op de grond neer en terwijl het zachte gezoem van de anti-zwaartekrachtgenerator uitstierf, schoven de deuren open. Rikkie en Tristan stapten uit met hun neus in de lucht. Hoog op een richel boven de triomfboog waren een vijftal robots in de weer om een reusachtige letter N op zijn plaats te zetten. Verschillende andere letters stonden er al: een T, een I, een M, een O en een E. ‘Wat is TIM ONE?’ vroeg Tristan. ‘Daar hoort TIME ZONE te staan,’ zei professor Schweizer. ‘Wat is TIME ZONE?’ vroeg Rikkie. ‘Als jullie me willen volgen, zullen jullie er snel achterkomen,’ antwoordde de professor met een mysterieus lachje. De triomfboog zelf was afgesloten door zware hekken, waarachter vijf rijen gerobotiseerde kassa’s stonden, maar Schweizer liep met Rikkie en Tristan in zijn kielzog recht op de bewakingsandroïde bij de ingang af. De robot droeg een lasergeweer over zijn schouder en uit een holster aan zijn gordel stak een stungun. De professor diepte een datakaart met zijn foto op uit zijn zak en de robot schoof zijn wijsvinger over de optische strip om de gegevens te lezen. Vervolgens deed hij een stap opzij om het drietal door te laten. Rikkie vond de zware beveiliging verdacht, want binnen bleek de Time Zone niets meer dan een onoverzichtelijke bouwwerf te zijn, met stellingen, kranen en machines. Robots vlogen, liepen en rolden druk heen en weer, droegen stalen balken aan, schroefden bouten aan of lasten buizen aan elkaar. Een netwerk van modderige kronkelweggetjes voerde langs vreemde constructies in aanbouw die stuk voor stuk gebaseerd waren op een of andere bouwstijl uit de geschiedenis. Aan de kruispunten stonden wegwijzers, waarop in zowat alle wereldtalen belangrijke historische periodes en gebeurtenissen stonden aangeduid: de Prehistorie, het Antieke Rome, de Trojaanse Oorlog, de Ontdekking van Amerika, de Franse Revolutie, de Tweede Wereldoorlog, de Val van de Berlijnse Muur... ‘Lijkt me verdacht veel op geschiedenis,’ zei Tristan met een wantrouwige blik. Ze volgden professor Schweizer langs een bordje waar Technische faciliteiten op

stond en bereikten na een flinke wandeling een piramidevormig gebouw dat in een verre uithoek van het domein lag. Het was niet erg groot en het enige bouwwerk dat al volledig was afgewerkt. In de zware deur die de piramide afsloot, was een irisscanner gemonteerd, die de ingewikkelde en unieke patronen in het menselijke oog kon herkennen. Schweizer keek in de blauw oplichtende lens en een seconde later schoof de stalen poort open. Ze kwamen in een kleine, schaars verlichte ruimte die uitkwam op een ronde deur van glanzend titanium, met erboven een display waarop het cijfer nul in het blauw opgloeide. Naast de deur was opnieuw een irisscanner bevestigd. ‘Wilkommen, professor Schweizer,’ zei de computer toen hij Schweizers oogpatroon herkende. De computer had eveneens de aanwezigheid van twee ongeïdentificeerde lichamen gedetecteerd en uit de muur naast de scanner kwam een plaatje te voorschijn. ‘Leg om de beurt jullie hand erop,’ zei professor Schweizer. ‘Waarom?’ vroeg Tristan. ‘De computer leest jullie genetisch patroon, zodat het opgeslagen wordt in het veiligheidssysteem. We hebben immers overal snuffelaars geïnstalleerd die je lichaamsgeur oppikken en analyseren. En als ze een genetisch patroon detecteren dat niet in de database zit, wordt er alarm geslagen.’ ‘Wow!’ zei Tristan. ‘Dat is pas veilig!’ Hij legde zijn hand op het plaatje en een seconde later klonk een biep. Toen was het Rikkies beurt. Vervolgens verdween het plaatje weer in de muur en draaide de ronde deur open. Achter de deur stond een liftcabine klaar en professor Schweizer leidde de jongens naar binnen. Tot nu toe had de professor nog niet veel gezegd en het leek alsof hij de jongens de kans wou laten om alles in zich op te nemen; de vragen zouden later volgen. Rikkie en Tristan liepen echter over van de vragen. Rikkie kon zich niet langer bedwingen. ‘Waar dient al die beveiliging voor, professor?’ Professor Schweizer lachte. ‘Time Zone is slechts het gedeelte bestemd voor het publiek. Of dacht je soms dat je vader ijsjes verkocht in een kraampje naast de

achtbaan? Nee, voorlopig ligt het interessante gedeelte nog onder de grond. Het toegangsgebouw waarlangs we zijn binnengekomen, is trouwens het enige gedeelte van dit complex dat boven de grond ligt. Het doet tegelijk dienst als ventilatieschacht.’ ‘Met zo’n beveiliging verwondert het me dat lucht hier binnen kan,’ merkte Tristan op. ‘Lucht is waarschijnlijk wel het enige dat hier binnen kan,’ zei de professor. ‘De ventilatieschachten zijn bovenin voorzien van lasers met een hoog vermogen. Wie het in z’n hoofd haalt om erdoor te kruipen, komt er beneden gegarandeerd in schijfjes uit.’ De lift stopte op niveau min vijf en de deur draaide open. De gang waarin ze uitkwamen was koel en verlicht met krachtige inductiestralers die het daglicht simuleerden, waardoor het leek alsof ze vlak onder de blote hemel stonden in plaats van vijf verdiepingen onder de grond. Tegenover de lift lag een ronde patio, waar een enorme klok van wel twee meter doorsnede de wand sierde. Op het tapijt prijkte het Time-Zonelogo dat de jongens onderweg al meer waren tegengekomen en aan weerskanten van de enorme klok zaten deuren, waarop respectievelijk een meneertje en een mevrouwtje stonden afgebeeld. ‘Dat zijn dus de toiletten,’ wees professor Schweizer. ‘Een bijzonder belangrijk onderdeel van dit complex.’ Er was flink wat activiteit op deze verdieping. Mannen en vrouwen in witte laboratoriumjassen liepen driftig door de gangen en een dame met een tabletcomputer op haar arm botste bijna tegen professor Schweizer op. Rikkie en Tristan volgden de professor door een lange gang tot bij een openstaande deur. Erachter lag een grote vergaderzaal met zacht tapijt op de vloer en een enorme tafel met wel dertig stoelen eromheen. Aan de muur hingen foto’s van de grondleggers van het tijdreizen: Albert Einstein, Kip Thorne, Stephen Hawking, en ja, zelfs Bernard Matthijssen hing ertussen. Rikkie kon het niet helpen dat hij glunderde van trots. De muur achter in de vergaderzaal was volledig van glas en keek uit op een diepe cilindervormige schacht van wel twintig meter doorsnede. Rikkie en Tristan drukten hun neus tegen het dikke staalglas en keken naar beneden. De bodem van de schacht was gevuld met helder water en in het midden lag een

platform dat door een brug verbonden werd met een stalen deur in de wand. ‘Dat is het Kronosproject,’ zei de professor plechtig. ‘Jullie waren de allereersten en jullie toevallige tijdreisje heeft de zwakheden van de tijdmachine aan het licht gebracht, zodat het Kronosproject, al zeg ik het zelf, de perfectie benadert.’ ‘Bent u al door de tijdspoort gegaan?’ vroeg Rikkie. ‘Ik?’ professor Schweizer lachte. ‘Nee hoor. Daar hebben we testpersonen voor. Vier mensen die speciaal zijn opgeleid en de risico’s van tijdreizen kennen. Na jullie twee en de chimpansee Max zijn de testpersonen tot nu toe de enige tijdreizigers. De testen verlopen niettemin feilloos en op elke verdieping werken tweehonderd van de beste kwantumfysici zich uit de naad, zodat we waarschijnlijk volgende maand al met de bouw van driehonderd stuks kunnen beginnen.’ ‘Driehonderd tijdmachines!?’ riep Tristan uit. ‘Waarom zoveel?’ ‘Time Zone is het pretpark van de toekomst, jongen. Of beter: van verleden, heden en toekomst.’ ‘Wacht es even!’ zei Rikkie. ‘Bedoelt u... dat ze gewone mensen naar het verleden gaan sturen?’ ‘Je laat het klinken alsof het iets slechts is,’ lachte professor Schweizer. ‘Stel je voor, Rikkie. Je zult er zelf bij zijn wanneer Columbus Amerika ontdekt in 1492. Je zult met een sloophamer de Berlijnse Muur te lijf gaan in 1989, je zult Michelangelo het plafond van de Sixtijnse kapel zien schilderen, je zult de gladiatoren zien vechten in het Colosseum in Rome, je zult eindelijk zien hoe een tyrannosaurus rex er in levenden lijve uitzag ...’ ‘Maar dat kan niet!’ riep Rikkie uit. ‘Je kunt niet zomaar mensen naar het verleden sturen! Het is gevaarlijk!’ ‘Maak jullie maar geen zorgen. Elke tijdreis in de Time Zone zal in groepen plaatsvinden onder de leiding van een ervaren gids, die ook uitleg zal geven. Hij let er ook op dat de reizigers zich strikt aan de regels houden. En mocht er eens iets fout lopen, dan kan hij de hele groep meteen terugsturen naar het heden.’ ‘Maar je kunt het verleden niet zomaar als pretpark gebruiken!’ hield Rikkie vol.

‘Het is gewoon verkeerd!’ Maar professor Schweizer keek hem alleen maar meewarig aan, alsof Rikkie nog veel te jong was om het fantastische van dit project in te zien. ‘De allereerste stoomtreinen in de negentiende eeuw haalden snelheden tot dertig kilometer per uur. Veel mensen dachten toen dat het menselijk lichaam niet bestand zou zijn tegen zo’n hoge snelheid. Nu halen onze treinen haast de snelheid van het geluid en geen haan die er naar kraait. Misschien is het toch niet zo slecht als we ons openstellen voor nieuwe experimenten, Rikkie. Trouwens, onder professioneel toezicht kan er echt niets mislopen.’ ‘Dat heeft Bill Thompson u wijsgemaakt, is het niet?’ Professor Schweizer zweeg. ‘Een tijdmachine is geen trein!’ ging Rikkie verder. ‘Als er iets misloopt, worden de fundamenten van het universum aangetast!’ ‘Tja, dat is jouw woord tegen dat van Bill Thompson. Hij noemt zichzelf de god van de tijd. Vandaar de naam voor het project: Kronos.’ ‘De god Kronos heeft zijn eigen kinderen opgegeten,’ antwoordde Rikkie. ‘Je klinkt als je vader,’ zei professor Schweizer. ‘Ja, vreemd hè?’ zei Rikkie bits. ‘En ik zou hem nu wel graag willen zien!’ ‘Kom maar mee,’ zei de professor. ‘Hij zit een verdieping lager.’ Het min zesde leek als twee druppels water op het min vijfde, maar hier liep aanzienlijk minder volk rond. Rikkie en Tristan volgden professor Schweizer door de linkergang tot bij de deur waarachter de vergaderzaal lag. Deze deur was echter gesloten en bovendien zwaar bepantserd. Aan de muur ernaast was opnieuw een irisscanner bevestigd. ‘In deze scanner zijn slechts drie irispatronen geprogrammeerd,’ zei Schweizer, terwijl hij zijn oog liet scannen. ‘Dat van je vader, dat van Bill Thompson en het mijne. Geen enkel ander mens kan hier binnen.’ ‘En de veiligheidsrobots?’ vroeg Tristan toen de deur openschoof.

‘Ik zei ‘mens’. De veiligheidsrobots dragen allemaal Bill Thompsons irispatroon en kunnen overal binnen.’ Achter de deur lag een stalen balkon dat uitkeek over een grote zaal vol kasten met apparatuur. De deur schoof weer dicht en vergrendelde met een forse klik. Deze zaal lag exact onder de vergaderzaal en ook hier zat een reusachtig raam in de muur achterin, waardoor de jongens het platform onderin de koker nu duidelijker konden zien. Voor het raam stond een reusachtig bedieningspaneel met duizenden knoppen en lichtjes. Verschillende computerschermen toonden oneindige rijen gegevens en grafieken. Hoewel Rikkie geen enkel onderdeel van de oude tijdmachine herkende, voelde hij zich voor het eerst weer een klein beetje opgelucht sinds het zien van het gesloopte karkas in Bowell Physics. Dit was niet de tijdmachine waarmee Tristan en hij vorig jaar naar 1999 waren gereisd en weer terug. Dit was een volledig nieuwe tijdmachine; groter, krachtiger, beter... dat zag je meteen. ‘Hey! Hallo!’ Beneden was Rikkies vader achter een processorkast vandaan gekropen. Hij wuifde naar Stephan Schweizer en de jongens op het balkon. ‘Kom maar naar beneden, hoor!’ Rikkie en Tristan daalden het smalle trapje af tot op de vloer van de controlekamer en kwamen ogen tekort. Professor Schweizer bleef boven staan. ‘Ze zijn toch braaf geweest?’ riep Bernard naar zijn collega. ‘Bij mij zijn alle kinderen braaf,’ antwoordde professor Schweizer.‘Eens zien wat jij ervan bakt.’ Hij draaide zich vervolgens om en ging de controlezaal weer uit. Professor Matthijssen gaf zijn zoon een knuffel. ‘En, wat vind je ervan?’ ‘Van wat?’ vroeg Rikkie. ‘Dat ze ons bespioneren en dat Bill Thompson jouw uitvinding in een pretpark wil veranderen?’

Bernard keek hem begrijpend aan en hoewel ze alleen waren in de controlezaal en er zelfs geen ijzeren bromvliegen rondvlogen, dempte hij zijn stem een beetje. ‘Denk je soms dat ik hier zo gelukkig mee ben, Rik? Maar Thompson heeft het geld en zonder geld is er geen tijdmachine. Al wat ik kan doen is het spelletje meespelen en als puntje bij paaltje komt, kan ik nog altijd een standpunt innemen. Ik hoop dat je het begrijpt.’ ‘Maar wie gaat hem tegenhouden als hij misbruik wil maken van de tijdmachine?’ ‘Maak je geen zorgen,’ zei Bernard.‘Ik heb de leiding over het Kronosproject. De machine is uitgerust met een totaal vernieuwd veiligheidssysteem, waarvan slechts één enkele sleutel bestaat.’ Hij wees naar een blinkende platina kaart die uit een sleuf in de console stak. ‘Ik ben de enige die de sleutel in zijn bezit heeft en zonder dat ding is de tijdmachine niet meer dan een dure hoop schroot.’ ‘Waarom steekt de sleutel er nu in?’ vroeg Tristan die het bijzonder indrukwekkende controlepaneel van dichterbij bestudeerde. ‘We hebben op dit moment een testpersoon in het Jura, veertig miljoen jaar geleden. Hij heeft de opdracht om er een paar beelden te maken en meteen weer terug te komen. En zolang iemand in het verleden is, moet de M aanblijven.’ ‘M?’ vroeg Rikkie. ‘Dat is één van de aaningen om de machine veiliger te maken. De eerste tijdmachine bestond immers uit één module die het tijdreizen regelde en dat werkte perfect. Maar stel dat je naar het verleden reist en er loopt iets mis met de machine, dan zit je vast. Vandaar dat Stephan en ik besloten hebben om twee aparte modules te bouwen.’ Hij wees naar twee enorme processorkasten die verderop tegen de muur stonden en die van boven tot beneden bezet waren met duizenden gekleurde lichtjes. Op de linkerkast stonden de letters CRM en op de rechter de letters M. ‘CRM staat voor Chrono Regressie Module,’ ging de professor verder, ‘die wordt gebruikt om terug te gaan in de tijd, en M staat voor Chrono Progressie Module...’ ‘Om vooruit te gaan in de tijd,’ vulde Tristan hem aan.

‘Zie je wel dat je het snapt,’ lachte Bernard. ‘Nu, als er iets misloopt tijdens de reis naar het verleden en de Chrono Regressie Module gaat stuk, dan kun je nog steeds terugkeren naar de toekomst met de Chrono Progressie Module. Je moet het gewoon zien als twee aparte tijdmachines. Eentje om vooruit te reizen en eentje om achteruit te reizen.’ ‘En wat als ze allebei stuk gaan?’ vroeg Rikkie. Zijn vader keek hem even verrast aan en zei dan: ‘Dat is onmogelijk.’ ‘Beslist die kerel in het Jura zelf wanneer hij terugkomt?’ vroeg Tristan. Professor Matthijssen knikte. ‘De gidsen in het pretpark moeten volledige controle hebben over de tijdreis. Je zult het wel met me eens zijn dat het zo een stuk veiliger is. Het is ook onmogelijk om elke pretparkbezoeker een armband te geven. Nu volstaat het dat alleen de gids een armband draagt, waardoor hij bepaalt wanneer de rondleiding is afgelopen en ze terugkeren naar het heden.’ ‘Hadden we dat maar gehad toen we in 1999 verzeild raakten!’ zuchtte Tristan met een dromerige blik op de flitsende lichtjes. ‘Wacht effe,’ zei Rikkie. ‘Als ik het goed begrijp kan er nu meer dan één persoon tezelfdertijd door een tijdspoort reizen?’ Bernard knikte. ‘Dat heb je inderdaad goed begrepen. Maximum zes personen per tijdreis, als de kristallen volledig geladen zijn. Of twee personen voor drie tijdreizen. Maar daarna moeten de kristallen opnieuw opgeladen worden en dat duurt ongeveer een halve dag.’ ‘Dat is toch veel te lang voor een pretpark?’ merkte Tristan op. ‘Je vergeet dat dit een prototype is. De nieuwe tijdmachines zullen vijf keer krachtiger zijn, waardoor je in één keer een hele groep van vijftig man kunt transporteren en bovendien zullen er steeds opgeladen kristallen klaarliggen, zodat de tijdreizen nooit stilvallen.’ Plotseling klonk een hels alarmsignaal en het hele controlepaneel gloeide op als een kerstboom. Tristan sprong verschrikt achteruit. ‘Ik heb niks gedaan, meneer!’

Maar Bernard lachte. ‘Voor één keer geloof ik je, Tristan. Derk heeft de M geactiveerd, kijk.’ Hij wees uit het raam naar het platform een verdieping lager, waar de lucht ineens openscheurde alsof iemand een perfect rond gat door een foto brandde. Er ontstond een gapende mond van pure zwarte duisternis en een man stapte uit het gat, alsof hij uit zijn auto stapte. Een paar tellen later klapte de tijdspoort weer dicht met zo’n knal, dat het hele complex daverde. De man keek naar boven en wuifde naar Bernard, terwijl hij over de brug naar de zware deur liep. Bernard schakelde de tijdmachine uit, trok voorzichtig de platina sleutelkaart uit de sleuf, zodat de lichtjes op het bedieningspaneel uitgingen, en hing de kaart aan een stevige ketting om zijn nek. Alleen de groene gloed in het laadrek met de vier armbanden bleef branden. Er klonk een zoemend geluid en in een hoek van de controlezaal kwam de man op een liftplatform naar boven. Hij was een jonge twintiger met witblond haar en hij droeg een knalgeel geklimatiseerd jack, dat in alle omstandigheden op lichaamstemperatuur bleef. Derk de tijdreiziger stapte vrolijk op professor Matthijssen af en gaf hem een stevige handdruk. ‘Goeie reis gehad?’ ‘Perfect,’ lachte Derk. ‘Ik heb een paar mooie plaatjes van een kudde Brachiosaurussen en zelfs een...’Nu zag hij ook de twee jongens staan en zweeg ineens alsof iemand zijn stekker eruitgetrokken had. ‘Wie zijn dat?’ ‘Dit zijn nu de allereerste tijdreizigers,’ zei Bernard met een vleugje trots in zijn stem. ‘Mijn zoon Rikkie Matthijssen en zijn vriend Tristan De Roos.’ ‘Perfect,’ zei Derk opnieuw. ‘De professor heeft zoveel over jullie verteld!’ Hij schudde driftig handjes met de jongens. ‘Houden jullie van dino’s?’ ‘Ik ben wel eens door een paar soorten verslonden in een computerspelletje,’ zei Rikkie. Derk lachte. ‘Wel, dan zijn jullie, na mij, de eerste mensen die echte, levende dinosauriërs te zien zullen krijgen.’ Hij haalde een holocam uit zijn tas die hij over zijn schouder droeg en projecteerde de gigantische beesten in de controlezaal. De jongens keken met open mond naar het hoge plafond, waar de kleine kopjes van de Brachiosaurussen zich bevonden aan het uiteinde van de lange nekken. De beesten maakten klagende geluiden terwijl ze de bladeren van onzichtbare bomen aten.

‘Ik heb ze nu wat verkleind, omdat ze anders niet in de zaal en,’ legde Derk uit.‘Maar nu kunnen paleontologen eindelijk zien welke kleur deze beesten hadden.’ ‘Ben je daar toevallig geen mens tegengekomen?’ vroeg Tristan. ‘Een mens?’ Derk keek hem geamuseerd aan. ‘Maar jongen toch! Mensen bestonden toen nog lang niet!’ ‘Toch wel, er is één enkele mens in het Jura,’ zei Bernard. ‘Generaal Stratton zit er vast tot het einde van zijn dagen, maar ik geloof dat hij zo’n driehonderd jaar later zit dan waar jij nu geweest bent. De kans dat we hem opnieuw tegen het lijf lopen is erg klein.’ ‘Toch goed om weten,’ zei Derk.‘Stel dat hij mijn armband had gestolen en weer hierheen was gereisd.’ Hij klikte zijn armband los en gaf hem aan de professor. ‘Ik heb een ultrasone douche nodig. Tot ziens collega-tijdreizigers!’ En met een knipoogje naar Rikkie en Tristan liep hij het trapje op en Bernard liet hem de controlezaal uit. ‘Mag ik eens kijken?’ vroeg Rikkie toen zijn vader de armband weer in het laadrek wilde zetten. ‘Tuurlijk. Doe hem maar eens om. De tijdmachine staat toch uit.’ Bernard nam Rikkies arm en klikte de armband om zijn pols. De armband kwam meteen tot leven en de lichtjes gingen aan. Tristan kwam er geïnteresseerd bij staan. Het was een heel nieuwe armband van glanzend wit metaal en zo breed dat hij haast de helft van Rikkies onderarm bedekte. Bovendien zag hij er een stuk complexer uit dan de exemplaren waarmee Rikkie en Tristan naar het jaar 1999 waren gereisd. Het grootste deel van de band was ingenomen door een kleurig scherm, waarop allerlei gegevens stonden afgebeeld. ‘Het lijkt wel ingewikkeld,’ zei Bernard, ‘maar dat is het niet. Er zijn een heleboel functies ingebouwd die de doorsnee tijdreiziger toch nooit zal gebruiken. Zo zit er zelfs een scan-functie in om andere armbanden op te sporen in hetzelfde tijdvak. Maar om door de tijd te reizen hoef je alleen maar het jaartal en de bestemming in te voeren zodat de armband de gegevens naar de CRM kan zenden. Je steekt de sleutelkaart in de tijdmachine en voilà.’ ‘Bestemming?’ vroeg Rikkie. ‘Bedoel je dat we niet alleen door de tijd kunnen

reizen, maar ook naar welke plek op de aardbol dan ook?’ ‘Ja, dankzij HPS.’ ‘En kun je daarvan genezen?’ vroeg Tristan. Bernard lachte. ‘Het klinkt wel als een nare ziekte, maar het staat voor Historical Positioning System. Met de oude tijdmachine bleef je steeds ongeveer op dezelfde plek en je kwam uit waar het wormgat zich op dat moment bevond.’ ‘Ja, dat weet ik nog heel goed,’ zei Rikkie met de kleurrijke herinnering aan de mesthoop in zijn achterhoofd. ‘Maar met HPS berekent de tijdmachine jouw coördinaten op de aardbol. Het is deze uitvinding die de doorslag heeft gegeven voor de ontwikkeling van het pretpark.’ ‘En is er dan ook geen gevaar meer om in een mesthoop te belanden?’ vroeg Rikkie. ‘Dat heb ik niet gezegd, maar er wordt aan gewerkt.’ ‘Niet erg,’ zei Tristan opgewonden. ‘We zijn het een en ander gewend. Wanneer kunnen we?’ Professor Matthijssen keek de jongen verbaasd aan. ‘Kunnen jullie wat? Jullie denken toch niet... O nee, daar komt niks van in!’ Rikkie zei niets, want ook hij had stiekem op een tijdreisje gehoopt, zodat ze hun vrienden Kris en Simon konden terugzien in 1999. Bernard zag hun teleurgestelde gezichten en zuchtte. ‘Jullie begrijpen toch dat zoiets onmogelijk is?’ ‘Kom meneer,’ vroeg Tristan met smekende ogen. ‘Alsjeblieft?’ ‘Ja, pap,’ zei Rikkie. ‘We zijn er toch al door geweest en het ging toch perfect?’ ‘Sorry, jongens, maar het gaat gewoon niet.’ ‘Waarom niet?’

‘Als Bill Thompson erachter komt dat jullie hier ook maar binnen zijn geweest, zwaait er wat voor ons allemaal. Ik heb jullie hier gebracht omdat ik vond dat jullie de waarheid moesten weten. En daar blijft het bij. Jullie overnachten in mijn bungalow en morgenvroeg breng ik jullie zelf naar de EuroComet.’ De ontgoocheling was groot, maar professor Matthijssen was onvermurwbaar en voor Rikkie en Tristan zat er dan ook niets anders op dan zich naar zijn bevelen te schikken.

Tristans besluit

Het publiek dat zich een toegangskaartje voor de Time Zone zou kunnen veroorloven, leefde hoog in de woontorens en een verblijf in een bungalow laag bij de grond was iets uitzonderlijks, waarvoor het graag nog eens heel diep in de buidel tastte. Het bungalowdorp even buiten het pretpark was nog in aanbouw, maar je zag nu al dat er woningen werden opgetrokken in verschillende bouwstijlen uit de wereldgeschiedenis en werden voorzien van de nieuwste technologie om de gasten van een ongekende luxe te laten genieten. Er werden straten aangelegd, parken, een winkelcentrum en zelfs restaurants waar je antiek Romeins of zeventiende-eeuws Frans kon eten. Nu ja, Rikkie kon er wel van uitgaan dat het voedsel was aangepast aan de smaak van de doorsnee tweeëntwintigste-eeuwer en dat je er geen echte antiek Romeinse delicatessen, zoals papegaaienhersentjes, varkensdarmen of ramstestikels op je bord zou krijgen. Een aantal van de bungalows was al bewoonbaar en bood onderdak aan de technici en vakmensen die meewerkten aan de opbouw van het pretpark. ‘Ik heb daarnet met mams gesproken,’ zei Rikkies vader, terwijl ze gedrieën ’s middags in de lentezon door de straten van het bungalowpark liep. ‘En ik heb haar alles uitgelegd.’ ‘Oh-o!’ kreunde Rikkie. Maar zijn vader lachte. ‘Je zult wel begrijpen dat er wat zal zwaaien als je thuiskomt. En niet alleen omdat je tegen haar hebt gelogen.’ ‘Ik zeg wel dat het mijn schuld is,’ zei Tristan. ‘Ben je gek?’ zei Rikkie. ‘Pap, jij snapt toch ook wel dat ik je niet kon laten stikken! Er kon net zo goed iets vreselijks met je gebeurd zijn.’ Bernard legde zijn arm om Rikkies schouder. ‘Wees gerust, jongen. Ik vind het heel cool wat jullie hebben gedaan. Dom, maar cool. En ik zal heus wel een goed woordje voor je doen.’

Professor Matthijssens bungalow was helemaal opgetrokken in art-decostijl uit de jaren dertig van de twintigste eeuw, met strakke meetkundige figuren die aan de bouwstijl van de Egyptenaren of de Romeinen deden denken. Ook binnenin had alles een art-decotintje gekregen. Het huisje was bijzonder ruim, met donkere stijlvolle kleuren en hier en daar een zilver- of goudkleurig accentje. Aan de wanden hingen oude zwart-witfoto’s en posters uit dezelfde periode. De bungalow was uitgerust met de meest gesofisticeerde technologische snufjes van vandaag, zoals een GlobeNet-terminal, een ultrasone douche, een holo-tv en een parkeerplaats op het dak voor anti-zwaartekrachtauto’s. Professor Matthijssen begon meteen tussen de papieren op zijn schrijftafel te rommelen. ‘Jullie hebben zeker honger?’ ‘We zijn in onze puberteit,’ zei Tristan. ‘We hebben altíjd honger.’ ‘Goed, programmeer maar iets in de eetomaat.’ Bernards hand wees naar de machine in de keukenhoek. ‘Ik eet later wel, want er is nog werk aan de winkel.’ ‘Gaan we terug naar het pretpark?’ vroeg Rikkie. Bernard draaide zich om. ‘Ik ga terug naar het pretpark,’ zei hij. ‘Jullie blijven hier en halen geen kattenkwaad uit.’ ‘Wat mogen we dan wél doen?’ ‘Ja, is hier een Virtuacenter in de buurt?’ vroeg Tristan van bij de eetomaat. ‘Kijk wat tv of surf wat op het GlobeNet. Jullie gaan toch vroeg slapen vanavond.’ ‘Ik weet niet of je het al gemerkt hebt, pap, maar we zijn geen kleuters meer, hoor,’ zei Rikkie ontstemd. Bernard was verrast door Rikkies reactie, maar herstelde zich snel. ‘Luister,Rik. Ik heb nu geen tijd voor discussies. Je hebt jezelf de afgelopen dagen misschien het een en ander kunnen veroorloven, maar hier gelden mijn

regels. Het is kiezen of delen.’ ‘Wat als we beslissen om er niet voor te kiezen?’ vroeg Tristan, terwijl hij een dampende pizza uit de eetomaat nam. Professor Matthijssen had zoveel weerstand niet verwacht en leek met de seconde zenuwachtiger te worden. ‘Dan... euh... dan zal ik jullie moeten straffen,’ stamelde hij. ‘Moeten we in de hoek gaan staan? Dat is volwassen!’ Bernard zuchtte vermoeid, want hij moest inzien wat Rikkie al lang wist: om een goede vader te zijn, is heel wat meer nodig dan je kind overladen met dure cadeaus om je afwezigheid goed te maken. Hoewel hij een genie was op het gebied van kwantumfysica, had hij totaal geen benul hoe hij met twee koppige twaalfjarigen moest omgaan. ‘Doe waar jullie zin in hebben,’ zei hij ten slotte bits. ‘Maar blijf uit de buurt van de Time Zone en zorg dat jullie voor donker weer binnen zijn!’ Met deze woorden liep professor Matthijssen naar de deur, een bundel papieren onhandig tegen zijn witte laboratoriumjas geklemd. Maar bij de deur draaide hij zich nog eens om. ‘En voor jullie informatie: het dichtstbijzijnde Virtuacenter ligt in Keulen.’ Vervolgens rende hij zo gehaast de bungalow uit, dat het wel leek alsof hij zo snel mogelijk weg wilde van Rikkie en Tristan. De plotse confrontatie met het vaderschap, daar had hij niet op gerekend. ‘Wat een klotegat!’ zuchtte Tristan voor de achtste keer, toen ze langs een kronkelend zandweggetje terug bij het bungalowdorp aankwamen. Ze hadden een wandeling van een goeie drie uur achter de rug, helemaal rond het park. Ze hadden weilanden en akkers gezien, heuvels met wijnranken, bomen en onkruid en Tristan had bijna een vlieg ingeslikt. ‘Je mag blij zijn dat hier nog zoveel groen is,’ zei Rikkie, die wel van de natuur hield. ‘Je kunt de zuurstof hier bijna proeven...’ ‘Eén enkel tijdreisje! Is dat zo veel gevraagd?’ onderbrak Tristan hem.

Rikkie bleef staan. Dat was het dus wat Tristan al de hele tijd dwarszat. Nu ja, hij kon zijn beste vriend geen ongelijk geven. Ook hij had de laatste dagen vaak teruggedacht aan hun avontuur in het jaar 1999 zeven maanden geleden, aan de dingen die ze daar hadden gezien en vooral aan Kris en Simon, die nu in 2139 al lang overleden waren, maar die met de tijdmachine toch zo dichtbij waren. ‘Ik wil Kris en Simon ook terugzien,’ zei Rikkie, ‘maar de tijdmachine is niet meer van mijn pa...’ ‘Dat is een hoop onzin! Je hebt toch ook gehoord wat hij zei: hij heeft totale controle over de machine!’ ‘Hij is bang dat er weer iets misloopt.’ ‘Nee, hij is bang voor Bill Thompson. Maar ik niet!’ Rikkie keek zijn vriend wantrouwig aan. ‘Wat ben je van plan, Tristan?’ Tristan keek om zich heen, alsof hij zich ervan wilde vergewissen dat er geen pottenkijkers in de buurt waren. Een onderhoudsrobot liep geconcentreerd door de grasperken en verzamelde papiertjes en lege blikjes in een zak op zijn rug. Hij was alleen geprogrammeerd om afval op te merken, het op te pakken en het in de zak op zijn rug te stoppen, dagen en nachten aan één stuk door. Toch dempte Tristan zijn stem. ‘Kom op, Rik! Je pa draagt de sleutelkaart gewoon om zijn nek. Die heb ik zo gepikt. Met de nieuwe tijdmachine kunnen we een tijdreisje maken en weer terugkeren zonder dat iemand er iets van merkt.’ ‘Wat?’ riep Rikkie uit. ‘Heb je een zonnesteek? Ten eerste: je had daarnet misschien niet goed je ogen open, maar de tijdmachine wordt streng bewaakt. En ten tweede: mijn pa vermoordt ons allebei als hij erachter komt!’ ‘Ten eerste,’ zei Tristan op zijn beurt, ‘ik had mijn ogen heel goed open, goed genoeg om te zien dat de beveiliging vol gaten zit, en ten tweede: jouw pa zal er niets van weten.’ Het klonk aanlokkelijk, maar Rikkie schudde kordaat het hoofd. ‘Vergeet het,Tristan! We zullen ooit nog wel eens een kans krijgen.’

‘Ooit? Wanneer is dat? Binnen tien jaar, vijftien jaar, vijftig? Als dat pretpark er komt, kunnen we het helemaal vergeten en zien we Kris en Simon nooit meer terug, Rik! Nooit!’ ‘We doen het niet en daarmee uit!’ zei Rikkie resoluut en sloot hiermee de conversatie. De hele, verdere weg naar de bungalow zeiden de jongens geen woord meer tegen elkaar. Het begon te schemeren en het was donker in de bungalow. Professor Matthijssen was al terug en zat achter een terminal die zijn gezicht kleurig verlichtte. Rikkie liep op hem toe en kuste zijn vader goedenacht. Bernard keek verrast op van zijn werk en glimlachte. ‘Slaap lekker, Rik, slaap lekker, Tristan.’ Toen hij onder de lakens lag, voelde Rikkie toch wel medelijden met zijn vader. De enige manier om zijn droom te verwezenlijken was door tegen zijn zin in de droom van Bill Thompson te verwezenlijken. Een droom die grof geld sloeg uit Bernards ideeën en de grootste uitvinding in de geschiedenis reduceerde tot een pretparkattractie. Tristan sloeg de spijker op de kop: professor Matthijssen was wel degelijk bang voor Bill Thompson. Bang voor het Time-Zonepretpark en voor de ravage die het zou kunnen aanrichten in de geschiedenis. Rikkie merkte het al lang niet meer toen Tristan naast hem zijn naam fluisterde. ‘Rikkie? Slaap je?’ Toen er geen antwoord kwam, wist Tristan dat zijn vriend wel degelijk sliep. ‘Sorry Rik,’ fluisterde hij en hij liet zich geruisloos uit bed glijden. De immense lege parkeerplaats werd schaars verlicht door een stel schijnwerpers. Tristan bleef langs de kant en sloop tussen de lichtbundels door naar de triomfboog, die als een dreigende gestalte tegen de nachtelijke hemel afstak. De androïde bij de ingang detecteerde de jongen onmiddellijk en hield zijn lasergeweer paraat. Tristan stapte echter vastberaden op de machine af. ‘De ingang tot het park is verboden voor onbevoegden,’ zei de robot.

Tristan zag hoe een hydraulische wijsvinger op de trekker-knop van het lasergeweer rustte, maar hij wist dat de veiligheidsrobot geprogrammeerd was volgens Asimovs wetten van de robotica en dat hij nooit een mens zou doden of verwonden. ‘Ik ben bevoegd,’ zei Tristan en hij toonde de platina sleutelkaart van de tijdmachine die nu om zijn nek hing. ‘Dat is geen identiteitsbewijs,’ zei de robot. ‘Nee, maar dit wel,’ zei Tristan en met een bliksemsnelle trap schopte hij de benen van de androïde onderuit. De machine viel achterover tegen de muur en liet er een spoor van afgeschraapte synthetische huid achter. Het lasergeweer vuurde en brandde een minuscuul rond gaatje door een van de robotkassa’s, maar Tristan had bliksemsnel zijn zakmes getrokken en sprong bovenop de androïde. De robot spartelde tegen en de tengere Tristan was geen partij voor de hydraulische machine, zodat hij al snel het onderspit zou moeten delven. Hij duwde dan ook meteen het titanium lemmet naar boven langs de stalen nekwervels vlak onder de schedel en doorboorde de microprocessor. Onder hem viel de androïde stil, als een marionet waarvan men de touwtjes had doorgeknipt. Tristan draaide de zware robot op zijn rug. De levenloze ogen staarden naar het plafond van de triomfboog. Als een ervaren chirurg maakte Tristan een insnijding achter het oor van de robot en vond het sluitingsmechanisme. Met een klik sprong het gezicht van de androïde los en Tristan kon nu bij de elektronica. Rikkie schrok met een ruk wakker toen de communicator van zijn vader in de kamer ernaast biepte. Hij keek snel naar Tristans plek naast hem. Zijn vriend had in de loop van de nacht de dekens van zich af geschopt, maar lag niettemin vredig te slapen. Rikkie haalde opgelucht adem, want in zijn dromen had hij Tristans stem ‘Sorry, Rik’ horen fluisteren. Hij wou zijn vriend wakker maken, maar zijn vader stormde plotseling als een wervelwind de kamer in en knipte het licht aan. Rikkie zat meteen rechtop. ‘Wat is er pap?’ ‘Er is iemand naar het verleden!’ ‘Iemand naar... wie?’

‘Je mag één keer raden,’ zei Bernard en hij keek naar Tristan die zich al het lawaai niet leek aan te trekken en rustig doorsliep. Professor Matthijssen vond echter snel een metalen buisje dat half onder Tristans dekens lag verstopt en hij drukte een knop in. De slapende Tristan verdween en in de plaats verscheen een gigantische brachiosaurus in het bed, waardoor Rikkie geschrokken achteruit krabbelde en met een bons uit bed viel. ‘O nee!’ kreunde Rikkie terwijl hij weer recht stond, maar hij wist niet goed of hij nu blij of kwaad moest zijn. Ontgoocheld was hij in ieder geval. ‘Verdomd slim joch!’ zei Bernard en schakelde de holocam uit. De brachiosaurus verdween en Bernard wierp zijn zoon het toestel toe. Hij bleef Rikkie echter verbaasd aanstaren alsof de jongen plots zelf in een brachiosaurus was veranderd – een kleintje dan. ‘Heb jij niks gevoeld in je slaap, Rik?’ Nu was het Rikkies beurt om zijn vader een vreemde blik te geven, maar toen hij zich omdraaide en zichzelf in de digitale spiegel zag, wist hij meteen wat hij bedoelde. Uit zijn linkeroor stak een rolletje papier! Rikkie kon amper zijn lach bedwingen bij het zien van Tristans werk. Nee, het was niet het teken dat hij erg vast geslapen had; het was gewoon één van de talrijke handige trucjes die Tristan van de zakkenrollers op straat had opgepikt. Rikkie haalde het papiertje uit zijn oor, rolde het open en las voor: Effe Kris en Simon gaan halen. Terug om halftwaalf. Tristan. ‘De kleine lamstraal!’ brieste professor Matthijssen woedend. ‘Hé, die lamstraal is wel mijn allerbeste vriend!’ protesteerde Rikkie. ‘Jouw allerbeste vriend haalt twee mensen uit de twintigste eeuw naar de tweeëntwintigste eeuw! Ze zullen de toekomst zien. We weten niet eens wat voor effect dat op hen gaat hebben! En als Bill Thompson hier achterkomt...’ ‘Kris en Simon zijn onze vrienden, pap. En het is dan misschien wel verkeerd wat Tristan doet, maar je mag het hem ook niet verwijten. We missen hen.’ Bernard zuchtte diep. ‘Ik had jullie beter meteen op de EuroComet kunnen zetten.’

Robotschaak

Professor Schweizer stond al in de controlekamer bij het bedieningspaneel, maar hij kon natuurlijk niets beginnen. De sleutelkaart stak uit de gleuf als een laatste getuige van Tristans werk. Over het scherm liepen de gegevens binnen. Hij zat inderdaad in het jaar 1999 en Rikkie voelde nu toch wel een beetje spijt dat hij er niet bij was. ‘Ik snap er geen bal van,’ zei Schweizer toen hij Bernard en Rikkie zag binnenkomen. ‘Hij heeft een bewakingsrobot bij de ingang uitgeschakeld, maar geen enkel beveiligingssysteem heeft hem opgemerkt.’ Professor Matthijssen liep meteen door naar het bedieningspaneel en bekeek de gegevens. ‘Tuurlijk niet,’ zei hij. ‘Tristans genetisch patroon zit erin geprogrammeerd en het systeem slaat alleen alarm als het een onbekende in het complex opmerkt.’ ‘Maar dat verklaart nog steeds niet hoe hij ongezien alle irisscanners heeft kunnen eren, ook die van de controlekamer.’ ‘Is alles in orde met hem?’ vroeg Rikkie terwijl hij bezorgd naar het scherm met de gegevens staarde. ‘Maak je daar maar geen zorgen over,’ zei professor Schweizer stug. ‘De data van de armband zijn positief. Je vriendje is gezond en wel. Al wat we nu kunnen doen, is wachten tot hij beslist om terug te komen.’ ‘En ik ben bang dat hij niet alleen zal zijn,’ zei Bernard. Hij draaide zich om en toonde Schweizer het briefje dat Tristan in Rikkies oor had achtergelaten. De professor las het en keek dan weer ontzet naar zijn collega. ‘Kinderen uit het verleden! Als ze aankomen, mogen ze in geen geval het complex verlaten!’ Bernard luisterde maar half, want hij had een bolvormig voorwerp gevonden dat

tussen de knoppen op het controlepaneel lag. ‘Stephan, wat is dit?’ Hij nam het vreemde ding op en hield het zijn collega voor. Het leek op een grote witte knikker met een sliert van kleurige draadspaghetti eraan. ‘Geen idee. Ik ben hier ook nog maar pas.’ ‘Da’s een robotoog!’ zei Rikkie. Hij griste de glazen oogbal uit zijn vaders hand om het ding van dichterbij te bekijken. ‘Hij heeft het oog van de bewakingsrobot gebruikt om voorbij de irisscanners te eren!’ ‘Ik met m’n grote mond,’ zuchtte Schweizer. Hij wist nu maar al te goed waarom Tristan gisteren zoveel interesse toonde voor het veiligheidssysteem. ‘Nu weet ik wat hij bedoelde toen hij zei dat de beveiliging hier vol gaten zit,’ lachte Rikkie, maar de strenge blik van zijn vader wiste de grijns van zijn gezicht. De deur van de controlezaal schoof open en Bill Thompson beende als een losgeslagen monorail de trap af. Hij was gekleed in een spuuglelijk purperen trainingspak dat bliepend zijn lichaamsfuncties in het oog hield en had een witte handdoek over zijn schouders gedrapeerd. Blijkbaar had hij het nieuws gekregen toen hij aan het joggen was en hij was meteen hierheen gekomen. Snel liet Rikkie het robotoog in zijn broekzak glippen. ‘Dit is onvoorstelbaar!’ schreeuwde Thompson woedend. ‘Ik draai me even om en jullie veranderen de belangrijkste uitvinding uit de geschiedenis in een kinderspeelplaats!’ ‘Is dat niet exact wat u wilt?’ vroeg Rikkies vader kalm. ‘Of wilt u alleen maar volwassenen in uw pretpark toelaten?’ ‘Hou je mond, Matthijssen, en vertel me liever hoe een snertjoch van twaalf in godsnaam de sleutel te pakken kon krijgen!’ Daar wou Bernard liever geen antwoord op geven. In plaats van de veiligheidssleutel van de tijdmachine veilig in een kluis op te bergen, had hij erop gestaan om hem constant op zijn lichaam te dragen. Wie de sleutel wilde, moest eerst langs hem. Maar ja, dat is maar een woord als je in een diepe slaap

ligt en je een handig zakkenrollertje als Tristan onder je dak hebt. ‘Tristan is... een bijzondere jongen,’ zei professor Matthijssen. ‘Hij zou uw onderbroek kunnen stelen terwijl u over straat loopt en u zou het thuis pas merken.’ ‘Een kleine crimineel dus.’ ‘Tristan is goudeerlijk!’ riep Rikkie. ‘We willen gewoon onze vrienden terugzien!’ ‘Vrienden?’ herhaalde Thompson woest. ‘Dat rotventje vernielt een robot van twee miljoen, breekt door ons veiligheidssysteem en kaapt het Kronosproject alleen om met zijn maatjes te kunnen voetballen?’ ‘Dat zijn maar materiële dingen,’ zei Rikkie en hij wou nog meer zeggen, maar op dat moment sloegen de generatoren aan met een zware dreun. Het controlepaneel van de tijdmachine lichtte op en boven het platform in de koker verscheen een donker gat. Toen ging alles heel snel. In een flits was Bill Thompson bij het controlepaneel. Professor Matthijssen probeerde hem nog tegen te houden, maar het was te laat. Zijn hand vond de platina sleutelkaart en trok deze met een fikse ruk uit de gleuf. Er klonk een elektrisch geknetter en op alle schermen verschenen even oneindige rijen vreemde symbolen. Even maar, want toen werden de schermen zwart en de lichtjes doofden uit. Met een formidabele dreun klapte de tijdspoort weer dicht. Uit de roosters onder het bedieningspaneel kwam grijze rook, vergezeld door de verstikkende stank van gebakken computerchips. Rikkie staarde geschokt naar de leegte waar even daarvoor nog de tijdspoort was en probeerde te vatten wat er was gebeurd. Thompson had de sleutel uit de machine gehaald op het ogenblik dat de tijdspoort was geopend en het gat was meteen weer dichtgeklapt. Als Tristan, Kris en Simon er op dat moment door reisden... nee, dat... dat kon niet! ‘Weet u wel wat u net gedaan hebt?’ riep professor Matthijssen woedend. ‘Het joch heeft een lesje nodig,’ snauwde Thompson, maar uit de onzekerheid op zijn gezicht was af te leiden dat hij de vraag van de professor niet kon beantwoorden. Een beukende pijn trok uit zijn onderbuik door zijn hele lichaam

en Bill Thompson zakte kreunend en snakkend naar adem door zijn knieën, terwijl hij zijn geslacht omklemde als een waardevolle schat. Door zijn tranen zag hij hoe Bernard de blonde jongen met de blauwe streep van bij hem wegtrok. ‘Lamelos!’ huilde Rikkie en hij schopte en sloeg om zich heen, maar Bernard schudde hem driftig door elkaar. ‘Rikkie! Stop!’ De jongen bedaarde en barstte in snikken uit. Bernard drukte zijn zoon tegen zich aan, want hij wist heel goed wat nu door hem heen ging. ‘Dat rotjoch van je... zou aan de ketting... moeten liggen... Matthijssen!’ siste Thompson, hijgend van de pijn. De kleur van zijn gezicht benaderde nu haast het purper van zijn trainingspak. Maar Bernard keek de multimiljardair vurig aan. ‘Maak dat je weg komt, klootzak! Of ik zorg ervoor dat je voor de rest van je leven door een plastic buisje moet plassen!’ Bill Thompson keek de professor verbaasd aan, maar hij kon nog steeds niet helemaal rechtop staan. Rikkie had er niet naast getrapt en hij had op dit moment genoeg pijn om zijn leven lang mee rond te komen. Uiteindelijk besloot hij wijselijk om het dreigement ernstig te nemen. ‘Dat was een grote fout, professor!’ siste hij met een dreigende wijsvinger. ‘Zorg dat je lieve zoontje hier weg is en dat de testen zo snel mogelijk terug hervat kunnen worden! Anders... anders...’ ‘Anders wat, Thompson? Ga je me ontslaan?’ ‘Je zou nog versteld staan!’ Professor Matthijssen wist wel dat hij blufte. Stephan Schweizer en hijzelf waren de enigen in de hele wereld die de tijdmachine door en door kenden. Zonder hen was het duurste project uit de geschiedenis waardeloos en kon Bill Thompson zijn pretpark vergeten. Maar Thompson leek op een of andere manier zijn zelfvertrouwen te behouden. Nog één keer wierp hij een woedende blik naar zijn jonge aanvaller en waggelde dan de controlezaal uit.

Professor Schweizer zweeg en raapte de sleutelkaart op die Bill Thompson uit zijn hand had laten vallen. Hij wierp een veelbetekenende blik naar Bernard, die Rikkie nog steeds troostend tegen zich aan drukte. ‘Papa, alsjeblieft,’ snikte Rikkie. ‘Zeg me dat ze in orde zijn.’ Bernard antwoordde niet, want hij wou zijn zoon geen valse hoop geven. De kans dat Tristan, Kris en Simon in het wormgat waren toen het dichtklapte, was immers erg groot. Professor Schweizer schoof de glanzende sleutelkaart weer in de gleuf en de machine schoot aan met een zacht gezoem. Over het hele controlepaneel knipperden waarschuwingslampjes aan en uit en op het hoofdscherm verscheen iets in de zin van: |¥@¿Š¥£ÝÚCCJ¥ò÷«öãÀ&â, maar dan het hele scherm vol. Rikkie wreef zijn ogen droog en keek naar de andere monitor waarop normaal de gegevens van de armband binnenliepen. Het scherm bleef echter zwart, uitgezonderd de onheilspellende boodschap in de linker bovenhoek: VERBROKEN. ‘Dat wil nog niks zeggen, Rik,’ zei zijn vader zacht. ‘De machine heeft tijd nodig om de armband weer te lokaliseren.’ Rikkie beet op zijn onderlip en bleef naar de gloeiende woorden op het scherm staren, alsof hij ze wilde bezweren met zijn ogen. Seconden tikten voorbij en werden minuten, maar het scherm bleef donker. Rikkie had geen besef meer van tijd en het leek alsof er nog maar twee minuten waren verstreken toen hij de hand van zijn vader op zijn schouder voelde. ‘Rik?’ Rikkie keek op en voelde een schok toen hij de tranen zag blinken in de ogen van zijn vader. ‘De tijdmachine zou er niet meer dan vijf minuten over mogen doen om hem terug te vinden.’ ‘Hoelang is het?’ ‘Bijna twintig minuten.’

Aan de andere kant van de controlezaal klonk een harde bons. Professor Schweizer boorde zijn vuist woedend in de zijwand van een van de systeemkasten en liet er een flinke deuk achter. ‘Der verdammte Mörder!’ schreeuwde hij. Rikkie kende niet zoveel Duits, maar wist heel goed dat professor Schweizer een moordenaar vervloekte. Bernard liep zwijgend naar het controlepaneel om de sleutelkaart er weer uit te halen. Alles was zo onrealistisch, alsof hij in een nachtmerrie was terechtgekomen, en hij was er zeker van dat de verschrikkelijke realiteit pas de volgende dagen tot hem door zou dringen. Rikkie wist dat de diepe, snijdende pijn die hij binnenin voelde slechts het begin was. Als de dood van zijn vrienden tot hem doordrong, zou de pijn vertienvoudigen. Bernard startte de uitschakelroutine van de machine, zodat hij de sleutelkaart er weer veilig uit kon halen... ‘Papa, wacht!’ Hij keek naar Rikkie die met grote betraande ogen op hem toe kwam gerend en zag dan wat de oorzaak was. De foutmelding op het scherm was verdwenen en een nieuwe lijn verscheen: HERSTELD – INITIALISEER DATAFLOW. Er klonk een korte biep en het zwarte scherm vulde zich met gegevens. Hartslag, bloeddruk, lichaamstemperatuur... ‘Ze leven nog, pap!’ Rikkie gilde zo hard dat zijn eigen oren er pijn van deden. Ook de vreemde tekens op het hoofdscherm waren verdwenen en hadden plaats gemaakt voor de vertrouwde gegevens over de werking van de machine. ‘Verdorie, Tristan!’ zei Bernard en hij barstte opgelucht in lachen uit, terwijl hij zijn ogen droogwreef met zijn hand. Professor Schweizer lachte ook en riep meteen verschillende diagnoseschermen op, maar zijn lach verdween weer toen hij de resultaten zag. ‘Ze zijn toch oké?’ vroeg Rikkie bezorgd.

‘Ja, Tristan wel. De andere twee hebben geen armband; ik heb dus ook geen gegevens over hen, maar...’ ‘Maar wat?’ ‘Ze zitten niet meer in 1999.’ ‘Waar dan wel?’ Rikkie duwde de professor ruw opzij en keek naar het scherm. Naast ‘bestemming’ stond: BRUGGE – 12 JULI 1559 ‘Ze kunnen toch terugkomen?’ Professor Schweizer ontweek Rikkies blik en staarde bedrukt naar de rode alarmlichtjes op de console die nog steeds driftig aan en uit flitsten. ‘Toen Thompson de sleutel uit de console trok, waren ze op weg naar de toekomst en was de chronoprogressiemodule actief. Die heeft dan ook de klap opgevangen.’ Professor Matthijssen had een van de roosters in het controlepaneel losgemaakt en bekeek de schade. ‘Stephan heeft gelijk,’ zei hij. Hij schoof een van de elektronische circuits uit de kast en bekeek het in het licht. De hele plaat was zwartgeblakerd en de microchips op het oppervlak waren veranderd in vierkante stukjes steenkool, die verpulverden tussen zijn vingers. ‘In een fractie van een seconde heeft de CRM de taak van de M overgenomen,’ legde Schweizer uit. ‘Het is een veiligheidssysteem dat ik heb ingebouwd, maar geen van ons beide wist zeker of het ook zou werken.’ ‘De chronoregressiemodule werkt dus nog?’ vroeg Rikkie. ‘Ja natuurlijk, maar daar hebben je vrienden niks aan, want die gaat alleen achteruit in de tijd.’ ‘Laat me dan naar hen toe gaan!’ riep Rikkie opgewonden. ‘Stuur me naar 1559!’

‘Zijn de microchipdampen je soms naar het hoofd gestegen?’ riep Bernard uit. ‘Denk je echt dat ik mijn bloedeigen zoon naar de zestiende eeuw stuur zonder dat hij terug kan?’ ‘Maar papa...’ ‘Je vrienden waren bijna dood, Rik! Besef je dat wel?’ ‘Misschien zijn ze wel gewond en in de zestiende eeuw bestaan er geen ontsmettingsmiddelen of cutireactors die je huid regenereren! Als iemand van hen een infectie oploopt, kan...’ Professor Matthijssen gooide het verkoolde circuit hard in de prullenbak en zei: ‘Tristan heeft tot nu heel goed zijn plan getrokken. Dat zal hij in de zestiende eeuw ook wel kunnen!’ ‘Maar papa, mijn vrienden...’ ‘En ik wil er niks meer over horen, Rik!’ Het was lang geleden dat professor Matthijssen zijn stem had verheven tegen Rikkie en die hield op slag zijn mond. ‘En voor het geval je je net als Tristan het een en ander in het hoofd haalt,’ vervolgde hij op zachtere toon, ‘zal Stephan je vanaf nu geen seconde uit het oog verliezen.’ Hierop keek professor Matthijssen naar zijn collega en professor Schweizer knikte bevestigend. ‘Hoi hoi, een babysit!’ zuchtte Rikkie beroerd. ‘Het is om je tegen jezelf te beschermen. De verleiding is veel te groot nu de sleutel permanent in de machine moet blijven.’ Elk verzet was nutteloos en terwijl zijn vader zich over de geroosterde M ontfermde, volgde Rikkie professor Schweizer de trap op naar boven. ‘We kunnen het heus wel samen vinden, hoor,’ zei Schweizer in de lift. ‘Kun jij schaken?’ ‘Een beetje.’ ‘Goed, dan leer ik het je wel.’

Een verdieping hoger nam de professor Rikkie mee naar de grote vergaderzaal en haalde er een schaakbord uit de kast en een doos met schaakstukken. Rikkie installeerde zich aan de overkant van de tafel en zette het schaakbord aan. Meteen kwamen de stukken uit de doos gekropen en onder een massaal gezoem van minuscule servomotortjes zetten de robotschaakstukken zich op hun plaats. Het voordeel aan robotschaak was dat je gewoon de zetten hardop moest uitspreken. De robotstukken rolden, liepen, of hupten vervolgens naar hun bestemming. Professor Schweizer had wit en dus ook de eerste zet. ‘Pion naar E4!’ De witte pion rolde over het bord vooruit naar zijn positie. ‘Paard naar F6!’ zei Rikkie en het zwarte robotpaardje stapte fier naar de nieuwe positie. ‘De Aljechin-verdediging,’ merkte Schweizer verbaasd op. ‘Jij kunt wél schaken, knul!’ Rikkie gaf de professor een brede grijns. Hij schaakte al sinds zijn vijfde en nu hij twaalf was, durfde niemand het meer tegen hem opnemen. Zelfs Tristan, die behoorlijk goed kon schaken, verloor iedere keer weer van Rikkies genetisch gemanipuleerde brein. ‘Ik heb zo de indruk dat je op het punt staat me grondig af te drogen. Pion naar E5.’ ‘Pak uw handdoek maar vast,’ grijnsde Rikkie. ‘Paard naar D5.’ Rikkie droogde professor Schweizer niet af. Hij verpletterde hem grandioos. En niet alleen het eerste spel, maar ook het tweede, het derde, het vierde en... het vijfde naderde zijn einde toen Bernard de vergaderzaal binnenkwam. ‘Ah, robotschaak. Ik hoef zeker niet te vragen wie er wint?’ Stephan Schweizer keek hem mat aan. Schaakmat om precies te zijn. ‘Hoe staat het met de machine, pap?’ ‘Ik heb alleen maar een inventaris opgemaakt van de schade en die is niet mis. Ik ga nu even kijken wat we nog bij de reserveonderdelen hebben liggen.’

‘Goed, we zijn hier nog wel een poosje bezig,’ zei Schweizer. ‘Wilt u echt niks anders spelen?’ vroeg Rikkie toen zijn vader de deur uit was. ‘Het begint een beetje eentonig te worden.’ De professor lachte.‘Ik ga eens kijken wat er hier nog in de kast ligt.’ ‘Goed, dan ga ik even naar de wc.’ ‘Hoho!’ zei Schweizer meteen. ‘Dan ga ik met je mee!’ Rikkie trok een rare snuit. ‘Het lukt me heus wel alleen, hoor.’ ‘Je vader heeft me gevraagd om op je te letten en dat doe ik ook. Wees gerust, ik blijf wel bij de deur wachten.’ ‘Dat is u geraden!’

* * *

Professor Schweizer floot wat verveeld een deuntje, terwijl hij bij de deur met het mannetje stond te wachten. Hij had het niet laten merken, maar zijn nieuwe job als babysit beviel hem allerminst. Maar het was dankzij professor Matthijssen en zijn sub-light drive dat hij het zo ver had geschopt. Hij was de professor veel verschuldigd en een dagje babysitten op Matthijssens zoon was een kleine moeite, dacht hij. Met een schok merkte hij dat er al vijf minuten voorbij waren. ‘Ben je bijna klaar?’ riep hij tegen de gesloten deur. Er kwam geen antwoord. ‘Rikkie! Ik dacht dat je alleen maar moest plassen?’ Weer geen antwoord.

‘Ik kom binnen, hoor!’ Schweizer drukte op de schakelaar en de deur schoof open. De verblindend felle ruimte met de glanzende tegels blonk hem tegemoet. Aan de linkerzijde stonden de toilethokjes en de ultramoderne zelfspoelende en zelfreinigende urinoirs. Aan de rechterkant hingen de wastafels, elk met een digitale spiegel erboven. ‘Rikkie Matthijssen! Ik begin mijn geduld te verliezen!’ Schweizers stem stuiterde hol langs de tegels. De toiletruimte was volledig afgesloten, uitgezonderd de ventilatieroosters in het plafond, maar die zaten zo hoog dat de jongen er zonder hulp niet bij kon. Nee, Rikkie was hier nog: hij voelde haast zijn aanwezigheid en een voor een duwde de professor de toilethokjes open. In elk hokje staarde een blinkende wc-pot hem met open mond aan. Ook het laatste hokje was niet op slot, maar toen de deur opendraaide, stokte Schweizers adem hem in de keel. Rikkie lag lijkbleek op zijn rug op de vloer voor de wc-pot, zijn ogen dicht en zijn mond halfopen. Op het eerste gezicht leek hij niet te ademen. Professor Schweizer verdrong een aanval van paniek en probeerde zich met alle macht zijn EHBO-lessen uit zijn tijd bij de padvinders weer voor de geest te halen. Hij knielde op de vloer naast de bewusteloze jongen en wilde zijn vingers in Rikkies hals leggen op zoek naar een hartslag, maar zijn hand ging dwars door Rikkies lichaam en raakte de koude tegels eronder. ‘Wass...’ Maar de professor had amper tijd om verrast te zijn, want een schaduw dook over hem heen en het volgende moment werd hij stevig tegen de vloer gedrukt door het volle gewicht van een twaalfjarige. Toen wist hij dat Rikkie hem niet alleen had verslagen met robotschaak. Professor Matthijssen vond de vergaderzaal leeg, het schaakbord nog steeds uitgestald op tafel. Ze zijn waarschijnlijk een ommetje gaan maken, dacht hij. Pas toen hij beneden in de controlezaal kwam en zag dat er nu niet één, maar twee armbanden ontbraken, drong het tot hem door dat Rikkie hem te slim af was geweest. Meteen nam hij weer de lift naar boven. Eén van de wetenschappers die op de verdieping werkten kwam hem al geschrokken tegemoet.

Professor Schweizer zat op de wc-pot in het laatste hokje, stevig vastgebonden. Bernard maakte meteen de handdoek los, waarmee Rikkie de professor de mond had gesnoerd. Naast de wc-pot lag de holocam met de dinosaurusbeelden die Tristan gisteren uit de controlezaal had gepikt en die Rikkie nu op zijn beurt had gebruikt om professor Schweizer om de tuin te leiden. De medicijnkast was opengebroken en vakkundig geplunderd. ‘O, Rikkie toch,’ zuchtte Bernard en schudde teleurgesteld het hoofd.

De Steen der Gerechtigheid

Een tijdreis kun je niet echt een reis noemen in de strikte zin van het woord, omdat een tijdspoort meer weg heeft van een deuropening dan van een tunnel door tijd en ruimte. Een ‘tijdsoverstap’ zou dus een beter woord zijn. Op het moment dat Rikkie in de tijdspoort stapte, voelde hij hoe zijn hele lichaam werd opgetild door een onzichtbare kracht en het volgende moment duikelde hij voorover en smakte hard in het natte gras. ‘Aaaauw! Verdomme!’ Rikkie omklemde zijn linkerschouder die hard in aanraking was gekomen met de bodem. Het zwarte gat in het landschap sloeg weer dicht, waardoor een luchtverplaatsing ontstond en een dreunende knal die aan een donderslag deed denken. Moeizaam krabbelde de jongen weer overeind en raapte de schoudertas op die enkele meters verderop was beland. Het was dezelfde tas die Derk had meegenomen naar het Jura en Rikkie had er dankbaar gebruik van gemaakt om er de halve inhoud van het medicijnkastje in te proppen. Hij keek om zich heen en probeerde zich te oriënteren. Hij was midden in een weide geland en een kudde schapen stond hem idioot kauwend aan te staren. De zon scheen, maar het natte gras en de donkere wolkenkopjes in de lucht waren de stille getuigen van een recente bui. Volgens de armband was het nu 12 juli 1559 en Rikkie had in de buurt van Brugge moeten aankomen, maar nergens zag hij ook maar het minste spoor van de stad. De datum klopte in elk geval en nu kwam het erop aan om Tristan, Kris en Simon te vinden. Hij klom over het houten afsluitingshek op de aarden landweg die langs een lappendeken van velden en weilanden liep en die doorgroefd werd met karrensporen, die nu vol water en modder stonden. Het landschap was zo goed als vlak en de haast onaardse stilte werd slechts verstoord door het geruis van de wind in de gewassen en het gefluit van de vogeltjes in de bomen. Het deed Rikkie denken aan de Filsdorfweg buiten Keulen, waar hij met Tristan had zitten wachten. Hier en daar bespeurde hij een boerderij of een groepje huizen rond een kerkje. Brugge moest hier kilometers vandaan liggen en Rikkie wist niet eens welke kant hij op moest. Maar wacht, had zijn vader niet gezegd dat de armband een functie had, waarmee hij andere armbanden kon opsporen? Rikkie bladerde

met zijn wijsvinger door de kleurige menu’s op het scherm van zijn armband en vond al snel de scanfunctie. Vrijwel onmiddellijk kreeg hij een signaal en op het scherm verscheen een rood pijltje dat naar het Noordoosten wees en met tussenpozen aan en uit knipperde. Rikkie draaide zich om tot het pijltje bijna recht voor hem uit wees en volgde de aardeweg langs de karrensporen zonder het scherm op zijn armband uit het oog te verliezen. Onderweg zag hij een boerinnetje met een emmer water zeulen. Met haar blauwe jurk, haar voorschoot en haar witte hoofddoek leek ze wel uit een schilderij van Bruegel gestapt en ze bleef staan, terwijl ze de jongen met open mond aanstaarde. Rikkie had veel zin om haar te vragen of hij iets van haar aan had, maar realiseerde zich op hetzelfde moment dat dit nu net het probleem was: met zijn blauwe streep in zijn blonde haar en zijn tweeëntwintigste-eeuwse kleren viel hij aardig uit de toon. Maar waar kon hij zo snel zestiende-eeuwse kleren vinden, of op z’n minst een kapmantel om zijn eigen kleren en zijn haar te bedekken? Na een flinke wandeltocht bemerkte Rikkie twee slanke torens aan de horizon. Hoe dichter hij ze naderde, hoe bekender ze hem voorkwamen, en hoe meer torens er verschenen. In de hoogste toren herkende Rikkie de Onze-LieveVrouwekerk en de andere was het Brugse Belfort, dat hoog boven de Lakenhalle uittorende en in de zestiende eeuw nog steeds was voorzien van een houten torenspits met een gouden leeuw erop, die schitterde in de zon. Er was geen twijfel mogelijk, hij naderde het zestiende-eeuwse Brugge en Rikkie voelde een golf van opwinding. Onderweg naar de stad kwam hij steeds meer mensen tegen, vaak boeren en handelaars, die hem, net als de boerin daarnet, aanstaarden alsof hij een of ander buitenaards wezen was. Rikkie naderde de Brugse stadsmuren en een indrukwekkende poort met torentjes waarop wimpels met het stadswapen zachtjes deinden in de zomerbries. De jongen hield een half oog op de poortwachters terwijl hij onder de stadspoort door liep, maar ze waren in druk gesprek verwikkeld en lachten luid om een of andere grap, waardoor ze de rare knaap niet opmerkten. In de Brugse straatjes vloeide het platteland met zijn hoeves en akkers geleidelijk over in het bruisende zestiende-eeuwse stadsleven. Vanuit elk punt in de stad kon je de imposante belforttoren ontwaren, als een baken en net als de Bruggelingen besloot Rikkie de toren te gebruiken om zich te oriënteren. Bovendien leken alle straten er naartoe te leiden als rivieren naar de zee. Soms kon je dat ook letterlijk nemen, want lang niet alle straten in de stad waren van kasseien voorzien en in de

kleinere straatjes stond je tot aan je enkels in de drek die hoofdzakelijk was samengesteld uit een smakelijke mengeling van modder, etensresten, allerhande dierenmest en de inhoud van de talrijke kamerpotten. Je kon de drollen zo tussen de karrensporen zien liggen. Honden, kippen, varkens en ratten liepen er gewoon tussen de mensen en de stank was dan ook niet te harden. Rikkie koos wijselijk voor de bredere hoofdstraten en gaf er zijn ogen de kost. Alles was zo anders, dat het wel leek alsof hij op een andere planeet was terechtgekomen. De meeste voordeuren stonden wagenwijd open, alsof niemand hier van dieven of inbrekers had gehoord. Daar zat de schoenlapper voor zijn deur en timmerde aan de zool van een paar dure leren laarzen. Karren, beladen met graan, wijnvaten of andere handelswaar ratelden voorbij, getrokken door paarden of ezels. Op de trappen van de kerk bekampten twee jongens van Rikkies leeftijd elkaar met houten zwaarden. Twee jongere meisjes speelden haasje-over en verderop voetbalden twee kinderen met een opgeblazen varkensblaas. De scharensliep duwde zijn handwagen door de straten, terwijl hij luidkeels zijn komst aankondigde. En allemaal keken ze de jongen met de vreemde kleren en het blauwe haar verbaasd na. Het duurde niet lang voor Rikkie op de Grote Markt aankwam. Ook hier was het een heen en weer geloop van mensen en wagens, beladen met zakken, tonnen en manden. Er hing een sterke geur van verse vis en specerijen. De markt werd omgeven door prachtige huizen met trapgeveltjes, versierd met beschilderde beelden en wapenschilden in goud en koper dat schitterde in de zon. De echte blikvanger was het reusachtige gotische gebouw dat zich uitstrekte langs nagenoeg de volledige lengte van het plein. Brugge was in die tijd een wereldhaven en het was in deze Waterhalle op de Grote Markt dat de binnenschepen aanlegden om gelost te worden. Van hieruit vonden dan ook de meest exotische goederen hun weg naar het Europese binnenland. Ook de vis kwam langs de Waterhalle het land binnen en werd verkocht op de markt en in de talrijke winkeltjes eromheen. Met zijn massieve muren in grijze steen, zijn hoge ramen en zijn steile hoge puntdak waarop de wapens van de stad waren afgebeeld, hoefde het imposante gebouw in niets onder te doen voor de Lakenhalle aan de voet van de belforttoren, het middelpunt van de handel in de stad. Voor de Waterhalle stond een rond platform. Rikkie dacht eerst dat het een fontein of een waterput was, maar bedacht dan dat dit de schandpaal moest zijn, waar misdadigers als straf werden vastgeklonken en tentoongesteld aan het publiek. Dat gebeurde altijd op het marktplein en bovendien had de brave burger

er steeds rotte vis of rot fruit bij de hand om de arme drommel mee te bekogelen. In zijn enthousiasme was Rikkie even het pijltje op zijn armband uit het oog verloren. Dat wees nu naar het Westen, de Steenstraat in. In deze straat ving hij een heerlijke geur van versgebakken brood op. Zowat ieder beroep of ambacht had zijn eigen vereniging en dit was de straat waar het ambachtshuis van de bakker stond. Vanzelfsprekend kon je hier dan ook niet alleen brood kopen, maar ook de heerlijkste koeken. Het water liep Rikkie in de mond, maar met elektronische betaalkaarten of euro’s kon je nu eenmaal bitter weinig beginnen in de zestiende eeuw. Overal waar Rikkie langskwam, stokten gesprekken en priemden verbaasde en nieuwsgierige ogen in zijn rug. Zelfs de bedelaars en invaliden, die in de straat hun geld bij elkaar bedelden, keken hun ogen uit – tenminste als ze die nog hadden. Rikkie hield zijn ogen strak gericht op het scherm van zijn armband, waar het pijltje nu zenuwachtig aan en uit knipperde. Dat betekende dat het doelwit minder dan tien meter van hem verwijderd was. Met bonzend hart keek Rikkie in het rond, maar nergens zag hij jongens die leken op Tristan, of op Kris of Simon. Het pijltje deinde nu onregelmatig heen en weer, alsof het de bewegingen van de armband heel nauwkeurig volgde en Rikkie zag nu een jongen van Tristans grootte in de drukte lopen. Hij zag er eerder verfomfaaid uit en droeg vuile, tot op de draad versleten broekkousen en een groen wambuis; kleren die hij waarschijnlijk ergens had weggekaapt. Zijn donkere lokken gingen schuil onder een versleten muts, maar om zijn pols blonk onmiskenbaar de armband van wit staal met het kleurige display. ‘Tristan!’ riep Rikkie, maar de jongen hoorde hem niet in het geroezemoes en glipte handig tussen de mensen door. Rikkie probeerde hem in te halen, maar tussen de verbaasde Bruggelingen verloor hij zijn vriend al snel uit het oog. Toen hij zich echter uit de drukte had geworsteld, zag hij Tristan staan bij een bakkersstalletje. Rikkie rende op hem af, maar bevroor in zijn en toen hij Tristans arm met de tijdsarmband rond zijn pols een brood zag weggappen. De bakker zag het ook en slingerde de knaap een verwensing naar het hoofd, maar Tristan glipte als een echte straatjongen tussen het volk door. Rikkie ging achter hem aan en kreeg gezelschap van wel vijftien andere roepende en

schreeuwende mensen, waaronder de bakker zelf. De woedende menigte wapende zich met alles wat ze in haar handen kreeg en sommige mannen zwaaiden zelfs dreigend met hun dolk. Tristan manoeuvreerde handig tussen mensen en wagens door en sprong sierlijk over een krijsend varken, dat aan een touw werd voortgetrokken door een boer. ‘Tristan! Wacht!’ riep Rikkie opnieuw, terwijl hij het varken ontweek, maar hij besefte ook wel dat wachten geen goed idee is wanneer je achterna wordt gezeten door een woedende menigte. Terwijl hij rende, draaide Rikkies verstand op volle toeren. Hij moest een manier vinden om Tristan uit de klauwen van de menigte te krijgen en dan zou hij hem eens duchtig zijn vet geven. In gedachten verzonken zag Rikkie nauwelijks de gestalte die ineens achter een wagen vandaan opdoemde en het volgende moment beukte hij er hard tegenop. Rikkie verloor zijn evenwicht en maakte een duik naar de modderige kasseien, maar de jongen tegen wie hij was aangebotst greep hem bij zijn jack en hield hem op het nippertje tegen. Rikkie keek hem half versuft aan en wou een bedankje prevelen, maar de woorden bleven in zijn keel steken. De jongen met de groene ogen, de donkerbruine lokken en het sproetengezicht kwam hem maar al te bekend over. ‘Kris!?’ Zelfs zonder zijn gezicht te hebben gezien had Rikkie zijn dertienjarige vriend uit de twintigste eeuw meteen herkend. Want ook hij viel aardig uit de toon met zijn wijde skatebroek, zijn spierwitte Nikes en zijn rode Red Bulls Tshirt. Zijn wilde haar wees naar alle windstreken en door de modder in de straten had hij er nog een paar sproeten bij gekregen. Vlak naast zijn wipneus zat zelfs een grote zwarte veeg. ‘Rikkie!? Wat doe jij hier?’ riep hij verbaasd uit. Rikkie dacht aan Tristan die nog steeds op de vlucht was voor de woedende menigte en had geen zin om nu het hele verhaal te doen. Hij zag nu ook de kleinere jongen achter Kris. Simon was twee jaar jonger dan zijn tijdgenoot. Zijn levendige blauwe kijkers schitterden onder zijn hoge voorhoofd, maar zijn kastanjebruine haar, dat half verscholen zat onder een oceaangroene Miami Dolphins pet, stond in stekeltjes overeind. Hij droeg een zwarte wijde short, zwarte Reeboks en een T-shirt van de groep Korn. En achter Simon stond...

‘Tristan?’ riep Rikkie verbaasd. ‘Maar wie is...’ ‘Daar loopt-ie!’ schreeuwde Kris en wees in de richting van de wegrennende jongen met de armband. Als een wervelwind stoven de jongens achter de wagen vandaan en renden de woedende menigte achterna. ‘Dat vunzige boefje heeft mijn armband gejat!’ vertelde Tristan onder het rennen, maar dat had Rikkie ondertussen wel geraden. ‘We zoeken hem al de hele middag. Wat doe jij hier?’ ‘Ze hebben hem!’ riep Simon. Verderop verdrong de joelende menigte zich rond een potige vent die de jonge dief in een stevige nekgreep hield. Van alle kanten werden hem verwijten naar het hoofd geslingerd en de arme knul beefde als een rietje, het brood nog steeds krampachtig tegen zijn lichaam geklemd. ‘Shit!’ vloekte Kris. ‘Als ze hem aan de schout uitleveren, zijn we de armband voorgoed kwijt!’ ‘Ik denk dat ik een plan heb,’ zei Tristan. Hij had een hoekige kei opgeraapt, zo groot als zijn vuist en bekeek hem een beetje aarzelend in zijn handpalm. ‘Je gaat toch niet met stenen gooien?’ vroeg Rikkie. ‘Nee, dummy! Luister...’

* * *

De menigte verstomde toen een erg vreemd geklede jongen zomaar de kring betrad. In zijn uitgestrekte handen droeg hij een vuile steen, alsof die het Heilig Bloed zelf was. De vreemde jongen ging bij de man staan die de kleine dief nog steeds bij de lurven had en keerde zich naar de menigte. ‘AANSCHOUW!’ riep Tristan uit volle borst. ‘De Steen der Gerechtigheid!’ en hij hief de kei ceremonieel in de lucht. ‘Deze steen, dames en heren, werd door God de Heer zelf gezegend om in zijn

plaats te oordelen over gerechtigheid. De wil van de steen is wet!’ Tristan had genoeg opgelet in geschiedenis om te weten dat het Christendom, een godsdienst die halverwege de eenentwintigste eeuw in onbruik was geraakt, in deze tijd haast wet was en het leek hem een koud kunstje het geloof van deze mensen uit te buiten om het vel van de jongen te redden. ‘Deze knaap is schuldig aan diefstal!’ zei de man. ‘Wij hebben allen gezien hoe hij dit brood stal, dat hij nog steeds in zijn handen houdt. Wij hebben jouw steen niet nodig.’ ‘We mogen niet oordelen over wat onze ogen ons vertellen,’ zei Tristan. ‘Onze ogen bedriegen ons. Alleen het oog van God ziet goed en fout! Laat de Heilige Steen oordelen over de schuld van deze jongen.’ Rikkie stond met Kris en Simon tussen de menigte en grinnikte bij het aanschouwen van Tristans merkwaardige acteertalent. ‘Maak dat je hier wegkomt!’ riep de man. ‘Dit is een ernstige zaak!’ ‘Heiligschennis!’ riep Tristan verbolgen. ‘Jij zult branden in de Hel voor dit!’ ‘Hoe weten wij of jij de waarheid spreekt?’ ‘Je zult het met eigen ogen aanschouwen. Zo dadelijk zal ik de steen aan deze knaap geven en hij zal hem loslaten. Als de steen op de grond valt, is hij schuldig en mag u hem overleveren aan de schout. Blijft de steen zweven, dan heeft deze jongen de genade Gods. Hij is dan onschuldig en moet worden vrijgelaten.’ ‘Ik weet iets veel beters,’ zei de man. ‘Als de steen op de grond valt gaan jullie allebei naar de schout. Hij voor diefstal en jij voor godslastering en bedriegerij.’ ‘Uw uitdaging is aangenomen,’ zei Tristan vastberaden, ‘maar God zal u straffen voor uw ongeloof.’ Er klonk geroezemoes uit de omstaande Bruggelingen. Het schouwspel was bijzonder interessant geworden. Was deze jongen in zijn vreemde kleren krankzinnig of zouden ze een wonder aanschouwen?

‘Kom hier,’ wenkte Tristan de jongen. Het boefje had hem herkend en vreesde natuurlijk dat de vreemde jongen die hij had bestolen, uit was op wraak. Maar de man griste hem het brood uit zijn armen en duwde hem vooruit, zodat hij haast in Tristans armen viel. ‘Aanschouw het werk van de Steen der Gerechtigheid!’ riep Tristan om de zoemende menigte het zwijgen op te leggen en met deze woorden duwde hij de kei in de handen van de jongen. ‘Laat de steen los!’ beval Tristan, maar de jongen aarzelde. ‘Nee, alsjeblieft,’ piepte hij. ‘Vertrouw me,’ fluisterde Tristan tussen zijn tanden. ‘Als ze jou opsluiten ben ik mijn armband kwijt.’ De jongen wist even niet waar hij het had, maar wat die vreemde jongen in zijn rare kleren vertelde, was wel logisch. ‘Laat de steen los!’ klonk het uit de menigte. ‘Doe het!’ zei Tristan. De jongen knikte, kneep zijn ogen stijf dicht en liet de steen uit zijn handen vallen. De menigte verstomde op slag toen de zware kei onder invloed van de zwaartekracht kwam. Met andere woorden: hij dook in de richting van de kasseien – even maar, want zo’n dertig centimeter boven de grond bleef hij hangen, alsof hij aan een draadje vast zat. Een kreet van verwondering steeg op uit de menigte. De steen steeg weer en zweefde langzaam omhoog tot voor het gezicht van de jongen, die nu stomverbaasd zijn ogen opende. Mensen in het publiek sloegen kruistekens en vielen op hun knieën. Het was een mirakel! Tristan knipoogde naar Rikkie, die de anti-zwaartekrachtstraal van zijn polshorloge subtiel op de steen gericht hield. ‘Zo ziet u maar!’ zei Tristan. ‘Oordeel nooit te snel! Zelfs niet als u zeker bent van uw gelijk!’ En met deze woorden plukte hij de steen uit de lucht. Maar niet alle omstanders leken zo goedgelovig als Tristan had gedacht. ‘Het is toverij!’ riep iemand.

‘Die knaap is een heks!’ riep een vrouw. Oeps! Daar had hij even geen rekening mee gehouden. Hekserij was in de zestiende eeuw zowat de ergste misdaad die je je kon indenken en de meeste mensen die ervan werden beschuldigd, eindigden een gruwelijke dood op de brandstapel. ‘Tijd om de plaat te poetsen,’ zei Tristan tegen de jongen. ‘W-wat moet ik poetsen?’ De man die de dief had gevat gooide het brood op de grond en deed een uitval naar de jongens, maar Tristan gooide hem met een fikse worp de Steen der Gerechtigheid tegen de schenen. Kermend zakte de man op de kasseien en omklemde zijn been. Tristan greep de hand van de verbaasde jongen en wou er tussenuit knijpen, maar wel negen mannen sloten het tweetal nu in, zodat ze geen kant meer uit konden. Door zijn o-zo-heilige steen als wapen te gebruiken had Tristan de vermoedens van hekserij alleen maar bevestigd en al wat hij kon doen was dit voor zijn eigen nut aan te wenden. ‘Uit de weg, of ik verander jullie in padden!’ riep hij en zwaaide dreigend met zijn hand. Dat vertrouwden de mannen voor geen cent en ze deden verschrikt een stapje achteruit, waardoor Tristan langs hen heen kon glippen met de jongen achter zich aan. In hun vlucht kregen ze het gezelschap van Rikkie, Kris en Simon. ‘En nu?’ vroeg Kris. ‘Volg me!’ zei de jongen en nam hiermee resoluut de leiding. De drukke Steenstraat was in rep en roer. Het gebeurde immers niet elke dag dat vijf kinderen achterna werden gezeten door een woedende menigte van wel vijftig man. ‘Hierin!’ wenkte de jongen en rende onder een boog door, die toegang gaf tot een smal zijstraatje. De jongens plensden door de modder. Kippen, varkens en een geit stoven angstig weg. Nog steeds hoorden de jongens het geroep en geschreeuw achter hen, maar het straatboefje bleek deze buurt te kennen als zijn broekzak– ondanks het feit dat die nog niet waren uitgevonden – en de vier vrienden had de grootste moeite om hem bij te houden terwijl hij van straatjes in steegjes glipte. Uiteindelijk kwamen ze uit in een grote straat en verstopten zich

achter de stenen trap van een statig herenhuis. Met ingehouden adem luisterde het vijftal hoe het geschreeuw in de naburige straten langzaam uitstierf. ‘Dat was kei-vet!’ zei Simon toen het weer stil was. ‘Ja kei-vet,’ herhaalde Rikkie bedrukt. ‘Als we onze neuzen hier nog durven tonen, zetten ze ons op de kei-hete brandstapel. Dit is de zestiende eeuw, hoor!’ ‘Een anti-zwaartekrachtstraal is geen hekserij!’ zei Kris. ‘Dat weten wij, maar dat weten de mensen hier niet. Technologie, zoals wij die kennen, is voor hen iets totaal onbegrijpelijks!’ ‘Zijn jullie dan geen heksen?’ vroeg de jongen. ‘En jij,’ snauwde Tristan. ‘Geef dat terug!’ In een flits had hij de arm van de jongen stevig vast en klikte zijn armband los. De jongen probeerde zich nog te verweren, maar Tristan duwde hem ruw achteruit, waardoor hij met zijn hoofd tegen de muur botste en zijn muts op de grond viel. Een bundel lang zwart haar viel over zijn schouders en de vier jongens uit de toekomst vielen op slag stil. ‘Jij - jij bent... een m-meisje!’ stamelde Tristan, alsof ze dat zelf niet zou door hebben. De legendarische Tristan, die het in zijn eentje van een volwassen man kon winnen, was nu totaal de kluts kwijt en staarde het meisje aan alsof hij nog nooit iemand van het andere geslacht had gezien. ‘Meisje of niet,’ zei Rikkie. ‘Je mag blij zijn dat we ons leven voor jou hebben gewaagd, dief!’ ‘Vergeef me,’ zei het meisje. ‘Ik ben jullie dankbaar en ik zal alles doen wat jullie wensen, maar ik smeek jullie, verander me niet in een pad!’ ‘Ik zei toch dat we geen heksen zijn!’ ‘Probeer dat maar eens te bewijzen,’ zei Kris en hij wees naar zijn eigen kleren, die in vergelijking met die van Rikkie en Tristan prehistorisch leken, maar niettemin totaal uit de toon vielen in deze tijd. ‘Je kunt ons wel helpen,’ zei Rikkie tegen het meisje. ‘Help ons de stad uit komen, zonder dat iemand ons ziet.’

Het meisje glimlachte en knikte. ‘Wacht hier,’ zei ze. Ze stopte haar zwarte haar weer onder haar muts, waardoor ze op slag weer in een jongen veranderde en verdween in de drukte. ‘M’n kop eraf als die terugkomt,’ zei Kris. ‘Ik leen je mijn mes wel,’ zei Tristan, want hij leek als bij wonder het volste vertrouwen in het meisje te hebben. Het vertrouwen van de andere drie sijpelde echter weg met de minuten, terwijl ze naast elkaar achter de stenen trap zaten te wachten. ‘Mijn gsm heeft geen bereik,’ merkte Simon na vijf minuten verbaasd op. Hij was bijzonder trots op zijn nieuwe dure hebbeding en had het uit zijn broekzak gevist. ‘Je verstand ook niet, met die stomme pet erop,’ antwoordde Kris. ‘Of dacht je dat ze in de zestiende eeuw overal gsm-antennes hebben staan?’ Simon gaf hem een nijdige stomp, meer uit schaamte voor zijn eigen domme opmerking. Rikkie tikte Tristan op de schouder om hem te zeggen dat er al tien minuten voorbij waren, maar zag nu dat zijn vriend opgelucht in de richting van de straat keek. Het meisje in haar haveloze jongenskleren stond aan de overkant van de straat en wenkte hen. ‘Snij jij je kop eraf of doe ik het?’ vroeg Tristan aan Kris. Het viertal volgde het meisje door de Brugse straten, tot ze bij het werkhuis van een kuiper kwamen. Hier werden houten tonnen vervaardigd en een man laadde twee grote lege tonnen achter op zijn wagen. Rikkie zag meteen wat de bedoeling was...

Anneken

De tonnen waren binnenin gelukkig ruim genoeg, zodat de jongens er net met z’n tweeën in konden als ze hun knieën optrokken tegen hun borst. Het maakte de lange rit er in elk geval niet comfortabeler op. De wagen reed hotsend en botsend door de modderige straatjes en ratelde oorverdovend over de kasseien, voor hij eindelijk langs de Ezelpoort de stad uit reed. Op een verlaten landweggetje stopte de wagen en het meisje bedankte de vriendelijke voerman, terwijl hij de vier jongens uit zijn tonnen hielp. Rikkie schouderde zijn tas met medicijnen en zag een asgrauwe, maar opgeluchte Simon van de wagen springen. ‘Een minuut langer in die kar en ik had mijn ontbijt teruggezien,’ kreunde de jongen, terwijl de wagen weer vertrok. ‘Ja, en in mijn nek op de koop toe,’ voegde Kris eraan toe. ‘Hou je mond,’ zei Tristan. ‘Je mag... euh... mevrouw hier dankbaar zijn dat we veilig de stad uit zijn geraakt!’ Het meisje giechelde bij het woord mevrouw. ‘Ik heet Annneken,’ zei ze. ‘Ik ben Kris,’ zei Kris. ‘En dit is Rikkie,’ wees hij naar zijn vriend uit de toekomst. ‘En ik ben Tristan,’ zei Tristan met een zoetgevooisde stem. ‘Ik ben Simon,’ grijnsde Simon, die langzaam zijn normale kleurtje terugkreeg. ‘En ik denk dat hij verliefd is op jou.’ ‘Ben ik niet!’ protesteerde Tristan, maar zijn wangen lichtten op als een verkeerslicht. Ze keken allemaal naar de stad met zijn honderden torentjes.

Aan deze kant waren er geen stenen vestingmuren, maar opgehoopte wallen, waarop windmolens met krakende wieken draaiden in de wind. Zeven telde Kris er, maar Anneken verzekerde hem dat er nog veel meer waren. ‘Jullie zijn niet van hier,’ stelde ze vast. ‘Zijn jullie echt geen heksen?’ ‘We zijn zo normaal als jij,’ zei Rikkie. ‘We komen alleen uit de toekomst.’ Het meisje keek hem vreemd aan. ‘Kris en Simon komen uit het jaar 1999 en Tristan en ik uit 2139.’ ‘Maar dat kan toch niet,’ zei ze. Rikkie zweeg, want hij wist totaal niet hoe hij ook maar moest beginnen uit te leggen hoe de Tijd in elkaar zat, dat zwarte gaten konden veranderd worden in wormgaten die als tijdspoort konden dienen en wat een tijdmachine nu exact deed. ‘Je moet gewoon aanvaarden dat het mogelijk is,’ zei Tristan. ‘Waarom zijn jullie hierheen gekomen?’ ‘Tja, waarom zijn we eigenlijk hier terechtgekomen, Rik?’ ‘Dat is juist het probleem,’ zei Rikkie. ‘Kijk naar je armband.’ Hij hield Tristan zijn arm voor en wees naar de witte armband rond zijn onderarm. ‘Zie je dat rode lichtje? Dat wil zeggen dat de chronoprogressiemodule is uitgevallen. Thompson heeft de veiligheidssleutel uit de machine getrokken toen jullie op weg waren naar 2139. De M is compleet naar de maan.’ ‘De klootzak!’ bracht Tristan ontzet uit. ‘We hadden dood kunnen zijn!’ ‘Dat dacht ik eerst ook, maar toen de chronoprogressiemodule uitviel, heeft de chronoregressiemodule het overgenomen en jullie naar een willekeurig punt in het verleden gestuurd.’ ‘En de chronoregressiemodule is dus de enige die nog werkt,’ besloot Tristan. ‘Euh, Simon en ik krijgen geen Chinees op school,’ merkte Kris op.

‘Het is net als een auto met een defecte versnellingsbak,’ verduidelijkte Rikkie. ‘We kunnen alleen nog maar achteruit reizen in de tijd.’ ‘Dus ook niet naar 1999?’ vroeg Simon. Rikkie schudde van nee en de jongen liet teleurgesteld het hoofd zakken, zodat de anderen alleen nog maar de bovenkant van zijn pet zagen. ‘Leuk!’ zuchtte Kris. ‘We zitten vast in een tijdvak waar ze ons rauw lusten!’ ‘Mijn pa doet zijn best om alles zo snel mogelijk in orde te krijgen,’ zei Rikkie. ‘Ik heb jullie bestemming in mijn armband geprogrammeerd en zodra het licht groen wordt, brengen we jullie terug naar 1999.Tot dan moeten we er het beste van zien te maken.’ ‘Ik denk dat Tristan en Anneken dat zeker zullen doen,’ zei Kris met een guitige grijns. Die twee stonden elkaar inderdaad wel erg diep in de ogen te kijken. ‘Waarom draag je jongenskleren?’ vroeg Rikkie toen ze met z’n vijven langs de uitgestrekte velden liepen. ‘Dat is een lang verhaal,’ antwoordde Anneken, maar toch begon ze te vertellen. Haar moeder was al jaren dood en haar vader die voor de kost schepen loste in de Waterhalle, was erg ziek waardoor hij niet meer kon werken. Het werk van haar vader kon ze niet doen; niet alleen omdat het veel te zwaar was voor een kind, maar ook omdat ze een meisje was. Meisjes hoorden thuis voor het huishouden te zorgen en het was ongehoord dat een meisje het werk zou doen van een man. En dus moest Anneken een andere manier zoeken om geld te verdienen. Ze trok jongenskleren aan en noemde zich Jan, waardoor ze aan de slag kon als boodschappenjongen in de drukkerij. ‘Waarom leer je geen ambacht?’ vroeg Rikkie. ‘Leerjongens worden niet betaald,’ zei Anneken en trots toonde ze de muntstukken die ze in de beurs aan haar gordel droeg. ‘Maar waarom steel je dan?’ was het eerste dat Rikkie te binnen schoot en het instemmende geknik van de anderen vertelde dat ze zich net hetzelfde afvroegen.

Anneken zweeg betrapt en liet haar muntstukken gauw weer in haar beurs glijden. ‘Daar is ons huis,’ wees ze. ‘Mijn vader zal nu wel slapen. Jullie moeten heel stil zijn.’ Het lemen huisje waar Anneken met haar vader woonde, was zelfs naar zestiende-eeuwse normen armoedig en had meer weg van een schuur dan van een plaats waar mensen aten en sliepen. De bakstenen schoorsteen stak wat verlegen boven het strooien dak uit, dat er erg verwaarloosd bij lag en hier en daar grote gaten vertoonde. Naast het huisje stond een afsluiting van gevlochten planken, waarachter een klein moestuintje lag en in een afgesloten perkje binnenin liepen drie kippen nerveus te tokken. ‘Vroeger hadden we nog een zwijn,’ vertelde Anneken, terwijl ze de deur van het huisje openduwde. ‘Maar we hebben het moeten slachten.’ Het interieur bestond uit één enkele kamer, die sober was bemeubeld met een ruwe tafel, twee blokstoelen, gemaakt uit een halve boomstronk met vier houten poten eronder, en een gammele houten bank voor het knetterende haardvuur. Achter in de kamer stond een bedstee met gordijnen, waarin een bleke, magere man met een baard lag. ‘Jullie kunnen op zolder slapen,’ fluisterde Anneken. Ze stak een kaarsstompje aan met een takje uit het haardvuur, zette het in een lantaarn en ging de jongens voor langs een gammele houten ladder die langs een gat in het plafond verdween. Onder het strooien dak was het lekker knus en er lag een boel hooi, wat het viertal deed vermoeden dat Anneken en haar vader wel vaker onderdak verleenden aan eenzame reizigers. De warmte van de woonruimte steeg op door de houten vloer, maar ging verloren door een groot gat in het dak, waardoor je de blauwe lucht kon zien. Maar het was meer dan de jongens hadden gehoopt. Je kon immers wel bij een herberg aankloppen, maar zonder klinkende munt kreeg je vanzelfsprekend de deur tegen je neus. Hier zaten ze droog en van het stro kon je een zacht bed maken, allemaal voor niks. ‘Dit is echt heel aardig van je,’ zei Tristan tegen Anneken. ‘Ik wou dat we iets

konden terugdoen.’ ‘Je hebt al iets teruggedaan,’ antwoordde ze. ‘Jullie hebben mij gered uit de handen van de schout en daar ben ik jullie dankbaar voor. Wie zou er anders voor vader hebben gezorgd?’ Anneken liet de jongens alleen om te gaan kijken hoe het met hem was en de strijd om het beste plekje barstte los. Kris en Simon kibbelden over een stapeltje hooi dat niet nat was geworden tijdens de laatste regenbui. Rikkie had echter al meteen een flinke berg droog hooi ingenomen en gooide de schoudertas met medicijnen in de hoek. ‘Waarom ben je achter ons aangekomen, Rik?’ vroeg Tristan terwijl hij zijn bergje hooi testte op zachtheid. Rikkie keek zijn vriend verrast aan. ‘Jij hebt de vorige keer toch hetzelfde gedaan voor mij?’ Tristan glimlachte. ‘Ja, maar ik wist niet dat jij even stom was als ik.’ ‘Beste vrienden doen stomme dingen. Daar zijn ze beste vrienden voor.’ Tristan lachte en zei uiteindelijk: ‘Bedankt, Rik. Eigenlijk verwachtte ik je wel. Ik zou het gezicht van Thompson wel eens willen zien nu we allebei in 1559 zitten. Hij is nog in staat om ons persoonlijk te komen vermoorden.’ ‘Ik denk dat hij nu liever uit mijn buurt blijft,’ zei Rikkie. ‘Tenminste tot zijn nageslacht weer op zijn plaats hangt.’ Tristan proestte het uit. ‘Jij hebt Bill Thompson, één van de rijkste en machtigste mensen ter wereld, in zijn ballen getrapt?’ Rikkie haalde zijn schouders op alsof het de normaalste zaak was. ‘Hoe zou je zelf zijn als je denkt dat hij net je drie beste vrienden heeft vermoord? Als mijn pa me niet had tegengehouden had ik met hem waarschijnlijk hetzelfde gedaan.’ ‘Wie is die Thompson?’ vroeg Kris. Hij had uiteindelijk Simon zijn zin gegeven en schudde zijn bed op onder het gat in het dak. ‘Een Amerikaan die de tijdmachine heeft gekocht. Hij wil een pretpark maken

en Jan en alleman naar het verleden sturen, als ze er maar genoeg poen voor neertellen.’ ‘Dat is toch krankzinnig?’ ‘Wat je zegt,’ zei Tristan. ‘Ik hoop dat je wel begrijpt dat we jullie op dit moment niet mee naar de toekomst kunnen nemen,’ zei Rikkie. ‘We willen alleen nog maar naar huis,’ zei Kris en hij keek naar Simon, die door het gat in het dak naar buiten keek. ‘Hé, Tristan! Daar is je liefje!’ zong Simon plagerig. ‘En ze is niet alleen!’ De anderen kwamen naast hem staan. Anneken stond beneden aan de overkant van de weg en ze werd vergezeld door drie jongens, tussen de 11 en 14 jaar oud. Tristan voelde een behoorlijke scheut jaloezie opkomen. Het viertal kon niet horen wat er gezegd werd, maar aan de uitdrukking op Annekens gezicht zagen ze dat het allesbehalve aardige woordjes waren. Anneken knikte verslagen naar de oudere jongen en haalde het geld uit haar beurs om het aan hem te geven. ‘Ze persen haar af!’ riep Tristan ontzet uit. ‘Tristan, wacht...’zei Rikkie, maar zijn vriend klom al de ladder af naar beneden. Rikkie, Kris en Simon liepen hem achterna door de voordeur naar buiten. De drie jongens bij Anneken zagen het gezelschap en de twee jongsten zetten het op een lopen. De oudste jongen bleef echter staan en balde zijn vuisten toen de knaap met de vreemde kleren op hem af kwam stormen. ‘Wat ben jij voor een misselijk kereltje!’ brieste Tristan. ‘Annekens vader is ziek en jullie pakken haar geld af!’ ‘Ik zal jou eens leren je met je eigen zaken te bemoeien!’ antwoordde de jongen en haalde naar hem uit, maar Tristan greep zijn vuist in volle vlucht, trok de belhamel met een ruk vooruit zodat die zijn evenwicht verloor, en nog voor hij de grond raakte, plantte hij zijn rechtervoet met een fikse karatetrap in de nieren van de knaap.

De jongen viel kermend op de grond. Tristan ging meteen bovenop zijn rug zitten en trok het hoofd van de jongen bij zijn haar omhoog, zodat hij het uitschreeuwde. ‘Ik zal jou eens leren hoe je een meisje moet behandelen, klootzak!’ ‘Laat hem los!’ riep Anneken. De drie anderen keken haar verbaasd aan. ‘Het is een ordinaire dief!’ zei Rikkie. ‘Hij heeft een lesje nodig.’ ‘Nee, ik smeek je. Stop ermee!’ Ze klonk haast paniekerig en met tegenzin liet Tristan het vette haar van de jongen los en stond recht. De knaap krabbelde moeizaam overeind, zijn linkerhand op de plek waar Tristans voet hem had geraakt. Even keek hij het vijftal schichtig aan en koos dan het hazenpad in de richting waarin de twee anderen waren verdwenen. ‘Heb je nu je zin?’ zei Rikkie. ‘Nu is hij weg!’ ‘Jullie begrijpen het niet,’ zei Anneken met bevende stem. Tranen liepen over haar wangen. ‘Als ik mijn geld niet geef, vertellen ze de drukker dat ik een meisje ben.’ ‘Dus als ik het goed begrijp, werk jij je uit de naad zodat zij met je centen ervandoor gaan en jij verplicht bent om het eten voor jou en je vader bij elkaar te stelen,’ zei Rikkie. Anneken kon alleen maar knikken. ‘Ik had hun vanavond die armband willen geven, zodat ik mijn geld die ene keer kon houden, maar...’ ‘Maar dan komen wij op de proppen en helpen je hele plannetje om zeep!’ riep Rikkie kwaad. ‘Je hoeft niet zo tegen haar uit te varen!’ zei Tristan verstoord. ‘Het is toch haar fout niet!’ Rikkie zuchtte. ‘Je hebt gelijk. Wie zijn die smeerlappen?’

‘Jappe, Dries en Toon Gerardts. Ze wonen op de boerderij verderop. Ik smeek jullie, doe hen niets. Anders verraden ze mij zeker.’ Rikkie keek naar de anderen, maar ze liet hun geen keus en uiteindelijk gaven ze een voor een hun erewoord. Niettemin hielden ze er een wrang gevoel van onrechtvaardigheid aan over.

Een wondermiddel uit de toekomst

Anneken had een stevige hutspot gemaakt, die ze aten uit houten borden met een stuk keihard roggebrood. Op de bank voor het gezellig knetterende haardvuur smaakte het primitieve avondmaal dubbel zo lekker. ‘Hebben jullie geen vorken?’ vroeg Simon toen hij merkte dat hij alleen maar een houten lepel had gekregen. ‘Vorken worden nog niet gebruikt om te eten,’ verduidelijkte Rikkie. ‘Je eet met je lepel en met je vingers.’ ‘Cool!’ Buiten begon het te schemeren en er viel steeds minder licht binnen door de mistige ruitjes, waardoor de kamer werd gehuld in het flikkerende oranje licht van het haardvuur en van een stel kaarsen naast het bed achter in de kamer. Anneken zat naast haar vader en probeerde hem een beetje hutspot te geven, maar het liep er langs zijn mondhoeken weer uit en bleef hangen in zijn verwaarloosde baard. Hij had nauwelijks nog kracht om zijn hoofd te bewegen. ‘Wat heeft je vader?’ vroeg Rikkie. ‘Ik weet het niet,’ antwoordde Anneken. ‘We hebben geen geld voor een dokter.’ ‘Ik ben zo terug,’ zei Rikkie. Hij sprong overeind en klom langs de ladder naar boven, de zolder op. Even later kwam hij weer beneden met de schoudertas en strooide de inhoud uit over de tafel. Vreemde kleurige doosjes, flesjes en potjes rolden door elkaar. ‘Wow!’ bracht Kris uit. ‘Je hebt een heel hospitaal mee!’ zei Tristan. ‘Ik dacht dat jullie misschien gewond zouden zijn. In 1559 kun je doodgaan van het minste schrammetje. Daarom heb ik voor mijn vertrek het medicijnkastje geplunderd.’

‘Die goeie ouwe Rikkie denkt ook aan alles,’ lachte Tristan. ‘Megacool!’ riep Simon uit, ‘een ruimteschip!’ En hij griste een glanzend speelgoedruimtescheepje tussen de rommel uit. Rikkie nam het hem echter onmiddellijk weer af. ‘Dat is geen ruimteschip, maar het is wel wat ik zocht.’ Rikkie knielde naast Annekens vader, pakte zijn hand en klikte het toestelletje dat Simon voor een ruimteschip had gehouden rond de arm van de man, vlak boven de polsader. Hij drukte op een knopje en een dunne, haast onzichtbare naald boorde zich in het bloedvat; een venstertje vulde zich met bloed en het toestel sloeg biepend aan het analyseren. De andere jongens waren er nu ook bij komen staan en keken geboeid toe. ‘Wat is dit?’ vroeg Anneken nieuwsgierig. ‘Dat is een bloedanalysator,’ vertelde Tristan. ‘Hij bestudeert het bloed van je vader, waardoor we kunnen zien wat hij heeft.’ Een kort biepje vertelde dat de analyse voltooid was en op het schermpje verscheen het resultaat. Rikkie lachte. ‘Met jouw vader is niks aan de hand. Hij heeft gewoon kanker.’ ‘O, niks aan de hand,’ zei Kris droogjes. ‘Je gaat er alleen maar van dood.’ ‘Niet waar ik vandaan kom,’ zei Rikkie en hij stond op om weer in de medicijnen op de tafel te rommelen. ‘Ah, ik wist wel dat ik het meegenomen had!’ Hij hield een doosje omhoog met vier glazen buisjes, waarin een blauwe vloeistof zat. Er zat ook een geel kunststof houdertje bij. ‘Wat is dat?’ ‘Anti-kankerserum. Ik heb er gelukkig op gelet wat ik meenam en dat was blijkbaar maar goed ook.’ Rikkie schoof een van de buisjes in het houdertje en legde het op de pols van Annekens vader. Er klonk een korte klik en de vloeistof vloeide uit het buisje in

de bloedbaan van de man. Toen het helemaal leeg was, haalde Rikkie het toestelletje weg, schoof het lege buisje eruit en stopte alles weer netjes in de schoudertas, zodat er niets achter zou blijven. ‘Morgen moet hij normaalgesproken al beter zijn.’ Anneken knikte, maar durfde niet te veel te hopen. Voor het slapengaan gaf ze de jongens nog twee warme wollen dekens en een lantaarn, zodat ze licht en warmte hadden op zolder. Ze schrok wel even toen Simon een aansteker te voorschijn haalde en doodgemoedereerd de kaars in de lantaarn aanstak. ‘Jij hebt vuur in een doosje!’ zei ze verbaasd. ‘Ja, maar het kan niet ontsnappen, hoor,’ stelde Simon haar gerust. ‘Is dat echt een middel tegen kanker?’ vroeg Kris toen ze terug op zolder waren. Ze zaten met z’n vieren op de houten vloer rond de lantaarn en hun gezichten baadden in een warme gloed. ‘Tuurlijk,’ zei Tristan. ‘Het is net als een anti-aidsprik, of in jullie tijd een tegengif na een slangenbeet.’ ‘Had mijn moeder maar zoiets gehad,’ zuchtte Kris. ‘Het wordt pas in de eenentwintigste eeuw uitgevonden,’ zei Rikkie. ‘Daar kan niemand iets aan doen.’ Maar Kris glunderde en zei: ‘Maar wij hebben een tijdmachine! We kunnen naar de toekomst reizen een paar jaar eerder, toen ze nog leefde en...’ ‘Kris! Hou op!’ zei Rikkie streng. ‘Daar dient de tijdmachine niet voor! We mogen niets veranderen in het verleden!’ ‘Wat bedoel je? Je hebt net een vent uit de Middeleeuwen een anti-kankerinjectie gegeven! Waarom zou je hetzelfde niet doen bij mijn moeder?’ ‘Omdat bij jouw moeder het gevaar op een tijdparadox te groot is!’

‘Dat is bullshit!’ ‘O ja?’ riep Rikkie uit. ‘Heb je dan al eens nagedacht over wat er zou kunnen gebeuren als je moeder blijft leven? Misschien gaan jullie wel op een andere plek wonen, waardoor we elkaar nooit zullen ontmoeten en waardoor jij dus nooit naar het verleden kunt om het leven van je moeder te redden. Dat is een tijdparadox!’ ‘Weet jij soms hoe het voelt om iemand te verliezen waar je erg veel om geeft?’ ‘Ja,’ zei Rikkie. Hij had het even gevoeld toen hij dacht dat zijn vrienden dood waren. ‘Ik ook,’ zei Tristan. ‘Mijn vader is dood en ik zou er alles voor over hebben om hem terug te krijgen, maar het gaat niet. Een tijdreiziger laat zich niet door zijn gevoelens leiden, maar door zijn verstand, Kris. En dat zou jij beter ook doen.’ ‘Klootzakken,’ schold Kris. Hij liep naar zijn plekje onder het gat en liet zich met een plof in het hooi vallen. ‘Kris!’ Rikkie kroop op handen en voeten door het hooi naar zijn vriend. Kris lag stil te snuffen en wreef zijn tranen weg. ‘Het spijt me Kris,’ zei Rikkie zacht. ‘Maar je moet het begrijpen. Ik zou niets liever willen dan dat ik je je moeder kon teruggeven. Echt waar, maar we zouden een natuurwet overtreden en het bestaan van het universum in gevaar brengen.’ ‘Trouwens, zolang Rikkies vader de machine niet heeft gefikst, gaat er niemand van ons naar de toekomst,’ zei Tristan. De harde realiteit legde iedereen het zwijgen op en omdat het al laat was, besloten ze dan maar onder de wol te kruipen. Gelukkig waren de dekens groot genoeg, zodat ze er net met z’n tweeën onder konden, want toen Anneken beneden het haardvuur had gedoofd, werd het snel frisser op zolder. Die nacht was Rikkie samen met zijn hele familie op stap. Zijn vader en zijn moeder liepen hand in hand en zelfs Timmy was erbij. Ze wandelden over een eeuwenoud kerkhof, bevolkt door verweerde en scheefgezakte kruisen, grafstenen en tombes waarin ridders lagen in vol ornaat, en prachtige paviljoenen waarover groen bemoste stenen engelen waakten. Plotseling voelde

Rikkie dat hij alleen was. Mama, papa en Timmy waren verdwenen. Hij wilde hen roepen, maar de grond onder zijn voeten begon te trillen en toen hij zich omdraaide stond hij oog in oog met een levensgroot stenen beeld van een meisje. Ze leek waarachtig op Anneken en Rikkie wist dat dit haar graf was. Hij kon niet zien wanneer ze was gestorven, maar hij wist dat ze oud en gelukkig was geworden. Een warme gloed straalde van het graf en het beeld leek te bewegen. Nee, het was geen illusie! Het begon te groeien, sneller en sneller en het torende hoog boven de eenzame jongen uit tot het de afmetingen van een woontoren had bereikt. Met donkere ogen, waaruit een oneindige droefheid straalde, keek Anneken naar de jongen aan haar voeten. Ze huilde en tranen als watervallen stroomden langs haar wangen naar beneden. Rikkie wou vragen of Anneken in gevaar was, maar het beeld hief krakend een arm op en wees opzij naar de muur aan het uiteinde van het kerkhof. Een bundel kil maanlicht verlichtte het pad voor Rikkies voeten en leidde hem naar een kleine verweerde grafzerk, helemaal overwoekerd met mos en klimop. Rikkie trok de planten weg om het grafschrift bloot te leggen. Een schok ging door zijn hele lichaam en hij deinsde ontzet achteruit. In de afgebrokkelde steen stond gebeiteld: Tristan De Roos 2126 - 1559 ‘Het spijt me, Rikkie,’ galmde Tristans stem door zijn hoofd en de jongen schrok wakker. Door het gat in het dak zag Rikkie de zestiende-eeuwse nacht met zijn spectaculair fonkelende sterrenhemel. Hij hoorde het tsjirpen van de krekels en het gekrijs van een uil. Tristan lag vredig ademend naast hem. Wat een nare droom! Rikkie wilde zich op zijn zij draaien om opnieuw in te slapen, maar hoorde toen een snik. Een halve meter verder lag Simon en Rikkie zag tranen blinken in zijn ogen. ‘Wat scheelt er, Si? Heb je pijn?’ Simon schrok van de stem en keek op. ‘Nee, ’t is niks.’

Maar Rikkie wist wel wat er scheelde. ‘We willen allemaal terug naar huis, Simon.’ Simon zat rechtop en draaide zich om, zodat hij Rikkie aankeek. ‘Ik ben nog nooit zo ver van huis geweest,’ zei hij stil. ‘Niemand in de hele wereldgeschiedenis is ooit zo ver van huis geweest als wij,’ antwoordde Rikkie. ‘Maar denk eraan hoe dichtbij je vrienden zijn.’ Hij zag Simon glimlachen in het donker en beide jongens vielen met een gerust hart weer in slaap.

Onverwacht bezoek

Rikkie werd wakker van opgewonden geschreeuw en hij had een paar seconden nodig om te beseffen dat hij nog steeds in de late middeleeuwen op de zolder van een gammel huisje lag. Het geschreeuw kwam van beneden, maar nog voor zijn ogen gewend waren aan het binnenstromende daglicht, kwam Anneken de zolder op gestormd in haar witte nachthemd. Haar lange haar hing los over haar schouders en haar wangen waren nat van de tranen, maar haar gezicht straalde puur geluk uit. ‘Hij is genezen!’ snikte ze. ‘Mijn vader is genezen!’ Annekens vader stond zich in zijn hemd voor de spiegel te scheren. Hij had een gezonde kleur gekregen en hij lachte toen zijn dochter met de vier vreemde jongens het laddertje af kwam. ‘Ik weet niet wat je hebt gedaan, knaap,’ zei hij tegen Rikkie, ‘maar ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Mijn dochter zegt dat het geen toverij is...’ ‘Het is een medicijn uit de toekomst, meneer,’ vertelde Rikkie. ‘Het is dus toch de waarheid?’ De jongens knikten. ‘Ja,’zei Rikkie, ‘maar u moet beloven om het niet te vertellen.’ ‘Je hebt mijn leven gered, knaap. Al wat je vraagt, zal ik doen.’ ‘U kunt beter nog wat uitrusten. Het medicijn moet lang genoeg kunnen werken.’ Anneken had ondertussen haar jongenskleren weer aan en werkte snel een stuk droog roggebrood naar binnen, want de drukker verwachtte zijn ‘boodschappenjongen’. Geen cornflakes, chocopasta of koffie: het was even wennen, maar de zestiende-

eeuwers aten maar twee keer per dag en daar hoorde het ontbijt niet bij. De meeste mensen ontbeten zelfs helemaal niet. ‘Is het lichtje al groen, Rik?’ vroeg Simon tussen twee happen door. Rikkie had al naar zijn armband gekeken, maar keek toch nog maar eens. ‘Sorry, Simon.’ ‘Jullie spreken een vreemd taaltje,’ merkte Annekens vader op. ‘Ze spreken gewoon over andere dingen,’ zei Anneken. ‘Ja,’ zei Tristan. ‘Dit is het lichtje waarover we het hebben,’ en hij toonde het rode lampje op zijn armband. ‘Zolang het rood is, kunnen we niet terug naar huis.’ ‘Waarom?’ vroeg Annekens vader. ‘Rood is toch maar een kleur?’ De jongens keken hem even verwonderd aan, maar deze mensen hadden ook nog nooit van een verkeerslicht gehoord, laat staan van verkeersborden. ‘Rood betekent Stop! Gevaar!’ legde Rikkie uit. ‘Ja, de groene kleur betekent het tegenovergestelde. Als het licht groen wordt, is er geen gevaar meer en kunnen we verder reizen,’ ging Tristan verder. Daar konden Anneken en haar vader wel inkomen. ‘Deze armbanden helpen ons om door de tijd te reizen,’ verduidelijkte Rikkie. Hij maakte de zijne los, zodat de lichtjes en het display uitdoofden en gaf hem aan Anneken. ‘We kunnen er het jaartal en de plaats mee kiezen waar we heen willen, vooruit of achteruit in de tijd...’ ‘Wel, voorlopig alleen achteruit,’ voegde Tristan eraan toe. ‘Het is vreemd,’ zei Anneken terwijl ze de armband in haar hand ronddraaide. ‘Zoveel macht in zoiets kleins.’

‘Je slaat de spijker op de kop,’ lachte Rikkie. Dit werd beantwoord door drie harde bonzen op de deur. Annekens vader ging naar het raam, maar toen hij zag wie het was, verdween de lach meteen van zijn gezicht. ‘Dienaren van de schout!’ ‘Wat?’ ‘Laat ze niet binnen!’ fluisterde Tristan. ‘Ik kan de schout toch niet buiten laten staan!’ ‘Naar boven! Snel!’ zei Anneken en de jongens klommen een voor een langs het laddertje naar boven. Annekens vader maakte open en liet de drie mannen binnen met de schout voorop. Hij was een streng uitziende man van ergens in de vijftig met grijs haar en een zorgvuldig geschoren gezicht. Zijn zwarte kousen, pofbroek en zijn even zwarte wambuis, afgezoomd met een witte kraag, gingen schuil onder een lange zwarte overjas die was afgezet met bont. Op zijn hoofd prijkte een brede zwarte muts. De twee wetsdienaren waren een stuk jonger en hun kleren een stuk kleurrijker dan die van de schout. Aan hun voeten droegen ze leren laarzen die haast tot aan hun knieën reikten, en ze waren gewapend met een scherpe degen die aan de gordel rond hun middel bengelde. Net als iedereen droegen ze een muts op het hoofd die bij de ene een beetje te groot was, zodat hij ze steeds omhoog moest duwen achter zijn flaporen. De andere had een deftig ringbaardje en een enorme haakneus die Anneken aan de bek van een valk deed denken. De schout keek nauwlettend de kamer rond, maar zag alleen maar de jongen – die eigenlijk een meisje was – en zijn vader, zodat hij niet anders kon dan meteen ter zake komen. ‘Jij bent gisteren in de Steenstraat gezien in het gezelschap van vier knapen,’ zei hij en hij keek Anneken hierbij zo streng aan dat het meisje begon te beven van angst. ‘Zeg me waar ze zijn.’ ‘Ik weet het niet,’ flapte Anneken eruit. ‘Ze zijn weer verder getrokken.’

De schout grijnsde. ‘Misschien kan ik je geheugen wat opfrissen. Jij hebt gisteren een brood gestolen en je weet wat we doen met dieven.’ Anneken wist het heel goed. Ze had al vaker dieven aan de schandpaal op de Grote Markt gezien, maar geselen, brandmerken en verbanning behoorden ook tot de mogelijke straffen. ‘Waarom zoekt u hen?’ vroeg Annekens vader. ‘Ze hebben niks misdaan.’ ‘Ze worden beschuldigd van toverij en omgang met de duivel.’ ‘Hoe weet u dat nu? Het zijn gewone jongens!’ ‘Zes burgers hebben gisteravond op het stadhuis klacht ingediend. De knapen hebben toverij bedreven in de Steenstraat en uw zoon was erbij!’ ‘Het was geen toverij!’ riep Anneken uit. ‘Ze komen uit de toekomst! Ze hebben daar wonderlijke dingen ...’ ‘Je mag nooit geloven wat een heks je vertelt!’ snauwde de schout. ‘Ze proberen je te verleiden tot de duivel! Ze zijn gevaarlijk! Zeg me waar ze zijn of ik laat jullie allebei arrest...!’ Dunne sliertjes stof sneeuwden neer op zijn schouders, waardoor het leek alsof hij een acute aanval van schilfertjes kreeg. De schout keek omhoog en zag licht schijnen tussen de planken in de zoldering. Hij keek hiermee ook recht in de ogen van de vier jongens die de situatie van daaruit gadegeslagen hadden. Ze hielden zich muisstil, maar de schout was niet zo makkelijk om de tuin te leiden en begaf zich met zijn neus in de lucht naar de gammele ladder die naar de zolder leidde. ‘Shit!’ Meteen schoot het viertal overeind. ‘We moeten hier weg!’ fluisterde Rikkie en hij hing de schoudertas met de medicijnen al om. ‘Maar hoe?’ vroeg Kris. De enige uitweg was het gat in het dak en je riskeerde op z’n minst een paar gebroken botten. ‘Door de Tijdspoort!’ zei Tristan. ‘Als we niet vooruit kunnen in de tijd, gaan we

maar achteruit.’ Het hoofd van de schout verscheen boven het luik en hij grijnsde triomfantelijk toen hij het viertal zag. ‘Snel, Rikkie!’ riep Simon. Rikkie reikte naar zijn armband, maar vond alleen maar zijn blote pols. ‘Hij ligt nog beneden!’ ‘Nee, ik heb hem!’ zei Kris en hij duwde Rikkie snel zijn witte armband in de handen. Rikkie wisselde een dankbare blik met zijn makker en klikte de armband rond zijn pols. Meteen flitsten alle lichtjes en displays weer aan, en... ‘Het is groen!’ riep Rikkie uit. ‘Het lichtje is groen!’ Tijd om hierover verbaasd te zijn hadden ze niet. Rikkie duwde meteen op de knop en voor hen scheurde de lucht open. ‘Grijp hen!’ schreeuwde de schout, maar de twee wetsdienaren die achter hem de ladder op waren geklommen, trokken bleek weg en bleven als versteend staan. Het gebeurde immers niet elke dag dat je oog in oog stond met wat zij alleen maar konden beschrijven als een ‘gapende poort naar de hel’. Het was de afleiding die de jongens nodig hadden. ‘Kom op!’ schreeuwde Rikkie en hij duwde Simon de Tijdspoort in. Kris ging meteen achter hem aan, maar de wetsdienaren hadden ondertussen al hun moed bijeengeraapt en liepen naar de twee overblijvende heksen toe. Rikkie voelde hoe iemand zijn schoudertas vastgreep en zag dat de wetsdienaar met het ringbaardje Tristan in een houdgreep hield, maar de jongens lieten zich niet zomaar pakken. Rikkie schoof zijn arm uit de schouderband, zodat de man alleen de tas in zijn handen hield en rende naar de Tijdspoort. Nog even keek hij achterom en zag hoe Tristan zijn aanvaller vakkundig uitschakelde met een paar welgemikte karatetrappen. ‘Ga dan toch, stommerd!’ riep hij naar Rikkie.

Rikkie aarzelde, maar als ze allebei gepakt werden, waren ze verder van huis. De wetsdienaar schoof zijn muts voor zijn ogen vandaan en probeerde Rikkie opnieuw vast te grijpen, maar de jongen glipte langs hem heen. In een flits zag hij nog hoe de wetsdienaar met het ringbaardje zijn sabel trok. Toen werd hij opgeslokt door de leegte van tijd en ruimte...

Simon en Simon

De Tijdspoort opende deze keer gelukkig laag bij de grond en Simon, Kris en Rikkie stapten er een voor een uit op het malse gras van wat op het eerste gezicht een park leek. Er waren in elk geval wandelaars en ze keken stomverbaasd naar het gat in de lucht en de drie jongens die er net uit waren gestapt. De poort bleef echter open en dat betekende alleen maar dat Tristan er nu elk moment door kon komen. Er klonk een zacht gesuis dat langzaam aanzwol. Daar was hij! Een rond voorwerp viel uit de Tijdspoort, rolde in het gras en kwam naast Rikkies voeten tot stilstand. De poort klapte weer dicht met een daverende knal. Rikkie voelde een misselijke angst toen hij Tristans armband opraapte. ‘Waarom heeft hij zijn armband afgedaan?’ vroeg Simon. ‘Omdat die niet in handen van de schout zou vallen,’ zei Kris. Dat was inderdaad wat Tristan had gedaan. Toen hij de punt van een degen tegen zijn borst kreeg, wist hij dat hij zich hier niet uit zou kunnen redden. Het enige wat hij kon doen was zijn verantwoordelijkheid als tijdreiziger nemen en ervoor zorgen dat er geen voorwerpen uit de toekomst in het verleden achterbleven. Op het gevaar af om aan de degen geregen te worden, had Tristan de armband losgemaakt en in de Tijdspoort gegooid. ‘Dat is Tristan,’ zei Rikkie stil. Hij voelde Tristans lichaamswarmte nog in de armband. ‘We mogen hem niet aan zijn lot overlaten,’ zei Simon. ‘Kunnen we nog terug?’ ‘Ik ga terug,’ zei Rikkie. ‘Jullie mogen al blij zijn dat jullie weer thuis zijn geraakt.’ ‘Maar Tristan is ook onze vriend!’

‘Nee, Si,’ zei Kris. ‘Rikkie heeft gelijk. Het is te gevaarlijk.’ Rikkie was een beetje verwonderd om dit uit de mond van dezelfde Kris te horen die gisteravond nog bereid was het bestaan van het universum op het spel te zetten om zijn dode moeder weer tot leven te brengen. Blijkbaar had hij dan toch ingezien dat een tijdmachine geen speelgoed is. De menigte nieuwsgierigen in het park was ondertussen aangegroeid tot een man of tien en de jongens besloten ervandoor te gaan voor er pers of, erger nog, politie kwam opdagen. ‘Ik neem hier wel de bus,’ zei Kris toen ze op het dorpsplein aankwamen. Hij nam zijn portefeuille uit zijn broekzak en haalde er een fotootje uit, waar hij samen met zijn vader op stond. ‘Hier, deze is genomen in Italië vorige zomer. Je mag hem hebben als aandenken.’ ‘Cool!’ Rikkie nam het fotootje aan en schoof op zijn beurt een kleine videopic uit zijn portefeuille en gaf hem aan Kris. ‘Deze is voor jou. Je snapt wel dat je hem maar beter aan niemand kunt laten zien.’ Kris lachte toen hij naar de bewegende foto keek. De videopic toonde Rikkie en Tristan terwijl ze duimworstelden op de keukentafel. Tristan won, zoals altijd. Mensen die vaak computerspelletjes spelen, hebben nu eenmaal gespierde duimen. ‘Je laat me wel weten hoe het met hem gaat, hè?’ zei Kris. ‘Tuurlijk,’ lachte Rikkie, hoewel hij nog niet echt wist hoe hij vanuit een ander tijdvak zou kunnen zoeken met Kris. En terwijl ze hem uitzwaaiden, had Rikkie het vreemde gevoel dat ze elkaar snel terug zouden zien. ‘Je kunt bij ons in de tuin vertrekken,’ stelde Simon voor. ‘Er is toch niemand thuis... wel, misschien mijn broer, maar die kruipt onder de sofa als hij jou ziet.’ Sinds hij met Tristan te maken had gekregen, was Simons grote broer Frank zo mak als een lammetje. Het was een grote vernedering geweest voor de zestienjarige messentrekker om eens flink de les gespeld te worden door een joch van twaalf en Simon hoefde maar te dreigen dat hij het de hele school rond zou bazuinen om alles en nog wat van Frank gedaan te krijgen.

‘Perfect,’ zei Rikkie, want hij had geen zin om nog meer pottenkijkers aan te trekken. Onderweg naar Simons huis praatte en lachte de jongen honderduit en het deed Rikkie plezier om hem verlost te zien van zijn heimwee, maar zijn gedachten dwaalden snel weer af naar Tristan, helemaal moederziel alleen in de Middeleeuwen. Het straatjoch had al voor heel wat hete vuren gestaan, maar dit moest toch wel het heetste zijn van allemaal. Simon woonde samen met zijn vader en zijn broer in een rijtjeshuis, een paar straten verderop. Zijn vader was dokter en had een praktijk buiten het dorp en sinds de scheiding bracht hij maar zelden tijd door met zijn twee zoons. Het was de reden waarom Simon van hem na lang aandringen een gsm had gekregen, zodat hij zijn vader toch tenminste kon bellen. ‘Da’s vreemd. Ik heb nog steeds geen bereik,’ zei Simon terwijl hij naar zijn zaktelefoon keek. ‘Ik hoop dat hij niet is stukgegaan tijdens de reis.’ ‘Die oude dingen hebben tijd nodig,’ zei Rikkie. ‘Oud? Die is gloednieuw!’ protesteerde Simon. ‘Ik bedoel in vergelijking met een communicator uit mijn tijd. Over vijf minuutjes kun je vast weer bellen.’ Op de stoep voor het huis zat een jongen aan zijn fiets te sleutelen. Hij was misschien maar een jaar of twee jonger dan Simon, maar zag er in elk geval geen doetje uit. Hij droeg zijn pet achterstevoren en had een wijde jeans aan, waarvan de pijpen over zijn witte Reeboks vielen. De jongen keek op toen het tweetal het huis naderde. Zo op het eerste gezicht leek hij wel een beetje op Simon. Hij had hetzelfde kastanjebruine haar, dezelfde kleine neus en kin, maar hij was steviger gebouwd en zag er een stuk minder vriendelijk uit. Simon viste in zijn broekzak naar zijn huissleutel en stak hem in het slot – tenminste, dat probeerde hij, want hoe hij ook draaide en wrong, de sleutel paste niet. Er zat een ander slot op de deur! ‘Pas op,’ waarschuwde Rikkie, ‘straks maak je het nog stuk!’ De jongen met de wijde jeans kwam naast hen staan. ‘Komen jullie voor de

dokter? Je kunt zo binnen, hoor!’ Zijn hoge kinderstem had een brutale ondertoon. ‘Is mijn vader dan thuis?’ vroeg Simon. De jongen trok een vreemde snuit, waarbij zijn neus opkrulde en zijn bovenlip een tochtgat in zijn melktandgebit ontblootte. ‘Jóúw vader? Hoe moet ik dat nou weten?’ ‘Je zegt net dat de dokter er is.’ ‘De dokter is jouw vader niet!’ zei de jongen bits. Rikkie vond dat hij een enorm grote bek had voor een negenjarige. ‘Tuurlijk is hij mijn vader!’ weerde Simon zich. ‘Ik ben Simon Vanhoutte.’ De jongen stootte een arrogant lachje uit. ‘Ik ken m’n eigen broer wel, hoor, en jij bent hem zeker niet!’ Broer? Simon was sprakeloos en toch was er iets vreemds aan het joch. Hij had het gevoel dat hij hem al had gezien, meer nog, dat hij familie was. ‘Luister,’ zei de jongen. ‘Ofwel houden jullie op met jullie kloterijen en ga je binnen in de wachtkamer zitten, ofwel kunnen jullie ophoepelen!’ ‘Wie denk je wel dat we zijn?!’ riep Rikkie uit. ‘Laat hem maar,’ zei Simon en hij duwde de voordeur open. Niet alleen het slot bleek veranderd, maar ook het hele interieur. De voorkamer was ingericht als wachtkamer en via een deur kwam je rechtstreeks uit in de werkkamer die nu als spreekkamer dienst deed. ‘Cool! Je vader heeft zijn praktijk thuis gevestigd,’ zei Rikkie, die zich het huis nog goed herinnerde van de vorige keer. ‘Dat is niet waar,’ zei Simon. ‘Alles is veranderd!’ In de wachtkamer zaten twee oude dametjes, die de jongens onvriendelijk aankeken. Vooral Rikkie voelde zich bekeken met zijn blauwe streep in zijn haar.

Hij kon er toch niets aan doen? De deur van de woonkamer droeg een bordje met ‘privé’ erop en stond op een kier. Simon duwde de deur open en ze struikelden allebei haast over de kleurige bouwblokken die er lagen uitgestrooid. ‘Ik wist niet dat jij nog een kleine broer had?’ zei Rikkie. ‘Heb ik niet,’ zei Simon, die met de seconde onzekerder klonk. In de gang ging plotseling een deur open en de bulderende stem van Simons vader dreunde door het huis. ‘Verdomme, Frank! Ik heb je nog zo gevraagd om op je broertje te letten!’ Rikkie en Simon gingen weer de gang in en werden haast overhoop gelopen door een man in een witte doktersjas met een kleuter op de arm. Hij had een streng gezicht met een dikke neus, waarop een broos uitziend brilletje steunde. Zijn zwarte haar begon aan de zijkanten al kleur te verliezen. Hij hield halt toen hij de twee jongens zag staan. ‘En wie zijn jullie nu weer? Vrienden van Frank zeker? Hier!’ Hij zette het driejarige knulletje op de vloer voor Rikkie en Simon. ‘Jullie zijn net tot babysit gepromoveerd!’ ‘We-we zijn geen vrienden van Frank,’ stamelde Simon. ‘Papa, ik ben...’ ‘Hij is buiten met zijn fiets bezig,’ zei Rikkie snel, want hij had nu wel door wat er aan de hand was. ‘Wat?’ vroeg Simon met een vreemde snuit. ‘Maar papa...!’ Maar de dokter beende naar de voordeur en trok ze open. ‘Als ik je iets vraag, veronderstel ik dat je dat ook doet!’ schreeuwde hij naar de stoep. ‘Kom binnen en hou je broer bezig tot mijn spreekuur afgelopen is! Is dat zoveel gevraagd?’ ‘Wat gebeurt hier allemaal, Rik?’ vroeg Simon ontsteld. ‘Mijn eigen vader doet net alsof ik niet besta!’ ‘Dat is je vader niet,’ zei Rikkie. ‘Dat is zíjn vader.’ En hij wenkte met zijn hoofd

naar de kleine uk van wie hij het klamme handje vasthield. ‘Wat bedoel je?’ Maar Rikkie zweeg toen de jongen met de wijde jeans langs de dokter de hal in strompelde met een onweerswolk boven zijn omgekeerde pet. ‘Hij was rustig, pap, en ik dacht...’ ‘Jij dacht verkeerd! Jij moet leren je verantwoordelijkheid te nemen, jongeman. We hebben het al niet makkelijk nu je moeder er niet meer is en ik heb meer dan genoeg aan één kleuter!’ ‘Jaja,’ bromde de jongen nukkig. ‘Ik heb het begrepen, hoor!’ ‘Goed,’ zei de dokter. ‘En hou in het vervolg je kameraadjes bij je! Ze jagen de patiënten op stang!’ Hij wees naar Rikkie en Simon, die nog steeds als standbeelden in de hal stonden. ‘Mijn kameraadjes?’ vroeg de jongen en weer krulde zijn bovenlip omhoog. ‘Ik ken die gasten niet eens!’ Dit was voor Rikkie het signaal om ervandoor te gaan. Hij greep Simon bij de hand en trok hem mee de deur uit. Ze renden zo hard ze konden de straat uit en pas om de hoek hield Simon Rikkie hijgend staande. Hij zag er compleet van de kaart uit. ‘Rik, waren dat... ik bedoel... wat gebeurt hier allemaal?’ ‘We zitten acht jaar te vroeg, Simon. Kijk zelf maar!’ Rikkie hield Simon zijn armband voor. Op het display lichtte het jaartal 1991 op in blauwe cijfers. ‘Ik vond het al vreemd dat die jongen zo hardnekkig bleef volhouden...’ ‘Die jongen was Frank!’ zei Simon onthutst. ‘En die kleuter...’ Rikkie knikte. ‘Ja, Simon. Die kleuter was jij zelf. Begrijp je waarom ik het spelletje meespeelde? Je jongere ‘ik’ tegen het lijf lopen, is de gevaarlijkste situatie die je je kunt indenken. Het kleinste foutje kan grote gevolgen hebben voor je toekomst.’

‘Ja, dat heb je al gezegd, met de tijdparadoxen en zo... Shit! Stel dat ik per ongeluk omgekomen zou zijn toen ik klein was!’ ‘Dat is gelukkig niet gebeurd, maar ik snap het nog steeds niet. We moesten in het jaar 1999 aankomen, ik heb het zelf geprogrammeerd.’ ‘Misschien heb je je vergist?’ Maar Rikkie schudde resoluut nee. ‘Ik heb het vijf keer gecontroleerd.’ ‘Dan heeft iemand het veranderd toen je hem aan Anneken toonde. Wie is de laatste die je armband heeft vast...’ Beide jongens keken elkaar plotseling ontsteld aan. ‘KRIS!’

Een unieke kans

Kris stond met bonzend hart in de woonkamer. Hij moest zich bedwingen om niet te roepen dat hij thuis was. Hij wist immers maar al te goed dat hij acht jaar eerder zat. Paps was vast ergens een lezing gaan geven, maar het was niet voor hem dat hij Rikkies armband acht jaar eerder had ingesteld. Hij wist zeker dat ze hier ergens in huis was, maar hij mocht haar niet aan het schrikken maken. Zijn moeder kende hem immers niet; ze had hem nooit als dertienjarige gekend. Stil sloop hij de trap op en bleef in de deuropening van zijn kamer staan. Zijn posters met de heetste meiden van het moment waren verdwenen, net als zijn computer en zijn telescoop. In de plaats van zijn werktafel stond terug het kleine tafeltje waaraan hij tot zijn zevende zijn huiswerk had gemaakt. Op het babyblauwe behang prijkten gele eendjes en zijn favoriete knuffelkonijn dat Kobe heette en dat hij zo rond zijn tiende naar de zolder had verbannen, zat gloednieuw aan het hoofdeinde van zijn bed. Voorzichtig waagde Kris een paar stapjes naar binnen en knielde neer tussen het speelgoed dat over de vloer lag verspreid: zijn rode brandweerwagen met de sirene en de zwaailichten, waar hij zo trots op was en die twee zomers later een gruwelijk einde zou kennen op de oprit onder de wielen van papa’s Ford. Bolle, de pluchen hond, voor wie een eerste kennismaking met de wasmachine meteen zijn laatste zou worden. De boerderij, die in 1999 nog steeds op zolder lag met één enkele koe erin en een boerin zonder hoofd. De duploblokken, die Chris op z’n achtste aan zijn neefje van twee zou schenken. En heel even voelde Kris zich weer vijf jaar oud temidden van zijn speelgoed. Hij stond op en zag nu het grote vel papier op zijn tafeltje. Er stond een kindertekening op met een zon, een wolk en een meisje dat tussen de bloemen liep. Bovenaan het blad stond in grote beverige letters en met een omgekeerde ‘S’ zijn naam. Een viertal maanden geleden had mams haar vijfjarige spruit zijn naam leren schrijven. Kris kreeg een warm gevoel vanbinnen, vergezeld van een toenemende opwinding. Het was mooi weer en dan was ze natuurlijk in de tuin, dacht hij. Ze hield zoveel van haar bloemen en haar plantjes en ze kon er uren doorbrengen. Hij keek door het raam naar buiten, maar zag op het eerste gezicht niemand. Hij hoorde wel een bal bonzen en in het gras naast het plantsoen stond een kist met daarin de

viooltjes die het nog tot lang na mama’s dood uit zouden houden. Kris voelde zijn hart sneller slaan en het zweet stond in zijn handen, maar er was nog een ander gevoel dat hij niet thuis kon brengen, een diep gevoel van intens geluk dat hem een brok in de keel bezorgde en zijn ogen deed tranen.

* * *

De bussen aan het einde van de twintigste eeuw waren net slakken, vond Rikkie en Simon was het met hem eens. Zeker toen Rikkie hem vertelde dat het verkeer in 2139 snelheden bereikte die men zelfs bij Formule 1-races niet haalde. ‘Als we maar niet te laat zijn,’ zei Rikkie toen de bus eindelijk het dorpsplein opreed. Van hieruit was het een kleine wandeling door de villawijk tot aan het huis van de familie De Raad. Voor Rikkie en Simon werd het een flinke sprint tegen de tijd.

* * *

Het eerste dat Kris zag toen hij door de openstaande keukendeur de tuin in liep, was de vijfjarige kleuter die driftig een blauwe plastic voetbal tegen de muur trapte. Nog nooit had hij zoiets vreemds gezien... nu ja, Kris had wel al meer kleuters van vijf gezien, maar hij wist heel goed wie die kleine knul was en het leek net alsof hij een van papa’s oude videofilmpjes binnen was gestapt. De kleine Kris keek op toen hij de grote jongen in de deuropening zag staan en de bal rolde tegen de voeten van grote Kris aan. Hij glimlachte naar zijn kleine versie en paste de bal terug naar zichzelf. ‘Dag, Kris,’ zei grote Kris. ‘Ik ken jou niet,’ zei kleine Kris op een achterdochtig toontje. Mams had hem immers al heel vroeg geleerd om niet met vreemden te praten.

‘Ik heet ook Kris,’ zei grote Kris. Hij keek in de tuin. ‘Waar is jouw mama?’ Kleine Kris, nog steeds op zijn hoede, wees met zijn vingertje naar het tuinhuisje. Een eerste impuls voor Kris was om er meteen naartoe te rennen, de deur open te trekken en zijn moeder om de hals te vliegen, maar de afstandelijkheid van kleine Kris herinnerde hem eraan dat hij hier de vreemde eend was. Dat was niet het enige waardoor Kris aarzelde. Er waren ook de herinneringen. Nieuwe herinneringen die zijn hersenen binnensijpelden en er zich nestelden als parasieten die nooit meer weg zouden gaan. Herinneringen aan die middag in de tuin toen hij vijf was en er plotseling een grote jongen voor hem stond en hem vroeg naar zijn moeder. Hij besefte nu dat alles dat hij deed en nog zou doen rechtstreekse gevolgen zou hebben op het leven dat hij tot nu toe had geleefd. Het was een erg angstaanjagend gevoel en Kris stond op het punt om zich om te draaien en hard weg te rennen, maar de deur van het tuinhuisje ging krakend open en de jongen bleef als versteend staan. Daar was ze, net zoals hij zich haar herinnerde. Ze droeg de versleten bloemetjesjurk die ze altijd aan had als ze in de tuin werkte. Haar donkerbruine haar, hetzelfde als het zijne, had ze opgestoken en in haar handen droeg ze twee bloempotjes met viooltjes. Kristine De Raad bleef staan toen ze de vreemde jongen opmerkte in haar tuin, een jongen die daar zomaar met haar kind stond te keuvelen. Ze wou hem vragen wie hij was, maar de jongen was haar voor. ‘Mama?’ Het was eruit voor hij het wist en hij liep aarzelend op haar toe. Mevrouw De Raad keek wat onzeker naar de jonge tiener die niettemin vertrouwde trekjes had. Toch besloot ze om zich niet te laten leiden door het vriendelijke voorkomen van de knaap. Ze had haar handen vol en kon geen kant op. Wat als hij slechte bedoelingen had? ‘W-wat doe jij in mijn tuin?’ Kris zei niets, maar bleef staan op een meter afstand van haar. Hij keek haar in de ogen en nam haar lieve sproetengezicht in zich op. Zelfs nu straalde ze een ontwapenende vriendelijkheid uit. Kris voelde een knoop samentrekken in zijn keel en zijn ogen vulden zich opnieuw met tranen. ‘Mama,’ zei hij opnieuw. Zijn stem sloeg over en hij voelde hete tranen over zijn wangen stromen. Ze vertroebelden zijn zicht en hij wreef zijn ogen snel weer

droog. Het gezicht van mevrouw De Raad verzachtte nu ze de tranen zag. ‘Wat scheelt er, jongen? Heeft iemand je pijn gedaan?’ ‘Ik... ik ben Kris,’ stootte Kris uit. ‘Mijn zoon heet ook Kris...’ zei mevrouw De Raad. ‘Ik ben je zoon, mama. Ik ben Kris over acht jaar.’ ‘Wat?’ ‘Je moet me geloven.’ Maar Kris zag dat zijn moeder hem helemaal niet geloofde. Ze staarde hem machteloos aan met de twee bloempotjes in haar handen. Een purper en een geel viooltje. ‘Als je niet onmiddellijk maakt dat je wegkomt, bel ik de politie!’ zei ze, maar haar poging om streng over te komen, verdronk in haar verwarring. ‘Nee, mama!’ snikte Kris. ‘Alsjeblieft. Het is de waarheid! Ik zweer het! Je moet naar me luisteren! Ik ben met een tijdmachine hier gekomen en ik wil je waarschuwen...’ ‘Me waarschuwen? Wat bed...’ Mevrouw De Raad zweeg, want twee andere jongens renden nu langs het zijpad haar tuin in. Ze begon zich nu wel erg bedreigd te voelen. ‘Wie zijn jullie!’ riep ze met bevende stem. ‘Het spijt me, mevrouw,’ begon Rikkie meteen. ‘Mijn vriend heeft net een zware operatie achter de rug en u lijkt een beetje op zijn moeder... u begrijpt.’ ‘Rikkie! Wacht...!’ probeerde Kris. Maar Rikkie en Simon grepen hem stevig bij de arm en trokken de tegenspartelende Kris onverbiddelijk mee langs het zijpad de tuin uit. Mevrouw De Raad en kleine Kris keken het vreemde drietal verbaasd na.

Op de oprit rukte Kris zich los en hield zijn beide vrienden staande. ‘Wat bezielt jullie!?’ riep hij uit. ‘Dat is m’n moeder!’ ‘Denk je dat ik dat niet weet?’ snauwde Rikkie. ‘Wat jij hebt gedaan is niet alleen ontzettend gevaarlijk, het is ook ongelooflijk stom! Wat dacht je wel, met mijn armband knoeien! Is de hutspot je soms naar de kop gestegen?’ ‘Als je me niet terug laat gaan, ben je een moordenaar!’ brieste Kris tussen zijn tanden. ‘Een smerige moordenaar!’ Zijn stem die een paar maanden geleden was gebroken, klonk als een knarsende deur en opnieuw welden de tranen in zijn ogen op. ‘Heb je niet geluisterd naar wat ik je gisteren heb gezegd? Als je moeder blijft leven, kan er een tijdparadox ontstaan. Misschien gaan jullie wel op een andere plek wonen, waardoor we elkaar nooit kunnen ontmoeten en waardoor jij niet terug naar het verleden kunt om het leven van je moeder te redden. Dan breng je het hele universum uit balans en...’ Rikkie zweeg toen Kris in een ongecontroleerd snikken uitbarstte en hij dacht aan de pijn die hij zelf had gevoeld toen hij dacht dat Tristan, Kris en Simon dood waren. ‘Het spijt me, Kris,’ zei hij stil. ‘Het was rot van me om zo tegen je uit te varen. Je bent mijn vriend en je weet dat ik alles zou doen om je je moeder terug te geven als dat kon. Maar het kan nu eenmaal niet. De mens kan door de tijd reizen, maar hij zal nooit de doden weer tot leven kunnen brengen. Je hebt haar nog één keer kunnen zien en met haar kunnen praten. Denk aan de ontelbare kinderen voor wie dit voor altijd een onbereikbare droom zal blijven.’ Kris wiste de tranen uit zijn ogen en keek Rikkie ongelukkig aan. Uiteindelijk knikte hij dat hij het begrepen had en stak zijn hand uit. Rikkie glimlachte en ze bevestigden hun vriendschap opnieuw met een handdruk. ‘Dan kunnen we nu pas echt naar 1999!’ zei Simon. Maar Rikkie schudde bedremmeld zijn hoofd en toonde zijn armband. Het lichtje van de chronoprogressiemodule stond weer op rood. ‘Blijkbaar heeft mijn pa de M even on line gekregen om ons een kans te

geven om terug te keren.’ ‘Wat!’ riep Simon uit. ‘Fuck, Kris! Klootzak! Je hebt onze enige kans verknoeid!’ Kris zweeg, want hij voelde zich ontzettend rot. Niet alleen omdat hij zijn vrienden had verraden, maar ook omdat ze allebei gelijk hadden. ‘Er zit niets anders op,’ zei Rikkie. ‘We moeten terug naar 1559 voor Tristan. Maar één ding is zeker, Kris. Mijn tijdsarmband krijg je nooit meer in je handen!’

* * *

Kristine De Raad was niet verbaasd toen ze die avond een tekening van haar zoon op haar hoofdkussen vond. Kris maakte zo vaak tekeningen voor haar, dat de koelkast ermee vol hing. Ze was ook niet verbaasd dat haar lieve knul er in onhandige letters zijn naam op had gezet en het vervulde haar met trots. Wat haar echter kippenvel over haar hele lichaam gaf, was wat er op de achterkant van de tekening stond geschreven. In rood kleurkrijt en in het wat houterige geschrift van een jonge tiener stond er: Ga alsjeblieft naar de dokter, mam. Ik wil je niet verliezen. Je zoon Kris, 13 jaar.

Lik op stuk voor de Gerardts broers

Niemand van de havenwerkers zag hoe de lucht boven het water van de Korte Spiegelrei openscheurde. Bovendien overstemden de bedrijvigheid en de drukte op de kade, waar de enige hijskraan in de stad stond, het geschreeuw van de drie kinderen die uit het gapende gat vielen en halsoverkop in het ijskoude water plonsden. Pas toen het gat in de hemel met een dreunende donderslag weer dichtklapte, keken verschillende arbeiders omhoog in de richting van het geluid, maar ze zagen natuurlijk niets. Rikkie kwam proestend boven en zag Kris en Simon niet ver van hem vandaan spartelen in het snerpend koude water. Hij zag de houten boegen van de lichters om hen heen en de steile kaaimuren die totaal geen houvast boden. Hoog boven de trapgeveltjes aan de overkant reikte de hals van de houten hijskraan die als een gigantische vogel op de kade vaten wijn uit de scheepsruimen lichtte. Andere schepen met graan, vis, fruit of andere waar, voeren onder de lage brug door naar de Waterhalle naast de Grote Markt om daar gelost te worden en tot hun ontzetting zagen de jongens dat ze precies voor de boeg van zo’n lichter waren beland. ‘Zwemmen!’ schreeuwde Kris, maar Rikkie en Simon hadden dat allang begrepen en probeerden met flinke crawlslagen de kaaimuren te bereiken. De golven van de lichter waren echter sneller. Rikkie voelde hoe het water hem optilde en zag de bemoste stenen muur dichterbij komen. De botsing beukte de lucht uit zijn longen en toen Rikkie probeerde in te ademen, ging hij net kopjeonder, waardoor hij een flinke slok groezelig reiewater naar binnen kreeg. Hoestend en sputterend kwam hij weer boven en zag hoe Kris en Simon wanhopig probeerden het hoofd boven te houden in de deinende golven. De situatie leek uitzichtloos. Uiteindelijk zou de vermoeidheid zich van hen meester maken en zouden ze verdrinken. Rikkie voelde hoe iets hards in aanraking kwam met de bovenkant van zijn hoofd en hij zag het uiteinde van een dik touw naast hem in het water vallen. Verschillende havenarbeiders hadden zich op de kaaimuur verzameld en moedigden de drenkelingen aan om het touw te grijpen. Daar had het drietal echter geen aanmoediging voor nodig en een voor een lieten de jongens zich

omhoog hijsen. Doornat, ijskoud en uitgeput hoestte Rikkie de laatste beetjes reiewater uit zijn luchtpijp en ademde de dierbare zuurstof in met diepe teugen. Naast hem kwamen Kris en Simon eveneens rillend op adem, maar voor de rest was alles met hen in orde. Een vriendelijke schipper wikkelde hen in ruwe wollen dekens. ‘B-b-bedankt, m-m-meneer,’ rilde Rikkie, terwijl hij zijn bovenlichaam met zijn armen omklemde. Zijn lange, blonde en blauwe haar hing voor zijn gezicht, maar de man leek er geen aandacht aan te schenken. ‘Als je wilt leren zwemmen, spring dan niet van een brug in de Reien,’ lachte hij. De schipper had natuurlijk de tijdspoort niet gezien en had de jongens pas opgemerkt toen hij naar zijn collega op de voorbijvarende lichter wuifde. De aardige schipper stelde zich voor als Diederik. Hij was net binnengevaren uit Damme, een dorpje langs het kanaal tussen Brugge en het Zwin waar de vracht van de grote zeeschepen op de kleinere lichters werd overgeladen, zodat ze tot in de Brugse binnenstad konden varen. Terwijl zijn negentienjarige zoon toekeek bij het lossen van hun vracht Spaanse wijn, nam Diederik de jongens mee naar een herberg in de Vlamingstraat. Daar konden ze drogen bij het haardvuur en Diederik vergastte hen op een kom warme melk. Aan een tafeltje naast hen waren twee mannen in gesprek verwikkeld en Rikkie pikte iets op over een heksenkind dat was opgesloten in het Steen. Natuurlijk wist hij wie dat heksenkind was. Zijn beste vriend in het Steen! Hij herinnerde zich nog heel goed de virtuele rondleiding door de middeleeuwse gevangenissen die hij met de klas had gedaan en hij gruwde bij de gedachte aan de slechte omstandigheden en de folterpraktijken die de mensen er toen op nahielden. ‘Ze zeggen dat er nog drie zouden zijn,’ zei de andere man. Hij knabbelde op een walmende pijp. ‘Als je kinderen al niet meer mag vertrouwen...’ ‘Jullie komen niet uit Brugge,’ merkte Diederik op. Rikkie trok zijn aandacht weg van de conversatie aan de tafel ernaast en keek de

schipper verstrooid aan. ‘We komen van heel ver,’ zei Kris. ‘Waarvandaan?’ ‘Paragon,’ flapte Rikkie eruit. De schipper was danig onder de indruk, want die naam klonk natuurlijk erg exotisch. Wist hij veel dat deze stad pas tegen het einde van de eenentwintigste eeuw zou ontstaan als de hoofdstad van Neo-Europa. Natuurlijk wilde Diederik ook weten hoe Rikkie aan zijn blauwe haar was gekomen. Gelukkig bedekten de dekens hun vreemde kleren, anders hadden ze nog meer leugens moeten verzinnen. ‘Als ik die rekels vind die jou met blauwe verf hebben toegetakeld, zullen ze er niet goed van zijn,’ zei Diederik. De jongens speelden het spelletje mee, maar zagen ook hoe steeds meer gasten hun richting uitkeken. Er werd gefluisterd en gesmoesd. Misschien had de schout wel een opsporingsbevel uitgevaardigd en stond er een beloning op hun hoofd. ‘Bedankt voor alles,’ zei Rikkie tegen de schipper, ‘maar onze ouders zullen ongerust worden.’ Dat begreep Diederik, maar de jongens waren nu wel verplicht om hem de dekens terug te geven en konden niet langer hun twintigste en tweeëntwintigsteeeuwse kleren verborgen houden. De lichtjes en displays op Rikkies kleren deden hem haast op een kerstboom lijken in de aardedonkere kroeg. ‘Wat een vreemde kleren,’ merkte de schipper op. ‘Komen die ook uit Paragon?’ De jongens knikten snel. De schipper stak een aarzelende hand uit naar Rikkies armband, maar de jongen trok zijn hand weg. Alle ogen waren nu op hen gericht en sommige gasten leken het drietal te herkennen. Het gefluister zwol aan en Rikkie zag bange en verbaasde gezichten.

‘We zouden u nog heel veel kunnen vertellen,’ zei Simon, ‘maar we moeten nu echt gaan.’ En nog voor Diederik kon antwoorden renden de jongens de herberg uit. Alleen Rikkies kleren, die over een ingebouwd volautomatisch droogsysteem beschikten, waren droog. Maar Kris en Simon gaven niet om hun natte plunje. En terwijl Rikkie vertelde wat hij in de herberg had gehoord, rende het drietal door de straten in de richting van de Boeveriepoort. Weg van de priemende ogen en de nieuwsgierige mensen die je van hekserij beschuldigden omdat je anders was.

* * *

Nu hij was genezen, was Annekens vader weer aan het werk in de Waterhalle en Anneken had haar werk als loopjongen bij de drukker opgegeven en haar jongenskleren ingeruild voor een mooie lichtrode jurk. Niettemin wachtten haar een heleboel taken in en om het huis. In de zestiende eeuw was het nu eenmaal zo dat iedere vrouw het huishouden deed en daar hoorden ook zwaardere taken bij, zoals water halen uit de waterput of houtblokken hakken voor het haardvuur. Maar Anneken kon het hoofd maar moeilijk bij haar werk houden, want haar gedachten dwaalden steeds weer af naar die vier vreemde jongens, die het leven van haar vader hadden gered en vooral naar die ene jongen die Tristan heette en die opgepakt was door de schout. De gedachte vulde haar met machteloosheid en woede en gaf haar de kracht om een houtblok met één houw in twee te klieven. ‘Waar zijn je vriendjes nu? Gaan vliegen op hun bezem?’ Anneken keek in de richting van het hoge stemmetje. Jappe, de jongste van de drie Gerardts broers, stond bij het hek en grijnsde naar haar. ‘Ik heb gehoord dat de schout er eentje heeft opgesloten in het Steen.’ ‘Waar zijn je broers?’ vroeg Anneken om het joch het zwijgen op te leggen. ‘We gaan zwemmen in de sloot. Je mag meekomen, als je wil.’

Anneken wist wel dat dit niet zomaar een uitnodiging was. Ze kon zo in Jappes ogen zien dat de jongens iets van plan waren. Een meisje dat met heksen omging, was in hun ogen ook een heks en ze zouden haar een duchtig lesje leren. In het beste geval zouden ze haar spiernaakt aan een boom vastbinden, met brandnetels geselen en haar vervolgens achterlaten tot iemand haar vond. ‘Ik zal erover nadenken,’ zei Anneken. ‘Misschien breng ik mijn bijl wel mee. Mijn vader en ik hebben wel zin in verse worstjes.’ En ze wees met het blad van haar bijl naar Jappes kruis. Het knaapje slikte even en wou weggaan, maar een stevige arm nam hem in een nekgreep en een knie in zijn rug dwong hem op de grond. Jappe schreeuwde als een speenvarken. ‘Kleine lamstraal! Laat haar met rust!’ brieste Kris, aan wie de knie toebehoorde. ‘Laat hem maar,’ zei Anneken.‘We waren maar aan het praten, niet Jappe?’ Jappe keek verschrikt op en knikte. Zodra Kris de jongen losliet, schoot hij er als een bange haas vandoor. ‘Jullie zijn teruggekomen!’ zei Anneken glunderend. ‘Tuurlijk zijn we teruggekomen,’ zei Rikkie. ‘Mijn beste vriend is hier nog.’ ‘Ik weet het,’ zei Anneken met een bedrukt gezicht. ‘Ze hebben hem naar het Steen gebracht.’ ‘Wat is dat Steen eigenlijk?’ vroeg Simon. ‘De gevangenis op de Burg. Hij wordt verdacht van toverij. Ze hebben mijn vader en mij al ondervraagd, maar ik heb niets gezegd.’ ‘Wat gaat er met hem gebeuren?’ vroeg Rikkie. ‘Vader zegt dat ze hem zullen ondervragen en als hij niet meteen bekent, zullen ze hem waarschijnlijk folteren.’ ‘Wat?’ riep Kris uit. ‘Mogen ze kinderen folteren?’

‘Niet als ze jonger zijn dan veertien, maar dat telt niet als je van hekserij wordt beschuldigd. De omgang met de duivel is de zwaarste misdaad die iemand kan begaan – erger dan moord. En als je niet bekent uit vrije wil, dan vinden ze wel een andere manier om je te laten praten.’ ‘Arme Tristan,’ zuchtte Rikkie, want hij wist dat zijn beste vriend in zijn hele leven nog nooit iets had bekend. Het maakte van hem een jongen op wie je kon vertrouwen en dat werd geapprecieerd in de straten van Paragon, waar zwijgen goud was en spreken meestal de dood betekende. Maar hier was het net andersom en Rikkie hoopte vurig dat Tristan zich dit op tijd zou realiseren. Anneken nam de jongens mee naar binnen. Daar pakte ze iets van de schoorsteenmantel en gaf het aan Rikkie. ‘Dit heb ik op zolder gevonden,’ zei ze, ‘en jij bent zijn beste vriend...’ Het was Tristans zakmes en Rikkie voelde een brok in zijn keel. ‘Bedankt,’ zei hij stil. ‘Waar is je vader?’ vroeg Kris. ‘Hij is weer aan het werk. Een goede werkman kunnen ze in de Waterhalle altijd gebruiken.’Anneken ging zitten. ‘Ik ben jullie erg dankbaar en als er iets is wat ik kan doen om jullie te helpen...’ ‘Zouden we hem kunnen zien?’ vroeg Rikkie. Hij hield Tristans zakmes als een waardevolle schat in zijn handen geklemd. ‘Ben je gek?’ riep Kris uit. ‘Als we ons weer in de stad durven te laten zien, zitten we binnen de kortste keren allemaal in het Steen!’ ‘Niet als we eruitzien zoals iedereen,’ zei Rikkie. ‘Maar waar halen we zulke kleren vandaan?’ vroeg Simon. ‘Ik ben onderweg geen H&M tegengekomen!’ ‘Ik weet waar we jongenskleren kunnen vinden,’ zei Anneken en haar ogen kregen een ondeugende schittering.

De jongens volgden het meisje over de aardeweg, langs het hoge gras en de knotwilgen die hier en daar in de berm stonden tot aan de imposante boerderij van boer Gerardts. Verderop stond een klein dorpskerkje, zoals ze er al zoveel waren tegengekomen. De piepkleine dorpjes bestonden uit een handvol huizen en lagen op een steenworp van elkaar, maar toch hadden ze elk een kerk, waardoor het wel leek alsof het landschap propvol kerken stond. Anneken voerde de jongens mee langs een veldweggetje dat schuin achter de boerderij liep en er verdween tussen de bomen. Uiteindelijk kwam het viertal bij een sloot, half verscholen tussen het groen. Meteen dook Anneken weg in het struikgewas en Rikkie, Kris en Simon volgden haar voorbeeld. Er klonk geschreeuw en gelach, en gehurkt tussen de takken zagen ze hoe Jappe, Dries en Toon Gerardts verderop in hun blootje aan het ravotten waren in het water. ‘Jappe heeft me uitgenodigd om te komen zwemmen,’ fluisterde Anneken.‘Ik heb gezegd dat ik erover zou nadenken, maar nu jullie kleren nodig hebben, leek het me een goed idee.’ Ze wees naar de drie hoopjes kleren verderop in de schaduw van een beuk. ‘Briljant!’ zei Kris. ‘Nou, ik weet het nog zo niet,’ fluisterde Simon. ‘Die krijgen we nooit te pakken zonder dat ze ons zien!’ ‘Wedden?’ zei Rikkie en hij richtte zijn polshorloge op de bundeltjes. De anderen begrepen meteen wat hij van plan was. Rikkie wachtte tot de drie broers wat verderop elkaar kopje-onder probeerden te trekken en duwde op de knop die de anti-zwaartekrachtstraal activeerde. Het hoopje kleren dat het dichtst lag, kwam los van het gras en Rikkie liet het laag bij de grond hun richting uit zweven zodat Kris, Anneken en Simon de kleren binnen konden halen als vissen in een net. De tweede vangst waren de kleren van de kleine Jappe. Simon had zijn natte pet al afgezet en probeerde Jappes muts over zijn stekeltjes te en. Rikkie concentreerde zich helemaal op het derde en laatste hoopje kleren, terwijl hij het in de anti-zwaartekrachtstraal naar hem toe liet zweven. Hij merkte niet dat Dries, de middelste van de Gerardts broers net zijn richting uit keek. De jongen stopte met plenzen. Zijn ogen werden zo groot als schoteltjes en zijn mond viel open als een klapdeur. Toon en Jappe hadden gemerkt dat hun broer gestopt was met stoeien en zagen meteen wat er aan de hand was.

‘M-mijn kleren!’ stamelde Toon. ‘Ze v-v-vliegen!’ Jappe en Dries hadden niet eens door dat hun eigen kleren al verdwenen waren. ‘Het is een sp-pook,’ piepte Jappe. Rikkie besloot er nog een schepje bovenop te doen en liet het bundeltje nog even hun richting uit zweven. Het resultaat mocht er zijn. De Gerardts broers zetten het op een gillen en stoven lijkbleek en spiernaakt uit elkaar als een bende wilde konijnen. Kris, Simon, Rikkie en Anneken gierden het uit en maakten zich met hun buit onder de arm snel uit de voeten. Bij Anneken thuis kwam Rikkie tot een fantastische ontdekking. De lichtjes op de beide armbanden waren weer groen, maar Tristan ging nu voor en hij hoopte dat ze groen zouden blijven. Het was wel even puzzelen bij het verkleden, want tijdens de vlucht waren de kleren door elkaar geraakt en het duurde een poosje voor Kris de kleren van Toon had gevonden. Anneken gaf hen aanwijzingen hoe ze alles aan moesten trekken en dat was niet eenvoudig als je niet mag omkijken. Eerst het lange onderhemd, dan de hozen of broekkousen, dan het wambuis en ten slotte de schoenen. Simons hozen bestonden slechts uit twee pijpen, waardoor zijn voorkant en achterkant op de tocht stonden. Gelukkig was Rikkie er om hem te tonen hoe hij de voor- en achterkant van zijn onderhemd tussen zijn benen moest proppen om zijn ‘privé-collectie’ te beschermen. Simons wambuis was bovendien lang genoeg om het hele gedoe nog eens aan het zicht te onttrekken. Jappe had geen schoenen, maar zijn broekkousen hadden leren zooltjes en het was wel even wennen om op je kousen rond te lopen. ‘Ik lijk wel een balletdanser met die dingen aan!’ zeurde Simon. Hij had drie jaar geleden een herder gespeeld in het kerstspel en voelde zich net zo belachelijk als toen. Kris had meer geluk, want de leren broek van Toon bedekte wel de juiste plaatsen, maar toch was hij niet zo tevreden over het buideltje vooraan, dat nogal fel de nadruk legde op wat ze in de Middeleeuwen je getuich noemden.

‘Het lijkt wel of ik er een meloen in heb zitten!’ ‘Geloof me,’ zei Rikkie, terwijl hij zijn eigen buideltje dichtknoopte. ‘Met die meloen van jou zie je er al een stuk normaler uit dan daarnet.’ Anneken lachte, want het was echt geen gezicht met hun twintigste- en tweeëntwintigste-eeuwse kapsels. Simon kon niettemin zijn piekjes verbergen onder Jappes muts en de brede muts van Dries bedekte mooi de blauwe streep in Rikkies lange blonde haar. ‘Net de Gerardts broers,’ zei Anneken. ‘Nou, bedankt hoor,’ zei Simon. ‘Maar dan veel knapper,’ voegde ze er lachend aan toe. ‘Nou, ze heeft toch wel goeie ogen,’ zei Rikkie. De jongens maakten hun polshorloges hoger op hun arm vast, zodat ze bedekt waren onder de mouwen van hun wambuizen. Het enige dat Rikkie nu nog vasthield was zijn zaklaser. Die moest mee, maar broekzakken waren nog niet uitgevonden. Kris had wel een beurs aan zijn gordel hangen. ‘Waarom wil je dat ding absoluut meenemen?’ vroeg hij, terwijl hij zijn gordel ruilde voor Rikkies gordel. ‘Omdat ik je met dat ding uit het politiebureau heb laten ontsnappen, weet je nog?’ Ja, dat wist Kris nog. De zaklaser kon door gehard staal snijden. De ijzeren tralies van het Steen zouden dan ook geen enkel probleem mogen vormen. Tenminste, dat dacht hij...

Het Steen

Het Belfort sloeg halftwee toen Anneken en de drie jongens door de Ezelpoort de stad binnengingen. Simon zeurde de hele tijd dat hij de ultieme vernedering onderging, Kris keek steeds maar om zich heen om zich ervan te vergewissen dat niemand naar zijn kruis keek en Rikkie vroeg wel zeven keer of zijn haar niet uit zijn muts stak. In elk geval bleken hun zorgen onterecht, want niemand gunde het viertal een blik. Ze staken schuin de Grote Markt over en sloegen achter de Waterhalle linksaf de Breidelstraat in, zodat ze op de Burg kwamen. Als de Grote Markt het handelscentrum was, dan was de Burg het bestuurscentrum van de stad. Het plein werd omzoomd door de prachtigste gebouwen. Links de imposante muren van een kerk die Anneken Sint-Donaas noemde en die hoog boven de houten gebouwtjes ervoor uitrees. Achteraan stond de Loove, het huis waar de graaf woonde, met ernaast het paleis van het Brugse Vrije. Langs de overkant van het plein, recht tegenover de Sint-Donaaskerk, stond het gotische stadhuis met zijn talrijke beelden in de nissen op de gevel en zijn hoge ramen. Rikkie, Kris, Simon en Anneken waren onder een boog aan de zijkant van het Steen uitgekomen, de oude burcht die nu dienst deed als stadsgevangenis. Het hoge, langwerpige gebouw met zijn dikke muren grensde aan de Heilige Bloedkapel met haar drie torentjes en ging voor een deel schuil achter de houten gebouwen die ertegenaan waren gebouwd. De weinige ramen in het Steen waren voorzien van stevige tralies. Rikkie vond het een vreemd idee: een gebouw dat oorspronkelijk was opgetrokken om mensen buiten te houden en dat nu net het omgekeerde deed. Anneken liet de jongens onder de boog achter en liep naar één van de twee wachten die bij de trappen van de gevangenis stonden geposteerd. Rikkie, Kris en Simon konden niet horen wat ze zei, maar even later wenkte ze hen en mochten ze de trap opgaan die overwelfd werd door het eerste houten voorgebouw. Anneken klopte boven aan bij de massieve houten deur en de echo weergalmde diep in het gebouw. Er klonken voetstappen en een ogenblik later werden zware grendels weggeschoven. De deur draaide krakend open en ze stonden oog in oog met een van de gevangenisbewaarders. Hij was niet echt een

potige kerel, maar zijn kille uitstraling bezorgde de kinderen ijskoude rillingen over de rug. ‘Wat moeten jullie hier?’ snauwde hij. ‘We komen voor Tristan,’ zei Anneken. ‘We zijn vrienden van hem.’ Binnen in het Steen klonken vreemde echo’s, een mengeling van akelige menselijke klanken en het gerinkel van kettingen. ‘Vrienden van een heks?’ bromde de gevangenisbewaarder. ‘We willen hem alleen even zien,’ zei Rikkie. ‘Hij heeft geen familie, ziet u...’ De gevangenisbewaarder keek de vier kinderen schuin aan, maar liet hen toch binnen. Op bevel van de schout had hij Tristan in een cel op een hogere verdieping ondergebracht, afgezonderd van de andere gevangenen. Het ging per slot van rekening om een heks en daar kon je niet voorzichtig genoeg mee zijn. Bovendien bestond het gevaar dat er onrust uitbrak onder de gevangenen. En dus volgden de kinderen de gevangenisbewaarder langs de stenen trappen naar boven. Ondanks het warme weer was het aardig fris in het Steen en Rikkie kreeg al kippenvel als hij eraan dacht hoe het er hier in de winter aan toe ging. De cellen zaten aan weerszijden van een lange galerij met een hoge houten zoldering en waren afgesloten met stevige traliedeuren. Op deze hogere verdiepingen zaten normaalgesproken de rijkere gevangenen die extra betaalden om niet tussen het schorriemorrie op de benedenverdieping te hoeven zitten. De voetstappen van de gevangenisbewaarder en de vier bezoekers weergalmden langs de stenen muren en hun schaduwen kregen iets spookachtigs in het flikkerende licht van de lantaarns die op regelmatige afstanden aan de muur hingen. Er hing een geur die de kinderen niet onmiddellijk konden thuisbrengen, maar die allesbehalve aangenaam was, en op een richel tussen twee cellen zag Rikkie een vette rat zitten, die hem met blinkende kraaloogjes aanstaarde. De levensomstandigheden waren hierboven veruit dezelfde als beneden. Gelukkig werd je in de zestiende eeuw alleen maar opgesloten in afwachting van je proces en zat je dus nooit lang in de cel. Opsluiting als straf zou pas in de volgende

eeuw gebruikelijk worden. ‘Ik begrijp niet waarom jullie dat heksenjong willen zien,’ zei de gevangenisbewaarder, terwijl ze langs de cellen liepen. ‘Er komt niets goeds van kinderen die met heksen omgaan.’ Rikkie wou iets zeggen, maar Anneken gebood hem met een strenge blik om zijn mond te houden. Nee, nu konden ze zich niet veroorloven om domme dingen te zeggen. De gevangenisbewaker stopte bij de laatste traliedeur en rinkelde met zijn sleutelbos tegen de ijzeren spijlen. Het schrille geluid echode in de reusachtige galerij. ‘Je hebt bezoek, satansgebroed!’ Rikkie keek door de tralies in de cel naar binnen. Het was er donker en koud en er was slechts één klein tralievenster achterin, heel hoog in de muur, waardoor hij een deel van de Belforttoren kon zien. Hij kon het water horen klotsen in de Kraanrei die achter het Steen liep. In een donker hoekje van de cel zat iemand op een hoop stro. ‘Tristan!’ De jongen keek op en toen hij zag wie er bij de deur stond, verscheen er een flinterdun glimlachje op zijn anders zo levenslustige gezicht. Hij stond op, maar toen hij dichterbij kwam, zag Rikkie de wanhoop en de angst in zijn donkere ogen. ‘Alles oké?’ ‘Gaat wel,’ antwoordde Tristan. ‘En te bedenken dat ik zeurde omdat de woontorenraad ons maar één schans had gegeven.’ Hij ontblootte zijn stralend witte tanden in een pijnlijke grijns. ‘Ze hebben je toch niet gefolterd?’ vroeg Rikkie. ‘Ze willen het morgen doen als ik niet beken.’ Er klonk een trilling in Tristans stem.

‘Klootzakken,’ zuchtte Kris. Rikkie dempte zijn stem nog een beetje meer, want de gevangenisbewaarder stond maar drie meter verderop. ‘Ik heb je armband,’ fluisterde hij en hij schoof zijn mouw ietsje naar boven om de twee armbanden te ontbloten. De groene lichtjes toverden opnieuw een glimlach op Tristans gezicht, even maar, want de jongen herwon snel zijn ernst. ‘Stop dat weg, Rik! Als onze vriend met de sleutelbos ze ziet, belanden we allemaal op de brandstapel!’ Rikkie schoof zijn mouw snel weer naar beneden en wierp een blik naar de gevangenisbewaarder. Die was echter druk bezig met het ontginnen van een bron diep in zijn neus. Zijn wijsvinger zat er in elk geval tot aan het tweede gewricht in. Rikkie zou snel moeten handelen. De armband losklikken en door de tralies stoppen... ‘Hij heeft gelijk,’ fluisterde Simon. ‘Ik vertrouw die vent voor geen cent. Het lijkt wel alsof hij ons niet in het oog houdt, maar ik ben er zeker van dat hij alles ziet wat er gebeurt.’ ‘Precies,’ zei Tristan. ‘Trouwens, wie denk je dat er de schuld krijgt als ik verdwijn?’ ‘Wij?’ zei Kris. ‘Nee,’ zei Rikkie. ‘Wij zullen ook weg zijn. Er is maar één van ons die hier zal blijven.’ De jongens keken nu naar Anneken en het meisje schrok, want zo had ze het nog niet bekeken. Rikkie kon er ook niet onderuit. Anneken had hen in het Steen binnengeloodst en als de vier jongens spoorloos zouden verdwijnen zou zij verdachte nummer één zijn en konden ze haar ook niet meer helpen. ‘Ik ben al blij te weten dat we weer naar huis kunnen,’ zei Tristan. ‘Neem de armband maar weer mee, Rik.’ Rikkie knikte teleurgesteld, maar er was geen andere oplossing. Hij raakte even Tristans vingers aan door de tralies. Hun vriendschap was sterker dan ijzer en

Rikkie was er hoe dan ook van overtuigd dat die zou overwinnen... tenminste dat hoopte hij. ‘Tristan, beloof me één ding.’ ‘Alles wat je maar wilt, Rik.’ ‘Beloof me dat je alles zult bekennen. Alles! Als ze vragen of je de duivel zijn kont hebt gekust, zeg je ja en je verzint er desnoods nog het een en ander bij.’ ‘Ben je gek geworden? Ze sturen me meteen naar de brandstapel!’ ‘Daar kom je toch terecht, of je nu bekent of niet. Maar als je bekent, hebben ze geen reden om je te folteren, snappie? En hoe sneller je bekent, hoe sneller je voor de Vierschaar komt. De rest laat je aan ons over.’ Tristan begreep het en glimlachte weer een beetje, zodat Rikkie opnieuw een glimp zag van de oude Tristan. ‘Ik beloof het. Bedankt, Rik. Je bent een echte vriend.’ En weer raakten beide jongens elkaars hand aan door de tralies. Een korte streling die Rikkies gemoed deed vollopen. ‘Ik haal je hier uit,Tristan. Al is het het laatste wat ik doe.’

* * *

Er hing een ijselijke stilte over het viertal toen ze de Burg met het vreselijke Steen achter zich lieten. Ze waren allemaal onder de indruk en ieder van hen probeerde de gedachten in zijn hoofd op een rijtje te zetten. Rikkie voelde zich nog het rotst van al, omdat hij zijn beste vriend in zulke mensonterende omstandigheden had moeten achterlaten. Hij dacht aan wat ze samen allemaal hadden meegemaakt en hoe Tristan voor hem steeds een rots in de branding was geweest. Steeds klaar om te helpen of om hem moed in te praten als het hem eens een keertje niet voor de wind ging. Nu was het Rikkies beurt om te tonen

wat hun vriendschap voor hem betekende. Ja, hij had er alles voor over, zelfs opsluiting op water en brood om nu bij Tristan te zijn, zodat ze elkaar gezelschap konden houden. Maar terwijl hij met zijn vrienden door de Brugse straatjes liep, realiseerde Rikkie zich ook dat hij Tristan alleen maar kon helpen als hij zelf uit de gevangenis bleef. Toen ze na de lange wandeling weer bij Annekens huis kwamen, had nog niemand een woord gesproken en het was uiteindelijk Simon die de stilte doorbrak. ‘Hij was niet eens verbaasd ons terug te zien,’ zei hij stil. ‘Denk je niet dat hij andere dingen aan zijn hoofd heeft?’ zei Kris. ‘Hoe zou je zelf zijn als je op het punt stond op de brandstap...’ Hij slikte zijn laatste woorden in toen hij Rikkies bedrukte blik zag. ‘Niemand van ons belandt op de brandstapel,’ zei Rikkie bedaard. ‘Niet zolang wij er iets aan kunnen doen!’ ‘Sorry, Rik. Maar je hebt het zelf gezien. Het Steen wordt zwaar bewaakt. Zelfs met dat laserzakmes van jou krijgen we Tristan daar niet uit.’ ‘Dat weet ik ook wel,’ snauwde Rikkie bits, maar veel tijd om hierover na te denken had hij nog niet gehad. ‘Wat we nodig hebben is een waterdicht plan,’ zei Simon. ‘Misschien kunnen we...’ ‘Water!’ riep Rikkie uit. ‘Wat?’ ‘Tristans cel ligt aan het water!’ ‘Dat is nog geen plan, dat is een waarneming!’ merkte Kris op. ‘Nee, het is toch een plan,’ zei Rikkie opgewonden. ‘De Kraanrei loopt achter het Steen! Als we onopgemerkt onder Tristans cel kunnen komen, kunnen we proberen hem zijn armband toe te stoppen.’

‘Heb je al gemerkt hoe hoog hij zit?’ vroeg Kris. ‘Wat ga je doen? Een ladder van dertig meter in de Kraanrei zetten?’ Maar Rikkie glimlachte breed, want zijn plan ontvouwde zich nu volledig in zijn brein. ‘Jij vergeet de anti-zwaartekrachtstraal in mijn horloge!’ ‘Wauw!’ riep Simon uit. ‘Dat is nóg beter!’ ‘Wat was jouw plan dan?’ vroeg Kris. ‘Cipiers verdoven, langs touwen naar boven klimmen... zulke dingen. Jouw plan is beter, Rik.’ ‘Jij kijkt te veel tv,’ lachte Rikkie. ‘Wat is teevee?’ vroeg Anneken. ‘Een machine om...’ begon Kris, maar hij stopte, want hoe moest hij in ’s hemelsnaam gaan uitleggen wat televisie nu eigenlijk is. ‘Televisie is alles en niks,’ zei Rikkie tegen Anneken. ‘Geloof me, jullie zijn beter af zolang ie nog niet is uitgevonden.’ ‘Goed, maar dan is er nog één ding dat we over het hoofd hebben gezien,’ zei Simon om op het plan terug te komen. ‘Waar halen we een boot vandaan?’

’s Nachts op de Reien

Het probleem van de boot loste zich vanzelf op toen Annekens vader thuiskwam. Hij had zijn eerste dagloon op zak, had een heleboel lekker eten gekocht en was volledig bereid om de jongens te helpen bij hun hachelijke onderneming. Zonder de toekomstkinderen was hij nu waarschijnlijk dood geweest en hen helpen bij het bevrijden van hun vriend was het minste dat hij kon doen. Anneken wou ook meegaan, maar haar vader vond dat ze al genoeg had gedaan. Het kon vanavond immers knap gevaarlijk worden. Het begon al te schemeren toen Annekens vader met de drie jongens de stad in ging. De poortwachters maakten zich klaar om de zware houten poorten te sluiten. Na zonsondergang werd Brugge vergrendeld en kwam er niemand meer in of uit. Alleen wie de poortwachters een som geld toestopte, kwam er nog door na zonsondergang, wist hij te vertellen. De schemering hulde de grote markt in een mysterieuze sluier en verschillende mensen die de stad nog uit moesten, haastten zich door de smalle straten voor de duisternis finaal zijn intrede deed. Achter de ramen van de huizen werden kaarsen aangestoken en uit de herbergen klonk gezang en gelach. ‘Wacht op mij op de Zoutdijk aan het eind van de Wollestraat,’ zei Annekens vader voor hij de imposante Waterhalle binnenging. Rikkie, Kris en Simon liepen door de Wollestraat, die langs de Lakenhalle en het Belfort Zuidoostwaarts liep en die eindigde in een bruggetje over de Dijver. De Zoutdijk lag links, langs één kant afgezet met een rij sierlijke trapgevelhuisjes en aan de andere kant lag het grote bekken, waar de Kraanrei, de Dijver en de Groene Rei samenkwamen. Ongeveer halverwege was de kaaimuur onderbroken en liepen stenen trapjes tot aan de waterspiegel. De jongens besloten om op de trappen te wachten op een teken van Annekens vader. Het werd steeds donkerder en af en toe liep een late wandelaar gehaast voorbij met een lantaarn in de hand opdat hij de weg naar huis zou terugvinden. Simon

wist nu waarom men het zo vaak over de ‘duistere Middeleeuwen’ had. Er was geen straatverlichting en geen elektriciteit; slechts het flikkerende kaarslicht achter de ramen en het vale maanlicht zorgden ervoor dat je niet in de Reien sukkelde. Een prachtige sterrenhemel ontvouwde zich boven de oude stad en weerspiegelde als duizenden lichtjes in het klotsende water. Na een poosje leek het alsof één van die lichtjes dichterbij kwam en het drietal zag dat het een lantaarn was die voorin een roeibootje stond. Annekens vader bracht het bootje langszij en liet de jongens een voor een instappen. Het was wel een beetje krap voor vier man, maar het bootje leek het te houden. Het had in elk geval iets magisch zo in het pikkedonker met één enkele lantaarn in een roeiboot over de Brugse Reien te dobberen. Maar lang niet zo magisch als drie vrienden uit twee verschillende tijdvakken die in de zestiende eeuw hun makker gingen redden. Nog nooit in zijn hele leven had Tristan zich zo stierlijk verveeld. Buiten de vier muren en de hoop stro in de hoek, was er niets in de cel. Daarstraks was het hem even gelukt om zich omhoog te hijsen naar het hoge tralieraampje en hij had er een poosje de eendjes en de lichters op de Reien zitten tellen, maar nu het donker was, kon hij zelfs dat niet meer. In de kinderstaatsgevangenis had je ten minste holo-tv en een GlobeNet-aansluiting in iedere cel en als dat ging vervelen, was er nog steeds zijn celmakker Keyno geweest, met wie Tristan eindeloos kon praten over alles en nog wat. Maar zelfs een celmakker had hij hier niet. Een paar minuten nadat het Belfort halfzes had geslagen, kraakte de sleutel in het slot en een van de helpers van de gevangenisbewaarder kwam binnen met een stenen kom water en een stuk hard brood. Hij was dik en stonk verschrikkelijk en zijn stompe neus was half verteerd door een of andere kanker. ‘Waar is je duivel nu, heksenjong?’ kraakte hij met een grijns vol rotte tanden. Hij schraapte zijn keel en spuwde een groene fluim in Tristans drinkwater voor hij het op de vloer zette. Toen sloot hij de celdeur weer achter zich en de jongen kon zijn gelach horen wegsterven door de kille gangen. Tristan had vreselijke dorst, niet in het minst van de hele middag naar het kabbelende water te kijken en zijn maag knorde. Maar zelfs als de bewaker niet in het water had gespuwd, zou Tristan het nog niet wagen om ook maar één slok van het troebele goedje te drinken. Het was puur Reiewater en de jongen wist heel goed dat de middeleeuwse waterwegen ook dienst deden als riool. Het stond buiten kijf dat

je er een of andere leuke ziekte van zou krijgen. Tristan brak een klein stukje van het brood, stak het in zijn mond en spuwde het meteen weer uit. Het smaakte naar aarde en schimmel en was niet te vreten. Hij was ervan overtuigd dat de andere gevangenen beneden in het Steen een stuk beter behandeld werden. ‘Ik sterf van de dorst of van de tyfus, voordat ze me op de brandstapel kunnen zetten,’ zuchtte hij en moest onvrijwillig lachen bij de gedachte. Natuurlijk hoopte hij dat Rikkie, Kris, Simon en Anneken een manier zouden vinden om hem te bevrijden, maar het was eerder een droom dan echte hoop, net zoals je hoopt op wereldvrede of op heel veel geld. Vanuit zijn hoekje keek hij naar boven door het tralieraam. Hij zag hoe de sterren langzaam te voorschijn kwamen in de schemering en dommelde langzaam in. Hij werd echter met een schok weer wakker door een schelle fluittoon die buiten weerkaatste langs de achtergevels van de huisjes aan de overkant van de Kraanrei. Tristan krabbelde overeind en hees zich omhoog naar het kleine tralieraampje. ‘Ben je nu helemaal!?’ siste Kris tussen zijn tanden. Hij was net te laat geweest om Simon ervan te weerhouden keihard op zijn vingers te fluiten. ‘Een merel moest je nadoen! Geen scheidsrechter die een penalty fluit!’ ‘Kijk jij altijd uit het raam als je een merel hoort? Ik niet hoor,’ protesteerde Simon. ‘Daar is ie!’ wees Rikkie naar boven. In het hoogste tralieraampje, vlak onder het dak, verscheen Tristans hoofd en hoewel het behoorlijk donker was, kon Rikkie hem zien stralen van geluk bij het zien van zijn vrienden. Natuurlijk kon hij niet roepen, maar hij had zo wel een vermoeden dat Tristan het plan had geraden. Het lichtje op de armband stond nog steeds op groen en straalde zo fel dat het de gezichten van het viertal in de boot verlichtte. Rikkie vermoedde dat zijn vader de tijdmachine nu definitief had her steld en doodongerust wachtte tot de jongens beslisten om naar huis te komen. Rikkie legde Tristans armband op het bankje in de boot, richtte zijn polshorloge en schakelde de anti-zwaartekrachtstraal in. De armband trilde even en kwam toen los van het bankje en zweefde omhoog, terwijl hij Rikkies bewegingen volgde.

Annekens vader keek verbijsterd toe. ‘D-dat. Dat is toverij!’ stamelde hij en begon paniekerig te ademen. ‘Sst!’ siste Kris. ‘Dit is geen toverij. Het is een uitvinding. Zelfs waar Simon en ik vandaan komen, bestaat dit nog niet.’ Met z’n vieren keken ze gespannen toe hoe de armband steeds hoger zweefde, over de daken van de achterbouw van het Steen en langs de tralieramen. De armband werd steeds kleiner, maar Rikkie stuurde hem vastberaden naar boven, naar Tristan, die zijn hand al door de tralies stak om hem te grijpen. Nog bijna zes meter... vijf... vier... drie... De armband bleef plotseling hangen, alsof hij vasthing aan een lang touw dat nu helemaal was afgerold. ‘O nee!’ riep Rikkie uit. Hij keek naar het display van zijn horloge. ‘Wat scheelt er, Rik?’ Rikkie duwde op knopjes, maar de armband bleef stil in de lucht hangen. Tristan strekte zijn hele arm door de tralies tot aan zijn schouder, maar zelfs al had hij een arm van twee meter gehad, dan nog zou hij net niet bij de armband gekund hebben. ‘Stom ding,’ vloekte Rikkie. ‘Het is te hoog!’ ‘Wat bedoel je?’ ‘Gewoon, het is te hoog. De anti-zwaartekrachtstraal is niet sterk genoeg om bij het hoogste raam te komen. De energiecellen zitten boven het maximum dat ze aankunnen.’ ‘Het is nog maar een meter of twee!’ Toen klonk er een geknetter en gesis en een grijze rookpluim steeg op uit Rikkies horloge. Rikkie wou de armband weer naar beneden brengen, maar het was te laat. De energiecellen waren doorgesmolten. Het display op Rikkies horloge doofde uit en de anti-zwaartekrachtstraal verdween. De armband viel, steeds sneller, meter na meter en het viertal in de boot kon alleen maar

machteloos toekijken. Uiteindelijk stortte hij op een stenen muurtje tussen twee gevels te pletter. De armband spatte uit elkaar en de duizenden stukjes vielen naar beneden en verdwenen in het water, een paar meter van de roeiboot. Boven in het steen drukte Tristan zijn hoofd verslagen tegen de koude tralies. Even was hij zo dicht bij de vrijheid geweest dat hij haar haast kon proeven. Rikkie keek zwijgend omhoog en zag Tristans ogen glinsteren. De enige kans op ontsnapping was voor hun ogen in rook opgegaan. De armband was vernietigd en Rikkies horloge met de anti-zwaartekrachtstraal was stuk. Rikkie vocht tegen zijn tranen en zag hoe Tristan boven zijn arm weer naar binnen achter de tralies trok en een seconde later was hij verdwenen in de ingewanden van het Steen. ‘We vinden er wel iets op, Rik,’ zei Kris. Rikkie knikte alleen maar en wreef zijn tranen weg. Hij wou dat het waar was. Annekens vader roeide de boot terug naar de Zoutdijk. Rikkie zat helemaal voorin, zijn gezicht groen verlicht terwijl hij ontmoedigd naar de overgebleven armband staarde. Waarom was hij uit het oog verloren dat de antizwaartekrachtstraal op zijn horloge niet meer was dan een stuk speelgoed? Het stond in de handleiding dat de straal niet verder reikte dan dertig meter en dat je zeker nooit mocht proberen om verder te gaan dan dat. Nu hadden ze nog maar één armband en Tristan zat nog steeds in de cel. De situatie had er nog nooit zo uitzichtloos uitgezien.

‘Ter doot metten viere’

Rikkie werd rillend van de kou wakker met een pijnlijke rug en een slapend been. Hij had de hele nacht op de bodem van het roeibootje geslapen naast Kris, want Simon had het bankje ingepikt. Ze konden gisteravond niet meer de stad uit en de goedkoopste oplossing was de nacht doorbrengen in de roeiboot die Annekens vader veilig had vastgesjord bij de Zoutdijk. Maar waar was hij naartoe? Simon was ook al wakker en zat rechtop, waardoor hij bijna zijn voet in Rikkies kruis plantte. ‘Hé, kijk toch uit! Die heb ik nog nodig hoor!’ ‘Sorry,’ grinnikte Simon.‘Je kunt er ook moeilijk naast trappen met dat paasei ervoor.’ ‘Dat heet een kullezak,’ zei Rikkie. ‘En jij bent een dropkul’. Hij schoof onder het bankje uit, zodat het bootje vervaarlijk wiebelde en Simon zich moest vasthouden om niet overboord te gaan. Rikkie was niet in een al te best humeur. Hij had weer die vreemde droom gehad met het kerkhof en de grafzerk met Tristans naam erop. Geboren in 2126, gestorven in 1559... Als ze niet snel een plan verzonnen, zou die droom realiteit worden. Rikkie voelde zich misselijk van angst. Hij kon zich gewoon niet voorstellen wat hij moest beginnen zonder Tristan. Kris was nu ook wakker en hing over de rand van het bootje. Hij schepte wat water uit de Reien in zijn handen om zijn gezicht te verfrissen, maar liet het bij nader inzien toch weer door zijn vingers sijpelen. In de weerspiegeling zag hij een silhouet over de kade hun richting uitrennen. ‘Hé, daar heb je de vader van Anneken!’ De man liep in snelle looppas over de Zoutdijk en je zou zeggen dat hij het joggen had uitgevonden, ruim vierhonderd jaar eerder. Dat hij een paar dagen

geleden op sterven lag, kon je al lang niet meer merken. ‘Goed, jullie zijn al wakker,’ zei hij hijgend. ‘Ik heb goed nieuws! Jullie vriend heeft bekend.’ ‘Wat gaat er nu gebeuren?’ vroeg Rikkie ongerust. ‘Hij komt vanmiddag al voor de Vierschaar.’ ‘Wat voor een schaar is dat?’ vroeg Simon. ‘De Vierschaar is de rechtbank in de Middeleeuwen,’ verklaarde Rikkie. ‘Heeft hij een advocaat?’ vroeg Kris. ‘Waarmee zouden wij een advocaat moeten betalen?’ zei Rikkie.‘Trouwens, het zal toch niet veel uithalen. Als ze eenmaal in hun hoofd hebben gehaald dat je een heks bent, blijf je een heks. Geen enkele advocaat kan daar iets aan veranderen.’ ‘Wat een oneerlijke tijd,’ zuchtte Simon. De zittingen van de Vierschaar vonden plaats op het stadhuis en waren openbaar. Dat wilde zeggen dat iedereen die dat wenste ze mocht bijwonen. Op weg naar huis begon Rikkie dan ook te broeden op een plan. Het was de eerste keer sinds Tristans arrestatie dat ze samen in één ruimte zouden zijn, zonder tralies tussen hen. Hij zou in het midden van de raadzaal een tijdspoort kunnen openen en dan konden ze onder de ogen van de verbaasde aanwezigen... nee, Tristan zou goed bewaakt worden en bovendien mochten ze niet te veel ophef veroorzaken. Stel je voor dat hun exploten later in de geschiedenisboeken verschenen! Anneken was natuurlijk teleurgesteld toen ze haar vertelden wat er was gebeurd. ‘Rikkie vindt er wel iets op,’ zei Kris. Maar de gedachte aan de nakende dood van zijn beste vriend maakte het voor Rikkie onmogelijk om helder na te denken en hij moest toegeven dat hij geen enkel plan had. ‘Het is niet omdat mijn hersenen genetisch bewerkt zijn dat ik zomaar om de

haverklap met een plan voor de dag kan komen,’ verdedigde hij zich. ‘Dan ligt al onze hoop in de genade van de schout,’ zuchtte Annekens vader, maar de kinderen wisten dat het een ijdele hoop was. Die middag was er meer volk dan normaal op de Burg en toen de kinderen met Annekens vader de raadzaal in het stadhuis binnenkwamen, waar de zitting van de Vierschaar plaatsvond, gonsde het van het volk. Mannen, vrouwen en kinderen; allemaal waren ze nieuwsgierig naar het heksenjong dat men had opgepakt en dat weldra zijn verdiende loon zou krijgen. Anneken, haar vader en de drie jongens vonden een plekje op een houten bank achteraan, zodat ze niet onmiddellijk in het zicht zaten. De schout verkeerde dan wel in de waan dat ze door een ‘hellepoort’ waren weggevlucht; het was best mogelijk dat hij hun gezichten zou herkennen. Rikkie voelde zich vreselijk zenuwachtig, net alsof hijzelf voor de Vierschaar moest verschijnen. En in zekere zin was dat ook wel zo, want een echte vriend is een deel van jezelf, net zoals jij een deel van hem bent. Ergens in het diepste van zijn hart scheen nog een sprankeltje hoop, een lichtpuntje dat de schout Tristan toch nog vrij zou pleiten en dat ze alle vier vandaag nog terug naar huis konden. Een lichtpuntje, ja, maar niet meer dan dat, want Rikkie besefte maar al te goed dat dit niet zou gebeuren. Het geroezemoes in de raadzaal viel stil toen de beschuldigde werd binnengebracht, geflankeerd door twee dienaren van de schout, zijn handen op zijn rug gebonden. Hij zag nog steeds even bleek en was wat verzwakt door het gebrek aan eten en drinken. Maar toen hij Rikkie zag, knipoogde hij en kneep hij er een glimlachje uit. Tristan hield zich sterk zoals altijd, maar toch merkte Rikkie dat hij op z’n minst even zenuwachtig was. Even later kwamen de schepenen binnen, voorgegaan door de schout en ze namen plaats achter een lange eiken tafel. De rechtszaak was kort. De getuigenissen en de bekentenissen van Tristan werden voorgelezen. Niet alleen had het heksenjong een steen doen zweven, hij had ook voor de ogen van de schout een poort naar de hel geopend, waardoor drie andere heksen waren ontsnapt. Ze hadden een vreemde tas achtergelaten met tovermiddeltjes, die volgens de heks dienden om mensen te genezen. De schoudertas met medicijnen, die Rikkie noodgedwongen had moeten achterlaten,

werd te voorschijn gehaald en de flesjes, potjes en toestelletjes uitgestald op de tafel. Tristans vreemde kleren, gemaakt van onbekende weefsels, werden gezien als een ultiem bewijs van toverij. Bovendien stond deze onbekende nergens geregistreerd en zou hij in principe zelfs niet geboren zijn. Het waren stuk voor stuk keiharde bewijzen, die ondersteund werden door de vrijwillige bekentenis die de jongen deze ochtend had afgelegd. De zaak was meer dan duidelijk en uiteindelijk stond de schout op en las het vonnis voor. ‘Vanwege de talrijke en onmiskenbare aanwijzingen, getuigenissen en bekentenissen van de beschuldigde zelf, wordt Tristan De Roos bij vonnis van de schepenen van de Stad Brugge veroordeeld om berecht te worden met het vuur aan een paal op het Galghestick tot de dood erop volgt...’ Rikkie had het vonnis verwacht, maar niettemin keerde zijn maag om bij het horen van de woorden van de schout. ‘Berecht met het vuur’. Er ging een opgewonden geroezemoes door de aanwezigen. Recht zou geschieden! Alleen de vier kinderen en de man achteraan keken elkaar zwijgend aan. De wetsdienaars leidden Tristan de raadzaal uit naar buiten en Rikkie zag nu de doodsangst op zijn gezicht. ‘Kom op!’ zei hij tegen de anderen. ‘Waar wachten we op?’ Tristan kneep zijn ogen tot spleetjes tegen de felle zon, die al boven de SintDonaaskerk stond. Het was misschien de laatste keer dat hij de zon op zijn huid voelde, maar toch kon hij er niet van genieten. Een panische angst snoerde zowat al zijn lichaamsopeningen dicht en hij had moeite met ademen. Toen hij vorig jaar door een androïde uit Strattons hoofdkwartier werd weggeleid om geëxecuteerd te worden, had hij al een plan in zijn hoofd en het was wonderwel gelukt. Maar dit waren geen robots die je om de tuin kon leiden, maar echte mensen die niet handelden volgens een strak geschreven computerprogramma. Al zijn hoop lag nu bij Rikkie... of bij een snelle dood. Op de Burg stond een houten wagen klaar, getrokken door een log boerenpaard dat zijn beste tijd gehad leek te hebben. Eén van de wetsdienaren hees de jongen hardhandig in de wagen. Tristan keek achterom en zag Rikkie, Kris, Simon en Anneken tussen de massa uit het stadhuis komen met Annekens vader. Hij had nog zoveel willen zeggen tegen zijn beste vriend, ze hadden zelfs de kans niet gehad om afscheid van elkaar te nemen.

‘Vaarwel, Rikkie,’ zuchtte Tristan haast onhoorbaar en hij huilde zacht, terwijl de wagen ratelend op gang kwam en de Burg uit reed. ‘Waar brengen ze hem naartoe?’ vroeg Rikkie. ‘Naar het galgenveld buiten de Smedepoort,’ antwoordde Annekens vader. ‘Oké,’ zei Rikkie nu vastberaden. ‘Simon en Anneken, jullie gaan thuis onze kleren halen. Kris en ik volgen de wagen. We zien elkaar op het galgenveld.’ ‘Heb je dan toch een plan?’ vroeg Simon hoopvol. ‘Nog niet.’ Maar de anderen zagen dat Rikkie desondanks alles op alles zou zetten om zijn vriend van de brandstapel te redden. De jongens bedankten Annekens vader voor zijn hulp. Hij kon nu toch niet veel meer doen en had al lang aan het werk moeten zijn in de Waterhalle. ‘Vaarwel en bedankt,’ zei hij. ‘En wees voorzichtig.’ ‘Altijd,’ zei Rikkie.‘Anneken zal u wel vertellen hoe het is afgelopen.’ Het nieuws was als een lopend vuurtje rondgegaan en in alle straten waar de stoet voorbijkwam, stroomden massa’s volk toe. Het gebeurde nu eenmaal niet elke dag dat een heks naar de brandstapel werd geleid en het was goed voor je zielenheil om de veroordeelde nog eens flink wat verwijten (of andere smerigheid) naar het hoofd te slingeren. Het viertal had zich opgesplitst. Simon en Anneken haastten zich zo snel ze konden door de straten naar de Ezelpoort, van waar het maar een klein stukje was naar Annekens huis. Rikkie en Kris volgden ondertussen de stoet die langs de Vrijdagmarkt reed en probeerden tussen de samengepakte menigte door te komen. Verschillende mensen verdrongen zich om een glimp van de veroordeelde op te vangen, maar de wetsdienaars die de wagen vergezelden, hielden hen op afstand. Tristan zag zijn vrienden lopen, maar moest tegelijkertijd de projectielen ontwijken die naar hem werden gegooid en die meestal hun vervaldatum ver voorbij waren. Toch voelde hij opluchting, al was ze maar onbetekenend klein, een gerust gevoel dat zijn vrienden in de buurt zouden zijn als hij stierf. Want eenmaal op de brandstapel gebonden, zou niets of niemand hem nog kunnen

redden. Rikkie overliep alle mogelijke opties, maar iedere keer weer bestond het gevaar dat het misliep en ze in het ergste geval mee op de brandstapel zouden belanden. Ook Kris dacht volop na, terwijl hij zich een weg baande tussen de mensenmassa in de Smedestraat. Hij botste hierbij soms zo brutaal tegen de mensen op dat ze voorover vielen en plat op de straatstenen belandden. ‘Brutale knaap!’ schreeuwde een vrouw met nog maar twee tanden in haar mond. Kris hoorde het niet, want een plan kreeg vorm in zijn hoofd. ‘Gooi hem je armband, Rik!’ ‘Dat heeft geen zin. Zijn handen zijn op zijn rug gebonden en als de armband verloren gaat, is het voor ons allemaal voorbij!’ Kris voelde de moed in de schoenen van Toon zakken. Hij voelde een knagende angst nu hij de twee puntige torentjes van de Smedepoort in de verte zag. Ze deden hem aan het sprookjeskasteel in Disneyland denken, maar sprookjesachtig waren ze allesbehalve nu de sombere stoet met de ter dood veroordeelde jongen naderde. ‘Rik?’ Zijn stem klonk beverig. Rikkie keek om. ‘Als... als het mislukt... ik wil het niet zien...’ ‘Het gaat niet mislukken!’ beet Rikkie hem toe, maar hij worstelde stiekem met hetzelfde probleem. Al die mensen waren toegestroomd om een heks te zien branden, maar hij zou nooit kunnen toekijken hoe zijn beste vriend een verschrikkelijke dood stierf. Een rotte tomaat explodeerde tegen Tristans schouder en Rikkie ving een glimp op van de touwen waarmee Tristans handen waren gebonden. Zijn hand vond de beurs aan zijn gordel, waarin zijn zaklaser zat, en daar was het plan waar hij zo lang op had gewacht. ‘Het gaat niet mislukken!’ herhaalde hij vastberaden en duwde de mensen opzij

om zich een weg te banen tot bij de wagen. De stoet reed onder de Smedepoort en het daglicht viel even weg. Dit was het moment! ‘Tristan!’ riep Rikkie uit volle borst en zijn hoge stemmetje weerkaatste van alle kanten in de holle ruimte. Tristan keek om en zag tot zijn opluchting wat Rikkie in zijn hand hield. Rikkie gooide zijn zaklaser en het ding zeilde netjes over de rand van de wagen en landde voor Tristans voeten op de vloer... waar het verdween tussen de smurrie. De wagen reed weer onder de poort uit en Tristan zag het heft van de zaklaser uit de drek steken. Hij strekte zijn been om te proberen het ding ongemerkt met zijn voet dichterbij te schuiven. Nog ietsje verder. Tristan boog door zijn knieën en zijn voet raakte het harde stalen heft van Rikkies lasermes. Hij probeerde het met de tip van zijn schoen wat dichterbij te trekken, maar een snerpende pijn trok door zijn schedel. Eén van de wetsdienaars was op de wagen gesprongen en trok de jongen bij zijn dikke haardos overeind. Tristan schreeuwde van de pijn, maar slikte zijn kreet in toen hij een scherpe dolk in zijn rug voelde. ‘Ik zou je hier ter plaatse moeten afmaken, smerige heks!’ siste de man. ‘Maar ik wil niemand het plezier ontnemen van je te zien branden!’ Tristan wendde zijn hoofd af, want de kerel stonk aanzienlijk uit zijn bek. Hij probeerde het lasermes weer op te sporen, maar een nieuwe lading rot fruit en afval smakte tegen zijn hoofd en landde op de vloer van de wagen. ‘Shit!’ vloekte Tristan binnensmonds, maar hij durfde niets meer te ondernemen. De man met de dolk bleef achter hem staan en hield hem nauwlettend in het oog. Tristan had geen zin om het scherpe mes in zijn nieren te krijgen; hoewel hij zich wel kon indenken dat het nog steeds een stuk minder pijnlijk was dan levend verbrand te worden. De angst borrelde weer op nu hij zich realiseerde dat hij daar snel achter zou komen. Op het galgenveld was men al druk in de weer met bundels hout en stro rond een houten paal te stapelen. Verderop stonden twee galgen, waaraan misdadigers werden opgeknoopt en aan één hing zelfs een rottend lijk te bengelen als voorbeeld voor de reizigers die de stad naderden met slechte bedoelingen. De wagen kwam schokkend tot stilstand en twee mannen, waaronder de kerel met de scherpe dolk, maakten Tristans boeien los. Zodra hij het touw van zijn polsen

voelde glijden, greep Tristan zijn kans. Hij had immers een zwarte band karate en dat hebben de twee wetsdienaars geweten. Tristan gaf de man met de dolk een fikse por in de plexus solaris, waardoor hij kermend uit de wagen viel. De andere wetsdienaar trok zijn sabel, maar in een bliksemsnelle beweging greep Tristan de arm van de man stevig vast, blokkeerde hem en sloeg zijn hand hard tegen de rand van de wagen, zodat de sabel in de drek op de bodem belandde. De man haalde uit met zijn andere hand, maar Tristan weerde hem vakkundig af en gaf hem een harde trap in de zij, waardoor hij kreunend in elkaar kromp. Vervolgens trok de jongen hem met een fikse zwaai over de rand van de wagen, zodat ook de andere wetsdienaar uitgeteld op zijn rug in het gras belandde. Meteen kwamen er wel zeven andere wetsdienaren toegestormd, gewapend met sabels en pieken. Tristan knielde op de vloer van de wagen tussen het vuilnis en tastte wanhopig naar Rikkies zaklaser. Verschillende handen grepen hem langs alle kanten ruw vast. Tristan voelde het harde langwerpige buisje en kon het nog net tussen zijn vingers klemmen voordat hij overeind werd getrokken en uit de wagen geduwd. De jongen viel een meter lager in het gras en duwde de zaklaser omhoog in zijn mouw, zodat niemand het ding zou opmerken. De wetsdienaars grepen hem opnieuw stevig vast en trokken hem overeind. De menigte stroomde toe op het galgenveld. Er waren hele gezinnen bij, vaak met kleine kinderen. Tenslotte was een executie niet alleen een boeiend schouwspel, het was ook een aardige les voor iedereen die er ook maar aan dacht om het verkeerde pad op te gaan. Terwijl drie wetsdienaars Tristan ruw naar de brandstapel sleepten, werd hij langs alle kanten uitgejouwd en bespuwd. ‘Dood aan de heks!’ ‘Boe! Verbrand hem!’ ‘Stuur hem naar zijn duivel!’ Een klein meisje van nauwelijks een jaar of vier stak haar tong uit. Rikkie en Kris worstelden zich door de massa en Rikkie wierp een blik in de richting van de stad om te zien of Simon en Anneken er nog niet aankwamen. Waar bleven ze toch? Hij had erop gestaan om hun kleren te halen, omdat ze zich niet konden veroorloven dingen uit de toekomst in het verleden achter te

laten, maar zonder Simon konden ze ook niet vertrekken. De wetsdienaars sleurden Tristan op de brandstapel en bonden hem met een stevige ketting vast aan de houten paal. Naast de brandstapel stond de beul al klaar met een brandende fakkel. Hij zag er ondanks alles als een aardige man uit en het was best mogelijk dat hij zelf kinderen had; misschien wel een zoon van Tristans leeftijd. Eenmaal alleen probeerde Tristan de zaklaser weer uit zijn mouw te schudden. Honderden mensen hadden zich nu op het galgenveld verzameld en het voelde vreemd aan om op zo’n moment in het middelpunt van de belangstelling te staan. Een dikke man in een donkere pij liep naar de brandstapel toe. Hij droeg een staf met daarop een kruis met de beeltenis van een zo goed als naakte gekruisigde man. Een priester van de Katholieke kerk; dat wist Tristan nog uit de geschiedenisles. Het ergste was nog dat het dankzij deze oude godsdienst was dat hij weldra zou sterven. ‘Hebt u berouw over uw daden?’ riep de priester met bedaarde stem. Tristan schudde zijn mouw uit alle macht, maar het buisje dat onder de smurrie zat, bleef halsstarrig aan zijn onderarm kleven. ‘Zal dat iets veranderen aan mijn situatie?’ ‘U zult in het Rijk des Heren komen,’ antwoordde de priester. ‘Dan liever niet,’ antwoordde Tristan. Een kreet van verontwaardiging steeg op uit de menigte. ‘Verbrand dit satansgebroed!’ beval de monnik aan de schout. Die gaf op zijn beurt het teken aan de beul dat hij het vuur mocht aansteken. De beul doopte zijn fakkel op verschillende plaatsen in het stro onderaan de brandstapel. Tristan bleef wanhopig schudden tot... de zaklaser door zijn mouw naar beneden glipte en haast door zijn vingers slipte. De jongen kon het ding nog net tussen zijn duim en wijsvinger vastklemmen voor het tussen de bundels hout onder hem verdween. Een verstikkende grijze rook walmde op uit het brandende stro en sneed Tristan de adem af. Hij probeerde de zaklaser op zijn boeien te richten, maar dat is

makkelijker gezegd dan gedaan als je handen achter je rug geketend zijn en je de ziel uit Je lijf moet hoesten van de rook. Het vuur breidde zich snel uit en de rook werd dikker. Rikkie keek zenuwachtig van Tristan naar de menigte en weer terug. Eindelijk zag hij Simon en Anneken met een jutezak hun weg banen door de joelende menigte. Nu was het aan Tristan... Eindelijk kreeg Tristan een goede greep op Rikkies zaklaser en drukte op de knop. Een schroeiende pijn trok door zijn arm. Hij had het ding verkeerd vast! Het vuur bereikte de top van de brandstapel en Tristan voelde het nu wel letterlijk erg warm worden onder zijn voeten. De rook snoerde zijn luchtwegen dicht, brandde in zijn ogen, mond en keel en vulde zijn longen. Ondanks zijn constante hoestbuien lukte het hem om de zaklaser tussen zijn vingers om te draaien. Het vuur likte de zolen van zijn schoenen en gesmolten rubber drupte tussen het stro. Op goed geluk drukte Tristan opnieuw op de knop van de zaklaser. Hij voelde een scherpe steek toen de straal in zijn pols sneed. Hij liet de zaklaser bijna uit zijn vingers vallen. Een beetje hoger... Het vuur likte zijn broekspijpen, die gelukkig uit vuurbestendig materiaal waren vervaardigd. Opnieuw drukte hij op de knop, haast wanhopig deze keer. Er klonk een geknetter en Tristan voelde de kettingen rond zijn polsen ontzettend heet worden. De laser sneed door het ijzer! De rook ontnam de toeschouwers nu elk zicht op de veroordeelde en Kris keek naar Rikkie, die gespannen naar de likkende vlammen en de donkere rook staarde. De kettingen sprongen los met een scherpe krak. Tristan was vrij, hoewel... Hij was aan alle kanten omringd door vuur. Laaiende vlammen schroeiden zijn kleren. Er was maar één mogelijkheid...Tristan schermde zijn gezicht af met zijn armen en dook door de vlammen heen, weg van de brandstapel. Even voelde hij zich door de lucht zweven. De moordende hitte verdween en maakte plaats voor de aangename zomerlucht. De landing was hard en beukte alle lucht uit zijn longen.

‘Daar!’ riep Simon en hij wees naar de zwartgeblakerde jongen die moeizaam overeind krabbelde in zijn smeulende kleren. Verbaasde kreten stegen op uit het publiek. ‘De heks ontsnapt!’ ‘Het is het werk van de duivel!’ Tristan keek op en probeerde op te staan, maar hij hoestte nog steeds de ziel uit zijn lijf. Ineens voelde hij echter hoe iemand hem bij de arm greep. Rikkie huilde tranen van geluk terwijl hij zijn vriend overeind hielp. Kris en Simon kwamen ook aangerend met de jutezak. Er brak paniek uit onder de toeschouwers, want de jonge heks had nu een wel erg dreigend voorkomen met zijn zwarte gezicht en de stinkende rookwalmen die uit zijn synthetische kleren opstegen. De omstanders deinsden achteruit terwijl ze heftig kruistekens sloegen en kinderen begonnen te huilen. De dienaren van de schout stonden als aan de grond genageld na het zien van deze wonderlijke ontsnapping. Alleen de schout leek het hoofd koel te houden en riep: ‘Grijp ze! Grijp ze dan toch!’ Het was met tegenzin dat de wetsdienaars hun zwaarden trokken en de vier jongens aan alle kanten insloten. Dat was het teken om ervandoor te gaan. Rikkie controleerde met een snelle blik het jaartal van bestemming op zijn armband en drukte vervolgens op de knop. De dienaren van de schout bleven staan toen de lucht voor de kinderen geruisloos openscheurde. Een zwarte Tijdspoort verscheen en nu brak er pas echt paniek uit onder de toeschouwers. Iedereen dacht dat hier duivelse krachten aan het werk waren en ook de dienaren van de schout deinsden ontzet achteruit, alsof Satan elk moment zelf door het gat naar buiten kon komen. Schreeuwende en huilende mensen liepen door elkaar in een chaos van jewelste. ‘Grijp hen dan toch!’ bulderde de schout boven het geschreeuw uit, maar niemand vertrok een spier. De brandstapel was nu in een laaiende vuurpoel veranderd. ‘Kom!’ riep Rikkie. Simon gooide eerste de zak met hun spullen in de Tijdspoort en ging er

vervolgens achteraan, op de voet gevolgd door Kris. ‘Na jou,’ zei Rikkie tegen Tristan, niet van plan om voor dezelfde verrassing te staan als een paar dagen geleden. Maar Tristans blik dwaalde over de heen en weer rennende massa en vond Anneken. Ze had zich opzettelijk wat afzijdig gehouden, zodat de schout haar niet van medeplichtigheid zou kunnen beschuldigen en keek bedroefd. Het leek alsof ze in al het gedoe uit het oog was verloren dat de toekomstjongens ook onherroepelijk weer naar huis zouden gaan, maar toen ze zag dat Tristan naar haar keek, glimlachte ze en wierp hem een kusje. Tristan wierp er haar eentje terug, net voor Rikkie hem bij zijn smeulende plunje greep en hem het gapende gat in duwde.

Afscheid

De Tijdspoort eindigde deze keer gelukkig vlak boven de grond en de jongens stapten er een voor een uit. Pas toen het gat weer was dichtgeklapt, drong het tot het viertal door dat ze het hadden gehaald. Tristan zag zo zwart als roet, zijn kleren waren geschroeid en hij had een paar lelijke brandwonden op zijn polsen waar de laserstraal hem had geraakt, maar hij leefde en dat was het belangrijkste. Hij legde zijn arm om Rikkie heen en zei: ‘Zonder jou was ik nu geroosterde Tristan aan een stokje.’ ‘Ik weet niet eens wat ik zonder jou zou zijn,’ antwoordde Rikkie. ‘Een jongen met een tijdmachine en een belachelijk pak aan.’ Rikkie proestte het uit. ‘Hier,’ zei Tristan. Hij gaf Rikkie zijn zaklaser terug. ‘Het wordt hoog tijd dat ik er ook zo eentje voor mezelf koop.’ ‘Wanneer zijn we, Rik?’ vroeg Simon. Rikkie keek naar zijn armband. ‘Woensdag 19 mei 1999, exact één uur nadat Tristan jullie is komen halen.’ ‘Yes!’ riep Simon dolgelukkig. ‘We zijn thuis!’ ‘Euhm... ik wil niet vervelend doen,’ kwam Kris tussenbeide, ‘maar we zijn nog niet helemaal geland.’ Hij stond wat verderop bij een muurtje. ‘Wat bedoel je?’ vroeg Rikkie. ‘Ik zie al wat-ie bedoelt,’ zei Tristan, die nu voor het eerst de omgeving in zich opnam. Rikkie had het ook al vreemd gevonden dat de daken van de huizen zo laag waren en realiseerde zich nu dat het niet de daken waren die laag waren, maar dat zij ergens bovenop stonden.

‘Dit is onze school,’ zei Kris. ‘En als ik het goed heb, staan we nu boven op het natuurkundelokaal.’ De jongens keken over de rand van het dak naar beneden. Hoog was het niet, hooguit een meter of vier, maar het was ook niet aan te raden om er zo af te springen. ‘Hé, die is van mij!’ riep Kris plotseling. Er lagen flink wat ballen in de dakgoot, van kleine tennisballen tot dure wedstrijdballen. Allemaal op het dak getrapt door kinderen die even geen raad wisten met hun energie. Kenny De Maerschalk was zo’n kind en hij had Kris’ gloednieuwe voetbal vorig jaar met een fikse rechtse op het dak van het natuurkundelokaal getrapt. Het was een mooie leren voetbal en Kris was maar wat blij dat hij hem terughad. ‘Hier kunnen we naar beneden!’ zei Tristan en hij wees naar de regenpijp die langs de gevel van het lage gebouw naar beneden liep. De pijp was van metaal, dus ze zou het gewicht van een gemiddelde twaalfjarige wel aankunnen. Toch raadde Rikkie aan om een voor een naar beneden te klimmen. Kris gooide de jutezak met kleren eerst van het dak, gevolgd door zijn bal en liet zich dan met schokjes langs de buis naar beneden glijden. Toen was het de beurt aan Simon. Als trotse eigenaar van een boomhut was hij het klauteren gewend en hij was dan ook in een wip beneden. Ook Tristan slaagde er in om zich ondanks zijn verwondingen langs de regenpijp naar beneden te laten zakken. Als laatste klom Rikkie op de buis en liet zich voorzichtig zakken, maar hij was nauwelijks halverwege de regenpijp of er klonk een norse stem onder hem. ‘Wat deden jullie daarboven? Kom daar onmiddellijk af!’ Een man in een saai beige pak met een map onder de arm keek Rikkie bij de regenpijp streng aan. Hij had grijs haar, een rond pokdalig gezicht en hij keek allesbehalve vriendelijk. Rikkie volgde het bevel van de man op en liet zich vallen zodat hij op zijn voeten in het gras landde, klaar om een verhaal uit de mouw van zijn wambuis te schudden. Kris had de man echter meteen herkend. Het was meneer Wrongers, de leraar aardrijkskunde waarmee hij het al vaker aan de stok had gehad. Ja, je kon zelfs zeggen dat de vent de pik op hem had. Het was bekend dat mijnheer Wrongers op woensdagmiddag vaak op school bleef, maar natuurlijk denk je daar niet aan als je net je vriend uit de toekomst van de brandstapel hebt gered in de zestiende eeuw. ‘Wel, wel. Jongeheer De Raad,’ zei meneer Wrongers toen hij Kris zag. ‘Als ik het niet dacht.’ Een voldane grijns vulde zijn norse gezicht. ‘Ik hoop dat je een

goede verklaring hebt.’ ‘M’n bal, meneer,’ zei Kris en als bewijs toonde hij zijn voetbal die hij uit de dakgoot had geplukt. ‘Hij lag op het dak.’ Dat was tenslotte geen leugen. ‘En daar wagen jullie je leven voor? Voor een stuk leer met wat lucht erin?’ ‘Het was een cadeau van mijn pa,’ voegde Kris eraan toe. Maar de bal was bijzaak geworden voor mijnheer Wrongers, want hij wierp een vreemde blik op de zestiende-eeuwse kleren die Kris, Rikkie en Simon nog steeds droegen. ‘Is ’t carnaval?’ ‘We komen van een verjaardagsfeestje,’ flapte Simon eruit. ‘We moesten ons verkleden.’ Het gezicht van de leraar verzachtte een beetje. ‘Dat zijn verduiveld mooie kostuums,’ zei hij. ‘Heel realistisch. Daar mogen jullie toch niet in voetballen? Laat staan ermee op daken klimmen!’ ‘U hebt gelijk,’ zei Kris met een innemende glimlach. ‘We gaan ons meteen omkleden.’ De jongens wilden maar wat graag bij de akelige aardrijkskundeleraar vandaan, maar mijnheer Wrongers hield Kris tegen. ‘Ik hoef zeker niet te vragen of je aardrijkskundeopdracht voor morgen al klaar is?’ ‘U zult aangenaam verrast zijn,’ zei Kris en rende zijn vrienden achterna. ‘Klootzak,’ vervloekte Kris zijn leraar aardrijkskunde. Natuurlijk had hij zijn aardrijkskundeopdracht nog niet gemaakt. Hij had de laatste dagen wel andere dingen aan zijn hoofd gehad. ‘We kunnen naar mijn huis gaan,’ stelde Simon voor. ‘Daar kunnen we Tristans wonden verzorgen.’ Dat idee viel bij iedereen in de smaak en de jongens namen

de bus. Hoewel er al meer dan genoeg bewijzen waren dat ze in het goede tijdvak zaten, voelde Rikkie toch een opluchting toen hij geen fiets, maar een brommer voor de deur van Simons huis zag staan. Simon had het ook gezien. ‘Mijn broer is thuis,’ zei hij en hij knipoogde naar Rikkie. ‘Dat kan nog leuk worden,’ zei Tristan. Simons sleutel paste en het interieur van het huis was weer zoals Rikkie het zich herinnerde, toen hij hier met Tristan en Simon naar zijn armband was komen zoeken, maar toch was er iets veranderd. De woonkamer was netjes opgeruimd, afgestoft en gestofzuigd en in de keuken stond de afwas netjes te drogen in het afdruiprek. Simons broer Frank zat aan de keukentafel, geconcentreerd met zijn neus in de boeken. Hij was warempel zijn huiswerk aan het maken! Hij hoorde de voetstappen en het gefluister in de kamer en keek op. Hij wou het uitproesten toen hij zijn jongere broertje in die vreemde kleren zag, maar in plaats daarvan sprong hij overeind en deinsde achteruit toen hij Rikkie en vooral Tristan zag. ‘Alsjeblieft, doe me niks,’ riep hij uit. Tristan stapte echter doodbedaard op hem af met een vurige blik in zijn donkere ogen. Met het roet in zijn gezicht en zijn verschroeide en zwartgeblakerde kleren leek hij wel een duivel uit de hel. Tristan dreef de angstige zestienjarige naar het aanrecht en bleef op amper tien centimeter van hem staan. Toen haalde hij bliksemsnel uit... Frank kneep zijn ogen dicht en trok weg, maar de klap bleef uit. In plaats daarvan gaf Tristan de jongen een vriendschappelijk klopje op de schouder. ‘Hey, Frankie! Hoe hangen ze?’ vroeg hij met een grijns van parelwitte tanden. ‘K-k-kleine k-k-klootzak,’ stotterde Frank. ‘M-m-manieren h-h-houden, F-F-Frankie!’ bootste Tristan hem na. ‘Die houdt hij wel,’ verzekerde Simon hem. ‘Maar kunnen we nu eindelijk die

vreselijke kleren uittrekken?’ ‘Veel beter!’ zei Kris, terwijl hij zijn wijde skaterbroek dichtgespte.‘Lekker veel ruimte.’ Simon lag met gespreide armen en benen van zijn zachte bed te genieten. Het gevoel weer thuis te zijn was overweldigend voor de jongen die al sinds de eerste nacht in de zestiende eeuw aan heimwee had geleden. Tristan kwam de kamer binnen, terwijl hij zijn natte haar droogwoelde met een handdoek. Hij zag er niet meer uit alsof hij een bombardement had overleefd en hij had zijn wonden zorgvuldig verzorgd. Rikkies broek gespte zich automatisch dicht en de jongen voelde een hard voorwerp in zijn zak. Het was Tristans zakmes. ‘Hier,’ zei hij. ‘Anneken heeft het gevonden.’ Tristan glunderde toen Rikkie hem zijn waardevolle bezit teruggaf. ‘Het was nog van m’n vader,’ zei hij stil. ‘Ik dacht dat ik het voorgoed kwijt was.’ ‘Ik wou dat ik de schoudertas ook had kunnen redden,’ zuchtte Rikkie. ‘Er zat zelfs een cutireactor in.’ ‘Een kutreactor?’ vroeg Simon grinnikend. ‘Een cutireactor is een toestel dat je huid herstelt op basis van je eigen genetische code,’ verklaarde Tristan. ‘Cool!’ ‘Nee, niet cool,’ zei Rikkie. ‘Stel je voor dat ze er in 1559 achter komen hoe het werkt: de hele medische geschiedenis wordt overhoop gegooid!’ Maar Tristan lachte.‘Rustig, Rik! Ik heb hier geen cutireactor in het medicijnkastje gevonden. Ze zijn er dus nooit achter gekomen. Voor hen waren al die dingen heksenbrouwsels en toestellen van de duivel. Ze zullen ze waarschijnlijk verbrand hebben.’

‘Ik hoop dat je gelijk hebt.’ Toen het tijd werd om afscheid te nemen, gingen ze met z’n allen de tuin in. Het gras kwam bijna tot aan hun knieën en Simon vond dat hij zijn broer er straks maar eens toe moest aanzetten om de grasmachine tevoorschijn te halen. De jongens zagen Frank bij het keukenraam staan. Hij vroeg zich waarschijnlijk af wat ze van plan waren en hij vertrouwde het voor geen cent. Het kon Rikkie weinig schelen dat Frank getuige was bij hun vertrek, want wie zou hem geloven? ‘Sorry dat we je niet mee kunnen nemen naar 2139,’ zei Tristan. ‘Maar je begrijpt dat er ons flink wat te wachten staat als we thuiskomen.’ ‘Uitstel is geen afstel,’ zei Kris. ‘Ik ben echt wel benieuwd naar de toekomst.’ ‘Ik ook wel,’ zei Simon. De jongens wisselden stevige handdrukken en schouderklopjes uit en Kris en Simon gingen een beetje achteruit staan. ‘Klaar?’ vroeg Rikkie aan Tristan. ‘Nee, wacht!’ riep Simon en zonder nog een woord te zeggen rende hij weer naar binnen. Even later kwam hij weer de tuindeur uit gerend met de polaroidcamera van zijn vader. Hij zette het toestel op de tuintafel en stelde de zelfontspanner in, waarna hij bij zijn vrienden ging staan. Twee foto’s maakte hij en hij gaf er één van aan Rikkie. ‘Zo zijn we altijd bij elkaar,’ zei hij. ‘Cool!’ zei Rikkie. ‘Bedankt, Si!’ Hij drukte op de knop van zijn armband en daar verscheen de Tijdspoort naar huis. Nog een laatste keer zwaaiden ze naar Kris en Simon en liepen toen de gapende duisternis in. De poort klapte weer dicht met een knal die de hele omgeving deed daveren. Kris en Simon keken elkaar lachend aan. ‘Je zou haast gaan denken dat we elk moment wakker kunnen worden,’ zei Kris. ‘Ja,’ zei Simon. ‘Ik denk dat we net het avontuur van de eeuw hebben beleefd.’

‘Zeg maar het avontuur van de wereldgeschiedenis.’ Toen ze zich allebei omdraaiden om naar binnen te gaan, zagen ze Franks stomverbaasde snuit achter het keukenraam. Hij zag eruit als een waterspuwer met zijn mond wijd open en natuurlijk bestormde hij zijn broertje met een massa vragen. Simon gaf hem echter alleen maar een mysterieus lachje en verdween met Kris in de woonkamer. ‘Kun je echt niet nog een poosje blijven?’ vroeg Simon toen Kris aankondigde dat hij meteen naar huis wou. ‘Sorry, Si. Ik heb nog een aardrijkskundeopdracht te maken voor morgen. We zien elkaar wel op school.’ Kris was meteen de deur uit en haastte zich de straat uit. Simon had hem nog nooit zo gehaast gezien. Zeker niet als er thuis huiswerk op hem lag te wachten. Pas toen hij met Frank en zijn vader later op de avond aan tafel zat, drong het ook tot hem door.

Het lot van het Kronosproject

Nauwelijks was de Tijdspoort achter Rikkie en Tristan weer dichtgeklapt of de zware stalen deur in de koker schoof open en twee veiligheidsandroïden in blauwe uniformen en gewapend met stunguns stormden over de brug op de jongens af. Voor ze goed en wel beseften wat er gebeurde werden ze vastgegrepen en meegesleurd. ‘Laat me los, schroothoop!’ riep Tristan en hij probeerde zich uit de hydraulische greep te worstelen, maar de veiligheidsrobot was geprogrammeerd om bevelen van zijn overste te gehoorzamen en negeerde volkomen alle andere namen die de jongen hem naar het hoofd slingerde. ‘Weten jullie wel wie ik ben?’ riep Rikkie, terwijl de machines hen de controlekamer binnen brachten. ‘Een kleine lastpost,’ klonk het antwoord. De androïden lieten de jongens los. Daar stond Bill Thompson voor het controlepaneel van de tijdmachine en hij zag er allesbehalve goedgehumeurd uit. Rikkie zag dat zijn vader samen met Stephan Schweizer onder bedwang werd gehouden door twee andere veiligheidsrobots. ‘Wat heeft dit te betekenen?’ vroeg Rikkie, maar hij zag op hetzelfde moment dat de sleutelkaart van de tijdmachine nu rond Thompsons nek hing. ‘Toen ik de tijdmachine van jouw vader overnam, wist ik niet dat twee kleine etters als jullie ook in het pakket waren inbegrepen.’ ‘Wie noem je een etter, slijmbal!’ snauwde Tristan. ‘Hou je gemak, jongeheer De Roos. Ik ben op de hoogte van jouw criminele verleden en wees er maar zeker van dat ik er persoonlijk voor zal zorgen dat jij zo lang achter slot en grendel gaat dat je over je eigen baard zult struikelen als je er weer uit komt.’

‘Je bent een monster, Thompson!’ zei Rikkies vader. ‘Door mijn zoon en zijn vriend heb ik ingezien dat het verkeerd was om op je aanbod in te gaan. Ik had de machine moeten ontmantelen en de plannen vernietigen toen ik daar de kans toe had.’ ‘Mooie idealen, maar het is nu toch te laat, professor. Door je ongehoorzaamheid heb je je eigen ondergang in de hand gewerkt. Benieuwd wat de pers gaat zeggen wanneer de wereldberoemde professoren Matthijssen en Schweizer gearresteerd worden op verdenking van sabotage en industriële spionage. Jullie carrière is naar de bliksem en die van je zoontje nog voor die begonnen is.’ Rikkie voelde zich binnenin koken en wenste dat hij nog harder had getrapt toen hij dacht dat Thompson zijn vrienden had gedood, dan zou die rotvent zich hier nu niet zo voldaan staan verkneukelen. Maar toch had Thompson iets over het hoofd gezien. ‘Je kunt mijn vader niet opsluiten,’ zei Rikkie. ‘Hij is de enige die weet hoe de Tijdmachine werkt.’ ‘Dat is hij al lang niet meer,’ grijnsde Thompson en hij pakte een doorzichtig plaatje uit zijn jasje. Rikkie dacht even dat Bill Thompson een van zijn videovriendinnetjes had meegebracht. ‘Schema’s, blauwdrukken, formules, foto’s, testresultaten... alles staat mooi op deze datakaart.’ En hij wierp een blik naar professor Schweizer, die beschaamd naar zijn schoenen keek. Het was duidelijk wie hier verantwoordelijk voor was, maar professor Matthijssen was al een poosje op de hoogte. ‘Buiten ikzelf was Stephan de enige die het Kronosproject door en door kende,’ zei hij. Zijn stem klonk verbazend kalm, alsof hij zich al bij zijn lot had neergelegd. ‘Het spijt me,’ zei professor Schweizer tegen Rikkie. ‘Als ik had geweten wat hij ermee van plan was...’ ‘Het is nu toch te laat,’ zei Bernard. ‘Inderdaad,’ zei Bill Thompson. ‘Voor het geval jullie het nog niet hadden begrepen, het Kronosproject is nu eigendom van Thompson International.’ Hij liet de datakaart weer netjes in zijn jasje glijden. ‘Sluit hen op in de

vergaderzaal!’ beval hij zijn veiligheidsrobots. De androïden kwamen in actie en leidden Bernard, Schweizer en de jongens de controlezaal uit. Rikkie zag nog net hoe Thompson de platina sleutelkaart in de gleuf schoof en zo de tijdmachine activeerde. Toen schoof de deur dicht en hij had het gevoel alsof iemand hem iets waardevols had afgenomen. De veiligheidsandroïden brachten het viertal naar de lift. Rikkie zag hoe professor Schweizer zelfverzekerde blikken uitwisselde met zijn vader, alsof ze andere dingen aan hun hoofd hadden en het hun niets kon schelen dat de tijdmachine in verkeerde handen was terechtgekomen. De liftdeuren schoven open en de robots duwden het viertal naar binnen. ‘NU!’ schreeuwde Schweizer. Tristan en Rikkie deinsden achteruit toen de beide professoren vliegensvlug de stunguns uit de holsters van de robotbewakers gristen. Het ging zo snel dat de jongens amper zagen wat er gebeurde. Vier knetterende ontladingen en het volgende moment lagen de veiligheidsrobots rokend op de vloer. Op een mens heeft een stungun een verlammend effect, maar als een robot een lading van 300.000 volt door zijn circuits krijgt, is hij rijp voor de schroothoop. Eentje lag nog te stuiptrekken en Schweizer duwde de stungun in de nek van de machine en drukte opnieuw af. De robot uitte een hoge pieptoon en zakte in elkaar terwijl grijze rook uit zijn oren, neus, mond en ogen stoomde. ‘Dat was waanzinnig!’ grijnsde Tristan, terwijl ze de robots uit de lift sleepten. ‘Bedankt,’ lachte Bernard. ‘Maar nu wordt het menens.’ ‘Wat bedoel je, papa?’ Nauwelijks had Rikkie dat gevraagd of de vloer onder hen begon plots te trillen en een vreemd gezoem zwol aan, alsof een reusachtig insect in het ondergrondse complex was losgelaten. Bernard en Stephan duwden de jongens meteen weer de lift in. ‘Wat gebeurt er?’ vroeg Rikkie, maar zijn vader antwoordde niet. ‘Breng ons naar de begane grond!’ beval hij. De deur draaide dicht en de lift zette zich in beweging.

De verdiepingen op het display telden op, maar het onaardse gezoem bleef maar aanzwellen en deed de randen van de liftkooi trillen als een trommelvel. ‘Je dacht toch niet dat ik de tijdmachine zomaar in Thompsons klauwen zou achterlaten?’ zei professor Matthijssen tegen Rikkie. ‘Maar Thompson heeft de veiligheidssleutel toch?’ vroeg Tristan. ‘Ja, maar hij heeft dit niet,’ zei Stephan en hij toverde een geel, bolvormig voorwerp uit de zak van zijn labojas. Het was zo groot als een tennisbal, maar het was van metaal en langs alle kanten hingen kabels uit de openingen. ‘Wat is dat?’ vroeg Rikkie. ‘De singulariteitsbegrenzer van de chronoregressiemodule.’ ‘Maar de machine werkt toch normaal? Anders zaten we nu nog steeds in het zestiende-eeuwse Brugge.’ ‘Kijk naar je armband,’ zei Bernard. Rikkie was verrast, want hij was vergeten dat hij inderdaad nog steeds zijn tijdsarmband om had. Het lichtje van de CRM stond nu op rood. ‘Wat gebeurt er wanneer Thompson de machine activeert zonder die slinguriti... zonder dat balletje?’ vroeg Tristan. ‘Hoe moet ik dat nu weten?’ zei professor Matthijssen. ‘We hebben het nog nooit geprobeerd. Begrijp je waarom ik hier zo snel mogelijk vandaan wil?’ Het getril ging over in een gedaver en de liftkooi schokte en bonkte langs alle kanten tegen de wanden van de schacht. Het licht ging even uit en weer aan. ‘Ik hoop dat hij het uithoudt,’ zei Stephan met een bezorgde blik op het display van de lift. Professor Matthijssen zei niets, maar keek net zo bezorgd. Rikkie was er ook niet gerust op. Wat er ook aan het gebeuren was, hij hoopte in elk geval dat ze op tijd weg konden komen.

Eindelijk bereikte de lift de begane grond, maar toen de ronde deur opendraaide, begon de aarde pas echt te daveren. Het leek wel een aardbeving en de schokken werden sterker en sterker. De liftdeur blokkeerde in een regen van vonken en de twee professoren en de jongens konden zich er maar net langs wringen. Een huilende sirene klonk nu door het hele complex en het evacuatiesysteem opende automatisch de deur van het toegangsgebouw. ‘Meekomen!’ riep Bernard. Buiten was de zon net op, maar dat merkte niemand, want het gedaver had opnieuw het gezelschap gekregen van dat vreselijke gezoem, alsof het reusachtige insect zich nu door de ondergrond een weg naar boven baande. Bomen ritselden hun bladeren, bouwrobots wankelden op hun onderstel en half afgewerkte structuren stuikten als kaartenhuisjes in elkaar. Bernard, Stephan, Rikkie en Tristan hadden de grootste moeite om hun evenwicht te bewaren op het golvende aardoppervlak en renden voor hun leven. Nog één keer wierp Rikkie een blik achterom en zijn adem stokte hem in de keel toen hij het onvoorstelbare schouwspel zag. Een donkere bolvormige massa steeg op uit de aardbodem als een immense zwarte ballon, die langzaam opgeblazen werd. De bol deinde snel en geluidloos uit in alle richtingen en verzwolg alles wat hij op zijn weg tegenkwam: bomen, gebouwen, robots, attracties, machines... Rikkie voelde de drang om te blijven staan, maar zijn verstand dwong hem om verder te rennen. ‘Het... haalt ons... in!’ riep Tristan buiten adem. ‘Op de heuvels zijn we veilig!’ riep Stephan boven het gerommel uit, maar er klonk onzekerheid in zijn stem. Ze renden langs de robotkassa’s onder de enorme triomfboog die de toegang zou worden tot het Time Zone park. Grote barsten baanden hun weg door de wanden en brokstukken en steengruis kwamen los uit de zoldering en kletterden neer op de kassa’s. Bernard trok Tristan nog net opzij toen een reusachtige letter ‘M’ te pletter sloeg op de parkeerplaats. De vier renden zo hard ze konden over de parkeerplaats. Achter hen had de zwarte ballon de grootte van een uit de kluiten gewassen flatgebouw bereikt en nog steeds deinde hij uit.

Hoewel het nog vroeg was, kwamen er al wetenschappers aan in hun auto. Ze staarden allemaal ontzet naar de zwarte bol. De meeste namen echter het zekere voor het onzekere en maakten meteen rechtsomkeer. Schweizers Mercedes stond het dichtste bij en deinde heen en weer op zijn wielen. Wat als die allesverzwelgende bol nooit zou stoppen, dacht Rikkie. Hij zou uiteindelijk de hele wereld verzwelgen! Professor Schweizer duwde de jongens achterin en nam plaats naast Bernard voorin. Hij schakelde de boordcomputer en alle veiligheidssystemen uit, zodat hij zelf kon sturen en startte de auto. De antizwaartekrachtgenerator schoot aan met een hoog gezoem, de wielen klapten in, waardoor het met de bodem verdween en de auto op slag zijn stabiliteit herwon. Schweizer duwde het stuurwiel vooruit om gas te geven en de auto schoot met een rotvaart omhoog, de parkeerplaats af. Door de staalglazen koepel van de Mercedes zagen Rikkie en Tristan hoe de instortende triomfboog door de zwarte bol werd opgeslokt. Professor Schweizer vuurde zijn auto aan tot de maximumsnelheid en scheerde rakelings over de wijnranken op de heuvels achter het bungalowdorp. Tussen de bomen en het wuivende gras zette hij zijn auto aan de grond en terwijl het gesuis van de anti-zwaartekrachtgenerator uitstierf, sprongen Rikkie en Tristan eruit en renden naar de rand van de heuvel, waar ze een uitzicht hadden over het pretpark. Tot zijn opluchting zag Rikkie dat de zwarte bol was verdwenen. Waar ooit het pretpark in aanbouw lag, gaapte nu een kilometerbrede en even diepe ronde krater die zo perfect was dat het leek alsof een of andere god het hele pretpark en een deel van de parkeerplaats met een enorme ijsschep uit de aardbol had gelepeld. ‘Wow!’ was alles wat Tristan kon uitbrengen. De beide professoren hadden zelf geen woorden voor het effect van hun sabotage en keken alleen maar zwijgend, met de jongens veilig aan hun zij, naar de deuk in het aardoppervlak. ‘Zou Thompson dood zijn?’ vroeg Rikkie na een poosje. ‘Ik weet het niet,’ zei zijn vader onzeker. ‘Blijkbaar heeft de tijdmachine zichzelf

en alles er rondom opgeslorpt in één gigantische tijdspoort.’ ‘Maar dan moet alles toch ergens uitkomen?’ merkte Tristan op. ‘Ja,’ zei Rikkie. ‘Een tijdspoort is een soort zwart gat. Wat erin gaat, moet er ook weer uitkomen.’ Bernard legde zijn hand op de schouder van zijn zoon en zei stil: ‘Eerlijk gezegd, Rik, hoop ik dat de tijdmachine nergens uitkomt.’ Nog geen kwartier later werd het hele gebied afgeschermd voor pottenkijkers en ging een gespecialiseerd team van Thompson International aan de slag om de krater te bestuderen. Natuurlijk zouden ze niets vinden. Bernard en Stephan waren de enige getuigen en vertelden de Staatspolitie dan ook dat het om een ongeluk ging, waarbij Bill Thompson jammerlijk het leven had gelaten. Bewijzen om hun verhaal op waarheid te controleren waren er gewoonweg niet.

Dertien kaarsjes

‘Welkom, jongeheren Taylor en Viljoen,’ zei de kaartjesscanner in het Keulse station toen Rikkie en Tristan hun EuroCometkaartjes erdoor schoven. Bernard gaf de jongens een vreemde blik bij het horen van de namen. ‘Het is een lang verhaal,’ bekende Rikkie, ‘en daar is de treinrit te kort voor.’ ‘Je hoeft het me niet te vertellen,’ zei Bernard. ‘Ik kan zo al een beetje raden wat er aan de hand is.’ En hij gaf Tristan een knipoog. Natuurlijk stond mams hen op te wachten in het Centraal Station, met Timmy aan haar zijde. Haar gezicht stond op onweer. Rikkie bleef uit voorzorg een eindje van haar af staan, maar ze liep direct op hem af. ‘Zo, daar is mijnheer dan eindelijk! Neo-Europa rondreizen zonder dat ik het weet! Heb je er ook maar even bij stilgestaan wat er allemaal had kunnen gebeuren?’ ‘Tristan was erbij,’ verdedigde Rikkie zich.‘Er is heus niets gebeurd.’ ‘Tenminste niet in dit tijdvak,’ voegde Tristan eraan toe. ‘Nina!’ zei Bernard op sussende toon en hij legde zijn hand op de arm van zijn vrouw, maar mams trok weg. ‘En met jou heb ik ook nog het een en ander te bespreken! Hoe haal je het in je hoofd om toe te staan...’ ‘Het is voorbij, lieverd.’ Mams zweeg. ‘Wat bedoel je?’ ‘De tijdmachine is vernietigd. Je hebt je man terug en je zoon, levend en wel.

Rikkie en Tristan hebben verkeerd gehandeld, maar het was allemaal met de beste bedoelingen en ik ben er zeker van dat ze zoiets nooit meer zullen doen, is het niet jongens?’ Rikkie en Tristan knikten. ‘Wat bedoel je: is de tijdmachine vernietigd?’ ‘Maak je maar geen zorgen, schat. Vanaf nu zijn jullie nog het enige belangrijke in mijn leven.’ Hij gaf zijn vrouw een kus en mams glimlachte verwonderd. ‘Laten we naar huis gaan,’ zei ze uiteindelijk en ze drukte Rikkie stevig tegen zich aan. Toen ze hem weer losliet, keek ze hem liefdevol in zijn groene ogen en zei: ‘Je hebt een volledige maand huisarrest, lieverd.’ Tristan wou dat zijn moeder even bezorgd was als die van Rikkie. Toen hij thuis kwam, was hij alleen, want mevrouw De Roos was gaan werken. Hij vond zelfs geen briefje. Rikkies moeder had haar op de hoogte gebracht van het feit dat de jongens in Keulen waren en dat was genoeg om haar gerust te stellen. Tristan doodde de tijd dus maar met computerspelletjes. Om halfzes kwam zijn moeder eindelijk thuis en toen ze haar zoon in de woonkamer zag, zei ze: ‘O, je bent terug! Gefeliciteerd met je verjaardag!’ en gaf hem een vluchtige kus. ‘Mijn verjaardag is morgen,’ zei Tristan zuur, maar zijn moeder leek het niet te horen. Nu ja, hij was het wel gewend dat ze meestal nogal afstandelijk deed. Misschien was ze bang dat als ze te veel van Tristan zou houden, dat hij ook zomaar uit haar leven zou verdwijnen, net als haar man acht jaar geleden. De volgende ochtend was ze alweer vroeg weg. Tristan wist niet waarheen en het kon hem geen bal schelen, want ze had geen enkel cadeautje achtergelaten, zelfs geen briefje of geen kaartje met ‘Gelukkige Verjaardag’ erop, niets. Was het misschien haar manier om hem te straffen? Maar ook van Rikkie had hij niets gehoord. Het kon toch niet dat zijn beste vriend zijn verjaardag was vergeten? Hij had dan wel huisarrest, maar dan kon je toch wel op z’n minst een berichtje

of een G-mailtje sturen? Had Rikkies moeder hem soms verboden om nog langer met hem om te gaan? Nee, dat kon niet. Ze wist dat de jongens niet zonder elkaar konden. De hele ochtend wachtte Tristan op een teken van leven van zijn vriend. Uiteindelijk besloot hij zijn dag maar door te brengen met wat rond te hangen in het winkelcentrum op het grondplateau van de woontoren, op zoek naar iets dat hij zichzelf cadeau kon doen. Natuurlijk had hij niet genoeg spaarcenten voor een Playstation Trillennium. Misschien zou hij een taart kopen en hem in z’n eentje op z’n kamer opeten. Het kon hem gewoonweg niet schelen dat hij er doodziek of moddervet van zou worden. De robotbakker had net een flinke chocoladetaart met slagroom uit de etalage genomen toen Tristans communicator biepte. ‘Eindelijk!’ riep Tristan opgelucht uit. Het was inderdaad een berichtje van Rikkie: KVERVEEL ME KOM JE OP DE PS3K SPELEN? Rikkie was hem toch niet vergeten en miste hem blijkbaar ook. Nu, meer dan ooit, had hij zin om samen met hem de Playstation Trillennium aan een grondige test te onderwerpen. Zo zou zijn verjaardag tenminste toch geen totale mislukking zijn. Hij liet de robotbakker met de taart in zijn handen staan en spurtte langs het volk naar de Glijder. Het was zaterdag en zowel voor volwassenen als voor kinderen een rustdag. Een week geleden waren ze al in Keulen, dacht Tristan, terwijl de Glijder zich langzaam langs de steunberen van de Woontoren naar boven werkte. Op de 250ste verdieping rende Tristan langs de huizen naar dat van Rikkie. Hij wou aanbellen, maar de voordeur stond open. ‘Rik?’ Tristan hoorde zijn hoge stem wegsterven in het huis. Het was stikdonker binnen en muisstil. Zelfs de huiscomputer verwelkomde hem niet. ‘Rikkie?’ Tristan drukte op de knop en sloot de voordeur achter zich. Hij tastte naar de

lichtschakelaar, maar nog voor hij het ding aanraakte, floepte ineens overal het licht aan. ‘VERRASSING!’ Tristan verloor bijna zijn evenwicht van het schrikken, maar algauw vulde een brede lach zijn gezicht. Iedereen was er: Rikkie, professor Matthijssen, Rikkies moeder en Timmy, maar ook zijn eigen moeder en warempel zelfs oom Werner en professor Schweizer! ‘Wow!’ bracht de verbaasde jongen alleen maar uit. ‘Kom mee, joh!’ zei Rikkie opgewonden. Hij greep Tristan bij de hand en trok hem mee naar de prachtig gedekte tafel. Daar stond een fantastische taart op hem te wachten, nog groter dan het exemplaar dat hij in de bakkerij had willen kopen, met dertien kaarsjes erop. ‘Die heb ik zelf gemaakt!’ zei Rikkie trots. ‘Zonder eetomaat.’ ‘Maar met de hulp van je moeder,’ voegde mevrouw Matthijssen er lachend aan toe. Tristan wist niet wat hij moest zeggen en staarde alleen maar ontroerd naar de flikkerende vlammetjes. Hij kon er gewoon niet bij dat hij er ook maar had durven aan denken dat Rikkie zijn verjaardag zou vergeten zijn. ‘Kom op! Blaas ze uit,’ zei oom Werner, ‘voor Rikkies taart in de fik staat!’ Tristan dacht even na over zijn wens en blies toen de kaarsjes uit – alle dertien in één keer. Er volgde applaus en het volgende moment werd hij overstelpt met cadeautjes. Professor Matthijssen had Rikkies tijdsarmband laten graveren met Tristans naam. Het ding was natuurlijk nutteloos zonder tijdmachine, maar het was een enorm cool ding om mee over straat te lopen. Van Stephan kreeg hij een echt laserzakmes, van oom Werner een bundel antieke sciencefiction films, van zijn moeder een paar keigave Nikes met ingebouwde airconditioning, van Timmy een stuk plastic met zijn naam in macaroni, van Rikkies moeder een geklimatiseerde wintertrui en van Rikkie...

‘Je dacht toch niet dat ik je alleen maar een taart zou geven?’ lachte Rikkie. ‘Voor mij is het al meer dan genoeg,’ zei Tristan. ‘Oké, wat is je grootste wens?’ ‘Dat ik mijn vader terugkrijg...?’ ‘Je op een na grootste wens.’ Het leek wel alsof Tristans ogen uit zijn hoofd zouden vallen toen oom Werner, Bernard en Rikkie de Playstation Trillennium de kamer in sleepten met een grote strik rond de koepel. ‘No way!’ riep de jongen uit. ‘Jij bent gek! Je gaat me toch niet je Playstation Trillennium geven?’ ‘Waarom niet? Bij mij neemt-ie te veel plaats in en ik speel er toch niet zoveel mee. Het bewijst dat papa me niet zo goed kent.’ ‘Maar dat gaat nu veranderen,’ zei Bernard en Rikkie voelde dat zijn vader het deze keer echt meende. ‘Er is maar één voorwaarde aan verbonden,’ ging Rikkie verder. ‘Als je iemand zoekt om er samen mee te spelen, dan ben ik altijd je eerste keus.’ ‘Jij zult altijd mijn eerste keus blijven, Rik,’ lachte Tristan. ‘Dat weet je toch.’ Terwijl iedereen van de heerlijke taart genoot, keek Tristan om zich heen naar de vrienden die hij had. ‘Er missen alleen nog drie mensen,’ zei hij stil. Rikkie dacht hetzelfde. Hun groepje was niet compleet zonder Kris, Simon en Anneken. ‘Wacht effe,’ zei hij. ‘Ik pak even m’n tijdmachine.’ Hij stak zijn hand in zijn zak en diepte de foto op die Simon had gemaakt vlak voor hun vertrek. Hij vond ook de foto die Kris hem had gegeven in 1991, waar Kris samen met zijn vader op stond en legde ze allebei op de tafel.

‘Jammer dat we er geen van Anneken hebben.’ ‘Rik, wie zijn dat?’ vroeg Tristan. Hij nam de foto van Kris in zijn hand en keek fronsend naar de personen die erop stonden afgebeeld. ‘Doe niet mal. Dat zijn Kris en zijn va...’ Rikkie griste de foto uit Tristans vingers, zodat hij hem zelf van dichterbij kon bekijken. Kris en zijn vader stonden er inderdaad op, maar ze hadden het gezelschap gekregen van Kris’ moeder en een klein meisje. En het vreemdste van al was dat Rikkie zich hen herinnerde, alsof hij hen ook had ontmoet toen hij vorig jaar voor het eerst naar het jaar 1999 was gereisd. ‘De stommerd! Hij heeft het toch gedaan!’ riep hij uit. ‘En kijk nu!’ Tristan nam de foto en moest lachen. ‘Blijkbaar zijn er dan toch geen rampen gebeurd, zoals jij had voorspeld. Behalve dan dat hij nu alles moet delen met zijn zusje.’ ‘Eigen schuld,’ zei Rikkie, maar toch voelde hij zich gelukkig nu hij wist dat Kris zijn moeder terug had. Misschien was het zo wel voorbestemd... ‘De eerste mens in de geschiedenis die erin geslaagd is om de doden tot leven te wekken,’ zei professor Schweizer. ‘Eigenlijk heeft hij er gewoon voor gezorgd dat ze niet gestorven is,’ zei Rikkie.

Don't miss out!

Click the button below and you can sign up to receive emails whenever Johan Vandevelde publishes a new book. There's no charge and no obligation.

https://books2read.com/r/B-A-VSV-ETHD

Connecting independent readers to independent writers.

Did you love Het Kronosproject? Then you should read De Tijdspoort by Johan Vandevelde!

Rikkies leven lijkt in vele opzichten op dat van een normale twaalfjarige in het jaar 2138. Zijn vader is echter een beroemd wetenschapper die nauwelijks aandacht heeft voor zijn zoon.Wanneer generaal Stratton het op de nieuwe, ultrageheime uitvinding van Rikkies vader heeft gemunt, duikelen Rikkie en zijn vriend Tristan in een spannend avontuur, waarbij het verleden, het heden en de toekomst van de mensheid in hun handen komen te liggen. De Tijdspoort is de debuutroman van Johan Vandevelde en verscheen voor het eerst in 2000. Het boek werd in 2002 bekroond door de Limburgse Kinder- en Jeugdjury. Dit is een herwerkte uitgave. De Tijdspoort kreeg indertijd erg lovende recensies: Vrijzinnig Lezen: Een vlot lezend verhaal, met verrassingselementen alom. De beschrijving van de gadgets, de reis door de tijd, het effect van die reis op de jongens die in het jaar 1999 terechtkomen. Hoe wij nog in de kinderschoenen van de technologie staan, bevooroordeeld met racisme, een wereld gekenmerkt door oorlog. Een prima boek het aankopen waard. SF Terra: Het is een boek wat je in een adem uitleest en geeft een leuk beeld van hoe het er in 2138 uit zou kunnen zien. NBD / Biblion: Het verhaal is in een vlotte stijl geschreven, met hier en daar toekomstige (plasmawapen, androïde) uitdrukkingen. Read more at Johan Vandevelde’s site.

Also by Johan Vandevelde

Na het Licht De Cycloop De nieuwe veroveraars Kinderen van de Adelaar

Robin Roover Robin Roover en het geheim van Lingerton Castle

Standalone Het Kronosproject Gruwelhotel De Tijdspoort Het Cupidocomplot Robin Roover en het schip dat tweemaal zonk Toxine

Watch for more at Johan Vandevelde’s site.

About the Author

Johan Vandevelde (° 1973) is een Vlaams jeugdauteur en scenarist. Hij volgde de opleiding Audiovisuele Kunsten aan de filmschool RITS. Hij werkte mee aan de strips gebaseerd op de bekende televisiereeks Windkracht 10 en maakte deel uit van het oorspronkelijke creatieve team achter de televisiereeks Flikken. In 2000 debuteerde Johan Vandevelde met het jeugdboek “De tijdspoort”, gebaseerd op een eerder geschreven scenario dat nooit gepubliceerd werd, en mocht hiervoor twee jaar later de eerste prijs van de Limburgse Kinder- en Jeugdjury in ontvangst nemen. In 2005 deed hij dit nog eens over met “Na het Licht”, deze keer bij de Vlaamse Kinder- en Jeugdjury. Ook zijn derde boek “Het Kronosproject” viel in de prijzen. Johan Vandevelde schrijft vooral in de genres fantasy en sciencefiction. Read more at Johan Vandevelde’s site.

About the Publisher

Het gloednieuwe productiehuis Everstory wil zich volop profileren als “digitaal uitgever” van Ebooks. De missie van het productiehuis en agentschap is het ondersteunen van getalenteerde artiesten in de wereld van boeken, film en games. Everstory vertrekt in de eerste plaats vanuit de belangen en noden van haar artiesten en streeft naar het behoud van hun artistieke vrijheid: “Vanuit de kracht van de verbeelding sterke verhalen tot leven brengen in verschillende disciplines.” Everstory Books: digitale uitgever van de 21ste eeuw; voornamelijk actief in de genres fantasy, horror, science-fiction, thrillers, "spannende boeken". Zie ook www.everstorybooks.com - www.everstory.be