Het Kamper Treintje 2x1p6q

Colofon

Voor Lieuwe

Gepubliceerd door uitgeverij Anthune bij Smashwords

ISBN: 978-90-809559-0-5 NUR: 273 Tekst en Illustraties: Clement Roorda Uitgever: Uitgeverij Anthune Meer informatie: www.anthune.nl 2e druk 2013 versie 130808 ©1999/2013 Clement Roorda

Niets uit deze uitgave mag worden vermenigvuldiging en – of openbaar gemaakt worden, door middel van druk, (foto)kopie, microfilm, of op welke wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.

Over het spoor tussen Kampen en Zwolle rijdt een treintje. Hij rijdt eerst van Kampen naar Zwolle en daarna weer terug. Twee keer per uur doet hij dat. Het is een mooie trein. Buiten glimmend geel, binnen mooie rode stoelen. De deuren gaan automatisch open en dicht. Op de muren heeft een meneer schilderijen gemaakt van tulpen: rode en gele. Geen wonder dat het Kamper Treintje trots is op zichzelf.

Elke dag brengt het Kamper Treintje mensen weg. Vrolijke mensen, dikke mensen, oude mensen, jonge mensen, slaperige mensen, mensen met grote tassen, een meneer met een kleine baby, mevrouwen en kinderen. Aan het einde van de dag brengt het treintje dezelfde mensen weer terug. Soms is het druk in het treintje en moeten mensen blijven staan. Soms is het rustig. Als het heel druk is rijdt het Kamper Treintje niet alleen. Dan rijdt hij samen met een ander treintje. Dat is helemaal gezellig.

‘Ik rij elke dag heen en weer, elke dag hetzelfde stukje langs hetzelfde weiland, langs dezelfde rivier, langs dezelfde koeien. Ik hoor mensen praten over de zee, de bergen, de grens, de bossen, ik wil meer van de wereld zien,’ denkt het Kamper Treintje op een dag. Als iemand van het spoor een keer de wissel niet goed heeft gezet, gaat het treintje er dan ook vandoor. Stiekem, zonder dat iemand het ziet.

Voor het eerst kan het Kamper Treintje uren rijden. Niet meer meteen weer terug. In plaats van langs rivieren over rivieren. Eindelijk ziet het treintje bossen. Tjonge, wat zijn dat veel bomen zeg! Opeens hoort treintje mensen praten in een andere taal. ‘Oeps,’ denkt het Kamper Treintje, ‘dan ben ik over de grens gegaan. Jammer dat ik die gemist heb.’

In Kampen zijn de mensen verdrietig. Hun mooie trein is weg. ‘Wie heeft onze trein gezien?’ staat in de krant en ‘treintje kom toch terug.’ ‘Nou, mooi niet,’ denkt het treintje als hij dat hoort van een oude stoomlocomotief. ‘Want dit is veel te leuk. Almaar rijden. Niemand die meer de voeten aan mij veegt. Geen hond die een plasje doet. Geen man die stiekem een sigaretje rookt. Het rijden in de bergen. En de zee die is zo mooi,’ zucht het treintje als hij op een avond de zon er in onder ziet gaan. Nee, het Kamper Treintje wil nooit meer terug.

Ondanks al die mooie dingen mist het Kamper Treintje toch wel iets. Hij weet alleen niet wat. ‘Ik mis het gepraat met de andere trein,’ denkt hij opeens. ‘Het geklets van de mensen. Het gelach van de kinderen. Het geblaf van de grote gele hond van de meneer met die witte stok. Ik mis gezelligheid.’ Want niemand rijdt meer met hem mee. Mensen rijden alleen van ergens naar ergens en hij rijdt van nergens naar nergens, zomaar in het wilde weg. Als er maar spoorrails liggen.

Daarom stopt het Kamper Treintje op een station. ‘Rij toch met mij mee,’ zegt hij. Maar niemand verstaat hem. En niemand stapt bij hem in.

‘Hé treintje,’ bromt een grote intercitytrein, ‘ik moet daar staan, ga weg of ik duw je weg.’ Het Kamper Treintje gaat, al roept hij wel over zijn schouder: ‘maar ik heb lekker schilderijtjes van tulpen hangen en jij niet!’ Maar dat weet het Kamper Treintje niet zeker. Want treintjes zitten nooit in andere treintjes.

‘Ik ga weer naar huis,’ zegt het Kamper Treintje tegen zichzelf. Maar wie hij het ook vraagt, niemand weet de weg naar het spoor tussen Kampen en Zwolle. ‘Ga recht door,’ zegt de één. ‘Ga de derde wissel links,’ zegt een ander. Zo rijdt het Kamper Treintje maar. Door bossen. Over bergen. Langs dorpen en steden en zelfs weer langs de zee. Maar leuk vindt hij het niet meer. Hij mist thuis. Dagen en dagen rijdt hij door. Hij wordt moe en moet huilen. ‘Rij maar met mij mee,’ zegt een grote blauwe trein met een vreemd accent die meelij krijgt. ‘Ik breng je wel thuis.’ Samen rijden ze verder. Het land wordt weer plat, de weiden groen, de rivieren breed. Het treintje ziet een molen en kan de mensen weer verstaan. ‘Jammer,’ denkt het Kamper Treintje even, ‘toch weer de grens gemist.’

Opeens herkent hij de omgeving. ‘Als ik nu rechtdoor ga en in Zwolle links,’ roept hij uit, ‘dan kom ik weer thuis, op mijn eigen oude rails.’ Hij bedankt de grote blauwe trein en gaat alleen het laatste stukje. Hij hoort de mensen juichen op het station. ‘Onze trein is weer terug,’ roept een meisje.

Het Kamper Treintje moet bijna huilen van geluk, zo vriendelijk is iedereen voor hem. Niemand is boos. ‘Ik ga je lekker schoonmaken,’ zegt iemand van het spoor. ‘En ik rij weer elke dag met je mee,’ zegt een oude man. ‘Weer thuis, nu ga ik nooit meer weg,’ roept het Kamper Treintje, als hij de prachtige rivier en het mooie stationnetje ziet.

Het treintje rijdt nu weer van Kampen naar Zwolle en terug. Twee maal in het uur. Mensen rijden dagelijks met hem mee. Als het druk is rijdt het treintje met z’n tweeën. Dan kan hij heerlijk vertellen over zijn avonturen. Het Kamper Treintje is gelukkig.

Maar soms, heel soms, ‘s avonds laat, als je onder het viaduct staat wanneer het treintje er overheen rijdt, kan je, als je heel goed luistert, horen dat het treintje zucht: ‘ik hoop dat de wissel open staat. Kan ik weer eens op reis. De grens opzoeken. De zon in de zee zien ondergaan.’

Clement Roorda over de ‘Kamper Treintjes’: deze ‘trilogie’ schreef ik voor mijn zoons, voor ieder één. Daarna heb ik ze eindeloos voorgelezen (ik vermoed soms dat de jongens ze wellicht kozen om ook mij een plezier te doen). Een ding is echter zeker: door het voorlezen is de tekst steeds beter geworden.

De illustraties heb ik gemaakt voor datzelfde voorlezen. Zonder plaatjes vinden kinderen een verhaal immers niet zo leuk. Ook al konden ze de tekeningen waarderen, toch heb ik nooit gedacht dat ik tekenen kon. Ik noemde het zelf dan ook altijd ‘ministecken op de computer’. Naderhand had ik wat last van mijn schouder en pols, maar na een weekje niet meer muisklikken ging dat al weer een stuk beter

Ik lees de verhaaltjes nog steeds met plezier voor. Tijdgebrek is er de oorzaak van dat ik buiten de familiekring er verder niets mee gedaan heb. Misschien ooit nog eens.

Wel weet ik dat als wij door de mooie Mastenbroekenpolder rijden, opeens één van de jongens kan roepen: ‘kijk, het Kamper Treintje’.

Dat zijn van die mooie dagen.

Meer lezen van Clement Roorda? Lees dan zijn fantasyromans ‘de Tovenaar’ of ‘de Ziener’ of zijn verhalenbundel ‘Fantastische Liefdesverhalen’ (de laatste twee zijn alleen als Ebook uitgegeven). Informatie over de schrijver en zijn boeken is te vinden op http://www.anthune.nl .

Vragen, reacties of tips? Neem op met de schrijver via: http://www.anthune.nl. Daarnaast is daar meer informatie te lezen over de achtergronden, het schrijfproces en de schrijver op bovengenoemde site.

DRM Boeken van uitgeverij Anthune zijn uit principe DRM vrij, immers als ik u als lezer niet vertrouw, wilt u dan wel mijn boeken lezen? (En het scheelt u en mij een hoop gedoe).