Kamer 253 6je1d

Kamer 253 By Anaïd Haen

Cover: Anaïd Haen Published by e-Publikant at Smashwords

Eerder in druk verschenen in Wonderwaan Copyright 2011 Anaïd Haen

Smashwords Edition, License Notes This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of these authors.

Smashwords Editie, Licentie Dit e-book is uitsluitend voor uw persoonlijke plezier. Dit e-book mag niet worden doorverkocht of doorgegeven aan iemand anders. Als u dit boek wilt delen met iemand anders, koop dan alstublieft een extra exemplaar voor elke ontvanger. Als u dit boek leest en u hebt het niet gekocht, of het was niet gekocht voor uitsluitend uw gebruik, ga dan alstublieft naar Smashwords.com en schaf uw eigen exemplaar aan. Dank u voor het respecteren van het harde werk van deze auteurs

Elf, beslissingen

Zaterdag, 4 december 1926, 18:32 Ik herkende haar meteen. Nog geen week voor Hawkins haar de lobby in begeleidde, las ik ‘De moord op Roger Ackroyd’ in één ruk uit. Ik vroeg mij dus al dagen af waarom ik de dokter niet als dader had ontmaskerd, wat mij uitermate frustreerde en wat ik het liefst met Miss Mary van het secretariaat wilde bespreken, toen de schrijfster van dat meesterwerk voor mijn balie stond. Hawkins zette haar zo te zien brandnieuwe valies neer en haastte zich weer naar de deur. ‘Een kamer, alstublieft, meneer,’ zei ze zacht, beschaafd en ook beklemd. Ze klonk alsof iemand haar keel had dichtgeknepen. Mijn mond viel open, ze was het! Ze was het echt. Ik stak mijn opschrijfboekje van schrik naast mijn borstzak en zocht over haar schouder de blik van Hawkins. Hij was druk in de weer met het afkloppen van zijn uniform want over enkele minuten zouden Mr en Mrs Glade hun wekelijkse nacht bij ons komen doorbrengen. Hawkins was al jaren heimelijk verliefd op Mrs Glade, van wie we allemaal wisten dat ze niet dé Mrs Glade was. Niet dat we daar ooit over spraken; het waren onze zaken niet en Mr Glade was een nette klant. Iets wat de niet-Mrs Glade zonder twijfel kon beamen, ook al hield Hawkins vol dat haar intenties liefdevol waren. Naar zijn mening was het Mr Glade die misbruik maakte van haar affecties. ‘Op een dag ziet ze in dat ze bij mij beter af is,’ zei hij me meer dan eens. Ik wurmde het boekje in mijn zak, propte mijn potlood ernaast en wendde me tot de knappe vrouw voor mij. ‘Een kamer voor mevrouw, dat kan. Hoe lang wilt u blijven?’ Ze haalde haar schouders op en keek me recht aan. Toen pas zag ik haar rode

ogen onder de rand van het zwarte hoedje uitkomen, ze had gehuild! Ik boog me over de balie. ‘Kan ik iets anders voor u betekenen, mevrouw Chris …’ ‘Neele,’ viel ze me in de rede. ‘Teresa Neele.’ Verbluft verstijfde ik. Had ik mij vergist? Om mij een houding te geven, pakte ik het gastenboek, vulde datum en aankomsttijd in en legde het op de balie. Ik gaf haar een pen en keek toe hoe ze haar gegevens invulde. Naam: Mrs T. Neele. Woonplaats: Kaapstad. Het waren mijn zaken niet. Ik onderdrukte een kuchje, draaide mij om naar de muur achter de balie en zocht op het sleutelbord naar een goede kamer. ‘Hoe lang zei u, mevrouw Neele?’ ‘Zo lang als nodig is,’ antwoordde ze. Ik draaide me naar haar terug en keek haar aan. Ze had echt gehuild. ‘Kan dat?’ Ze hield haar hoofd een beetje scheef. Daardoor verdween haar linkeroog achter de rand van het hoedje. Toen ik knikte, zuchtte ze. Ze knoopte haar mantel los, trok hem uit, vouwde hem netjes dubbel en legde hem over haar linkerarm. Eronder droeg ze een asymmetrische jurk van donkergrijs fluweel. Hij stond haar prachtig. Ik zette een stap naar voren en gaf een tikje op de bel. Het waren mijn zaken niet en toch waren ze het geworden. ‘U kunt blijven zo lang u wilt, mevrouw Neele.’ Timothy kwam aanlopen. Zijn jasje stijf dichtgeknoopt, zijn glimlach oprecht verwelkomend. ‘Kamer 253 voor mevrouw Neele,’ zei ik. ‘Natuurlijk, meneer.’ Timothy knikte. Hij pakte de sleutel van mij aan en bukte zich om het valies op te pakken. ‘Volgt u mij, mevrouw?’ Ik keek haar na. De naden van haar kousen waren nog net zichtbaar onder de met

franje bezaaide zoom van haar jurk. De linker zat een beetje gedraaid, maar buiten dat was ze onberispelijk gekleed. Haar hakken zakten weg in het tapijt. Verbeeldde ik het me nu of stapte ze over de beige patroondelen?

Donderdag, 2 december 1926, 14:23 Hij belt later dan gebruikelijk. Hij houdt er geen rekening mee dat Archi vroeg thuiskomt deze donderdag, alsof het hem geen zier kan schelen. Alleen zíjn behoeftes tellen, zoals steeds. Ze slaat haar armen over elkaar en duwt ze in haar maag. Voor de tiende keer loopt ze de hal van Styles in, om weer om te keren en in de woonkamer op het puntje van de divan te gaan zitten. Als hij nu nog belt, moet ze hem meteen weer ophangen. Dat zal hij niet leuk vinden. De telefoonbel schelt door het huis. Agatha staat op. Met een paar en is ze in de hal. Ze pakt de telefoon op, houdt de microfoon voor haar mond, neemt de hoorn van de haak en drukt hem tegen haar oor. ‘Met mevrouw Christie-Miller.’ ‘Hallo, Agatha.’ ‘Wat bel je laat! Hij kan ieder moment thuiskomen.’ Ze kijkt om zich heen, wat niet hoeft, ze is alleen thuis. Magda is voor een boodschap en Thomas is vandaag vrij. ‘Dat is niet erg, lieve schat. Dan komt het uit en kunnen we hem eindelijk vertellen hoe de vork in de steel zit.’ Ze hoort het grint onder de wielen van Archi’s auto knarsen. ‘Ik houd van hem, Reggie!’ Ze stoot het uit. ‘Ik wil niet dat het uitkomt, ik wil niet scheiden.’ ‘Ook niet voor mij?’ Hoe vaak heeft hij de vraag al niet gesteld? ‘Ik houd van je. Ik wil bij je zijn en vandaag of morgen vertel ik het hem gewoon.’

Buiten slaat het portier van Archi’s Morris dicht. ‘Ik moet weg, we gaan thee drinken.’ ‘Heb je voor hem gebakken?’ ‘Dat gaat je niets aan!’ Archi’s voetstappen op het pad. Hij stampt een paar keer op het stoepje, macht der gewoonte. ‘Ik ga. Dag, Reggie.’ ‘Wacht even! Hoe gaat het met haar?’ Ze wil neerleggen, ze moet neerleggen. ‘Goed.’ De sleutel steekt in het slot. Archi’s silhouet tekent zich af door de glazen deur. ‘Het gaat goed, echt.’ ‘Je vertelt me wel alles, toch?’ ‘Doe ik, ik ga nu. Dag!’ Ze legt de hoorn op de haak, zet de telefoon terug en veegt haar handen droog langs haar heupen.

Zaterdag, 24 augustus 1912, 17:03 Ze knikte. ‘Je hebt gelijk, mama.’ Haar moeder legde haar hand op de hare. ‘Ik weet dat het niet makkelijk is, meisje. Maar je bent tweeëntwintig, oud genoeg om een beslissing te nemen.’ Ze glimlachte. ‘Als ik moest kiezen, zou ik het wel weten. Luitenant Archibald Christie heeft zoveel meer in zijn mars dan Reggie Lucy. Ik weet zeker dat je er goed aan doet.’ Agatha staarde langs haar moeder door het raam naar buiten. In de achtertuin stonden gasten van haar broer Monty en haar schoonzus Nan Watts, waaronder Reggie, geanimeerd te praten. Verderop zag ze de dichtbeboste heuvels. Wat zou

ze er nu graag wandelen en zich verstoppen in die holle dode eik, zijn bast knisperend droog en warm. Het leek opeens de veiligste plek op aarde. De zon scheen naar binnen, veroorzaakte lichtbanen op het helgroene tapijt. Nan had een rare smaak. Een leuke, maar rare smaak. Ze hield van Nan. ‘Twee mannen hebben, is zeker uit den boze?’ Het was een half grapje.

‘Ik maak het uit, Reggie.’ Ze had toch een brok in haar keel. Hij was best lief, hoe kon ze hem zó kwetsen? De wind blies een lok haar voor haar ogen, ze streek hem weg. Hij staarde haar aan en zei niets. ‘Hoor je me? Ik maak het uit. Hier.’ Ze stak hem de ring toe. Reggie schraapte zijn keel. ‘Waarom, Agatha?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Toch niet voor die kwast, hoop ik?’ Ze fronste. ‘Hij is geen kwast. Hij is grappig, energiek, ambitieus …’ ‘En ik niet? Bedoel je dat ik saai, lui en gezapig ben?’ Hij wrong het uit zijn keel. ‘Hij is lager in rang dan ik, je gaat erop achteruit!’ Haar arm werd zwaar. Haar hart ook. ‘Reggie, toe! Ik ben verliefd.’ ‘Dat is een vreselijk overschatte gemoedstoestand. Gaat altijd voorbij.’ Reggie stak zijn hand uit en sloot hem om de ring, daarbij haar vingers vastpakkend. ‘Doe dit niet, Agatha. Ik ben beter voor je dan hij.’ Ze trok haar vingers uit zijn hand, opeens verlegen beschaamd onder de oprechtheid van zijn stem. ‘Het spijt me. Ik hoop dat je het ons gunt.’ ‘Gunnen?’ Hij lachte schamper. Zijn hand sloot zich klemvast om de ring en aan het wit worden van zijn knokkels kon ze zien hoe hij hard kneep. Met zijn andere hand wreef hij over zijn ogen. Hij staarde een paar tellen in de verte en knikte.

Met een kus op haar wang nam hij afscheid. ‘Excuseer me bij je broer en schoonzus voor het diner, alsjeblieft.’ Hij liep het tuinpad af, zijn rug kaarsrecht. Zijn degen stak verwijtend naar achteren. Agatha draaide zich om en zag Nan. De lieverd had haar armen al wijd.

Tien, de ring

Zondag, 5 december 1926, 09:05 Vlak voor het ontbijt wandelde ze langs mijn balie. Ze zag er wat beter uit dan de vorige avond, constateerde ik tot mijn opluchting. ‘Kunt u deze laten bezorgen?’ Ze overhandigde mij een enveloppe. In kaarsrechte letters stond de geadresseerde erop. ‘Harrods,’ las ik. ‘Als het goed is, komen ze mijn ring bezorgen. Ik ben hem er namelijk verloren.’ Ze legde haar handen op de balie en ik zag de witte afdruk aan haar linkerringvinger. Haar dunne trouwring leek eenzaam. ‘Uw verlovingsring?’ waagde ik te vragen. Meteen vervloekte ik mijzelf, hoe kon ik zo indiscreet zijn? Ze knikte. ‘Ik ben er erg aan gehecht, weet u,’ zei ze zachtjes. Met een elegant gebaar duwde ze haar haren achter haar rechteroor. Zonder hoedje vond ik haar knapper. ‘Dat begrijp ik, mevrouw. Ik zal ervoor zorgen.’ Ik legde de enveloppe bij de uitgaande post en noteerde tijd van afgifte en de adressering in mijn opschrijfboekje. Ik onderdrukte de neiging om “Mrs Christie” op te schrijven en maakte er netjes “Mrs Neele” van. ‘Wanneer bent u hem verloren?’ ‘Gisteren. Voor ik hierheen kwam, heb ik gewinkeld.’ Ze streek met haar handen

langs haar heupen. ‘Vooral kleding,’ zei ze met een knipoog. ‘En een prachtig valies,’ gokte ik. Meteen veranderde haar houding. Ze keek me vorsend aan. ‘Was hij zo overduidelijk nieuw?’ ‘En te klein voor de duur van uw verblijf,’ voegde ik eraan toe. ‘Hoewel we nog niet precies weten hoe lang die is.’ Nu lachte ze. ‘Inderdaad. Dat weten we nog niet precies.’ ‘Uw ontbijt wordt in de kleine eetzaal geserveerd. Kent u de weg?’ Ze glimlachte. ‘Ja, ik weet waar hij is. En anders volg ik het verliefde koppel wel.’ Ze blikte met een schuin oog naar Mr en Mrs Glade die de lift uit kwamen. ‘Uitslapen is er niet bij, zo te zien.’ Ze boog zich over mijn balie. ‘Ik vermoed iets aan dat stel,’ zei ze op samenzweerderige toon. ‘Volgens mij houdt hij van haar en zij van een ander.’ Ik staarde haar aan. En van haar naar de tortelduifjes. Tot slot naar Hawkins, die zijn uiterste best deed met zijn handen op zijn rug onaangedaan te lijken terwijl zijn ogen Mrs Glade volgden. Zijn hart zou breken als hij dit wist! Ze legde haar hand op de mijne. ‘Niet zo kijken, meneer …?’ ‘Theodore. Robert Theodore.’ ‘Meneer Theodore. Niet staren, dat is onbeleefd. Ik maak er een gewoonte van om mensen te bestuderen en uit te zoeken wat er achter hun normale leven gebeurt.’ ‘Achter?’ Ik begreep haar niet. ‘Iedereen heeft een leven voor, dat wat ze laten zien, en een leven achter.’ ‘Ah!’ Dat begreep ik wel. Een oudere dame, vergezeld door een witte poedel in leeuwentoilet, tikte snibbig op de baliebel.

‘Ik moet aan het werk.’ Ik knipoogde naar Mrs Neele. Van wie ik me opeens afvroeg of ik deel uitmaakte van haar leven voor, of dat van Agatha Christie achter. ‘En ik ga ontbijten. Vriendelijk bedankt voor uw hulp.’

Vrijdag, 3 december 1926, 08:05 Ze zitten tegenover elkaar aan de ontbijttafel en zwijgen. Het houtvuur in de haard is niet warm genoeg. Agatha rilt. Ze is schor van het schreeuwen en huilen. Ze draait haar verlovingsring rond en rond haar vinger. Soms trekt ze hem een stukje eraf, om hem meteen weer terug te duwen tot tegen haar trouwring en door te gaan met ronddraaien. Hier moet ze mee stoppen! Ze laat haar ring los en pakt haar servet vast. Ze dept haar mondhoeken ermee en kijkt Archi aan. ‘Moet je echt naar die meid?’ Het klinkt hees. Haar stem begeeft het. ‘Miss Nancy Neele,’ zegt hij kalm. Hij kijkt haar over tafel aan alsof hij de dokter is en zij de honderdste patiënt die hij een fatale diagnose mededeelt. Het doet hem niets. ‘Respect voor haar, Agatha.’ ‘Respect?’ Haar stem schiet een octaaf omhoog. ‘Miss Neele is een zalige vrouw. Ik hoor bij haar.’ ‘Je hoort bij mij! Wij horen bij elkaar!’ ‘Doe normaal, Agatha! Onze liefde voor elkaar is al lang dood. Ik voel nu pas weer wat ik zou moeten voelen.’ ‘Voor een ander!’ ‘Ik ga mijzelf niet herhalen. Ik wil een nette, snelle scheiding. Voor jou, voor mij, voor Rosalind en zeker ook voor Nancy. Zij komt uit een nederige familie, de pers slacht haar af als dit uitkomt.’ Zijn ogen staan kil.

‘Ik wil niet scheiden.’ Ze wiegt kort van voor naar achter in haar stoel. ‘Rosalind … zij …’ Er drupt een traan op haar hand. Hij wuift haar zorgen om haar dochtertje opzij en staat op. ‘Je zult moeten.’ Hij verschuift de stoel een stukje zodat hij weer op de plek staat waar Agatha hem niet wil hebben. ‘Rosalind went er wel aan.’ ‘Eraan wennen? Ik ben zonder vader opgegroeid, Archi. Dat went niet, nooit!’ Ze breekt en snikt: ‘Doe haar dat niet aan!’ Hij kijkt op haar neer. ‘Stel je niet aan. Ik ben haar vader en ik ben niet dood. Ze krijgt een toelage.’ Hij stapt langs haar heen. ‘Stem ermee in, Agatha.’ Agatha pakt zijn hand. De donkere haartjes erop zijn zo vertrouwd. ‘Wat ga je doen?’ ‘Een gezellig weekend beleven,’ zegt Archi. Hij trekt zijn hand los, bukt zich over de tafel, pakt een scone, breekt er een stuk af en stopt het in zijn mond. ‘Dit kun je goed, scones bakken.’ De rest van het broodje legt hij op het bovenste bord van de etagère. De scones horen onderop.

Donderdag, 24 december 1914, 13:30 Ze liep het lange gangpad door aan de arm van haar broer en had alleen oog voor de man die vooraan bij het altaar stond. Pas op de terugweg, toen ze hand in hand de kerk uitliepen op weg naar de receptie, zag ze Reggie, voor het eerst in twee jaar. Hij zat bijna achteraan in de kerk en glimlachte naar haar. Haar hart buitelde een slag in het rond. Ze wilde even stilstaan, vragen hoe het met hem ging, informeren of hij ook al, net als Archi, wist waarheen hij werd uitgezonden, zeggen dat ze het fijn vond hem te zien, maar ze deed niets van dat al. Ze knikte hem kort toe en liep door. Haar vingers koud in de warme, vaste hand van Archi. Haar ring zat onwennig aan de verkeerde kant. Ze miste hem rechts.

‘Je bent een mooie bruid,’ zei hij zachtjes achter haar. Agatha bevroor. Haar handen bleven op haar haartooi liggen. In de spiegel zag ze zijn ogen. ‘Reggie, toe!’ Het kwam er smekend uit. Ze duwde de gouden veer recht, liet haar armen zakken en keek de gang in. Er kwam niemand. Vanuit de zaal klonk gelach boven de klanken van het orkest uit. The Aba Daba Honeymoon! Ze wilde dansen, maar bleef staan en keek weer in de spiegel. Hij schudde zijn hoofd met een spijtige uitdrukking op zijn gezicht. ‘Ik had echt graag gehad dat je mijn bruid zou zijn geweest, meisje. Ik zou je gelukkig hebben gemaakt.’ Hij boog zich voorover en kuste haar achter in haar nek. Het kippenvel joeg over haar huid. Haar tepels, de verraders, duwden hard de stof van haar beige trouwjurk naar voren. ‘Reggie, niet doen!’ Hij richtte zich op en bekeek haar in de spiegel, zag haar tepels doorschemeren en lachte. ‘Beweer nu maar eens dat je niets voor me voelt,’ fluisterde hij in haar oor, daarmee het kippenvel een zetje gevend zodat het over haar buik tussen haar benen terechtkwam. Ze draaide zich om. Haar wangen liepen knalrood aan, ze voelde het en kon er niets tegen doen. De betrapte bruid. Als titel van een verhaal zou het goed kunnen werken. ‘Ik ben Mrs Christie. Niet Mrs Lucy. Het spijt me, Reggie. Leg je erbij neer.’ Ze glipte langs hem heen en voelde dat haar heup tegen de rug van zijn hand wreef in het voorbijgaan. Gelukkig had ze wat gedronken, de blos liet zich wel verklaren.

Negen, afscheid

Zondag, 5 december 1926, 18:01 Stipt om zes uur wandelde ze langs mijn balie, op weg naar de eetzaal. Ik wist

het nu zeker; ze zette haar voeten alleen op de lichtblauwe stukken van het tapijt. Naar de reden raadde ik niet, ik vermeed zelf al jaren de groeven tussen tegels en wist me op terrazzo of mozaïek geen raad. Soms zijn dingen zo ze zijn en voor mij werd mijn gaste er alleen maar specialer door. ‘Oh, meneer Theodore?’ vroeg ze me. Haar zwarte avondjurk leek uitsluitend uit franjes te bestaan. Hij golfde bij iedere beweging die ze maakte en liet een onbehoorlijk stuk van haar lange slanke benen vrij. Op haar hoofd droeg ze een verentooi die mij iets te zwaar leek. Hij plette haar krullen. ‘Ja, mevrouw Neele?’ ‘Ik zou morgenochtend graag de krant lezen. Is dat mogelijk?’ Ik maakte een lichte buiging. Natuurlijk kon dat. ‘Verwacht u nieuws?’ Ik trok mijn opschrijfboekje en likte aan de punt van het potlood. ‘Ik hoop erop,’ zei ze. Ze klonk niet vrolijk en ik meende een trilling aan haar onderlip te bespeuren. ‘Ik zorg ervoor dat u de krant aan het ontbijt kunt lezen,’ zei ik zo normaal mogelijk. Ze was zo verdrietig en deed zo haar best het niet te laten merken. Het minste wat ik kon doen, was mijn werk. ‘Dank u wel.’ Ze knikte me toe en liep verder, haar voeten zorgvuldig neerzettend.

Vrijdag, 3 december 1926, 09:20 De deur slaat achter Archi dicht. Zijn voetstappen knarsen over het grint, zijn auto start. Hij gaat. Hij gaat echt. Zijn pik achterna. Hij laat zich door niemand tegenhouden. Ze schudt haar hoofd. Na alle moeite die ze heeft gedaan, wordt hij verliefd op een jonge snol. Alsof haar liefde niets waard is. Alsof Rosalind het niet waard is om bij elkaar te blijven.

Rosalind! Het is maar goed dat moeder dood is. Ze zou erin blijven. Ze zit met haar servet opgefrommeld in haar handen, nog steeds aan tafel. Het hout is bijna opgebrand, afgedaan. De bordjes met etensresten staan er nog, het hare nauwelijks aangeraakt. Het zijne methodisch leeg geschraapt. Overblijfsel van de oorlog, je bord leegeten. De scone met de hap eruit staart haar aan.

Zaterdag, 26 december 1914, 05:45 Archi zag er knap uit in zijn uniform. ‘Niet huilen, Agatha.’ Zijn vinger veegde een traan onder haar oog weg. Ze knikte dapper. ‘Ik huil niet, dat weet je. Ik huil nooit.’ Er was geen reden om te huilen, hij zou gewoon terugkomen. ‘Flink schrijven. Aan mij, vooral. En doe wat met je verhalen. Beloof je dat?’ Hij pakte haar hoofd vast en keek haar strak aan. ‘Ik verheug me erop van je te lezen.’ Achter hem stapten de soldaten in de trucks. Er werd gelachen en gezwaaid. Alsof het een plezierreisje betrof. ‘Schrijf je wel terug, dan?’ Er hing een traan aan haar wimper. ‘Welnee! Daar heb ik geen tijd voor. Je zult zien dat ik zo weer thuis ben,’ zei hij lachend. Zo te zien had hij echt zin in de oorlog. Agatha lachte terug. ‘Ik houd van je.’ ‘Ik ook van jou, lieverd.’ Zijn lippen raakten de hare. Vluchtig, strelend, plagend. Ze duwde haar hoofd naar voren. Zijn armen klemden zich om haar heen en nu was zijn zoen hard, nat en

hartstochtelijk. Toen hij losliet trok hij haar dicht tegen zich aan en fluisterde in haar oor: ‘Pas goed op jezelf.’ ‘Jij ook, Archi. Doe voorzichtig. En kijk goed of de vleugels vastzitten voor je instapt.’ ‘Doe ik!’ Hij liet haar los en bukte zich om zijn plunjezak op te tillen en over zijn schouder te slingeren. ‘Let u een beetje op mijn meisje?’ vroeg hij aan zijn schoonmoeder terwijl hij de band beter optrok. Agatha keerde zich naar haar moeder, die geen moeite deed haar tranen te verbergen. Ze hoorde haar mompelen: ‘En dat met kerst, kon het niet nog even wachten?’ Archi lachte spijtig. Hij boog zich naar haar toe en gaf een kus op haar wang. ‘Oorlogen wachten niet.’

Acht, (niet) volgens plan

Maandag, 6 december 1926, 09:00 Daar was ze weer, stipt op tijd. Ze droeg een crèmekleurige jurk met een zilvergrijs lang vest die prachtig bij haar rossige haar stonden. Ze zag er alweer opgewekter uit dan de vorige dag. ‘Goedemorgen, meneer Theodore,’ zei ze. Het klonk bijna echt, maar ik zag het verdriet in haar ogen. ‘Heeft u mijn krant?’ Ik glimlachte. ‘Uiteraard, mevrouw. Hij ligt naast uw bord. Ik heb aangenomen dat u aan dezelfde tafel zult zitten als de afgelopen dagen?’ ‘Gewoontedier als ik ben: jazeker!’ Even aarzelde ze. ‘Staat er iets bijzonders in?’ Ze deed zo hard haar best luchtig te klinken dat ik zielsmedelijden met haar kreeg. ‘Niet echt ander nieuws dan dit weekend al over de radio kwam,’ zei ik op

dezelfde toon terug. ‘Die schrijfster wordt vermist.’ Ze fronste. ‘Schrijfster? Welke schrijfster.’ ‘U weet wel, die detectiveschrijfster, Agatha Christie.’ Ik boog me over de balie. ‘Ik heb net haar laatste boek uit; briljant!’ Ze schudde haar hoofd en de rimpel tussen haar wenkbrauwen werd dieper. ‘Die naam zegt me zo gauw niets,’ zei ze langzaam. ‘Een detectiveschrijfster, zei u?’ ‘Het bestaat toch niet dat u nog nooit van haar heeft gehoord?’ vroeg ik. Ik begon er plezier in te krijgen om net te doen of ik niet wist dat zij loog. ‘Ze schrijft zo goed.’ ‘Zo te horen bent u een bewonderaar. Dat zal ze vast fijn vinden om te weten.’ Ze gaf een klapje op de balie en keerde zich naar de ontbijtzaal. ‘Ik zal eens snel gaan lezen wat er met haar aan de hand is.’ ‘Doet u dat!’ zei ik buigend. Ik keek haar na terwijl ze de eetzaal inwandelde. Onderweg knoopte ze een praatje aan met de oude mevrouw Huntington, die een dwergin leek bij haar vergeleken. Ze bood haar een arm en hun verschil in lengte deed me glimlachen.

Vrijdag, 3 december 1926, 13:00 Lunchtijd glijdt aan haar voorbij. Boven hoort ze Magda de houten vloer in beweging zetten. Ze weet precies waar het dienstmeisje zich bevindt en wat ze aan het doen is. Drukke korte stapjes; ze maakt een bed op. Stevige, lange en: ze loopt van de ene kamer naar de andere. Het zijn geruststellende geluiden, net als het regelmatige tikken van de klok. Voor Agatha ligt een schrift met aantekeningen. Ze loopt alles nog één keer na. Klopt het wat ze heeft bedacht? Zullen de media echt zo reageren? Zal het genoeg opschudding teweeg brengen? Zal Archibald tot inkeer komen? Is het gevaar dan geweken?

Als ze helemaal tevreden is, scheurt ze de vellen met aantekeningen uit haar schrift en propt ze op. Ze schelt. Boven wordt het twee tellen stil. In gedachten ziet ze Magda zuchten. Voetstappen in de richting van de trap. Dan het afdalen met haar hand op de glimmende leuning. Magda heeft er plezier in haar stroeve hand geluid te laten maken. Agatha staat op, gooit in het voorbijgaan de proppen in de haard die daardoor opvlamt en loopt het dienstmeisje tegemoet, de eetkamer uit, de hal in. Ze kijkt omhoog. ‘Wil je Thomas vragen de Morris voor me vol te tanken?’ ‘Natuurlijk, mevrouw.’ ‘Ik wil ook graag een tank reservebrandstof meenemen.’ ‘Natuurlijk, mevrouw. Gaat u ver? Waar is meneer naartoe?’ Agatha kijkt haar aan. Dat is voldoende. ‘Excuses.’ ‘Regel het maar.’ Waarom kan ze tegen Magda en tegen haar uitgevers zakelijk en strak doen, en slaan Reggie en Archi de grond onder haar voeten vandaan? ‘Dan ga ik mij omkleden en Rosalind uit school halen.’ ‘Doet u dat zelf? Zal ik Thomas dat meteen zeggen?’ ‘Zeg het maar meteen tegen hem, prima!’

Woensdag, 9 juni 1915, 15:03 Agatha wiste het zweet van haar voorhoofd. ‘Ligt u zo goed?’

De man in het bed knikte. Het verband voor zijn ogen stak spierwit af tegen zijn gebruinde gezicht. ‘Dank u wel, zuster.’ Agatha klopte hem op de hand. ‘Als u me nodig hebt, kunt u me roepen. Ik ben zuster Christie.’ Ze duwde zijn kussen nog wat lekkerder in zijn nek. Het was tijd voor pauze. Alweer een dag waarop ze de lunch op theetijd nam. Met haar armen vol vuil wasgoed liep Agatha de lange ziekenzaal door naar de spoelkeuken. Vlak voor de klapdeuren hield ze halt, het zou niet de eerste keer zijn dat de deuren in volle vaart op haar afkwamen terwijl zij geen hand vrij had om ze tegen te houden. ‘Laat mij de deur voor u opendoen.’ Die stem! ‘Niet omkijken, Agatha.’ Een lijf, bijna tastbaar achter haar rug. Een hand langs haar heen. De deur werd voor haar opengetrokken. Pas toen ze door de deur was en hij achter haar nog even heen en weer klapperde, besefte ze dat haar hart in haar keel zat en dat het bloed door haar aderen joeg. Reggie!

‘Overplaatsing? Agatha, waarom?’ Zuster Stella keek haar verbijsterd aan. ‘Ik kan je hier niet missen, je bent nu bijna door je opleiding heen.’ Agatha drukte een haarspeld vaster in haar verpleegsterskapje. ‘Ik weet het, het spijt me. Maar ik denk dat het beter is als ik dichter bij het front ga verplegen.’ Zuster Stella schudde haar hoofd. ‘Dat denk ik niet. Ik denk niet dat je er klaar voor bent om de crisissituaties die daar dagelijkse kost zijn het hoofd te bieden. Zeker niet als ik zie hoe je hier van het ene op het andere moment van streek bent omdat je jouw ex-verloofde meent te herkennen.’ De kappen van haar hoofdkap flapten bij ieder woord.

Agatha bloosde en sloeg haar ogen neer. ‘Je schrok. Dat begrijp ik. Maar je zult je professioneel moeten opstellen. Ongeacht wie de patiënt is.’ De non hield haar hoofd een beetje scheef, als een zeilschip met teveel wind van stuurboord. ‘Je hebt geen keus.’ ‘Goed, zuster.’

Zeven, uit liefde

Dinsdag, 7 december 1926, 09:55 Ik deed mijn best een gaap te onderdrukken terwijl ik de dertigste gast van deze ochtend uitlegde dat het stoombad alleen vanmorgen gesloten was. Ondanks de pamfletten op de deuren, die daar al twee weken hingen, vonden mensen toch dat we het onderhoud en de schoonmaak maar moesten overslaan. ‘Ik ben hier maar drie dagen,’ snibde mevrouw Vanhelden mij toe. Vriendelijk lachte ik haar toe. ‘Ik begrijp het, mevrouw. Maar uit mijn gegevens blijkt dat u korting op uw verblijfkosten aangeboden heeft gekregen en geaccepteerd bij uw boeking.’ Ik trok mijn boekje tevoorschijn en bladerde terug. ‘Hier heb ik het. Dat was veertien oktober.’ ‘Mijn man! De krent!’ zei ze uit de grond van haar hart. ‘Hij stond erop dat ik deze dagen naar Harrogate Spa zou gaan. “Dat is goed voor je, schat,” zei hij.’ Ze snoof. ‘Nu begrijp ik pas waarom!’ Met een kaarsrechte rug liep ze van mijn balie weg. ‘Zonder u te groeten?’ Mrs Neele stond lachend aan mijn balie. Ze hield de krant onder haar arm. Haar foto piepte net onder de franje van haar korte jasje uit. Ik haalde mijn schouders op. ‘Zo gaat het vaak, mevrouw Neele. Ik ben een niets.’ Ze nam me fronsend op. ‘Dat vind ik niet,’ zei ze.

‘Dat waardeer ik, mevrouw. Kan ik iets voor u doen?’ Ze trok haar wenkbrauwen snel een paar keer omhoog en boog zich over mijn balie. Ik deed mijn best niet in de diepte te kijken, had ze deze jurk al eerder aangehad? ‘Ik zou wel schrijfspullen willen hebben. Een schrift en een goede pen.’ Ze ging rechtop staan en het lachje rond haar mond nodigde me uit om een uitspraak te doen. Ik besloot de inkopper te negeren. ‘Dat kan, natuurlijk. Maar ligt er niets op uw kamer?’ ‘Jawel. Maar dat zijn losse blaadjes. Ik schrijf graag in een boekje zoals u heeft. Of een schrift.’ Alweer een uitnodiging om er iets over te zeggen. Ze maakte het me wel lastig. ‘Ik zal het bij het secretariaat navragen. Die hebben vast wel schriften,’ zei ik. ‘Graag!’

Miss Mary gaf me een schrift. De punt van de harde kaft porde in mijn maag. ‘Ze is het. Ik weet het nu zeker,’ zei ze met glimmende ogen. ‘Ze is het niet, Miss Mary. Ze lijkt er wel heel sterk op, dat geef ik toe,’ probeerde ik nog. ‘Schei uit, Robert! Hier!’ Ze duwde me de Daily Mirror onder mijn neus. Haar felrode nagel tikte op een portret van Agatha Christie met haar dochtertje. ‘Dit is ze!’ ‘Ik zei al: ze lijkt er heel sterk op,’ zei ik beslist. ‘Maar ze kan het niet zijn. Ze is het niet.’ Mary keek me met open mond aan. ‘Jij verheft discretie tot een kunst, Robert. Maar er zijn meer mensen die menen dat ze het is.’

Ik kneep mijn lippen samen. ‘Je kunt het niet tegenhouden.’ Ze klonk alsof ze medelijden met me had. ‘Ik kan alles. Zeker kan ik de privacy van onze, met de nadruk op ónze, gasten waarborgen, Mary. En daar doet iedereen aan mee.’

Vrijdag, 3 december 1926, 20:05 Giechelend rent Rosalind de trap op. Haar voetjes stampen, haar rokje zwiert om haar benen. ‘Pak me dan, mama. Als je kan!’ Agatha staat onderaan de trap. ‘Ik kom eraan. Binnen drie tellen.’ ‘Je haalt me toch niet in!’ Met handen en voeten dendert de wervelwind van zeven naar boven. ‘Drie!’ Agatha zet de achtervolging in, met twee treden tegelijk. Rosalind is al op het tussenplateau en rent op de tweede trap af. Haar schaterlach mengt zich met gehijg. ‘Ik haal je in!’ Agatha houdt een beetje in en zet haar voeten heel hard op de treden. ‘Ik ben het eerste boven!’ joelt Rosalind. Agatha rondt het tussenplateau en ziet haar dochtertje halverwege de tweede trap. ‘Dan mag je wel opschieten, ik ben sneller!’ Ze steekt haar hand uit en tikt de gladde kleine meisjeskuit aan. Een gil en een extra sprint en Rosalind staat boven. Haar armpjes omhoog. ‘Gewonnen!’ Met gloeiende wangen draait ze zich naar haar moeder. Agatha lacht. Ze stapt de overloop op en tilt haar meisje op. ‘De winnaar!’ roept ze uit. Ze draaien rond en rond de gang door, de badkamer in.

‘Waar is papa?’ Ze liggen naast elkaar op het grote bed. Agatha op de deken, Rosalind eronder. ‘Papa is een paar dagen golfen.’ Agatha trekt het hoofdje tegen zich aan en drukt een kus op de kruin. ‘En je moet niet schrikken, maar mama gaat ook een poosje weg.’ Rosalind friemelt haar armpje onder Agatha’s nek en keert zich op haar zij. Met hun voorhoofden tegen elkaar liggen ze een poosje stil. ‘Is Magda dan thuis?’ ‘Natuurlijk! En mama heeft tante Nan gebeld. Ze komt je morgen ophalen.’ ‘Wat leuk! Dan hebben we allemaal vakantie.’ Rosalind gaapt. ‘Liefje?’ ‘Ja, mama?’ ‘Je weet dat ik van je houd, toch?’ ‘Natuurlijk weet ik dat, mama. Ik ook van jou.’ Haar oogjes vallen dicht. Agatha kust haar lieve neusje en glijdt van het bed af. ‘Goedenacht, slaap zacht …’ ‘En geef de bedwantsen geen kracht,’ klinkt het slaperig van bed.

Dinsdag, 29 juni 1915, 23:06 Ze probeerde het niet hard genoeg, blijkbaar. Reggie ontlopen. Anders was ze nu niet in dit beddenmagazijn met hem samen geweest. En had ze zeker niet op de rand van één van de opgeslagen bedden gezeten en hem haar laten zoenen en aanraken. Zonder onderbroek. Zijn rechterhand streelde haar dijbeen en trok de rok van haar verpleegstersuniform bij ieder haal een stukje omhoog terwijl zijn linker over haar achterhoofd dwaalde, verstrikt raakte in haar haren. Zijn mond drukte kleine kusjes op haar gezicht en lippen, het voelde goed. Agatha draaide zich zijn kant op en streelde zijn rug. Haar benen gingen als vanzelf uit elkaar. Zijn hand raakte de bovenrand van haar kous en gleed verder. Ze keek omlaag. In het halfduister zag ze haar witte rok tot boven haar kousenrand opgetrokken terwijl zijn hand tussen haar benen verdween. De metalen bevestigingsclip van haar jarretelgordel glom. ‘Je bent voorbereid,’ fluisterde hij. ‘En nat.’ Het bed piepte toen hij erop ging liggen en haar meetrok, boven op zich. ‘Zou niemand dit horen?’ Opeens wist ze het niet zeker meer. ‘Natuurlijk wel. Maar dan weten ze dat ze buiten moeten blijven,’ antwoordde hij. Hij hield zijn rechterhand tussen haar benen en wreef ermee op en neer. ‘Ga eens rechtop zitten en trek dat schort uit.’ Op haar knieën, haar benen aan weerszijden van hem, kleedde ze zich uit. Ze kronkelde op zijn hand. ‘Mijn kousen …’ ‘Houd maar aan.’ Reggie bekeek haar van top tot teen. Zijn ogen streelden haar borsten. Hij stak zijn hand uit en pakte haar rechtertepel, draaide er zachtjes aan. ‘Kom eens dichterbij, naar mijn tong.’

‘Wat?’ Maar zijn handen klemden zich al om haar bovenbenen en trokken haar over zijn borst omhoog.

Zes en vijf, ontdekkingen

Vrijdag, 10 december 1926, 09:23 In het postvak van kamer 253 lag een enveloppe. Van Harrods. De adressering liet niets te wensen over: “Mrs A.M.C. Christie, kamer 253, Harrogate Hydropathic Hotel, Harrogate”. Buiten mijzelf wist nu de sorteerkamer wie onze gaste was. En dus het hele hotel. Ik zuchtte mijn frustratie weg en gluurde schuin de ontbijtzaal in. Daar zat ze, bij het raam, met haar schrijfschrift aan de ene kant van haar bord en de krant aan de andere. Ze maakte aantekeningen, streepte dingen aan uit de krant en scheurde er een flink stuk uit. Ik keek in het rond. Het was rustig in de lobby. Ik zou wel even weg kunnen. Met de enveloppe, die overduidelijk een diamanten ring bevatte, in mijn hand liep ik de kleine eetzaal in. De geluiden, van bestek tikkend tegen borden en het gedempte gepraat en gelach van de gasten, deden ontspannend aan. Toch had ik het zweet op mijn rug staan tegen de tijd dat ik bij haar tafeltje aankwam. Ze keek op van haar boekje. ‘Meneer Theodore! Ik heb u gemist gisteren!’ Er kroop een blos omhoog vanuit mijn nek. ‘Het was mijn vrije dag, mevrouw Neele,” verklaarde ik. Ik voelde mij een blozende stuntel, zo zonder de balie tussen ons in. ‘Had u een fijne dag?’ vroeg ze. Ze bladerde terug in haar schrift en noteerde iets.

Ongewild trokken mijn ogen naar het boekje. “Donderdag 9 december, 0:00 had Mr Theodore een vrije dag”. Even was ik sprakeloos. Noteerde zij dan ook altijd datum en tijd? Pas toen ze opkeek, kwam ik weer tot mijzelf. Ik stak haar de enveloppe toe. ‘Alstublieft, van Harrods.’ Met een kreetje nam ze de enveloppe aan. Ze scheurde hem open zonder de adressering te lezen en keek erin. Toen drukte ze de enveloppe tegen haar borst en keek me aan alsof ik persoonlijk het ding van de maan had gehaald. ‘Hij is weer terug! Dank u!’ Ik glimlachte. ‘Mijn balie roept. Zal ik de enveloppe voor u weggooien?’ Ze knikte, plukte de ring tevoorschijn en schoof hem aan haar linkerringvinger. Daar paste hij precies boven haar gladde trouwring. De diamant fonkelde in het licht van de zon dat schuin door de serreramen naar binnenviel.

Ik scheurde de enveloppe zorgvuldig aan flarden en gooide de snippers in drie verschillende prullenbakken. Daarna ging ik naar de postkamer. Om te vragen of iedereen alsjeblieft haar wens om ondergedoken te blijven, wilde respecteren.

Vrijdag, 3 december 1926, 20:41 Ze rukt wat ondergoed uit haar lades en een paar jurken uit de kast. Met opzet kiest ze oud en nieuw door elkaar, voor het geval Archi zo slim is haar bagage te doorzoeken. Hij moet zich minimaal ongerust maken over haar situatie. Als alles volgens plan verloopt, krijgt ze toch haar spullen terug. Boven op de kast staat haar oude valies. Ze kan er net niet bij. Agatha slaat met een sprongetje het valies van de kast en vangt het op vlak voor het de grond raakt. Zachtjes! Rosalind moet blijven slapen.

Ze propt de kleren erin. Nu nog een jas. Haar maagpijn neemt toe als ze de bontmantel uit de kast trekt. Ze duwt hem tegen haar wang en voelt de stevige zachtheid van de vacht, de warmte en de soepelheid. De mooiste jas die ze heeft, wat als er iets mee gebeurt? ‘Dan koop ik een nieuwe. Zelf!’ Haar stem klinkt fermer dan ze zich voelt.

‘Met Mevrouw Miller-Watts.’ Nans stem is, net als vanmiddag, geruststellend. ‘Met Agatha. Alles is voorbereid.’ ‘Goed. Ik zal er rond elf uur zijn, haal je dat?’ ‘Dat denk ik wel. Misschien iets later.’ ‘Dat geeft niet. Ik wacht. Denk eraan dat je via de linkerkant naar Hollow Oak rijdt, anders zie je mijn auto daar staan.’ ‘Doe ik. Heb je alles?’ ‘Natuurlijk.’ Agatha zucht. ‘Nan?’ ‘Ja, lieverd?’ ‘Hier doen we goed aan, toch?’ ‘Je hebt geen keus, Agatha. Als Reggie uit de school klapt, zal Archi zich zeker niet bedenken en wat moet er dan van Rosalind worden?’ Agatha weet het niet. ‘Voor Rosalind,’ fluistert ze. De pijn in haar maag gutst omhoog, haar keel in. ‘Het komt goed, schoonzusje. Geloof me.’

Zaterdag, 10 juli 1916, 18:22 De mannen zaten op de rieten tuinstoelen in het theehuisje achter in de tuin en spraken over de oorlog. ‘Ze kunnen er geen genoeg van krijgen,’ lachte Nan. Ze plofte in haar stoel, haar handen beschermend onder haar volle borsten. ‘Zelfs niet op hun verlof.’ Agatha keek vanaf haar plekje op de veranda over het gazon naar het theehuis. Dikke rookwolken pluimden boven de hoofden van Archi en Monty. De sigaren op de geboorte van de baby zouden nog wel een poosje branden. Onder de wilg op het midden van het gazon zat haar moeder te lezen, zo leek het. In werkelijkheid hield ze de kleine Judith in de gaten die onder een muskietennet in haar wandelwagen lag te slapen. Af en toe klonk er een kreetje uit de wagen, dan had oma wat schudwerk. Agatha beet op haar onderlip. ‘Ik kan ook ergens geen genoeg van krijgen.’ Ze keek haar schoonzusje over de rand van haar gebloemde theekop aan. ‘Ik moet je iets vertellen.’

‘Agatha toch! Heeft Archi nog nooit …?’ Haar blos liep van roze op naar knalrood. ‘Nan! Een beetje zachter, alsjeblieft.’ Ze zette de kop en schotel terug op het witkatoenen tafelkleed. De rode, oranje en gele geborduurde roosjes erop vloekten heerlijk met het roze servies. Nan had echt een rare smaak. Haar moeder waagde zich uit de schaduw van de wilg en maakte een “kopje thee” gebaar, compleet met haar pink omhoog. Nan schelde. ‘Ik vind het te warm om zelf te lopen. Vraag me niet of dat door het weer komt of door wat je me nu vertelt.’ Ze stak haar duim op naar haar schoonmoeder. Van Monty geleerd, de mannen namen van alles mee uit de oorlog. De vlammen sloegen Agatha uit. ‘Je houdt het stil, toch?’

Nan glimlachte en legde haar hand op de hare. ‘Natuurlijk, lieverd. Hoe lang zie je hem al?’ Agatha ging achterover zitten en strekte haar benen voor zich uit. ‘Een jaar. Als hij verlof heeft, belt hij. En dan doen we het.’ Nan fronste. ‘Dat kun je nauwelijks een affaire noemen, schat. Dan kun je hem hooguit drie keer hebben gezien.’ Opeens blikkerde er iets in haar ogen. ‘Ik kan me het niet voorstellen zonder dat Monty me likt. Heb je nooit tegen Archi gezegd dat je dat lekker vindt?’ Verbijsterd staarde Agatha haar beste vriendin aan. ‘En wat zeg ik dan als hij vraagt hoe ik aan het idee kom?’ Nan trok haar schouders op. ‘Gewoon. Dat jij en ik het er over hebben gehad en dat ik zei dat het lekker was.’ ‘Hij doet het toch niet.’ ‘Weet je,’ zei Nan. Ze kneep Agatha even warm in haar hand. ‘Ik ben blij voor je.’ ‘Blij? Waarom? Ik houd iets voor Archi geheim!’ Nan liet los en wuifde het bezwaar de ruimte in. ‘Welnee. Je houdt iets voor jezelf, waar je van geniet. Het kan geen kwaad, Agaath. Je leeft maar één keer en het is oorlog.’ Vanuit de wandelwagen klonk gehuil. ‘Gelukkig!’ verzuchtte Nan. ‘Ik sta op klappen.’ Ze stond op en keek Agatha aan. ‘Pas alleen wel op dat je niet zwanger wordt.’

Vier, bonkende harten

Zaterdag 11 december 1926, 21:36

Vanuit de balzaal schalde The Charleston de lobby in. Hawkins stond met zijn handen op zijn rug op de ballen van zijn voeten te wiebelen. Hij leek een steen in een katapult; klaar om zichzelf af te laten vuren, de balzaal in. Zodat hij de vloer kapot kon dansen met Mrs Glade in zijn armen. Zelf ontkwam ik ook niet aan getik op de vloer. Het aanstekelijke, snelle ritme deed me verlangen naar mijn komende vrije weekend, over drie weken. Ze huppelde door de lobby. Inmiddels wist ze precies waar ze haar voeten moest neerzetten en het overslaan van de tapijtstukken zag er vreemd elegant uit. Ze droeg weer die zwarte jurk en ik bewonderde haar slanke kuiten onder de franjes toen ze een pirouette voor mijn balie draaide. De naad van haar kousen was kaarsrecht. ‘En? Wat zegt u ervan, meneer Theodore?’ ‘U ziet eruit of u zin heeft in een dansje.’ ‘Inderdaad. Dat heb ik.’ Ze stapte op mijn balie af. ‘Met u.’ Ik keek haar aan of ik water zag branden. ‘Mevrouw Neele … ik heb dienst … ik kan toch niet … u bent een gaste!’ ‘Meneer Theodore!’ Waar kwam die beslistheid in haar stem vandaan? ‘Mevrouw Neele?’ ‘Er zijn niet veel mannen die erop kunnen bogen dat ik ze ten dans vraag.’ Haar ogen lachten. ‘In feite bent u de eerste. Dus ik zou maar heel snel met me meekomen.’

Arm in arm liepen we de balzaal in, begeleid door geroezemoes, aanstotende ellebogen en veelbetekenende blikken. Mijn hart bonkte. Had ik echt ontslag over voor een dans met de beste schrijfster die ik kende? Ja.

Na een Engelse wals liet ze me los. ‘Ik ga om The Entertainer vragen,’ zei ze. ‘Danst u de Charleston ook?’ Ik lachte. Dat was antwoord genoeg. Ze gleed over de dansvloer naar het orkest en fluisterde de banjospeler iets in zijn oor. Hij lachte naar haar en knikte. Maar toen ze wegliep zag ik zijn lach bevriezen en een frons tussen zijn wenkbrauwen ontstaan. Ze was de beste danspartner die ik ooit had, met een uitstekend gevoel voor muziek. We hadden maar twee tellen nodig om onze stappen aan elkaar aan te en, daarna trok de piano ons mee het ritme in. Na The Entertainer (‘Zo zalig ouderwets,’ gierde ze me toe) klonken de begintonen van The Charleston weer. Ze danste los zo mogelijk nog beter dan in mijn armen. Met haar handen op haar knieën kreeg ze de lachers op haar hand. Haar jurk zwiepte en zwaaide, ze was een genot om naar te kijken. Was dit dezelfde vrouw die huilend bij me binnenkwam? Mr en Mrs Glade wervelden om ons heen. Hij kuste haar al dansend in haar nek en zij lachte. Het zag ernaar uit dat ze echt gelukkig waren met hun regeling. Hoe die dan ook was. Bij de laatste noten zwaaide ik naar haar en stapte ik van de dansvloer af. Ik stond vlak naast het orkest en besloot achterlangs terug te lopen naar de lobby, in plaats van de hele zaal te doorkruisen en de blikken en opmerkingen van de gasten het hoofd te moeten bieden. Iemand trok aan mijn jasje. De banjospeler. ‘Dat is Agatha Christie,’ zei hij. Hij knikte haar kant op. Het orkest zette in, maar hij deed niet mee. ‘Welnee. Dat is mevrouw Neele,’ antwoordde ik. ‘En jij bent een verliefde idioot.’

‘Alweer mis,’ zei ik. Ik rukte mijn arm los.

Vrijdag, 3 december 1926, 20:58 ‘Reggie? Ik ben het.’ ‘Agatha! Wat fijn je te horen.’ ‘Ik wil je zien, Reggie.’ Ze slikt de brok in haar keel weg. Zijn adem stokt. ‘Meen je dat?’ Hij klinkt blij, verrast en vol liefde. ‘Waar?’ ‘Ik wil je komen halen om een beetje rond te rijden en te praten.’ ‘Is er iets?’ ‘Ja. Maar dat vertel ik je wel als we samen zijn, goed?’

Maandag, 11 november 1918, 21:30 Ze stonden naakt in hun kamer. Reggie had zijn armen om haar heen, zijn mond op de hare. Haar hart bonkte in haar keel en de tranen stroomden over haar wangen. De vloerbedekking onder haar blote voeten was warm en zacht. Het liefst wilde ze erop neerzakken en weer vrijen. ‘Dit was de laatste keer, Reggie.’ Ze klemde haar armen om zijn lijf. Hij kuste de tranen van haar gezicht. ‘Dat hoeft niet, schat. We kunnen gewoon doorgaan.’ Hij gebaarde om zich heen. ‘Niemand kent ons hier, Harrogate heeft zoveel hotels. Het personeel is discreet. We kunnen gewoon afspreken, een paar keer per jaar in The Hydropathic en dan …’ Ze legde haar vinger op zijn lippen. ‘Nee. Dat kunnen we niet. En dat weet je.’

Reggie pakte haar vinger en kuste hem. ‘Waarom niet? Ik laat je niet uit mijn leven verdwijnen, Agatha.’ ‘Ik verdwijn niet. We kunnen elkaar bellen of schrijven.’ ‘Je kunt ook van hem scheiden.’ ‘Scheiden? Ben je gek? De schande! Ik ben met hem getrouwd voor het leven, Reggie!’ ‘De schande kan mij niet schelen.’ Hij liet haar los en liep naar het raam. ‘Ik zal het je bewijzen.’ ‘Reggie! Nee!’ Ze rende hem achterna en hield hem tegen. ‘Ik weet dat het jou niet kan schelen, maar alsjeblieft … Mij wel. Bovendien: ik houd van hem.’ ‘En niet van mij?’ Hij draaide zich om en pakte haar bij haar bovenarmen. ‘Zeg dat je niet van mij houdt! Dat het alleen voor de seks was.’ Ze probeerde het. Maar ze kon het niet.

Drie, berekening

Zondag 12 december 1926, 09:55 Al vanaf die ochtend vroeg zocht de wereld naar de vrouw die rustig aan haar ontbijttafel zat, vergezeld van haar schrift en de krant. Ik volgde de zoektocht met een half oor, het was druk aan mijn receptie. ‘Meer dan duizend mensen,’ fluisterde Hawkins halverwege de dag. ‘Ze zoeken de heuvels af, ze dreggen iedere plas. En daar zit ze!’ Hij knikte naar de serre. Ik zuchtte. Hawkins ook al? Hij hief zijn vinger en tikte tegen zijn slaap. ‘Ik weet het! Voor jou is en blijft ze mevrouw Neele.’

‘Jij zou dat moeten begrijpen.’ Ik snauwde het hem toe. Hawkins deed een stap achteruit, zijn hand zakte naar beneden. ‘Het is anders,’ zei hij. Ik knarste met mijn tanden. ‘Ze zijn allebei onze gasten. En we doen bij allebei of we geloven dat ze ons hun voorleven laten zien.’ ‘Hun wat?’ ‘Hun echte leven, Hawkins.’ Het daagde in zijn ogen. ‘Ik zou haar nooit verraden.’ ‘Ik ook niet.’ Toen hij wegliep drong het tot me door dat we het over beide vrouwen hadden.

Vrijdag, 3 december 1926, 21:40 Voorzichtig opent ze de deur van de slaapkamer. Rosalind ligt vast te slapen. Haar zachte ademhaling klinkt regelmatig. Agatha loopt op haar tenen naar het bed en kust haar dochtertje op het voorhoofd. ‘Mama houdt van je, schatje,’ fluistert ze. ‘Ik ook van jou, mama,’ klinkt het slaperig. Twee armpjes, warm, om haar nek. ‘Mama?’ ‘Ja?’ ‘Heeft mijn bed eigenlijk wantsen?’ ‘Natuurlijk niet, lieverdje. Die laten zich hier niet zien, hoor. Magda heeft een veel te grote mattenklopper.’

Met haar ogen dicht glimlacht Rosalind. Haar armpjes verslappen. Agatha dekt haar dochtertje goed toe en streelt haar nog even over haar haren. ‘Tot over een poosje, lieve schat.’

Het is koud buiten. Agatha rilt in haar bontmantel. Ze zet het valies op de achterbank en ziet tot haar genoegen het blik benzine achter de bestuurdersstoel staan. Ze reikt ernaar en voelt. Propvol, mooi. Ze speurt de hemel af. Een heftig onweer zou nu goed uitkomen, maar helaas is de lucht helder en koud. Een dunne nevel stijgt op uit het dal. Weer rilt ze. Dan schudt ze haar hoofd. Ze heeft geen keus, haar keus is lang geleden al gemaakt.

Dinsdag, 5 augustus 1919, 06:22 Een meisje, een dochtertje! Met overstromend hart nam Agatha haar kindje in haar armen. Zuster Stella glom van trots. ‘Wat vind ik het fijn dat ik hierbij aanwezig mocht zijn, Agatha. Een eer.’ Ze streelde het kindje over haar wang. ‘En zo een mooi dochtertje! Ondanks dat ze een paar weekjes te vroeg is, is het een flinke meid. Dat heeft ze van jou!’ De flappen van haar kap flapperden. Ze zou zich het liefst erachter verstoppen. ‘Zal ik haar vader even roepen?’ ‘Haar vader?’ ‘Je man, Archi. Hij is al uren aan het ijsberen buiten.’ Agatha zakte in het kussen en trok haar dochtertje tegen zich aan. ‘Ja … ja, natuurlijk. Haal hem maar, alsjeblieft!’

Uit de rooksalon klonk bulderend gelach. Nan stond met Rosalind in haar armen en wiegde haar. ‘Ik zou zó weer een kleintje willen. Wat een heerlijkheid om vast te houden.’ Judith trok een pruillip. Ze zat op de rand van het bed en wiebelde met haar beentjes heen en weer. Haar mooie zwarte lakschoenen zwiepten in en uit het blikveld van Agatha. ‘Maar een grote meid is toch ook leuk?’ Agatha trok haar nichtje naar zich toe. ‘Natuurlijk is een grote meid leuk! Ik ben blij dat je er bent, jij kunt Rosalind alles leren.’ Ze pakte een kaart van de stapel. ‘En me helpen de kaarten in te plakken.’ Magda kwam binnen met nog meer felicitatiepost. Thomas in haar kielzog, met een enorm bloemstuk. Hij zette het stuk op de toilettafel. Door de drie spiegels werd de kamer opeens een bloemenzee. ‘Wat zijn er veel!’ juichte Judith. ‘Ziet u dat, tante Agatha, nog meer kaarten.’ Agatha pakte de stapel aan, bladerde er doorheen en keek naar de bloemen. ‘Zit er een kaartje aan?’ ‘Een envelopje,’ zei Nan. ‘Wacht, ik geef het aan je.’ Ze friemelde het kaartje van de steel van een gerbera en bekeek de achterkant. ‘Geen afzender.’ Agatha pakte de enveloppe aan. Hij zat goed dichtgeplakt. Ze scheurde hem open en trok een klein opgevouwen brief eruit. Ze kende het handschrift. ‘Gaat het?’ vroeg Nan. Agatha knikte. ‘Van Reggie.’ Nan zuchtte. ‘Dat zat erin. Hij kan rekenen.’

Twee en één, alles eindigt

Dinsdag 14 december 1926, 11:13

Verbijsterd staarde ik naar buiten. Het hotel leek wel omringd door mieren. ‘Pers,’ schetterde Hawkins in mijn oor. ‘Voor haar.’ Hij glom. Alles aan hem glom. Hij poetste voordurend aan zijn knopen. Ik kneep mijn lippen op elkaar en schudde mijn hoofd. Tussen mijn opeengeklemde kaken kreeg ik er maar één woordje uitgeperst: ‘Wie?’ Hawkins knikte naar de balzaal. ‘Bob Tappin.’ De banjospeler. Ik voelde me een mislukkeling. Waarom was ik gisteren vrij? Als ik gewoon gewerkt zou hebben, had ik dit mediacircus misschien kunnen voorkomen. Hawkins raadde mijn gedachten. Hij schudde zijn hoofd. ‘Hier was geen redden aan, het moest een keer uitkomen en laten we wel wezen; het spelletje heeft lang genoeg geduurd.’ Spelletje? Ik zag haar binnenkomen, ik voelde het sprongetje van mijn hart weer toen ik haar herkende. Niet alleen van haar foto in de kranten, maar ook van jaren ervoor. Want ze was hier meer geweest en toen leek ze me zo gelukkig. ‘Ze speelt geen spelletje,’ zei ik zachtjes genoeg om niet door Hawkins gehoord te worden. Ik wist zeker dat het haar ernst was. Gedrang bij de deur, flitslichten. Donkerblauwe uniformen drukten zich tegen het glas. Ik hoorde geroep van buiten. Hawkins liep naar de deur en opende hem voor een aantal politieagenten en een man die ik herkende van de krant: Mr Christie. Hij had een bontmantel over zijn arm. Het geroep van de journalisten buiten negerend, beende hij rechtstreeks op mijn balie af. Ik glimlachte met moeite want ik vond zijn snor te smal en zijn ogen te dicht bij elkaar staan. De man van vroeger paste mijns inziens beter bij haar. ‘Goedemorgen,’ zei hij beleefd. Ik bedwong mij om mijn hakken tegen elkaar te slaan en groette terug.

‘Op welke kamer verblijft mijn vrouw?’ ‘Kamer 253, meneer. Zal ik haar voor u bellen?’ Hij knikte. Terwijl ik belde, trommelde hij met zijn vingers op het hout van de balie. Ik wilde ze eraf meppen, maar deed het niet.

Ze zag er blij uit toen ze hem tegemoet kwam vanuit de lift. Echt blij. Haar ogen lichtten op, haar lichaam was op hem gericht. Ze droeg de jurk met de lage hals. Ik zag dat ze vergat de tapijtstukken over te slaan en meer dan wat dan ook bewees dat voor mij dat ze van hem hield. Hij sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar op haar voorhoofd. Hij fluisterde iets in haar oor en ze knikte met stralende ogen. Ze pakte de bontmantel aan en drukte hem tegen haar wang. De politieagenten bleven op afstand en hielden Hawkins in de gaten die grote moeite had met het buitenhouden van de heren reporters. ‘Meneer Theodore?’ ‘Ja, mevrouw Neele?’ Ik deed het niet expres. ‘Neele?’ stoof Mr Christie op. Ze knikte. ‘Ik was de weg kwijt,’ zei ze bijna te zacht om gehoord te worden. Hij pakte haar bij de elleboog. ‘Wij moeten praten.’

Tegen de tijd dat ze uit de lunchzaal kwamen, was de pers niet meer te houden. Hawkins moest met volle kracht tegen de deur leunen, samen met een paar agenten, om ze buiten te houden. Stoïcijns liep het stel tot voor mijn balie, innig gearmd. Wat er ook tussen hen

was, het leek mij uitgepraat. ‘Ik haal mijn spullen, wil jij betalen?’ Mr Christie betaalde haar rekening en gebaarde naar buiten. ‘Dat wordt nog lastig,’ zei hij. ‘Er is politie, ze helpen u wel.’ Ik wist dat ik stug klonk, maar ik kon het niet helpen.

De lift opende en daar was ze weer. Haar nieuwe valies in haar hand. ‘Mevrouw Christie! Agatha!’ ‘Help me!’ riep Hawkins. Er hielp niets. De deur vloog open en de pers stroomde binnen. De lobby werd gevuld met flitslichten en geroep en politieagenten die rond het stel gingen staan. Als een postpakketje werd ze buiten gebracht. Te midden van de drukte zag ik nog haar rossige haar, toen was ze weg en de lobby vreemd leeg. Hawkins keek me aan. En van mij naar de chaos in de lobby. Glassplinters, papiersnippers, potloodstompjes. Hoe was dat zo snel gekomen? Hij duwde de deur dicht, maar die sloot niet. Hawkins bukte zich en raapte iets op. Hij sloeg het open en wandelde op zijn gemak naar mij toe. ‘Heb jij hier iets aan?’ vroeg hij. Hij smeet het op mijn balie. Het was haar schrift.

Vrijdag, 3 december 1926, 23:15 Ze glimlacht naar Reggie als ze de auto stilzet bij Hollow Oak. Hij glimlacht terug en steekt zijn hand naar haar gezicht uit. ‘Weet je hoe ik naar je heb verlangd?’ vraagt hij.

Agatha knikt. ‘Het spijt me dat het zo liep, Reggie.’ Ze buigt zich naar voren en laat zich door hem kussen en aanraken. Zijn hand onder haar jas. Haar jas glijdt uit. Als hij haar loslaat, zucht ze. ‘Ik wil met je praten, zullen we wandelen?’ Reggie kijkt door de voorruit. ‘Hier?’ Het is pikkedonker!’ ‘Ben je bang?’ plaagt ze. Ze heeft haar voet al buiten de deur. Reggie stapt uit, loopt om en helpt haar uit de auto. Galante Reggie. ‘Moet je geen jas aan?’ De holle eik is zichtbaar, zijn bleke dode stam licht spookachtig op in de nevel. Het gat zo zwart dat het lijkt of het eruit steekt. Agatha loopt naar de boom en gaat er met haar rug tegenaan staan. ‘Nee. Ik wil gekust worden.’ ‘Ik dacht dat je wilde praten.’ ‘Kan straks ook. Eerst het belangrijke.’ Ze voelt zijn lippen op de hare, zacht, nat en toch stevig. Zijn tong dringt binnen en ze laat hem toe, drukt haar borsten tegen hem aan en knoopt zijn jas los, beginnend bij zijn kraag. Ze duwt hem een klein beetje van zich af en kijkt hem vanonder haar wimpers aan terwijl haar hand naar zijn gulp gaat. Opeens kucht Reggie. Hij verstart, draait zich om, grijpt naar zijn rug. Nan laat het mes los en slaat het touw om zijn nek. ‘Trekken!’ roept Nan en dan heeft Agatha het andere eind in haar hand.

Als hij op de grond ligt, huilt ze. Ze buigt zich naar hem over en voelt zijn hals. De tranen druppen op haar hand.

Hij is dood. Nan geeft haar geen tijd. Ze pakt hem onder zijn linkerarm. ‘We laten het mes zitten.’ Samen slepen ze Reggie naar de boom. Ze proppen hem in het gat. Dat gaat moeilijker dan ze hadden verwacht, zijn been wil niet. Agatha duwt het helemaal omhoog en wringt het langs zijn lijf. Oh, dat lijf! ‘Waar heb je het blik?’ ‘In de auto.’

Ze blijven staan tot de eik brandt als een fakkel. De rook mengt zich met de mist, de hitte slaat in hun gezicht. Nan trekt Agatha tegen zich aan. ‘Het moest, meis.’ ‘Ik weet het.’ Agatha veegt haar tranen weg. Ze knikt. ‘Het is goed zo.’ ‘Weet je waar je jouw auto gaat achterlaten?’ ‘Ja. Bij Silent Pool. Rijd maar achter me aan.’ Nan loopt met haar mee tot ze bij de Morris is. ‘Stap je daarna bij mij in om bij mij te slapen?’ ‘Ja. En morgen neem ik de trein. Ik wil naar …’ Agatha stopt als ze de opgeheven hand van haar schoonzus ziet. ‘Zeg het me maar niet. Als ik het weet, kan ik vast niet verzwijgen voor Monty waar je bent. En dan gaat het effect verloren.’

Dinsdag, 5 augustus 1924, 11:48 Agatha staarde Reggie aan. ‘Nee! Dat doe je niet!’

‘Ze is mijn dochter! Míjn dochter! En die ploert voedt haar op of ze de zijne is. Eerst neemt hij me mijn vrouw af en dan nu mijn dochter.’ Hij boog zich over het tafeltje en greep haar hand. Zijn stem klonk gedempt en was daardoor des te dreigender. ‘Ik wacht nu al vijf jaar, Agatha. En als je de jaren ervoor rekent, nog langer. Op jou! Op haar.’ ‘Ik begrijp het, Reggie. Heus! Maar snap alsjeblieft dat ik van hem houd. Dat gaat niet over. Dat weet je!’ Ze leunde wat achterover om de ober ruimte te geven thee neer te zetten. ‘Ik wil .’ ‘Wat?’ ‘Als ik niet tegen die vent van jou mag zeggen dat Rosalind niet van hem is, wil ik met jou. Minimaal één keer in de week.’ Agatha schudde haar hoofd. Ze roerde de melk en suiker door haar thee of ze de bodem uit het kopje wilde schrapen. ‘Te gevaarlijk.’ ‘Ik ben gevaarlijker als je mij mijn zin niet geeft. Ik ben echt van plan het hem te vertellen.’ Ze had geen keus. Alweer niet. ‘Goed.’

Nul, keuzes

Dinsdag 14 december 1926, 20:47 Voor de zoveelste keer las ik het schriftje helemaal door. Alles stond erin. Ik zag haar voor me terwijl ze eraan zat te schrijven en begreep dat ze gedaan had wat de daders in haar boeken nooit lukte: de perfecte moord gepleegd. En wat mij betreft met reden.

Werktuigelijk nam ik alle data en tijden over in mijn boekje.

Terwijl de vlammen van mijn haard haar schriftje verteerden, hoopte ik vurig dat het haar gelukt was om haar huwelijk te redden. Ook al vond ik Archi niet de goede man voor haar; ik respecteerde haar keus.